+ IKALAWA + (2.1)

¶ The Mafia and Citizens ¶

II. IKALAWA (2.1)

Josie Ocampo's PoV

"Josie, right?" pagsisigurado niya. 

Tumango naman ako bilang sagot, “Anong kailangan mo?” walang gana kong tanong rito.

Hindi makapaniwala ang mukha nito. "Seriously?! You didn’t know me?"

“Hindi eh, hindi rin naman kailangan na kilala kita.” Nakita ko naman ang malaking pagngisi niya sa sinabi ko patungkol sa kanya. 

“Oh... kakaiba,” komento niya. 

"Anyway, I want to introduce myself to you. I'm Sean Mercado, I'm one of your classmates. Actually isa rin ako sa ni-recruit ni Valerie para sa performance," paliwanag niya. 

"Pero, si Valerie ang nag-recruit sa ’yo. Ibig sabihin siya ang nakakakilala sa 'yo," sambit ko.

"Yeah, I know. But as a classmate, hindi mo pala talaga ako kilala.” Napairap ako sa isip ko. 

“Gano’n na nga, hindi ko rin naman mga kilala ‘yong teachers natin.” Natawa naman siya sa sinabi ko. Mukhang hindi siya makapaniwala.

Umupo siya sa tabi ko, “By the way, what brings you here?" he asked.

“Tumambay lang naman ‘no,” sarkastiko kong saad. 

“Malamang may nangyaring masama!” dugtong ko rito. 

Tumawa naman ito, “Grabe! Lahat ng tanong ko, pilosopo ang sagot mo. Nakakatakot ka naman,” sambit nito.

“Sino kayang pipiliin tumambay sa hospital?” ani ko nang hindi tumitingin sa kaniya. 

I deeply sighed.

"Nasaksak 'yong pinsan ko," simpleng sagot ko. 

“Malayo naman ‘yon sa bituka kaya wala dapat ikabahala,” dagdag ko pa. 

He glanced at me and suddenly smirked. 

“Dinala ko naman ‘yong babaeng manganganak na kanina gilid ng kalsada, buti na lang nahagip siya ng dalawang mata ko,” kwento niya. At sakto ngang nakita ko ang dugo sa dulo ng blazer niyang suot. 

Hindi naman na ako sumagot sa kanya dahil wala naman talaga akong balak na kausapin pa siya. Bigla namang nag-vibrate ang phone ko na nasa bulsa kaya kinuha ko ito. 

May message galing sa unknown number. Madalas na akong nakakakuha ng ilang messages galing sa hindi ko kilalang numero, madalas mga messages nila ay nanalo daw ako ng pera. Maniniwala na sana ako kung may tinayaan o sinalihan ako. Kaso wala naman. 

From: Unknown Number 

Play it again.

10:15 pm

Gaya ng nakasanayan ko, re-replyan ko na sana sila ng pilosopong sagot pero agad kong naalala ang laro. So, ito ang number ng feeling misteryoso na ‘yon. 

Buong tapang naman ako nag-type ng reply ko sa kanya. 

To: Unknown Number

Sure, we will. 

10:17 pm 

"Nakagawa ka na bang steps para sa sayaw natin?" pagsingit ni Sean na nasa tabi ko. 

Medyo nabigla naman ako sa tanong niya at alam kong napansin niya ‘yon. 

“Sorry…” sambit nito.  

I deeply sighed to release the tension inside of my body. 

“Kaunti pa lang ang nagagawa ko, hindi pa tapos," simpleng sagot ko sa tanong niya kanina. 

"Ah, I see. Uhm, do you need help?" tanong niya.

"Sure, open naman ako para sa mga suggestion sa steps." Ngumiti naman siya sa sagot ko.

"Ms. Josie?” rinig kong pagtawag ng nurse. Tumayo naman ako agad at pumunta sa harapan ng nurse. 

Ngumiti ito sa akin, “Kayo po ang pinsan niya?” tanong niya. 

I nodded as an answer. “Mananatili pa po siya sa hospital ng mga isang linggo para i-check ni Doc dahil medyo malalim ang sugat na natamo niya,“ paliwanag nito sa akin. 

“As of now, ito po ‘yong kailangan na bilhin na gamot para sa patuloy niyang paggaling,” dagdag niya saka niya binigay sa akin ang listahan ng gamot. 

Tiningnan ko naman ito. Kaunti lang naman pero mukhang mahal ang mga gamot.

“Yung botika po natin is lakad ka lang po ng diretso saka ka kumanan.” Turo sa akin ng nurse. 

“Salamat po!” tugon ko. 

Nagpaalam naman ako kay Sean bago ako pumasok sa loob ng kwarto ni Ali. Kasalukuyang tulog ito sa kamang hinihigaan niya. Bigla kong naisip kung paano ko sasabihin ang nangyari kay Ali kila Tita dahil baka mapagalitan ako. 

Napalunok naman ako nang makuha ko ang phone ko na nasa bulsa ko. Saka ko pinindot ang pangalan ni Tita para tawagan siya. Hindi ko pa napa-practice ang sasabihin ko ay agad niya ng sinagot ito. 

“Yes, Josie?” rinig kong ani ni Tita sa kabilang linya. 

“Uhm hello po, Tita. kamusta po kayo?” pangangamusta ko. Ayaw ko naman na mabigla siya kaagad. 

Alam ko kung gaano niya kamahal ang anak niyang si Ali kaya minsan nakakaramdam ako ng inggit sa pagmamahal ng magulang. 

“Ito, okay naman. Makakauwi na kami next week sa bahay,” masayang tugon nito. 

Alam kong nakangiti si Tita sa mga oras na ‘to, dahil excited niya ng makita si Ali. 

“Pero Tita, kailangan niyo na pong umuwi ngayon,” saad ko. Nagsisimula naman nang mamawis ang kamay ko. 

“Oh? Why? May nangyari ba?” sunod-sunod na tanong ni Tita at nag-iba na rin ang tono ng boses nito kaya mas lalo akong kinabahan. 

“Si Ali po kasi nasaksak, nandito po siya ngayon sa Hospital. Kasalukuyan po siyang natutulog ngayon, sabi po no'ng nurse isang linggo pa po siyang magi-istay dito.” sunod-sunod ko ring paliwanag kay Tita. 

“Omg! Ali, my son!” rinig kong ani niya sa kabilang linya. 

“Pasensya ka na po Tita, hindi ko po nabantayan si Ali,” ani ko rito. 

“Okay lang Josie, it's not your fault. Uuwi na lang ako agad kinabukasan, kahit si Tito mo na lang ang magtuloy ng ginagawa namin dito sa Cebu,” aniya. 

“Sa ngayon ang pakiusap ko sa ’yo, pakibantayan na lang muna si Ali ngayon,” dagdag ni Tita. 

Nalungkot naman ako sa tono ng boses ni Tita, nasasaktan siya sa sitwasyon ni Ali ngayon. 

“Sige po Tita, ako na po ang bahala ngayon kay Ali. Mag-iingat ka po sa byahe niyo. Goodnight po!” magalang na saad ko. 

“Sure, sure. Goodnight Josie,” ani ni Tita saka binaba ang tawag. 

I deeply sighed as Tita hung up the phone call. Feel ko kasalanan ko pa rin bakit nangyari ‘to kay Ali. Mabait sa ’kin si Tita, mas sa kaniya ko nararamdaman ang pagiging isang totoong ina sa akin. Kahit sinabi ng mga magulang ko na ako ang pumatay sa kapatid ko ay hindi naman naniwala sila Tita, kaya malaki ang pasasalamat ko sa kanila.

Kaya kahit anong sungit ni Ali sa ’kin ay hindi ko magawang magalit dahil ayun lang naman ang kondisyon sa akin ni Tita na pagtiisan ang ugali ni Ali. To be honest, sa buong klase ng taon magkaklase na rin kami ni Ali, hindi talaga kami nagpapansinan. Kasi ayon ang kasunduan namin na wala dapat makakaalam na magpinsan kami. Ewan, una pa lang kami nagkita nakaramdam na agad kami ng tensyon na dalawa. 

Valerie doesn’t know also about Ali, hindi niya alam na magpinsan kami. And I’m sure about Levi na kaibigan naman ni Ali. Wala rin naman akong balak sabihin kay Valerie, dahil mayayari rin ako kay Ali kasi nasa usapan namin ‘yon. 

And ever since, He didn’t joined our game. Kaya nagtataka ako bakit siya ang unang ti-narget ng animal na ‘yon. Baka siguro, gano’n siya ka-eager na mapansin ko siya at malaro na namin muli ang game. 

Tiningnan ko si Ali at mahimbing pa rin ang tulog nito. Napagdesisyunan ko na lang na bilhin ang mga gamot na nasa listahan na ibinigay sa akin ng nurse. Sinunod ko naman ang tinuro sa ’kin ng nurse, ngunit pagdating ko do’n ay wala namang botika kundi mga upuan lang. 

Siraulong nurse, pinagtripan pa ako. 

Kaya nagtanong na lang ako sa ibang nurse na napadaan sa harapan ko. At nasa pakaliwang pasilyo pala ito. 

Nang matapos akong bumili ay agad akong bumalik sa kwarto ni Ali at naabutan ko naman na gising na siya at ginagamit ang cellphone niya.

“Kailan ako lalabas dito?” Tanong niya nang makapasok ako.

Umupo naman ako sa may upuan na nasa gilid. “One week ka pa rito sabi no'ng nurse,” tugon ko.

“Shit!” mura niya. 

“Tinawagan ko na rin si Tita

” 

“Bakit mo tinawagan? Hindi naman ‘yon uuwi!” sigaw nito sa akin. 

“Uuwi siya bukas, ‘wag kang mag-inarte,” tugon ko rito saka ako umirap sa kaniya. 

“Kahit kailan talaga napakapabida mo!” inis niyang saad sa akin. 

Tumingin naman ako sa kaniya ng masama, nag-init ang ulo ko sa sinabi niya. 

“Immature ka naman, tanda mo na taas pa rin ng pride mo. Hindi ka ba nag-iisip? Walang magbabayad ng bill dito sa Hospital kung hindi ko sasabihin. At saka malalaman pa rin ‘yon nila dahil uuwi naman sila next week. At anong sa tingin mo, gagaling agad ‘yan? Hindi, bobo!” mahaba kong saad sa kanya na nakapagpatahimik sa kanya. 

Umirap ito, “Pupunta ng maaga dito si Levi bukas, make sure na hindi ka niya maaabutan dito,” ani nito saka bumalik sa paggamit ng phone. 

“Uuwi muna ako, kukuha ako ng mga gamit. Anong ipapadala mo?” tanong ko rito. 

“Just bring me my toothbrush, charger, saka isang t-shirt. Ayun lang at wala ng iba. Huwag ka ng mangialam sa ibang gamit ko do’n,” mariin niyang saad.

Tinaasan ko ito ng kilay, “As if interested ako,” tugon ko rito. 

“W-wait!” pigil niya sa ’kin dahil lalabas na sana ako ng kwarto.

“Ingatan mo ‘yong kotse ko, at ikaw ang maglilinis niyan.” dagdag niya. 

Minura ko siya sa isip ko. “Yung Harry Potter books and posters.” Paalala ko rin saka lumabas ng kwarto. 

Kahit kailan talaga ang ugali ng siraulo na ‘yon!

Nang makalabas ako, hinanap agad ng mata ko ang elevator ng Hospital. Nang makita ko ay agad akong sumakay dito at pagpasok ko nakita ko agad ang taong ayaw ko ng makita. 

But I act naturally. Kunyari hindi ko siya nakita, nakilala o kilala man lang sa paningin ko. 

I hate her so much!

Nang magsarado ang elevator ay pinindot ko agad kung saan ako paparoon which is sa Parking Lot. Nakikita ko sa peripheral view ko na nakatingin ito sa akin, halatang may gustong sabihin.

"Josie..." pagtawag niya sa pangalan ko. But I chose to ignore her existence. 

"Josie, are you still mad at me?" she asked. 

Malamang? Tinatanong pa ba ‘yon? Sinong tangang hindi magagalit sa isang katulad niya. 

But, for the second time, I still ignore her. 

"Josie, sorry..." she said and she grabbed my arms. 

Doon na ako nairita kaya tiningnan ko na siya ng masama. Umaarte siya sa akin ngayon na parang walang kasalanan, na akala mo napakadali lang lahat limutin.

"Don't you ever touch me again!" sigaw ko sa kanya.

Nakita ko naman na nasaktan siya sa pagsigaw kong 'yon, but she deserves that. Mas malala pa ang ginawa niya sa akin, sa nakababata kong kapatid. 

Ang tagal pa kasing mag-ground floor kaya naiinis na rin ako at nakakasama ko pa 'tong babaeng 'to.

"Josie, look! I need to explain eve

”

I stopped her. 

Sakto rin kasing nasa ground floor na kaya lumabas na ako. 

"What's the use of explaining kung alam ko na puro kasinungalingan lang 'yang sasabihin mo?" nakangising sagot ko saka ko siya tinalikuran. 

Hindi naman ako ipinanganak para makinig lang ng kasinungalingan niya. May isip ako, kitang-kita ko kung paano niya hinuhukay ang katawan ng kapatid ko. 

She killed my little sister, Mesie.

Alam niya kung gaano ako nagseselos kay Mesie pero wala sa isip ko na gawin ‘yon sa kapatid ko. Kaya kahit walang nalaman ang mga magulang ko sa pagkamatay ni Mesie ako ang pilit na dinidiin nila sa pagkawala nito. 

Agad akong lumarga pauwi mula sa bahay para kumuha ng mga kailangan na gamit. Inuna ko rin ang pinapakuha sa akin ni Ali na kailangan niya lang, alam kong marami pa siyang kailangan pero ayaw niyang mahalugkat ko ang mga gamit niya.

Nagdala rin ako ng niluto ni Ali na menudo dahil hindi pa pala ako nakakakain ng hapunan. Nang masigurado ako na kumpleto na ay agad akong umalis. Mabilis akong nakarating ng Hospital at muling kong pinark ang kotse ni Ali. 

Papasok pa lang ako ng elevator nang maka-receive na naman ako ng message galing sa kanya. 

From: Unknown Number

Excited to see you, Josie. Kindly change my name to Crimson. Thanks and be safe! 

Crimson?