Ang Pagharap sa KatotohananBahagyang yumuko si Francis, ipinatong ang kanyang mga kamay sa mesa, at mahinahong tiningnan ang anak.“Narating mo na ang puntong ito. Sa tingin mo, sino ang nagpalakas sa’yo?”Biglang inilapag ni Dylan ang hawak niyang panulat, ang mahigpit niyang pagkakahawak dito ay bakas ng tensiyon sa kanyang dibdib.Sa mababang tinig, sumagot siya, “Hindi na kailangang pag-usapan ‘yan. Kasalanan niya mismo, at kailangan niyang harapin ang mga kahihinatnan.”Kumunot ang noo ni Francis, hindi maitago ang pag-aalala sa kanyang mukha.“Matigas ang ulo mo.”Napailing siya sa pagkadismaya, hindi alam kung paano haharapin ang paninindigan ng kanyang kapatid. Sa kabila nito, nagpatuloy siya, pilit binabasa ang tunay na nasa isip ni Dylan.“Ano’ng plano mo ngayon?”Huminga nang malalim si Dylan bago sumagot, matigas ang boses, “Hindi ko susundin ang gusto ni Lolo na magpakasal agad, at hindi na ako babalik kay Casey. Hindi niyo na ako kailangang paalalahanan tungkol dyan.”T
Nang mabanggit ang pangalan ni Wisteria, tila bumalik ang lahat sa nakaraan, sa panahon kung kailan walang makapantay sa husay niya sa racetrack.Noong kasagsagan ng kanyang karera, wala siyang katulad. Sa bawat karera, hindi lang siya nauuna—madalas, natatapos na niya ang laban bago pa makarating ang iba sa huling lap. Minsan, dalawang ikot pa ang pagitan niya sa pumapangalawang racer. Kaya nang bigla siyang nawala sa sumunod na season, hindi siya basta nalimutan. Kahit na ang ikalawang puwesto noon ay kinoronahang bagong kampeon, ang pangalan ni Wisteria ay nanatiling usap-usapan. Kung sakaling bumalik siya sa karera, walang duda—siya pa rin ang hahawak ng korona.Tahimik ang buong silid habang iniisip ng lahat ang kasikatan at husay ni Wisteria.Si Manager Zen, na tila naramdaman ang nostalgia ng grupo, ang unang bumasag sa katahimikan. “Hindi ko na kailangan pang ipaliwanag. Lahat tayo alam kung gaano talaga kalakas si Wisteria.”Ngunit nanatiling may pag-aalinlangan si Manager Ya
“Isa akong talunan. Hindi ko na nga napapansin kung sumisikat ba ang araw o hindi, dahil wala akong oras para doon.Wala akong maasahang suporta mula sa aking pamilya, at wala rin akong kahanga-hangang edukasyon. Mag-isa kong tinatahak ang malawak na lungsod na ito, hinahanap ang aking kinabukasan.Nag-apply na ako sa hindi mabilang na trabaho, pero sa bawat subok, puro kabiguan ang natatanggap ko. Siguro, walang gustong kumuha ng isang taong hirap makipag-usap, iwas sa mga tao, at walang maipakitang talento.Sa loob ng tatlong araw, dalawang pirasong tinapay lang ang bumuhay sa akin. Walang tigil ang gutom na kumakain sa lakas ko, hindi ako makatulog nang maayos. Buti na lang, nauna ko nang nabayaran ang renta ng isang buwan, kaya hindi ko kinailangang makipaglaban sa malamig na hangin sa labas.Sa huli, nakahanap ako ng trabaho—isang night shift sa morge ng ospital.Mas matindi ang lamig sa ospital kaysa sa inaasahan ko. Madalas na patay ang ilaw sa mga pasilyo, kaya umaasa lang ako
Tama, ang sikat na Wisteria ay si Casey mismo.Pag-ibig na matindi, pag-ibig na matiyaga—iyan ang kahulugan ng bulaklak na Wisteria. Noong nakaraan, hindi namalayan ni Casey na pinili niya ang pangalang ito dahil sa labis niyang pagmamahal sa isang lalaki. Kasabay ng Wisteria, namumulaklak din ang iris sa iba’t ibang kulay, ngunit mas gusto niya ang matingkad na pulang iris—sumisimbolo ng matinding damdamin at masidhing pagmamahal.Ngunit ngayon, napapangiti siya nang mapait. Pakiramdam niya, nasayang lang ang lahat ng sakripisyong ginawa niya. Gayunpaman, hindi na niya mababago ang pangalang nakasanayan na niya. Hindi ito nakakulong sa anumang koneksyon sa taong iyon—at mas mabuti na iyon.Bigla, tumunog ang kanyang telepono, tinapik siya pabalik sa kasalukuyan. Sinagot niya ito, may bahagyang aliw sa kanyang tinig.“Hello, si Wisteria po ba ito?”Minsan, ang mga pagkakataon ay nakakatawa.“Hindi ako si Wisteria,” malamig niyang tugon, handang ibaba ang tawag.Ngunit nagmamadali ang
Matapos ang lahat ng nangyari, napagpasyahan ni Casey na tuluyang putulin ang ugnayan niya sa mga makapangyarihang tao sa kanyang buhay. Ayaw na niyang maipit sa pagitan nina Lincoln at Dylan.Mabigat ang buntong-hininga ni Lincoln, may bahagyang pagkadismaya sa kanyang tinig. “Hera, ipinapangako kong hindi na kita ilalagay sa alanganin. Hindi ba talaga tayo pwedeng maging magkaibigan?”Nanatiling kalmado si Casey, ngunit matigas ang kanyang sagot. “Wala ng dahilan para mag usap pa tayo”Pinaghihinalaan niyang gusto siyang regaluhan ni Lincoln ng sasakyan, pero wala siyang balak tumanggap ng kahit anong pabor mula rito.“Casey…” mahina niyang tawag matapos ang ilang segundong katahimikan.Hindi nagbago ang ekspresyon ni Casey. “Mr. Ybañez, may iba pa akong gagawin, kaya ibababa ko na ang tawag.” Hindi na niya ito binigyan ng pagkakataong sumagot pa at agad niyang pinutol ang linya.Matapos ang mahigit kalahating oras, sa wakas ay nakarating si Casey sa kanyang destinasyon. Agad niyang
Matapos pumili ng isang elegante at makinis na sasakyan, nagtungo si Casey sa payment counter. Umabot sa mahigit isang milyong yuan ang kabuuang halaga—isang malaking gastos, pero hindi imposible para sa kanya.Matapos ang lahat ng pormalidad, masiglang tinungo nina Casey at Daisy ang pickup area para sa kanyang bagong sasakyan. Pagkaupo nila sa loob, ngumiti si Daisy at nagbiro, “Simula ngayon, palagi ko na itong hihiramin!”Napailing ang shopping guide na nakarinig sa sinabi niya. Halatang-halata sa mukha nito ang pagkakagusto sa sitwasyon. Sa tingin niya, si Casey ay tuluyan nang nakawala sa anino ng pamilya Almendras at ngayon ay nag-eenjoy sa kanyang kalayaan. Isang sasakyan na mahigit isang milyong piso ang halaga? Maliit lang iyon para sa isang taong nagsisimula ulit.Hindi na lang ito pinansin ni Casey. Ngumiti siya nang bahagya at pinaandar ang sasakyan, umalis sila ni Daisy nang hindi na lumingon pa.Ang susunod nilang destinasyon ay ang tax bureau upang ayusin ang dokumento
Hindi maiwasang pagmasdan nang mas maigi ng shopping guide si Casey. May kung anong pamilyar sa kanya, pero hindi niya agad matukoy kung ano. Nang marinig ang salitang “lola,” bigla siyang natauhan. Si Casey ito—ang babaeng hiniwalayan ni Mr. Almendras.Alam niyang pumanaw na ang tunay na lola ni Casey, kaya malamang na ang tinutukoy niyang “lola” ay walang iba kundi ang lola ni Dylan. Isang matigas na ekspresyon ang dumaan sa mukha ng guide, halatang hindi siya natuwa. Bakit pa kailangang makisali ng isang dating asawa sa pamilya ng ex-husband niya? Mukhang masyado itong nagpipilit.Ngunit hindi pinansin ni Casey ang opinyon ng iba. Nakatutok lang siya sa jade bracelet na nasa harapan niya. Bagama’t maganda ang esmeralda, napansin niya ang ilang maninipis na linya rito—isang istilong hindi gusto ng kanyang lola. Papabalik na sana niya ito nang biglang may pamilyar na boses na pumukaw sa kanyang atensyon.“Casey.”Nang lingunin niya, bumungad sa kanya sina Suzanne at Sam. May maliwana
Matalim ang tingin ni Sam kay Daisy, ang boses nito punong-puno ng pang-iinsulto. “Ano bang kinain mo? Ang sama ng pananalita mo!”Napangisi si Daisy at tumawa nang may pang-aasar. “Naku, kung ganito rin lang, bakit hindi natin tagalan ang usapan?”Ngunit sa halip na makisali sa away, pinili ni Casey na balewalain ang lumalalang tensyon. Mahigpit niyang hinawakan ang kamay ni Daisy at muling itinutuon ang atensyon sa jade bracelet na hawak niya, kunwari’y napakaespesyal nito sa kanya.Sa isang tabi, tahimik na pinagmamasdan ni Suzanne ang sitwasyon, at bahagyang nagbago ang kanyang ekspresyon. Alam niyang may malalim na ugnayan si Casey at si Lola Isabel noon. Kung ganito na lang ang pagtingin ni Casey sa pulseras, malamang na ito rin ang tipo ng alahas na magugustuhan ng matanda. Isang bahagyang ngiti ang sumilay sa labi ni Suzanne at nagsimula na siyang magsalita. “Well, ikaw—”Ngunit bago pa siya matapos, mahinahong inabot ni Casey ang pulseras sa shopping guide. “Paki-balot ito pa
BOOM!Isang malakas na pagsabog ang yumanig sa eroplano.Walang pag-aalinlangan, agad hinawakan ni Dylan ang kamay ni Casey at hinila siya papalabas.Halos hindi siya makapag-react—nanginig ang kanyang pilikmata, ngunit hinayaan niyang dalhin siya nito.Mabilis nilang narating ang cockpit, kung saan makikita ang kapitan na halatang naguguluhan. Mahigpit nitong hinahawakan ang mga kontrol, habang pawis na pawis sa matinding tensyon.Sa labas ng cockpit, lumakas ang ingay ng mga pasaherong nagsisigawan.Biglang nag-crackle ang mikropono.“Ina-atake tayo! May mga eroplanong bumabaril sa atin!”Dumagundong ang takot sa buong eroplano.Mga sigaw, pag-iyak, at pagmamakaawa ang pumuno sa cabin. May ilan pang tumayo mula sa kanilang mga upuan, hindi na alam kung ano ang gagawin. Ang mga flight attendants naman ay tila mawawalan na ng malay sa sobrang nerbiyos.“Ano’ng gagawin natin?!” isang stewardess ang halos mangiyak-ngiyak. “Mamamatay ba tayo?”“Diyos ko! Ayoko pang mamatay!” isa pang cre
“BITCH!!!”Halos mabaliw na si Suzanne sa galit.Maingat niyang pinagplanuhan ang lahat, ngunit parang unti-unti itong nasisira sa harap niya. Hindi niya inasahan na magkasamang maghapon sina Dylan at Casey—lalo na ang pagtanggap ni Dylan sa pagsuway nito.Paanong nagawa ni Casey na magsalita nang gano’n? Na parang hindi siya natatakot sa maaaring mangyari? Hindi ba niya alam na ang ganitong klase ng pagsalita ay lalo lang magpapagalit kay Dylan? O sinasadya ba niya ito, desperadong sirain din si Suzanne kahit na kapahamakan ang kapalit?Gigil na gigil si Suzanne, pero wala siyang magawa. Hindi na niya pwedeng ulitin ang dati niyang estilo—ang pagpapanggap na may sakit o kaya’y pagpapadala ng mensahe ng kahinaan kay Dylan. Kung gagawin niya ulit iyon, baka tuluyan na siyang mabuking.Pero ang mas kinatatakutan niya ay ang naging reaksyon ni Dylan. Hindi ito nagalit. Hindi man lang ito nairita. Sa halip, nanatiling kalmado ito at walang pakialam.Bakit? Bakit parang walang epekto ang m
Dahil may video conference si Dylan, nagpasya si Casey na bumalik sa kanyang silid dala ang plano na kailangan niyang pag-aralan.Maya-maya, nakatanggap siya ng mensahe mula kay Liam Vertosa sa blue app, ipinapaliwanag ang nangyari kaninang umaga. Hindi na siya nagulat. Alam na niya kung paano gumagalaw ang mga taong nasa paligid ni Dylan, lalo na si Suzanne.Buong hapon, masusing pinag-aralan ni Casey ang plano at pinag-isipan kung paano ipapaliwanag ang mga detalye sa designer. Hindi siya maaaring magkamali—kailangan niyang gawin itong perpekto.Dumating ang gabi, at tulad ng nakasanayan, magkasamang naghapunan sina Dylan at Casey.Tahimik nilang pinagsaluhan ang pagkain, ngunit napansin ni Casey ang pabago-bagong timpla ng ugali ni Dylan. Para bang may bumabagabag sa isip nito, ngunit hindi ito naglalabas ng anumang emosyon.Sa kabila ng lahat, kumain lang si Casey nang normal, hindi pinansin ang malamig na presensya ng kanyang asawa. Pero hindi niya inaasahan na biglang tutunog an
Tinignan ni Casey ang grupo ng mga designer sa harapan niya. Kita sa mukha ng ilan ang pag-aalinlangan, habang ang iba naman ay tila hindi kumbinsido sa sinabi niya. Ngunit sa halip na umurong, muli siyang nagsalita.“Sa pagkakataong ito, hindi ko gustong magdisenyo kayo ng kanya-kanyang istilo. Sa halip, gusto kong magsama-sama kayo upang buuin ang bawat disenyo nang magkakasama.”Lahat sila napatingin sa kanya.“Napansin ko ang mga disenyo niyo ng wedding dress. Lahat kayo may kanya-kanyang expertise, kaya iniisip ko na kung pagsasamahin ang inyong galing, mas makakalikha tayo ng pinakamagandang disenyo.”Ang pinakamatandang designer sa grupo, si Lina, ay nagtaas ng kilay. Kita sa kanyang mga mata ang gulat at pag-aalinlangan.“Bagama’t magaling kami sa iba’t ibang aspeto ng disenyo, paano kung hindi bagay ang pagsasama-sama ng mga istilo namin?”“Ang kailangan lang ay isang istilo sa bawat wedding dress. Labing-pitong disenyo ang gagawin natin, kaya may sapat na espasyo para sa iny
Ang sinabi ni Casey ay parang malakas na hampas sa kanyang ulo—biglang nagising ang kanyang nalilitong isipan.Ano nga ba ang ginagawa niya kanina?!Sa sandaling iyon, mahigpit ang pagkakakunot ng kanyang noo, at kitang-kita sa mukha niya ang matinding inis.Diyos ko, hindi niya maintindihan kung bakit siya ganito kairitable.Ipinikit ni Dylan ang kanyang mga mata, sumandal sa upuan, at hindi na nagsalita pa.Si Casey naman ay lihim na napabuntong-hininga sa ginhawa.Hindi niya alam kung ano ang mangyayari kung nagpatuloy pa sa pagkainis si Dylan kanina.Biglang nag-vibrate ang kanyang cellphone. Nang makita niya ang caller ID, agad niya itong sinagot, hindi alintana ang presensya ni Dylan.Ngunit bago pa siya makapagsalita, isang malakas na boses na ang umalingawngaw sa kanyang tenga.“Casey! Kamusta ka? Bigla akong pinatawag ni Dad kahapon nakakainis! Ngayon lang ako nakalaya. Pagbalik ko, nalaman kong nahulog ka sa tubig! Diyos ko, anong nangyari?!”Kumunot nang bahagya ang noo ni
Nararamdaman ni Casey ang pagkatuyo ng kanyang lalamunan.Tama naman ang sinabi ni Lincoln. Ang kasunduan nila ay mas pabor sa kanya. Ngunit…May bumabagabag sa kanya—isang bagay na hindi niya mawari.Napansin ni Lincoln ang pag-aalinlangan sa kanyang mukha, kaya hindi niya hinayaan itong lumamig. “Kapag nagtagumpay ang plano mo, makakapasok ka sa internal department. Lahat ng proyekto ng Andrada Group na gusto mong makuha, mapupunta sa’yo. Walang sinuman ang may kakayahang ipatupad ito nang kasinghusay mo.”Dahan-dahang tiningnan ni Casey ang lalaki. Walang bahid ng pag-aalinlangan sa mga mata ni Lincoln—pawang kumpiyansa at determinasyon lamang.Kalmadong sumagot si Casey, ngunit may bahid ng pagdududa ang kanyang tono. “Ang isang tao tulad mo ay hindi basta-basta gumagawa ng kasunduan nang walang kapalit. Ano ba talaga ang gusto mong makuha mula sa akin?”Direkta ang kanyang tanong, at hindi niya inalis ang tingin sa lalaki.Nakangiting umiling si Lincoln. Sa totoo lang, gusto niya
“Gusto niyang lagyan ako ng gamot?”“Personal niyang gagawin?”Tila isang baliw na tao ang nasa harapan niya. Hindi makapaniwalang nakatingin si Casey kay Dylan habang pilit na kumakawala sa pagkakahawak nito sa kanya.Nang mapagtantong hindi siya makakaalis, napabuntong-hininga siya at itinigil ang pagpalag. Napakurap siya at napailing. “Ano bang problema mo?”Noong mag-asawa pa sila, ilang beses na siyang nasaktan, nasugatan, at nagkasakit. Alam iyon ni Dylan, pero ni minsan, hindi ito nagpakita ng kahit anong malasakit. Sa halip, palagi lang nitong nilalayuan siya, ipinapakita ang malamig nitong likuran, na para bang wala siyang halaga.Ngayon, simpleng pananakit lang ng paa dahil sa mataas na takong, biglang nagbago ang ihip ng hangin? Siya pa mismo ang mag-aabot ng gamot?Hindi maipaliwanag ni Casey ang nararamdaman. May kung anong kakaiba, hindi natural, at talagang nakakapagtaka.Ang lalaking ito… sobrang delikado talaga.Hindi pinansin ni Dylan ang sinabi niya. Sa halip, binuk
Pagkababa ng tawag, naramdaman ni Casey ang biglang katahimikan sa paligid. Sa totoo lang, mas nagustuhan niya ang pagkain ngayon.Masarap naman talaga ito.Si Dylan, sa kabilang banda, ay biglang nawalan ng gana. Sa halip, napuno siya ng galit—isang damdaming ni siya mismo ay hindi maintindihan.Bigla niyang ibinaba ang kutsara, at ang madilim niyang ekspresyon ay nagpalubog pa lalo sa tensyon ng silid.Ngunit si Casey…Walang pakialam.Sanay na siya sa presensya nito.Tinitigan siya ni Dylan ng malamig, puno ng mga salitang gusto niyang ipukol rito, pero sa kabila ng lahat, bigla siyang nakaramdam ng paninikip sa dibdib.Napangiti nang pilit si Casey at sinabing, “Pasensya na. Hindi ko sinasadya na guluhin ang usapan ninyo kanina… pero hindi ko talaga mapigilan ang sarili ko.”Dahil sa totoo lang, natawa siya sa naging reaksyon ni Suzanne.Noon, ang babaeng iyon ay napaka-elegante at mataas ang tingin sa sarili.Pero ngayon? Para siyang isang inosenteng white lotus na pilit nagpapab
Pagkabalik ni Dylan sa kwarto, lumapit si Casey sa sofa at binuksan ang bag.Sa loob, may nakita siyang isang kahon ng cellphone at isang kahon ng gamot sa ilalim nito.Napakunot ang noo niya. Kinuha niya ang kahon ng gamot at binasa ang label—isang ointment na pampabawas ng pamamaga at pampabilis ng paggaling ng pasa.Napanganga siya nang bahagya. Sa party kanina, hinawi niya ang laylayan ng kanyang damit para ipakita ang paa niya kay Dylan…Siya ba ang bumili nito?Hindi niya alam kung dapat siyang matuwa o magduda. Pero hindi na niya masyadong pinag-isipan. Nilagay niya sa tabi ang ointment, kinuha ang bagong cellphone, at nagmamadaling pumunta sa kwarto. Kailangan niyang makausap si Ingrid.Sinagot agad ng kabilang linya ang tawag.Naglaro ang mga mata ni Casey. “Ingrid, nabasa ang cellphone ko, kaya ngayon lang ako nakakuha ng bago.”“Ano?!” Nag-aalalang sagot ni Ingrid. “Anong nangyari?”Napakagat-labi si Casey. “Hindi ko alam ang buong detalye. Pumunta lang ako sa labas saglit,