CAMERON's POV
Konti na lang ata ay mas mauuna pa akong makatulog kesa sa mga lasing dito sa club na 'to. Though ladies tried hitting up on me none of them could get my attention fully. I was already bored even before I got here at mas lalo lang akong nanamlay ng makita ang mga tao dito.
Who said a party in Hilton is fun?
"Look at that face, halatang babagsak na ang mata" pang a-asar sa'kin ni Chase as he took his another shot at sa likod naman nya ang syang tawa rin ni Daveon. Tumingin naman ako sa gawi nila as I rolled my eyes on them bago muling tumingin sa mga tao sa loob ng club.
"Sucks here man, I hate it," ani ko sakanila habang nakatingin sa mga tao dito as Daveon offered me another shot ot tequila, dahil sa wala na rin naman akong magawa ng mga oras na 'yon at nais nalang ipagpatuloy ang pag lalasing, I drank it.
Hindi ko alam kung anong klaseng mahika ang bumalot sa katauhan ko when I found myaelf with Akira inside my own hotel room. Kung saan I found the lady whimpering under my arms."I'm gonna ask you again," ani ko dito as I was trailing soft kisses to her delicate skin."Are you sure about this?" tanong ko sakanya as I stopped kissing her. There I saw her looking at me with that brown orb of her but it was coated with something that most of people feel,Lust."I'm sure, mahal..." wika nito sa'kin. That's where I kissed her again like a hungry animal. Cause I've been looking at her since she entered the club, god knows how much I wanted to kiss her right there."And don't call me liv," ani k
Hindi ko alam kung anong nangyari ng mga nakaraang linggo. The days went by as the weeks passed also. Hindi ko na rin namalayan na unti-unti na pala naming na-ayos ang kasal namin after me and Cameron finally moved in together the day after the dinner night.Sa sobrang dami kong ginagawa sa isang araw dahil sa mga bagay ay mabilis na lumisan ang araw at buwan sa buhay ko. It came into some point that magugulat nalang ako at madilim na, and then It's time to sleep to prepare for another day tomorrow.Hindi na rin naman ako magawang makapag reklamo sa buhay na dinadanas ko ngayon. Cause whenever I get home late may nag hihintay na sa'kin na pagkain sa lamesa as Cameron waits for me, kaya naman ganun din ako sakanya, at masaya ako sa tuwing paglulutuan ko sya dahil hindi nya magawang tumanggi even if I know my cooking sucks.
Habang nag lalakad ako ay ramdam na ramdam ko ang tingin ng lahat sa'kin, hindi rin naman mawala ang ngiti sa labi ko habang tumitingin ako sakanila. The people inside the church held me and Cameron such memories that we couldn't explain. It's a type of happiness that lingers with all of us.At ang sayang naramdaman ko at mas lalo lamang nadagdagan when I saw lolo Rollen and Cameron waiting for me near the aisle. Kung saan kitang kita ko ang saya sa mga mukha nila,Lalo na si Cameron."Take care of her, Hijo," ani ni lola Wilma when we finally reached the two man who once waited and waited for the two of us to finally reach the aisle."I would always, lola" wika ni Cameron.Hindi ko alam kung anong dapat kong maramd
The first week of us being a married couple ay hindi ko alam kung anong dapat kong maramdaman, seems likes Cameron changed dahil sa kung anong akto nito tuwing nasa loob kami ng bahay.Hindi tulad ng hindi pa kami kasal, he became distant. As if he's purposely trying to avoid me at any cost, na para bang wala kaming connection, suddenly he acts as if he doesn't know me at all and that irritates me.Lalo na sa tuwing uuwi akong naghihintay lang sa'kin ang mga pagkain na niluluto nya habang sya? Nasa laptop na nya at papasok nalang sa kwarto nya pag kakain na ako.Bagay na hindi naman nya ginagawa noon kaya naman tuluyan akong mas lalong naasar sa ginagawa nya.As if he married me dahil lang sa anak
Sa totoo lang ay hindi ko naman alam kung papaano ko paaminin si Cameron na gusto nya 'ko. I don't even know if Cameron really likes me or he's just straight up a good guy and nothing else, at ako lang itong nag a-assume na possible nya nga akong magustuhan.But even if I'm doubting myself when it comes to these type of things ay hindi ko parin hinayaan na mawalan ako ng lakas ng loob just because Cameron keeps on sending me mixed signals."Cameron" wika ko dito ng makapasok ako sa opisina namin. I handed him the papers na pinapa-abot sa'kin ni Kathy dahil ako naman ang nasa loob mismo ng opisina ni Cameron.And as expected ay seryoso ang mukha nito, kung nung una ay nagtataka pa ako kung bakit sobrang strikto ng mukha nya sa loob ng kumpanya ngunit pag dat
Happiness was visible on my face habang namimili kami ni Cameron ng mga gamit para sa anak namin. Sa totoo lang ay hindi pa talaga namin alam kung anong gender ng magiging anak namin but because It's my third month carrying the baby, napagdesisyunan namin na bumili na ng mga dekorasyon that's gender neutral."Look at this Cameron" wika ko at sabay turo sa toy na seesaw, It's only a small rocking toy pero sobra nalang ang pagka-cute ko sa laruan na ito. It has a simple design ngunit tuwang tuwa ako dito.And I'm sure if I'm happy about it ay masaya rin ang batang nasa tyan ko."That's adorable" tugon ni Cameron sa'kin at sabay kuha ng isa pang laruan na katulad na katulad nito. The smile he have on his lips is also the same smile I had the first time I saw the toy
"You can stop working sa company" tumingin ako kay Cameron na syang nag a-ayos ng damitan nya."Why should I?" I asked him bago ako imupo sya kama nya as I watched Cameron habang hinihimas ko ang tyan kong apat na buwan na. My husband then looked at me as he stopped fixing his collars."You're on your fourth month," he said."At syaka isa pa, you're my wife" paalala nito sa'kin. I smiled a little knowing na nasasanay na ito sa pag sasabing asawa nya 'ko, hindi tulad nung una na madalang ko lang marinig sakanya ang salitang iyon."My assets are yours too, so basically ikaw na rin naman ang may ari nun" wika nito. Hindi naman ako sumagot sakanya bagkus ay nahiga lamang ako sa kama nya at walang anong
"Okay ka lang?" Tanong sa'kin ni Cameron ng napansin nitong buong araw akong matamlay dahil hanggang ngayon ay hindi parin nawawala sa isip ko ang naging usapan namin ng ina ko nung nakaraang linggo. Aaminin ko namang kahit pa nanglaban ako ng araw na 'yon ay grabe ang sakit na idinulot nito sa'kin. It hurts so much that it lingered to me up until now kahit ilang araw na ang lumipas."Yeah," ani ko as I continued working on the papers. Dapat talaga ay mag re-resign na ako nung nakaraan but talking with my mom made me realize na kung susundin ko ngayon ang gusto ni Cameron ay paulit ulit lang na papasok sa utak ko ang nga napagusapan namin.Bagay na hindi makabubuti sa anak namin. That's why I'm here, trying my best to distract myself using my work. "Are you sure?" Tanong nitong muli sa'kin. I just smiled at my husband at syaka isinara ang folder ng matapos ko itong reviewhin. I'm not in the mood to even say anything to anyone at the mo
Ng tumingin sya sa'kin ay tila bang nawala ang kakayahan kong makapag salita Ng maayos. Tila bang nablanko bigla ang utak ko and they can't work that fine. Cat captured my tongue the moment our eyes met. "Hm?" His voice suddenly sounded so sweet, even sweeter than his voice before. Sweeter than ever before. At mas lalo lang itong nakadagdag ng mga bagay na gumugulo sa utak ko. My eyes then trailed down to his lips as I noticed he's wearing that soft smile of his, as sweet as his voice. And as expressive as his eyes that moment. Hindi ko alam, kung bakit sa tinagal tagal ng pagsasama namin ay ngayon ko lang nakita. Na matagal nang may nilalaman ang mga mata nya.That they've been shouting what Cameron really feels. "Akira?" He called my name, kaya naman agad akong nawala sa sarili Kong mundo at bumalik sakanya. Mukha namang napansin nya na hindi ako agarang nakapag salita hoping he didn't noticed that it was because
Kitang kita ko ang paglaki ng mga mata ni Zariah ng malaman nya iyon. It's something she clearly didn't expected. "Gaga ka..." Iyon ang bungad nya sa'kin, I just rolled my eyes on her dahil muling bumalik sa utak ko ang sinabi ni Cameron kanina bago ako umalis papasok ng trabaho. "Pero..." Wika ko at mukha namang handang handang makinig si Zariah sa nais kong sabihin dahil muli itong tumingin sa'kin. "He said he can't remember anything" dagdag ko sa sarili, bagay na nakapag pakunot ng nuo ni Zariah as she sat in front of me trying to comprehend what I just said."What do you mean he can't remember?" Tumayo naman ako sa kinau-upuan ko at syaka ako pumunta sa table ni Cameron as I looked at his name engraved at the stone in front of him. "He was drunk," ani ko sa kaibigan. "Then I asked him again kanina then said he can't remember anything" pagbibigay alam ko pa kay Zariah. At hindi ko naman alam
CAMERON'S POVnagising nalang ako ng ubod ang sakit ng ulo na umuupos sa kakayahan kong makatayo ng maayos. I like drinking a lot but I hate the aftermath of it. Para bang binibiyak ang utak ko ng paulit ulit habang sinusubukan kong tumayo. I can't even lift my head for god's sake, pakiramdam ko ay may nakadagan sa ulo ko na kung ano nalang.I looked around and saw that Akira's not beside me, hindi ko rin talaga mawari kung ano ang mga nangyari kagabi after I hot drunk with Daveon and Chase. Halos halughugin ko na ang sakit ng ulo ko para lamang may maalala ngunit wala talagang pumapasok sa utak ko. Natigil nalang ako sa pagiisip ng biglang pumasok sa loob ng kwarto si Akira after she knocked, at ng tuluyan na nga itong pumasok sa loob ng kwarto ay may hawak hawak itong tray na may pagkain na laman. Akira then smiled at me at syaka ito lumapit sa'kin. I quickly took the tray from her at syaka inilapag sa tabi k
Para akong nabibingi ng mag ulit ulit sa'kin ang sinabi nya. I looked at Cameron as if I'm a fool who can't comprehend a word that fast. It was just a simple sentence...Pero parang sirang plaka itong umu-ulit sa utak ko na animong kinikilala ang salitang iyon, na para bang ito ang unang beses na narinig ko iyon. I was stunned, I was frozen. I couldn't think straight at kakaibang kaba nalang ang nararamdaman ko ng mga oras na 'yon. That type of heartbeat I can't quite explain. "Cameron..." Pag tawag ko sa pangalan nya. Hindi ko maipaliwanag ang dapat kong maramdaman, if I should be happy by the fact that he said I love you, or even believe it knowing that he's just drunk. Ginugulo mo ang isip ko, Cameron. Hindi na sumagot sa'kin si Cameron kahit pa tinawag ko ito. Instead, he held my hand tighter at syaka nya ipinikit ang mga mata nya with that sweet smile, sa klase ng ngiti nya ng mga oras na
"Hindi ko alam" para bang mapuputol na ang kakayahan ko sa pag rinig dahil paulit ulit nalang ang sagot nya sa'kin tungkol sa nalalaman nya. This man knows nothing but he doesn't f*cking know.Nandilim ang tingin ko sakanya habang rinding rindi na ako sa sagot nya na laging may halong hindi nya alam. Para bang sadyang sadya nya ang pag hindi sabi ng katotohanan ng mga oras na iyon."Are you really testing my patience?" Tanong ko na agad naman nyang inilingan. I held my tie at syaka niluwagan ang pagkakatali nito sa leeg ko to control my temper dahil alam ko namang ilang minuto nalang ay mapapatay ko na ang lalaking ito.And I can't do that.At Least for now."Madali naman akong kausap," ani ko sakanya as I stepped back bago ako tumalikod, pero hindi ko tatapusin ang pag hihirap nya dahil lang sa nililinlang nya akong hindi nya alam."Tala Guinneth Sarcosa" banggit ko ng buong pangalan
On my way sa napag usapan na location ay hindi ko maitanggi ang galit na nararamdaman ko tungkol sa taong iyon. Allegedly they closed my mothers case on purpose, hindi ito dahil lang sa wala na silang mahanap na lead, hindi ito dahil wala na silang makitang suspects,But It's because they were paid by someone to close their mouth shut for years, mula noon hanggang ngayon.At ngayon ko palang sila masisingil sa haba ng panahon na tahimik lang sila sa katotohanan.For the longest time they were silent about my justice.And It's time to open their sealed mouths. "Where is he?" Tanong ko sa mga ito, hindi naman sila nag bagal at agad akong sinamahan sa loob ng Villamon Storage kung saan ko inutos ang pagpu-pwestuhan nila. It was dark even though it was morning. Sinugardo ng mga tauhan ko na malinis ang pagkakagawa at walang sino mang makaka-alam nito. When we walked inside I instantly saw the same old cops who told us t
CAMERON's POVpara bang binihusan ako ng malamig na tubig na marinig ko iyon mula sa mga taong matagal ko nang inuutusan tungkol sa kaso ng nanay ko.Aftet so many years after I decided to re-open my mothers case matapos kong magkaroon ng isip at sapat na kakayahan. this was the first time I heard them say that.tumingin naman muna ako kila Akira at lola na syang nakatingin din naman pala sa'kin. I can see it in their eyes that they're waiting for my response dahil sa naging reaction ko.Ngunit kahit anong itsura ng mga ito ay wala akong naitugon sakanila kung hindi ang pag excuse ko sa sarili ko. I heard Akira ask me what's wrong, but I was too focused that I couldn't answer my wife.at ng makalabas nga ako ng bahay ay doon ko na pormal na kinausap ang mga tauhan ko."the police who investigated your mothers case," ani ni Aaron sa kabilang linya."we caught him," he said. Para bang kung ano nalang ang pag
"are you really okay now, Hija? " bungad sa'kin ni lola Wilma kaya naman tumango ako dio as I placed the tea at table. "nabanggit na sa'min ni Cameron ang dahilan kung bat ka bumagsak nung gender reveal. When will your family accepts us?" halata sa boses ng matanda ang pag-aalala at pag tataka sa kung bakit galit na galit ang pamilya ko sa nangyaring kasalan. "lola... " that's all I can say that moment. "a madrigal? I know... " para bang may tinik na bumaon sa puso ko ng sabihin nya 'yon. the Villamon and the Madrigals. everyone knows why these two names can't be together."Is it still a competition? gayong kasal ka na at si Cameron," ani ng matanda sa'kin. Hindi ko maipaliwanag ang lungkot na nararamdaman ko habang kausap ko si lola Wilma. "It has always been a competition to them, lola..." ayoko man sabihin ngunit matagal ko nanh batid ang katotohanan na when it comes to my family? it has always been that wa
Kung anong kaba nalang ang nararamdaman ko habang tinitignan ko si papa ng mga oras na 'yon. The man doesn't look pleased at all, kung tignan nya ako ay para bang diring diri ito sa'kin."So, It's true?" Tanong nito haban nakatingin sa tyan ko, agad ko namang hinawakan ang tyan ko using my two hands preventing my father from doing anything bad to my child."Ano pong ginagawa nyo dito?" Tanong ko sa sarili kong tatay. Seems like he's unpleased by what I did just now dahil biglang sumama ang mukha nito."I just wanted to see you and my...""Apo..." may kung anong dilim sa boses nya ng sabihin nya 'yon, if I was the old me I could have been scared bu now, pero hindi ko alam kung bakit ng titigan nya ako ng masama ay nagawa ko ring titigan sya ng masama."The word apo does not suit you at all" saad ko sakanya habang hindi ko parin pinuputol ang pakikipag titigan ko dito. "Kailan ka pa natuto sumagot, Ak