Xyrica’s POV:
Bumalik kami sa Gangster Academy dahil ayaw ni Cyborg na gabihin kami sa daan. At saka dahil na rin sa sinabi ko sa kanya tungkol sa tawag na natanggap ni Spencer galing kay Joy. Hindi ko sinabi sa kanya ang buong detalye kasi ang gusto ko ay mag-usap-usap kaming tatlo.
Kaso, may problema ako. Hindi ako nagpaalam kay Spencer na sasabihin ko kay Cyborg ang tungkol sa tawag, kasi ang sinabi ko sa kanya ay huwag ipaalam kahit kanino. Hindi ko alam kung ano ang iisipin niya tungkol sa akin o kung ano ang magiging reaksyon niya mamaya.
“Salamat nga pala kanina,” sabi ko kay Cyborg.
Nauna akong magsalita kasi ingay lang galing sa radyo ang pumapagitna sa aming dalawa. Baka hindi siya komportable ngayon habang nagmamaneho dahil sa nangyari kanina.
He looked puzzled, and he questioned me, “For what?”<
Xyrica’s POV:Long days of waiting are over. The Academy lately announced that we would be having a long and fun weekend celebrating Gangster Academy’s foundation day. I think this is God’s way of approving my plan, even though Spencer and Cyborg didn’t. I couldn’t figure out how to convince them to participate in my idea, but I needed to try because I only had three days to let them change their minds.What happened between Michiaki and Cyborg must’ve resolved on its own since I’ve personally seen them talking with each other. But, the rumors of the ‘love triangle’ are not dying out as expected. Even my friends heard about it and thought that the gossips were too ridiculous— to which I had to agree.I bet the rumors must’ve reached dean Steinfeld too, or worse— by the new owner of Gangster Academy. Because I just discovered that nurse Dawn
Xyrica’s POV:I tried my best not to fidget around my friends, but I was more anxious by the minute, trying not to. I didn’t know what to answer when Michiaki asked me about the test I was talking about just now. My friends would probably figure it out at this instant if I tried to lie with this level of anxiousness I’m feeling. Especially Michiaki, he’ll obviously see right through me.“Xyrica, tinatanong kita kung anong test ang pinag-uusapan ninyo. Bakit hindi ka makasagot?”Tanong ulit sa akin ni Michiaki.In my mind, I played a
Xyrica’s POV:After the Clinic incident, I started begging Cyborg and Spencer to change their minds about the Boot Camp thing. I didn’t want the day to end without pitching the idea they kept rejecting. I kept asking what was wrong with my plan, but they kept ignoring me. Especially, Cyborg. I might’ve understood their rejection if they told me what was wrong, but I received no explanation, which is awfully upsetting. Because tomorrow is Foundation Day, and I needed to go to that Boot Camp tomorrow.Miss Ludwig and her team prepared Foundation Day earlier today. Then, I saw her wearing her backpack saying goodbye to Klent in front of Thornesbrook. I guess she has somewhere else to go, lucky for her.
Xyrica’s POV:Day One.Spencer, Cyborg, and I barely made it to the Boot Camp for today. It took us a long time to travel because Spencer’s parents had to take care of our papers and valid IDs, just in case the Boot Camp Director was meticulous. We’re lucky because they made sure everything was flawless. All we need to do is to act like we’re delinquent, which I don’t think is a hard thing to do.Bago pa man inasikaso ng mga magulang ni Spencer ang mga papers namin kahapon ay pinagalitan muna nila kami. Kinailangan pa naming magpaliwanag kung bakit gagawin namin ang bagay na ito. Hindi naman kami nahirapan kasi pinagtulungan naming tatlo ang paliwanag na gusto nilang marinig. At kasi magaling si Spencer magmakaawa ay pumayag din kalaunan ang mga magulang niya.Mabuti nalang at kilala na ng mga magulang ni Spencer si Joy simula noong naging magkaibigan ang dalawa
Xyrica’s POV:After Spencer’s parents left, Director Rivero took us inside her office. She looked at us very carefully, like she was trying to examine us. Then she made Jackson talk about what really happened to Amanda. While Jackson freely explained what happened, Director Rivero was looking at Cyborg, Spencer, and me— one by one.Director Rivero made Jackson leave the room as soon as he finished explaining what happened, which Jackson happily obliged. Then she slowly walked toward me while looking at me intently. It made me feel comfortable for a second, and without any warning, she slapped the hell out of me. The three of us were shocked because what occurred right now.I immediately cupped my left cheek because it was hurting. I angrily looked at her then said,“How dare you slap me in front of my brothers? Alam mo bang kahit kailan ay hindi ako sinaktan ng mga m
Xyrica’s POV:Habang sinasagot nina Jackson at Amanda ang mga tanong nina Spencer at Cyborg tungkol sa Boot Camp na ito ay kinakabisado ko naman ang bawat sulok na dinaanan namin. Ipinakita nila sa amin kung nasaan ang Theater Room, Cafeteria, at pati na rin ang Isolation Room. Ito ‘yung room na sinasabi nina Jackson at Amanda na ‘severe punishment’ sa tuwing nagkakasala ang isang bata.Pero syempre, hindi kami pumasok sa loob ng Isolation Room kasi naka-lock ang pinto. At si Director Rivero lang ang tanging may hawak ng susi.Pagkatapos kaming i-tour nina Jackson at Amanda ay bumalik kami sa opisina ni Dir
Xyrica’s POV:Someone gently tapped my face, which made me come to my senses. I didn’t open my eyes immediately because I was so tired from last night’s chore. I tried covering my face with the blanket instead of waking up. But, the hand didn’t stop tapping me gently.“I’m up!”Naiinis na sabi ko, at tinanggal ko na ‘yung kumot sa mukha ko.Naiinis na binuksan ko ‘yung mga mata ko pero kaagad na nawala ‘yung inis ko dahil sa taong gumising sa akin. Sisigaw na sana ako dahil sa gulat pero tinakpan niya ‘yung bibig ko at nag-sign na huwag dapat akong mag-ingay.“What are you doing here?”Pabulong na tanong niya sa akin habang nakatakip pa rin ang kamay niya sa bibig ko.Inalis ko ‘yung kamay niya tapos napaupo sa higaan ko. At pabulong din na suma
Xyrica’s POV:Ano ba ang meron sa mga tao rito sa Boot Camp? Bakit hindi nila magawang kilalanin ang isang tao? E, madali lang naman magtanong sa isang tao kung ano ang pangalan niya, saan siya nakatira, at kung ano ang ginagawa niya sa lugar na ito. Kaso nanatili lang silang manahimik at huwag pakialaman ang mga nakakasama nila.Napaupo ako sa higaan dahil sa sinabi ni Mica. Gusto ko munang i-proseso ang lahat ng sinabi niya tungkol sa babaeng tumakas— na posibleng si Joy.“Hindi ba madali para sa inyo ang makipagkaibigan sa mga baguhan?”Tanong ko kay Mica.Napabuntong-hininga ito at saka malungkot nagsalita,“Hindi ko naman sinabing mahirap makipagkaibigan. Sadyang kami lang talaga ang ayaw. Alam mo kung bakit? Mahirap para sa amin na pagmasdan ang mga taong naging kaibigan na namin na umalis kasama ang mga magulang nila. Ha