Galit na galit si Casey habang nakatingin kay Dylan. Puno ng poot ang kanyang mga mata, at ramdam niya ang matinding kahihiyan sa nangyari. Nanginig ang kanyang katawan sa sobrang galit, at sa susunod na sandali, bigla siyang yumuko at mariing kinagat ang balikat ni Dylan.“Ugh…!” napahalinghing si Dylan sa sakit at agad siyang bumitaw kay Casey, itinulak siya palayo nang malakas. Tumama si Casey sa pintuan ng kotse sa tabi ng upuan ng pasahero, ramdam niya ang hapdi sa kanyang likod.“Anong problema mo? Aso ka ba?!” galit na sigaw ni Dylan habang pinupunasan ang dugo sa kanyang balikat. Ang mukha niya’y sobrang lupit at malamig, halatang pigil na pigil ang galit.Ramdam pa rin ni Casey ang lasa ng dugo sa kanyang bibig. Nang tingnan niya si Dylan, kitang-kita ang galit at pagkasuklam sa kanyang mga mata. Pakiramdam niya’y binaboy siya. Nakaramdam siya ng matinding sakit, hindi lang sa katawan, kundi pati sa kanyang damdamin.Napansin ni Dylan ang pamumutla sa mukha ni Casey. Nagulat
Nakahiga si Suzanne sa kama ng ospital na may masayang ngiti sa kanyang mukha.Pumasok si Gio, ang kanyang assistant, nang dahan-dahan ngunit halatang balisa. “Miss Suzanne…”Napatingin si Suzanne kay Gio, at dahil sa kakaibang ekspresyon nito, agad siyang kinabahan. “Anong nangyari?” tanong niya, ramdam ang hindi magandang kutob.Huminga nang malalim si Gio, nag-aalangan man, ay nagsimulang magkuwento. “Ginawa ko po ang inutos niyo. Sinundan ko si Casey paglabas niya. Papunta na sana siya sa sarili niyang sasakyan nang bigla siyang hilahin ni Dylan papasok sa kotse niya. Miss Suzanne, sinubukan niyang lumaban pero hindi siya nakawala…”Tumigil si Gio sa pagkukuwento, halatang natatakot. Lihim niyang tiningnan si Suzanne at nakita niyang namumutla na ito sa galit.Nanlamig ang katawan ni Gio. Alam ng lahat na mabait at mahinhin si Suzanne, ngunit siya lang ang tunay na nakakaalam kung gaano ito kabilis magbago ng ugali kapag nagseselos o nagagalit.“Magpatuloy ka!” utos ni Suzanne, pi
Habang nanatiling tahimik ang dalawa, huminto na rin ang kotse sa harap ng lumang bahay ng mga Almendras. Ang banayad na ugong ng makina ay unti-unting nawala, ngunit nanatiling mabigat ang tensyon sa pagitan nina Dylan Almendras at Casey Andrada.Walang imik, bumaba agad si Dylan mula sa kotse. Hindi man lang siya lumingon kay Casey. Ang kanyang malamig at walang pakialam na kilos ay nagsasabing wala siyang balak pansinin ang mga nangyari sa pagitan nila.Nanatiling nakaupo si Casey sandali, napakunot ang noo habang pinipilit ang sarili na kumalma. Nanginginig pa rin ang kanyang dibdib dahil sa mga emosyon na pilit niyang itinatago. Sa wakas, bumuntong-hininga siya nang marahan, binuksan ang pinto ng kotse, at bumaba. Hindi niya alam na namumula at namamaga pa ang kanyang mga labi—isang tahimik na patunay ng tensyon sa pagitan nila kanina.Si Dylan naman, kahit tahimik, ay may mga bakas din ng nangyari. Sa gilid ng kanyang mukha ay may mga bahagyang gasgas—hindi masyadong halata, ngu
at adlibs upang umabot sa 2,000 salita:Bahagyang gumalaw ang mga mata ni Dylan, at sa unang pagkakataon, tahimik siyang sumang-ayon sa sinabi ng kanyang lola.“Hay…,” malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ni Lola Isabel habang nakatingin sa apo. Kita sa kanyang mga mata ang lungkot at pagsisisi. “Alam ba ng nanay mo na ang paglayo ninyo ni Casey ang pinakawalang kwentang desisyong nagawa niya? Kayong dalawa ang pinakanababagay sa isa’t isa.” Nangangatog ang kanyang boses habang sinasabi ito, na para bang matagal na niya itong kinikimkim.Napatulala si Dylan sa narinig. Parang may tinamaan na nakatagong damdamin sa loob niya. Sa isang iglap, nagbago ang anyo ng kanyang mukha—mula sa pagiging matatag, biglang lumambot ang kanyang mga mata, puno ng emosyon na pilit niyang itinatago. Pero bago pa siya tuluyang madala ng damdamin, mabilis niyang ibinalik ang sarili sa kasalukuyan. Maingat niyang hinawakan ang braso ng kanyang lola. “Lola, bumaba na tayo,” aniya sa mahinahong tinig, h
Hindi nagsalita si Dylan, bagkus ay tumango lamang sa butler. Agad namang kumilos ang butler at sumenyas sa mga kasambahay. Ilang sandali pa, naglabasan ang ilang kasambahay na nagtutulak ng ilang hilera ng mga sampayan ng damit.Ang mga damit ay maayos na nakasabit—iba’t ibang klase, lahat ay nakasadyang gawin batay sa sukat ni Casey. Halatang pinili ang bawat piraso ng maingat dahil ang bawat damit ay elegante at may mataas na kalidad.Pero alam ni Casey na hindi si Dylan ang pumili nito. Sigurado siyang iniutos lang niya ito sa isang espesyal na tao para gawin ang lahat.Nang makita ito ni Lola Isabel, halos mapuno ng tuwa ang kanyang puso. “Ay, naku! Ang gaganda naman! Sa wakas, Dylan, may ginawa ka ring nakapagpasaya sa lola mo!” aniya habang nakangiti nang malapad.Hindi kumibo si Dylan, nanatiling seryoso habang bahagyang pinipigil ang damdamin.Lumingon si Lola Isabel kay Casey at tinanong ito nang may lambing, “Casey, tingnan mo ang mga damit na ‘yan. May nagustuhan ka ba?”S
Ngumiti si Casey at tumango, “Sige, tutulungan na kitang makabalik.”“‘Wag na, kaya ko namang umakyat mag-isa. Ah, Albert, pwede mo nang ihatid si Casey pabalik sa bahay at isama mo na rin ang mga damit niya.”Mabilis na sumagot si Albert, “Opo.”Napangiti si Casey ng bahagya. Sa wakas, nakinig si Lola Isabel sa sinabi niya. Kung hindi, siguradong si Dylan pa rin ang maghahatid sa kanya pauwi.Bahagyang dumilim ang mukha ni Dylan, pero nanatiling kalmado ang kanyang tono. “Mauna na ako.”Tahimik lamang si Lola Isabel habang tinititigan ang apo. Kita sa kanyang mga mata ang bahagyang pagsisisi, pero hindi niya iyon binigyan ng pansin at hinayaan lamang itong umalis.Samantala, si Casey naman ay sumama sa mga tauhang inutusan ng butler upang ihatid siya pauwi.Habang nasa loob ng sasakyan, napabuntong-hininga siya. Sa kabila ng pagkadismaya niya sa ginawa ng pamilya Almendras, hindi niya kayang gumanti ng masama. Para kay Lola Isabel, ayaw niyang lumala pa ang sitwasyon. Alam niyang hin
Walang habas na binuksan ni Jade ang pintuan ng opisina dahilan upang mapaigtad si Casey mula sa kinauupuan nito. Nilingon ni Casey si Jade at napansing humahangos ito habang nakatukod ang kaniyang dalawang palad sa parehong mga tuhod. Magsasalita na sana si Casey upang tanungin siya ngunit kaagad siyang pinutol ni Jade. “Nabalitaan mo naba?” tanong ni Jade habang nakahawak sa kaniyang dibdib at pilit na pinapakalma ang sarili. Biglang kumunot ang noo ni Casey nang mapagtantong malaki at biglaan ang balitang tinutukoy ni Jade kaya nagsimulang kumabog nang mabilis ang puso niya. “Nagising naba siya?” halos hindi marinig ang boses ni Casey habang tinatanong ‘yon. Tumango nang dahan-dahan si Jade dahilan upang mapahalukipkip si Casey sa upuan. Kumurap siya nang ilang beses at kinagat ang pang ibabang labi nito na sa sobrang diin ay muntikan na itong masugatan. “Pero malay mo naman ‘diba? Baka nag bago na ang isip ni Dylan bago pa man nagising si Suzane,” ani Jade na malabon
Hindi mapakali si Casey na kanina pa patingin-tingin sa kaniyang cellphone na nasa ibabaw ng mesa niya. Dalawang araw na ang lumipas at wala paring email na pinapasa sa kaniya si Ingrid. Nagdududa na siya at baka desidido rin talaga ito na huwag ipahawak sa kaniya ang kaso. Naging interesado si Casey sa kaso dahil bukod sa divorce case ito, nabanggit din ni Ingrid na may dalawang malaking tao ang involve rito. Ganitong mga kaso ang gusto ni Casey, ‘yong pagpapawisan siya. Biglang tumunog ang cellphone ni Casey dahilan upang mapabalikwas siya sa pagkakaupo. Inabot niya ‘yon at umaasa na pangalan ni Ingrid ang bubungad sa kaniya. Ngunit hindi email ni Ingrid ang natanggap niya kundi ang text nito. “Sa coffee shop mo nalang kunin ang mga detalye na hinahanap mo. Parang masarap mag kape ngayon, lalo na kapag libre.” Napatampal sa noo si Casey at wala ng nagawa kundi mag ayos para tumungo sa coffee shop. Nang makarating si Casey sa coffee shop ay bumungad agad sa kaniya ang ta
Ngumiti si Casey at tumango, “Sige, tutulungan na kitang makabalik.”“‘Wag na, kaya ko namang umakyat mag-isa. Ah, Albert, pwede mo nang ihatid si Casey pabalik sa bahay at isama mo na rin ang mga damit niya.”Mabilis na sumagot si Albert, “Opo.”Napangiti si Casey ng bahagya. Sa wakas, nakinig si Lola Isabel sa sinabi niya. Kung hindi, siguradong si Dylan pa rin ang maghahatid sa kanya pauwi.Bahagyang dumilim ang mukha ni Dylan, pero nanatiling kalmado ang kanyang tono. “Mauna na ako.”Tahimik lamang si Lola Isabel habang tinititigan ang apo. Kita sa kanyang mga mata ang bahagyang pagsisisi, pero hindi niya iyon binigyan ng pansin at hinayaan lamang itong umalis.Samantala, si Casey naman ay sumama sa mga tauhang inutusan ng butler upang ihatid siya pauwi.Habang nasa loob ng sasakyan, napabuntong-hininga siya. Sa kabila ng pagkadismaya niya sa ginawa ng pamilya Almendras, hindi niya kayang gumanti ng masama. Para kay Lola Isabel, ayaw niyang lumala pa ang sitwasyon. Alam niyang hin
Hindi nagsalita si Dylan, bagkus ay tumango lamang sa butler. Agad namang kumilos ang butler at sumenyas sa mga kasambahay. Ilang sandali pa, naglabasan ang ilang kasambahay na nagtutulak ng ilang hilera ng mga sampayan ng damit.Ang mga damit ay maayos na nakasabit—iba’t ibang klase, lahat ay nakasadyang gawin batay sa sukat ni Casey. Halatang pinili ang bawat piraso ng maingat dahil ang bawat damit ay elegante at may mataas na kalidad.Pero alam ni Casey na hindi si Dylan ang pumili nito. Sigurado siyang iniutos lang niya ito sa isang espesyal na tao para gawin ang lahat.Nang makita ito ni Lola Isabel, halos mapuno ng tuwa ang kanyang puso. “Ay, naku! Ang gaganda naman! Sa wakas, Dylan, may ginawa ka ring nakapagpasaya sa lola mo!” aniya habang nakangiti nang malapad.Hindi kumibo si Dylan, nanatiling seryoso habang bahagyang pinipigil ang damdamin.Lumingon si Lola Isabel kay Casey at tinanong ito nang may lambing, “Casey, tingnan mo ang mga damit na ‘yan. May nagustuhan ka ba?”S
at adlibs upang umabot sa 2,000 salita:Bahagyang gumalaw ang mga mata ni Dylan, at sa unang pagkakataon, tahimik siyang sumang-ayon sa sinabi ng kanyang lola.“Hay…,” malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ni Lola Isabel habang nakatingin sa apo. Kita sa kanyang mga mata ang lungkot at pagsisisi. “Alam ba ng nanay mo na ang paglayo ninyo ni Casey ang pinakawalang kwentang desisyong nagawa niya? Kayong dalawa ang pinakanababagay sa isa’t isa.” Nangangatog ang kanyang boses habang sinasabi ito, na para bang matagal na niya itong kinikimkim.Napatulala si Dylan sa narinig. Parang may tinamaan na nakatagong damdamin sa loob niya. Sa isang iglap, nagbago ang anyo ng kanyang mukha—mula sa pagiging matatag, biglang lumambot ang kanyang mga mata, puno ng emosyon na pilit niyang itinatago. Pero bago pa siya tuluyang madala ng damdamin, mabilis niyang ibinalik ang sarili sa kasalukuyan. Maingat niyang hinawakan ang braso ng kanyang lola. “Lola, bumaba na tayo,” aniya sa mahinahong tinig, h
Habang nanatiling tahimik ang dalawa, huminto na rin ang kotse sa harap ng lumang bahay ng mga Almendras. Ang banayad na ugong ng makina ay unti-unting nawala, ngunit nanatiling mabigat ang tensyon sa pagitan nina Dylan Almendras at Casey Andrada.Walang imik, bumaba agad si Dylan mula sa kotse. Hindi man lang siya lumingon kay Casey. Ang kanyang malamig at walang pakialam na kilos ay nagsasabing wala siyang balak pansinin ang mga nangyari sa pagitan nila.Nanatiling nakaupo si Casey sandali, napakunot ang noo habang pinipilit ang sarili na kumalma. Nanginginig pa rin ang kanyang dibdib dahil sa mga emosyon na pilit niyang itinatago. Sa wakas, bumuntong-hininga siya nang marahan, binuksan ang pinto ng kotse, at bumaba. Hindi niya alam na namumula at namamaga pa ang kanyang mga labi—isang tahimik na patunay ng tensyon sa pagitan nila kanina.Si Dylan naman, kahit tahimik, ay may mga bakas din ng nangyari. Sa gilid ng kanyang mukha ay may mga bahagyang gasgas—hindi masyadong halata, ngu
Nakahiga si Suzanne sa kama ng ospital na may masayang ngiti sa kanyang mukha.Pumasok si Gio, ang kanyang assistant, nang dahan-dahan ngunit halatang balisa. “Miss Suzanne…”Napatingin si Suzanne kay Gio, at dahil sa kakaibang ekspresyon nito, agad siyang kinabahan. “Anong nangyari?” tanong niya, ramdam ang hindi magandang kutob.Huminga nang malalim si Gio, nag-aalangan man, ay nagsimulang magkuwento. “Ginawa ko po ang inutos niyo. Sinundan ko si Casey paglabas niya. Papunta na sana siya sa sarili niyang sasakyan nang bigla siyang hilahin ni Dylan papasok sa kotse niya. Miss Suzanne, sinubukan niyang lumaban pero hindi siya nakawala…”Tumigil si Gio sa pagkukuwento, halatang natatakot. Lihim niyang tiningnan si Suzanne at nakita niyang namumutla na ito sa galit.Nanlamig ang katawan ni Gio. Alam ng lahat na mabait at mahinhin si Suzanne, ngunit siya lang ang tunay na nakakaalam kung gaano ito kabilis magbago ng ugali kapag nagseselos o nagagalit.“Magpatuloy ka!” utos ni Suzanne, pi
Galit na galit si Casey habang nakatingin kay Dylan. Puno ng poot ang kanyang mga mata, at ramdam niya ang matinding kahihiyan sa nangyari. Nanginig ang kanyang katawan sa sobrang galit, at sa susunod na sandali, bigla siyang yumuko at mariing kinagat ang balikat ni Dylan.“Ugh…!” napahalinghing si Dylan sa sakit at agad siyang bumitaw kay Casey, itinulak siya palayo nang malakas. Tumama si Casey sa pintuan ng kotse sa tabi ng upuan ng pasahero, ramdam niya ang hapdi sa kanyang likod.“Anong problema mo? Aso ka ba?!” galit na sigaw ni Dylan habang pinupunasan ang dugo sa kanyang balikat. Ang mukha niya’y sobrang lupit at malamig, halatang pigil na pigil ang galit.Ramdam pa rin ni Casey ang lasa ng dugo sa kanyang bibig. Nang tingnan niya si Dylan, kitang-kita ang galit at pagkasuklam sa kanyang mga mata. Pakiramdam niya’y binaboy siya. Nakaramdam siya ng matinding sakit, hindi lang sa katawan, kundi pati sa kanyang damdamin.Napansin ni Dylan ang pamumutla sa mukha ni Casey. Nagulat
Nagbago ang ekspresyon ni Casey nang marinig ang sinabi ni Dylan. “Paanong magiging masama ang puso ni Lola Isabel?!” bulalas niya, hindi makapaniwala.Sa sandaling iyon, tumigil siya sa kanyang pag-aalboroto. Ang kanyang mga mata ay napuno ng pag-aalala. Hindi na niya kayang magpanggap na matatag pa siya, lalo na’t si Lola Isabel ang pinag-uusapan.Tiningnan siya ni Dylan ng malamig, ang kanyang mga mata ay walang bakas ng awa. Hindi siya nagsalita at dumiretso na sa driver’s seat ng kotse. Hindi man lang niya binigyan ng kahit anong paliwanag si Casey.Napakagat-labi si Casey, naramdaman niyang nawawalan siya ng lakas. Paano ko haharapin si Dylan kung pati si lola ay ginagamit na niya laban sa akin? Alam niyang mabait si Lola Isabel sa kanya, kahit na apo nito si Dylan. Pero bakit ganito? Bakit kailangan pa niyang masangkot sa gusot nilang dalawa?Narinig niya ang “click” ng pag-lock ng mga pinto. Napatigil siya at agad na nagtaka. Hindi naman sila umaalis pa. May masama ba siyang b
Nang biglang nawala sa paningin ni Suzanne si Casey, agad siyang nataranta at tinawag ito nang sunod-sunod, “Casey! Casey!”Mabilis niyang tinangkang bumangon mula sa kama, pero bago pa siya makatayo, pinigilan siya ni Dylan. Mahigpit ang kapit nito sa balikat niya at inupo siyang muli. “Huwag mo na siyang alalahanin!” mariing sabi nito.Maputla ang mukha ni Suzanne habang pilit na nagtatago ng kaba. Nanginginig ang boses niya nang sumagot, “Dylan, hindi pa rin okay si Casey. Alam mong malaki ang naging epekto sa kanya ng nangyari kahapon. Sinubukan ko na siyang aliwin, pero halata namang hindi pa siya nakakabangon sa lahat ng iyon. Baka… baka kung anong maisip niyang gawin sa sarili niya!” Napahigpit ang hawak niya sa kumot, pilit pinapakita ang labis na pag-aalala.Nanlaki ang mga mata ni Dylan, at napuno ng kaba ang dibdib niya sa narinig. Kung totoo man ang sinasabi ni Suzanne—na baka magpakamatay si Casey—hindi niya mapapatawad ang sarili. Alam niyang wala nang ibang taong masasa
“Ngayong nagkita na tayo, Mr. Almendras, siguro mas mabuti na rin na pag-usapan natin ang ilang bagay,” malamig na bungad ni Casey, ang kanyang boses ay walang bahid ng dating lambing. “Alam mo na ang ginawa ni Lolo Joaquin at mga sinasabi niya sa blue app at ang nangyari sa pagitan natin. Hindi ko na pinansin ang ibang bagay dahil ayokong palakihin pa, pero kung sosobra na, huwag mo akong sisihin kung mapipilitan akong kumilos.”Nanlamig ang paligid sa sinabi ni Casey. Ang dating sigla sa kanyang boses ay napalitan ng malamig na tono na tila ba hindi na siya yung babaeng kilala nila noon.Napatingin si Suzanne kay Dylan, ang kaba sa kanyang dibdib ay halos sumabog. Ngunit sa halip na pag-aalala, nakita niya ang matinding panunuya sa mga mata ni Dylan. Hindi niya maitago ang ngisi sa kanyang labi habang nagsalita, “Ikaw ang nakakaalam kung nagsinungaling ba talaga si Lolo Joaquin o hindi. Pero ang alam ko, ikaw at ang tatay mo ay parehong walang hiya.”Mabilis na nagdilim ang mukha ni