Hindi siya halos nakatulog simula nang siya ay maaresto. Ang kanyang dating may-ubang buhok ay tuluyan nang pumuti sa loob lamang ng dalawang araw.Hindi niya kailanman inakala na ang matagal nilang plinano ni Tita Jude ay masisira lang sa mismong anak niyang si Manuel. Sa huling sandali, bumagsak ang lahat ng kanyang pinaghirapan.Nagastos na ang pera, at nasira na rin ang kanyang sarili.Kung alam lang niya ito, sana'y pinatay na niya ang anak ni Manuel noon pa. Pinadala na sana niya ito sa kabilang buhay para hintayin doon si Dianne at ang dalawang anak nito.Hindi, hindi!Hindi niya anak si Manuel!Matagal nang patay ang tunay niyang anak—namatay noong ipinanganak pa lamang.Noong panahong iyon, gusto niyang manganak sa natural na paraan para lumakas ang katawan ng bata, ngunit hindi niya inasahan na masasakal ito at mamatay sa mismong sinapupunan niya.Hindi niya matanggap iyon.Kaya nang malaman niyang si Tanya, na kasabay niyang nanganak sa parehong ospital, ay may kambal na sa
Sinira ni Manuel ang lahat ng plano niya, at tila imposibleng makaganti siya kailanman.Bakit niya gugustuhing magsama-sama ang lahat? Maging masaya? Matupad ang mga pangarap nila? Sa paraang ito, hindi na magkamag-anak sina Dianne at Manuel. Pwede na ba silang maging legal na magkasama, nang walang bahid ng pagdududa?Magkakasundo na rin kaya ang pamilya Chavez? Pwede na silang magkaroon ng team building?Eh siya? Paano naman siya?Hindi. Hindi puwede.Si Manuel ang nagtaksil sa kanya, kaya nararapat lang na pagbayaran nito ang lahat. Ayaw niyang maging masaya si Manuel. Gusto niyang magdusa ito, at bayaran ng pinakamabigat na kapalit."Hanggang saan ang alam mo sa nangyari noon?" tanong ni Dianne, kalmado ang boses.Hindi siya pumunta roon para lang pagalitan ni Bernadeth. Ang gusto niya’y malaman ang totoo sa likod ng aksidente sa sasakyan noon.Hindi siya naniniwalang magagawa ng lola niya na pumatay ng tao. Lalo na’t dahil lang daw sa lolo niya."Anong nangyari raw noon?" tanong
Napansin ni Tyler na nakatingin si Dianne sa kamay niya.Mabilis niya iyong itinago, saka ngumiting pilyo at nagtanong—"Dianne, anong nangyari?"Hindi siya pinansin ni Dianne at sa halip ay kay Maxine siya tumingin, na nakaupo sa front passenger seat."Maxine, may Band-Aid ka ba?""Meron po, miss."Tumango si Maxine at mabilis na kinuha ang Band-Aid mula sa glove compartment, sabay abot kay Dianne nang may paggalang.Nang makita ni Tyler ang eksenang iyon, hindi niya mapigilang ngumiti. Parang umapaw ang tuwa hindi lang sa puso niya, kundi pati na rin sa mukha niya.Pero hindi niya inaasahDariang sumunod.Pagkakuha ng Band-Aid mula kay Maxine, iniabot ito ni Dianne kay Tyler at malamig na sinabi,"Ikaw na ang maglagay.""..."Walang nasabi si Tyler.Tinanggap niya ang Band-Aid pero hindi niya agad ginamit. Tahimik niya itong isinuksok sa bulsa ng coat niya.Napansin ni Dianne ang kilos niya at napakunot ang noo.Ngumiti si Tyler, pilit na nagbibiro,"Gasgas lang 'yan, okay lang ako."
Pagkalipas ng isang linggo, handa na si Darian para umuwi at doon na lang magpagaling.Sa araw ng paglabas ni Darian sa ospital, dumating ang apat na miyembro ng pamilya Zapanta.Nakabalik na mula sa kanyang pag-aaral sa abroad si Cassy. Pagbalik niya, hindi sinabi sa kanya ang totoo—na inoperahan si Darian at binalik lang ang sariling kidney. Ang sabi lang ay nagkasakit si Darian kaya naospital.Nang makita ni Cassy si Darian—na halatang pumayat at mukhang hindi kasing sigla tulad ng dati—halos maiyak siya sa awa.Yumakap siya kay Darian at humihingi ng paumanhin."Sorry, Darian... Nagkasakit ka at hindi kita nasamahan. Kasalanan ko 'to. Bibilhan na lang kita ng maraming laruan para bumawi, okay?""Okay!" Tumango si Darian at nag-isip sandali."Tita, gusto ko lahat ng laruan sa toy store.""Ha? Lahat ng laruan sa Toy City?" Napangiwi si Cassy pero ngumiti rin at tumango, "Sige! Walang problema! Pero mukhang tinapay lang ang ulam ko sa loob ng ilang buwan."Kahit na prinsesa siya ng p
Ayaw niyang magising si Dianne, kaya kahit ilang kilometro pa ang biyahe, hindi siya gumalaw ni kaunti.Hindi naman kalayuan ang Harvard Business School mula sa Weston Manor, mga dalawampung minuto lang. Pero ngayon, sinadya ng driver na bagalan ang biyahe, kaya inabot sila ng halos tatlumpung minuto.Pagtigil ng sasakyan sa parking area ng paaralan, lumingon si Maxine para sabihing nakarating na sila—gaya ng nakasanayan. Pero bago pa siya makapagsalita, pinigilan siya ni Tyler sa pamamagitan ng isang senyas.Nakita ni Maxine na mahimbing pa rin ang tulog ni Dianne, kaya tumango lang siya at hindi na nagsalita. Maging siya at ang driver ay hindi bumaba ng sasakyan, at hindi rin pinatay ang makina.Itinaas ni Tyler ang divider sa loob ng sasakyan para mas tahimik sa loob. Kumportable ang lamig, tahimik, at maayos ang lahat—kaya lalo pang naging mahimbing ang tulog ni Dianne.Karaniwan, kahit maidlip lang si Dianne sa biyahe, ginising siya agad ni Maxine kapag nakarating na. Sinabi na k
May narinig na matinis na "pop!" sa loob ng masikip na sasakyan—parang sumabog ang katahimikan. Itinaas ni Tyler ang kanyang mga mata at tiningnan si Dianne. Namumula ang pisngi nito, mabilis ang paghinga, at tila nagliliwanag ang mga mata.Pero imbes na magalit, ngumiti siya.Tuwang-tuwa.Hinawakan niya ang kamay nito at inilapat iyon sa kanyang pisngi.“Dati akong pinakawalang kwentang tao sa buong mundo,” bulong niya.Hinawakan niya ang kamay ni Dianne at ipinalo iyon sa sarili niyang mukha, paulit-ulit.“Dianne, bugbugin mo lang ako hanggang gumaan ang loob mo.”Nagulat si Dianne at agad binawi ang kanyang kamay. “Tyler, may sayad ka ba?!”“Oo, baliw na ako,” sagot niya agad.Muling hinawakan ni Tyler ang kamay niya, habang tinitingnan siya na parang isang kawawang teddy bear. “Dianne, matagal na akong may sakit. Simula noong una kitang makita, wala na akong lunas. Hanggang ngayon, malala na—terminal stage. Ikaw lang ang gamot ko.”Naiinis na lang si Dianne habang pinipilit na ali
Samantalang siya, ang fiancé ni Manuel, ay nakapagdesisyong iwan siya.Isa-isa siyang iniwan ng mga mahal niya sa buhay.Wala siyang natira kundi ang mga sugat—sa katawan at sa puso.Paano na siya ngayon?Hindi niya napansin na nagsimula nang umambon.Hindi niya rin alam kung dahil ba sa luha sa mga mata niya kaya parang lumabo ang paningin niya, o dahil lang sa madilim ang langit kaya wala siyang masyadong makita.Hanggang sa biglang may sumalo sa kanya ng payong—malaki, at sapat para matakpan siya sa ulan at hangin.Agad siyang napatingala. Ang una niyang naisip? Si Manuel.Nagliwanag ang mukha niya sa sandaling iyon—ngunit mabilis ding nagdilim nang makita kung sino talaga ang nasa harap niya.“Tyler…”“Dianne,” tawag ng lalaki, at pansin niyang nawala ang ningning sa mga mata ni Dianne. Napakunot ang noo ni Tyler.May kirot sa dibdib niya—mainit, masakit.“Pasensya na, akala ko si Manuel,” mahinang sabi ni Dianne.Pinilit ni Tyler maging kalmado. “Umuulan. Halika na, nasa baba ang
Pagdating nila sa bahay, nadatnan nilang naglalaro sa carpet si Darian at Danica ng Lego habang tahimik na naghihintay sa kanila.Binuhat ng dalawa ang tig-isang bata at sabay-sabay silang pumunta sa banyo para maghugas ng kamay. Pagkatapos ay naghapunan silang apat.Pagkakain, inasikaso ni Tyler ang mga bata, habang si Dianne ay nag-review ng notes niya para sa nalalapit na exam at inayos na rin ang ilang opisyal na gawain.Di niya namalayang lumipas na ang oras—lampas alas nuwebe na ng gabi.Tulog na si Darian at Danica. Papunta na sana siya sa kwarto ng mga bata nang biglang dumating si Tyler sa study room, may dalang mangkok ng mainit na sabaw.Napangiti si Dianne. "Gabi na, Mr. Chavez. Hindi ka pa rin ba aalis? Balak mo na bang dito na tumira?""Pwede ba, Dianne?" tanong ni Tyler, inilapag ang mangkok ng sabaw sa mesa at tiningnan siya ng buong pananabik."Hindi pwede. Gabi na. Umuwi ka na, Mr. Chavez," sagot ni Dianne, diretso at walang pag-aalinlangan.Napailing na lang si Tyle
Pero hindi niya inasahan ang sumunod.Kalagitnaan ng gabi nang mahimbing na ang tulog ni Dianne, palihim na pumasok si Tyler sa kwarto.Tahimik siyang sumampa sa kama at dahan-dahang niyakap siya sa ilalim ng kumot.Sa gitna ng panaginip, nakaramdam si Dianne ng kakaiba. Napabulong siya nang hindi namamalayan, “Manuel...”Sa dilim, kitang-kita ni Tyler ang maliit na babae sa kanyang bisig. Nang marinig niya ang pangalang “Manuel,” bigla siyang natigilan.Unti-unting dumilat si Dianne, may kutob na may kakaiba. Bumungad sa kanya ang pamilyar na amoy ng lalaki—mabango, malamig, parang kahoy—at agad niyang nakilala ito.Tumingala siya.Madilim ang buong silid, pero ramdam nila ang presensya ng isa’t isa.“Dianne,” bulong ni Tyler, “kahit ituring mo akong kapalit ni Manuel... basta makasama lang kita, ayos lang. Araw at gabi.”Late na, at wala na rin sa mood si Dianne para makipagtalo. Isa pa, gusto niya ba talaga itong paalisin?Sa lahat ng pinagdaanan nila, sa estado niya ngayon, hindi
Pagdating nila sa bahay, nadatnan nilang naglalaro sa carpet si Darian at Danica ng Lego habang tahimik na naghihintay sa kanila.Binuhat ng dalawa ang tig-isang bata at sabay-sabay silang pumunta sa banyo para maghugas ng kamay. Pagkatapos ay naghapunan silang apat.Pagkakain, inasikaso ni Tyler ang mga bata, habang si Dianne ay nag-review ng notes niya para sa nalalapit na exam at inayos na rin ang ilang opisyal na gawain.Di niya namalayang lumipas na ang oras—lampas alas nuwebe na ng gabi.Tulog na si Darian at Danica. Papunta na sana siya sa kwarto ng mga bata nang biglang dumating si Tyler sa study room, may dalang mangkok ng mainit na sabaw.Napangiti si Dianne. "Gabi na, Mr. Chavez. Hindi ka pa rin ba aalis? Balak mo na bang dito na tumira?""Pwede ba, Dianne?" tanong ni Tyler, inilapag ang mangkok ng sabaw sa mesa at tiningnan siya ng buong pananabik."Hindi pwede. Gabi na. Umuwi ka na, Mr. Chavez," sagot ni Dianne, diretso at walang pag-aalinlangan.Napailing na lang si Tyle
Samantalang siya, ang fiancé ni Manuel, ay nakapagdesisyong iwan siya.Isa-isa siyang iniwan ng mga mahal niya sa buhay.Wala siyang natira kundi ang mga sugat—sa katawan at sa puso.Paano na siya ngayon?Hindi niya napansin na nagsimula nang umambon.Hindi niya rin alam kung dahil ba sa luha sa mga mata niya kaya parang lumabo ang paningin niya, o dahil lang sa madilim ang langit kaya wala siyang masyadong makita.Hanggang sa biglang may sumalo sa kanya ng payong—malaki, at sapat para matakpan siya sa ulan at hangin.Agad siyang napatingala. Ang una niyang naisip? Si Manuel.Nagliwanag ang mukha niya sa sandaling iyon—ngunit mabilis ding nagdilim nang makita kung sino talaga ang nasa harap niya.“Tyler…”“Dianne,” tawag ng lalaki, at pansin niyang nawala ang ningning sa mga mata ni Dianne. Napakunot ang noo ni Tyler.May kirot sa dibdib niya—mainit, masakit.“Pasensya na, akala ko si Manuel,” mahinang sabi ni Dianne.Pinilit ni Tyler maging kalmado. “Umuulan. Halika na, nasa baba ang
May narinig na matinis na "pop!" sa loob ng masikip na sasakyan—parang sumabog ang katahimikan. Itinaas ni Tyler ang kanyang mga mata at tiningnan si Dianne. Namumula ang pisngi nito, mabilis ang paghinga, at tila nagliliwanag ang mga mata.Pero imbes na magalit, ngumiti siya.Tuwang-tuwa.Hinawakan niya ang kamay nito at inilapat iyon sa kanyang pisngi.“Dati akong pinakawalang kwentang tao sa buong mundo,” bulong niya.Hinawakan niya ang kamay ni Dianne at ipinalo iyon sa sarili niyang mukha, paulit-ulit.“Dianne, bugbugin mo lang ako hanggang gumaan ang loob mo.”Nagulat si Dianne at agad binawi ang kanyang kamay. “Tyler, may sayad ka ba?!”“Oo, baliw na ako,” sagot niya agad.Muling hinawakan ni Tyler ang kamay niya, habang tinitingnan siya na parang isang kawawang teddy bear. “Dianne, matagal na akong may sakit. Simula noong una kitang makita, wala na akong lunas. Hanggang ngayon, malala na—terminal stage. Ikaw lang ang gamot ko.”Naiinis na lang si Dianne habang pinipilit na ali
Ayaw niyang magising si Dianne, kaya kahit ilang kilometro pa ang biyahe, hindi siya gumalaw ni kaunti.Hindi naman kalayuan ang Harvard Business School mula sa Weston Manor, mga dalawampung minuto lang. Pero ngayon, sinadya ng driver na bagalan ang biyahe, kaya inabot sila ng halos tatlumpung minuto.Pagtigil ng sasakyan sa parking area ng paaralan, lumingon si Maxine para sabihing nakarating na sila—gaya ng nakasanayan. Pero bago pa siya makapagsalita, pinigilan siya ni Tyler sa pamamagitan ng isang senyas.Nakita ni Maxine na mahimbing pa rin ang tulog ni Dianne, kaya tumango lang siya at hindi na nagsalita. Maging siya at ang driver ay hindi bumaba ng sasakyan, at hindi rin pinatay ang makina.Itinaas ni Tyler ang divider sa loob ng sasakyan para mas tahimik sa loob. Kumportable ang lamig, tahimik, at maayos ang lahat—kaya lalo pang naging mahimbing ang tulog ni Dianne.Karaniwan, kahit maidlip lang si Dianne sa biyahe, ginising siya agad ni Maxine kapag nakarating na. Sinabi na k
Pagkalipas ng isang linggo, handa na si Darian para umuwi at doon na lang magpagaling.Sa araw ng paglabas ni Darian sa ospital, dumating ang apat na miyembro ng pamilya Zapanta.Nakabalik na mula sa kanyang pag-aaral sa abroad si Cassy. Pagbalik niya, hindi sinabi sa kanya ang totoo—na inoperahan si Darian at binalik lang ang sariling kidney. Ang sabi lang ay nagkasakit si Darian kaya naospital.Nang makita ni Cassy si Darian—na halatang pumayat at mukhang hindi kasing sigla tulad ng dati—halos maiyak siya sa awa.Yumakap siya kay Darian at humihingi ng paumanhin."Sorry, Darian... Nagkasakit ka at hindi kita nasamahan. Kasalanan ko 'to. Bibilhan na lang kita ng maraming laruan para bumawi, okay?""Okay!" Tumango si Darian at nag-isip sandali."Tita, gusto ko lahat ng laruan sa toy store.""Ha? Lahat ng laruan sa Toy City?" Napangiwi si Cassy pero ngumiti rin at tumango, "Sige! Walang problema! Pero mukhang tinapay lang ang ulam ko sa loob ng ilang buwan."Kahit na prinsesa siya ng p
Napansin ni Tyler na nakatingin si Dianne sa kamay niya.Mabilis niya iyong itinago, saka ngumiting pilyo at nagtanong—"Dianne, anong nangyari?"Hindi siya pinansin ni Dianne at sa halip ay kay Maxine siya tumingin, na nakaupo sa front passenger seat."Maxine, may Band-Aid ka ba?""Meron po, miss."Tumango si Maxine at mabilis na kinuha ang Band-Aid mula sa glove compartment, sabay abot kay Dianne nang may paggalang.Nang makita ni Tyler ang eksenang iyon, hindi niya mapigilang ngumiti. Parang umapaw ang tuwa hindi lang sa puso niya, kundi pati na rin sa mukha niya.Pero hindi niya inaasahDariang sumunod.Pagkakuha ng Band-Aid mula kay Maxine, iniabot ito ni Dianne kay Tyler at malamig na sinabi,"Ikaw na ang maglagay.""..."Walang nasabi si Tyler.Tinanggap niya ang Band-Aid pero hindi niya agad ginamit. Tahimik niya itong isinuksok sa bulsa ng coat niya.Napansin ni Dianne ang kilos niya at napakunot ang noo.Ngumiti si Tyler, pilit na nagbibiro,"Gasgas lang 'yan, okay lang ako."
Sinira ni Manuel ang lahat ng plano niya, at tila imposibleng makaganti siya kailanman.Bakit niya gugustuhing magsama-sama ang lahat? Maging masaya? Matupad ang mga pangarap nila? Sa paraang ito, hindi na magkamag-anak sina Dianne at Manuel. Pwede na ba silang maging legal na magkasama, nang walang bahid ng pagdududa?Magkakasundo na rin kaya ang pamilya Chavez? Pwede na silang magkaroon ng team building?Eh siya? Paano naman siya?Hindi. Hindi puwede.Si Manuel ang nagtaksil sa kanya, kaya nararapat lang na pagbayaran nito ang lahat. Ayaw niyang maging masaya si Manuel. Gusto niyang magdusa ito, at bayaran ng pinakamabigat na kapalit."Hanggang saan ang alam mo sa nangyari noon?" tanong ni Dianne, kalmado ang boses.Hindi siya pumunta roon para lang pagalitan ni Bernadeth. Ang gusto niya’y malaman ang totoo sa likod ng aksidente sa sasakyan noon.Hindi siya naniniwalang magagawa ng lola niya na pumatay ng tao. Lalo na’t dahil lang daw sa lolo niya."Anong nangyari raw noon?" tanong
Hindi siya halos nakatulog simula nang siya ay maaresto. Ang kanyang dating may-ubang buhok ay tuluyan nang pumuti sa loob lamang ng dalawang araw.Hindi niya kailanman inakala na ang matagal nilang plinano ni Tita Jude ay masisira lang sa mismong anak niyang si Manuel. Sa huling sandali, bumagsak ang lahat ng kanyang pinaghirapan.Nagastos na ang pera, at nasira na rin ang kanyang sarili.Kung alam lang niya ito, sana'y pinatay na niya ang anak ni Manuel noon pa. Pinadala na sana niya ito sa kabilang buhay para hintayin doon si Dianne at ang dalawang anak nito.Hindi, hindi!Hindi niya anak si Manuel!Matagal nang patay ang tunay niyang anak—namatay noong ipinanganak pa lamang.Noong panahong iyon, gusto niyang manganak sa natural na paraan para lumakas ang katawan ng bata, ngunit hindi niya inasahan na masasakal ito at mamatay sa mismong sinapupunan niya.Hindi niya matanggap iyon.Kaya nang malaman niyang si Tanya, na kasabay niyang nanganak sa parehong ospital, ay may kambal na sa