The Desirable Impostor - Chapter 7

CHAPTER SEVEN

            HABANG naghahapunan, muli na namang pinagmasdan ni Drake ang nobyang tila naging estranghera sa kanyang pakiramdam.

            Maikling panahon pa lamang niyang nakasama si Janine Del Praño ngunit may natandaan na siyang mga katangian at kapintasan ang bagong girlfriend. 

Ang mga nagustuhan niya ay ang pagiging malambing, karinyosa, sensuwal, at intelihente. 

Ang mga kapintasan naman ay pihikan sa pagkain, matapobre, mapaghanap, at masyadong mahilig sa alak.

            Handa siyang i-overlook ang mga kapintasan, basta't makapasa lang ang babae sa pihikang panlasa ni Lola Dorothy--at sa ilang personal na pagsubok niya.

            Ngunit paano nga kung isang impostor naman ang dumadaan ngayon sa kanilang mga pagsubok? 

Nakapasa na ito sa kanyang lola. Baka makalusot rin sa kanya. 

Pakakasalan ba niya ang isang pekeng nobya?

            'I could feel it down to my bones that you're a complete stranger, Miss Incognita! But who are you? Bakit nagpapanggap kang si Janine?'

            Na-intriga pa nang husto si Drake dahil nakuha agad ang loob ng kanyang Lola Dorothy.

            Hinalikan niya ang impostor kanina dahil nais patunayang tama ang kanyang hinalang hindi si Janine ang babae. 

Ngunit nang magdaop ang kanilang mga labi, biglang naglagablab ang kanyang pagnanasa. 

Parang kilalang-kilala na ng katawan niya ang malambot na kabuuan ng babae. Mas maalab pa nga ang pagkasabik kaysa sa nadarama niya para sa tunay na kasintahan.

            Iyon ang dahilan ng pag-aalinlangan ni Drake. 

Paano siya makakasiguradong hindi nga si Janine ang babaeng biglang nagkaroon ng maraming pagbabago kaya parang naging estranghera? 

Paano kung umaarte lamang ang nobya upang makuha ang loob ni Lola Dorothy?

            Isang paraan lang ang nalalaman niya upang makatiyak--kapag nagsiping sila ng nakaka-intrigang babae!

            "Bakit tahimik na tahimik ka d'yan, iho?" Inusig ni Lola Dorothy ang binatang apo.

            "I'm sorry, Lola. May iniisip lang ako." Dinampot niya ang linen napkin at idinampi sa bibig. 

Wala siyang gaanong ganang kumain. Halos pulos alak lamang ang kanyang nainom.

            Napuna niyang gayundin ang babae. Halos hindi nito nagalaw ang pagkaing nakahain sa sariling pinggan. 

Pulos tubig naman ang iniinom nito. Ni hindi pa nito tinitikman ang red wine na isinalin niya sa kopita, bilang katerno ng tenderloin steak.

            "Is there something wrong with the wine, Janine... honey?" Ginaya ni Drake ang pautal na pagsambit nito sa pangalan niya at sa endearment na idinugtong ni Janine.

            "Oh, n-nothing." Tarantang umiling ang babae. 

Dinampot nito ang kopita at inilapit sa bibig. Ginawa ang tamang ritwal ng paglanghap bago ang marahang pagsimsim. 

Katulad ni Janine, hindi ignorante sa alak ang impostor.

            Napuna rin ni Drake ang pamumula ng mga pisngi nito. Isa pa iyon sa mga nakaka-intrigang katangian. Ngayon pa lamang siya nakatagpo ng isang babaeng may kakayahan pang mag-blush.

            'I want to know what makes you tick, stranger,' bulong ni Drake sa sarili. Nakapagdesisyon na siya.

            "Lola, maaga pa naman. Ipapasyal ko muna si Janine sa ilang bahagi ng plantasyon. Okey lang ba sa 'yong maiwan dito?"

            "Of course naman, iho. Sanay akong mag-isa dito. Isa pa, maaga ang curfew ko ngayon, remember?"

            "Salamat, Lola." Bahagyang namumutla ang babae ngunit hindi na niya pinuna. Ayaw niyang ipahalatang bistado na niya ito. 

"Kumuha ka ng kahit anong maibabalabal, Janine... honey. Medyo malamig ang mga gabi namin dito kumpara sa Maynila."

            Tumango ang babae. "Excuse me po, Lola Dorothy." Hindi peke ang paggalang nito sa matandang senyora.

            "Sige, iha."

            Nagsalita lang si Drake nang nakalayo na ang babae. "Bakit nagustuhan n'yo siya, Lola?" ang kuryosong tanong niya.

            "Tunay na tao ang nobya mo, Drake."

            Muntik nang mapangiti ang binata. Meron bang tunay na tao pero peke ang identidad?

            "May panahon siya para sa isang matandang katulad ko at para sa isang alilang katulad ni Seling."

            "Hindi alila ang turing natin kay Aling Seling," bawi ni Drake.

            "Exactly, iho. Si Janine lamang ang nagpakita ng appreciation kay Seling."

            "Well, masarap talagang magluto si Aling Seling."

            "Ngayon ka rin lang nagdala ng nobyang mayroong gana sa pagkain, Drake."

            "Hindi siya gaanong magana ngayon."

            "Sino naman ang makakakain ng maayos kung palaging may nakatitig na nobyo?"

            "Nakatitig ba ako?"

            "Hay, iho, kulang na lang ay kainin mo na siya!"

            Napahiya din si Drake sa kumento ng agwela. "I'm sorry, Lola. Hindi ko alam na halatang-halata na ako."

            Humagikhik na parang tinedyer ang senyora. "Naalala ko tuloy ang iyong Lolo David nung nagliligawan pa lang kami. Magkatulad kayo ng istilo, iho."

            Napakamot sa ulo ang binata. "Hindi ako marunong mangharana, Lola."

            "Ang ibig kong sabihin ay pareho kayong simbilis ng kidlat," salo ng senyora. Nangingislap ang kapilyahan sa mga mata.

            "Lola Dorothy, masyado kayong maraming nakikita." Napapatawa na rin si Drake.

            Medyo sumeryoso na ang matandang babae. "Gusto ko na si Janine para sa 'yo, iho. Kung anuman ang magiging pagkukulang pa niya, I'm sure, madali na niyang matututuhan."

            "We will see, Lola. Ako ang magpapakasal sa kanya, so, marami pa akong gustong malaman at matutuhan sa kanya."

            "Pero payag ka nang maging engaged kayo?"

            "May magagawa pa ba ako para baguhin ang announcement n'yo?" ang masuyong panunudyo ni Drake. "Just don't push your luck too much, grandmother dear. Don't put an exact wedding date yet. Sa amin pa rin ang desisyon tungkol sa bagay na 'yan."

            "Okey. Igagalang ko ang kagustuhan mo, iho, pero 'wag mo sanang kalilimutang maikli na lang ang natitira sa buhay ko, ha?"

            Tumindig ang matandang babae kaya maliksing tumayo ang binata. "Aakyat na kayo, Lola Dorothy?"

            "Hindi. Pupuntahan ko si Seling sa kusina. 'Wag mo na akong samahan. Hintayin mo na lang ang nobya mo."

            "Napasama ko ba ang loob mo, Lola?"

            Ngumiti ang matanda bagamat medyo matamlay na kaysa dati. Nabawasan ang sigla nito dahil walang kasiguruhan ang relasyong Drake at Janine.

"Of course not, iho. Napagod lang siguro ako dahil sobrang maalinsangan ang panahon ngayong maghapon. Matutulog na lang ako nang maaga para bukas ay masigla na uli. So, I'll say goodnight to you now. 'Wag mong pupuyatin nang husto si Janine, ha?"

            "Okey, Lola." Ginawaran ni Drake ng magaan na halik ang isang kulubot na pisngi ng agwela at inihatid ng tingin ang maingat na paghakbang patungo sa likurang bahagi ng villa.

            Nag-iisip pa rin siya hanggang sa dumating si Janine. Iba na ang sumpong niya nang muling makaharap ang babae.

            E, ano ba kung impostor lang ito? Ang mahalaga lang ngayon ay ang kasiyahan ni Lola Dorothy. 

Bata pa naman siya. Maraming pera. Puwede niyang ipa-annul ang kasal kahit na anong oras, hindi ba?

            "B-bakit ka nakatingin sa akin ng ganyan?" Napaatras ang pekeng Janine nang humakbang palapit si Drake.

            "Sorry," bawi agad ng binata. "I didn't mean to frighten you."

            "Uhm, n-nasaan si Lola Dorothy?"

            "Nasa kusina. Ipinagpaalam na kita sa kanya. Halika na." Inilahad ni Drake ang isang kamay. Medyo natural na ang ngiti sa bibig niya ngayong may nabuo nang pasiya sa kanyang isipan.

            Puno ng pag-aalinlangan ang pagtanggap ng babae sa kamay niya. Ikinayamot iyon ni Drake kaya sinadyang higpitan ang paghawak.

            "Ouch!"

            Narinig na naman niya ang kakatwang puntong panaka-nakang lumilitaw sa pagsasalita ng babae. Laluna kapag nag-i-Ingles. Para bang nanggaling sa ibang bansa.

            "Sorry," sambit ni Drake pero hindi binitawan ang kamay.

            "S-saan ba tayo pupunta?"

            "Ipapasyal kita."

            "M-may makikita pa ba tayo sa dilim?" Halatang gustong tumutol.

            "Kabilugan ng buwan ngayon. Marami tayong makikita."

            "Katulad ng mga kapre at tikbalang," salo ng babae pero may bahagyang ngiti na sa bibig.

            "Naniniwala ka pa sa mga 'yon?"

            "Nung maliliit na bata pa kami, ang mga 'yon ang ginagawang panakot sa baryo."

            "Baryo?" ulit ni Drake.

            Natigilan sandali ang babae bago nagpatuloy sa pagsasalita. "Sa isang liblib na baryo ako lumaki," pagtatapat nito.

            Hindi sa lolo't lolang mayaman, na katulad ng ikinukuwento ni Janine. Sino ka, babae?

            "May mga baryo din dito sa loob ng plantasyon. Halos isang buong bayan ang sinakop ng mga lupain ng Familia Mendrez kaya bumuo na kami ng mga baranggay upang may mapagkilanlan ang mga lugar at mga tao."

            "Nakakalula pala ang hinahawakan mong responsibilidad. Napakahirap din palang maging mayaman at makapangyarihan."

            Napuna ni Drake ang pormalidad sa tono ng babae. Para bang idinidistansiya na ang sarili sa kanya.

            No way, stranger.

            "Hindi naman gaanong mabigat dahil ang bawat isa sa plantasyon ay ginagampanan ang tungkuling nakaatang. Ang kapangyarihang tinatamasa ko ay ang mga tauhan rin namin ang nagbigay dahil itinuturing nila akong pinuno," ang mahabang paliwanag ni Drake. 

Ayaw niyang bitawan ang ligtas na paksa upang hindi matuksong usigin na agad ang impostor.

            Hindi na kumibo ang babae nang nakasakay na sila sa owner-type jeep. Hinapit nito sa katawan ang manipis na cotton jacket.

            Ang naturang dyip ang nagsimulang magbigay ng suspetsa kay Drake. Inasahan niyang magrereklamo si Janine sa gusgusing hitsura ng sasakyan. 

Kaya gayon na lang pagtataka niya nang ni hindi man lang pumiyok ang babae kahit ibinalibag pa niya sa likod ang maleta nito.

            Ang labis na pagkabigla nito sa paglitaw niya sa airport ay understandable pa dahil ang alam nga ay nasa Japan siya.

            "May mga nagtatrabaho pa din kahit gabi na?" ang namanghang puna ng babae habang nagdaraan sila sa mga hilera ng mga greenhouses. Aninag sa labas ang mga hugis ng mga taong nasa loob.

            "Mas maalwang magtrabaho sa gabi dahil maginhawa na ang klima," ang maikling paliwanag ni Drake.

            Muling natahimik ang babae.

            Malayu-layo na ang tinatakbo ng dyip nang magsalita uli ito. "Saan tayo pupunta?"

            "Sa homestead."

            "B-bakit--?" Hindi naikubli ang panic na biglang umalsa.

            "Bakit nagtatanong ka pa, Janine... honey?" panunudyo ni Drake.

            "Please, don't tease me," pakiusap ng babae. Medyo napaos na ang boses dahil sa takot ngunit lalong nagpaseksi sa pandinig ni Drake.

            "I'm not teasing you, my dear fiancee. Bakit nagtatanong ka pa? Mahirap bang hulaan ang dahilan kung bakit gusto kitang solohin?"

            Tila lalong humigpit ang pagkakayapos ng babae sa sarili. Pilit na itinatago ang pagkasindak.

            Nakaramdam ng awa si Drake ngunit sumidhi rin ang alab ng pagkasabik. 

Ngayon pa lamang nadidiskubreng mas gusto pala niya ang isang babaeng medyo pakipot at pinipilit-pilit pa kaysa sa sobrang mapagbigay at masyadong palaban.

            Nakakasiguro na siya ngayong hindi si Janine ang babaeng nagpakilalang nobya. 

Ngunit ayaw nang huminto ni Drake.

            'God, I want to be reckless tonight!'

            Sa unang pagkakataon sa buong buhay niya, ngayon lang siya mawawalan ng ingat. Gusto niyang makasiping ang isang estranghera ngayong gabi. 

Bahala na bukas...