Alam ni Daisy na may dahilan si Casey sa pagtatago ng kanyang tunay na pagkakakilanlan. Dahil dito, hindi niya maaaring tawagin ito sa buong pangalan sa harap ng maraming tao.Ngunit kahit ganoon, dahil sa lakas ng kanyang boses, agad nitong nakuha ang atensyon ng mga nasa paligid. Lumingon ang ilan sa direksyong tinutukan niya, at doon nila agad napansin ang isang matangkad at payat na pigura.Tahimik si Casey, hindi nagmamadali, hindi rin nagtatapon ng tingin sa paligid. Sa kabila ng mga matang nakatuon sa kanya, nanatili siyang walang bahid ng kaba. Nang mapansin niyang naroon na sina Suzanne at ang iba pa nilang kasama, dumiretso siya sa kanila.Samantala, si Raoul Mendez, na kanina pa kalmado at hindi gaanong nagmamasid, ay biglang napatingin sa babaeng papalapit. Ngunit higit pa sa kanya, ang agad niyang pinagmasdan ay ang reaksyon ng kanyang anak na si Yuan Mendez.Hindi naman siya tutol sa pagkakaroon ng mga kaibigang babae ng kanyang anak, pero bakit parang puro babae lang an
Umupo rin si Stephanie at pinagmasdan ang dalawang taong papalayo. Napangiti siya at bumuntong-hininga. “Takot siyang mapagalitan.”“Hahaha, sigurado ‘yan…”Samantala, sa isang tahimik na sulok ng lugar, hinila na ni Raoul Mendez ang anak niyang si Yuan Mendez palayo sa ibang tao. Makikita sa mukha niya ang matinding inis at paninigas ng panga. Hindi na niya napigilan ang sarili—lahat ng pinipigilan niyang sasabihin kanina ay agad niyang ibinuga.“Nasiraan ka na ba ng bait? Naiintindihan mo ba ang ginagawa mo? Ilang taon kong pinaghandaan ito para maihanda ka bilang susunod na mamumuno sa Mendez Group, at ganito mo lang sisirain? Naiintindihan ko kung hindi ka nakahanap ng magaling na racer sa oras na kailangan mo, pero bakit mo ipapasok ang isang babae sa kompetisyon para lang punan ang puwesto? Ito ang sorpresa mo sa ama mo?!”Tumataas ang boses niya sa bawat salita. Hindi lang ito nakakagulat—nakakahiya ito. Paano na lang ang reputasyon niya matapos nito? Ano ang sasabihin ng mga t
Isinara ni Raoul Mendez ang kanyang mga mata, parang pinipigilan ang mga emosyon niyang naguguluhan. Kailangan niyang maniwala sa kanyang anak. Tumango siya nang walang kibo, ang tinig ay puno ng panghihinayang. “Sige, tara na. Sana hindi ka nagbibiro sa akin.”Malinaw sa tono ng kanyang boses ang isang matinding pagkabigo. Napansin ito ni Yuan Mendez, at kahit na sanay na siya sa pagiging matigas ng kanyang ama, ramdam niya ang bigat ng sitwasyon. Pakiramdam niya ay isang pagkatalo na naman ang mangyayari sa araw na ito.Bumangon si Yuan at ngumiti nang kaunti, hindi na nagbigay ng anumang paliwanag. Tahimik niyang iniiwasan ang magkasunod na tanong mula sa kanyang ama. Walang sinabing salita habang naglakad pabalik kasama si Raoul.Pagbalik nila sa kanilang mga upuan, naupo sila nang magkasunod. Si Raoul Mendez ay hindi mapakali at hindi nagsalita, para bang nawala ang sigla niya. Gayunpaman, hindi nito pinansin ang mga tao sa paligid at nagpatuloy sa paggawa ng mga bagay na parang
“Oh my god! Ang saya saya! Talagang hindi basta-basta na magkasama ang dalawang ito sa isang okasyon. At ang dalawang pinakamalalaking boss na ito ay magkaaway pa, kaya naman talagang maganda itong palabas!”Marami sa mga tao ang namangha at hindi mapigilang magsalita.“Aba, ang pagdating nilang dalawa dito ay sapat na para ipakita kung gaano kahalaga ang car race na ito!”“Oo nga! Pero hindi lang naman ang car race ang mahalaga, ang tunay na focus ay ang susunod na proyekto.”Ang mga tao ay nagpalitan ng opinyon, nagsasabi ng kung anu-ano.Si Dylan at ang iba ay hindi nakarinig ng anuman. Si Dylan ay tumingin kay Lincoln ng walang emosyon. Dahil siya lang ang narito ngayon, parang may hindi maipaliwanag na ginhawa na naramdaman si Dylan.“Mr. Ybañez, nandito ka pala,” sabi ng isang tao.“Kung nandiyan si Dylan, paano pa ako hindi makararating?” Sagot ni Lincoln, na hindi nawawala ang kanyang malumanay na ngiti.Si Dylan ay hindi nagpakita ng reaksyon at patuloy na hindi makialam.Mar
“Ang kapal ng mukha niya! Huwag mo siyang pansinin!” inis na sabi ni Daisy habang pinanlalakihan ng mata si Diego bago siya tuluyang balewalain.Napangisi si Casey sa naging reaksyon ni Diego.“Grabe ka talaga magsalita. Ang daming tao dito, alam mo ba ‘yun?” tawang sabi niya habang umiiling.Napangiti si Diego pero halata sa mukha niya ang inis. “Tsk. Kung hindi lang dahil sa bagay na ‘yun, hindi kita kailangang suyuin, hayop ka!”Habang nagbibiruan sila, agad namang dumapo ang matalim na tingin ni Dylan kay Casey. Kahit na magaan ang aura nito at tila wala lang sa kanya ang sitwasyon, hindi maikakaila ang taglay nitong dignidad sa kanyang kilos. Agad na kumunot ang noo ni Dylan.Samantala, hindi rin nakalampas kay Lincoln ang nangyayari. Ilang upuan lang ang pagitan nila, at kahit hindi halatang interesado, nagtagal ang tingin niya kay Casey. Para bang may bumabagabag sa kanya tungkol sa dalaga.Maraming tao ang napatingin kina Lincoln at Dylan, ngunit walang sinuman ang may lakas n
“Pwede naman. Wala namang masama kung gusto lang niyang mag-practice.”“Pero… kung gusto lang naman niyang mag-practice, bakit hindi na lang siya mag-sign up mag-isa? Bakit kailangan niyang gamitin ang pangalan ng pamilya Mendez?”“Sigurado ka bang nire-represent niya talaga sila? Wala namang nagsabi na siya ang opisyal na kinatawan. Baka naman magkakilala lang sila?”Nagbulungan ang mga tao, nag-iisip ng kung anu-anong dahilan.Maging si Dylan ay napatitig rin sa kanya. May mali. Hindi niya maipaliwanag, pero habang pinagmamasdan niya ito, parang lalo niyang naiintindihan kung sino talaga si Casey. Pero pilit niya iyong itinatanggi.Samantala, nakatayo na si Diego, pero nang mapansin niyang hindi man lang siya tiningnan ni Dylan, agad nagdilim ang mukha niya.“Grabe ka! Ako na nga ang papalit sa’yo, pero chill ka pa rin diyan?”Ngunit hindi pa siya tapos magsalita nang bigla niyang makita ang likuran ni Casey. Napaatras siya, namutla.“Put—! Siya ‘yon!”Dylan agad na lumingon kay Die
Nanatiling nakaupo sina Lincoln kasama ang isang lalake, hindi makapaniwala sa nasaksihan nila. Ang babae—Casey—ay bigla na lang tumayo at nagsimulang magsalita.Ano ang nangyayari? Sino siya, at bakit parang may mahalagang nangyayari?Hindi gumalaw si Lincoln mula sa kanyang pwesto. Pinili niyang manatiling tahimik, pinapanood ang eksena nang may matalim na titig.Habang sinusunod ni Casey ang pagkakasunod-sunod ng tawag, isang anino ang lumitaw sa likuran niya. Isang presensyang masyadong pamilyar ang biglang bumalot sa kanya, dahilan para mapalingon siya.At doon niya nakita si Dylan.Nanlaki ang kanyang mga mata, at isang matinding pagkabigla ang gumuhit sa kanyang mukha. Ano?! Siya mismo ang pumunta rito?Nakatitig din si Dylan sa kanya, ang malamig at walang emosyong mga mata nito ay nakapako sa kanya. Ang kanyang presensya ay may kasamang matinding awtoridad—isang hindi matitinag na sigla na tila bumabalot sa paligid.Bahagyang napangisi si Casey, isang mapanuksong galit ang su
Sa isang iglap, si Casey ang naging sentro ng usapan. Lahat ng mata ay nakatuon sa kanya, puno ng pagtataka at hindi makapaniwala. Kanina lang, isa lang siya sa mga nangunguna—kahanga-hanga, pero hindi kapansin-pansin.Pero ngayon…Siya ang nasa unang pwesto.Sa dulo ng track, nakatayo si Dylan, nakatingin sa direksyon ng kotse ni Casey habang unti-unting naglalaho ito sa kanyang paningin. Ilang saglit pa bago niya tuluyang binawi ang tingin.Casey…Mahigpit niyang pinikit ang kanyang mga mata, tila pilit pinipigilan ang nag-aalab na damdamin sa loob niya. Galit ba ito? O may halo pang ibang emosyon na hindi niya maipaliwanag?Samantala, mula sa malayo, si Diego ay tahimik na nagmamasid. Napansin niyang tila hindi mapakali ang kanyang kaibigan.Bakit ganoon ang reaksyon niya?Kung hindi lang alanganin, nilapitan na sana niya ito para tanungin.Ngunit hindi lang si Diego ang nakapansin. Si Lincoln ay tahimik ding nakamatyag, ang noo’y bahagyang nakakunot. Sino ba ang babaeng iyon na lu
Nang biglang nawala sa paningin ni Suzanne si Casey, agad siyang nataranta at tinawag ito nang sunod-sunod, “Casey! Casey!”Mabilis niyang tinangkang bumangon mula sa kama, pero bago pa siya makatayo, pinigilan siya ni Dylan. Mahigpit ang kapit nito sa balikat niya at inupo siyang muli. “Huwag mo na siyang alalahanin!” mariing sabi nito.Maputla ang mukha ni Suzanne habang pilit na nagtatago ng kaba. Nanginginig ang boses niya nang sumagot, “Dylan, hindi pa rin okay si Casey. Alam mong malaki ang naging epekto sa kanya ng nangyari kahapon. Sinubukan ko na siyang aliwin, pero halata namang hindi pa siya nakakabangon sa lahat ng iyon. Baka… baka kung anong maisip niyang gawin sa sarili niya!” Napahigpit ang hawak niya sa kumot, pilit pinapakita ang labis na pag-aalala.Nanlaki ang mga mata ni Dylan, at napuno ng kaba ang dibdib niya sa narinig. Kung totoo man ang sinasabi ni Suzanne—na baka magpakamatay si Casey—hindi niya mapapatawad ang sarili. Alam niyang wala nang ibang taong masasa
“Ngayong nagkita na tayo, Mr. Almendras, siguro mas mabuti na rin na pag-usapan natin ang ilang bagay,” malamig na bungad ni Casey, ang kanyang boses ay walang bahid ng dating lambing. “Alam mo na ang ginawa ni Lolo Joaquin at mga sinasabi niya sa blue app at ang nangyari sa pagitan natin. Hindi ko na pinansin ang ibang bagay dahil ayokong palakihin pa, pero kung sosobra na, huwag mo akong sisihin kung mapipilitan akong kumilos.”Nanlamig ang paligid sa sinabi ni Casey. Ang dating sigla sa kanyang boses ay napalitan ng malamig na tono na tila ba hindi na siya yung babaeng kilala nila noon.Napatingin si Suzanne kay Dylan, ang kaba sa kanyang dibdib ay halos sumabog. Ngunit sa halip na pag-aalala, nakita niya ang matinding panunuya sa mga mata ni Dylan. Hindi niya maitago ang ngisi sa kanyang labi habang nagsalita, “Ikaw ang nakakaalam kung nagsinungaling ba talaga si Lolo Joaquin o hindi. Pero ang alam ko, ikaw at ang tatay mo ay parehong walang hiya.”Mabilis na nagdilim ang mukha ni
“Nakakaistorbo na ako?”Nang dumating si Dylan, hindi niya isinara ang pinto, kaya nang makarating si Casey sa may pintuan, agad niyang nakita sina Dylan at Suzanne sa loob ng kwarto, tila malapit at masyadong maginhawa sa isa’t isa.Ang ngiti sa labi ni Suzanne ay agad na nawala, ngunit mabilis din niyang ibinalik ang kanyang mapagpanggap na ngiti. “Casey! Nandito ka pala, pasok ka!” ani niya, pilit na pinapakalma ang sarili.Habang nagsasalita, lihim niyang pinagmasdan si Casey, sinusubukang alamin kung may narinig ba ito sa kanilang pag-uusap kanina. Hanggang ngayon, hindi pa siya sigurado kung ano talaga ang narinig ni Casey noong gabing iyon sa party ni. Kung magtatanong muli si Casey, siguradong masisira ang magandang imahe na pinaghirapan niyang buuin sa harap ni Dylan.Napatingin si Dylan kay Casey, ang kanyang mga mata’y matalim at puno ng emosyon na mahirap basahin.Ngumiti si Casey ng bahagya, tinatago ang totoong nararamdaman. Narinig niya ang pag-uusap nina Dylan at Suzan
Kumikinang ang mga mata ni Suzanne habang nakangiting iniangat ang kanyang hinlalaki kay Regina. “Mom, ikaw talaga ang the best! Walang makakatalo sa mga diskarte mo!” masigla niyang sabi.Napangiti si Regina at umiling. “Naku, ikaw talaga. Pero alam mo na ang dapat gawin habang nandito ka sa ospital. Kailangan mong maging maingat kung paano mo haharapin si Dylan. Alam mo naman ang limitasyon, hindi ba?” sabay kindat niya.Huminga nang malalim si Suzanne at seryosong tumango. “Mom, huwag kang mag-alala. Hindi na ako kasing pabaya tulad ng dati. Ngayon, alam ko na kung paano ko ito lalaruin. Sa loob ng dalawang buwan, ako na ang magiging asawa niya.”Nagpakita ng kasiyahan sa mukha si Regina at tinapik ang kamay ng anak. “Iyan ang gusto kong marinig. Pero may kailangan pa akong asikasuhin kaya hindi muna ako makakapagtagal dito. Tatawagin ko na lang ang assistant mo para may kasama ka.”“Okay, Mom,” sagot ni Suzanne.Umalis na si Regina, iniwan si Suzanne sa kanyang kwarto. Ilang sanda
Si Regina ay napabuntong-hininga nang malalim, halatang puno ng pag-aalala. “Suzanne, alam mo naman dapat ito. Dahil hindi ka niya gusto, kaya natin ginamit ang plano na gawing tagapagligtas ka niya para masira ang lugar ni Casey sa puso niya.”Tahimik lang si Suzanne habang mahigpit na hawak ang kumot. Ramdam niya ang bigat ng mga salita ng kanyang ina, pero hindi niya alam kung paano sasagutin.Napansin ni Regina ang lungkot sa mukha ng anak, kaya pinilit niyang gawing mas malumanay ang kanyang boses. “Anak, kapag andito kana sa edad ko, maiintindihan mo na hindi laging pag-ibig ang pinakamahalaga sa buhay. Status, kapangyarihan, at pera—‘yan ang tunay na importante. Kayang mabuhay ng isang tao kahit walang pag-ibig, pero kung wala kang pera o katayuan, baka mamatay ka sa gutom.”Hinaplos niya ang buhok ni Suzanne, pilit pinapakalma ang damdamin nito. “Hindi lahat ng tao kayang mabuhay sa pag-ibig lang. Kaya ko pinlano ito para sa’yo, para makasal ka kay Dylan. Sa ganitong paraan, m
——: [Lahat ng pamilya may problema. Sa pagkakataong ‘to, hindi naman talaga nagsalita si President Dylan tungkol dito. Ang lahat ng desisyon ay galing kay Lolo Joaquin ng pamilya Almendras. Hindi ba’t hindi natin alam kung ano talaga ang saloobin ni President Dylan dito?]——: [Ano pa bang hindi malinaw? Obvious naman. Siyempre, ang pamilya Almendras ay palaging inuuna ang sarili nilang interes. Si Casey? Isa lang siyang outsider sa kanila. Sino ba talaga ang magpapahalaga sa kanya? Sa tingin ko, mas bagay naman si Casey kay President Lincoln. Bagay na bagay sila! Sana nga ikasal na sila agad at magkaroon ng baby!]——: [Kalokohan! Grabe naman kayo kay President Dylan. Ang bait-bait niya kay Casey sa lahat ng taon na magkasama sila. Kahit nung nalugi ang Andrada Group, hindi siya iniwan ni Dylan. Pero anong ginawa ni Casey? Niloko lang siya. Tapos ngayon, kasalanan pa ni Dylan? At huwag niyong kalimutan ang sinabi ni Lolo Joaquin! Si Casey raw ang may pakana ng lahat. Isipin niyo, mayam
Nanlaki ang mga mata ni Liam Vertosa sa pagkabigla. “Boss Dylan…”Kanina lang, sigurado si Dylan Almendras sa gusto niyang mangyari—ayaw niyang burahin ang post. Gusto niyang masaktan si Casey Andrada. Gusto niyang makita kung paano siya masasaktan sa mga nababasa niya.Pero nang matapos niyang basahin ang post ni Joaquin Almendras sa blue app, bigla siyang kinabahan. Hindi niya alam kung bakit, pero parang may bumara sa lalamunan niya. Hindi niya inaasahan ang mararamdaman niyang kaba—parang may mali sa lahat ng ginawa niya.Ang mga salitang sinabi niya kanina ay parang kusa lang lumabas sa bibig niya, hindi man lang pinag-isipan. Parang sinasabi ng puso niya ang mga bagay na ayaw aminin ng isip niya.Tahimik niyang pinisil ang mga labi niya, pilit iniisip kung ano ang dapat sabihin. Ramdam ang bigat ng katahimikan sa silid, at parang bumibilis ang tibok ng puso niya.Napansin ni Liam ang magkahalong galit at pagkalito sa mukha ng kanyang boss kaya muling nagsalita, kahit medyo nag-a
Tumingin si Casey kay Ingrid na halatang nag-aalala. “Kung hindi naman totoo, hayaan mo na. Sanay na ang mga artista sa mga ganyang paninira.”Umiling si Casey, pero halatang may bumabagabag sa kanya. Natawa siya nang mahina. “Hindi naman ako naaapektuhan.”Ngunit hindi kumbinsido si Ingrid. Pinagmasdan niya si Casey ng mabuti at napansin ang kakaibang ekspresyon nito. “Eh bakit parang ang bigat ng aura mo? May problema ka ba?”Nag-atubili si Casey saglit bago siya napabuntong-hininga. “Si Lincoln… Naghihintay na naman siya sa labas ng bahay ko kanina. Ang hirap kasi. Ayokong maging bastos sa kanya, baka ma-offend ko siya. Pero iniisip naman niya na ginagamit ko siya laban sa Almendras family kaya ayan, panay ang lapit sa akin.”Napatawa si Ingrid. “Ayun pala! Kaya pala parang may bumabagabag sa’yo.”Tiningnan siya ni Casey ng masama pero ngumiti lang si Ingrid, halatang may naiisip na kalokohan. “Girl, naisip mo na ba?”“Naisip ko ano?” sagot ni Casey, napakunot-noo.Nag-inat si Ingr
Bahagyang napakunot ang noo ni Casey, ang marurupok niyang kilay ay nagtagpo sa mahinang pagkadismaya.Pero si Lincoln, sa kabilang banda, ay naramdaman ang mabilis na pagtibok ng kanyang puso. Noong huli silang magkasama sa party, mahigpit siyang nakakapit sa braso nito, pero naka-suot siya noon ng suit. May tela sa pagitan nila—isang hadlang na nagpalabnaw sa sensasyon. Ngayon, wala na. Direkta niyang naramdaman ang lambot ng balat ni Casey sa ilalim ng kanyang palad.Parang may dumaloy na kuryente sa buong katawan ni Lincoln sa sandaling iyon, nagdulot ng matinding pagkabigla sa kanya. Hindi pa siya kailanman naging ganito ka-intimate sa kahit sinong babae. Mabilis ang pagtibok ng kanyang puso, parang tambol na nagwawala sa kanyang dibdib.Napansin ni Casey ang tensyon sa ere. Hindi siya kumportable, kaya marahan niyang hinila ang kanyang kamay. “Mr. Ybañez,” mahina ngunit matalim ang tono niya.Hindi na niya kailangang sabihin pa ang lahat. Klaro ang mensahe.Pero hindi binitawan