Chapter One

"Bestie."

"Hmm?" Sagot ko ng hindi nililingon si Mira.

Hindi pa tapos ang oras ng trabaho ko, pero nandito nanaman siya sa opisina ko.

Wala na yatang ginawa ang babaeng ito kong hindi ang magbulakbol.

Hindi na ako magtataka. Katulad ko ay nag-iisa lang din siyang anak. Her parent's spoiled her too much na hanggang ngayon ay wala parin siyang alam na trabaho kung hindi ang mag shopping at magparty-party.

Mira is too outgoing. Hindi ito mapakali kapag nasa bahay lang nila. She has a wide circle of friends dahil palakaibigan ang babae while I am the opposite of her. I am a snob. Hindi ako iyong tipo ng tao na mauunang pumansin kahit kakilala pa kita. Minsan sinasabihan ako ni Mira na masiyado daw akong isnabera, pero ano ang magagawa ko kong ganoon na ang nakasanayan ko.

Hindi ako katulad niya na sanay makihalubilo sa mga tao. Kung wala si Mira ay siguro wala din akong matatawag na kaibigan ngayon. Thankful din ako sa kanya kasi kahit maraming pagkakataon na palagi ko siyang natatanggihan sa kanyang mga paanyaya ay nananatili parin siya sa tabi ko. Siya lang ang bukod tanging nakakatagal ng ugali ko.

"There is a party at the Fuentes residence tomorrow. Are you coming with your parent's?"

"I don't know. My parent's didn't say anything yet." Sagot ko habang nakatutok parin ang mga mata sa mga papeles na binabasa ko.

"Kailangan mong pumunta. You know Evan, right? Iyong classmate natin noong senior years natin. Kung naaalala mo, nagtapat siya saiyo noon, pero binasted mo siya."

Ofcourse, I remember him. We are both seventeen years old when he confessed that he likes me. We were too young back then that is why I rejected him. At isa pa, wala sa isip ko ang magnobyo noon dahil nakatutok ang atensiyon ko sa pag-aaral.

Sa pagkaka-alala ko, pagkatapos ko siyang bastedin, kinaumagahan ay nalaman ko na lang na nag flight na ito papuntang amerika para doon mag-aral ng kolehiyo.

Medyo naguilty pa nga ako noon dahil baka ako ang dahilan kaya ito umalis, pero mabilis ko ding hinamig ang sarili ko. Napaka assumera ko kasi sa punto na iyon e hindi naman ako kagandahan.

"Ano? Pupunta ka?"

"Hindi ko alam. It will depends on my parents."

Nagdadabog na tumayo si Mira sa harapan ko, pero hindi ako nag-angat ng tingin para tignan siya.

"Avyanna naman. Malaki ka na. Pwede ka na ngang mag-asawa ng lima. Bakit kailangang nakadepende pa kina tito at tita ang pagpunta mo doon?"

Kung alam lang nito. May asawa na ako, pero hindi ko pwedeng sabihin kahit kanino. Kahit pa kay Mira na bestfriend ko.

Itinigil ko ang aking ginagawa at hinarap si Mira na hindi na pala maipinta ang mukha. She looks annoyed. May bago pa ba? Palagi namang ganyan ang kanyang mukha sa tuwing hindi ko siya napagbibigyan sa mga paanyaya niya.

"Ilang taon na ba tayong magka-ibigan? Hanggang ngayon ba naman hindi mo pa rin kilala ang mga magulang ko? Kung hindi sila pupunta, hindi rin ako pupunta."

Natawa ako nang irapan niya ako. Umupo siya ulit at humalukipkip. Kumikibot kibot ang labi nito na parang bata.

"Paano ka magkaka-asawa kong napakahigpit nina tita saiyo? Balak ba nilang maging matandang dalaga ka?"

"Kung magiging matandang dalaga ako, then so be it. Ikaw na lang ang mag-asawa tapos ako na lang ang mag-aalaga sa mga magiging anak mo."

"Tse. Tigilan mo ako Avyanna Cabrera. Wala pa nga akong boyfriend e napunta na agad sa anak ang isip mo. Basta hindi pwedeng hindi ka pupunta mamaya. Kung kailangang lumuhod ako kina tita para payagan kang lumabas mamayang gabi ay gagawin ko." Desididong sagot nito.

Pero hindi na pala kailangang lumuhod ni Mira para payagan ako dahil mabilis pa sa alas kwatro na pumayag ang mga magulang ko.

"Mira, please take good care of your bestfriend. Huwag mong hayaang may lumapit sa kanyang mga lalake doon. She is not allowed to have a boyfriend, yet." Maalumanay na bilin ng aking ina, pero mahahalata ang kaseryosohan sa tono ng boses nito.

"Huwag kang mag-alala tita, akong bahala." Kulang na lang pumalakpak si Mira sa tuwa.

Bakit naman kasi hindi siya matutuwa e ito ang unang pagkakataon na payagan akong lumabas ng hindi sila kasama tapos gabi pa.

"And you Avyanna," Baling ni mommy saakin. Seryosong tumingin naman ako sa kanya. Hinihintay ang sasabibin niya.

"You already know what you are doing. I trust you." Naging malambot ang tono ng boses niya sa huling pangungusap na sinabi nito.

Tumango ako at niyakap siya ng mahigpit."Thank you mom." Mahinang sambit ko.

Marahang hinaplos naman nito ang likod ko bilang sagot.

Nang makapasok kami ni Mira sa aking kwarto ay impit na napatili ang babae.

"Oh my god. Pinayagan ka Yanna. Yes. Excited na ako." Tuwang tuwa na sambit niya.

Yanna ang palayaw ko at tinatawag lang ako Mira ng ganoon kapag masaya siya tulad ngayon.

Sumampa ito sa kama ko at tumalon talon na parang bata habang ako naman ay umupo sa may gilid.

"Ang o.a mo ha. Para namang pinayagan na akong mag boyfriend kong maka react ka. Narinig mo naman ang sinabi ni mommy, no boys are allowed." Paalala ko sa kanya.

Umikot ang mga mata ni Mira. Nang mapagod siyang magtatatalon ay umupo siya sa tabi ko.

"Don't worry. Papunta pa lang tayo sa exciting part. Balita ko, invited lahat ang mga mayayamang negosyante sa bayan natin. Sigurado akong kasama ang mga anak nila. Nakita ko na ang mga binatang anak ng mga Fajardo at Salazar. Sobrang gugwapo nila. Ipapakilala kita sa kanila. " Excited na sambit nito.

Kinunutan ko siya ng nuo.

"Hindi mo ba narinig ang sinabi ni mommy? Hindi nga ako pwedeng makipag-usap sa mga lalake."

Inirapan niya ako.

"Ano ka ba. Napaka kj mo naman. Hindi na malalaman nina tita kong makikipag-usap ka man sa mga lalake doon. And besides, hindi naman kita ipapakilala sa mga kong sino-sino lang diyan. Mga Fajardo at Salazar ang mga iyon. Rinerespeto ang pamilya nila dito sa bayan natin. Balita ko sila narin ang namamahala sa mga negosiyo ng kanilang mga pamilya. Hindi ka malulugi sa kanila no. Sigurado akong pasasalamatan pa ako ni Tita kapag ipinakilala kita sa kanila."

Natahimik ako. Naalala ko kasi si Rowan. Siguradong pupunta siya kasi malapit ang pamilyang Dela Cruz at Fuentes. At isa pa, matalik na kaibigan nito si kuya Gael, na kapatid ni Evan. Sinisigurado kong magkikita kami doon.

Dalawang buwan na ang nakakalipas magmula ng permahan ko ang marriage contract namin. And true to my dad's words, hindi naman nakasagabal sa pang araw-araw na ginagawa ko ang kaalamang kasal na ako. Ni hindi ko nakikita ang anino ni Rowan na pakalat-kalat sa paligid kaya naman nakakahinga ako ng maluwag.

Palagi ko ngang ipinapanalangin na sana hindi magtagpo ang mga landas namin, kahit parang napaka imposible kasi maliit lang ang mundong ginagalawan namin.

This past two months e nagawa ko naman, pero mukhang wala akong takas ngayon.

"Ouch!" D***g ko nang mapahandusay ako sa sahig ng mall na kinaroroonan ko.

Hinahanap ko si Mira dahil bigla na lang siyang nawala nang may makabanggaan ako.

Unang tumama ang pang-upo ko sa semento kaya hindi agad ako nakatayo.

"It's your fault. Next time, look where you are going." Anang baritonong boses na sobrang pamilyar saakin.

Unti-unti akong nag-angat ng mukha. Rowan's cold jet black eyes met mine. His eyes hold no emotion.

Kasama nito si Finn at Lucas na mga pinsan nito na wala ring kaemo-emosiyon ang mga mukha. Magpipinsan nga talaga sila.

Kahit masakit pa ang likod ko ay pwinersa kong tumayo. Napaka maginoo (with sarcasm) kasi ng mga nasa harap ko. Wala man lang sa kanila ang tumulong para maitayo ako.

Pinagpagan ko ang pang-upo ko at walang imik na tumalikod. Wala akong planong makipag-usap sa mga taong kagaya niyang sobrang taas ang tingin sa sarili. Akala mo naman sinadiya kong banggain siya. Kung una ko lang siyang nakita, malayo pa lang siya ay ako na mismo ang unang iiwas.

"Finn, Lucas." Narinig kong sambit niya hindi pa man ako nakakalayo.

Hindi naglipas saglit ay may humawak sa dalawang braso ko at pilit na pinaharap ako kay Rowan.

"Bitawan niyo nga ako." Pagrereklamo ko sa dalawa.

Nagpumiglas ako, pero mas lalong hinigpitan nila ang pagkakahawak saakin.

Sinamaan ko nang tingin si Rowan na walang kakilos-kilos.

He looked at me from head to toe in a scrutinizing way. Maya-maya ay umangat ang dulo ng labi nito sa paraang nanunuya.

"Is that the right way for a woman to dress?" He asked, disgusted.

I immediately looked at my outfit. I am wearing a white t-shirt that was properly tucked in on my peach high waist straight leg shorts and partnered it with my white hermes slide sandal. I look descent in my outfit.

"I see nothing wrong with my dress." I answered, unbothered with the way how he looked at me.

"Really? You are flaunting too much skin. Are you not ashame? Mabuti sana kong makinis ang balat mo." Pang-iinsulto niya dahilan para pumula ang mukha ko hindi dahil sa napahiya ako kundi dahil sa naramdamang pagkabwisit.

Ngumiti ako. Iyong sarkastiko.

"Bakit ako mahihiya? Wala akong pakialam kong hindi man makinis ang balat ko at mas lalong wala akong pakialam sa opinyon mo. Susuotin ko kong ano ang gusto kong suotin kahit pa makita ang buong katawan ko." Nang-uuyam kong sagot.

Tumiim ang panga nito. Mukhang hindi nagustuhan ang isinagot ko.

Akala mo ha? Hindi pwedeng ako lang ang mabwisit saating dalawa.

"You dared talked back at me?"

Nabigla ako ng mahigpit niyang hinawakan ang palapulsuhan ko at kaladkarin ako papalabas sa mall.

"Aray! Ano ba? Bitawan mo ako!" Galit kong utos sa kanya.

Hindi siya sumagot. Tiim ang panga nito habang dere-deretsong naglalakad, pero bigla siyang tumigil nang may malamyos na boses na tumawag sa kanya.

"Rowan."

Tumingin ako sa kanan dahil doon nanggagaling ang boses.

Isang babaeng naka white dress at flat sandal ang nakita ko. Matamis siyang nakangiti saamin, particularly to Rowan. Sa likod nito ay apat na mga lalakeng mukhang mga bodyguards niya.

Her long black hair swayed when she run towards us. Nataranta naman sa pagsunod ang mga lalakeng nasa likod nito.

I looked at Rowan's reaction. Nakatitig ito sa babae. Kanina lang ay walang kaemo-emosiyon ang mukha nito. Ngayong dumating ang babae ay biglang naging malambot ang ekspresiyon ng mukha nito.

I saw warmth and fondness in his eyes. Nakuryoso tuloy ako. Ngayon ko lang nakita ang babae at base sa klase ng tingin niya dito ay parang may gusto siya sa babae.

Binitiwan ni Rowan ang kamay ko nang makalapit ang babae.

I watch him hugged the girl with care.

Tumaas ang kilay ko.

Who is this woman?

Bakit ngayon ko lang siya nakita?

"Hey, bakit ka lumabas? Hindi ba at sinabi kong hintayin mo ako?" Masuyong sambit ni Rowan pagkatapos nilang kumalas sa pagyayakapan.

The woman pouted.

"E ang tagal mo kasi kaya ako na ang sumunod saiyo."

I let out an exaggerated cough para iparating ang presensiya ko.

The woman immediately drew her gaze at me.

"Uhmm. Who is she?" She asked while her eyes is curiously looking at me.

"I am no one. I was just passing by. If you'll excuse me." Nakangiting sagot ko.

I caught a glimpse of Finn and Lucas looking at me with an impassive look. Tinaasan ko sila ng kilay.

Kahit noon pa ramdam ko na ayaw ako ng dalawa, pero hindi ko lang binibigyan ng pansin dahil wala naman akong koneksiyon sa kanila.

Binigyan ko ulit ng huling sulyap si Rowan bago ako tuluyang umalis. Mukhang nakalimutan na niya ang aking presensiya.

Nagkibit-balikat ako.

Mas mabuti nga iyon. Sana nga huwag nang magkukrus pang muli ang mga landas namin dahil nabubwisit talaga ako sa pagmumukha niya.