Nanginginig ang mga binti ng ama ni Daisy sa kaba. Putik! Pwede ka bang tumahimik?!Ngunit hindi niya magawang isigaw ito. Sa halip, napatingin siya kay Suzanne na parang gusto nang lumubog sa lupa. Kung hindi siya titigil sa pagsasalita, siguradong lalong magagalit ang pamilya Almendras, at wala nang balikan pa.Mabilis na umiling si Suzanne, litong-lito at desperado. “Hindi! Hindi ko sinasadya! Akala ko hindi lang jade bracelet ang ibibigay ni Casey, kundi may iba pa! Kaya naghanda rin ako! Hindi ko gustong kunin ang atensyon niya!”Isang malamig at mapanuyang tawa ang lumabas kay Daisy. “Ah, ganun ba? Ganyan mo ba ipapaliwanag ang ginawa mo? Ang hina naman ng depensa mo.”Nanginig ang labi ng matandang babae, ngunit pinilit niyang pigilan ang galit. Sa mahina ngunit matigas na boses, sinabi niya, “Dahil iniligtas mo ang buhay ni Dylan, hindi na kita sisingilin sa ginawa mo ngayon. Pero kung talagang iniisip mo ang kalusugan ko, isang pabor lang ang hihilingin ko—huwag ka nang dumal
Tahimik na nakikinig si Angelo Herodias, ngunit sa wakas ay nagsalita siya nang marahan. May bigat ang kanyang boses, kahit na tila magaan ang pagkakabanggit niya.“Hindi mo puwedeng sabihin na ganito lang iyon. Minsan, ang sariling desisyon natin ang nagdadala sa atin sa kapahamakan—ang ibang bagay, kapag sinimulan na, hindi na madaling itigil.”Sa mga sandaling iyon, inalalayan ni Casey si Lola Isabel papunta sa lounge. Umupo ang matanda sa isang upuan, maputla ang mukha, at bahagyang nanginginig ang mga kamay habang mahigpit na nakakapit sa kanyang dibdib. Dahan-dahang naupo si Casey sa tabi niya, binaba ang boses, at halos bulong na nagsalita.“Lola, alam kong araw-araw kang nasasaktan… pero pagkatapos ng napakaraming taon, hindi mo pa rin ba kayang bitawan ang sakit na ito?”Napapitlag si Lola Isabel sa tanong na iyon. Para bang may pumiga sa kanyang puso, at parang may malamig na hangin na dumaan sa kanyang katawan. Napatingin siya kay Casey, ang pagod niyang mga mata ay puno ng
Sa isang iglap, iniangat ni Casey ang kanyang ulo at tiningnan si Lola Isabel. Napalunok siya bago dahan-dahang nagsalita.“Lola… si Dylan… bumalik na siya.”Nanlaki ang mga mata ng matanda, at agad siyang napahawak sa armrest ng kanyang upuan. Nanginig ang kanyang mga labi, hindi makapaniwala sa narinig.“Casey… anong ibig mong sabihin?”* mahina nitong bulong.Alam ni Casey na mahirap paniwalaan ang sasabihin niya, pero hindi siya maaaring umatras ngayon. Lumunok siya at hinawakan ang kamay ng kanyang lola.“Lola, alam kong mahirap itong tanggapin. Baka iniisip mong sinasabi ko lang ito para palakasin ang loob mo. Pero naaalala mo pa ba ang abbot ng Baoguang Temple? Alam mo kung sino siya—isang mongheng hindi basta-basta nagsisinungaling. Hindi siya nagsasalita nang walang katotohanan. Kung hindi mo ako kayang paniwalaan, paano siya?”Napailing si Lola Isabel, halatang hindi sigurado kung maniniwala siya o hindi.“Apo, alam kong gusto mo akong pasayahin… Pero minsan, mas madali lang
Kumunot ang noo ng matandang babae, halatang nag-iisip nang malalim. Huminga siya nang malalim bago nagsalita.“May punto ka,” sabi niya sa mababang tinig. “Pero hindi ko pa rin lubos maisip na posible ang ganitong bagay… Parang napakahirap paniwalaan.”Matagal nang naniniwala sa Diyos si Lola Isabel.Kaya naman naglakas-loob si Casey na makipag-usap sa kanya nang ganito.Kung ibang tao ang makarinig, baka isipin nilang puro haka-haka lang ang sinasabi niya. Pero alam ni Casey na minsan, ang pananampalataya ang tanging sagot sa mga tanong na hindi kayang ipaliwanag ng mundo.“Lola,” malumanay niyang sabi, “napakalawak ng mundo, at maraming bagay ang hindi natin lubos na nauunawaan. Pero minsan, dumarating ang mga sagot sa hindi natin inaasahang paraan. Kailangan mong maniwala kay Master Fakong.”Natahimik ang matanda. Napansin ni Casey ang bahagyang panginginig ng mga daliri nito sa armrest ng kanyang upuan.“Si Master Fakong nga ay isang marunong at iginagalang na abbot,” mahina nito
Napalunok si Casey habang nakatingin kay Lolo Joaquin. Sa isang iglap, parang bumalik ang lahat ng nakaraan. Ang mga alaala nilang dalawa, ang dati nilang koneksyon na inakala niyang matagal nang nawala.Huminga nang malalim si Lolo Joaquin at ngumiti. “Halika, tikman mo muna ang luto ko.”Napangiti si Casey at pinanood ang matanda habang hinihila si Lola Isabel papunta sa mesa. Umupo silang dalawa habang si Casey ay tahimik na pinagmamasdan ang mga taong nasa paligid.Hindi pa umaalis si Sam, ngunit hindi na ito kasing tensyonado gaya kanina.Napatingin naman siya kay Daisy, na kasalukuyang umiinom ng alak at masayang nagkukuwentuhan kasama ang mga kaibigan nito.Masaya na ang party.Pero biglang bumaling sa kanya si Dylan, ang lalaking matagal na niyang tinatangkang iwasan.“Sumama ka sa akin,” aniya, walang babala.Pagkasabi niyon, agad na siyang tumalikod at naglakad palabas.Napakunot-noo si Casey. Alam niyang hindi siya dapat sumunod, pero may kailangan siyang ipaliwanag sa kany
Kahit anong pagpupumiglas ni Casey, hindi siya makawala. Ang lakas ni Dylan ay higit pa sa kanya, at lalo lang siyang nainis. “Bitawan mo ako!” galit niyang sigaw.Madilim ang ekspresyon ni Dylan, at bawat salitang binitiwan niya ay puno ng pang-iinsulto, tumatagos hanggang sa puso.“Casey! Huwag mong isipin na hindi ko nakikita ang mga kalokohan mo! Bibigyan kita ng isang pagkakataon—you can remarry me. Pero pagkatapos niyan, hindi ka na pwedeng maglaro ng kahit anong laro, at lalong hindi ka na pwedeng lumapit kay Lincoln!”Nanlaki ang mga mata niya. Ano daw?Natigilan siya, nakatitig kay Dylan na para bang hindi makapaniwala sa narinig.Kumunot ang noo ni Dylan. Ano ‘to? Nilalambing ba siya nito? Ang ekspresyon niyang ganyan—akala ba niya na maaawa siya?Sa isang iglap, sumabog ang inis ni Dylan.Bigla, itinaas ni Casey ang kanyang paa at buong lakas na inapakan ang sapatos ni Dylan gamit ang manipis na takong ng kanyang heels!Napasinghap si Dylan, bahagyang umatras sa sakit.Agad
Si Diego ay natawa nang natawa, halos hindi makahinga sa kakatawa. Ilang saglit pa bago siya tuluyang nakapagsalita, “Hindi mo alam kung anong nakita ko!”Tinaasan siya ng kilay ni Angelo Herodias, hindi nagsalita pero halatang naghihintay sa sagot niya.Lumapit si Diego at bumulong, parang may napakalaking sikreto siyang ibabahagi. “Nakita ko ‘yung sapatos ni Dylan—at may nakaapak nang sobrang lakas! May gasgas pa! Alam mong may pwersa ‘yung pagkakatapak.” Pinigilan niya ang tawa, saka idinagdag, “At si Dylan? Ang sama ng mukha. Para siyang puputok sa galit.”Napasingkit ang mata ni Angelo. Alam na alam niya kung sino lang ang may lakas ng loob na gawin ‘yon—si Casey.Ang sakuna ng lahat ng sakuna.Isang malaking gulo na naghihintay lang sumabog.“Ngayon lang ako nakakita ng ganyan sa kanya,” natatawang dagdag pa ni Diego. “Pero paglabas ko, wala naman siyang kasama.”At ang tinutukoy niyang ‘wala,’ walang iba kundi si Casey.Napatingin si Angelo sa pinto, eksaktong papasok naman si
Sa sandaling ito, mahigpit pa ring nakakapit si Casey sa puno gamit ang isang kamay, habang ang isang paa niyang walang sapatos ay nakalutang sa hangin.Pinipilit niyang isipin kung paano siya makakabalik nang hindi napapahiya.At parang malas talaga siya ngayong gabi—dumating si Dylan.Pagdating mula sa parehong daan, napahinto ito sa nakita. Matalim ang tingin niyang dumapo sa maliit na mukha ni Casey, na punong-puno ng pag-aalinlangan, inis, at pagtutol. Ilang segundo siyang natigilan.Tatlong taon silang kasal, ngunit sa buong panahong iyon, ang nakita lang niya kay Casey ay ang pagiging mahinhin, mahinahon, at maunawain nito. Siya ang ehemplo ng isang perpektong asawa—mabait, mapagbigay, at marangal sa lahat ng paraan.Pero ngayon…Ang ekspresyon sa mukha nito—isang halo ng iritasyon, pang-aasar, at matigas na pagtanggi—ay hindi pa niya nakikita noon. At ngayon, kitang-kita niya ito nang buong linaw.Naramdaman ni Casey na may nakatingin sa kanya kaya napalingon siya, umaasang ma
Nang biglang nawala sa paningin ni Suzanne si Casey, agad siyang nataranta at tinawag ito nang sunod-sunod, “Casey! Casey!”Mabilis niyang tinangkang bumangon mula sa kama, pero bago pa siya makatayo, pinigilan siya ni Dylan. Mahigpit ang kapit nito sa balikat niya at inupo siyang muli. “Huwag mo na siyang alalahanin!” mariing sabi nito.Maputla ang mukha ni Suzanne habang pilit na nagtatago ng kaba. Nanginginig ang boses niya nang sumagot, “Dylan, hindi pa rin okay si Casey. Alam mong malaki ang naging epekto sa kanya ng nangyari kahapon. Sinubukan ko na siyang aliwin, pero halata namang hindi pa siya nakakabangon sa lahat ng iyon. Baka… baka kung anong maisip niyang gawin sa sarili niya!” Napahigpit ang hawak niya sa kumot, pilit pinapakita ang labis na pag-aalala.Nanlaki ang mga mata ni Dylan, at napuno ng kaba ang dibdib niya sa narinig. Kung totoo man ang sinasabi ni Suzanne—na baka magpakamatay si Casey—hindi niya mapapatawad ang sarili. Alam niyang wala nang ibang taong masasa
“Ngayong nagkita na tayo, Mr. Almendras, siguro mas mabuti na rin na pag-usapan natin ang ilang bagay,” malamig na bungad ni Casey, ang kanyang boses ay walang bahid ng dating lambing. “Alam mo na ang ginawa ni Lolo Joaquin at mga sinasabi niya sa blue app at ang nangyari sa pagitan natin. Hindi ko na pinansin ang ibang bagay dahil ayokong palakihin pa, pero kung sosobra na, huwag mo akong sisihin kung mapipilitan akong kumilos.”Nanlamig ang paligid sa sinabi ni Casey. Ang dating sigla sa kanyang boses ay napalitan ng malamig na tono na tila ba hindi na siya yung babaeng kilala nila noon.Napatingin si Suzanne kay Dylan, ang kaba sa kanyang dibdib ay halos sumabog. Ngunit sa halip na pag-aalala, nakita niya ang matinding panunuya sa mga mata ni Dylan. Hindi niya maitago ang ngisi sa kanyang labi habang nagsalita, “Ikaw ang nakakaalam kung nagsinungaling ba talaga si Lolo Joaquin o hindi. Pero ang alam ko, ikaw at ang tatay mo ay parehong walang hiya.”Mabilis na nagdilim ang mukha ni
“Nakakaistorbo na ako?”Nang dumating si Dylan, hindi niya isinara ang pinto, kaya nang makarating si Casey sa may pintuan, agad niyang nakita sina Dylan at Suzanne sa loob ng kwarto, tila malapit at masyadong maginhawa sa isa’t isa.Ang ngiti sa labi ni Suzanne ay agad na nawala, ngunit mabilis din niyang ibinalik ang kanyang mapagpanggap na ngiti. “Casey! Nandito ka pala, pasok ka!” ani niya, pilit na pinapakalma ang sarili.Habang nagsasalita, lihim niyang pinagmasdan si Casey, sinusubukang alamin kung may narinig ba ito sa kanilang pag-uusap kanina. Hanggang ngayon, hindi pa siya sigurado kung ano talaga ang narinig ni Casey noong gabing iyon sa party ni. Kung magtatanong muli si Casey, siguradong masisira ang magandang imahe na pinaghirapan niyang buuin sa harap ni Dylan.Napatingin si Dylan kay Casey, ang kanyang mga mata’y matalim at puno ng emosyon na mahirap basahin.Ngumiti si Casey ng bahagya, tinatago ang totoong nararamdaman. Narinig niya ang pag-uusap nina Dylan at Suzan
Kumikinang ang mga mata ni Suzanne habang nakangiting iniangat ang kanyang hinlalaki kay Regina. “Mom, ikaw talaga ang the best! Walang makakatalo sa mga diskarte mo!” masigla niyang sabi.Napangiti si Regina at umiling. “Naku, ikaw talaga. Pero alam mo na ang dapat gawin habang nandito ka sa ospital. Kailangan mong maging maingat kung paano mo haharapin si Dylan. Alam mo naman ang limitasyon, hindi ba?” sabay kindat niya.Huminga nang malalim si Suzanne at seryosong tumango. “Mom, huwag kang mag-alala. Hindi na ako kasing pabaya tulad ng dati. Ngayon, alam ko na kung paano ko ito lalaruin. Sa loob ng dalawang buwan, ako na ang magiging asawa niya.”Nagpakita ng kasiyahan sa mukha si Regina at tinapik ang kamay ng anak. “Iyan ang gusto kong marinig. Pero may kailangan pa akong asikasuhin kaya hindi muna ako makakapagtagal dito. Tatawagin ko na lang ang assistant mo para may kasama ka.”“Okay, Mom,” sagot ni Suzanne.Umalis na si Regina, iniwan si Suzanne sa kanyang kwarto. Ilang sanda
Si Regina ay napabuntong-hininga nang malalim, halatang puno ng pag-aalala. “Suzanne, alam mo naman dapat ito. Dahil hindi ka niya gusto, kaya natin ginamit ang plano na gawing tagapagligtas ka niya para masira ang lugar ni Casey sa puso niya.”Tahimik lang si Suzanne habang mahigpit na hawak ang kumot. Ramdam niya ang bigat ng mga salita ng kanyang ina, pero hindi niya alam kung paano sasagutin.Napansin ni Regina ang lungkot sa mukha ng anak, kaya pinilit niyang gawing mas malumanay ang kanyang boses. “Anak, kapag andito kana sa edad ko, maiintindihan mo na hindi laging pag-ibig ang pinakamahalaga sa buhay. Status, kapangyarihan, at pera—‘yan ang tunay na importante. Kayang mabuhay ng isang tao kahit walang pag-ibig, pero kung wala kang pera o katayuan, baka mamatay ka sa gutom.”Hinaplos niya ang buhok ni Suzanne, pilit pinapakalma ang damdamin nito. “Hindi lahat ng tao kayang mabuhay sa pag-ibig lang. Kaya ko pinlano ito para sa’yo, para makasal ka kay Dylan. Sa ganitong paraan, m
——: [Lahat ng pamilya may problema. Sa pagkakataong ‘to, hindi naman talaga nagsalita si President Dylan tungkol dito. Ang lahat ng desisyon ay galing kay Lolo Joaquin ng pamilya Almendras. Hindi ba’t hindi natin alam kung ano talaga ang saloobin ni President Dylan dito?]——: [Ano pa bang hindi malinaw? Obvious naman. Siyempre, ang pamilya Almendras ay palaging inuuna ang sarili nilang interes. Si Casey? Isa lang siyang outsider sa kanila. Sino ba talaga ang magpapahalaga sa kanya? Sa tingin ko, mas bagay naman si Casey kay President Lincoln. Bagay na bagay sila! Sana nga ikasal na sila agad at magkaroon ng baby!]——: [Kalokohan! Grabe naman kayo kay President Dylan. Ang bait-bait niya kay Casey sa lahat ng taon na magkasama sila. Kahit nung nalugi ang Andrada Group, hindi siya iniwan ni Dylan. Pero anong ginawa ni Casey? Niloko lang siya. Tapos ngayon, kasalanan pa ni Dylan? At huwag niyong kalimutan ang sinabi ni Lolo Joaquin! Si Casey raw ang may pakana ng lahat. Isipin niyo, mayam
Nanlaki ang mga mata ni Liam Vertosa sa pagkabigla. “Boss Dylan…”Kanina lang, sigurado si Dylan Almendras sa gusto niyang mangyari—ayaw niyang burahin ang post. Gusto niyang masaktan si Casey Andrada. Gusto niyang makita kung paano siya masasaktan sa mga nababasa niya.Pero nang matapos niyang basahin ang post ni Joaquin Almendras sa blue app, bigla siyang kinabahan. Hindi niya alam kung bakit, pero parang may bumara sa lalamunan niya. Hindi niya inaasahan ang mararamdaman niyang kaba—parang may mali sa lahat ng ginawa niya.Ang mga salitang sinabi niya kanina ay parang kusa lang lumabas sa bibig niya, hindi man lang pinag-isipan. Parang sinasabi ng puso niya ang mga bagay na ayaw aminin ng isip niya.Tahimik niyang pinisil ang mga labi niya, pilit iniisip kung ano ang dapat sabihin. Ramdam ang bigat ng katahimikan sa silid, at parang bumibilis ang tibok ng puso niya.Napansin ni Liam ang magkahalong galit at pagkalito sa mukha ng kanyang boss kaya muling nagsalita, kahit medyo nag-a
Tumingin si Casey kay Ingrid na halatang nag-aalala. “Kung hindi naman totoo, hayaan mo na. Sanay na ang mga artista sa mga ganyang paninira.”Umiling si Casey, pero halatang may bumabagabag sa kanya. Natawa siya nang mahina. “Hindi naman ako naaapektuhan.”Ngunit hindi kumbinsido si Ingrid. Pinagmasdan niya si Casey ng mabuti at napansin ang kakaibang ekspresyon nito. “Eh bakit parang ang bigat ng aura mo? May problema ka ba?”Nag-atubili si Casey saglit bago siya napabuntong-hininga. “Si Lincoln… Naghihintay na naman siya sa labas ng bahay ko kanina. Ang hirap kasi. Ayokong maging bastos sa kanya, baka ma-offend ko siya. Pero iniisip naman niya na ginagamit ko siya laban sa Almendras family kaya ayan, panay ang lapit sa akin.”Napatawa si Ingrid. “Ayun pala! Kaya pala parang may bumabagabag sa’yo.”Tiningnan siya ni Casey ng masama pero ngumiti lang si Ingrid, halatang may naiisip na kalokohan. “Girl, naisip mo na ba?”“Naisip ko ano?” sagot ni Casey, napakunot-noo.Nag-inat si Ingr
Bahagyang napakunot ang noo ni Casey, ang marurupok niyang kilay ay nagtagpo sa mahinang pagkadismaya.Pero si Lincoln, sa kabilang banda, ay naramdaman ang mabilis na pagtibok ng kanyang puso. Noong huli silang magkasama sa party, mahigpit siyang nakakapit sa braso nito, pero naka-suot siya noon ng suit. May tela sa pagitan nila—isang hadlang na nagpalabnaw sa sensasyon. Ngayon, wala na. Direkta niyang naramdaman ang lambot ng balat ni Casey sa ilalim ng kanyang palad.Parang may dumaloy na kuryente sa buong katawan ni Lincoln sa sandaling iyon, nagdulot ng matinding pagkabigla sa kanya. Hindi pa siya kailanman naging ganito ka-intimate sa kahit sinong babae. Mabilis ang pagtibok ng kanyang puso, parang tambol na nagwawala sa kanyang dibdib.Napansin ni Casey ang tensyon sa ere. Hindi siya kumportable, kaya marahan niyang hinila ang kanyang kamay. “Mr. Ybañez,” mahina ngunit matalim ang tono niya.Hindi na niya kailangang sabihin pa ang lahat. Klaro ang mensahe.Pero hindi binitawan