Chapter 05

"Master Lucien, may bisita ka po sa baba!" 

Napalingon si Lucien sa bukas na pinto ng banyo at marahas na bumuntong hininga para kumalma nang marinig ang mahinang boses ng maid mula sa labas ng kwarto niya. Dahilan para maputol sandali ang pagngingitngit sa galit at tapusin na lang ang paliligo. 

Lumabas si Lucien sa glass wall bathroom na may nakatapi ng tuwalya sa ibabang bahagi ng katawan habang hinayaan na tumutulo pa natitirang tubig na di pa napupunasan at hinayaan niya lang na maglandas ito sa umbok ng maskulado niyang katawan bago tuluyang tinungo ang pinto. Walang pag aalinlangan na binuksan ang pinto para harapin ang maid na sigurado siyang si Mama Rose ang nagpa punta. 

"Okay, I'll be there in a minute—ehrm!" 

Naputol ang susunod pa sanang sasabihin ni Lucien matapos niyang mapansin ang malagkit na tingin ng maid sa basa at maskulado niyang katawan habang namumula ang pisngi nito. Saka siya tumikhim para kunin ang atensyon nitong nakapag-painis lalo sa kaniya. 

"S-sorry master" the maid lowered her head in shame. "Sasabihin ko nalang po kay Mrs. Vito ang sinabi niyo." Politely, the maid said and left quickly.  

Napapaililing na bumalik si Lucien sa loob kwarto para magbihis. Another set of designer's luxury suit from a famous fashion design of the country and sinuot ni Lucien. Tamang tama lang ito at komportableng umaakap sa maskulado niyang katawan. Muli niyang sinipat ang sarili sa human size niyang salamin bago nagdesisyong lumabas na ng kwarto dahil nasasabik na siyang matikman ang inihandang pagkain ni Mama Rose na lahat ay mga paborito niyang pagkain. 

Nagmamadaling bumaba si Lucien sa malapad na hagdan gawa sa makapal na salamin, na nilatagan ng pulang carpet para di maging madulas sa para sa mga tutuntong dito, nang bigla siyang mapalingon sa babaeng may matamis na ngiti. Nakatayo ito mula sa bungad ng hagdan at tila hinihintay talaga siya nitong bumaba. 

"Hello Lucien! How are you? It's been years since I last saw you!" 

Napatingin si Lucien sa babaeng bigla nalang nagsalita, pagka lapat ng mga paa niya sa last step ng hagdan. Mataman niya itong tinitigan mula ulo hanggang paanhabang inaalala kung nagkilala na ba sila nito. At naalala nga niyang nagkita na sila dati sa New York, nang minsang makipag meeting siya sa isang investors sa kompanya.

Naalala ni Lucien ang 'di maganda nitong trato sa isang empleyadong nabangga ito ng di sinasadya. 

Nagkataon na naroon siya at nasaksihan ang pangyayari. Kaya sinubukan niyang tumulong dahil naawa siya sa empleyado ng di alam ang gagawin. 

Iyon ang una nilang pagkikita, at ang mga sumunod palagi na itong nakasunod kahit saan siya magpunta. 

Maganda ito at may mala porselanang kutis. Lihim siyang napangiti sa sobrang kapal ng make up nito na parang isa na lamang larawan na may matingkad na kulay. Dagdag pa sa pula nitong bodycon dress na umaakap sa balingkinitan nitong katawan. Na kahit sinong lalaki ay maglalaway sa angkin nitong kaseksihan. 

'But not him!' 

'Not by any chance na maaakit siya sa babaeng may hindi magandang pag uugali!' 

"Jasmine Montero. " Walang gana niyang bulong pagkakita niya sa babae at agad na binawi ang tingin na parang walang nakita.

si Jasmine Montero ay anak ng isa sa mga mayayamang businessman sa Southland at di maitatangging sunod sa layaw ang babae base sa mga suot nitong mamahaling damit, sapatos, bag at mga jewelries.

As far as he can remember, wala siyang pinagsabihan na babalik siya sa Southland dahil hahanapin niya lang ang babaeng yon para pagbayarin ito sa kasalanan sa kapatid niya and after that, he will go back to Spain and continue his own self-built restaurant businesses na iniwan niya sa vise-president niya. 

He snapped those thoughts for a moment after seeing the woman approaching him with a big smile on her luscious-red lips. 

"Ms. Montero, what brought you here?" Malamig niyang tanong sabay talikod papunta sa direksyon ng dining room where he can smell the mouth watering sweet scent of food that his Mama Rose prepares for him. He's excited to taste the magnificent food that he longed to eat for several years!

Ramdam niyang sumunod ito hanggang kusina kahit di niya imbitahan. He knew it was a rude act but he doesn't care. 

The woman even sat on the vacant seat next to him, trying her best to give an attractive gaze and smile on it's luscious–red lips. That seems like she intentionally pouted it but ended up like a duckbill. 

Lihim na natawa si Lucien sa sarili niya dahil doon pero sinikap niyang itago iyon dahil baka kung ano pa ang isipin ng babae. Lalaki siya. And he know why this woman in front of him suddenly came to visit, dahil may hidden agenda ito sa pagpunta dito sa bahay niya. He is not sure what it is but he sense it, it's not good. 

" I heard from my source that you will come back to the country, so I decided to visit you." pa-sweet nitong sabi na sinisikap maging poised. 

Hinawakan ng babae ang kamay ni Lucien dahilan para matigilan siya sa pagsubo ng paborito niya ng pagkain. Actually, wala siyang balak intindihin ang pinag sasasabi nito. Gusto niya lang namnamin ang pagkaing ilang taon niyang di natikman. Not even a chef in Spain can cook such amazing food like this. He feels heaven. 

Pero dahil sa pag hawak ng babae sa kamay niya nagising siya sa isang magandang panaginip. Sinamaan niya ito ng tingin dahilan para mapa-urong ng konti ang babae dahil sa takot. 

Para siyang isang Oso na gusto nang sakmalin ang babae sa sobrang inis. 

He hates it!

He hate those shameless woman na mahilig ihain ang sarili sa mayayamang lalaki kapag gusto nila ito or may mapapala sila dito. Marami na siyang naka-encounter na tulad ni Ms. Montero sa Spain na akala ay mayaman siya. Noon. At pag nalaman na hindi, bigla nalang nawawala o kaya ay pinapahiya siya ng mga ito na parang isang basura.

That happened in his college days. For him, he values women's dignity. He rather chose a simple and humble woman than the kind of Ms. Montero. 

Lucien greeted his teeth as he tried to hold his annoyance against the woman, who is obviously trying to get his attention in a wrong way.

Lucien put his silver fork down his ivory white plate with a half serving rice cake and shifted his dark glare to the woman and it's hand over his, before he spoke.

"Actually, Ms. Montero, i didn't expect 'Any' guest to visit me. Cause I'm a very busy man and I 'don't' have time for chitchat unless it's about business, do you have something 'important' to discuss?" Lucien stares at the woman. Who is, now looks uncomfortable with his piercing glare. 

The woman felt uneasy by his disdainful gaze and immediately stood up frenetically and tried an awkward grin on her lips.  

"Alright Mr. Ezquillone, sorry but I didn't prepare any business to discuss.." she said and stood up.

"Okay, I'll go now" she said and immediately scram with fear towards him. As if seeing a rushing beast.

Nasundan na lang ni Lucien ng tingin ang takot na si Ms. Montero hanggang sa mawala ito sa paningin niya. Naiinis siya, oo, pero di niya aaksayahin ang oras para 'di na-enjoy ang pagkain na miss niya ng nine years dahil lang sa mga di inaasahang bisita na bigla nalang sumusulpot.

Matapos maka kain ni Lucien, nagpaalam siya kay Mama Rose na aalis para mag ikot-ikot sa S City para hanapin ang tunay niyang pakay.