Saglit na tumigil si Casey, tinitingnan si Suzanne na para bang isang estranghero. Sa pagitan nila, ramdam ang hindi matawarang tensyon.Nagpalitan ng tingin ang mga kaibigan ni Suzanne, bahagyang sumimangot. Alam nila kung sino si Casey, at halata ang inis sa kanilang mga mukha. Lumapit si Suzanne, dala pa rin ang kanyang pangkaraniwang kaaya-ayang ngiti.“Casey, ang ganda ng pagkakataon! Sino ang kasama mong kakain? Kung kilala naman natin, bakit hindi ka na lang sumama sa amin?”Sa loob-loob ni Casey, napangisi siya. Napaka-typical ni Suzanne—palaging nagpapakita ng kagandahang-asal kahit hindi ka niya gusto. Ang kakayahan nitong magpanggap ng pagiging mabait ang dahilan kung bakit marami ang humahanga rito. Ang taas ng tingin sa kanya ng mga tao, lalo na ngayong may koneksyon siya kay Dylan.Matamang tumingin si Casey kay Suzanne. “Hindi ba medyo nakakatawa na itanong mo pa ‘yan, gayong alam mo naman ang sagot?”Ito ang isa sa pinaka ayaw niya sa pinsan.Saglit na napakurap si Suz
Itinaas ni Casey ang isang kilay sa pagkalito. “Ano?”Napangiti siya nang mapait, pinupukol ng matalim na tingin si Suzanne. “Humingi ng tawad?”Mabilis na umiling si Suzanne kay Sam, pilit siyang hinihila palayo sa pagtatalo. Ngunit tila isang di-nakikitang puwersa ang pumigil kay Sam, hindi siya natinag kahit bahagya.Isang mapanuyang ningning ang sumilay sa mga mata ni Casey. “Sa buong kasal ko, patuloy kang nakikipag-ugnayan sa dating asawa ko sa kung anu-anong paraan. Nagawa mo pang magpadala sa akin ng sunod-sunod na litrato ninyong dalawa na puno ng lambing. Sa tingin mo ba ako ang may utang na loob na humingi ng tawad?”Napuno ng mga buntong-hininga at pag-aalinlangan ang paligid, at ang mga naroroon ay tila hindi makapaniwala sa narinig. “Totoo ba ‘to?”Maging ang mga kaibigan ni Suzanne ay nagtinginan, ang kanilang mga ekspresyon ay halong gulat at pagdududa.Sa gitna ng tensyon, mariing sumagot si Sam, “Anong kalokohan ang sinasabi mo? Iniisip mo bang maniniwala kami sa gaw
Nakaramdam ng matinding kaba si Suzanne habang mabilis siyang lumapit at hinawakan ang braso ni Sam. Napatingin siya nang may pag-aalala kay Casey. “Casey, kailangan mong maunawaan na mabuti ang intensyon ni Sam. Huwag mo sanang bigyan ng maling kahulugan ang mga sinabi niya. Sam, huwag mo ring masamain ito!”Biglang sumingit si Dylan, may mapanuksong ngiti sa kanyang labi. Ang malamig niyang titig ay dumapo kay Casey habang matigas niyang sinabi, “Kung may reklamo ka, sabihin mo na lang sa akin nang direkta.”Bahagyang tumuwid ang tindig ni Sam, biglang napuno ng kumpiyansa nang maramdaman ang suporta ni Dylan.Humarap si Casey kay Dylan, walang bahid ng takot sa kanyang mga mata. Isang mahinahong ngiti ang lumitaw sa kanyang labi. “Sa handaan, malinaw ko nang sinabi sa iyo, Dylan, na gusto kong makipagdiborsyo. Hindi ko kailangan ang proteksyon mo. At bakit ko naman mararamdaman ang selos sa relasyon mo kay Suzanne?”Agad na nagdilim ang ekspresyon ni Dylan, bumalik sa kanyang isipa
Ang kanyang mga salita ay tila payak, ngunit may taglay na hindi maitatangging banta sa ilalim ng bawat pantig.Si Sam, na ilang sandali lang ang nakalipas ay umiiyak, biglang nakaramdam ng matinding kaba. Nanlamig ang kanyang mukha habang unti-unting bumalot sa kanya ang tensyon. Agad siyang tumingin kay Casey, ngunit napansin niyang sadyang iniiwasan siya nito.Si Dylan, na kanina pa tahimik na nagmamasid, ay tumingin nang malamig kay Lincoln, ang kanyang ekspresyon matigas. “Mukhang napaka-impluwensiya mo ngayon, Mr. Ybañez.”Bahagyang tinaas ni Lincoln ang isang kilay, may mapanuksong ngiti sa kanyang mga labi. “Natural lamang na protektahan ang babaeng mahal mo. Sigurado akong pareho rin ang nararamdaman mo para sa kaniyang pinsan, hindi ba?”Nagsalubong ang tingin nina Suzanne at Dylan. May bahagyang pag-aalinlangan sa kanyang mga mata habang lihim niyang sinusuri ang reaksyon ni Dylan. Ngunit sa kanyang pagkagulat, nanatili itong kalmado, hindi sumagot ni isang salita.Ramdam n
Maingat na iniabot ni Lincoln ang isang malinis na nakapaketeng dokumento kay Casey. “Nandito ang lahat ng detalye tungkol sa kaso ng kumpanya. Noong nakaraan, hindi ko naibigay sa’yo ang buong buod, kaya ipinagawa ko ulit ito para mas malinaw ang lahat.”Tinanggap ni Casey ang dokumento at agad itong sinuri. Matapos ang ilang sandali, napansin niyang may ilang pagbabago, ngunit ang mga ito ay nagbigay ng mas malinaw na impormasyon at nagdagdag pa ng dalawang mahahalagang punto na makakatulong sa kanyang pag-unawa sa kaso.Tumango siya nang may pagpapahalaga. “Malaking tulong ito.”Tumaas ang kilay ni Lincoln habang pinagmamasdan ang paraan ng kanyang pagtutok sa dokumento, lalo na ang mahabang pilik-mata ni Casey na bahagyang kumikindat habang nagbabasa. Isang ngiti ang unti-unting sumilay sa kanyang labi. “Mukhang dapat yata kitang pasalamatan, Cas.”Dati niyang tinatawag na “Hera” si Casey, ngunit tila nagpasya siyang gumamit ng mas impormal na palayaw. Bagama’t hindi ito gaanong n
“Sayang talaga ang unang beses mo!” mariing sabi ni Ingrid, bahagyang nakakuyom ang mga kamao.Bahagyang kumurap si Casey sa narinig. Ang unang beses niya… Isang alaala ang muling bumalik, matamis ngunit may kasamang pait—isang sugat na hindi pa tuluyang naghihilom.Nalala niya ang gabing iyon—isang gabing hindi niya kailanman inasahan. Nawalan siya ng kontrol sa sarili, lasing sa epekto ng gamot na hindi niya alam kung paano napunta sa kanyang sistema. Ipinadala siya sa isang silid, ang kanyang isipan ay nalilito, isang makapal na ulap ng kawalan ng malay ang bumalot sa kanya.Nagising siyang masakit ang buong katawan, parang binugbog. May bigat sa kanyang dibdib, at nang lumingon siya sa kanyang tabi, doon niya nakita ang isang lalaking nakahiga sa kama—Dylan.Napasinghap siya, isang matinding takot ang bumalot sa kanya, ngunit ilang segundo lang, napalitan ito ng ginhawa. Salamat na lang at siya iyon.Ngunit ang ginhawang iyon ay hindi nagtagal.Nang magising si Dylan, malamig at p
Si Daisy ay nakatayo roon, tulala, habang bumibilis ang tibok ng kanyang puso. Ano ang kasong nilalabanan niya? Alam ng lahat na may pambihirang kakayahan si Diego pagdating sa pagsasalita at pangangatwiran. Maraming tao ang humihingi ng kanyang tulong sa legal na laban, ngunit ang pagtanggap niya ng kaso ay nakabatay lamang sa kanyang kagustuhan. May mga bulong-bulungan na kahit ang pinakamalalakas na kalaban ay umatras na lamang kapag narinig ang kanyang pangalan—wala nang may nais makipagtuos sa kanya. Sa mata ng iba, isa siyang henyo sa larangan ng batas—isang tunay na puwersang dapat katakutan. Bagamat si Daisy mismo ay isang abogado, bago pa lamang siya sa propesyon. Ilang taon pa lang ang nakalipas mula nang siya ay grumadweyt, at sa panahong iyon, limitado lamang ang mga kasong naiangat niya—mga maliliit na kaso, malayo sa malalaking drama ng hukuman. Kaya nang marinig niya ang sinabi ni Diego, bahagyang sumilay ang isang maliit na pag-asa sa kanyang puso. Pero mabilis
Si Daisy ay napangisi nang malamig. “Huwag mong isipin kahit saglit na siya talaga si Hera. Ang kabilang panig ay matalino at tiyak na mauunawaan ang sitwasyong ito. Alam nilang kaibigan ka ni Dylan, kaya siguradong kukuha sila ng mas malakas na tao para kontrolin ka. Kung hindi man lang sila magpapadala ng isang malaking pangalan, bakit pa sila mag-aabala?”Mabilis na sinagot ni Diego ng may pangungutya, “Kahit pa dumating si Hera, sigurado akong kaya ko siyang tapatan. Bukod pa riyan, ilang taon na siyang nawawala. Sino ang makapagsasabi kung siya pa rin ang pinakamahusay? Sa ngayon, bitbit ko lang ang kanyang reputasyon. Lahat ng tao tinatawag akong ‘ikalawang Hera.’ Kung gusto mo akong bigyan ng palayaw, tawagin mo na lang akong Diego! Saan ba nanggaling ang ‘ikalawang Hera’ na iyan?”“Talaga?” sagot ni Daisy nang may matinding panunukso. “Hindi mo pa rin ba matanggap? Noong nasa rurok ng kanyang tagumpay si Hera, ni kalahati ng naabot mo ngayon ay hindi mo pa naaabot. Ngayong may
BOOM!Isang malakas na pagsabog ang yumanig sa eroplano.Walang pag-aalinlangan, agad hinawakan ni Dylan ang kamay ni Casey at hinila siya papalabas.Halos hindi siya makapag-react—nanginig ang kanyang pilikmata, ngunit hinayaan niyang dalhin siya nito.Mabilis nilang narating ang cockpit, kung saan makikita ang kapitan na halatang naguguluhan. Mahigpit nitong hinahawakan ang mga kontrol, habang pawis na pawis sa matinding tensyon.Sa labas ng cockpit, lumakas ang ingay ng mga pasaherong nagsisigawan.Biglang nag-crackle ang mikropono.“Ina-atake tayo! May mga eroplanong bumabaril sa atin!”Dumagundong ang takot sa buong eroplano.Mga sigaw, pag-iyak, at pagmamakaawa ang pumuno sa cabin. May ilan pang tumayo mula sa kanilang mga upuan, hindi na alam kung ano ang gagawin. Ang mga flight attendants naman ay tila mawawalan na ng malay sa sobrang nerbiyos.“Ano’ng gagawin natin?!” isang stewardess ang halos mangiyak-ngiyak. “Mamamatay ba tayo?”“Diyos ko! Ayoko pang mamatay!” isa pang cre
“BITCH!!!”Halos mabaliw na si Suzanne sa galit.Maingat niyang pinagplanuhan ang lahat, ngunit parang unti-unti itong nasisira sa harap niya. Hindi niya inasahan na magkasamang maghapon sina Dylan at Casey—lalo na ang pagtanggap ni Dylan sa pagsuway nito.Paanong nagawa ni Casey na magsalita nang gano’n? Na parang hindi siya natatakot sa maaaring mangyari? Hindi ba niya alam na ang ganitong klase ng pagsalita ay lalo lang magpapagalit kay Dylan? O sinasadya ba niya ito, desperadong sirain din si Suzanne kahit na kapahamakan ang kapalit?Gigil na gigil si Suzanne, pero wala siyang magawa. Hindi na niya pwedeng ulitin ang dati niyang estilo—ang pagpapanggap na may sakit o kaya’y pagpapadala ng mensahe ng kahinaan kay Dylan. Kung gagawin niya ulit iyon, baka tuluyan na siyang mabuking.Pero ang mas kinatatakutan niya ay ang naging reaksyon ni Dylan. Hindi ito nagalit. Hindi man lang ito nairita. Sa halip, nanatiling kalmado ito at walang pakialam.Bakit? Bakit parang walang epekto ang m
Dahil may video conference si Dylan, nagpasya si Casey na bumalik sa kanyang silid dala ang plano na kailangan niyang pag-aralan.Maya-maya, nakatanggap siya ng mensahe mula kay Liam Vertosa sa blue app, ipinapaliwanag ang nangyari kaninang umaga. Hindi na siya nagulat. Alam na niya kung paano gumagalaw ang mga taong nasa paligid ni Dylan, lalo na si Suzanne.Buong hapon, masusing pinag-aralan ni Casey ang plano at pinag-isipan kung paano ipapaliwanag ang mga detalye sa designer. Hindi siya maaaring magkamali—kailangan niyang gawin itong perpekto.Dumating ang gabi, at tulad ng nakasanayan, magkasamang naghapunan sina Dylan at Casey.Tahimik nilang pinagsaluhan ang pagkain, ngunit napansin ni Casey ang pabago-bagong timpla ng ugali ni Dylan. Para bang may bumabagabag sa isip nito, ngunit hindi ito naglalabas ng anumang emosyon.Sa kabila ng lahat, kumain lang si Casey nang normal, hindi pinansin ang malamig na presensya ng kanyang asawa. Pero hindi niya inaasahan na biglang tutunog an
Tinignan ni Casey ang grupo ng mga designer sa harapan niya. Kita sa mukha ng ilan ang pag-aalinlangan, habang ang iba naman ay tila hindi kumbinsido sa sinabi niya. Ngunit sa halip na umurong, muli siyang nagsalita.“Sa pagkakataong ito, hindi ko gustong magdisenyo kayo ng kanya-kanyang istilo. Sa halip, gusto kong magsama-sama kayo upang buuin ang bawat disenyo nang magkakasama.”Lahat sila napatingin sa kanya.“Napansin ko ang mga disenyo niyo ng wedding dress. Lahat kayo may kanya-kanyang expertise, kaya iniisip ko na kung pagsasamahin ang inyong galing, mas makakalikha tayo ng pinakamagandang disenyo.”Ang pinakamatandang designer sa grupo, si Lina, ay nagtaas ng kilay. Kita sa kanyang mga mata ang gulat at pag-aalinlangan.“Bagama’t magaling kami sa iba’t ibang aspeto ng disenyo, paano kung hindi bagay ang pagsasama-sama ng mga istilo namin?”“Ang kailangan lang ay isang istilo sa bawat wedding dress. Labing-pitong disenyo ang gagawin natin, kaya may sapat na espasyo para sa iny
Ang sinabi ni Casey ay parang malakas na hampas sa kanyang ulo—biglang nagising ang kanyang nalilitong isipan.Ano nga ba ang ginagawa niya kanina?!Sa sandaling iyon, mahigpit ang pagkakakunot ng kanyang noo, at kitang-kita sa mukha niya ang matinding inis.Diyos ko, hindi niya maintindihan kung bakit siya ganito kairitable.Ipinikit ni Dylan ang kanyang mga mata, sumandal sa upuan, at hindi na nagsalita pa.Si Casey naman ay lihim na napabuntong-hininga sa ginhawa.Hindi niya alam kung ano ang mangyayari kung nagpatuloy pa sa pagkainis si Dylan kanina.Biglang nag-vibrate ang kanyang cellphone. Nang makita niya ang caller ID, agad niya itong sinagot, hindi alintana ang presensya ni Dylan.Ngunit bago pa siya makapagsalita, isang malakas na boses na ang umalingawngaw sa kanyang tenga.“Casey! Kamusta ka? Bigla akong pinatawag ni Dad kahapon nakakainis! Ngayon lang ako nakalaya. Pagbalik ko, nalaman kong nahulog ka sa tubig! Diyos ko, anong nangyari?!”Kumunot nang bahagya ang noo ni
Nararamdaman ni Casey ang pagkatuyo ng kanyang lalamunan.Tama naman ang sinabi ni Lincoln. Ang kasunduan nila ay mas pabor sa kanya. Ngunit…May bumabagabag sa kanya—isang bagay na hindi niya mawari.Napansin ni Lincoln ang pag-aalinlangan sa kanyang mukha, kaya hindi niya hinayaan itong lumamig. “Kapag nagtagumpay ang plano mo, makakapasok ka sa internal department. Lahat ng proyekto ng Andrada Group na gusto mong makuha, mapupunta sa’yo. Walang sinuman ang may kakayahang ipatupad ito nang kasinghusay mo.”Dahan-dahang tiningnan ni Casey ang lalaki. Walang bahid ng pag-aalinlangan sa mga mata ni Lincoln—pawang kumpiyansa at determinasyon lamang.Kalmadong sumagot si Casey, ngunit may bahid ng pagdududa ang kanyang tono. “Ang isang tao tulad mo ay hindi basta-basta gumagawa ng kasunduan nang walang kapalit. Ano ba talaga ang gusto mong makuha mula sa akin?”Direkta ang kanyang tanong, at hindi niya inalis ang tingin sa lalaki.Nakangiting umiling si Lincoln. Sa totoo lang, gusto niya
“Gusto niyang lagyan ako ng gamot?”“Personal niyang gagawin?”Tila isang baliw na tao ang nasa harapan niya. Hindi makapaniwalang nakatingin si Casey kay Dylan habang pilit na kumakawala sa pagkakahawak nito sa kanya.Nang mapagtantong hindi siya makakaalis, napabuntong-hininga siya at itinigil ang pagpalag. Napakurap siya at napailing. “Ano bang problema mo?”Noong mag-asawa pa sila, ilang beses na siyang nasaktan, nasugatan, at nagkasakit. Alam iyon ni Dylan, pero ni minsan, hindi ito nagpakita ng kahit anong malasakit. Sa halip, palagi lang nitong nilalayuan siya, ipinapakita ang malamig nitong likuran, na para bang wala siyang halaga.Ngayon, simpleng pananakit lang ng paa dahil sa mataas na takong, biglang nagbago ang ihip ng hangin? Siya pa mismo ang mag-aabot ng gamot?Hindi maipaliwanag ni Casey ang nararamdaman. May kung anong kakaiba, hindi natural, at talagang nakakapagtaka.Ang lalaking ito… sobrang delikado talaga.Hindi pinansin ni Dylan ang sinabi niya. Sa halip, binuk
Pagkababa ng tawag, naramdaman ni Casey ang biglang katahimikan sa paligid. Sa totoo lang, mas nagustuhan niya ang pagkain ngayon.Masarap naman talaga ito.Si Dylan, sa kabilang banda, ay biglang nawalan ng gana. Sa halip, napuno siya ng galit—isang damdaming ni siya mismo ay hindi maintindihan.Bigla niyang ibinaba ang kutsara, at ang madilim niyang ekspresyon ay nagpalubog pa lalo sa tensyon ng silid.Ngunit si Casey…Walang pakialam.Sanay na siya sa presensya nito.Tinitigan siya ni Dylan ng malamig, puno ng mga salitang gusto niyang ipukol rito, pero sa kabila ng lahat, bigla siyang nakaramdam ng paninikip sa dibdib.Napangiti nang pilit si Casey at sinabing, “Pasensya na. Hindi ko sinasadya na guluhin ang usapan ninyo kanina… pero hindi ko talaga mapigilan ang sarili ko.”Dahil sa totoo lang, natawa siya sa naging reaksyon ni Suzanne.Noon, ang babaeng iyon ay napaka-elegante at mataas ang tingin sa sarili.Pero ngayon? Para siyang isang inosenteng white lotus na pilit nagpapab
Pagkabalik ni Dylan sa kwarto, lumapit si Casey sa sofa at binuksan ang bag.Sa loob, may nakita siyang isang kahon ng cellphone at isang kahon ng gamot sa ilalim nito.Napakunot ang noo niya. Kinuha niya ang kahon ng gamot at binasa ang label—isang ointment na pampabawas ng pamamaga at pampabilis ng paggaling ng pasa.Napanganga siya nang bahagya. Sa party kanina, hinawi niya ang laylayan ng kanyang damit para ipakita ang paa niya kay Dylan…Siya ba ang bumili nito?Hindi niya alam kung dapat siyang matuwa o magduda. Pero hindi na niya masyadong pinag-isipan. Nilagay niya sa tabi ang ointment, kinuha ang bagong cellphone, at nagmamadaling pumunta sa kwarto. Kailangan niyang makausap si Ingrid.Sinagot agad ng kabilang linya ang tawag.Naglaro ang mga mata ni Casey. “Ingrid, nabasa ang cellphone ko, kaya ngayon lang ako nakakuha ng bago.”“Ano?!” Nag-aalalang sagot ni Ingrid. “Anong nangyari?”Napakagat-labi si Casey. “Hindi ko alam ang buong detalye. Pumunta lang ako sa labas saglit,