“Isa akong talunan. Hindi ko na nga napapansin kung sumisikat ba ang araw o hindi, dahil wala akong oras para doon.Wala akong maasahang suporta mula sa aking pamilya, at wala rin akong kahanga-hangang edukasyon. Mag-isa kong tinatahak ang malawak na lungsod na ito, hinahanap ang aking kinabukasan.Nag-apply na ako sa hindi mabilang na trabaho, pero sa bawat subok, puro kabiguan ang natatanggap ko. Siguro, walang gustong kumuha ng isang taong hirap makipag-usap, iwas sa mga tao, at walang maipakitang talento.Sa loob ng tatlong araw, dalawang pirasong tinapay lang ang bumuhay sa akin. Walang tigil ang gutom na kumakain sa lakas ko, hindi ako makatulog nang maayos. Buti na lang, nauna ko nang nabayaran ang renta ng isang buwan, kaya hindi ko kinailangang makipaglaban sa malamig na hangin sa labas.Sa huli, nakahanap ako ng trabaho—isang night shift sa morge ng ospital.Mas matindi ang lamig sa ospital kaysa sa inaasahan ko. Madalas na patay ang ilaw sa mga pasilyo, kaya umaasa lang ako
Tama, ang sikat na Wisteria ay si Casey mismo.Pag-ibig na matindi, pag-ibig na matiyaga—iyan ang kahulugan ng bulaklak na Wisteria. Noong nakaraan, hindi namalayan ni Casey na pinili niya ang pangalang ito dahil sa labis niyang pagmamahal sa isang lalaki. Kasabay ng Wisteria, namumulaklak din ang iris sa iba’t ibang kulay, ngunit mas gusto niya ang matingkad na pulang iris—sumisimbolo ng matinding damdamin at masidhing pagmamahal.Ngunit ngayon, napapangiti siya nang mapait. Pakiramdam niya, nasayang lang ang lahat ng sakripisyong ginawa niya. Gayunpaman, hindi na niya mababago ang pangalang nakasanayan na niya. Hindi ito nakakulong sa anumang koneksyon sa taong iyon—at mas mabuti na iyon.Bigla, tumunog ang kanyang telepono, tinapik siya pabalik sa kasalukuyan. Sinagot niya ito, may bahagyang aliw sa kanyang tinig.“Hello, si Wisteria po ba ito?”Minsan, ang mga pagkakataon ay nakakatawa.“Hindi ako si Wisteria,” malamig niyang tugon, handang ibaba ang tawag.Ngunit nagmamadali ang
Matapos ang lahat ng nangyari, napagpasyahan ni Casey na tuluyang putulin ang ugnayan niya sa mga makapangyarihang tao sa kanyang buhay. Ayaw na niyang maipit sa pagitan nina Lincoln at Dylan.Mabigat ang buntong-hininga ni Lincoln, may bahagyang pagkadismaya sa kanyang tinig. “Hera, ipinapangako kong hindi na kita ilalagay sa alanganin. Hindi ba talaga tayo pwedeng maging magkaibigan?”Nanatiling kalmado si Casey, ngunit matigas ang kanyang sagot. “Wala ng dahilan para mag usap pa tayo”Pinaghihinalaan niyang gusto siyang regaluhan ni Lincoln ng sasakyan, pero wala siyang balak tumanggap ng kahit anong pabor mula rito.“Casey…” mahina niyang tawag matapos ang ilang segundong katahimikan.Hindi nagbago ang ekspresyon ni Casey. “Mr. Ybañez, may iba pa akong gagawin, kaya ibababa ko na ang tawag.” Hindi na niya ito binigyan ng pagkakataong sumagot pa at agad niyang pinutol ang linya.Matapos ang mahigit kalahating oras, sa wakas ay nakarating si Casey sa kanyang destinasyon. Agad niyang
Matapos pumili ng isang elegante at makinis na sasakyan, nagtungo si Casey sa payment counter. Umabot sa mahigit isang milyong yuan ang kabuuang halaga—isang malaking gastos, pero hindi imposible para sa kanya.Matapos ang lahat ng pormalidad, masiglang tinungo nina Casey at Daisy ang pickup area para sa kanyang bagong sasakyan. Pagkaupo nila sa loob, ngumiti si Daisy at nagbiro, “Simula ngayon, palagi ko na itong hihiramin!”Napailing ang shopping guide na nakarinig sa sinabi niya. Halatang-halata sa mukha nito ang pagkakagusto sa sitwasyon. Sa tingin niya, si Casey ay tuluyan nang nakawala sa anino ng pamilya Almendras at ngayon ay nag-eenjoy sa kanyang kalayaan. Isang sasakyan na mahigit isang milyong piso ang halaga? Maliit lang iyon para sa isang taong nagsisimula ulit.Hindi na lang ito pinansin ni Casey. Ngumiti siya nang bahagya at pinaandar ang sasakyan, umalis sila ni Daisy nang hindi na lumingon pa.Ang susunod nilang destinasyon ay ang tax bureau upang ayusin ang dokumento
Hindi maiwasang pagmasdan nang mas maigi ng shopping guide si Casey. May kung anong pamilyar sa kanya, pero hindi niya agad matukoy kung ano. Nang marinig ang salitang “lola,” bigla siyang natauhan. Si Casey ito—ang babaeng hiniwalayan ni Mr. Almendras.Alam niyang pumanaw na ang tunay na lola ni Casey, kaya malamang na ang tinutukoy niyang “lola” ay walang iba kundi ang lola ni Dylan. Isang matigas na ekspresyon ang dumaan sa mukha ng guide, halatang hindi siya natuwa. Bakit pa kailangang makisali ng isang dating asawa sa pamilya ng ex-husband niya? Mukhang masyado itong nagpipilit.Ngunit hindi pinansin ni Casey ang opinyon ng iba. Nakatutok lang siya sa jade bracelet na nasa harapan niya. Bagama’t maganda ang esmeralda, napansin niya ang ilang maninipis na linya rito—isang istilong hindi gusto ng kanyang lola. Papabalik na sana niya ito nang biglang may pamilyar na boses na pumukaw sa kanyang atensyon.“Casey.”Nang lingunin niya, bumungad sa kanya sina Suzanne at Sam. May maliwana
Matalim ang tingin ni Sam kay Daisy, ang boses nito punong-puno ng pang-iinsulto. “Ano bang kinain mo? Ang sama ng pananalita mo!”Napangisi si Daisy at tumawa nang may pang-aasar. “Naku, kung ganito rin lang, bakit hindi natin tagalan ang usapan?”Ngunit sa halip na makisali sa away, pinili ni Casey na balewalain ang lumalalang tensyon. Mahigpit niyang hinawakan ang kamay ni Daisy at muling itinutuon ang atensyon sa jade bracelet na hawak niya, kunwari’y napakaespesyal nito sa kanya.Sa isang tabi, tahimik na pinagmamasdan ni Suzanne ang sitwasyon, at bahagyang nagbago ang kanyang ekspresyon. Alam niyang may malalim na ugnayan si Casey at si Lola Isabel noon. Kung ganito na lang ang pagtingin ni Casey sa pulseras, malamang na ito rin ang tipo ng alahas na magugustuhan ng matanda. Isang bahagyang ngiti ang sumilay sa labi ni Suzanne at nagsimula na siyang magsalita. “Well, ikaw—”Ngunit bago pa siya matapos, mahinahong inabot ni Casey ang pulseras sa shopping guide. “Paki-balot ito pa
Tinitigan ni Casey ang nakabalot na kahon ng regalo, isang banayad na ngiti ang sumilay sa kanyang mga labi. Sana naman, sa pagkakataong ito, huwag masyadong maging matalino si Suzanne para sa sarili niyang kapakanan.Matapos bilhin ang kanilang mga pinamili, humarap si Casey kay Daisy at iniabot ang jade bracelet. “Ano sa tingin mo ang pulseras na tiningnan natin kanina?”“Ang ganda! Siguradong magugustuhan ito ng lola ko,” sagot ni Daisy, puno ng kasiyahan.Tumango si Casey at inabot sa kanya ang pulseras. “Dahil malapit na ang birthday ng lola mo, sa kanya na ito.”Napalunok si Daisy at agad na umiling. “Ha? Hindi ba para sa lola mo ito?” Nagtataka ang kanyang tingin.Isang banayad na ngiti ang lumitaw sa labi ni Casey. “Pakitang-tao lang lahat ng iyon.”“Ha?” Lalong lumalim ang pagkalito ni Daisy habang inilalagay ni Casey ang kahon sa kanyang mga kamay.“Ano ba ’tong ginagawa mo? Ang mahal nito! Siguradong daan-daang libo ang halaga. Hindi ba masyadong magarbo? At ano bang balak
Napatawa si Daisy at sinabing, “Kasama ko si Casey ngayon. Nag-shopping kami kanina at napagdesisyunang mag-dinner nang magkasama. Ikaw, nasa labas ka rin ba?”“Oo, kararating ko lang. Nag-away kami ni Papa, nakakainis talaga,” sagot ni Stephanie, halatang naiinis.“Kung ganon, bakit hindi ka na lang pumunta sa bahay ni Casey? Nagluluto siya, at maniwala ka, sobrang sarap ng luto niya!” masiglang mungkahi ni Daisy.“Si Casey ang nagluluto?” tanong ni Stephanie, halatang nagulat.“Siyempre! Sige na, punta ka na! Ipapadala ko sa’yo ang address.” Agad na nag-log in si Daisy sa WeChat para ibigay ang lokasyon.Matapos ang ilang saglit na katahimikan, sumagot si Stephanie at ibinaba ang tawag.Nang maipadala na ang mensahe, saglit na nag-alinlangan si Daisy bago nagtanong, “Casey, since magkakasama na tayong tatlo, sa tingin mo ba dapat nating imbitahan si Yuan din?”Bahagyang nagbago ang ekspresyon ni Casey, tila hindi sigurado.Napansin ni Daisy ang pag-aalinlangan ng kaibigan kaya mabil
Napatigil si Cristopher.Hindi niya talaga balak saktan ang babaeng ito, kaya dahan-dahan niyang inalis ang kamay at malamig na sinabi, “Wala akong interes.”Hindi man malinaw ang narinig ng mga tao sa paligid, halata naman sa kanilang mga mukha ang pagkabigla.“Ano ‘yon? Interesado ba siya sa babaeng ‘yon?”“Anong kalokohan ‘yan? Ang daming taghiyawat ng babae! Sino namang magkakagusto sa kanya?”“Pero hindi pa niya ‘yon nakikita, di ba? Hindi niya alam na may taghiyawat siya.”Sa isang iglap, tila naging sentro ng atensyon si Cristopher. Ang lalaking kilala sa pagiging mailap, at sa pagkabigo ng maraming babae, ngayon ay pinapanood ng lahat kung ano ang gagawin niya.Hindi naman iniinda ni Casey ang mga bulong-bulungan. Tahimik lang siyang tumingin kay Cristopher at marahang nagsalita, “Naalala mo pa ba ang isang mahalagang tao sa buhay mo? Sinabi mo noon na siya ang nagligtas sa’yo, at handa kang suklian ang kabutihan niya kahit buhay pa ang kapalit.”Napako ang tingin ni Cristophe
Casey agad na binaba ang tawag at nagpadala ng mensahe sa blue app.— Casey: [Nasa labas ako, sobrang ingay, hindi ko masagot ang tawag. May kailangan ka ba?]— Daisy: [Wala naman masyado. Nasaan ka? Narinig ko, suspendido raw ang pinsan mo?]— Casey: [Oo, salamat sa’yo~ Gagawa ako ng paborito mong braised pork kapag may oras ako.]— Daisy: [Hahahaha! Ganyan dapat! Pero nasaan ka ngayon? Bakit hindi mo masagot ang tawag ko?]— Casey: [Nasa bar.]— Daisy: [Ano?! Grabe ka! Ni hindi mo man lang ako sinama! Sino kasama mo?!]— Casey: [Mag-isa lang ako. May kailangan akong gawin. Next time, sasama ka na.]— Daisy: [Mag-isa ka? Nasaan ka? Pupuntahan kita! Kung may kailangan kang gawin, dapat may kasama ka! Paano kung may mangyari sa’yo?]— Casey: [Ayos lang ako, walang problema.]Paulit-ulit siyang pinayuhan ni Daisy, pero hindi na siya sumagot. Wala nang nagawa si Daisy kundi paalalahanan siyang mag-ingat.Ibinalik ni Casey ang cellphone sa mesa at inayos ang maskarang suot. Wala siyang ba
Muling napakunot ang noo ni Dylan, at parang lalo pang lumamig ang hangin sa loob ng opisina.Ramdam iyon kahit sa kabilang linya ng telepono, dahilan para manginig si Suzanne.Bahagyang nagbago ang kanyang ekspresyon. Huminga siya nang malalim bago marahang nagsalita, “Na-suspend ako sa kumpanya.”Saglit na natigilan si Dylan.Pero sa sumunod na sandali, tila wala siyang alam sa nangyari at pinanatiling kalmado ang boses. “Ano’ng nangyari?”Napangiwi si Suzanne. Simula pa lang, ayaw na niyang tawagan si Dylan, pero pinilit siya ng kanyang ina. Matagal siyang kinausap nito, pinayuhang idetalye ang lahat upang mas lalo pang lumayo ang loob ni Dylan kay Casey. Kapag nagtagumpay sila, mas madali nilang maisasagawa ang susunod nilang plano.Pero posible ba talaga ito?!Mariing kinagat ni Suzanne ang kanyang labi. Wala na siyang ibang magagawa kundi magpatuloy.“Konektado ito sa ilang sensitibong bagay sa kumpanya, kaya hindi ko maaaring sabihin ang lahat. Pero… hindi ko inaasahan na hindi
Alam ni Casey na hindi niya dapat isiwalat ang lahat ng detalye bago pa maayos ang opisyal na kasunduan. Sa ngayon, ang mahalaga lang ay siguraduhin na mananatiling kumpidensyal ang proyekto at hindi ito mananakaw ng iba.Marami pa siyang kailangang ayusin, at may oras pa para paghandaan ang lahat.Kapag dumating na ang tamang pagkakataon, siya mismo ang haharap sa taong iyon.Bago siya umalis, kinuha niya ang kanyang cellphone at tinawagan si Ingrid.Dalawang ring pa lang, sinagot na ito ng kaibigan niya.“Uy, Casey! Sa wakas naalala mo rin ako! Akala ko nakalimutan mo na ako.”Napangiti si Casey, pero may bahid ng guilt sa mukha niya. “Sorry. Sobrang dami lang talagang nangyari nitong mga nakaraang araw.”Tumawa si Ingrid. “Relax ka lang, joke lang ‘yon! Pero sige, anong kailangan mo?”Hindi na nagpaligoy-ligoy si Casey. “May nahanap ka na bang impormasyon tungkol sa nangyari?”May narinig siyang buntong-hininga mula sa kabilang linya. “Hay naku, ang hirap hulihin ng mga galamay ng
Huminto si Jessica Rue nang marinig ang pamilyar na boses. Dahan-dahan siyang lumingon at tiningnan ang babaeng nakaupo sa tabi niya, ang mga mata ay nagtatago ng pagsusuri.Ang babae—Casey—ay marahang tinanggal ang suot na maskara, inilantad ang isang mukhang hindi estranghero sa kanya.Saglit na natigilan si Jessica Rue, ngunit mabilis niyang tinakpan iyon ng isang banayad na ngiti. “Casey? Hindi ko akalain na dito tayo magkikita.”Muling isinuot ni Casey ang maskara, ang mga mata niya ay kumikislap sa aliw. “Hindi ito aksidente. Talagang ikaw ang pinunta ko rito, Miss Jessica.”Hindi sumagot si Jessica Rue. Sa halip, pinagmasdan niya ang babae nang walang emosyon.Nagpatuloy si Casey, ang boses ay puno ng kumpiyansa. “Pwede ba tayong mag-usap sa mas pribadong lugar?”Dahan-dahang tinanggal ni Jessica Rue ang suot niyang sunglasses, isiniwalat ang malamig ngunit matatalas niyang mga mata. “At tungkol saan naman?”May pilyong ngiti si Casey nang sabihin, “Malalaman mo lang kung pakik
Si Casey bahagyang ngumiti, ngunit ang pagkutya sa kanyang mga mata ay nagsasabi ng lahat—tila ba walang saysay ang pagpupumilit ni Paulo Andrada.Sa pagkakataong ito, walang tumutol sa sinabi ni Paulo, at tuluyan nang natapos ang pulong.Nanatiling nakaupo si Casey, hindi nagmamadali. Nang tuluyang lumabas ang lahat, saka lamang siya tumayo.Kasunod niya agad si Suzanne at walang pasabing hinawakan ang kanyang kamay. “May gusto akong itanong sa’yo,” aniya, may diin sa boses.Tumingin si Casey sa paligid. Napakaraming CCTV sa conference room, at alam niyang hindi ito ang tamang lugar para sa isang pribadong usapan. Ngumiti siya nang bahagya. “Dito?”Napakagat-labi si Suzanne, mas humigpit ang hawak sa braso ni Casey, ayaw siyang pakawalan. “Sumunod ka sa akin,” madiin niyang utos.Dahan-dahang binawi ni Casey ang kanyang kamay at tahimik lang siyang tumingin kay Suzanne. Sa napakahinang tinig na tanging silang dalawa lang ang nakarinig, sinabi niya nang sarkastiko, “Suzanne, marami pa
Huminga nang malalim si Casey habang nakaupo sa harap ni Paulo Andrada, at ng iba pang matataas na opisyal ng Andrada Group. Alam niyang kahit pa ipakita nilang pinaparusahan nila si Suzanne, hindi ibig sabihin ay ipagkakatiwala nila sa kanya ang proyekto.Ineexpect niya na ito.Sa seryosong tono, nagsalita si Paulo Andrada, “Tama ang sinabi ni Suzanne. Baguhan pa si Casey at kulang sa karanasan. Kung magkakamali siya, hindi lang ang Ybañez Group ang maaapektuhan, kundi ang Andrada Group. Malaki ang magiging epekto nito sa ating reputasyon. Kaya ang dapat nating gawin ay humanap ng isang may sapat na kakayahan at karanasan para makipag-ugnayan sa kanila.”Nakasalamin si Vern Quinto at mapanuring tumingin kay Paulo. “Ngunit sinabi rin mismo ni President Ybañez na ang kondisyon para sa pakikipagkasundo ay si Casey ang mangunguna sa proyekto. Kung papalitan natin siya, paano tayo makakasigurong tatanggapin iyon ng kabilang panig?”Kaagad namang sumabat si Owen Saldivar. “Kaya nga kailang
“Dahil…”Pagkasambit ng salitang iyon, biglang hindi na alam ni Suzanne kung paano niya ipagpapatuloy.Napakagat siya sa labi, pilit iniisip kung paano lalabas sa sitwasyong ito.Ang babaeng kaharap niya, si Sheena Alonzo, ay kilalang matalim magsalita at mahilig magtanong ng mga nakakailang na bagay. Lahat ng kasamahan nito sa kompanya ay takot makipagsagutan sa kanya dahil palaging may laman ang kanyang mga salita.Kung ikukumpara, si Ralph Diaz ay mas banayad ang kilos. Magaling itong magtago sa likod ng pormal na ngiti, ngunit si Sheena—diretso, walang paligoy-ligoy, at walang pakialam kung sinuman ang masagasaan.Tahimik ang buong silid.Bahagyang nagbago ang ekspresyon ni Paulo Andrada, ngunit sa sandaling ito, wala siyang magagawa para ipagtanggol ang anak. Kung puprotektahan niya ito, lalabas na tila may pinapanigan siya. Kung papayagan naman niyang magpatuloy ang usapan, parang sinasang-ayunan niyang may pagkakamali nga si Suzanne.Alam niyang may malaking epekto ito sa imahe
Nang makita ni Ralph Diaz na nabasa na ng lahat ang parehong plano at may kanya-kanyang reaksyon sa mukha, isang makahulugang ngiti ang lumitaw sa kanyang labi bago niya muling iniangat ang kopya ng proposal ni Casey.Sa malumanay na tinig, ngumiti siya kay Casey. “Casey, bumalik ka muna sa upuan mo at magpahinga.”Tumango si Casey at agad na bumalik sa kanyang pwesto. Hindi siya nagpakita ng anumang emosyon, ngunit ramdam niya ang titig ni Suzanne na tila ba matutunaw siya sa galit. Kung wala lang sigurong ibang tao sa paligid, malamang ay nasabunutan na siya nito at tinanong kung sinadya ba niyang gawin ito!“Ito ang pinaka-perpektong proposal na nakita ko,” sabi ng isang shareholder na may kasamang paghanga. “Talagang posible itong pagkatiwalaan para sa isang matagumpay na partnership. Naisip na ba ito ni Lincoln?”Tumango si Ralph Diaz at ngumiti. “Oo. At pumayag siya.”Halatang nagulat ang karamihan, ngunit kasabay nito ay naunawaan nila kung gaano kalaki ang oportunidad na ito.