"GUMISING ka na," narinig niyang bulong ni Pierce sa tenga niya. Still, she keeps her eyes shut. Inaantok pa talaga siya. "Ayaw mong gumising?" pangungulit pa nito. Now, he started giving her butterfly kisses on her bare and exposed back. Bumaba 'yon sa kanyang leeg. She slightly giggled without opening her eyes.
"Inaantok pa ako..." taboy niya rito sa paos na boses. Itinaas niya ang isang kamay para itulak ito palayo and rolled down on the other side of the bed. Inayos niya ang nakatakip na kumot na tumakip sa hubad niyang katawan. "Ikaw na muna magluto. Wala pa akong energy bumangon."
Natawa lang ito sa kanya. "Bumangon ka na." Hinawakan siya nito sa magkabilangbalikat at pilit na pinabangon. "Alas nuebe na. Kumain na tayo. Nakapagluto na ako." Iniyakap niya nang maayos ang kumot sa katawan at pilit na iminulat ang mga mata. Bahagya pa siyang nasilaw.
"Maliligo lang muna ako."
Umangat ang isang kamay nito sa kanyang buhok at masuyong hinaplos 'yon. Naka
MAGKATULONG na naghanda sila ng makakain ni Pierce. Normal naman 'yong ginagawa nila. Minus lang 'yong mga kulitan at asaran nila. Panaka-naka niyang tinitignan ang ama at ang lolo ni Pierce na masayang nagkukwentuhan sa labas ng bahay habang nagkakape.Halos patapos na rin naman sila. Ililipat na lamang niya ang mga nalutong ulam sa plato at mga mangkok. Si Pierce naman, busy sa paglalagay ng mga baso at plato sa mesa. Pinunasan niya ang mga basang kamay gamit ng tuwalya at lumapit kay Pierce."Sasabihin na ba natin?" mahinang tanong niya rito."Huwag muna, pakiramdaman muna natin sila."Bumuntonghininga siya at malungkot na tinignan sa mga mata si Pier."I'm sorry," aniya.She felt awfully guilty about their situation. Ang alam kasi ng ama niya ay buo na ang pagpayag niya na maikasal sa lalaking gusto nito para sa kanya. But life gave her a little detour in Pierce's life. At ayaw na niyang bumalik sa boring at cynical niyang buhay.
"HINDI mo na ako kailangang ihatid pauwi."Ngumiti si Pierce kay Mariel. "It's okay. Gabi naman na," sagot niya."Na miss ko si Lolo Manuel. Ang tagal niyang nawala. Halos tatlong buwan rin, 'di ba? At least nakapagpahinga siya at nakapagbakasyon..."Hindi niya maiwasang isipin si Sushi. Ang reaksyon nito kanina at ang kakaibang pananahimik nito buong araw. He's well aware of how this whole situation is making her anxious. Kilala na niya ito. She tends to overreact even on the simplest things. Marami na agad tumatakbo sa isipan nito.Pero sa pagkakataon na 'yon. Nako-control na nitong huwag mag-react sa mga bagay kahit hindi nito gusto. She may be protesting at the back of her mind but she's trying her best to reign herself from reacting out of spur that may lead to a more complicated situation.He's so proud of his girl.Come to think of it, hindi pa niya nayayakap si Sushi ngayong araw. Damn, she missed her body close to his. She missed he
"I'M SORRY," hinging pasensiya niya kay Pier.Hinawakan nito ang dalawa niyang kamay at ngumiti. Hinatid sila nito hanggang sa airport sa Iloilo. At hanggang ngayon ayaw pa rin kausapin ng Papa niya si Pier. Pati rin si Lolo Manuel ay medyo dismayadado sa apo nito. Naawa siya nang sobra kay Pier."Sushmita," mariing tawag sa kanya ng ama. Nasa labas pa sila ng airport. "Let's go.""Pier?""Susunod ako." Umangat ang isang kamay nito sa kanyang ulo at marahang hinaplos ang buhok niya. "Kakausapin ko ang papa mo."Yumakap siya rito. "Hihintayin kita. Tawagan mo ako.""Sushmita!"Kumalas sila sa pagkakayakap sa isa't isa. Hinubad ni Pier ang suot nitong denim jacket at ipinatong 'yon sa kanyang mga balikat."Take that with you instead."Sa sinabi nito ay hindi niya napigilan ang sariling mga luha. She will really miss him. She will missed her time in Guimaras. Lahat ng mga taong nakasama niya sa tatlong buwang pamamalagi niy
WALANG pagmamadaling naglakad sa lobby si Sushi papunta sa direksyon ng elevator.She has her cup of coffee in one hand while carrying her pastel yellow handbag on her other arm. She didn't have the energy to look for nicer clothes today. Just a simple white plunging v neck button-down tied flared sleeve blouse, that was tucked in her pastel yellow high waist bow pencil skirt. Her closed high-heeled shoes match the color of her skirt and bag.She didn't have enough sleep for the past couple of days. Plus, Pier is not answering her messages and calls. It was really frustrating. Almost two weeks na itong hindi nagpaparamdam sa kanya. In-extend lang niya ang pasensiya niya. Kilala niya si Pier, hindi siya nito bibiguin. He's not as jerk as Dion.Bumukas ang elevator. Umangat ang mukha niya sa lalaking empleyado na may gulat na ekpresyon sa mukha – not gulat, more like takot. Ilang beses na ba niya itong nakakasalubong? She couldn't count already. Kaya naalala
"CLEAR all my schedules today," agad na utos niya sa secretary niya nang lumabas silang dalawa ni Pier mula sa private office niya. Nakasunod ito sa kanya dala ang Hermes hand bag niya. "If Papa looks for me, tell him may meeting ako sa labas.""Bagay ba sa'kin?" nakangiting tanong ni Pierce kay Lheng. He was referring to her handbag on his arm. "Magkano kaya 'to?"Natawa naman si Lheng. "Five hundred thousand po yata o one million.""Ginto ba 'to?" halos pasigaw nang tanong sa kanya ni Pier."That bag is their latest design. The diamonds intricately adorned on this bag. No, it's not as expensive as gold but it's still valuable as any jewelry.""Sinong bibili ng gan'to ka mahal?""Si Ma'am Sushi po, Sir Pierce."Tinignan niya ang dalawa. There is something off with these two. "Wait, magkakilala ba kayo?" That makes sense now. She never mentioned Pierce with Lheng nor showed her a photo of him. How come?"Ah... eh... kasi po..."
NAIGALA niya ang tingin sa maliit na kwarto ni Pier. He's staying in a travel inn na hindi siya pamilyar. The room looks clean enough with minimal interior designs and furniture. Ang meron lang yata sa silid nito ay isang kama na medyo malaki para sa isang tao, table, bedside table with drawers kung saan nakapatong ang lamp shade at isang maliit na banyo.Sa totoo lang mas malaki pa banyo niya kaysa sa kwarto nito."Magkano per night mo rito?" basag na tanong niya."Huwag mo ng itanong basta mura lang," nakatawang sagot nito. Naupo siya sa gilid ng kama nito. May maliit na TV pala across the bed. She thought design lang. "Maliligo lang muna ako tapos ihahatid na kita sa inyo." Nag-insist siya kanina na gusto niyang makita kung saan ang hotel nito. She wanted to know if his place was okay to stay in."Dito na ako matutulog," deklara niya.Marahas na nilingon siya ni Pier. Ibinaling niya ang tingin dito. "Hindi ka magiging komportable rito.""
TUMIGIL si Sushi sa paglalakad nang makita ang ama sa lobby. Nasa second floor siya at kita niya mula roon ang pagpasok ng ama. Pati ang assistant niya ay napatingin din sa tinitignan niya. May kasama itong matangkad na lalaki na sa tingin niya ay kasing edad lang din ni Pier.The man was wearing a dark gray suit. Kahit sa malayo ay kapansin-pansin ang angking karisma at kagwapohan nito. He look foreign lalo na't asul ang mga mata nito. Sino ang kasama ng papa niya?"Ang gwapo," narinig niyang komento ni Lheng.Hindi niya pinansin ang sinabi nito at nagpatuloy sila sa paglalakad. Agad na sumunod ang sekretarya sa kanya."Lheng.""Yes po, ma'am.""Alamin mo kung sino ang lalaking kasama ng papa ko.""Yes po, ma'am.""HE'S Iesus Cloudio de Dios from deDios Real Estate Property o mas kilala as dDLand," imporma sa kanya ni Lheng.Yes, she's familiar with deDios Real Estate. Sa naalala niya ay
KANINA pa masama ang pakiramdam ni Sushi. This should be a special day for everyone but none of it mattered to her now. She doesn't have the energy to pull herself up for tonight's founding anniversary of Costales.She's too heartbroken to even convince herself to smile.Nasa sariling silid siya habang nakaupo sa window seat - nakatingin sa hardin ng mansion nila.The house she used to call her palace is now a prison to her. Her father had locked her down in her room. No cell phones. No internet. Everything was taken down by her father. She hasn't heard of Pier ever since his last message to her.Napangiti siya nang mapait at niyakap nang husto ang nakatiklop niyang mga binti mula sa kanyang dibdib.I guess, he did give up on me this time.Tears welled up in her eyes. Ramdam niya ang paninikip ng dibdib sa kanina pa niyang pagpipigil ng mga luha. She has been crying for days already. Nobody in this house understands her pain - her t
YEARS PASSED but their love for each other is still as sweet as how she remembered it eight years ago. Sa walong taon na 'yon, bumuo sila ng pamilya ni Pier. She supported Pier's dreams. And she felt the love and support from her husband as well. His patience for her is what she admires of him the most.He was still the same Pierce Kyries Allede. The same poor charming whom she fell in love with because of his genuine heart and smile.Naging successful ang Lokal Delicacies na ni launch ng mga ito 3 years ago. Her father was so proud of Pier. Humanga ang mga board of directors sa galing at kasipagan ni Pier. Imagine, running Costales and his mango plantation in Guimaras simultaneously? Even herself, she couldn't help but be proud of her husband's achievements in just a span of 8 years.May sarili na ring factory si Pier sa Guimaras. Madalas pa rin itong dumadalaw sa Guimaras kahit na may mga pinakakatiwalaan na itong mga tao habang wala ito roon. Si Kuya Bert ang
HINDI pa nag-si-sink-in lahat sa isip ni Sushi. Pier is here. And now, he's telling her na ito ang lalaking pinili ng ama niya para sa kanya? My god! Was everything planned by her father? Nagpaka-cupid ba ang ama niya?Bigla siyang nahilo sa dami nang mga pumapasok na scenario sa isip niya. She needed answers. Kailangan niyang kausapin ang ama. Like now na!"Where's Lemuel Andres Costales?" Kumalas siya sa pagkakayakap kay Pier. Marahas na hinubad niya ang maskara at hinanap sa paligid ang ama.Hinubad din ni Pier ang sariling maskara. "Sushi!"Bago paman siya makaalis ay natuon ang spotlight sa kanilang dalawa ni Pier. Namatay ang music at halos ng mga tao ay napatingin sa kanila. What the hell is happening?"As we celebrate the 41stFounding Anniversary of Costales," boses 'yon ng kanyang ama. Naibaling niya ang tingin sa makeshift stage sa harap. It was designed like a royal throne. Nakatayo ang ama roon. "I would also like to share my sour
KANINA pa masama ang pakiramdam ni Sushi. This should be a special day for everyone but none of it mattered to her now. She doesn't have the energy to pull herself up for tonight's founding anniversary of Costales.She's too heartbroken to even convince herself to smile.Nasa sariling silid siya habang nakaupo sa window seat - nakatingin sa hardin ng mansion nila.The house she used to call her palace is now a prison to her. Her father had locked her down in her room. No cell phones. No internet. Everything was taken down by her father. She hasn't heard of Pier ever since his last message to her.Napangiti siya nang mapait at niyakap nang husto ang nakatiklop niyang mga binti mula sa kanyang dibdib.I guess, he did give up on me this time.Tears welled up in her eyes. Ramdam niya ang paninikip ng dibdib sa kanina pa niyang pagpipigil ng mga luha. She has been crying for days already. Nobody in this house understands her pain - her t
TUMIGIL si Sushi sa paglalakad nang makita ang ama sa lobby. Nasa second floor siya at kita niya mula roon ang pagpasok ng ama. Pati ang assistant niya ay napatingin din sa tinitignan niya. May kasama itong matangkad na lalaki na sa tingin niya ay kasing edad lang din ni Pier.The man was wearing a dark gray suit. Kahit sa malayo ay kapansin-pansin ang angking karisma at kagwapohan nito. He look foreign lalo na't asul ang mga mata nito. Sino ang kasama ng papa niya?"Ang gwapo," narinig niyang komento ni Lheng.Hindi niya pinansin ang sinabi nito at nagpatuloy sila sa paglalakad. Agad na sumunod ang sekretarya sa kanya."Lheng.""Yes po, ma'am.""Alamin mo kung sino ang lalaking kasama ng papa ko.""Yes po, ma'am.""HE'S Iesus Cloudio de Dios from deDios Real Estate Property o mas kilala as dDLand," imporma sa kanya ni Lheng.Yes, she's familiar with deDios Real Estate. Sa naalala niya ay
NAIGALA niya ang tingin sa maliit na kwarto ni Pier. He's staying in a travel inn na hindi siya pamilyar. The room looks clean enough with minimal interior designs and furniture. Ang meron lang yata sa silid nito ay isang kama na medyo malaki para sa isang tao, table, bedside table with drawers kung saan nakapatong ang lamp shade at isang maliit na banyo.Sa totoo lang mas malaki pa banyo niya kaysa sa kwarto nito."Magkano per night mo rito?" basag na tanong niya."Huwag mo ng itanong basta mura lang," nakatawang sagot nito. Naupo siya sa gilid ng kama nito. May maliit na TV pala across the bed. She thought design lang. "Maliligo lang muna ako tapos ihahatid na kita sa inyo." Nag-insist siya kanina na gusto niyang makita kung saan ang hotel nito. She wanted to know if his place was okay to stay in."Dito na ako matutulog," deklara niya.Marahas na nilingon siya ni Pier. Ibinaling niya ang tingin dito. "Hindi ka magiging komportable rito.""
"CLEAR all my schedules today," agad na utos niya sa secretary niya nang lumabas silang dalawa ni Pier mula sa private office niya. Nakasunod ito sa kanya dala ang Hermes hand bag niya. "If Papa looks for me, tell him may meeting ako sa labas.""Bagay ba sa'kin?" nakangiting tanong ni Pierce kay Lheng. He was referring to her handbag on his arm. "Magkano kaya 'to?"Natawa naman si Lheng. "Five hundred thousand po yata o one million.""Ginto ba 'to?" halos pasigaw nang tanong sa kanya ni Pier."That bag is their latest design. The diamonds intricately adorned on this bag. No, it's not as expensive as gold but it's still valuable as any jewelry.""Sinong bibili ng gan'to ka mahal?""Si Ma'am Sushi po, Sir Pierce."Tinignan niya ang dalawa. There is something off with these two. "Wait, magkakilala ba kayo?" That makes sense now. She never mentioned Pierce with Lheng nor showed her a photo of him. How come?"Ah... eh... kasi po..."
WALANG pagmamadaling naglakad sa lobby si Sushi papunta sa direksyon ng elevator.She has her cup of coffee in one hand while carrying her pastel yellow handbag on her other arm. She didn't have the energy to look for nicer clothes today. Just a simple white plunging v neck button-down tied flared sleeve blouse, that was tucked in her pastel yellow high waist bow pencil skirt. Her closed high-heeled shoes match the color of her skirt and bag.She didn't have enough sleep for the past couple of days. Plus, Pier is not answering her messages and calls. It was really frustrating. Almost two weeks na itong hindi nagpaparamdam sa kanya. In-extend lang niya ang pasensiya niya. Kilala niya si Pier, hindi siya nito bibiguin. He's not as jerk as Dion.Bumukas ang elevator. Umangat ang mukha niya sa lalaking empleyado na may gulat na ekpresyon sa mukha – not gulat, more like takot. Ilang beses na ba niya itong nakakasalubong? She couldn't count already. Kaya naalala
"I'M SORRY," hinging pasensiya niya kay Pier.Hinawakan nito ang dalawa niyang kamay at ngumiti. Hinatid sila nito hanggang sa airport sa Iloilo. At hanggang ngayon ayaw pa rin kausapin ng Papa niya si Pier. Pati rin si Lolo Manuel ay medyo dismayadado sa apo nito. Naawa siya nang sobra kay Pier."Sushmita," mariing tawag sa kanya ng ama. Nasa labas pa sila ng airport. "Let's go.""Pier?""Susunod ako." Umangat ang isang kamay nito sa kanyang ulo at marahang hinaplos ang buhok niya. "Kakausapin ko ang papa mo."Yumakap siya rito. "Hihintayin kita. Tawagan mo ako.""Sushmita!"Kumalas sila sa pagkakayakap sa isa't isa. Hinubad ni Pier ang suot nitong denim jacket at ipinatong 'yon sa kanyang mga balikat."Take that with you instead."Sa sinabi nito ay hindi niya napigilan ang sariling mga luha. She will really miss him. She will missed her time in Guimaras. Lahat ng mga taong nakasama niya sa tatlong buwang pamamalagi niy
"HINDI mo na ako kailangang ihatid pauwi."Ngumiti si Pierce kay Mariel. "It's okay. Gabi naman na," sagot niya."Na miss ko si Lolo Manuel. Ang tagal niyang nawala. Halos tatlong buwan rin, 'di ba? At least nakapagpahinga siya at nakapagbakasyon..."Hindi niya maiwasang isipin si Sushi. Ang reaksyon nito kanina at ang kakaibang pananahimik nito buong araw. He's well aware of how this whole situation is making her anxious. Kilala na niya ito. She tends to overreact even on the simplest things. Marami na agad tumatakbo sa isipan nito.Pero sa pagkakataon na 'yon. Nako-control na nitong huwag mag-react sa mga bagay kahit hindi nito gusto. She may be protesting at the back of her mind but she's trying her best to reign herself from reacting out of spur that may lead to a more complicated situation.He's so proud of his girl.Come to think of it, hindi pa niya nayayakap si Sushi ngayong araw. Damn, she missed her body close to his. She missed he