Chapter Three

“Nakatingin lang ako sa iba't ibang uri ng sasakyang dumadaan sa kalsada.

What now? I have nowhere to go. Pinalayas na ako sa bahay at kinuha pa lahat ng pera ko. Are they insane?! Saan naman ako makakakuha ng trabaho agad-agad? Akala yata nila ay may kaibigan akong mapupuntahan, but they’re wrong. I have friends whenever I have money pero kapag wala ay hindi sila mag-aabalang tulungan ako, and sadly, that’s how destiny rolled the wheel of life.

Tumayo ako at pinagpagan ang sarili ko. Akmang aalis na ako nang may nalaglag sa damit ko. Nang tingnan ko ’yon ay agad nanlaki ang aking mga mata nang makita ang isang bungkos ng pera. Wait, where did this come from?

“Here’s your change, Ma’am,” sabi ng part-timer sa cashier, at inabot ang sukli sa akin.

Oo nga pala, kasamahan ito ng sukli sa ramen na binili ko sa convenience store kanina. Marami-rami na ’to para makapagsimula ako ng bagong buhay. Nakangiti kong niyakap ang tanging pera na natitira sa akin at naglakad paalis. Nagtanong-tanong ako sa mga tao kung saan makakakita ng murang condo, pero sinabihan lang nila ako na may sira sa ulo. Wala bang murang condo?

“Nako, Ineng, apartment yata ang tinutukoy mo at hindi condo,” sabi ng matandang babae. ’Yon ba ang tawag doon? Aish! Whatever it is, I need to find one.

“Opo, ’yon nga. Saan ako makakakita ng apartment?” tanong ko. Since wala naman daw siyang gagawin ay sinamahan niya akong maglibot para makahanap ng murang apartment. Marami na kaming napuntahan ngunit lahat ng ’yon ay kalahati ng pera na mayroon ako.

I didn’t know na ganito kahirap maghanap ng apartment dahil sa mababang renta na mataas na para sa akin ngayon. ’Yong renta ng mga apartment ay pambili ko lang ng medyas dati, pero ngayon ay mas mahirap pa ako sa daga. I’m such a loser.

“Dalawang libo na ang pinakamababang renta buwan-buwan. Hanggang dito lang talaga ang pinakamababang mao-offer ko sa ’yo,” sabi ng aleng may-ari ng apartment, habang nagpapaypay gamit ang abanico niyang pamaypay.

Dahil desidido na rin akong makahanap ng titirahan at since malapit na ring gumabi ay tinanggap ko na ito dahil sa lahat ng napuntahan kong apartment ay ito ang pinakamamaba ang renta. 

Pumasok ako sa apartment at agad akong napatakip ng ilong nang pumasok ang alikabok doon. Sa tagal na sigurong walang nakatira dito ay hindi na nalilinisan kaya makapal na rin ang alikabok.

For my dinner, I bought cup noodles from the nearby convenience store. I don’t usually eat this because it’s unhealthy, but now, I don’t have any other choice because for now, ito lang ang kaya kong bilhin. 

When I woke up in the morning, I prepare myself para sa paghahanap ng trabaho. Sa ngayon, hindi ko pwedeng aksayahin ang oras ko dahil kailangan kong kumita ng pera sa lalong madaling panahon. My money isn’t unlimited like before.

I tried to grab a taxi, pero naalala kong mahal ang metro doon. I roamed my eyes and saw a rectangular vehicle at halos magtulakan na ang mga tao sa pagsakay roon.

“Excuse me,” sabi ko, dahilan upang maagaw ang atensyon ng babaeng katabi ko. “What kind of vehicle is that? Mura lang ba ang pamasahe roon?” Tiningnan muna niya ako mula ulo hanggang paa bago napapailing na tumingin sa akin.

“Anak mayaman ka siguro, ano?” natatawang biro niya, but I didn't answer her. “Jeepney ang tawag d’yan. Oo, mura lang ang pamasahe riyan, kaya nga halos magtulakan sila sa pagsakay, e.” I thanked her, at naghanap ng jeepney na may sign board ng pupuntahan ko. After minutes of finding a jeepney, I finally found one at mabilis lang din akong nakarating sa pupuntahan ko.

I am currently infront of a company kung saan ako maga-apply. Nang pumasok ako sa loob ay nakita kong wala pa masyadong katao-tao rito since maaga pa naman. I waited for my turn, until that time comes.

“So, Agatha Fuentalejo? Hmm... your surname is kinda familiar,” sabi ng interviewer.

“It’s truly familiar, Miss, but I don’t want to use my parents’ connection just to have this job.”

“Can you elaborate your experiences on your past jobs as a civil engineer?” I was out of words at madiin na napalunok. What do I do now? After graduation ay hindi na ako nagbalak na maghanap ng trabaho because my parents can support my needs, and now, this freaking employee is seeking for my job experiences?

“To be honest, I don’t need this freaking job in the first place because I’m already living a royal life. But since my parents abandoned me, I have to to this. To answer your question, this is my first time and I don’t have any experiences about this job. With or without experiences, I assure you that I can do this job well and earn my own money for the very first time,” I said, as I confidently looking at her.

“Ay, asa naman pala sa pera ng mga magulang,” She whispered, but I don’t hear it clear.

“What?”

“I mean… we’ll call you once we decide to accept you,” aniya, at isinara ang resume ko.

I am aware that this kind of line from the interviewer means I didn’t pass to their first job interview. I tried to apply to other companies to have an option, but like the others ay pare-pareho lang sila ng sinasabi sa akin. Sa loob lang ng isang araw ay limang rejections na agad ang natanggap ko. I don’t have any idea na ganito pala kahirap humanap ng trabaho kapag ordinaryong tao ka lang at walang koneksyon sa mga mayayaman.

I was about to try at the other companies, but I stopped when I realized that it’s getting dark. Bigo akong naglakad paalis. Ilang sandali lamang ay tumigil ako nang biglang tumunog ang aking tiyan. Nahihiya akong napahawak doon at nilibot ang paningin para maghanap ng kakainan.

I found a small restaurant and ate one of their best seller. Nang matapos akong kumain, I check my money at bigo akong napatulala sa daan nang makitang five hundred pesos na lang ’yon.

Muli akong bumalik sa katinuan nang aksidenteng dumako ang paningin ko sa stop light. Nako, kanina pa pala pwedeng maglakad sa pedestrian lane. I was about to step forward nang biglang liparin ang isang daang piso ko papunta sa kalsada.

Sinubukan kong habulin ’yon ngunit malakas ang hangin at lumampas na ito sa pedestrian lane. I grabbed the chance na red light pa ang nakalagay sa stop light at hinabol ang pera ko. Nagtagumpay naman akong mahabol ’yon. I was about to go back to the lane when I heard loud honkings. Nang tingnan ko ’yon nakita kong gumagalaw na ang mga kotse at naka-green light na rin ang stop light.

I was about to walk out ngunit napatigil ako nang makita ko sa peripheral vision ko ang isang sasakyan na rumaragasa papunta sa direksyon ko.

I tried to move my legs but it became like a statue. I was left with no other choice but to close my eyes while waiting for my death.

After a couple of minutes, I opened my eyes and I realized that the car stopped before it hit me. Agad akong nakaramdam ng panlalambot ng tuhod, dahilan upang bumagsak ako sa kalsada. Agad bumaba ang driver ng kotseng muntik na makabangga sa akin at tinulungan akong tumayo, pero hinawi ko lang siya at pinilit ang sarili na tumayo nang akin.

“Sir*ulo ka ba?! Muntik mo na akong mapatay pero kung makaarte ka kanina akala mo walang ginawa!” pag-eeskandalo ko, dahilan upang pumalibot sa amin ang mga tao. Marami na ring mga sasakyan ang bumubusina dahil sa gitna kami ng highway gumawa ng komusyon.

“P-pasensya ka na, Ma’am, hindi ko naman po sinasadya,” paghingi ng tawad ng driver, at kita rito ang panginginig ng kamay niya. Akmang magsasalita uli siya ngunit naudlot ’yon nang biglang bumusina ang kotseng minamaneho niya.

Dahil doon ay sabay-sabay kaming napatingin sa kanya. Isang ulo ng lalaki ang lumabas mula sa bintana ng passenger seat at nakasilip sa amin.

“Manong, matagal pa ba ’yan? Late na ako!” sigaw ng lalaki. Agad nagpanting ang tainga ko at akmang susugurin sana siya nang bigla akong hawakan ng driver sa braso para pigilan.

“Sorry talaga, Ma’am, pero nagmamadali kami. Hindi ka namin tatakasan. Heto ang calling card ng amo ko, tawagan mo na lang siya para magkausap kayo tungkol sa nangyari.” Pinagmasdan ko ang calling card na ibingay niya. Hmm... CEO? Tiningnan ko uli ang driver at sinenyasan siya na umalis na.

After the incident, I went home. I waited for hours before I call the number that is indicated in the calling card. Nakatatlong ring ’yon bago sagutin ng tao sa kabilang linya ang tawag ko.

“Alzeonde Mozart, CEO of Mozart Group of Companies, speaking. Who’s this?” magalang na pakilala ng baritonong boses ng lalaki sa kabilang linya. Agad akong napangiti nang mapakinggan ’yon.

“Ako ’yong babaeng muntik n’yo nang mapatay kanina. Your driver gave me your card to compensate about what happened earlier. So... what can you offer, Mr. Mozart?” nakangitinig tanong ko kahit voice call lang naman ito.

He cleared his throat. “What about money? Hindi ba’t ’yon naman ang dahilan kung bakit ka tumawag, dahil kailangan mo ng pera? Well... hindi na rin naman nakakapagtaka. A poor like you likes taking an advantage to this kind of situation.” Hindi ko alam pero biglang kumulo ang dugo ko sa katawan. I’m not poor though, but based on my situation right now, medyo natamaan ako.

“Hindi ko kailangan ng pera mo. Besides, nauubos ang pera lalo na’t mahal ang bilihin ngayon,” I said as I defended myself. “Hindi na ako magpapaligoy-ligoy pa. I want a permanent and decent job in your office. Since you’re a CEO, I know that you can give me one because you owned the company, right?”

“Ano’ng tingin mo sa kompanya ko, nagbibigay ng tulong sa charity…? ...Na tumatanggap ng low class na tao ’tulad mo? No way!” pagtanggi niya. “At saka hindi ipinamimigay ang position sa trabaho dahil pinaghihirapan ’yan. A lot of people are more deserving to that job than you.”

“Okay, then, I’ll see you on court. I’ll make sure that you’ll pay for this,” pananakot ko. “Ayaw mo naman sigurong madungisan ang pangalan ng company mo, right? A criminal CEO like you doesn’t deserve that position. A lot of people are more deserving than you.” I grinned when I heard something broke on the other line.

“Are you threatening me?” madiin na tanong niya that makes me grin even more.

“No, I’m just reminding you about the consequences of your actions, Mr. Mozart,” I answered.

“Okay, then. Be my secretary, since I don’t have one,” aniya. Hindi ko alam kung saan ko ilalagay sa kasiyahan ko nang sabihin niya ’yon. Finally, I got a job! “’Wag ka nang magreklamo, ’yan lang ang kaya kong i-offer sa ’yo, since ’yan lang ang walang job interview sa company namin. I usually appoint the person to be my secretary.”

“Madali ka naman palang kausap, e. Gusto mo pang hinaharas ka muna bago ka mapasunod.”

“Start by tomorrow. 7AM sharp. Be late and I’ll fire you.” Akmang tatakutin ko na naman sana siya ngunit binabaan na niya ako ng tawag.

Pabagsak akong humiga sa kama ko at binitawan ang aking cellphone. Ilang sandali lamang ay bigla akong nagtatalon sa kama habang tumatawa. This will be the start of my new life. I’ll prove them na nagkamali sila ng binangga.