Kabanata 7

Kabanata 7

“Guys! That’s it!”

Natigil kaming lahat sa aming ginagawa nang narinig naming nagsalita si Sir Jude. Siniko ako ni Jane at umayos siya sa kanyang tayo. Lahat ng mga katrabaho ko ay pinag-isa ni Sir.

“I am thankful na naging parte kayo ng business ko. And without all of you, hindi lalago ito. So, maaga tayong magsara ngayon dahil may dinner tayo!” ani ni Sir sabay ngiti.

Naghiyawan naman ang mga kasamahan ko at tipid na ngiti ang tanging binigay ko sa kanila. Nakita ko naman ang pagbaling ni Sir sa akin. Akmang magsasalita na sana siya nang may kumalabit sa kanya. Nag-iwas na lamang ako ng tingin at saka kinuha na ang mga gamit ko.

“Sabay tayo, ah!” si Jane. “May dala ka bang extra na damit?” tanong niya.

Tumango ako at saka inangat ko ang paper bag. “I have.”

Umawang ang labi niya. “May accent ka talaga kapag nagsasalita ka ng English, eh. Para kang anak mayaman…”

Kinagat ko ang labi ko at napalunok. “N-Natutuhan ko lang sa dati kong trabaho.”

Iyon ang palusot ko.

“Oo nga, no! Suwerte mo!”

Marami pa siyang ikinuwento sa akin. Excited na raw siya na mag-dinner at mag-party sa bar. Kinakabahan ako sa totoo lang. Siguro hindi na lang ako iinom. Iyon ang sisiguraduhin ko. Ayaw ko nang maulit ang dati. Alam kong wala nang masyadong nakakilala sa akin. Pero natatakot ako. Ayokong masira ang pinaghirapan ng magulang ko. Ang galing nila. Pinaniwala nila na ang kanilang nag-iisang anak ay nasa ibang bansa. Gano’n nga kahiya-hiya ang ginawa ko.

Napabuntong-hininga na lamang ako.

Nang nag-out kami ay hinila ako ni Jane palabas.

“Sa Mall na tayo magbihis! Bagong bili ko pa naman ito!” aniya. “Gusto ko maging maganda ngayong gabi. Boy hunting tayo.”

Napairap ako. “May boyfriend ka na, right?”

Humalakhak siya. “Ikaw naman, ang KJ mo! Hindi ko naman ipagpapalit ang boyfriend ko. Mahal ko iyon, eh! Boy hunting means hanap lang ng gwapo.”

Bumuntong-hininga ako. I wished Trixie is here. Pero may inaasikaso na ang babaeng iyon. I am thankful na hindi niya ako inabanduna. She’s still my best friend at marami akong utang na loob sa kanya.

“Ikaw na lang ang hanapan ko dahil mukhang single for life ka, eh.”

Umiling lang ako sa kanya at naghintay na kami ng masasakyan.

“Hay, bakit ang tagal-tagal ng mga bus dito!” bagot na sambit ni Jane nang napansin na wala pang bus o taxi ang dumadaan.

Kahit ako ay nangangalay na. Puwede kong sabihin sa babaeng ito na maglakad-lakad na lang kami hanggang sa may bus na daraan pero hindi ko masabi dahil sigurado ako na tatanggi ito.

“Girls…”

Natigilan kaming dalawa ni Jane nang may isang kotse ang pumarada sa harapan namin. Napaatras ako at napalunok. Akala ko pa naman…

“Sir!” Nabuhayan si Jane nang nakita si Sir Jude. “Pasensya na, Sir! Matatagalan pa yata kami!”

Tumango si Sir Jude sabay baling sa akin. “You two need a ride?”

Medyo nailang ako sa kanyang tingin kaya yumuko ako.

“Hindi na—”

“Okay lang ba, Sir?” pagsingit ni Jane.

Nang binalingan ko siya ay kinindatan niya ako. Tumikhim ako at hindi na lang nagsalita.

“Sure!” pagpayag ni Sir.

Wala na akong magawa nang hinila na ako ni Jane. Ang masaklap ay ako pa ang nasa front seat dahil ayoko naman na magmukhang driver si Sir. Kami lang naman ang nakikisakay.

“This is your first time saying yes to dinner,” ani ni Sir Jude habang siya ay nagmamaneho.

Kinagat ko ang labi ko at pinagtagpo ang kamay ko. Narinig ko ang hagikhik ni Jane sa likod.

“Naku, Sir! Hindi sana iyan sasama, eh! Pinilit ko talaga iyan!” si Jane.

Kita ko sa gilid ng mata ko ang pagtitig saglit ni Sir sa akin bago niya itinuon ang kanyang atensyon sa daan. Hindi na ako dapat magmamanhiran. Alam ko na may pagtingin ito sa akin. Sa mga galaw at tingin pa lamang niya. Hindi naman ganito pakitutungo niya kay Jane.

Isa sa mga dahilan ay kung bakit ayokong tumanggap ng lalaki sa buhay ko dahil sila lang din naman ang kawawa. Baka hindi ko sila masyadong maasikaso dahil may anak ako. Iyon ang katotohanan.

“Saan kayo?”

“Mall,” tipid kong sagot.

“Why?”

Si Jane na ang sumagot. “Magbibihis kami, Sir. Excited na kami sa dinner at mas lalo na sa bar! Magbo-boy hunting kami ni Carolina!”

Napangiwi ako sa sinabi ni Jane. Mabuti na lang din at hindi na nagsalita si Sir. Hindi ko talaga siya masagot-sagot dahil hindi naman ako pala-salita.

**

Nang nakarating na kami sa Mall ay tipid akong ngumiti at nagpasalamat sa kanya. Si Jane naman ay bumungisngis na sa sobrang excited.

“See you around, Carolina.” He smiled at me. “And Jane.”

“Yes, Sir!” si Jane sabay kaway.

Ngumiti muli si Sir sa amin bago niya pinaharurot ang kanyang sasakyan. Bumaling si Jane sa akin at saka walang paalam na hinila ako papasok sa loob ng Mall.

“Hindi ba nakakahiya?” tanong ko sa kanya. “Wala kasi tayong binili.”

Tumawa siya. “Ano ka ba? Walang hiya-hiya rito. Iba nga ay window shopping! Makikigamit lang naman tayo sa fitting room nila.”

Tumango ako at saka sinilip ang laman ng paper bag ko. May dala akong eye liner at lipstick. Iyon kadalasan dinadala ko kapag nagpa-party ako noon. Ngayon ko lang yata magagamit ang make up skills ko.

“Dali na! Excited na ako!”

Napailing na lang ako at saka sumunod sa kanya.

**

Nagulat si Jane sa suot ko na damit. First time kasi niya akong makita na ganoon ang pananamit.

“Gosh. Ang sexy mo!” manghang sabi niya. “Mukhang mamahalin ang damit mo, ah. Chanel! Mahal niyan!”

Kinagat ko ang labi ko. “Binigay lang sa a-akin.”

“Talaga?” Tumango-tango siya. May mangha pa rin sa kanyang mata. “Ang yaman naman. Binigyan ka talaga.”

Hindi na ako sumagot at saka humarap na sa salamin.

“Napansin ko rin na magaling ka maglagay ng make up. Sana all.”

Ngumuso ako sa salamin. “Gusto mo lagyan kita ng eye liner?”

Umiling lang siya at saka inayos niya ang kanyang buhok. “Ayoko. Hindi bagay sa akin.”

Tumango ako at pagkatapos kong maglagay ng lipstick ay naglagay na ako ng eye liner na water proof. Bigay ito sa akin ni Trixie kaya dapat ko lang itong ingatan. Kailangan ko rin makibagay sa dinner dahil sabi ni Jane ay sosyalin daw.

Ang buhok ko ay nakalugay lang. Hindi ito palagi ang ginagawa ko dahil palaging nakatali ang buhok ko kahit sa bahay.

“Bakit mo ba tinatali buhok mo? Ilugay mo yan always! Ang ganda. Natural iyan? Brown?”

Tumango ako.

“Kaya pala! May lahi ka ba?”

Umiling ako. “Wala.”

“Akala ko meron. Ang puti mo kasi! Malay ko ba na baka mayaman ka talaga nagtatago lang.”

Napasinghap ako at binalingan siya. “W-Why do you think so?”

Bumuntong-hininga siya. “Mahilig ako magbasa ng Novels. Kadalasan ko iyon nababasa pero malayo naman ang fiction sa reyalidad.”

Tumango ako at nakahinga nang maluwag.

Matapos naming magbihis at mag-ayos ay nagtungo na kami sa isang Chinese restaurant. Manghang-mangha ang lahat nang nakita kaming parehong naka-dress at nakita ko ang pagtagal ng titig sa akin ni Sir. Umiwas na lamang ako ng tingin.

“Good evening po.”

“Wow. Ang gaganda ninyo, ah!” narinig kong sambit ni Jomer. Isa sa mga waiter ng restaurant ni Sir Jude.

“Salamat, Jomer!” Kinuha ni Jane ang braso ko at hinila na ako patungo sa isang upuan na malapit lamang kay Sir Jude. Tipid akong ngumiti sa kanya at saka naghila na ng upuan.

“First time mo yata sumama, hija,” si Mang Kanor.

Tumango ako at napatingin sa kanilang lahat. Mabuti at halos katulad kami ng isinusuot. Halos kadalasan ang naririto ay kaedaran ko lang or late 20s. Si Mang Kanor lang ang katandaan kaya sigurado ako na hindi ito sasama sa bar.

“Everyone is here. Let’s eat!” sambit ni Sir Jude.

Tumango ako at kinuha na ang kutsara at tinidor sa lamesa. Pero hindi pa man ako halos makakakain ay nahagip ng tingin ko ang isang lalaki na nakaupo sa kabilang upuan medyo malayo sa amin. Nakatitig siya sa akin habang may wine glass sa kanyang kamay. Umawang ang labi ko at umiwas ng tingin.

What is he doing here?

“Are you alright, Carolina?” Nagulat ako nang hinawakan ni Sir Jude ang braso ko. Nang napansin niyang hindi ako komportable ay tinanggal niya ito at tumikhim. “Mukha ka kasing balisa.”

“S-Sorry, Sir.”

“Nah, we are not in the restaurant. You can call me, Jude.” Ngumiti siya sa akin.

Hindi na lamang ako sumagot at unti-unting ibinalik ang tingin sa puwesto ni Yohan kanina pero nagulat ako na wala na siya. Siguro ay guni-guni ko lamang iyon. Bakit ko ba siya iniisip? As if naman na gusto ko ang lalaking iyon. Bumuntong-hininga ako at naki-join na lang sa tawanan ng mga kasamahan ko.