Binaba ni Lila ang tawag mula sa kanyang ama at ang mga salitang sinabi nito ay patuloy na umiikot sa kanyang isipan.“Laging may mga nagmamasid, lalo na ngayon na hawak mo ang kumpanya.” Ang babala ng kanyang ama ay parang isang anino na hindi matanggal-tanggal, sumasabay sa bawat hakbang na ginagawa niya.Naramdaman niyang tila may mabigat na pasanin na dumapo sa kanyang mga balikat—ang responsibilidad na hindi na lang bilang presidente ng kumpanya, kundi pati na rin sa mga personal niyang desisyon na patuloy na nagpapahirap sa kanya.Habang bumalik siya sa sala, hinapil niya ang mga bulaklak na iniwan sa kanya ni Daniel kanina, ngunit ang kagandahan ng mga ito ay hindi kayang pagaanin ang bigat ng nararamdaman niya.Nasa labas na si Daniel, nakatayo malapit sa bintana, ang kanyang mukha ay tanging ilaw mula sa mga streetlight na mula sa labas ng bahay ang nagbigay liwanag. Tinutok ni Lila ang kanyang mata sa kanya.Sa isang sulyap, nakita niyang ang mga mata ni Daniel ay malalim at
Ang eroplano ay dahan-dahang lumapag sa runway, ang mga gulong nito ay dumampi sa lupa na may malumanay na tunog. Ramdam ni Lila ang bahagyang ginhawa habang tumitigil ang eroplano. Palagi niyang nararamdaman ang katahimikan tuwing lumalapag sila, ang bigat ng pagiging nasa ere ay unti-unting nawawala. Ngunit ang mga iniisip niyang responsibilidad at ang mga bagay na kailangan niyang ayusin ay patuloy pa ring bumabagabag sa kanyang isipan. Habang naghahanda siyang bumangon mula sa kanyang upuan, narinig niyang bumuzz ang kanyang telepono sa kanyang bulsa. Isang mensahe mula kay Mia. Agad niyang binuksan ang phone at ngumiti nang makita ang mga video at larawan na ipinadala nito. Ang unang video ay nagpapakita kay Mia na tumatakbo sa parke, ang mga tawa nito ay umuukit sa hangin habang umiikot-ikot. Sa pangalawang video, makikita siya na nagbabasa ng libro at gumagawa ng nakakatawang mga ekspresyon sa camera, ang mga tawa niya ay maririnig sa buong video. Ang pangatlong larawan ay
Habang naglalakad sila sa lobby ng hotel, lumingon si Daniel kay Lila at ngumiti, may kahulugan sa kanyang mga mata. "Lila," sabi niya, ang tono ng kanyang boses ay puno ng kasiyahan, "how about we go somewhere relaxing? Somewhere peaceful and away from all the hustle and bustle. Magandang lugar kung saan tayo lang—no distractions." Nagulat si Lila at napatingin sa kanya. "Saan naman tayo pupunta?" tanong niya, may konting kabang nararamdaman. Ang ideya ng pagpunta sa ibang lugar ay tila isang magandang break, ngunit sa likod ng kanyang isipan, nandoon pa rin ang mga alalahanin na hindi kayang iwasan. "Don't worry," sabi ni Daniel, at tinitigan siya ng malumanay. "I promise, we'll be back to our hotel rooms after. Wala kang kailangang ikabahala. Gusto ko lang na maglaan tayo ng oras para sa sarili natin, walang ibang iniisip." Lila ay nag-isip sandali. Matapos ang ilang araw ng mga pag-aalala tungkol sa trabaho at ang mga kailangan niyang asikasuhin para kay Mia, tila isang magandan
Lila tightened her grip on her phone as Ethan’s voice filled her ears. She hadn’t heard it in so long, yet it still sent an unsettling feeling down her spine.“Lila… where are you now?”Her forehead creased. "Bakit mo tinatanong?" she asked, her voice laced with irritation."I just… I just wanted to talk to you. Sino'ng kasama mo?"Lila rolled her eyes, her patience wearing thin. What right did he have to ask her that? After all these years, after all the things he did, he suddenly wanted to know where I was and who she was with?"I don’t owe you any explanation, Ethan," she replied coldly. "Wala kang karapatan na tanungin ‘yan.""Lila—"She ended the call before he could say another word.Napabuntong-hininga siya at binalik ang cellphone sa bag. She rolled her eyes, forcing herself to brush off the irritation bubbling inside her.What was his problem? Bigla na lang siyang tatawag out of nowhere? It didn’t make sense, and she wasn’t about to let him ruin her night.Daniel, who had bee
"Let’s go back," suhestiyon ni Daniel, ang boses niya ay kalmado at puno ng init.Tumango si Lila, isang pakiramdam ng katahimikan ang dumapo sa kanya. Hindi niya kayang pabayaan na hilahin siya pabalik sa gulo.Lalaban siya sa buhay niya, at ipinaglaban niya iyon ng matagal. At dahil nandiyan si Daniel, hindi na siya nag-iisa sa laban na iyon.Naglakad sila pabalik patungo sa hotel, ang malamig na hangin ng gabi ay dumampi sa balat ni Lila.Tahimik ang paligid, ang mga ilaw sa labas ay nagpapakita ng mahahabang anino sa daan. Pagdating nila sa pintuan ng hotel, binuksan ni Daniel ang pinto para sa kanya, isang maliit na ngiti ang sumilip sa kanyang mga labi."Goodnight, Lila," aniya, ang tono ng boses niya ay kasing lambing gaya ng dati. Lumapit siya at hinalikan ang likod ng kamay ni Lila, ang kilos na simple ngunit puno ng init.Ngumiti si Lila, naramdaman ang isang init sa kanyang dibdib. Isang uri ng malasakit na matagal na niyang hindi nararanasan. Alam niyang hindi na niya kail
Dahan-dahang pumasok ang mga sinag ng araw sa mga kurtina, na nagising si Lila mula sa kanyang mahimbing na pagkakatulog. Ipinagpag niya ang kanyang mga braso, nararamdaman ang mga natirang epekto ng antok sa kanyang katawan, at dahan-dahang kinuha ang kanyang cellphone mula sa nightstand.Nakabukas pa ito, at may bagong notification. Tiningnan ni Lila ang text mula kay Mia. Ang pamilyar na init sa kanyang dibdib ay kumalat habang binuksan niya ang mensahe.Mama, good night. I love you! I hope you have a nice day tomorrow. Don’t forget to rest. I can’t wait for you to come home!Naramdaman ni Lila ang pagkipot ng kanyang puso. Ang mga simpleng salita mula kay Mia ay nagdulot ng init sa kanyang dibdib.Hindi niya akalain na mamimiss niya ang anak ng ganito kalaki. Hindi niya namalayan kung gaano siya ka-miss ng anak hangga’t hindi siya nakatanggap ng mensaheng iyon.Agad niyang tinawagan ang nanny ni Mia. Tumunog ang telepono, at ilang segundo pa ay nasagot ito.“Hello, Miss Lila? Kaka
ang mga mata ni Daniel ay agad na nagbago ng direksyon, tila naramdaman ang kaba ni Lila. Nakita niya si Ethan mula sa malayo, at isang hindi maipaliwanag na rason, parang may kakaiba sa tao na ito. Hindi ito si Ethan."Wait... hindi siya si Ethan," bulong ni Daniel, sabay hila kay Lila upang magpatuloy sa paglakad.Tinutok ni Lila ang mga mata kay Ethan... o sa lalaking kahawig ni Ethan. Ang hitsura nito ay kamangha-mangha, halos magkapareho, maliban sa ilan lamang na maliliit na detalye. Ang kalituhan ni Lila ay kitang-kita. Lumingon siya kay Daniel."Ano'ng nangyayari? Ba't siya nandiyan? Hindi ko alam... Mukhang siya, pero hindi siya," sabi ni Lila, ang boses ay nanginginig na natatawa.Hinawakan ni Daniel ang braso ni Lila upang paluin siya ng mahina. "Okay, relax lang. Masyado tayonmg kinabahan besides bakit tayo kakabahan sa kaniya, hindi ba?"Tumawa na lang sila sa nangyari at nagpatuloy sa pamimili ng iuuwi ni Lila.Habang naglalakad sila palabas ng mall, si Lila at Daniel la
Pagdating nila sa hotel room ni Daniel, agad nilang inilapag ang mga pinamili sa maliit na kusina sa loob ng kwarto. Natawa si Lila nang makita ang excitement sa mukha ni Daniel habang inaayos ang mga sangkap sa countertop."Grabe ka, chef ka ba talaga?" biro ni Lila habang pinapanood siyang nag-aayos ng apron na hiniram pa mula sa hotel."Siyempre naman," sagot ni Daniel na may kumpiyansa. "Sa tagal kong nakatira mag-isa, natutunan ko nang magluto. Kaya ikaw, relax ka lang diyan at ako na ang bahala.""Wow ha, parang ang yabang mo naman?" natatawang sabi ni Lila. "Eh paano kung masunog mo 'yan? Gusto mo ba ng ready na fire extinguisher?"Napataas ng kilay si Daniel. "Excuse me, ako pa? Ang galing ko kaya sa kusina! Hindi ko papayagan na masunog ang shrimp natin!" Seryoso ang mukha niya pero napangiti nang lumapit si Lila at inamoy ang hangin."Hmmm… amoy sunog na ah?" pang-aasar ni Lila."Uy hindi ah! Saka amoy mo lang 'yan, hindi totoo!" natatawang sagot ni Daniel.Napaupo si Lila s
Si Lila ay halos hindi makapaniwala sa bilis ng mga pangyayari. Kanina lang ay nakatayo siya sa harapan ng kumpanya, hinaharap ang galit ng mga dating empleyado, at ngayon ay nasa loob na siya ng sasakyan ni Ethan, hinihingal at kinakabahan.Bago pa ang kaguluhan, sinubukan niyang tawagan ang HR department ng kumpanya. Mahigpit niyang hinawakan ang cellphone habang hinihintay sumagot ang kabilang linya."Hello, ito si Lila. Gusto kong malaman kung anong nangyayari sa kumpanya. Anong dahilan ng biglaang pagbabago at bakit tinanggal ang napakaraming empleyado nang wala akong kaalam-alam?"May saglit na katahimikan bago sumagot ang nasa kabilang linya. "Pasensya na po, Ms. Lila, pero hindi po kami maaaring magbigay ng impormasyon sa ngayon."Napakuyom ang kamao niya. "Ano? Kumpanya ko ito, at may karapatan akong malaman ang nangyayari! Sino ang nag-utos ng mga pagtanggal? Ano ang basehan? Sagutin niyo ako!"Ngunit bago pa siya makapagsalita ulit, biglang binaba ang tawag. Napasinghap siy
Matapos ang emosyonal na pagbabahagi ni Sarah tungkol sa kanyang pagkawala ng trabaho, muling nagkaroon ng katahimikan sa loob ng silid. Halos sabay-sabay silang napabuntong-hininga. Si Lila, na kanina pa nag-iisip, ay napatingin sa kanilang lahat."So, hindi lang pala ikaw ang natanggal, Sarah?" seryosong tanong ni Lila.Nagtinginan ang iba pang mga dating kasamahan ni Sarah, at unti-unting tumango ang ilan sa kanila."Oo, Lila," sagot ni Marco, na halatang pinipigilan ang inis. "Halos lahat kami rito, tinanggal sa trabaho. Hindi lang basta natanggal—parang pinilit kaming umalis nang walang matinong paliwanag.""At ang mas masama," singit ni Liza, "lahat ng ito nagsimula matapos dumating si Sophia."Napakunot-noo si Lila. "Si Sophia?"Muling nagpalitan ng tingin ang kanyang mga dating kasamahan bago muling nagsalita si Sarah. "Oo, Lila. Alam kong kilala mo siya. Hindi lang siya basta bagong HR manager—isa rin siyang FA."Natahimik si Lila. Alam niyang may isang Sophia na FA dati, per
Pagkatapos ng video call kay Mia, nanatiling nakahiga si Lila sa kama ng ospital, nakatitig sa kisame. Alam niyang hindi niya maaaring ipakita ang tunay niyang kalagayan kay Mia o kahit kanino sa ngayon. Kailangan niyang manatiling matatag, kahit para lang sa kanyang anak at apo.Sa kalagitnaan ng katahimikan, isang mahinang katok ang pumunit sa kanyang pag-iisip."Lila?"Napakislot siya at agad na umayos ng upo. Nakita niya ang pamilyar na pigura ni Sarah, isang flight attendant at matagal nang kaibigan niya, halos kasing-edad niya. Kasama nito ang ilan pa nilang mga ka-trabaho noon—mga FA at piloto na pamilyar kay Lila."Sarah," mahina ngunit may halong gulat na bati ni Lila. "Anong ginagawa niyo rito?"Ngumiti si Sarah at lumapit, bitbit ang isang maliit na supot ng prutas. "Dumaan lang kami. Balita kasi namin, nandito ka, kaya naisipan ka naming bisitahin."Napatingin si Lila sa iba pang kasama ni Sarah. Kilala niya ang ilan sa kanila—mga dating kasamahan sa industriya, mga taong
Mabilis na pumasok si Geo sa bahay, hawak ang cellphone na patuloy na nagri-ring. Agad niyang sinagot ang tawag, ngunit bago niya ilapit sa mukha ang telepono, mabilis niyang itinago ang hospital gown na suot niya sa ilalim ng kanyang jacket. Sinigurado rin niyang hindi kita sa background ang kapaligiran ng ospital."Mia, apo, kamusta?" masayang bati ni Geo habang pinindot ang camera icon upang makita ang batang kausap niya.Sa kabilang linya, isang masiglang tinig ang sumagot. "Lolo Geo! Tingnan mo, nasa bahay ako ni Tito Daniel!"Lumiwanag ang mukha ni Geo nang makita sa screen ang kanyang tatlong taong gulang na apo. Nakasuot ito ng kulay rosas na damit at nakaupo sa isang maliit na mesa habang naglalaro ng mga stuffed toys. Katabi niya si Daniel, nakangiti at mukhang inaalagaan ang bata."Aba, napakasaya mo naman diyan, apo! Ano ang ginagawa ninyo ni Tito Daniel?" tanong ni Geo, pilit na tinatago ang pagod sa kanyang boses.Masayang tumawa si Mia bago muling nagsalita. "Naglaro po
Napasinghap si Lila at napatingin kay Geo. Isang pamilyar na takot ang bumalot sa kanya habang hinahawakan niya nang mahigpit ang cellphone."Sino ka?" tanong niya, kahit pa sa loob-loob niya ay parang may ideya na siya kung sino ang nasa kabilang linya.Isang mapanuksong tawa ang narinig niya bago sumagot ang boses. "Hindi mo ba talaga ako naaalala, Lila? Sayang naman. Akala ko hindi mo ako makakalimutan."Napakagat-labi siya at napahinga nang malalim. Masyado pang maaga para gumawa ng konklusyon, pero hindi niya mapigilan ang kaba sa dibdib niya."Anong kailangan mo?" malamig niyang sagot.Pero bago pa sumagot ang nasa kabilang linya, bigla na lang naputol ang tawag. Napatingin siya sa cellphone niya at nakita niyang wala nang signal. Isang masamang pakiramdam ang gumapang sa kanyang katawan."Anak, sino 'yon?" tanong ni Geo, halatang nag-aalala.Pilit na pinakalma ni Lila ang sarili bago ngumiti nang pilit. "Wala, Tay. Prank call lang."Hindi sumagot si Geo, ngunit halata sa kanyan
Habang nakahiga pa rin si Lila sa kama ng ospital, isang katok ang pumuno sa katahimikan ng silid. Agad na napalingon si Geo at si Lila sa pintuan. Ilang sandali pa ay bumukas ito at pumasok ang isang pulis na nakauniporme."Magandang hapon po," bati ng pulis habang lumapit sa kanila. "Ako si PO3 Ramirez. Kailangan na po naming kunin ang opisyal ninyong pahayag tungkol sa aksidente. Handa na po ba kayo?"Napatingin si Lila kay Geo bago dahan-dahang tumango. Alam niyang hindi niya ito maiiwasan. Kailangang maisaayos ang lahat, hindi lamang para sa sarili niya kundi para na rin sa kapakanan ng anak niyang si Mia."Sige po," sagot niya nang may bahagyang kaba sa tinig.Umupo si PO3 Ramirez sa tabi ng kama at inilabas ang isang maliit na notebook at ballpen. "Maaari niyo po bang ikuwento sa amin nang detalyado kung ano ang nangyari noong araw ng aksidente?"Huminga nang malalim si Lila bago nagsimula. "Noong araw na iyon, galing ako sa trabaho. Medyo pagod ako, pero kailangan kong dumaan
Habang nakahiga pa rin si Lila sa kama ng ospital, nanatiling tahimik si Geo sa tabi niya. Alam niyang may bumabagabag sa anak niya. Hindi lang ito tungkol sa aksidente o sa trabaho. May mas malalim pang dahilan kung bakit tila pasan ni Lila ang mundo."Papa..." Mahinang tawag ni Lila sa kanya.Lumingon si Geo at hinawakan ang kamay ng anak. "Ano iyon, anak?"Napabuntong-hininga si Lila bago nagsimulang magsalita. "Nahihirapan na ako. Hindi ko alam kung paano ko iha-handle ang oras ko. Parang hindi ko na kaya."Muling hinigpitan ni Geo ang hawak sa kamay niya. "Anak, sabihin mo sa akin ang totoo. Ano ba ang bumabagabag sa iyo?"Napakagat-labi si Lila, pilit na pinipigil ang luhang gustong bumagsak mula sa kanyang mga mata. "Papa, hindi ko na alam kung paano ko ibabalanse ang lahat. Ang trabaho ko, ang buhay ko, si Mia... Lahat parang sabay-sabay na bumabagsak sa akin. Pakiramdam ko hindi ko na nagagampanan nang maayos ang pagiging ina ko kay Mia."Napuno ng sakit ang mga mata ni Geo n
Habang nakahiga pa rin si Lila sa kama ng ospital, lumapit si Geo at maingat na hinawakan ang kamay niya."Lila, hindi ka maaaring bumalik sa trabaho sa loob ng isang buwan, o mas matagal kung kinakailangan. Kailangan mong magpahinga at alagaan ang sarili mo."Napakurap si Lila at agad na umiling. "Papa, hindi puwede! Kailangan kong bumalik sa trabaho. Marami pa akong kailangang gawin—""Anak, hindi mo kailangang magmadali. Ang kumpanya ay hindi kasing-importante ng kalusugan mo," putol ni Geo sa kanya, halatang hindi siya papayag sa pagtutol ng anak. "Mas mahalaga ka kaysa sa kahit anong negosyo."Napabuntong-hininga si Lila. "Papa, hindi lang naman tungkol sa kumpanya ito. Kailangan kong kumita. Hindi ko kayang umasa lang—""Kung pera ang iniisip mo, kaya kitang bigyan ng kahit ilang milyon sa isang araw, anak. Hindi mo kailangang magtrabaho ng ganito." Malumanay ngunit seryoso ang tono ni Geo.Umiling si Lila, kita sa kanyang mukha ang pagtutol. "Ayoko, Papa. Hindi ko gusto na kumi
Dahan-dahang iminulat ni Lila ang kanyang mga mata. Malabo ang kanyang paningin, at tila mabigat ang kanyang buong katawan. May naririnig siyang mahihinang tunog ng kutsilyo at plato na nagbabanggaan. Pumikit siya sandali bago muling dumilat."Gising na siya!" Isang pamilyar na boses ang narinig niya. Napatingin siya sa paligid—nasa loob siya ng kanilang bahay. Sa tabi niya, nakaupo si Daniel na may hinihiwang prutas sa maliit na lamesa. Hindi nagtagal, bumukas ang pinto at pumasok ang kanyang ama, si Geo."Anak... Salamat sa Diyos!" Napalapit agad si Geo sa kanya at hinawakan ang kanyang kamay."Saan ako...?" mahinang tanong ni Lila habang iniikot ang paningin sa paligid.Agad na sumagot si Daniel, "Nasa bahay mo. Ligtas ka na."Napasinghap si Lila. "Bahay...?" Biglang bumalik sa kanya ang mga alaala—ang aksidente, ang pagsabog, at ang pakiramdam na parang mamamatay na siya. Nanginginig ang kanyang kamay habang mahigpit na hinawakan ang kumot.Napansin iyon ng kanyang ama at agad siy