Isang buwan na ang lumipas at patuloy parin naman kami sa pag aayos ng mga kailangan gawin sa kasal namin ni Cameron. Mag mula din naman ng kumalat ang balita sa buong kumpanya namin at naging usap usapan kaming dalawa ni Cameron ay sadyang nawindang na ang buhay ko.
"Akira papers oh," ani ng isa kong katrabaho na bahagyang ia-abot sana sa akin ang isang folder. I was about to accept it pero hinarang ako ng isa pa namin katrabaho as she took the folder from my other co-worker. Kaya naman pareho kaming napatingin sakanya.
"Wag mong utusan 'yang si Akira," wika nito.
"Sige ka, baka tanggalin ka sa trabaho ni sir Cameron," she said looking at the folders pretending as if she's checking the papers inside of it. Para bang kumulo ng bahagya ang dugo ko sa ina-akto nito. Sa lahat ata ng empleyado sa loob ng kumpanya na 'yon si Cindy ang pinaka unang nangb-bwisit sa akin sa tuwing may chansa syang nakikita.
Pero dahil muli kong inalala na may bata sa sinapupunan kong ramdam na ramdam ang bawat inis ko sa mga tao. I decided to calm my nerves down.
"Akin na," wika ko.
"Kaya ko naman e." I said at syaka kinuha kay Cindy ang folder ng sapilitan. When I was about to leave the pantry ay doon na nga hinawakan ang braso ko preventing me to stop walking kasabay ang bahagya nyang pag hila.
"Ano ba!" pagpupumiglas ko.
I saw it, an emotion she was trying to hide for the whole month. The emotion of anger and confusion. Pasalamat nalang talaga ako at tinuruan ako kahit papaano ng mga magulang kong bumasa ng isang tao.
"Tell me, pano mo nilandi si Sir Cameron?" walang hiya nitong tanong sa'kin, aaminin ko, masaki naman talaga ang pagkakahawak nya sa braso ko. That I felt her nail digging into my flesh at hindi sya nag papa-awat kahit pa pinapatigil na sya ng isa pa naming katrabaho.
"Ilang beses mong binukaka 'yang katawan mo?" she asked.
"Ilang beses mo syang inakit, ha?" nanggagalaiti nyang tanong sa'kin, thought her grip hurts along with her nails I cannot give her the satisfaction of hurting me. Hindi ako pwedeng mag paapekto sa mga kagaya nyang babae lalo na't hindi nalang ako mag isa sa katawan ko ngayon.
Kaya naman sa kabila ng sakit ng pagkakahawak nya ay ngumiti ako at syaka inilapag ang folder sa may table nearby before grabbing at her hands, forcing them to be removed from my own arms.
Anger was still visible from her pero wala akong pake kung saang lupalop man a-abot ang galit nya. Doon nga ay dinuro ko sya out of my own anger.
"Subukan mong saktan o hawakan ako ulit," ani ko ng mahinahon, but deep inside I was cooking her in deep fire.
"Subukan mong pagsalitaan ako ng kahit anong masasamang salita," wika ko.
"I'm telling you Cindy, kahit buntis ako? Hindi kita sasantuhin!" matapos kong sabihin ang mga katagang 'yon ay kinuha ko na ang folder at syaka tuluyang umalis sa loob ng pantry. Hindi ko mawari kung ano ba ang sadya ni Cindy kay Cameron for her to be that angry at me, but no matter what it is wala syang karapatang ganunin ako.
Ang bruha! Napaka kapal ng mukha!
Kaya naman heto ako ngayon at pa-akyat sa opisina ng magaling na ama ng anak ko dala dala ang mga papel nya na kailangan pirmahan. Halata rin naman siguro sa mukha ko ang pagka-irita dahil sa kung sino nalang ang madaan ko ay sadyang napapatingin sila sa'kin bago umiiwas.
"Eto na papel mo!" Bulyaw ko kay Cameron when I reached his office at syaka binalibag sa table nya ang folder na 'yon, making him confused about the sudden aggressive movement from me.
"What's your problem lady?" anito, there I looked at him before rolling my eyes at syaka itinuro ang folder na binalibag ko sa desk nya.
"Pirmahan mo, para sa mga investments daw 'yan" hindi makapaniwalang nakatingin sa akin si Cameron, I can see it in his eyes that he's bothered of the way I act around him pero wala naman akong masyadong pake 'don, ang gusto ko na lang ay umuwi at magpahinga dahil nararamdaman ko ang bigat ng katawan ko.
"Akira, seriously what happe—"
"Yang letche mong impleyadong si Cindy!" bulyaw ko sa kanyang muli letting all my anger out obvious taking him back. Kitang kita ko naman ang gulat sa mukha nya habang pinapanood nya akong sigaw sigawan sya sa bagay na hindi naman sya ang may gawa.
"Akira, kumalma ka ng—"
"How could she do that to me? Hindi ba nya alam na I'm Akira? Oo sinasaktan ako ng mga magulang ko pero magulang ko lang!"
"What—"
"At ikaw namang letche ka binuntis buntis mo 'ko sabay bibilhin mo 'tong kumpanya? Edi naging mainit na naman pangalan ko?"
"Akira san—"
"Okay sana kung yung binili mo e yung kabilang kumpanya e bulok na rin naman 'yon, bakit dito pa ha? Siguro nananadya ka 'no?"
"Ano bang sinasab—"
"Nananadya ka Cameron Villamon alam na alam ko na 'yang mga galawan mong 'yan!"
"Akira, you're bleeding!"
"Lalo na—" natigilan naman ako sa pag tatatalak ng sabihin 'yon ni Cameron sa'kin. Doon na lang bumaba ang tingin ko sa braso kong syang tunay ngang dumudugo, it's where Cindy hurted me earlier. Sa sobrang galit ata ng g*ga ay nabaon nya masyado.
There I hissed, mahapdi kasi talaga ito ngayon ko lang nabigyang pansin dahil masyado akong busy sa pag tatatalak kay Cameron kanina.
"Sit there ha, I'll get the first aid," anito at syaka dali daling umalis ng upuan nya at nag tungo sa gilid ng opisina nya as I let myself sit at the chair in front of the desk trying to let the bleed stop.
"Stay put" wika ni Cameron na animong alalang alala sa kalagayan ko. I watched him open the aid kit hanggang sa nag apply sya ng medicine sa cotton and gently wiped my blood away. Masyado ata akong busy sa pag nood sakanya na kahit mahapdi ang gamot na ipinapahid nya sa akin ay hindi ko magawang alisin ang tingin ko sa binata.
He have this masculine side yet when he's worried like this you can see the softness inside his firm stare. Ng nakalipas na buwan bago ko pa malaman ang lahat ng ito ay madalas nang napupunta sa feed ko si Cameron.
He's known as the most brutal man in the business world. Wala syang pinapalagpas na kalaban or any company that comes into the Villamon naririnig ko rin noon na sila rin ang kalabang kumpanya nila Liveon and even my own family.
Sadyang kay hirap ipatumba ng mga Villamon.
Lalong lalo na si Cameron.
"Who did this to you?" tanong nya sa akin making me snap out of my own little world called him.
"Wala" pasimple kong saad sakanya, the anger I had earlier seem to fade away easily dahil lang sa nabigyan ako ng pagkakataon na masilayan sya sa ganoong klaseng itsura.
He looked warm yet serious at the same time.
"Seriously, Akira," anito.
"Who did this to you?" muli nyang tanong sa'kin. For a moment I stayed silent not wanting to say anything about the incident earlier at mukha namang nag hihintay si Cameron ng sagot ko sa tanong nya.
"I can check the cctv Akira, malalaman ko rin naman kung sino 'yan" wika nito sa akin.
"Yon naman pala e, edi panoorin mo nalang" Iniwasan ko ang tingin nya matapos kong sabihin 'yon. There I heard him took a deep breath before sitting in front of me.
"But I want it to come from you, Akira," anito.
"Bakit sa'kin? May CCTV naman diba? 'Don nalang" saad ko sakanya trying to distract myself from his stare.
"Kailangan kong malaman kasi hindi ako nakakampante knowing na may nanakit sa mag ina ko" kung ano nalang ang humaplos sa puso ko ng marinig ko ang katagang 'yon mula sakanya. Kaya naman hindi ko naiwasan at muli akong napatingin sa gawi nya.
His eyes looked worried and dedicated to know who have done something so cruel to me, for a moment I felt safe.
As if walang mananakit sa akin kapag nasa tabi nya lang ako.
"Si..." panimula ko.
"Cindy..."
I heard him take a deep sigh once again matapos kong sabihin ang taong gumawa sa akin nito.
"Sorry, Akira." Wika ni Cameron while looking at me. At doon naman ay kinunutan ko sya ng nuo not knowing what he meant about the sorry.
"Cindy, we have known eachother even before," anito.
"It's a just a simple one night stand and nothing else pero hindi na sya humiwalay sa'kin matapos nun,"
"Nadamay ka pa" hindi ko alam kung anong dapat ang maramdaman ko ng marinig ko 'yon mula sakanya. The peace I had while I was looking at him earlier was suddenly mixed with anger and annoyance.
But looking at him and his guilt, parang bula na lang itong nag lalaho ng bigla.
"Okay lang, di ko naman maiiwasan kung babaero ka naman talagang gag* ka dati pa" I rolled my eyes on him at syaka tinignan ang sugat ko it stopped bleeding pero wala parin itong tapal.
Ng dapat ay ako na ang aasikaso nito ay dali daling kinuha ni Cameron ang kamay ko to stop me from doing anything. Hindi na rin naman ako nag reklamo dahil wala na rin ako sa mood upang ayusin pa ang kagagawan ng babaeng 'yon.
"I promise to never let this happen again, Akira," anito.
"Kakausapin ko si Cindy para tigilan ka na" wika pa nito sa akin, But I just shook my heat at him as a no.
"Kaya ko naman sarili ko e," ani ko sakanya.
"No, Akira, you're my responsibility now" he said looking at me directly habang idinidikit nya ang cotton sa balat ko sealing the wound.
"Ikaw at ng batang 'yan" wika pa nito. And just like what I said earlier, the anger inside the mixed emotions I felt when I found out the truth behind Cindy ay biglang nawala.
Just one sweet gesture from Cameron and my anger for the world was taken away.
Ganito ba talaga pag ama ng anak mo?
Nakakabaliw naman.
"Sige na, mauuna na ako" saad ko sakanya at syaka dali dali akong tumayo mula sa kinau-upuan ko, But again, I was stopped.
"Teka lang, nag merienda ka na ba?" Tanong sa akin ni Cameron. Doon naman ay napatingin ako sa orasan at syaka ko lang napansin na mag a-alas kwatro na pala, wala pa akong kinakain mula kaninang tanghalian.
"Bibili nalang ako—"
"—no, Akira," anito.
"I insist, ano bang gusto mo?" para bang biglang kumulo ang sikmura ko ng tanungin nya ako sa kung anong gusto ko. My mind then started to wonder what would my taste bud would like.
After a minute of thinking I finally looked at him with the brightest smile I had the whole day.
"Bagoong alamang na matamis, Pineapple fresh from Baguio at syaka pancit canton na maasim" Masayang wika ko sakanya.
"At, lagyan mo ng garlic chilli yung pancit canton ha?" Wika ko as I watched him change his expression as I describe my cravings.
"Bagoong alamang na matamis?" he asked and I nodded my head.
"Pineapple, sa baguio?" Once again, I nodded my head at him.
"Garlic chilli, sa pancit canton na maasim?" muli akong tumango sakanya as I watched him question the foods that I want.
"At syaka mansanas na walang buto, salamat" after saying those foods ay masaya ko syang tinapik sa balikat nya at syaka umalis ng opisina nya as I felt my stomach growl.
Ang badtrip ko kaninang papasok ako ng opisina nya ay buong buo nang nawala as I walked back to my desk with a happy face.
Grabe baby, satisfied tayo ni mommy today ah?
Let daddy do his work na lang ha? Siya naman ang dahilan kung bakit ko pinapabili sa kanya ang lahat ng 'yon e.
Akira, let's enjoy the wonderful feist that Cameron will serve later on.
Ng makapasok kami sa loob ng dining room ay binati ako ng iba't ibang klaseng pagkain. Some are original filipino cuisine cause and some are some weird type of foods that I can't explain.Tulad nalang ng..."Strawberry na walang buto," ani ko at sabay tingin sa sauce na nakalagay sa tabi nito."With ketchup?" nagtatakang tanong ko kay Cameron habang natatawa itong tumingin sa'kin. I don't know what's happening but I do know that the combination is weird. But another thing that makes me question everything too is that I find them...Edible and delicious."Lola researched about pregnancy, we just combined foods that you might like baka sakaling wala kang magustuhan sa mga hinanda e" wi
"Sounds good?" tanong sa'kin ni Cameron ng matapos sya sa pag kanta. I sat in front of him kung saan napangiti nalang din ako sakanya, same as the playful smile he use to display all the time. I smiled at him same as playful as his."Nakakarindi nga e" I said sarcastically pero hindi ko 'yon ipinahalata sakanya, but seems like Cameron can read emotions a little too well, mas magaling pa ata sa'kin 'tong mag basa ng mga bagay bagay."I know you enjoyed that" wika nito sa'kin habang tuluyan na nga kaming nagtawanan ni Cameron as I looked at him ng muli nyang patugtugin ang piano na naging sanhi ng pagpunta ko dito."Kailan ka pa natuto nyan?" tanong ko sakanya habang pinapakinggan ko ang bago nyang musika na tinutugtog. It's like a melody I can't quite explain."When I was a child my grandma used to play p
CAMERON's POVKonti na lang ata ay mas mauuna pa akong makatulog kesa sa mga lasing dito sa club na 'to. Though ladies tried hitting up on me none of them could get my attention fully. I was already bored even before I got here at mas lalo lang akong nanamlay ng makita ang mga tao dito.Who said a party in Hilton is fun?"Look at that face, halatang babagsak na ang mata" pang a-asar sa'kin ni Chase as he took his another shot at sa likod naman nya ang syang tawa rin ni Daveon. Tumingin naman ako sa gawi nila as I rolled my eyes on them bago muling tumingin sa mga tao sa loob ng club."Sucks here man, I hate it," ani ko sakanila habang nakatingin sa mga tao dito as Daveon offered me another shot ot tequila, dahil sa wala na rin naman akong magawa ng mga oras na 'yon at nais nalang ipagpatuloy ang pag lalasing, I drank it.
Hindi ko alam kung anong klaseng mahika ang bumalot sa katauhan ko when I found myaelf with Akira inside my own hotel room. Kung saan I found the lady whimpering under my arms."I'm gonna ask you again," ani ko dito as I was trailing soft kisses to her delicate skin."Are you sure about this?" tanong ko sakanya as I stopped kissing her. There I saw her looking at me with that brown orb of her but it was coated with something that most of people feel,Lust."I'm sure, mahal..." wika nito sa'kin. That's where I kissed her again like a hungry animal. Cause I've been looking at her since she entered the club, god knows how much I wanted to kiss her right there."And don't call me liv," ani k
Hindi ko alam kung anong nangyari ng mga nakaraang linggo. The days went by as the weeks passed also. Hindi ko na rin namalayan na unti-unti na pala naming na-ayos ang kasal namin after me and Cameron finally moved in together the day after the dinner night.Sa sobrang dami kong ginagawa sa isang araw dahil sa mga bagay ay mabilis na lumisan ang araw at buwan sa buhay ko. It came into some point that magugulat nalang ako at madilim na, and then It's time to sleep to prepare for another day tomorrow.Hindi na rin naman ako magawang makapag reklamo sa buhay na dinadanas ko ngayon. Cause whenever I get home late may nag hihintay na sa'kin na pagkain sa lamesa as Cameron waits for me, kaya naman ganun din ako sakanya, at masaya ako sa tuwing paglulutuan ko sya dahil hindi nya magawang tumanggi even if I know my cooking sucks.
Habang nag lalakad ako ay ramdam na ramdam ko ang tingin ng lahat sa'kin, hindi rin naman mawala ang ngiti sa labi ko habang tumitingin ako sakanila. The people inside the church held me and Cameron such memories that we couldn't explain. It's a type of happiness that lingers with all of us.At ang sayang naramdaman ko at mas lalo lamang nadagdagan when I saw lolo Rollen and Cameron waiting for me near the aisle. Kung saan kitang kita ko ang saya sa mga mukha nila,Lalo na si Cameron."Take care of her, Hijo," ani ni lola Wilma when we finally reached the two man who once waited and waited for the two of us to finally reach the aisle."I would always, lola" wika ni Cameron.Hindi ko alam kung anong dapat kong maramd
The first week of us being a married couple ay hindi ko alam kung anong dapat kong maramdaman, seems likes Cameron changed dahil sa kung anong akto nito tuwing nasa loob kami ng bahay.Hindi tulad ng hindi pa kami kasal, he became distant. As if he's purposely trying to avoid me at any cost, na para bang wala kaming connection, suddenly he acts as if he doesn't know me at all and that irritates me.Lalo na sa tuwing uuwi akong naghihintay lang sa'kin ang mga pagkain na niluluto nya habang sya? Nasa laptop na nya at papasok nalang sa kwarto nya pag kakain na ako.Bagay na hindi naman nya ginagawa noon kaya naman tuluyan akong mas lalong naasar sa ginagawa nya.As if he married me dahil lang sa anak
Sa totoo lang ay hindi ko naman alam kung papaano ko paaminin si Cameron na gusto nya 'ko. I don't even know if Cameron really likes me or he's just straight up a good guy and nothing else, at ako lang itong nag a-assume na possible nya nga akong magustuhan.But even if I'm doubting myself when it comes to these type of things ay hindi ko parin hinayaan na mawalan ako ng lakas ng loob just because Cameron keeps on sending me mixed signals."Cameron" wika ko dito ng makapasok ako sa opisina namin. I handed him the papers na pinapa-abot sa'kin ni Kathy dahil ako naman ang nasa loob mismo ng opisina ni Cameron.And as expected ay seryoso ang mukha nito, kung nung una ay nagtataka pa ako kung bakit sobrang strikto ng mukha nya sa loob ng kumpanya ngunit pag dat
Ng tumingin sya sa'kin ay tila bang nawala ang kakayahan kong makapag salita Ng maayos. Tila bang nablanko bigla ang utak ko and they can't work that fine. Cat captured my tongue the moment our eyes met. "Hm?" His voice suddenly sounded so sweet, even sweeter than his voice before. Sweeter than ever before. At mas lalo lang itong nakadagdag ng mga bagay na gumugulo sa utak ko. My eyes then trailed down to his lips as I noticed he's wearing that soft smile of his, as sweet as his voice. And as expressive as his eyes that moment. Hindi ko alam, kung bakit sa tinagal tagal ng pagsasama namin ay ngayon ko lang nakita. Na matagal nang may nilalaman ang mga mata nya.That they've been shouting what Cameron really feels. "Akira?" He called my name, kaya naman agad akong nawala sa sarili Kong mundo at bumalik sakanya. Mukha namang napansin nya na hindi ako agarang nakapag salita hoping he didn't noticed that it was because
Kitang kita ko ang paglaki ng mga mata ni Zariah ng malaman nya iyon. It's something she clearly didn't expected. "Gaga ka..." Iyon ang bungad nya sa'kin, I just rolled my eyes on her dahil muling bumalik sa utak ko ang sinabi ni Cameron kanina bago ako umalis papasok ng trabaho. "Pero..." Wika ko at mukha namang handang handang makinig si Zariah sa nais kong sabihin dahil muli itong tumingin sa'kin. "He said he can't remember anything" dagdag ko sa sarili, bagay na nakapag pakunot ng nuo ni Zariah as she sat in front of me trying to comprehend what I just said."What do you mean he can't remember?" Tumayo naman ako sa kinau-upuan ko at syaka ako pumunta sa table ni Cameron as I looked at his name engraved at the stone in front of him. "He was drunk," ani ko sa kaibigan. "Then I asked him again kanina then said he can't remember anything" pagbibigay alam ko pa kay Zariah. At hindi ko naman alam
CAMERON'S POVnagising nalang ako ng ubod ang sakit ng ulo na umuupos sa kakayahan kong makatayo ng maayos. I like drinking a lot but I hate the aftermath of it. Para bang binibiyak ang utak ko ng paulit ulit habang sinusubukan kong tumayo. I can't even lift my head for god's sake, pakiramdam ko ay may nakadagan sa ulo ko na kung ano nalang.I looked around and saw that Akira's not beside me, hindi ko rin talaga mawari kung ano ang mga nangyari kagabi after I hot drunk with Daveon and Chase. Halos halughugin ko na ang sakit ng ulo ko para lamang may maalala ngunit wala talagang pumapasok sa utak ko. Natigil nalang ako sa pagiisip ng biglang pumasok sa loob ng kwarto si Akira after she knocked, at ng tuluyan na nga itong pumasok sa loob ng kwarto ay may hawak hawak itong tray na may pagkain na laman. Akira then smiled at me at syaka ito lumapit sa'kin. I quickly took the tray from her at syaka inilapag sa tabi k
Para akong nabibingi ng mag ulit ulit sa'kin ang sinabi nya. I looked at Cameron as if I'm a fool who can't comprehend a word that fast. It was just a simple sentence...Pero parang sirang plaka itong umu-ulit sa utak ko na animong kinikilala ang salitang iyon, na para bang ito ang unang beses na narinig ko iyon. I was stunned, I was frozen. I couldn't think straight at kakaibang kaba nalang ang nararamdaman ko ng mga oras na 'yon. That type of heartbeat I can't quite explain. "Cameron..." Pag tawag ko sa pangalan nya. Hindi ko maipaliwanag ang dapat kong maramdaman, if I should be happy by the fact that he said I love you, or even believe it knowing that he's just drunk. Ginugulo mo ang isip ko, Cameron. Hindi na sumagot sa'kin si Cameron kahit pa tinawag ko ito. Instead, he held my hand tighter at syaka nya ipinikit ang mga mata nya with that sweet smile, sa klase ng ngiti nya ng mga oras na
"Hindi ko alam" para bang mapuputol na ang kakayahan ko sa pag rinig dahil paulit ulit nalang ang sagot nya sa'kin tungkol sa nalalaman nya. This man knows nothing but he doesn't f*cking know.Nandilim ang tingin ko sakanya habang rinding rindi na ako sa sagot nya na laging may halong hindi nya alam. Para bang sadyang sadya nya ang pag hindi sabi ng katotohanan ng mga oras na iyon."Are you really testing my patience?" Tanong ko na agad naman nyang inilingan. I held my tie at syaka niluwagan ang pagkakatali nito sa leeg ko to control my temper dahil alam ko namang ilang minuto nalang ay mapapatay ko na ang lalaking ito.And I can't do that.At Least for now."Madali naman akong kausap," ani ko sakanya as I stepped back bago ako tumalikod, pero hindi ko tatapusin ang pag hihirap nya dahil lang sa nililinlang nya akong hindi nya alam."Tala Guinneth Sarcosa" banggit ko ng buong pangalan
On my way sa napag usapan na location ay hindi ko maitanggi ang galit na nararamdaman ko tungkol sa taong iyon. Allegedly they closed my mothers case on purpose, hindi ito dahil lang sa wala na silang mahanap na lead, hindi ito dahil wala na silang makitang suspects,But It's because they were paid by someone to close their mouth shut for years, mula noon hanggang ngayon.At ngayon ko palang sila masisingil sa haba ng panahon na tahimik lang sila sa katotohanan.For the longest time they were silent about my justice.And It's time to open their sealed mouths. "Where is he?" Tanong ko sa mga ito, hindi naman sila nag bagal at agad akong sinamahan sa loob ng Villamon Storage kung saan ko inutos ang pagpu-pwestuhan nila. It was dark even though it was morning. Sinugardo ng mga tauhan ko na malinis ang pagkakagawa at walang sino mang makaka-alam nito. When we walked inside I instantly saw the same old cops who told us t
CAMERON's POVpara bang binihusan ako ng malamig na tubig na marinig ko iyon mula sa mga taong matagal ko nang inuutusan tungkol sa kaso ng nanay ko.Aftet so many years after I decided to re-open my mothers case matapos kong magkaroon ng isip at sapat na kakayahan. this was the first time I heard them say that.tumingin naman muna ako kila Akira at lola na syang nakatingin din naman pala sa'kin. I can see it in their eyes that they're waiting for my response dahil sa naging reaction ko.Ngunit kahit anong itsura ng mga ito ay wala akong naitugon sakanila kung hindi ang pag excuse ko sa sarili ko. I heard Akira ask me what's wrong, but I was too focused that I couldn't answer my wife.at ng makalabas nga ako ng bahay ay doon ko na pormal na kinausap ang mga tauhan ko."the police who investigated your mothers case," ani ni Aaron sa kabilang linya."we caught him," he said. Para bang kung ano nalang ang pag
"are you really okay now, Hija? " bungad sa'kin ni lola Wilma kaya naman tumango ako dio as I placed the tea at table. "nabanggit na sa'min ni Cameron ang dahilan kung bat ka bumagsak nung gender reveal. When will your family accepts us?" halata sa boses ng matanda ang pag-aalala at pag tataka sa kung bakit galit na galit ang pamilya ko sa nangyaring kasalan. "lola... " that's all I can say that moment. "a madrigal? I know... " para bang may tinik na bumaon sa puso ko ng sabihin nya 'yon. the Villamon and the Madrigals. everyone knows why these two names can't be together."Is it still a competition? gayong kasal ka na at si Cameron," ani ng matanda sa'kin. Hindi ko maipaliwanag ang lungkot na nararamdaman ko habang kausap ko si lola Wilma. "It has always been a competition to them, lola..." ayoko man sabihin ngunit matagal ko nanh batid ang katotohanan na when it comes to my family? it has always been that wa
Kung anong kaba nalang ang nararamdaman ko habang tinitignan ko si papa ng mga oras na 'yon. The man doesn't look pleased at all, kung tignan nya ako ay para bang diring diri ito sa'kin."So, It's true?" Tanong nito haban nakatingin sa tyan ko, agad ko namang hinawakan ang tyan ko using my two hands preventing my father from doing anything bad to my child."Ano pong ginagawa nyo dito?" Tanong ko sa sarili kong tatay. Seems like he's unpleased by what I did just now dahil biglang sumama ang mukha nito."I just wanted to see you and my...""Apo..." may kung anong dilim sa boses nya ng sabihin nya 'yon, if I was the old me I could have been scared bu now, pero hindi ko alam kung bakit ng titigan nya ako ng masama ay nagawa ko ring titigan sya ng masama."The word apo does not suit you at all" saad ko sakanya habang hindi ko parin pinuputol ang pakikipag titigan ko dito. "Kailan ka pa natuto sumagot, Ak