“Lumabas ka rito!”Nanginig si Suzanne sa biglaang sigaw ni Dylan. Halatang punong-puno ito ng inis. Sino ang pinapalayas niya?Ramdam niya ang tensyon sa paligid, dahilan para siya’y magdalawang-isip kung lalapit pa ba o hindi. Pero nanaig ang kanyang kuryusidad, kaya’t dahan-dahan siyang umusad patungo sa kanto upang makinig.Maya-maya lang, bumukas ang pinto ng opisina, at pumasok si Liam, ang assistant ni Dylan. Mabilis itong kumatok nang magaan.Tahimik na pinanood ni Suzanne si Liam habang kinakabahang lumalapit ito kay Dylan. Ramdam niya ang bigat ng atmospera, dahilan para mapahigpit ang hawak niya sa kanyang handbag.“Mr. Almendras, alam kong nagkamali ako,” agad na amin ni Liam, halatang naghahanda sa pagsesermon na tatanggapin niya.Tumama ang malamig na tingin ni Dylan sa kanya. “Kapag inulit mo pa ‘to, Liam, hindi ka na magtatrabaho para sa akin!”Napalunok si Liam. “Opo, sisiguraduhin kong walang makakapasok sa opisina ninyo nang walang pahintulot.”Nanlumo si Suzanne. S
Mas lalong dumilim ang ekspresyon ni Suzanne, ngunit pilit niyang pinanatili ang kanyang composure. Ramdam niya ang bigat ng sitwasyon, pero ayaw niyang basta na lang magpadala sa emosyon. Sa mababang tinig, sinabi niya, “Mom, baka hindi talaga tulad ng inaakala ko ang lahat ng ito.”Napakunot ang noo ni Regina sa pag-aalala. “Anong ibig mong sabihin, anak?”Napagtanto ni Suzanne na kailangan niyang magtapat sa kanyang ina. Hindi niya ito kayang itago mag-isa—masyadong magulo ang kanyang isipan, at alam niyang si Regina lang ang makakatulong sa kanya upang maintindihan ang nangyayari. Dahan-dahan niyang hinila ang ina papasok sa kanyang silid, isinara ang pinto, at naupo sa gilid ng kama. Sa mas mababang tinig, sinimulan niyang isalaysay ang lahat ng nangyari.Tahimik na nakinig si Regina, habang unti-unting napalitan ng pag-aalala ang kanyang ekspresyon. Ramdam niyang mabigat ang dinadala ng kanyang anak, at hindi niya alam kung paano ito mapapalakas. “Hindi… Kahit pa may mga sikreto
“May problema ba?” tanong ni Suzanne, hindi inaalis ang matalim na titig sa kausap habang may halong pagdududa ang ekspresyon sa kanyang mukha.Isang tusong ngiti ang sumilay sa labi ng kanyang kasama bago ito sumagot, “Ipinakalat ko na ang balita na si Casey ay hindi talaga si Hera. Hindi magtatagal, magsisimula nang maghanap ang mga tao, at kasunod nito ay ang serye ng mga rebelasyon. Sigurado akong magsisimula ring mag-imbestiga si Dylan. Hindi niya basta palalampasin ito.”Bahagyang nagliwanag ang mga mata ni Suzanne sa narinig, ngunit hindi nagtagal, mabilis ding naglaho ang sigla sa kanyang mukha at napalitan ito ng seryosong ekspresyon. “Sigurado ka ba na walang makakahanap ng ebidensya laban sa atin? Ayokong masira ang pangalan ko dahil lang sa isang maliit na pagkakamali. Alam mo namang si Casey, kapag hinayaan natin siyang magpatuloy, baka tayo pa ang mapahamak sa huli.”“Walang makakakonekta nito sa atin, pinlano kong mabuti ang lahat. Hindi ito basta-basta masusundan ng ku
Casey ay saglit na natigilan, puno ng mga naguguluhang isipin, ngunit ang masiglang ngiti ni Stephanie ay agad na sumira sa kanyang pag-aalinlangan.“Sige na nga! Papuntahin mo siya. Casey, sagot ko na ang gabing ito! Lalabas tayo at magsasaya! Bibigyan ko pa ng pamagat ang gabi natin—‘Nakulong sa Pag-ibig at Nalulunod sa Pagkamuhi!’”Tumaas ang kilay ni Casey, walang masabi sa drama ng kaibigan niya.Si Daisy naman ay biglang tumawa nang malakas. “Ang ganda! Hayaan na lang natin ang pamilya Hernandez na malunod sa sarili nilang gulo. Deserve nila ‘yan!”Tumango si Stephanie, ang sigla niya ay tila nakakahawa. “Tatawagan ko muna ang parents ko. Magpapaiyak muna ako ng kaunti para mas madali silang pumayag. Hintayin niyo ako!”“Naku! Ang drama magsisimula na!” natatawang sabi ni Daisy, ang mga mata ay nagniningning sa kapilyahan.“Drama? Panoorin niyo kung paano ako magpakitang-gilas!” sagot ni Stephanie, bago pabirong inilabas ang dila at nagmadaling lumayo para tumawag.Makalipas ang
Nararamdaman ni Stephanie ang pag-aalinlangan habang tinitigan si Yuan Mendez.“Mali ba ako?” tanong niya, bahagyang kunot-noo.“Masasabi bang sobra na ito?” sagot ni Yuan, may bahid ng pag-aalala sa boses niya. “Natatakot akong magalit sa’yo ang pamilya Hernandez.”Nagtaas ng kilay si Stephanie, ang tinig niya’y matigas. “Hindi na mahalaga; hindi naman ako ang direktang magpopost, secondary account lang ang gamit ko!”Saglit na tumahimik si Casey, tila pinag-iisipan ang sitwasyon. “Hayaan niyo ako. Alam ko kung paano ito gagawin nang hindi nila matutunton pabalik sa atin.”“Laking pasasalamat ko sa’yo! Ipapadala ko na agad sa’yo!” sabik na sabi ni Daisy, tila hindi na makapaghintay na isagawa ang plano.Habang kinukuha ni Casey ang kanyang telepono, napakunot ang noo ni Yuan at agad niyang hinawakan ang pulso nito. “Casey.”Nagtagpo ang kanilang mga mata—may halong pag-aalinlangan at pag-aalala ang titig ni Yuan. Ngumiti lamang si Casey, hindi ininda ang hawak nito, habang si Daisy n
“Agawin mo. Kapag lumaki tayo, magkakaroon tayo ng hindi matitinag na ugnayan sa kanya. Sa totoo lang, dapat tawagin mo na akong ‘kuya,’” ani niya na may pilyong ngiti.“Lumayas ka nga! Wala akong kapatid na tulad mo!” asik ni Daisy, kita ang pagkainis sa mukha nito.Nagtinginan ang tatlong tao sa lamesa, halatang aliw at hindi makapaniwala sa palitan ng sagot.“Tsk! Libre ka ba mamayang gabi? Labas tayo, mag-enjoy naman tayo! Dadalhin kita sa clubhouse!” pangungulit nito, puno ng sigla ang tinig.“Yo-yo-yo, bigla ka na lang bumait? Akala ko may masamang balak ka sa akin! Pasensya na, pero may lakad ako kasama ang mga kaibigan ko ngayong gabi,” sagot ni Daisy, ang sarcasm sa boses niya’y halatang-halata.Sabay baba niya ng tawag, bahagyang sumimangot at tinapon ang cellphone sa mesa na tila ayaw na niyang marinig pa ulit ang boses ng kausap. “Nakakairita talaga!”Napansin niyang nakatingin pa rin sa kanya ang tatlong lalaki, kaya’t napairap siya at agad na dinampot ang kanyang baso ng
Narating niya ang isang post mula sa microblog ni Stephanie at binasa ang caption nang may halong inis at pagkagulat.Sa larawan, kitang-kita kung paano tinitingnan ni Yuan Mendez si Casey—may halong pag-aalala at lambing habang hawak nito ang kanyang pulso. Samantalang si Casey, nakangiti pabalik sa kanya, at ang lapit nila sa isa’t isa ay hindi maitatanggi.“Totoo ba ‘to? Para ba akong nanonood ng drama?” bulalas ni Dylan, hindi makapaniwala sa nakita.Napatingin si Angelo Herodias sa kanya at napansin ang nag-aapoy na galit sa kanyang mga mata. “Nagagalit ka ba?” tanong nito, may bahid ng panunukso sa boses.Tumalikod si Dylan at napairap. “Bakit naman ako magagalit?”“Talaga?” tukso ni Angelo, nakangisi. “Mukhang nangingitim na nga mukha mo sa inis. Eh, hiwalay na kayo. May sarili na siyang buhay. Anong paki mo pa? Tingnan mo ako, wala akong pakialam kung ano gawin ng mga ex ko. Hindi ako apektado.”Napangiwi si Diego. “Sino ba naman kasi ang magkakagusto sa madumi mong history?”
“Bilisan mo at humanap ng paraan para mapalapit kay Casey!”“Kailangan mong manatili sa tabi niya palagi!”Habang nangyayari ito, si Suzanne ay nasa bahay pa rin, hindi mapakali sa paghihintay kay Dylan para sa hapunan. Habang lumilipas ang oras, ang pananabik niya ay napalitan ng inis. Nang sa wakas ay buksan niya ang kanyang social media, napuno ang trending topics ng mga larawan nina Casey at Yuan Mendez. Biglang sumiklab ang galit niya.Dati, baka hinanap pa niya si Casey para komprontahin ito. Pero ngayon, nang makita niya ang galit ni Dylan, naisip niyang sadya itong ginawa ni Casey para paglaruan ang damdamin nito. Plano niya itong guluhin at muling makuha ang atensyon ni Dylan.Napakuyom ang mga kamao ni Suzanne sa frustration. Ano ang dapat niyang gawin ngayon? Kung tatawagan niya si Dylan o susubukan niyang linisin ang pangalan ni Casey tulad ng dati, baka lalo lang siyang mawalan ng saysay sa mata nito.Sa wakas, napagtanto niya ang isang mapait na katotohanan—isa lang siya
Nang biglang nawala sa paningin ni Suzanne si Casey, agad siyang nataranta at tinawag ito nang sunod-sunod, “Casey! Casey!”Mabilis niyang tinangkang bumangon mula sa kama, pero bago pa siya makatayo, pinigilan siya ni Dylan. Mahigpit ang kapit nito sa balikat niya at inupo siyang muli. “Huwag mo na siyang alalahanin!” mariing sabi nito.Maputla ang mukha ni Suzanne habang pilit na nagtatago ng kaba. Nanginginig ang boses niya nang sumagot, “Dylan, hindi pa rin okay si Casey. Alam mong malaki ang naging epekto sa kanya ng nangyari kahapon. Sinubukan ko na siyang aliwin, pero halata namang hindi pa siya nakakabangon sa lahat ng iyon. Baka… baka kung anong maisip niyang gawin sa sarili niya!” Napahigpit ang hawak niya sa kumot, pilit pinapakita ang labis na pag-aalala.Nanlaki ang mga mata ni Dylan, at napuno ng kaba ang dibdib niya sa narinig. Kung totoo man ang sinasabi ni Suzanne—na baka magpakamatay si Casey—hindi niya mapapatawad ang sarili. Alam niyang wala nang ibang taong masasa
“Ngayong nagkita na tayo, Mr. Almendras, siguro mas mabuti na rin na pag-usapan natin ang ilang bagay,” malamig na bungad ni Casey, ang kanyang boses ay walang bahid ng dating lambing. “Alam mo na ang ginawa ni Lolo Joaquin at mga sinasabi niya sa blue app at ang nangyari sa pagitan natin. Hindi ko na pinansin ang ibang bagay dahil ayokong palakihin pa, pero kung sosobra na, huwag mo akong sisihin kung mapipilitan akong kumilos.”Nanlamig ang paligid sa sinabi ni Casey. Ang dating sigla sa kanyang boses ay napalitan ng malamig na tono na tila ba hindi na siya yung babaeng kilala nila noon.Napatingin si Suzanne kay Dylan, ang kaba sa kanyang dibdib ay halos sumabog. Ngunit sa halip na pag-aalala, nakita niya ang matinding panunuya sa mga mata ni Dylan. Hindi niya maitago ang ngisi sa kanyang labi habang nagsalita, “Ikaw ang nakakaalam kung nagsinungaling ba talaga si Lolo Joaquin o hindi. Pero ang alam ko, ikaw at ang tatay mo ay parehong walang hiya.”Mabilis na nagdilim ang mukha ni
“Nakakaistorbo na ako?”Nang dumating si Dylan, hindi niya isinara ang pinto, kaya nang makarating si Casey sa may pintuan, agad niyang nakita sina Dylan at Suzanne sa loob ng kwarto, tila malapit at masyadong maginhawa sa isa’t isa.Ang ngiti sa labi ni Suzanne ay agad na nawala, ngunit mabilis din niyang ibinalik ang kanyang mapagpanggap na ngiti. “Casey! Nandito ka pala, pasok ka!” ani niya, pilit na pinapakalma ang sarili.Habang nagsasalita, lihim niyang pinagmasdan si Casey, sinusubukang alamin kung may narinig ba ito sa kanilang pag-uusap kanina. Hanggang ngayon, hindi pa siya sigurado kung ano talaga ang narinig ni Casey noong gabing iyon sa party ni. Kung magtatanong muli si Casey, siguradong masisira ang magandang imahe na pinaghirapan niyang buuin sa harap ni Dylan.Napatingin si Dylan kay Casey, ang kanyang mga mata’y matalim at puno ng emosyon na mahirap basahin.Ngumiti si Casey ng bahagya, tinatago ang totoong nararamdaman. Narinig niya ang pag-uusap nina Dylan at Suzan
Kumikinang ang mga mata ni Suzanne habang nakangiting iniangat ang kanyang hinlalaki kay Regina. “Mom, ikaw talaga ang the best! Walang makakatalo sa mga diskarte mo!” masigla niyang sabi.Napangiti si Regina at umiling. “Naku, ikaw talaga. Pero alam mo na ang dapat gawin habang nandito ka sa ospital. Kailangan mong maging maingat kung paano mo haharapin si Dylan. Alam mo naman ang limitasyon, hindi ba?” sabay kindat niya.Huminga nang malalim si Suzanne at seryosong tumango. “Mom, huwag kang mag-alala. Hindi na ako kasing pabaya tulad ng dati. Ngayon, alam ko na kung paano ko ito lalaruin. Sa loob ng dalawang buwan, ako na ang magiging asawa niya.”Nagpakita ng kasiyahan sa mukha si Regina at tinapik ang kamay ng anak. “Iyan ang gusto kong marinig. Pero may kailangan pa akong asikasuhin kaya hindi muna ako makakapagtagal dito. Tatawagin ko na lang ang assistant mo para may kasama ka.”“Okay, Mom,” sagot ni Suzanne.Umalis na si Regina, iniwan si Suzanne sa kanyang kwarto. Ilang sanda
Si Regina ay napabuntong-hininga nang malalim, halatang puno ng pag-aalala. “Suzanne, alam mo naman dapat ito. Dahil hindi ka niya gusto, kaya natin ginamit ang plano na gawing tagapagligtas ka niya para masira ang lugar ni Casey sa puso niya.”Tahimik lang si Suzanne habang mahigpit na hawak ang kumot. Ramdam niya ang bigat ng mga salita ng kanyang ina, pero hindi niya alam kung paano sasagutin.Napansin ni Regina ang lungkot sa mukha ng anak, kaya pinilit niyang gawing mas malumanay ang kanyang boses. “Anak, kapag andito kana sa edad ko, maiintindihan mo na hindi laging pag-ibig ang pinakamahalaga sa buhay. Status, kapangyarihan, at pera—‘yan ang tunay na importante. Kayang mabuhay ng isang tao kahit walang pag-ibig, pero kung wala kang pera o katayuan, baka mamatay ka sa gutom.”Hinaplos niya ang buhok ni Suzanne, pilit pinapakalma ang damdamin nito. “Hindi lahat ng tao kayang mabuhay sa pag-ibig lang. Kaya ko pinlano ito para sa’yo, para makasal ka kay Dylan. Sa ganitong paraan, m
——: [Lahat ng pamilya may problema. Sa pagkakataong ‘to, hindi naman talaga nagsalita si President Dylan tungkol dito. Ang lahat ng desisyon ay galing kay Lolo Joaquin ng pamilya Almendras. Hindi ba’t hindi natin alam kung ano talaga ang saloobin ni President Dylan dito?]——: [Ano pa bang hindi malinaw? Obvious naman. Siyempre, ang pamilya Almendras ay palaging inuuna ang sarili nilang interes. Si Casey? Isa lang siyang outsider sa kanila. Sino ba talaga ang magpapahalaga sa kanya? Sa tingin ko, mas bagay naman si Casey kay President Lincoln. Bagay na bagay sila! Sana nga ikasal na sila agad at magkaroon ng baby!]——: [Kalokohan! Grabe naman kayo kay President Dylan. Ang bait-bait niya kay Casey sa lahat ng taon na magkasama sila. Kahit nung nalugi ang Andrada Group, hindi siya iniwan ni Dylan. Pero anong ginawa ni Casey? Niloko lang siya. Tapos ngayon, kasalanan pa ni Dylan? At huwag niyong kalimutan ang sinabi ni Lolo Joaquin! Si Casey raw ang may pakana ng lahat. Isipin niyo, mayam
Nanlaki ang mga mata ni Liam Vertosa sa pagkabigla. “Boss Dylan…”Kanina lang, sigurado si Dylan Almendras sa gusto niyang mangyari—ayaw niyang burahin ang post. Gusto niyang masaktan si Casey Andrada. Gusto niyang makita kung paano siya masasaktan sa mga nababasa niya.Pero nang matapos niyang basahin ang post ni Joaquin Almendras sa blue app, bigla siyang kinabahan. Hindi niya alam kung bakit, pero parang may bumara sa lalamunan niya. Hindi niya inaasahan ang mararamdaman niyang kaba—parang may mali sa lahat ng ginawa niya.Ang mga salitang sinabi niya kanina ay parang kusa lang lumabas sa bibig niya, hindi man lang pinag-isipan. Parang sinasabi ng puso niya ang mga bagay na ayaw aminin ng isip niya.Tahimik niyang pinisil ang mga labi niya, pilit iniisip kung ano ang dapat sabihin. Ramdam ang bigat ng katahimikan sa silid, at parang bumibilis ang tibok ng puso niya.Napansin ni Liam ang magkahalong galit at pagkalito sa mukha ng kanyang boss kaya muling nagsalita, kahit medyo nag-a
Tumingin si Casey kay Ingrid na halatang nag-aalala. “Kung hindi naman totoo, hayaan mo na. Sanay na ang mga artista sa mga ganyang paninira.”Umiling si Casey, pero halatang may bumabagabag sa kanya. Natawa siya nang mahina. “Hindi naman ako naaapektuhan.”Ngunit hindi kumbinsido si Ingrid. Pinagmasdan niya si Casey ng mabuti at napansin ang kakaibang ekspresyon nito. “Eh bakit parang ang bigat ng aura mo? May problema ka ba?”Nag-atubili si Casey saglit bago siya napabuntong-hininga. “Si Lincoln… Naghihintay na naman siya sa labas ng bahay ko kanina. Ang hirap kasi. Ayokong maging bastos sa kanya, baka ma-offend ko siya. Pero iniisip naman niya na ginagamit ko siya laban sa Almendras family kaya ayan, panay ang lapit sa akin.”Napatawa si Ingrid. “Ayun pala! Kaya pala parang may bumabagabag sa’yo.”Tiningnan siya ni Casey ng masama pero ngumiti lang si Ingrid, halatang may naiisip na kalokohan. “Girl, naisip mo na ba?”“Naisip ko ano?” sagot ni Casey, napakunot-noo.Nag-inat si Ingr
Bahagyang napakunot ang noo ni Casey, ang marurupok niyang kilay ay nagtagpo sa mahinang pagkadismaya.Pero si Lincoln, sa kabilang banda, ay naramdaman ang mabilis na pagtibok ng kanyang puso. Noong huli silang magkasama sa party, mahigpit siyang nakakapit sa braso nito, pero naka-suot siya noon ng suit. May tela sa pagitan nila—isang hadlang na nagpalabnaw sa sensasyon. Ngayon, wala na. Direkta niyang naramdaman ang lambot ng balat ni Casey sa ilalim ng kanyang palad.Parang may dumaloy na kuryente sa buong katawan ni Lincoln sa sandaling iyon, nagdulot ng matinding pagkabigla sa kanya. Hindi pa siya kailanman naging ganito ka-intimate sa kahit sinong babae. Mabilis ang pagtibok ng kanyang puso, parang tambol na nagwawala sa kanyang dibdib.Napansin ni Casey ang tensyon sa ere. Hindi siya kumportable, kaya marahan niyang hinila ang kanyang kamay. “Mr. Ybañez,” mahina ngunit matalim ang tono niya.Hindi na niya kailangang sabihin pa ang lahat. Klaro ang mensahe.Pero hindi binitawan