(Janine POV)
“Misis, gusto niyo kargahin ang anak ninyo.”
Isang babaeng naka uniporme na nurse din ata sa Hospital na ito. Nakangiting alok niya sa akin. Napatango ako.
Kinuha niya yung anak ko at dahan-dahan na ibinigay sa akin. Muli na naman tumulo ang luha ko.
Yan baby. Ang hina ni Mama, laging napapaiyak. Hindi naman sa pinahirapan mo ako na dalhin kita. Kala kasi namin ng tatay mo di ko kayang magbuntis.
Hangang sa pinalabas na ako ng Nursery room dahil may Visiting Hours lang doon. Bawal masyado magtagal. dahil sensitive pa ang mga bagong panganak na sanggol. Saka sinabi din na mamaya lang na hapon maari na kaming madischarge. Ibig lang sabihin maari na maiuwi ang anak namin sa maliit naming bahay.
Wag ka mag-alala Aaron, kahit maliit lang yun, alam mo bang pinaghirapan namin ng Tatay mo na itayo yun? Simple. Maliit pero malinis at puno nang pagmamahal ang pamamahay na yun. Aanihin natin an
((( Janine POV’s ))) Tumulo ang luha ko dahil kung ganoon hindi nakaligtas ang aking anak. Gusto ko pigilan ang luhang yun. Nang mapansin ni Samuel.“Bakit ka umiiyak? Tahan na.” Napatango na lamang ako. Niyakap ako ng asawa ko. Masaya siya dahil akala niya anak namin ang siyang i-uuwi namin ngayon sa bahay.“Wag ka nang umiyak. Para namang namatay anak natin. Akin na nga parang busog na ang Aaron namin. Wag gagayahin si Mama.” Durog na durog ang puso ko. Ngunit di ko kayang makita na nadudurog ang puso niya. Siya ang taong mahalaga sa akin. Siya yung taong nagpahalaga sa akin. Kailangan ko ba siyang saktan?Kinuha niya at umiyak ang sanggol.“Shhhh. Bakit ayaw sa tatay. Di ba masarap yung sinuso mo kay Mama. Wag ka mag-alala ipagluluto kita ng masasarap na pagkain pag-nakakain ka na.”Naupo na lamang ako sa sulok ng sasakyan. Ayos lang na ako itong makaramd
(Janine POV)Ang batang pinalaki namin ay nangaling nga sa may kapangyarihan na pamilya. Andito ba sila para kunin ang tanging kayamanan na pinapahalagaan namin ni Samuel?“Why are you crying?” sabay ngisi nito.“Alam mo bang hindi dapat pinapakita sa mga taong di mo naman kilala ang mga luhang yan?” Nanginig na ang kamay ko…Alam ko wala kaming kalaban-laban sa lalaking kaharap ko ngayon na may konektion kay Aaron. Iniisip ko pa lang na wala nang ingay sa loob ng bahay namin. Ang asaran ng mag-ama na papalit ang nakakabinging katahimikan at magagalit sa akin ni Samuel kung bakit nilihim ko ng matagal na patay na ang anak namin. Senenyasah niya ang isang tauhan nito. Lumapit saka napatitig sa akin. Lumapit ito at binigyan ako ng panyo. Na siyang tinangihan ko.Marahas ko na lamang na pinunas ang aking luha.Binigyan niya ako ng ilang minutong katahimikan. Hindi siya nagsasalita.&nbs
((( Janine POV’s ))) “Oh. I'm scare.” Saka siya tumawa.Nang bigla niyang hinawakan ang baba ko at inangat ito paharap sa kanya. Kahit pinigilan ko ang kamay niya. Nakangiti ito sa akin.“Maganda ka.” Sabay niya bitaw.”Alam mo ba kung ano yung rason kung bakit napigilan yung plano kong ipapatay kayong mag-asawa? O sadyang madadamay lang kayo dahil sa pangangalaga ninyo sa aking pamngkin?”Tinitigan niya ako ng madiin.“May nais kasi akong kunin sa pamilya ninyo. Yung pakiramdam na gusto kong sirain ang maganda ninyong pamilya?”Papatayin niya ang sarili niyang pamangkin?!“Inaamin ko, hindi nga namin anak si Aaron. Inaamin ko inilihim ko ang katotohanan sa asawa ko. Ngunit itong nalaman ko. Ikaw ang nasa likod ng pagpasabog ng Hospital. Di ko ito palalagpasin.”“Hahaha. Miss Janine, anong akala mo sa akin may kinatatakutan?&rdqu
(Janine POV). Babangon na sana talaga ako, patayo. Ngunit pinigilan niya ako at nanatili akong nakaupo. Galit ang mga mata niya sa ginawa ko. Parang may ginawa akong di maganda sa kanya.“Do you know meron kang sakit?” Pumasok nga sa pinto yung lalaking lagi niyang inuutusan. Lumapit ito sa kanya. Titig na titig parin siya sa akin. Nang abutin niya ang folder. Binuksan niya at…“Lot of depression and stress.You can trash them all, if your willing to marry me. Ahhh. Wala ka palang choice diba?”“Wala pa akong sinabi.” Tanging naisambit ko na halatang nanamlay ang boses ko.“Ngunit ako meron na. Magpapakasal ka sa akin sa ayaw o gusto mo.”“Hindi.” Matatag kong sabi na alam ko wala pa akong pinirmahan. “At saka wala akong oras para makipaglaro sayo. Meron pa akong trabaho.”Babangon na sana ako ng tumawa siya.“Talagang na
((( Janine POV’s ))) Nang makalapit siya sa akin. Hinawakan niya ang kamay ko.“Protektion ang maibibigay mo sa iyong mahal na mag-ama at kaligtasan mo rin.”Pinisil-pisil niya ang aking kamay at hinalikan ito, kapalit ng luhang pumatak sa sahig.“Wala kang kawala diba Janine? Huling pagkakataon ko na itong makita kang umiiyak. Bibigyan kita ng sapat na oras para magpaalam. Dahil alam ko mahirap gawin ang gusto ko. Yan, katangap-tangap na siguro ang binibigay kong oras. Gawin mo ang nararapat Miss Janine.”Saka niya binitiwan kamay ko at siya ang tumungo sa pinto. Bago ito tuluyang umalis, inutusan pa ang mga doktor para ipaliwanag sa akin ang sakit ko.Naiwan ang batang secretarya niya. Wala na akong salitang nailabas sa aking bibig. Kundi tango…Matapos nila sa akin ipaliwanag ang tungkol sa sakit ko na ayun sa kanila maaring lumala pa ito kung di ko susundin ang recommenda
((( Janine POV’s ))) “Hindi ako dito bababa. Maari niyo bang iikot ang sasakyan na ito sa likuran.”“Masusunod Miss Janine.”Sa likuran ako bumaba ng gusali. Nagmamadali akong pumunta sa mesa ko ng wala na akong makitang gamit. Hinarap ako ng branch manager namin.“Nasaan ang kagamitan ko?”“Miss Janine, simula bukas hindi ka na dito papasok. May bago kang opisina ata? Kailangan mo parin palang pumunta dito. May kukuha sayo para ihatid sab ago mong opisina.”“Mam…”“Inilipat na ang mga gamit mo. Susunduin ka na lang bukas. Ngayon kailangan mo na atang lumabas dahil parang nasa labas na yung sundo mo.”Di na qako nakapagsalita pa. Napatitig sa akin ang ilan kong katrabaho.Lumabas na nga ako. Nakangiti naman na sinalubong ako ng asawa ko at agad na hinalikan ako sa pisngi ni Aaron.“Lagi n
(Janine POV)Napakalaking bulwagan. Halos maririnig mo ang yapak ng heels ng kasama kong sekretarya sa sobrang tahimik.Ngunit halatang nakapaligid ang mga tauhan.Nang malapit na kami sa isang napakalaking pintuan may ibinulong ang sekretaryang kasama ko sa na nakatayo sa pintuan. Tumango ito at walang titig sa aking bumukas ang pintuan. Inilahad ng sekretarya ang kamay niya sa pinto na maari na akong maunang pumasok.Pumasok na ako…Kulay ng buong paligid, pula. Halatang hari ata ang namamay-ari ng buong lugar. Ang mga babasagin na buhay ang inilaan kung sino man ang gumawa nito.Marangya ang taong yun, una pa lang na kita sa kanya. Ngunit aanihin mo ang mga ito na nakikita ko ngayon kung puno naman ng kasamaan ang mga kagaya nila.Tumampad sa akin ang dalawang mataas na babae, banyaga. Nagbibigay serbisyo sa kung sino man ang namamay-ari.“Miss Janine, the elder will be here sooner.Ple
((( Janine POV’s ))) Nagtatanong siya sa akin at ang isinasagot ko naman ang ikakatalikod niya sa gustong mangyari sa pagitan namin. Pilit ko siyang dini-disappoint ngunit kahit anong sagot ko parang wala siyang makitang mali sa mga salitang inilalabas ng aking bibig. Matapos namin kumain, nagbihis muna siya habang ako naghihintay sa may hardin. Nang magpakita ulit sa akin, bihis na bihis. Di ko inaasahan na makakaharap namin ngayon mga abogado na nagsisi-ayos ng divorce paper namin ni Samuel.“Wag kang mag-alala. Sa documenting to may napakalaking pera na nakalaan para sa iyong maiiwan.”sabay abot niya sa akin ng ballpen.Kailangan nila ng pirma ko.“Syempre, ikaw din ang magbibigay niyan sa asawa mo. Kailangan ko yan bukas Janine.”Kaya ng araw na yun dala ko ang envelope pauwi. Di ako makapagsalita sa harapan ng aking asawa. Di ko magawang ikwento sa kanya kung ano ang nangyari sa buong
((( ZHIA POV’s )))Di ko sila iniwan. Never ko ipinadama na iniwan ko sila. Halos ilang oras din ang maubos ko para makipag-video call lang sa kanila. Mommy is doing well. They are my inspiration, motivation to raise on my feet. Ayokong bumalik na isang talunan kaya tinagap ko ang pagsubok na kailangan ko lumayo sa mga anak ko. Pero uulitin ko, di ko sila iniwan.Isang sakripisyo ang ginawa ko. Isang sakripisyo ng isang ina, para di nga kami apakan ng ibang tao. Para sa amin ang ginawa kong to. Sobra ko silang namiss…“Mommy, gumawa kami ni Shin ng mahabang panali para kapag gusto ka namin makita, huhugutin lang namin ang lubid at babalik ka na dito.” Natawa na lamang ako kay Shena.“Di na ako aalis.”Nanlaki ang mga mata nila. Dahil umuuwi din ako ng ilang araw sa isang taon. Napayakap ulit sa akin ang mga makukulit.“Di na aalis ang Mommy ko!” si Shin, sigaw niya sa mga class
((( Zhia POV’s )))AFTER FIVE YEARS ....Mahirap magluto pero kailangan gawin. Prinitong itlog lang to Zhia. Wag kang abnormal na di mo kaya. Yan ang hinihingi ng tatlong bulingit sa pagbabalik mo.Huminga ako ng malalim. Napangito sa ginagawa ko. Perfect ang tatlong pritong itlog para sa egg sandwich na gagawin ko. Dahil wag ko daw sila niloloko na kung bibili ako sa labas, malalaman kaagad nila, kung gawa ko ba talaga o hindi.Jetlag pa nga Mommy niyo. Inilagay ko sa lunchbag nila. May mga pangalan nila. Saka balak ko nga silang supresahin sa school. Nasa kindergarten. Masaya ang mga makukulit na yun sa pagbabalik ko. Napahalik ako sa Lunchbox. Inalis ko ang apron ko… Saka lumabas ng pinto. Napangiti ako dahil talagang magulo ang sala namin. Mga laruan nilang nagkalat. Tiyak labis nga silang masusupresa kapag nakita ako. Pumunta na ako sa garahe. Inistart ang sasakyan. Sa loob ng liman
(Jane POV)“Oh, good Cecile. If you mind. Saka dapat lang na maging close kayo sa akin.” Nabitawan ko bigla si Mam Cecile. Ano to biglang baliktad si Mam? Lumapit na siya. May ngiti pa…Halos … ng mahawakan niya ang handle ng Wheelchair. Itinulak niya ito sa may hallway na agad naman bumanga sa ina nito.“Mga hampaslupa! Anong ginagawa niyo sa anak ko!”Hinamon pa ito ni Cecile na lumapit sa kanya. Malayo nga ang agwat ng gulang namin ni Cecile, kay Miss Zhia. Kita naman sa pagkatao niya na palaban. Hindi nga lang talaga masalita.“Aba naman!”sumugod na nga sa amin. Iniwan ang kanyang anak na marupok! Malandi! Haist! Basta siya ang gumulo ng kwentong to! Bwisit lang! Sana maabutan ni Master Sean si Miss Zhia. At parang mapapalaban na din ako. Ibuhos ang galit sa kanila. Sa nangyari kay Master Luis!Wag ang lalaking nagnakaw ng unang halik ko! Ako lang ang ma
(Sean POV)Nang narinig kong may gulo sa labas. Bago ko pa nga maisilid sa lalagyan ang marriage contract namin ni Zhia. Bumukas ang pinto. Di na napigilan nila Butler Nazi. Tumakbo sa akin si Luis at binati ako ng kamao niya. Para mapahiga ako sa sahig.“That punch might do something the way you thingking!”But his punch di magtatapos sa ganoon lang. Sa inis ko bumangon ako at tuluyan ko na ring pinakawalan ang inis sa mundong to. Bakit nga ba ako na lang ang laging punupuntirya ng problema?! Napapagod din ako! Nahihirapan. OO! Inaamin ko pagod na ako! Nahihirapan na. Sa totoo nga lang parang gusto ko na sumuko. Sh*t Luis. I'm too tired. Hangang sa napagod ako kakasuntok kay Luis. He just keeping on coughing as he punch me back. Natawa na lamang siya na pareho na naman duguan ang mukha naming dalawa.“Is this you again Sean?”bigla na lang ikinangiti niya. Tumulo sa kanyang mga mata ang lu
((( Luis POV’s“Natitiyak ko iho na masaya para sayo ang iyong ina. Napakabait mo.”“Salamat po. Bukas ang death anniversary ng aking ina. Nakausap ko na si Father about the occasion.”“Ibig lang sabihin dito mo ipagdaraos.”Napatango ako. Dahil wala na din naman ang aking ama para pakialaman ako sa bagay na yan.“After this po kasi, baka matagal niyo akong di makita.”“Bakit maghahanap ka na ba?”Napangiti ako at umiling.“Magiging youtubers ka Kuya Luis?!” isang bata.“Subscribe ka na namin Kuya!” Mapapangiti ka na lang talaga.“Wag masyado kayong maging mahilig sa gadget. Depression din yan. Minsan nakakabuti na magbasa na lang ng physical book. Kaya bibilhan ko kayo ng ganito.” daliri ko…“Kakapal na libro. Tig-iisa kayo.”“Tom Sawyer po akin!”
((( Cecile POV’s“Miss Zhia, bakit?”biglang maraming tanong ang naglaro sa aking isipan. Lalo na nga tumalikod sa amin si Miss Zhia. Parang ni isa sa tanong ko, ayaw niyang sagutin. Natahimik na lamang ako. Si Jane pinigilan ko na din. Hayaan natin na palipasin ang oras na ganito. Alam ko na may isa sa kanila na kailangan ibaba ang pride. Nang inahanda na nga ni Leon ang sasakyan.“Miss Cecile, ano ba talaga ang nangyari?” tanong sa akin ni Jane. Lumapit na ako kay Miss Zhia. Naisipan niya atang lumabas muna. Oo, Miss Zhia, toxic nga masyado ang lugar na ito ngayon. Mas makakabuti nga na magpahangin ka muna.“Miss Zhia, sigurado po ba kayo na di kami sasama?”Si Leon lang? Ang kapatid niya at si Tolits. Umiling sa amin si Miss Zhia.“Kung ganoon, umuwi po kayo kaagad.”“Di na babalik ang kapatid ko dito.”“&hel
(Zhia POV)“Wag ka masyadong maangas.” Babala ni kuya na lumabas nga ito. Nanatili kaming tahimik ni Sean. Di ko mapigilan na mamilipit ng may sumipa sa tiyan ko. Inilayo na lamang ni Sean ang paningin sa akin. Oo, galit siya. Nagawa niyang magalit sa akin. Ano naman ngayon? Ang iniisip ko, kung ano ang siyang mangyayari sa akin. Dumating na si Leon na napatitig sa aming dalawa.“Master Sean.” Ibinigay dito ang folder na naroroon nga ang Marriage Contract namin. Ngumisi siya.“Can you bring a candle here Leon.”agad na ikinalabas nito.“Zhia.” Umangat ang paningin ko sa kanya.“Why are you crying? This is what you want right?”“Sean…”wag Zhia. Kailangan mong turuan ng leksyon ang asawa mo. Alam mong mahal ka niya. Mahal mo rin siya. Gagawin mo 'to dahil mahal mo siya. Oo, kabaliwan nga itong gagawin ko. Pero sa ikakabuti namin itong dalawa. Mayaban
(Zhia POV)“I am wrong Zhia?” Tumulo ang luha ko sa aking pisngi. Di man lang ako napakisapmata. Di si Sean nagbago Zhia. Ikaw itong tuluyang nagbago. Saka nga pinunas ko ng aking daliri ang luha ko. Tumango ako.“Zhia. She just want of your forgiveness. Bakit di mo maibigay sa kanya?” Nanlilisik ang mata niya.“Sean.” at bumagsak na nga ng tuluyan ang aking mga luha. “Di madaling magpatawad. Alam mo yan.”“I understand. Pero di oras na ganito ka sa kanya Zhia. Alam mong maselan ang kondisyon niya. Bakit di mo na lang muna siya tangapin?!”“Kondisyon lang naman niya ang inaalala mo ngayon Sean. Eh ako?!” Napapikit si Sean.“Di mo ako nauunawaan Zhia. Patayin mo na lang ako!” biglang alboroto ni Sean. Nagulat na lamang ako.Inilabas niya ang baril saka kinasa ito. Inilagay sa harapan ko.“Kill me now!”Lalo akong umiyak.
(Zhia POV)“Please stop!” Di ko siya sinasaktan. Hinahawakan ko lang ang kamay niya para bitawan ako. Pero ayaw talaga. Nasasaktan na ako. May namumuo nang luha sa aking mga mata. Di ko kailangan na patulan siya. Nang dumating ang nanay niya. Nakisama pa sa gulo naming dalawa ni Rymalene. Magsama kayong dalawa sa impyerno! Kapag may masamang mangyari sa akin dito! Di ko na napigilan ang sarili ko, kundi lumaban.“Anong kaguluhan to?!” si Sean.((( SEAN POV’s )))As I return, biglang tumawag sa akin si Cecile. Lalong lumakas ang nararamdaman kong kaba dahil di naman tumatawag sa akin si Cecile kung walang masamang nangyayari.“Master Sean, nagkakasakitan ang asawa niyo at si Miss Rymalene.”Oh sh*t!“Di niyo ba kayang awatin?!”“Master Sean.”“Leon, speed up!&rdqu