Maraming salamat sa inyong lahat :) May isang special chapter pa tayo bukas. Once again, thank you for supporting Gabriel and Feleona love story. I will never forget them.
The ray of sunshine showed half of her face, and my brows crossed while looking in her direction. It's stupid of me to do this, but like an idiot, I followed her secretly, and I don't know why. Madalas siyang binubully ng mga kaklase niyang babae at kasama na si Mikah sa pambubully sa kanya. Madalas din niyang tinatakpan ang mukha niya gamit ang espesyal na uri ng panyo na nakatabon sa kalahating mukha niya ito. Katamtaman ang katawan niya at may hugis. Hindi gaanong matangkad at okay lang din ang kulay ng balat niya para sa akin. Medyo payat pero may hitsura. Maamo ang mukha, pero may kakaiba sa kanya. Halatang hindi galing sa mayaman na angkan dahil pabalik-balik lang ang sapatos niya at uniporme. Mukhang isa o dalawa lang ito. Naiiba siya sa lahat ng babae rito sa campus at madalas ay nasa kanya ang atensyon. Matalino kasi siya at nangunguna sa board. "Hey, Gab? No way, man." Akbay ni Josh sa akin. "Is your standard getting to its minimum?" he jokingly said, and I shook my hea
Feleona's POV . Calm down self, let it flow, let it go. My mind speaks in silence while letting the cold water into my face. Gusto kong mahimasmasan sa sarili at nang sa ganoon ay magising ako sa masamang panaginip na ito. Sumabay ang patak ng luha ko sa tubig na pumapatak sa mukha ko galing sa shower. If only I could turn back the time and stop her from going away, she would still be alive. But no, I was also stupid, so much stupid like her. Pinatay ko na ang shower at mabilis na inayos ang sarili. Nagpalit ng damit at pinili ko ang paboritong damit niya. I smiled holding the sexy maroon party dress. Naalala ko lang na binili niya ito para sa akin, pero siya at unang nag-suot nito. Hmp, that lunatic, Careina! Sigaw ng isip ko. I fix myself, trying to be the most beautiful woman tonight. I know it may be too late, but I want to remember her by doing this. Isang taon na din simula nang mawala si Careina at iniwasan ko na ang mundong ganito. I promise myself that I will no longe
Gabriel's POV.Cruising around smoothly while listening to the music on the wireless going home started the day of my early retirement. I love the life I have now. I'm free, nothing to worry about, and no one knows me. I stepped onto the brake, and the garage sliding door rolled up. I park the car inside. Push the little button from my key, and it's locked.The sensor lights came on when it detected my presence. I open the door that leads me to the lounge of this house.Sa kusina agad ako nagtungo at binuksan ang refrigerator para sa malamig na tubig. Tahimik ang buong paligid at walang kakaiba sa bandang ito. Humakbang ako patungo sa ikalawang palapag ng bahay ko para sana mag-shower. Pero napansin ko agad ang konting pagbabago sa upuan na malapit sa library ko.My library room is always open, and from where I stand, I can see the sliding door that leads to the little balcony that connects to the other side of my room. I took a step, walking lightly in the thin air. I could sense th
Feleona’s POV . "Congratulations, Fel. As always ang galing mo talaga," si Sofia sa akin, ang asawa ni Marco. "Thank you, Architect," pormal na tugon ko sa kanya. "And congratulations too, Raquel. I hope the two of you will work as a team?" Papaikutin ko sana ang mga mata ko pero hindi ko ginawa, dahil nasa harapan kami ng maraming tao. I won, as most of the board voted for my design, and Raquel came second. I was confident that I would win this project, and I was right. "We will work as a team, Architect Sofia. Don't worry. I am flexible and can easily blend into everything," arteng tugon ni Raquel sa kanya. "Gecko ka ba?" taas ng kilay ko. Namaywang na akong tinitigan ang bruha. "Hindi, bakit!?" talas na titig niya. "May pa blend in ka pang nalalaman. Ano ka Gecho? Camouflage effect?" Ngiwi ko, at bahagya ang ginawang pagtawa ni Sofia sa amin. I couldn't understand why the two of us couldn't be friends. Tama nga siguro ang kasabihin na sa bawat babae ay may isang ka
Gabriel's POV . "What do you do for a living?" She ran her fingers on my shoulder, and I smirked. "Nothing," I said and shook my head. "Do you want to be my toy? I can give you everything you want." She whispers, and both of her hands are now wrapped against mine. I shook my head and was about to say something, but her lips captured mine. Magaling siyang humalik. Walang pagdududa. Mabilis ang galaw ng kamay niya at pumailalim ito sa damit ko. I kissed her like how she kissed me. It's tempting, and I can feel my hardiness. I know what she wants, and this is always like this to every woman I meet. When I was in the navy and had our short break, most boys went home to their wives and kids. And the rest that doesn't have obligations ended up like this. It's fun to fuck, and there's nothing wrong with it. We need it. I need it. Easy. She moans when she feels my hands around her back. Wala pa akong ginawa dahil nakaupo lang naman siya sa kandungan ko. I never stop caressing the bac
Feleona's POV . Abala ang umaga ko dahil sa panibagon proyekto. Ace will be out of this project because he will hold the Cebu project. Miss Jessica, the secretary of Mr Tolento, will be with me today for the selection of materials. Isa-isa kong kinuha ang mga blueprint na nagawa ko na para maipasa ito sa head developer at nang makita ni Civil Engineer Glenn Mondragon, siya ang head namin pansamantala sa proyekto. "Lunch at the Blue Bells Cafe, Fel. Engr Glenn Mondragon wants to talk to you," si Fatima, sekretarya ni Engr G. We called Engr Glenn Mondragon as Engr G for short. "Really? Bakit daw?" Tingin ko sa suot na relo. Pakiramdam ko kasi hindi ko mahahabal ito dahil sa proyekto. "I don't know. We're not close, Fel. Chaka!" Senyas ng kamay niya at bahagya na siyang natawa. Nakitawa lang din ako. Kalokohan talaga. "Ang chaka 'di ba? Saan ba kasi pinaglihi ang amo mo? Walang warning 'te. Ano siya bagyo?" Ngiwi ko, at mabilis ko nang kinuha ang mga gamit ko. "Sinabi mo ba. Pina
Feleona's POV . "Okay, I'm okay with this." Engr Glenn nodded and signed the papers. "Thank you, Engr," I responded with a smile. I arrived on time. Thank goodness. Akala ko mahuhuli kami dahil pinahinto ang kotse ng pulis kanina at hiningi ang lisensya ng driver ko. Mabuti na lang at inayos niya ang seatbelt ko dahil kung hindi ay tiyak penalty ito. Iniwan ko rin siya sa labas dahil pakiramdam ko late na ako. Pero laking tuwa ko dahil sabay lang din lahat kami. "Let's get them to serve our lunch. Gutom na ako," tugon ni Engr Glenn. Inayos ko na ang lahat ng gamit ko. "And I believe you will join us, Architect Tacadena?" si Marco Mondragon sa akin. "Yes, Sir. I will. Gutom na din po ako," ngiti ko sa sarili. Sumenyas si Marco sa isang staff na nakatayo sa gilid at agad nakuha ang instructions niya. Tumayo siyang bahagya at dinukot ang cellphone sa bulsa. "I will get Gab to join us," si Engr Glenn sa kanya. "Sure, Glenn." Tango ni Marco at tumalikod na muna siya patungo sa m
Gabriel's POV . I couldn't be more stupid of what has come to my mind. I get it. I got her. I have my plans and making sure that I will finish this before the end of the year. May tatlong buwan pa ako, at maraming pang pagkakataon na makuha ko ang buong tiwala niya sa akin. I stood still a few meters from her. I thought we would go somewhere, and that includes her job. But no, we are not because here we are at this lonely, sad place where dead people lay at rest. I felt the pang inside my chest, and it still hurts. . . that childhood memory I have hidden for years still haunts me. "I'm sorry, Siobeh. . . muntik ko ng makalimutan." Tingala niya sa langit at alam ko na pinipigilan niya ang sariling maiyak. She placed the chocolate cake she picked from the cake shop on her grave. A name was written in golden letters. . . Cariena Siobeh Costellos. My jaw clenched and my hand fisted behind me. Hindi ko man lang nakuhang makita si Diego sa huling pagkakataon noon dahil sa trabaho ko.
The ray of sunshine showed half of her face, and my brows crossed while looking in her direction. It's stupid of me to do this, but like an idiot, I followed her secretly, and I don't know why. Madalas siyang binubully ng mga kaklase niyang babae at kasama na si Mikah sa pambubully sa kanya. Madalas din niyang tinatakpan ang mukha niya gamit ang espesyal na uri ng panyo na nakatabon sa kalahating mukha niya ito. Katamtaman ang katawan niya at may hugis. Hindi gaanong matangkad at okay lang din ang kulay ng balat niya para sa akin. Medyo payat pero may hitsura. Maamo ang mukha, pero may kakaiba sa kanya. Halatang hindi galing sa mayaman na angkan dahil pabalik-balik lang ang sapatos niya at uniporme. Mukhang isa o dalawa lang ito. Naiiba siya sa lahat ng babae rito sa campus at madalas ay nasa kanya ang atensyon. Matalino kasi siya at nangunguna sa board. "Hey, Gab? No way, man." Akbay ni Josh sa akin. "Is your standard getting to its minimum?" he jokingly said, and I shook my hea
Feleona's POV Hindi maalis sa mukha ko ang ngiti habang pinagmamasdan ang dalawang tao na puno ng ngiti sa isa't-isa. Karga ni Gabriel si Gabby at walang tigil sa kakatawa si baby Gabby sa ginawa niya. It's nice to get out of Italy, and we are back here in Australia. Gabriel is now doing good with everything. Tatlong linggo lang yata siya sa crutches niya at heto, naglalakad na siya na parang experto. Maingat pa siya at hindi pwedeng biglain ang katawan niya sa ibang bagay. Sa pagkakataong ito ay ako ang boss sa destinasyon namin at siya naman ang financial adviser ko. He told me we would spend five years living abroad before returning to Italy to settle Gabby's education, and I agreed. Pansamantalang naiwan si Elsa sa Italya dahil may trabaho siya sa kompanya nina Gabriel. Inalok siya ng trabaho ni Nonno sa malaking halagang sweldo. At dahil magaling si Elsa sa propesyon niya ay pumayag na siya. Syempre gusto ng bruha roon dahil kay Blue. At parang aso at pusa naman silang dalawa
Gabriel's POV . It's an awkward feeling, but I'm getting used to this. My routine is the same, an exercise in the morning, and she wakes at the same time as me. Gabby was a good sleeper at night, giving Feleona and me a lot of time for ourselves. Madalas kaming nag-uusap na magkayakap dalawa. Hindi ko rin maalis sa kanya ang ugali na mapag-aruga. I stopped her many times, but she's keen and wants to look after me. I have no complaints about it. It honestly gives me the courage to work hard for myself to get better. Ngayong araw na ito ang unang pagsubok na hindi ko gagamitin ang wheelchair ko. I could take a step, but not much. It needs more practice. Unti-unti ko na rin nagagawa ang mga bagay sa tulong niya at minsan hindi ko ito namamalayan sa sarili ko. I must admit that Feleona is a darling angel who fell from the sky to help me and made me whole again. "You're doing good, darling. I'm so glad that it turns out okay." She sat beside me, and I moved a little bit, giving her
Feleona's POV . "May lahing pusa ang asawa mo," ngiwi niya habang nakatitig kay Gabriel. Hawak niya si Gabby sa kamay niya at hindi maalis ang ngiti sa mukha niya. What else do I expect? He lives far from his place and his Nonno. Bumyahe kami ng dalawang oras, at nang makarating rito sa tagong lugar na bundok na ito ay nandito na sina Elsa at baby Gabby. Nag-chopper sila. "Alam mo? Magiging piloto yata ang anak ninyo. Panay ang tawa niya sa helicopter kanina na parang ang saya-saya. Hindi siya nabingi 'te. Nakakamangha nga." Sabay nguya niya. "In fairness ang ganda ng lugar na 'to at mas type ko rito kaysa sa mansyon ni Gabriel. Sa kanya rin ba ang bundok na 'to?" Tumayo na siya at inikot nang tingin sa buong paligid. I also like this place because it's solemn and quiet. You have no neighbours, and the whole mountain is yours. "And I like Bleu. Is he single and available?" kurap ng mga mata niya. Nagpapacute ang bruha. Napabuntonghininga na ako at tumayo na. Hindi ko na pinakin
Feleona's POV . Mahigpit ang hawak ko at maingat ang ginawang pagtulak sa wheelchair niya. Tahimik kaming dalawa at napatingin ako sa paligid sa labas nang mailabas ko siya nang bahagya sa may pinto. Wala ni isang tao. Nagbabakasakali kasi ako na may kasama siya sa labas, pero wala, at mukhang siya lang mag-isa. "Wala po ba kayong kasama? Paano po kayo nakapunta rito? At paano rin po kayo uuwi?" Ipinuwesto ko siya sa gilid lang at ni lock ang wheelchair sa bahagang gulungan para hindi niya maigawa ito. I looked around again, took a few steps behind him, and looked ahead. May isang sasakyan na malapit lang dito at van ito. Tiyak ito yata ang sasakyan niya, dahil ang sasakyan na ginamit ko ay medyo malayo pa naman. Pero makikita ito mula rito. "Sa 'yo ba ang van?" tanong ko at humakbang na ako pabalik sa pwesto niya. I smile when I looked at his behind. Lalaking-lalaki siya at matipuno ang pangangatawan sa likod na bahagi. Desente ang pananamit at nakapanton na itim. May takip
Gabriel's POV . "If there is a will, there is always a way, boss," he chuckled. My body drifted to the side as I lost control. It created an impact as my body landed on the concrete floor. Instead of helping me, I already told him to look at me earlier. I want to find a way to stand up on my own without him. Hindi naman kasi sa lahat ng oras ay nandito siya sa tabi ko. May buhay rin si Pinokyo, at ayaw kong palagi na nasa akin ang bawat segundo ng buhay niya. Pero wala rin akong magawa, dahil alam kong sinusunod niya ang utos ni Supremo. "Do you need a hand?" "No. Thank you," I said coldly and held tightly to the wheel of my wheelchair. I manage to sit down, and my sweat falls. At least I can take a few steps now. "Don't force yourself, boss. I've been there, and I know how it feels. Just let it go. Don't think about it, and enjoy everything around you." "Enjoy your fucking ass," I muttered when my butt landed on the seat of the wheelchair. Bahagya siyang natawa at ibinigay na
Feleona's POV . Hindi man ganoon ka garbo ang pagsalubong sa amin ni Nonno ay ito naman ang hiniling ko. I don't want it to be like the last time when I came here with Gabriel. I want it simple, as no one knows us like we are ordinary people. "il nostro piccolo principe," salitang Italyano niya. Kahit na nanginig ang kamay niya ay hindi niya napigilan na haplosin ang mukha ni baby Gabby habang tulog na karga ko. "Oh, my poor, apo," tahimik na salita niya, at namuo agad ang luha sa mga mata niya. I pouted and felt like crying when he caressed Gabby's face. Knowing that I am here now, and there is no longer a Gabriel, is a painful feeling. Sa totoo lang, kanina pa ako kabado sa sarili at kanina pa gustong pumatak ang luha ko nang makaapak ako sa lupang ito. Pakiramdam ko naiwan ko ang puso ko rito noong umalis ako, at ngayon na nandito ako ay bumalik lang ang lahat ng sakit at pagsisisi sa loob ko. I miss him so much, and I wish that wherever he is now, hopefully, he's at peace.
Feleona's POV . "Hi, baby. It's your godmother here. Ang gwapo mo talaga. Nagmana ka sa daddy mo. . . ang mga mata mo, ang makakapal na kilay mo na parang galit ka yata makatitig sa akin, baby ano? At ang muscles mo? Tsk, nagmana sa daddy. Tiyak magiging marine ka rin katulad ng daddy mo." Napangiwi ako nang marinig ito at nilingon ko na siya. "Navy marine, Carmella," pagtatama ko sa kanya. Napalingon agad siya sa akin at bahagyang natawa. "Oh well, mgkapareho lang naman ang lahat. Walang pinagkaiba!" pilyang ngiti niya. Ibinalik na ang mga mata kay Gabby at masaya siyang nakikipaglaro sa bata. I don't know why until now she's still here. Tatlong buwan na! At mukhang walang plano na bumalik si Carmella ng Italya. I have no complaints. I like this anyway because she helped me a lot with looking after baby Gabby. Elsa manages to start a job on the nearby farm a few kilometres away. And Carmella doesn't work. She doesn't need to work, I bet. Marami naman kasing pera ang bruha. "Fo
Gabriel's POV . "Bilib talaga sa ako tigas ng puso mo, Gabriel. Until when are you going to act like this? Hindi ka ba naawa kay Feleona? Sa magiging anak ninyong dalawa?" My hand fisted, and my jaw clenched while listening to her. Every day was the same, and it was constant torture for me. Do I like this? No, I never like this, and I don't want this to happen. But what else is left to take the risk? One mistake was enough, and I don't want to repeat it. She will suffer more if she sees me like this. Gamit ang kamay ay pinagalaw ko ang wheelchair para makalayo sa kanya. Ang personal na nurse ko agad na is Constantine, ang umalalay sa akin para makatayo ako at makapasok sa loob ng banyo. "Gabriel! Listen to me. I want to fly to Australia because I have had enough of this! If you are stubborn, then nothing is left for me to do. I have done my part, Gabriel, and the Supremo is looking good. . . After all, he beats the hell out of his cancer. Huh, tama nga naman ang kasabihan na mas