Natural na naging mas magiliw ang pakikitungo ni Raoul kay Casey, wala na ang pormal at matigas na ugali ng isang Presidente Mendez.Alam naman ng lahat na kahit hindi kasinglakas ng Almendras Group at Ybañez Group ang Mendez Group, isa pa rin itong mahalagang presensya sa City B. Kung hindi, hindi sana siya nailagay sa katabi ng isang tulad ni Dylan Almendras sa kaganapan kanina.Habang nagkukwentuhan, dumating na sila sa kanilang destinasyon.Isa-isang bumaba ang grupo mula sa sasakyan, habang ang kanilang mga driver naman ay nagmaneho palayo.Pagpasok nila sa pribadong silid-kainan, bawat isa ay kumuha ng kani-kanilang puwesto. Ngunit sa pagkakataong ito, personal na hinila ni Yuan ang isang upuan para kay Casey.“Zither, dito ka umupo,” aniya, may bahagyang lambing sa boses.Napakagat-labi si Casey sa munting gulat, ngunit mabilis siyang naupo. Ilang segundo lang, umupo rin si Yuan sa tabi niya.Sa kabilang panig ng mesa, napansin ni Raoul Mendez ang kilos ng anak niya at bahagyan
Si Diego ay bahagyang umubo bago nagsalita. “Hindi ka pa rin ba nakaka-move on dito? Seryoso? Divorce na kayo, may kanya-kanya na kayong buhay. Ano man ang gawin niya, desisyon niya ’yun. Dapat hayaan na lang natin siya. Isa pa, babae lang siya—wala naman siyang matibay na koneksyon. Nag-aalala ka pa rin bang kaya ka niyang pabagsakin?”Dylan napangisi nang malamig. Babae lang?Isang ganitong babae ang nagawang magpabagsak sa kanya, isang simpleng galaw lang niya ang maaaring magpawala ng daan-daang bilyong piso.Maliit na halaga ba iyon?Napagtanto rin ni Diego ang kanyang nasabi, kaya mabilis siyang umubo ulit at nagmadaling sumagot. “Pasensya na! Masyado lang akong naging kampante! Saka sabi ko namang aapela ulit ako, pero ikaw ang pumigil sa akin. Paano kung manalo ako sa susunod?”Dylan ibinaba ang chopsticks sa kanyang kamay. Halos hindi pa siya nakakakain.Napakunot-noo si Diego. “Simula pa lang, hindi na maganda ’yang sikmura mo, tapos hindi ka pa kakain? Gusto mo bang mamatay
Pinagmasdan ni Lincoln si Casey at Dylan habang patuloy na umaasa sa magiging kinalabasan ng karera. Wala siyang gaanong emosyon sa kanyang mukha, ngunit alam niyang darating na ang sandali kung kailan magtatapos ang lahat ng ito.Samantala, si Raoul Mendez na kanina’y kinakabahan, ay biglang ngumiti ng maluwag. Hangga’t nangunguna ang pambato niya sa ranggo, walang sinuman ang magdududa sa kanya. Hindi na mahalaga kung nauuna si Dylan kay Casey—ang mahalaga ay mapanatili ang posisyon sa top ten, at sa ganitong paraan, hindi siya kailanman kakalabanin.Ngayon, ang mga natitirang kalahok ay ang mga nasa top ten, at ang pinaka-matinding laban ay magsisimula na.Tumaas ang tensyon habang ang final race ay nagsisimula. Mas mahirap at mas mapanghamong ang track na ito kumpara sa mga naunang rounds. Hindi na magkatabi ang mga kotse, at mas malawak na ang daan, puno ng mga liko at matarik na mga pagliko na magtutulak sa bawat driver na magbigay ng kanilang pinakamahusay.Pagkatapos ng senyal
Pagkatapos ng matinding karera, sabay na bumaba ng sasakyan sina Casey at Dylan. Walang kahit isang tingin na ibinigay si Casey kay Dylan, dire-diretso siyang naglakad pabalik sa upuan niya na parang wala lang nangyari.Ang susunod na resulta ng ibang racers? Wala siyang pakialam.Pero…Katabla niya si Dylan.Kaka-upo pa lang niya nang biglang sumigaw si Daisy, “Woohoo! Panalo tayo!”Napakunot-noo si Diego at sinimangutan siya. “Tabla lang ‘yun! Anong panalo ang sinasabi mo? Wala ka bang hiya?”Pinaikot ni Daisy ang mga mata niya. “Ikaw kaya ang walang hiya!”Tahimik lang si Casey, hindi man lang lumingon kay Diego. Pero si Diego, hindi maiwasang titigan siya.Dalawang beses na siyang natalo ng babaeng ‘to. Dalawang beses. Sa magkaibang paraan! Nakakabaliw!At itong si Daisy, nakisakay pa sa moment! Ang sarap sanang bigwasan ang bunganga nito.Samantala, hindi na interesado si Lincoln sa third-place racer sa field. Mas nakatuon na ang pansin niya kay Casey.Zither.Bakit pamilyar ang
Dinedma siya ni Dylan.Napilitan namang lumapit si Diego at bumulong sa tenga nito, “Pwede bang kontrolin mo ang emosyon mo? Naninigas na ako sa lamig! At isa pa, gusto mo bang isipin ng mga tao na galit ka dahil hindi ikaw ang nakakuha ng unang pwesto?”Agad na tumalim ang tingin ni Dylan kay Diego, dahilan para mapaatras ito.“Ay, sige na! Balewalain mo na lang yung sinabi ko,” mabilis na sagot ni Diego habang itinaas ang mga kamay bilang pagsuko.Samantala, patuloy pa ring nagsasalita ang host sa entablado, pinapakilala ang mga nagwagi at hinihikayat silang tanggapin ang kanilang mga parangal.Sa hindi kalayuan, nakangiti si Casey habang nakatingin kay Yuan. “Yuan.”Malinaw na narinig ni Dylan ang malambing na tono ng boses ni Casey. Agad na dumilim ang kanyang ekspresyon.Ang kapal ng mukha. Tinatawag niyang ganun si Yuan?Napansin naman ni Yuan ang pagtawag niya. “Bakit?”“Pakisuyo na lang na ibang tao ang kumuha ng award para sa akin. Uuwi na ako,” sabi niya nang walang emosyon.
Si Casey ay tumango at ngumiti nang bahagya. “Sige, mag-hot pot tayo. Matagal na rin mula noong huli akong kumain nito.”“Oh wow~” Excited na sabi ni Daisy, hindi maitago ang sigla sa boses niya. “Kahit tabla ang laban kanina, sobrang perfect pa rin ng resulta! Yuan, ayos ka lang ba ngayon?”Napangiti si Yuan Mendez at tumango. “Oo. Kung hindi dahil kay Casey, malamang hindi ko magagawang kunin ang kumpanya ngayon. Casey, salamat.”Mainit ang tingin niyang puno ng pasasalamat, pero may kung anong nakatago sa ilalim nito—isang bagay na hindi madaling basahin.Hindi komportable si Casey sa paraan ng pagtitig ni Yuan sa kanya. Agad niyang iniwas ang tingin at pinilit ngumiti. “Magkaibigan tayo, at ito ang ginagawa ng magkaibigan. Huwag mo nang sabihin sa akin ang ganyang mga bagay sa hinaharap.”Bahagyang nagbago ang ekspresyon ni Yuan. Napansin niya ang diin sa salitang kaibigan—parang kailangan niyang ipaalala iyon sa sarili niya.Maging sina Stephanie at Daisy ay napansin ang bahagyan
Sandaling natigilan si Dylan, at sa loob ng ilang segundo, may dumaan na emosyon sa kanyang mga mata—mga damdaming hindi maunawaan ni Diego.Ngunit hindi na siya nag-abala pang alamin. Sa halip, muling nagsalita si Diego sa kanyang karaniwang walang pakialam na tono. “Okay lang makipaglaro sa mga babae, pero ‘wag na ‘wag kang magpapadala sa emosyon. Dahil kapag nangyari ‘yon…”Bahagya siyang ngumiti, isang mapait at mapanuyang ngiti, bago itinuloy ang sinasabi. Naalala niya ang ama niya—ang pinakamalinaw na halimbawa ng kung ano ang sinasabi niya. Pero ayaw na niyang ungkatin pa iyon.Bahagyang kumunot ang noo ni Dylan. “Hindi lahat katulad ng tatay mo.”Napatawa si Diego, pero may bahid ng pait ang boses niya. “Kapag nakita mong mag-isa ang tatay ko, hindi mo gugustuhing mahulog sa isang babae.” Luminga siya sa labas ng bintana ng kotse bago bumuntong-hininga. “Dito mo na lang ako ibaba sa kanto. Kita na lang tayo ulit sa ibang araw.”May natural na kaswalidad si Diego, pero kung tit
Pero…Hindi niya alam na habang lumalapit siya, lalong lumalakas ang halimuyak na bumabalot sa kanya.Kumunot ang noo ni Dylan. Tumayo siya sa may pinto, hindi man lang nag-abala na magpalit ng sapatos. Matingkad ang iritasyon sa kanyang mukha, para bang may kung anong bagay na lubos na nakakaapekto sa kanya.Nang makita niyang papalapit si Suzanne, agad niyang sinabi sa malalim at malamig na tinig—“Huwag kang lumapit.”Napako sa kinatatayuan si Suzanne.Nanlamig ang kanyang katawan sa biglaan at matigas na pagbabawal ni Dylan.Napakasakit.Ang lalaking dati ay kayang yakapin at lapitan nang walang pag-aalinlangan, ngayon ay tinitingnan siya na para bang isang bagay na hindi kanais-nais.Kung alam lang niya kung anong iniisip ni Dylan sa mga oras na ito, tiyak na mas lalo siyang masasaktan. Dahil ang tanging nasa isip ng lalaki ay—Ano bang amoy ‘to? Ang baho!Pero si Suzanne, wala siyang kaalam-alam.Pinilit niyang ngumiti, pilit na kumakapit sa maliit na pag-asang hindi pa tuluyang
Nang biglang nawala sa paningin ni Suzanne si Casey, agad siyang nataranta at tinawag ito nang sunod-sunod, “Casey! Casey!”Mabilis niyang tinangkang bumangon mula sa kama, pero bago pa siya makatayo, pinigilan siya ni Dylan. Mahigpit ang kapit nito sa balikat niya at inupo siyang muli. “Huwag mo na siyang alalahanin!” mariing sabi nito.Maputla ang mukha ni Suzanne habang pilit na nagtatago ng kaba. Nanginginig ang boses niya nang sumagot, “Dylan, hindi pa rin okay si Casey. Alam mong malaki ang naging epekto sa kanya ng nangyari kahapon. Sinubukan ko na siyang aliwin, pero halata namang hindi pa siya nakakabangon sa lahat ng iyon. Baka… baka kung anong maisip niyang gawin sa sarili niya!” Napahigpit ang hawak niya sa kumot, pilit pinapakita ang labis na pag-aalala.Nanlaki ang mga mata ni Dylan, at napuno ng kaba ang dibdib niya sa narinig. Kung totoo man ang sinasabi ni Suzanne—na baka magpakamatay si Casey—hindi niya mapapatawad ang sarili. Alam niyang wala nang ibang taong masasa
“Ngayong nagkita na tayo, Mr. Almendras, siguro mas mabuti na rin na pag-usapan natin ang ilang bagay,” malamig na bungad ni Casey, ang kanyang boses ay walang bahid ng dating lambing. “Alam mo na ang ginawa ni Lolo Joaquin at mga sinasabi niya sa blue app at ang nangyari sa pagitan natin. Hindi ko na pinansin ang ibang bagay dahil ayokong palakihin pa, pero kung sosobra na, huwag mo akong sisihin kung mapipilitan akong kumilos.”Nanlamig ang paligid sa sinabi ni Casey. Ang dating sigla sa kanyang boses ay napalitan ng malamig na tono na tila ba hindi na siya yung babaeng kilala nila noon.Napatingin si Suzanne kay Dylan, ang kaba sa kanyang dibdib ay halos sumabog. Ngunit sa halip na pag-aalala, nakita niya ang matinding panunuya sa mga mata ni Dylan. Hindi niya maitago ang ngisi sa kanyang labi habang nagsalita, “Ikaw ang nakakaalam kung nagsinungaling ba talaga si Lolo Joaquin o hindi. Pero ang alam ko, ikaw at ang tatay mo ay parehong walang hiya.”Mabilis na nagdilim ang mukha ni
“Nakakaistorbo na ako?”Nang dumating si Dylan, hindi niya isinara ang pinto, kaya nang makarating si Casey sa may pintuan, agad niyang nakita sina Dylan at Suzanne sa loob ng kwarto, tila malapit at masyadong maginhawa sa isa’t isa.Ang ngiti sa labi ni Suzanne ay agad na nawala, ngunit mabilis din niyang ibinalik ang kanyang mapagpanggap na ngiti. “Casey! Nandito ka pala, pasok ka!” ani niya, pilit na pinapakalma ang sarili.Habang nagsasalita, lihim niyang pinagmasdan si Casey, sinusubukang alamin kung may narinig ba ito sa kanilang pag-uusap kanina. Hanggang ngayon, hindi pa siya sigurado kung ano talaga ang narinig ni Casey noong gabing iyon sa party ni. Kung magtatanong muli si Casey, siguradong masisira ang magandang imahe na pinaghirapan niyang buuin sa harap ni Dylan.Napatingin si Dylan kay Casey, ang kanyang mga mata’y matalim at puno ng emosyon na mahirap basahin.Ngumiti si Casey ng bahagya, tinatago ang totoong nararamdaman. Narinig niya ang pag-uusap nina Dylan at Suzan
Kumikinang ang mga mata ni Suzanne habang nakangiting iniangat ang kanyang hinlalaki kay Regina. “Mom, ikaw talaga ang the best! Walang makakatalo sa mga diskarte mo!” masigla niyang sabi.Napangiti si Regina at umiling. “Naku, ikaw talaga. Pero alam mo na ang dapat gawin habang nandito ka sa ospital. Kailangan mong maging maingat kung paano mo haharapin si Dylan. Alam mo naman ang limitasyon, hindi ba?” sabay kindat niya.Huminga nang malalim si Suzanne at seryosong tumango. “Mom, huwag kang mag-alala. Hindi na ako kasing pabaya tulad ng dati. Ngayon, alam ko na kung paano ko ito lalaruin. Sa loob ng dalawang buwan, ako na ang magiging asawa niya.”Nagpakita ng kasiyahan sa mukha si Regina at tinapik ang kamay ng anak. “Iyan ang gusto kong marinig. Pero may kailangan pa akong asikasuhin kaya hindi muna ako makakapagtagal dito. Tatawagin ko na lang ang assistant mo para may kasama ka.”“Okay, Mom,” sagot ni Suzanne.Umalis na si Regina, iniwan si Suzanne sa kanyang kwarto. Ilang sanda
Si Regina ay napabuntong-hininga nang malalim, halatang puno ng pag-aalala. “Suzanne, alam mo naman dapat ito. Dahil hindi ka niya gusto, kaya natin ginamit ang plano na gawing tagapagligtas ka niya para masira ang lugar ni Casey sa puso niya.”Tahimik lang si Suzanne habang mahigpit na hawak ang kumot. Ramdam niya ang bigat ng mga salita ng kanyang ina, pero hindi niya alam kung paano sasagutin.Napansin ni Regina ang lungkot sa mukha ng anak, kaya pinilit niyang gawing mas malumanay ang kanyang boses. “Anak, kapag andito kana sa edad ko, maiintindihan mo na hindi laging pag-ibig ang pinakamahalaga sa buhay. Status, kapangyarihan, at pera—‘yan ang tunay na importante. Kayang mabuhay ng isang tao kahit walang pag-ibig, pero kung wala kang pera o katayuan, baka mamatay ka sa gutom.”Hinaplos niya ang buhok ni Suzanne, pilit pinapakalma ang damdamin nito. “Hindi lahat ng tao kayang mabuhay sa pag-ibig lang. Kaya ko pinlano ito para sa’yo, para makasal ka kay Dylan. Sa ganitong paraan, m
——: [Lahat ng pamilya may problema. Sa pagkakataong ‘to, hindi naman talaga nagsalita si President Dylan tungkol dito. Ang lahat ng desisyon ay galing kay Lolo Joaquin ng pamilya Almendras. Hindi ba’t hindi natin alam kung ano talaga ang saloobin ni President Dylan dito?]——: [Ano pa bang hindi malinaw? Obvious naman. Siyempre, ang pamilya Almendras ay palaging inuuna ang sarili nilang interes. Si Casey? Isa lang siyang outsider sa kanila. Sino ba talaga ang magpapahalaga sa kanya? Sa tingin ko, mas bagay naman si Casey kay President Lincoln. Bagay na bagay sila! Sana nga ikasal na sila agad at magkaroon ng baby!]——: [Kalokohan! Grabe naman kayo kay President Dylan. Ang bait-bait niya kay Casey sa lahat ng taon na magkasama sila. Kahit nung nalugi ang Andrada Group, hindi siya iniwan ni Dylan. Pero anong ginawa ni Casey? Niloko lang siya. Tapos ngayon, kasalanan pa ni Dylan? At huwag niyong kalimutan ang sinabi ni Lolo Joaquin! Si Casey raw ang may pakana ng lahat. Isipin niyo, mayam
Nanlaki ang mga mata ni Liam Vertosa sa pagkabigla. “Boss Dylan…”Kanina lang, sigurado si Dylan Almendras sa gusto niyang mangyari—ayaw niyang burahin ang post. Gusto niyang masaktan si Casey Andrada. Gusto niyang makita kung paano siya masasaktan sa mga nababasa niya.Pero nang matapos niyang basahin ang post ni Joaquin Almendras sa blue app, bigla siyang kinabahan. Hindi niya alam kung bakit, pero parang may bumara sa lalamunan niya. Hindi niya inaasahan ang mararamdaman niyang kaba—parang may mali sa lahat ng ginawa niya.Ang mga salitang sinabi niya kanina ay parang kusa lang lumabas sa bibig niya, hindi man lang pinag-isipan. Parang sinasabi ng puso niya ang mga bagay na ayaw aminin ng isip niya.Tahimik niyang pinisil ang mga labi niya, pilit iniisip kung ano ang dapat sabihin. Ramdam ang bigat ng katahimikan sa silid, at parang bumibilis ang tibok ng puso niya.Napansin ni Liam ang magkahalong galit at pagkalito sa mukha ng kanyang boss kaya muling nagsalita, kahit medyo nag-a
Tumingin si Casey kay Ingrid na halatang nag-aalala. “Kung hindi naman totoo, hayaan mo na. Sanay na ang mga artista sa mga ganyang paninira.”Umiling si Casey, pero halatang may bumabagabag sa kanya. Natawa siya nang mahina. “Hindi naman ako naaapektuhan.”Ngunit hindi kumbinsido si Ingrid. Pinagmasdan niya si Casey ng mabuti at napansin ang kakaibang ekspresyon nito. “Eh bakit parang ang bigat ng aura mo? May problema ka ba?”Nag-atubili si Casey saglit bago siya napabuntong-hininga. “Si Lincoln… Naghihintay na naman siya sa labas ng bahay ko kanina. Ang hirap kasi. Ayokong maging bastos sa kanya, baka ma-offend ko siya. Pero iniisip naman niya na ginagamit ko siya laban sa Almendras family kaya ayan, panay ang lapit sa akin.”Napatawa si Ingrid. “Ayun pala! Kaya pala parang may bumabagabag sa’yo.”Tiningnan siya ni Casey ng masama pero ngumiti lang si Ingrid, halatang may naiisip na kalokohan. “Girl, naisip mo na ba?”“Naisip ko ano?” sagot ni Casey, napakunot-noo.Nag-inat si Ingr
Bahagyang napakunot ang noo ni Casey, ang marurupok niyang kilay ay nagtagpo sa mahinang pagkadismaya.Pero si Lincoln, sa kabilang banda, ay naramdaman ang mabilis na pagtibok ng kanyang puso. Noong huli silang magkasama sa party, mahigpit siyang nakakapit sa braso nito, pero naka-suot siya noon ng suit. May tela sa pagitan nila—isang hadlang na nagpalabnaw sa sensasyon. Ngayon, wala na. Direkta niyang naramdaman ang lambot ng balat ni Casey sa ilalim ng kanyang palad.Parang may dumaloy na kuryente sa buong katawan ni Lincoln sa sandaling iyon, nagdulot ng matinding pagkabigla sa kanya. Hindi pa siya kailanman naging ganito ka-intimate sa kahit sinong babae. Mabilis ang pagtibok ng kanyang puso, parang tambol na nagwawala sa kanyang dibdib.Napansin ni Casey ang tensyon sa ere. Hindi siya kumportable, kaya marahan niyang hinila ang kanyang kamay. “Mr. Ybañez,” mahina ngunit matalim ang tono niya.Hindi na niya kailangang sabihin pa ang lahat. Klaro ang mensahe.Pero hindi binitawan