He took a deep breath before trailing off, "Snow... I have a secret ability..."
"What ability?" Tanong ko."I have an ability.....of loving you." Seryoso niyang sagot.As usual, I find it cringy and I don't know if it is even possible, but my face flushed even more. I hate how he always manages to make me blush, even through a phone. My heart warmed and the butterflies in my stomach appeared.Binuksan ko ang labi ko para magsalita but I don't know what to say. I was speechless. Then I heard laughter from the other line. Luke's laugh was so infectious that I also laughed."Did you see what I did there?" He said in between laughter."Yeah yeah. It's sweet." sabi ko pa. Not wanting to be defeated, I formed a plan in my mind and said, "But that won't change me, not approving to be your girlfriend."Biglang napahina ang tawa nya. "Bat mo ba laging sinasabi yan? Did you know that it breaks my heart every time you tell me that?" Seryoso niyang“Oh Eion, thank you for taking care of my daughter. Punta ka sa bahay namin sa susunod hinahanap ka kasi ng bunso ko, right Nate-nate?”“Yes, Eionyy! Let’s play again next time!” Exclaimed Nathan. Lahat natahimik, and I could feel Emma’s hands on my arms, wanting to tease me now. “Oooh, nakapunta ka na pala sa bahay ni Snow?” Leroy asked his friend, his eyebrows raising playfully. Nagkibit balikat si Eion, “Yes.” Hinarap nya si mama, “Anyways, it’s great to finally meet you, Ms. Waterstrings.” Leroy spoke up, strangely polite now, and introduced himself. “I’m Leroy by the way.” “Yes, thank you, Ms. Waterstrings, I’m Dax naman po.” This time, it was Dax who spoke up.“You’re welcome, and I’m glad to finally meet you all since I hadn’t had a chance last time at Maggie’s wedding. I’m happy.” Sagot ni mama, beaming happily. “You can all call me Aunt Evy,” Lahat sila tumango, “Yes, thank you again, Aunt Evy.” Hindi nagtagal
Sa mga pelikula, the main character will wake up early and stretch her arms wide. Mayroon silang malaking ngiti at napakafresh tingnan while standing up to get ready. These are all expected when it's the first day of classes.But no, hindi lahat nun ay nangyari sa akin. The moment my alarm rang, there wasn't a smile on my face, instead, I groaned irritatedly, not wanting to be pulled from my dreams. My face wasn't absolutely fresh with my saliva smeared in a corner of my mouth.Grrr! Five more minutes.I pulled the blanket closer towards me, trying to block out the harsh sunlight coming from my window, bago bumalik sa panaginip ko. Teka nasaan na bang parte ako?I don't know how many minutes passed when sabi ko pa five more minutes. Nang tumunog naman ulit ang aking alarm, I forced my eyes to open and glance at the alarm clock beside me. It read six-fifty in the morning. Babalik na sana ako sa pagtulog when I realized it was the first day of classes.
Judging from the bored look of my classmates, nararamdaman kong nakakaexcite tong klaseng to. Note the sarcasm. Just like every transferee does, tinawag nya ako para ipakilala ang sarili ko at tumayo ako sa kaba as this is what made me very anxious the entire time. I glanced at Emma, who was motioning me forward, encouraging me. I stood on the platform that was placed in front so that the teacher could see us all when she stood there. Mrs. Thompson fragilely nodded her head at humugot ng malalim na hininga. "Hi, I am Leizel Snow Waterstrings...16..and I uh…we just moved here in Springfield last month." Pagsisimula ko pa. After saying things about me, Mrs. Thompson motioned for me to sit and started telling the Dos and don'ts and regulations of the school. Nakinig ako ng mabuti, I even took out my notebook and pen to jot down notes.In my second class, I found out that Hannah is in the same class as me which made me very happy. We gushed and talked a
Pero kahit na anong iwas at pagpigil ko, my eyes betray me as if they have lived on their own.The reason why I was glancing was that I was still confused and curious as to what happened that made him congratulate me that night at the restaurant. After that incident, I was rooted to my spot, unable to move. Himala na he hadn't glared at me that night, much more to congratulate me like we were friends. Natauhan naba sya? May nakain ba sya at biglang nagkasakit kaya nagbago? Or maybe it was caused by his bipolar attitude again? Questions are all buzzing around my mind, not vanishing until it is answered. A part of me was telling me to stop acting like it was a big deal while a part of me wanted to know what happened. And the latter was larger. But even so, the only way to know was to ask him. Pero pano? It isn't easy to just sneak up and ask him directly, it will be useless. He won't answer it as our deal says, if that was even valid…. With all t
Nang marinig to, my classmates did not make an effort to hide their protests and disappointed grumble. I didn't hide the frown on my face, hindi gusto ang ideya. From my previous school until now, hindi ko talaga gusto yung mga ganitong sitwasyon. Lagi akong malas pag ganito dahil hindi ko close ang mga napipili sa akin. "Complain or fail." She yelled through the motion at natahimik kaming lahat. "Good." Habang nakangiti, she took out a piece of paper from her envelope.In front of me, a girl with blonde hair raised her hand. "Um, Mrs. Johnson, can we please choose our own partners?" The class agreed to her, not backing down.Mrs. Johnson smiled in return, but I did not fail to notice the evil smile she sent to the girl before started to call out names. Wala na talagang makakapagiba pa sa desisyon nya. "Mr. Wright and Ms. Richards. Group number one," she started to announce.Tumingin sakin si Ember at biginyan ako ng tingin na nagsasabi
A grin made its way to my lips. The thought of crying blood and it would take millions of years for him to agree vanished, at nagkaroon ng pag asa sa puso ko. Looking around, gumawa na ako ng plano. "Okay, so... Since the deadline is on Monday, let's start it already...Is it okay kung ngayon? The sooner the better," I don't know where this sudden friendliness of mine came from.He thought about it for a minute before nodding in agreement."So, what about the library? Okay ba dun?""Okay." Just after he replied the bell rang and Mrs. Johnson dismissed us. "Puntahan ko muna si Luke para di nya na ako hintayin, " His slight nod was all I needed before putting my things in my bag and quickly slung it over my shoulder. Walking out of the room, I spotted a boy with blonde hair and green eyes. His usual boyish smile didn't leave until I was near him."Hey,""Hey," I replied. He motioned for my bag and I stared at him in confusion. He sighed and went
“Well, to my house?” I announced I was unsure if it's okay with him. I am stupid. I know. I really am. Besides, it’s not like it’s a big deal right? I only decided to bring Eion to my house because we didn't have a choice. Plus, nakapunta na rin naman sya last time dito. Well, during that time, inis na inis pa yun ako sa kanya. it was him himself who came there, pero ngayon ay ako naman ang mismong nag invite sa kanya. It’s just awkward on my part...And that's the reason why I was here, sitting awkwardly in the front seat of his car habang nagmamaneho si Eion. Nakatingin lang ako sa bintana the whole time, focusing on it like it was the most interesting thing in the world. The scent of something dark and masculine was lingering in the air, intoxicating me. I knew I had already ridden his car before but I suddenly long to smell fresh hair, not feeling comfortable. It was very different from Luke's car which smells something masculine
Isa lang ang masasabi ko. Or two.Incredibly-extraordinary.Is that even words? I think so.Ang lalim ng kanyang tawa at napaka masculine, pero ang gaan pakinggan. As I stare at him, nahulog ang panga ko sa lupa. I'm afraid it will never come back to its proper place. Though it wasn't obvious, I saw the small crinkles in his eyes and the twinkle in his eyes, but my eyes were busy focusing on one thing, his lips...The frown that I'm used to seeing on his lips was replaced by a smile, his gleaming white teeth showing while a laugh was escaping from his mouth.Ang bata nya tingnanAnd alive. Parang nabuhayan sya. For a minute I forgot this was the guy I thought was a robot. Either he hasn't noticed me staring or he was too busy laughing at me that he nagkibit balikat it off. Nakipag apir sya kay Nathan at nagkomento, “Look what you did to your little brother, ilang lalaki na ba ang dinala mo dito?” Umirap a
Buti na lang na-convince ko si Eion na dumaan sa reception matapos siyang makipagkulitan sa kotse. Ang reception ay sa villa ni Hudson, kung saan naglilingkod ang kaibigan ni Eion noong bata pa si Mario. Nakita ko siya at ngumiti sa kanya. "Buti naman nagtatrabaho ka pa rin dito, Mario." Bahagya siyang yumuko, “Kahit ako ay nagtataka kung bakit hindi ako pinaalis ni Eion. Anyways, I’m wishing you a happy marriage, Ms. Snow.” Pagkatapos ay bumulong siya, "Alam ko na kayong dalawa ang hahantong sa isa't isa." Sabi niya sabay kindat, at bago pa ako makasagot ay naglakad na siya palayo. "Ano iyon?" Tanong ni Eion nang maabutan niya ako habang pinaparada niya ang sasakyan kanina. "Wala. Mario ang pagiging Mario." Sumagot ako. Nakita ko si Leroy na nakatingin sa paligid at nang magtama ang aming mga mata, nakahinga siya ng maluwag. Pagkatapos ay tinahak niya ang daan papunta sa amin. "Oh hey. Nagulat ako na nakarating ka rito, aking kaibigan." Sabi ni Leroy sabay turo sa labi ko at
Maya-maya lang ay tumigil si Eion at tumayo. Binigyan siya ng isang waiter ng gitara at tumahimik siya.“I never sing, Snow, but for tonight, it’s only you and me. Kantahan kita."Napabuntong hininga ako dahil doon. "Teka, kakanta ka ba talaga?"“Oo. Nagsasanay ako nitong mga nakaraang buwan. Sa Pinas, alam mo ba na nakasanayan na nilang kantahin ang iyong puso gamit ang gitara at pumunta sa bahay ng liligawan mo. Tinatawag itong harana." Ipinaalam niya sa akin. Ang mga kamay niya ay nagtu-tune ng gitara at medyo nanginginig siya. Nginitian ko siya at nag thumbs up para palakasin ang loob niya.Tumango siya, “Maaaring hindi ito ang bahay mo at nasa barko tayo ngayon pero... I’m doing it. Sana ay mag-enjoy ka sa gabing ito, mahal ko." Pagkasabi niyan, sinimulan niyang i-string ang gitara at ipinikit ang kanyang mga mata, binuka ang kanyang bibig para kumanta."Kapag ang iyong mga binti ay hindi gumana tulad ng datiAt hindi kita maalis sa iyong mga paaMaaalala pa ba ng iyong bibig ang
Sinimulan ni Eion ang kanyang panata. "Naalala mo ba yung unang araw na nagkakilala tayo?" Hindi ito ang karaniwang love at first sight moment. Naiinis ako sayo, hindi ko alam na pagmamahal na pala ang nararamdaman ko. Nagsimula kami bilang magkaaway at ngayon, tingnan mo kami. Ikaw ay naging aking manliligaw, aking kasama, at aking matalik na kaibigan. Wala akong ibang gustong makasama sa buhay. Makakasama kita, mahal ko, at asawa ko, magpakailanman." Sabi na napatigil siya. Nakatingin siya sa mga mata ko habang sinasabi niya iyon. Wala siyang kopya, pagkatapos ay nagpatuloy siya, “Ginawa mo akong pinakamasayang tao sa mundo ngayon sa pamamagitan ng pagsang-ayon na ibahagi ang iyong buhay sa akin. Ipinapangako kong pahahalagahan at igalang kita. Ipinapangako kong aalagaan at poprotektahan kita. Ipinapangako ko na aaliwin kita at hikayatin ka. Ipinapangako kong makakasama kita sa buong kawalang-hanggan. Ipinapangako kong mamahalin kita kung sino ka, at kung sino ka pa. Nangangako
Pagdating sa venue, nanatili ako sa sasakyan habang sinusuri muna ng organizers ng kasal namin ang lahat bago kami magsimula. Napatingin ako sa abalang tao na nakaupo sa mga upuan. Mayroon lang kaming isang daang bisita para sa araw na ito dahil ayaw kong mag-imbita ng marami. At saka, wala akong masyadong kaibigan. I lost contact with my high school friends the moment we migrate here. Isa pa, hindi rin ganoon ka-close si nanay sa mga kamag-anak ni tatay dahil pareho silang tumakas sa kanilang tahanan noong ako ay kasama nila. At hindi ko siya masisisi dahil doon. Kaya si mama lang, si Nathan, at ilan sa mga kaklase ko from Anastolgia High like Ember. Kaya karamihan ay pamilya at mga kamag-anak ni Eion ang mga bisita niya. Nakita ko sina Luke at Hannah na binabati ang mga bisita at sinisiguradong komportable ang lahat. Napatingin sa amin si Tita Maggie at ikinaway ang kanyang mga kamay. Nakaupo siya sa tabi ng kanyang asawa, si Martin Sawyer na karga-karga ang kanilang isang ta
"Hindi ko talaga akalain, sa ating tatlo, na ikaw ang unang ikakasal, Snow." Sabi ni Emma habang naglalagay ng powder sa kanyang mukha gamit ang kanyang makeup brush. “Naku, nagseselos ka ba na siya ang unang ikakasal sa atin, o nagseselos ka dahil gusto mong ikasal sa susunod, Emma?” mungkahi ni Hannah habang naglalagay ng lipstick sa labi. Umikot lang ng mata si Emma, “Well, I didn’t expect na ikaw, sa aming lahat, ang unang nabuntis, Hannah.” Gumanti siya ng putok, itinuro ang malaking tummy ni Hannah. Si Hannah ay pitong buwan nang buntis sa anak ni Leroy. Maging ako ay nagulat sa biglaang balita. Hindi ko ito inaasahan. Natawa si Hannah doon at kinindatan ako, “This is your time girl. Lumiwanag na parang brilyante." Natawa na lang ako sa kanila, napakagat labi sa sobrang kaba na nararamdaman ko ngayon. Nasa dressing room talaga kami habang suot ni Hannah ang kanyang magandang royal blue na bridesmaid dress. Pinili namin ang royal blue dahil ito ang paboritong kulay ni Eio
SNOW’S POV "Snow, may pinadala sa iyo," sabi ni Nanay pagkagising ko. Kinuha ito at binuksan, ito ay mga bulaklak at tsokolate, na may sulat-kamay na tala na alam ko nang lubos. Kay Eion iyon. Pagkabasa nito, napangiti ako sa sinabi niya sa loob ng note. "Sa aking magandang niyebe sa aking taglamig na puso, ito ay para sa iyo. Hindi ko nakakalimutan ang anniversary natin." ito ang naging taktika niya for the past 4 years every time na anniversary namin. Then, my phone beep and Eion texted me. Nagustuhan mo ba ang mga bulaklak at tsokolate? Iyon lang ang teaser. Kakain tayo mamaya ng 7pm. Huwag magpahuli. - iyong strawberry addict robot Natawa ako sa nickname na itinakda niya sa phone ko bilang caller ID niya. Tila tinanggap niya ang palayaw na ibinigay ni Emma ilang taon na ang nakakaraan. “Oh, galing ba yan sa boyfriend mo, Sweetie?” pang-aasar ni mama. “Kung gayon mag-ingat ka. Hindi mo na kailangang humingi ng permiso sa akin dahil malugod kong papayagan kang sumama sa kany
4 YEARS LATER TITA MAGGIE’S POV “Justin!” I called out, huffing at umakyat sa hagdan. Nilingon ko ang yaya niya at tinanong, “Hindi pa rin siya kumakain ng almusal niya?” “Opo ma'am. Siya ay tumatakbo sa paligid para sa buong umaga. Humihingi ako ng pasensya." Sagot ng yaya niya. Bumuntong hininga ako, “Let’s stop chasing him for now. I'm sure mapapagod ka agad at kakain." sabi ko, pinaalis ang pagod niyang yaya. ako Naglakad ako patungo sa dining table kung saan nakaupo ang asawa ko at nag-aalmusal. “Honey, pwede bang tawagan mo si Justin? Pagod na ang yaya niya sa pag-aalaga sa kanya nitong mga araw na ito. Kailangan niyang kumain ng kanyang almusal." “Oo, honey.” Sagot ng asawa ko habang nagbabasa ng diyaryo sa umaga. "Halika na Justin, sweetheart. Huwag i-stress ang iyong ina. Malapit nang dumating ang kapatid mo kung ipagpapatuloy mo iyan….” Narinig ko ang huni ng asawa ko. And with that, I felt giggling from upstairs and Justin appeared running around the house and came
POV ni Emma Well, I trust Eion,” sagot ni Snow sa tanong ko habang tinitingnan ang oras sa kanyang wristwatch. Bumuntong-hininga, tumayo siya at kinuha ang kanyang bag. "Kailangan kong pumunta ngayon." I just rolled my eyes at her, "Yeah yeah, go to your strawberry addict robot now and leave your bitter and lonely friends." She just chuckled at me and bid her goodbyes, with Hannah encouraging her also. "Kunin mo ang lalaki mo, Snow." She winked at lumabas ng ice cream shop. Sa pag-alis ni Snow, naiwan kaming dalawa ni Hannah ngayon. Lumingon ako sa kanya, “Ano ang dapat nating gawin ngayon? Kakaalis lang ng kaibigan natin at naiinip na ako." reklamo ko sa kanya. Tila walang naririnig na salita si Hannah na sinasabi ko habang ang mga sulok ng kanyang mga labi ay lumingon upang bumuo ng isang ngiti. Oh hindi. Alam ko ang ginagawa niya. napabuntong hininga ako. Maya-maya lang, tumunog ang phone niya at pilit niyang pinindot ang sagot. “Oh siya, babe. Anong meron?” Oh right, si L
Pinatay niya ang mga ilaw. Ang kanyang mga labi ay patuloy na gumagawa ng mga kababalaghan sa akin. Ang halik na ito ay iba sa alinman sa aming huling pagkakataon. Bumaba ang mga halik niya sa leeg ko, pababa sa collarbone ko. Parang gusto niyang matikman ang lahat, bawat pulgada sa akin. Hindi ko napigilang isigaw ang pangalan niya, "Ugh. Eion.” At tinakpan ko ang bibig ko sa sinabi ko, feeling ko uminit ang pisngi ko sa kahihiyan. Geez, talagang…napaungol lang ako? Nakagat ko ang labi ko, nakatingala sa kanya habang nakatitig siya sa kaluluwa ko, tinutusok ako ng emerald eyes niya. He gulped, almost like in an pain, “Say that again. Tawagin mo ulit ang pangalan ko, Snow." Ginawa ko ang sinabi niya sa akin, "Eion." Para siyang nakikipagdebate sa sarili, pinipigilan ang sarili sa isang bagay hanggang sa bumulong siya ng isang sumpa, “Damn Snow. Ano ang ginagawa mo sa akin?" Tanong niya na ngayon ay humihinga. Sa isang iglap, napabuntong hininga ako nang umabot ang kanyang mga