Lahat ay tumayo nang mag bell na. I packed up my things and slung my backpack over my shoulder. Pupunta na sana ako sa pintuan at diretsong uwi na when I remembered that we haven't finished the task yet. Bigla akong lumiko to check if Eion was still there. I sighed in relief as I saw him adjusting the straps of his bag before flinging it over his shoulder. Hindi nya ako nakita na tumatayo sa pinto as he still prepared himself to leave.I step aside to allow students to exit towards the door dahil lagi nila akong nababangga. "Eion," I called out enough para marinig nya ako. He looked up and nodded his head lazily just seeing me. I waved him over, motioning him para bilisan. "What is it?" tanong nya in his usual emotionless tone."The task, remember?" I asked, crossing my arms in front of me."And?" tanong nya, still looking at me blankly."Kailangan natin tapusin ngayon since wala natin natapos kahapon." sabi ko pa, remembering that we pretty much played around yesterday and only di
"Wait, what?" I asked. Ilang segundo pa ang nakalipas bago ko pa buong naintindihan ang sinabi nya. Bahay nya? My eyes bulged and my mouth formed an 'o'.Nasa labas na si Eion ngayon, waiting for me impatiently. I opened the door and managed to stand properly without falling. With my jellied knees, my eyes were glued to the house in front of me. Kailangan ko pang tumunganga para makita ang buong interior ng bahay nya. I tried so hard not to gawk, I could feel Eion's gaze from my back.Ang masasabi ko lang ay napakalaki nito. but it was larger than Tita Maggie's house. If measured, our average house didn't even reach half of it.I gulped down the drool on my mouth and cleared my throat. Eion started to walk towards the front porch and was motioning his head for me to follow him. And for the first time, sinundan ko ang utos nya at sumunod rin sa kanya, my eyes trailing from the green healthy grasses to the violet lilies in the front yard.When we entered the double doors, I was expectin
"Are you coming or what?" Iritableng tanong ni Eion galing sa hagdan and I offered a small smile to Eion’s father before ascending the stairs and followed Eion. He entered a door that was painted in navy blue before motioning for me to come. Nang makapasok na ako, it was actually Eion’s bedroom. I looked around, expecting his room to be messy and dirty but instead, I was greeted with a very clean room.Napakalinis ng kanyang kwarto. There wasn't a single mess. I touched the wall and saw that there was not even dust. The only mess was the shirt that he wore earlier, laying at the edge of his bed. Ang laki nito na kahit ang aking sariling kwarto ay hindi man lang nakakalahati dito. When I entered, mayroong maliit ng salang sumalubong sa akin. The black cushioned sofa was soft and leather, the big flat-screen television in front of it, and the bed that had navy blue covers. Nakapamoderno ng pagkagawa at halatang gawa sa hardwood. On a corner there were two doors, the first was I gues
"No, I didn't." Pagsisinungaling ko."Snow. I am not stupid. I know you saw something, now say it." He said in a low voice, I gulped. His eyes pierced me, almost like piercing my soul.Knowing he won't stop until I tell the truth, huminga ako ng malalim, not having a choice. "Well, actually, I have." I hesitantly said. "What are those....smurf stickers on your books?" Tanong ko slowly, afraid of his reaction. Was it that big of a big deal for him? I waited for an outburst or anything, pero wala. Furrowing my eyebrows, matapang kong tinitigan sya pero napa kalmado nya at curious na tumingin sa akin, parang may hinihintay na reaksyon sakin. I raised my eyebrows at him, "Ano?""You can laugh now. C'mon, laugh at me." Bigo nyang sabi. "What are you talking about? Why are you telling me to laugh?" Tanong ko pabalik, not sure what he was referring to. "Because it was funny, me liking that kind of book and some stickers," He said.Napakurap ako, "Well, it was a little funny." I agreed, ch
Happy Birthday.Yun lang naman ang gusto kong marinig galing sa kaibigan at pamilya ko. However, they forgot about it, much to my disappointment. Am I asking too much? It was just a simple greeting with two words and thirteen words.Baka nagpapaka OA lang ako…I know I'm too old for this. But it's not every day that you turn seventeen. "Okay ka lang?" Ember asked upon noticing my mood. I sent her a weak smile and nodded my head yes. She seemed to notice the truth behind my eyes at hindi na nagtanong pa, giving me provacy. I sighed. Tingnan mo. Kahit ang bago ko lang kaibigan ay napansin ito kaagad... when my own friends were acting like it's a normal day. Tomorrow I will avoid them, for sure they will regret forgetting today's occasion. Gosh, I know I’m so petty. The sound of the bell rang, pulling me from my thoughts. Yay uwian na. I grabbed my belongings and stood up before heading to the door and to my locker.After putting my books inside my locker, I noticed a presence. Andito
Turning my head around, I look for the source of the voice just to see him grinning from the far end of the garden. Bigla akong tumakbo papalapit sa kanya"Miss me?" He said as soon as I was centimeters away from him. The only reply he received was my hand touching his face.Sinampal ko sya. Hard.Luke groaned. "Aray? Ano yun?"Ngumiti ako at him sweetly. "Well, firstly, you didn't show up today in school. Secondly, you, of all the people in the world, forget this day!! Nakalimutan mo ang birthday ko! Now, how could you show up here with that grin of yours!!!"He threw his hands up and chuckled. "Oh, c'mon! Ako ang nagplano ng lahat na to!"I stared at him deadpan, searching his eyes if he was lying or not. I raised my eyebrows and crossed my arms in front of me, testing him."A small thank you would suffice," he said."Well, a punch would suffice!" I remarked, which everyone laughed about."Geez, I shouldn't have courted an amazona, you should have warned me, Aunt Evy," he commented
I looked at him disbelievingly, smiling for him to know that I was just joking. I was about to tell a remark when the sound of a screeching chair sounded through the clatter and a boy stood up. Eion. May binulong sya kay Dad and after a few words, Dax nodded before the robot walked away."San sya pumunta?" Asked Luke from beside me, voicing my thoughts."He was just going to check for his car, he said he left his phone." Nagkibit balikat si Dax at kinausap na si Emma. More like flirting.The waiter came to our table and served our orders. We thanked him once he was finished before digging in.Luke offered to feed me but I shook my head no. I can take care of myself, and I have my own hands. Thank you very much.I devour each and every bite as if the whole food would vanish in a minute. Savoring the delicious meal, nararamdaman kong nakatitig lang sakin si Luke. I reached for my glass of water and raised my eyebrows at him. "Stop staring, I'm eating. Baka matunaw ako."He blushed befor
He then grabbed the mic.“I found a love for meDarling just dive right inAnd follow my leadWell I found a girl beautiful and sweetI never knew you were the someone waiting for me”His voice was soft and husky. It wasn't too bad and out of tune, nor was it too good, but it was perfect. The way he said the words, just left me speechless, like he meant every word to....me. Sakin lang…“Baby, I'm dancing in the dark with you between my armsBarefoot on the grass, listening to our favorite songWhen you said you looked a mess, I whispered underneath my breathBut you heard it, darling, you look perfect tonight”I felt goosebumps when he said the last line. His green eyes pierced through me, just staring at me."Snow, why don't you join your husband-I mean your boyfriend?" This time, it was Hannah's turn to wiggle her eyebrows at me."Yeah, Snow, right Eion?" Emma agreed, turning to look at the boy from across the table, Eion. He just stared blankly in reply before looking at Luke in fr
Buti na lang na-convince ko si Eion na dumaan sa reception matapos siyang makipagkulitan sa kotse. Ang reception ay sa villa ni Hudson, kung saan naglilingkod ang kaibigan ni Eion noong bata pa si Mario. Nakita ko siya at ngumiti sa kanya. "Buti naman nagtatrabaho ka pa rin dito, Mario." Bahagya siyang yumuko, “Kahit ako ay nagtataka kung bakit hindi ako pinaalis ni Eion. Anyways, I’m wishing you a happy marriage, Ms. Snow.” Pagkatapos ay bumulong siya, "Alam ko na kayong dalawa ang hahantong sa isa't isa." Sabi niya sabay kindat, at bago pa ako makasagot ay naglakad na siya palayo. "Ano iyon?" Tanong ni Eion nang maabutan niya ako habang pinaparada niya ang sasakyan kanina. "Wala. Mario ang pagiging Mario." Sumagot ako. Nakita ko si Leroy na nakatingin sa paligid at nang magtama ang aming mga mata, nakahinga siya ng maluwag. Pagkatapos ay tinahak niya ang daan papunta sa amin. "Oh hey. Nagulat ako na nakarating ka rito, aking kaibigan." Sabi ni Leroy sabay turo sa labi ko at
Maya-maya lang ay tumigil si Eion at tumayo. Binigyan siya ng isang waiter ng gitara at tumahimik siya.“I never sing, Snow, but for tonight, it’s only you and me. Kantahan kita."Napabuntong hininga ako dahil doon. "Teka, kakanta ka ba talaga?"“Oo. Nagsasanay ako nitong mga nakaraang buwan. Sa Pinas, alam mo ba na nakasanayan na nilang kantahin ang iyong puso gamit ang gitara at pumunta sa bahay ng liligawan mo. Tinatawag itong harana." Ipinaalam niya sa akin. Ang mga kamay niya ay nagtu-tune ng gitara at medyo nanginginig siya. Nginitian ko siya at nag thumbs up para palakasin ang loob niya.Tumango siya, “Maaaring hindi ito ang bahay mo at nasa barko tayo ngayon pero... I’m doing it. Sana ay mag-enjoy ka sa gabing ito, mahal ko." Pagkasabi niyan, sinimulan niyang i-string ang gitara at ipinikit ang kanyang mga mata, binuka ang kanyang bibig para kumanta."Kapag ang iyong mga binti ay hindi gumana tulad ng datiAt hindi kita maalis sa iyong mga paaMaaalala pa ba ng iyong bibig ang
Sinimulan ni Eion ang kanyang panata. "Naalala mo ba yung unang araw na nagkakilala tayo?" Hindi ito ang karaniwang love at first sight moment. Naiinis ako sayo, hindi ko alam na pagmamahal na pala ang nararamdaman ko. Nagsimula kami bilang magkaaway at ngayon, tingnan mo kami. Ikaw ay naging aking manliligaw, aking kasama, at aking matalik na kaibigan. Wala akong ibang gustong makasama sa buhay. Makakasama kita, mahal ko, at asawa ko, magpakailanman." Sabi na napatigil siya. Nakatingin siya sa mga mata ko habang sinasabi niya iyon. Wala siyang kopya, pagkatapos ay nagpatuloy siya, “Ginawa mo akong pinakamasayang tao sa mundo ngayon sa pamamagitan ng pagsang-ayon na ibahagi ang iyong buhay sa akin. Ipinapangako kong pahahalagahan at igalang kita. Ipinapangako kong aalagaan at poprotektahan kita. Ipinapangako ko na aaliwin kita at hikayatin ka. Ipinapangako kong makakasama kita sa buong kawalang-hanggan. Ipinapangako kong mamahalin kita kung sino ka, at kung sino ka pa. Nangangako
Pagdating sa venue, nanatili ako sa sasakyan habang sinusuri muna ng organizers ng kasal namin ang lahat bago kami magsimula. Napatingin ako sa abalang tao na nakaupo sa mga upuan. Mayroon lang kaming isang daang bisita para sa araw na ito dahil ayaw kong mag-imbita ng marami. At saka, wala akong masyadong kaibigan. I lost contact with my high school friends the moment we migrate here. Isa pa, hindi rin ganoon ka-close si nanay sa mga kamag-anak ni tatay dahil pareho silang tumakas sa kanilang tahanan noong ako ay kasama nila. At hindi ko siya masisisi dahil doon. Kaya si mama lang, si Nathan, at ilan sa mga kaklase ko from Anastolgia High like Ember. Kaya karamihan ay pamilya at mga kamag-anak ni Eion ang mga bisita niya. Nakita ko sina Luke at Hannah na binabati ang mga bisita at sinisiguradong komportable ang lahat. Napatingin sa amin si Tita Maggie at ikinaway ang kanyang mga kamay. Nakaupo siya sa tabi ng kanyang asawa, si Martin Sawyer na karga-karga ang kanilang isang ta
"Hindi ko talaga akalain, sa ating tatlo, na ikaw ang unang ikakasal, Snow." Sabi ni Emma habang naglalagay ng powder sa kanyang mukha gamit ang kanyang makeup brush. “Naku, nagseselos ka ba na siya ang unang ikakasal sa atin, o nagseselos ka dahil gusto mong ikasal sa susunod, Emma?” mungkahi ni Hannah habang naglalagay ng lipstick sa labi. Umikot lang ng mata si Emma, “Well, I didn’t expect na ikaw, sa aming lahat, ang unang nabuntis, Hannah.” Gumanti siya ng putok, itinuro ang malaking tummy ni Hannah. Si Hannah ay pitong buwan nang buntis sa anak ni Leroy. Maging ako ay nagulat sa biglaang balita. Hindi ko ito inaasahan. Natawa si Hannah doon at kinindatan ako, “This is your time girl. Lumiwanag na parang brilyante." Natawa na lang ako sa kanila, napakagat labi sa sobrang kaba na nararamdaman ko ngayon. Nasa dressing room talaga kami habang suot ni Hannah ang kanyang magandang royal blue na bridesmaid dress. Pinili namin ang royal blue dahil ito ang paboritong kulay ni Eio
SNOW’S POV "Snow, may pinadala sa iyo," sabi ni Nanay pagkagising ko. Kinuha ito at binuksan, ito ay mga bulaklak at tsokolate, na may sulat-kamay na tala na alam ko nang lubos. Kay Eion iyon. Pagkabasa nito, napangiti ako sa sinabi niya sa loob ng note. "Sa aking magandang niyebe sa aking taglamig na puso, ito ay para sa iyo. Hindi ko nakakalimutan ang anniversary natin." ito ang naging taktika niya for the past 4 years every time na anniversary namin. Then, my phone beep and Eion texted me. Nagustuhan mo ba ang mga bulaklak at tsokolate? Iyon lang ang teaser. Kakain tayo mamaya ng 7pm. Huwag magpahuli. - iyong strawberry addict robot Natawa ako sa nickname na itinakda niya sa phone ko bilang caller ID niya. Tila tinanggap niya ang palayaw na ibinigay ni Emma ilang taon na ang nakakaraan. “Oh, galing ba yan sa boyfriend mo, Sweetie?” pang-aasar ni mama. “Kung gayon mag-ingat ka. Hindi mo na kailangang humingi ng permiso sa akin dahil malugod kong papayagan kang sumama sa kany
4 YEARS LATER TITA MAGGIE’S POV “Justin!” I called out, huffing at umakyat sa hagdan. Nilingon ko ang yaya niya at tinanong, “Hindi pa rin siya kumakain ng almusal niya?” “Opo ma'am. Siya ay tumatakbo sa paligid para sa buong umaga. Humihingi ako ng pasensya." Sagot ng yaya niya. Bumuntong hininga ako, “Let’s stop chasing him for now. I'm sure mapapagod ka agad at kakain." sabi ko, pinaalis ang pagod niyang yaya. ako Naglakad ako patungo sa dining table kung saan nakaupo ang asawa ko at nag-aalmusal. “Honey, pwede bang tawagan mo si Justin? Pagod na ang yaya niya sa pag-aalaga sa kanya nitong mga araw na ito. Kailangan niyang kumain ng kanyang almusal." “Oo, honey.” Sagot ng asawa ko habang nagbabasa ng diyaryo sa umaga. "Halika na Justin, sweetheart. Huwag i-stress ang iyong ina. Malapit nang dumating ang kapatid mo kung ipagpapatuloy mo iyan….” Narinig ko ang huni ng asawa ko. And with that, I felt giggling from upstairs and Justin appeared running around the house and came
POV ni Emma Well, I trust Eion,” sagot ni Snow sa tanong ko habang tinitingnan ang oras sa kanyang wristwatch. Bumuntong-hininga, tumayo siya at kinuha ang kanyang bag. "Kailangan kong pumunta ngayon." I just rolled my eyes at her, "Yeah yeah, go to your strawberry addict robot now and leave your bitter and lonely friends." She just chuckled at me and bid her goodbyes, with Hannah encouraging her also. "Kunin mo ang lalaki mo, Snow." She winked at lumabas ng ice cream shop. Sa pag-alis ni Snow, naiwan kaming dalawa ni Hannah ngayon. Lumingon ako sa kanya, “Ano ang dapat nating gawin ngayon? Kakaalis lang ng kaibigan natin at naiinip na ako." reklamo ko sa kanya. Tila walang naririnig na salita si Hannah na sinasabi ko habang ang mga sulok ng kanyang mga labi ay lumingon upang bumuo ng isang ngiti. Oh hindi. Alam ko ang ginagawa niya. napabuntong hininga ako. Maya-maya lang, tumunog ang phone niya at pilit niyang pinindot ang sagot. “Oh siya, babe. Anong meron?” Oh right, si L
Pinatay niya ang mga ilaw. Ang kanyang mga labi ay patuloy na gumagawa ng mga kababalaghan sa akin. Ang halik na ito ay iba sa alinman sa aming huling pagkakataon. Bumaba ang mga halik niya sa leeg ko, pababa sa collarbone ko. Parang gusto niyang matikman ang lahat, bawat pulgada sa akin. Hindi ko napigilang isigaw ang pangalan niya, "Ugh. Eion.” At tinakpan ko ang bibig ko sa sinabi ko, feeling ko uminit ang pisngi ko sa kahihiyan. Geez, talagang…napaungol lang ako? Nakagat ko ang labi ko, nakatingala sa kanya habang nakatitig siya sa kaluluwa ko, tinutusok ako ng emerald eyes niya. He gulped, almost like in an pain, “Say that again. Tawagin mo ulit ang pangalan ko, Snow." Ginawa ko ang sinabi niya sa akin, "Eion." Para siyang nakikipagdebate sa sarili, pinipigilan ang sarili sa isang bagay hanggang sa bumulong siya ng isang sumpa, “Damn Snow. Ano ang ginagawa mo sa akin?" Tanong niya na ngayon ay humihinga. Sa isang iglap, napabuntong hininga ako nang umabot ang kanyang mga