Paglabas namin ay agad kaming sinalubong nina Philip na nakaupo sa kalsada at mukhang may ginagawa na namang kalokohan.
“You sh*t! Ako ang nanalo!” Umalingawngaw ang boses ni Phians na pinagmumura pa yata si Ben. May hawak silang baraha at mukhang naglalaro sila ng Pusoy.
“Flush yung sa’kin at 2 pairs lang sa’yo,” gigil na gigil na sabi ni Phians dito dahil kinukuha ni Ben ang pera sa gitna. Si Diego naman ay natatawang sinidihan ang yosi at si Philip at Kael ay umiiling habang umiinom ng alak.
Hindi pa nila kami napapansin. Natatawa si Steven sa gilid ko habang nakatingin sa mga kaibigan niyang nakadekwatro sa kalsada at nagbabaraha at nagmumura na para bang tambay sa kanto.
“Hindi ba sila nahihiya sa pinaggagawa nila?” Rinig kong tanong ni Steven habang nakangiwing natatawa sa kaibigan niya.
Napalingon sa’min si Kael kaya agad niya kaming tinawag at lumapit sa’min. Dahil sa ginawa niya ay sumunod si Diego at Philip.
“Kamusta?” Tanong
Epilogue na next. Thank you everyone.
7 years later, Natatawa si Ria habang nakatingin sa bunso nilang anak ni Steven na anim na taong gulang na. Nakalambitin ito sa ama dahil tinatakbuhan nito si Stefanny na pababa ng hagdan. “Cleo, what did you do to my shoes?” Stefanny exclaimed while holding her shoes na nagmistulang brown kahit na kulay puti ito. For sure, ginamit ito ng anak ko nong pumunta ito ng garden. “I’m sorry ate, please don’t be mad at me,” natawa ako sa ginawa ni Cleo dahil nagkunwari itong maiiyak habang nakatingin sa ate niya na alam niyang malambot sa kaniya. Bumuntong hininga si Stefanny at tumingin sa’kin para humingi ng tulong. Hivo and her are very soft to our youngest, reason why, hindi takot ang bunso na paki alaman ang gamit ng mga kapatid niya. Bumuntong hininga ako at nilapitan si Cleo na nakatingala sa’kin. “Cleo,” banggit ko palang sa pangalan niya ay alam na nito ang gaga
Hi. This story will be the story of Philip and Amanda. Salamat sa pagbabasa ng story ni Ria and Steven. Next natin kay Amanda naman. Makikita natin ang POV niiya alone. Maraming pagsubok ang dumating sa kaniyang buhay at uungkatin natin iyon. Sana ay suportahan niyo rin ito gaya sa kung paano niyo suportahan si Steven at Ria. Salamat poooo. Hope may nag-aabang pa nito. Let's see how these two getting up together after the greatest downfall that tested their lives. "You were my hope when I'm scared and alone in the Canada. You keep me sane in the lion's den. But where are you when I bear the gift we made? You left and I'm alone again. Save me, Philip."- Amanda
“Who’s that girl?” Ben looked at me dahil itinuro ako no’ng lalaking kasama niya. Dali-dali kong ipinasok ang mga notebook ko sa bag dahil aalis na ako. Ayaw kong tinitignan ako ng sinuman. Naiilang ako, nahihiya ako. “There you are. Hanap ka ni kuya.” Nagulat ako nang tumambad sa harapan ko si Hannah, ang kapatid ng kababata ko na si Steven. Tumango ako at dumiretso ng gym dahil nandoon iyon. Kilala ko si Steven dahil bata palang yata kami ay lagi na kaming magkasama. Pagpasok ko sa loob, nakita ko siyang nakangiti sa mga kasamahan niya. Anong oras na ba? “Steven!” Tawag ko. Nang lumingon siya sa ‘kin ay nakita ko ang paglaki ng ngiti niya. Ngumiti rin ako at tumakbo papalapit sa kaniya. Sinalubong niya ako at niyakap bigla. Agad ko siyang nasapak. “Nangyayakap ka na naman. Kaya tayo napagkakamlan na magjowa e.” Sumimangot siya ngunit kalaunan ay ngumiti lang din. “Hayaan mo. Feeling ko tayo din naman ang ikakasal.” Nawala ang ngiti sa labi ko at hindi na ako naka react nang
Ilang araw ng hindi umuuwi si papa? Napabuntong hininga ako. Hindi ko na alam kung saan siya hahanapin ngayon. Bumaba ang paningin ko sa notes ko at nagbasa ng reviewer. Wala akong tulog kakaantay kay papa kagabi kaya heto at hindi pa ako nakapag review. “What are you doing?” halos mapatalon ako sa gulat nang may biglang bumulong sa tenga ko. Inis kong binalingan nang tingin si Yenro. Ano bang ginagawa niya dito? “What are you doing here?” Tumaas ang sulok ng labi niya. “You’re calling me Yenro?” naaaliw na aniya. Tumaas ang kilay niya. Anong meron kung tawagin ko siya sa pangalan niya? Is he nuts? “It’s your name. Natural!” Pabalang na sagot ko. “Okay.” Malambing na aniya. Kinuha ko ang gamit ko at inirapan siya. “It would be better kung aalis nalang ako. Nandidisturbo ka e.” Sabi ko at nagmartsa paalis. Hindi ko siya nililingon ngunit ramdam ko ang mga bawat titig niya sa likuran ko. Nagtuloy tuloy ako sa paglalakad hanggang sa makasalubong ko si Steven. He’s smiling from
Paanong naging ako? E wala akong naipasa kahapon? Bumaling ako kay Yenro at nakitang nakangiti na ito sa akin. Dahan-dahan niyang itinaas ang kamay niya at pumalakpak kaya nagsipalakpakan na rin ang mga ka-klase namin. “Kunin mo na ang papel mo,” bulong niya. Tumingin ako sa harapan at nakitang inaabot sa akin ni ma’am ang papel. Gulat akong tumayo at dahan-dahang lumapit sa prof namin. Nanginginig na kinuha ko ang papel at nakita ang sulat kamay ni Yenro iyon. “Congratulations Ms. Ilagan!” Sabi ni Ms. Valde at muling nagsipalakpakan ang mga ka-klase ko including Yenro. Tumingin ako sa kaniya at kinindatan niya ako. Bumalik ako sa upuan ko. Hindi pwede ito. Wala akong naisagot kahapon. Pagkabalik ko sa tabi niya agad niya akong hinarap habang nagsusulat na ngayon sa board si ma’am. “I know na hindi ka nakapag-review dahil sa akin. I’m sorry,” aniya. Imbes na matuwa ay sinamaan ko siya ng tingin. Ngunit pinili kong huwag ng sumagot at humarap sa klase. Ano ba siya sa akala ni
“We have a game this Saturday. Wanna come?” Steven brushed his lips in my ear dahilan kung bakit nakikiliti ako. “Hey, stop it!” Natatawa kong nilayo ang ulo niya. Sumimangot siya kaya mas lalo akong natawa. “EHEM!” Isang malakas na tikhim ang nagpatigil sa akin. Sabay kaming lumingon ni Steven sa kaniya. Sino pa nga ba? Si Yenro. “Hey, man! What’s up?” Nag-iwas ako nang tingin nang tumingin si Yenro sa ‘kin. “Anong oras bukas?” tanong niya kay Steven. “8 siguro?” Tumango-tango siya at tumingin sa relo niya. “Hinahanap ka ni Kael. May sasabihin daw siyang importante.” Sabi ni Yenro. “Ano raw?” Nagkibit balikat ito at sinulyapan ako. “Shit! I still have a class!” Reklamo ni Steven at lumingon sa akin. “I need to go,” ngumiti ako at bahagyang tumango dito. “Are you okay here? Mamaya pa ang klase mo. May dalawang oras ka pa.” Malungkot na sabi nito. Oo nga. I still have 2 hours. “It’s fine. Mag-aaral nalang ako,” marahan na tumango ang boyfriend ko at hinaIikan ako sa noo. “
I wanna say, you're the worst but I can't tell him that. Yenro is being sweet this day. I don't have the heart to say bad things to him kung wala naman siyang ibang ginawa kun'di ang tulungan ako. "Let's start eating?" Tumango ako at kumuha ng tinola na matagal ko na ring hindi natitikman. Ang OA sabihin pero ngayon, naiintindihan ko na ang pakiramdam no'ng mga taong umiiyak because of the food. Hindi dahil nakain na nila ang pagkain na mahirap nilang makain araw-araw. It's because of the feeling na naalala nila because of that certain food. Saka ko lang namalayan ang luha sa mga mata ko no'ng pahiran ito ni Yenro gamit ang kamay niya. Wala siyang sinabi. Nasa harapan lang siya, nakatingin sa akin at nakangiti. "You like it?" Tumango ako. "Does it hurt?" Umiling ako. "Then I assume you're happy. Too much that it hurts. Kaya ka umiiyak." Wala na akong sinabi. Tahimik lang akong kumain at binusog ang sarili ko sa mga pagkain na mukhang madalang ko nalang matikman. Kahit pa
Naiinis na tinampal ko ang kamay niya sa labi ko. Galit na pinunsan niya ulit ito. “Ano ba!” Napataas na ang boses ko sa kaniya. “Stop being a stubborn and let me clean your lips.” “Problema mo ba sa labi ko? Nababaliw ka na ba?” Igting ang panga niya ng bumaling sa akin. Habol nito ang hininga niya. Gusto ko siyang e provoke ngunit natitigilan ako sa emotion na nakikita ko sa mga mata niya. “This is b*llshit!” Malakas na hinampas niya ang pintuan sa likuran ko at umalis. Nababaliw na siya ngunit mas nababaliw yata ako dahil no’ng nakalabas siya ng pintuan, napaupo ako dahil kinakapos ako ng hininga ngayon. Hindi ko alam anong ginagawa ni Yenro. Isa lang ang sigurado ako. Oras na lumapit pa siya sa akin at magwala gaya no’n, mawawala si Steven sa akin. Natatakot ako dahil baka mahirapan akong mabuhay kung wala na siya. Literal akong binibuhay ni Steven. Nag-aaral pa ako at kapag ayaw na niya sa akin, wala ng mag-aabot ng pera sa akin. I’m scared to death. Hindi na ako bumalik