Kabanata 37
Pagkatapos namin mag-usap ay bumalik na sila Kuya Arman at Ate Allison sa kabilang silid samantalang si Ate Audrey ay ipinunta kami sa kwarto kung saan si Daddy.
"Try to talk with him calmly."
"Okay," Binuksan na ni Ate ang pintuan.
Natagpuan namin si Daddy na nasa balkonahe ng kwarto nakatayo ito at nakatanaw lang sa malayo.
"Dad, Addison, and Adler are here." Pagsabi ni Ate no'n ay agad na lumingon si Daddy.
Sa sobrang bilis nang pangyayari ay 'di ko namalayan na nasa harap ko na pala si Daddy at napahawak na lang ako sa pisngi ko na kung saan niya ako sinampal nang pagkalakas.
Kabanata 38"Anong ginagawa mo dito?""Ade contacted me." Napalingon ako kay Ade saka siya tumawa nang mahina sa gilid ko."Iwan ko na muna kayo dalawa ni Kuya Tyler."It was Tyler, kaya pala pamilyar sa akin 'yong sasakyan.Lumapit siya sa akin at sumandal rin sa kotse na nakapamulsa ang kanyang mga kamay."Why didn't you told me about this?" Lumingon ako sa gawi niya at nakatingin lang siya sa malayo.Binalik ko ang tingin sa mga paa ko. Hindi ko siya sinagot dahil hindi rin ako sigurado sa isasagot ko sa kanya.
Kabanata 39"Hey!" Saka ko tinanggap ang kanyang panyo.Hindi ko alam ko alam kung bakit siya nandito pero nagpapasalamat ako na nandito siya ngayon."Pasensya ka na sa mga nasabi ko noong mga nakaraang araw." Paghingi ko ng paumanhin sa kanya.I know I should've apologized to him, hindi tama ang mga sinabi ko sa kanya. Concern lang ang tao sa akin tapos gano'n lang ang sinabi ko. Napaka-immature ko naman kung gano'n."It's okay. Napagod ka lang sa nangyari sa araw na 'yon." He smiled.This is what I like about him. Madaling magpatawad at umiintindi. I'm so lucky to have him in my life now.
Kabanata 40Ilang araw pagkatapos ng libing at pag-uusap namin ni Dad ay umuwi na kami pabalik sa condo unit ko.Sabay-sabay kaming umuwi, leaving Dad, Ate Audrey, and her family in the mansion.I still remember when we are about to bid goodbye, Dad suddenly burst into tears. We kinda panicked and we thought he was having problems it turns out he just being emotional about us leaving again. We just kissed him goodbye and promised that we will visit him if we got time.Umuwi kami ni Ade na may ngiti sa mga labi namin.We have some quality time with our brother and sisters together with their families and also with Dad. Do some random things inside the mansion
Kabanata 41What did just happened?"Nandito ka lang para Adi?" Natatawang ani ni Eli.Doon lang ako nakabalik sa realidad."Call Tyler, Eli!" Natataranta kong sabi sa kanya na siyang kinagulat niya."Wala akong number ng boss natin uy!"Pagkasabi niya no'n ay tumakbo na ako agad. Dumiretso lang ako sa pagtakbo hanggang natagpuan ko sila Noreen at Tyler na magkasama.Halos nawalan ako ng hangin no'ng tumapat na ako sa kanilang dalawa. Mukhang nagulat sila sa itsura ko dahil pansin ko rin na makalat na ang buhok ko dahil sa pagtakbo.
Kabanata 42Eli and I take a ride in my car towards our destination."Do you really think that they are capable of doing this?" She said while looking outside the window.Hindi ko rin alam kung kaya ba talaga nila gawin 'to.I am just hoping this could be only a coincidence.It's not them right?"We are both thinking and wishing that it will be not them Adi, but what if just what if, Adi. What would you do if it is them?" Lumingon ako nang panandalian kanya at nakalagay lang ang kanyang siko sa may bintana at nakahawak siya sa kanyang mata na mukhang pinipigilan niyang maiyak.
Kabanata 43"Ate Addison is that you?"Sasagot na sana ako nang pinutol ni Adam ang sasabihin ko."Stop asking questions and be quiet." There was a finality in his voice, nakakot na rin ako sa boses at as pagtingin ko sa kaniya parang hindi ko na siya kilala.Tinikom na rin ni Natalie ang bibig niya.Lumayo na ako kay Natalie at lumapit kay Adam na nakaupo."What the hell are you doing? Why are you doing this god damn kidnapping? Together with Ashley? Really? Hinahanap na kayo ng mga pulis. They are doing their best to find Natalie." Inis kong sabi sa kanya.
Kabanata 44"He was my childhood friend Adam, a friend from my past."Napatigil siya."You're what?""My childhood friend Adam, the one I lost during the incident. He is the one that is left out while I was saved by my other friend." Sabi ko sa kanya."Who was that?" He asked."What do you mean?""Who saved you that time?""His name was Pat, that's what I remembered."He didn't talk, he just remained silent.
Kabanata 45Everything happens so fast. It's been five months since that tragic experience that lost Eli's life, Adam and Ashley are now in jail and they lost their medical license too.Simula noong nadakip at nakulong silang dalawa ay hindi pa ako bumisita sa kanila, hindi ko pa kaya makita sila. Hindi nagsampa ang ng kaso ang mga magulang ni Eli but they insisted to go to jail. Inamin rin na pinagplanohan talaga nila ang pagkidnap kay Natalie.Speaking of Natalie, she undergoes psychiatrist. She also insisted na h'wag na magpa-psych dahil hindi naman siya sinaktan physically at hindi naman daw siya na nasaktan kung ano man ang sinabi sa kanya ni Adam pero pinilit nila Noreen at Tyler si Natalie na magpa-psych.
Wakas (Last Part)Five years later and our marriage is still going strong. Kahit na may away ay mas nangingibawbaw ang pagpili nami sa isa't isa. Wala namang nagbago sa amin maliban sa meron na kaming isang bubwit at makulit na bata na babae. Nahirapan man kaming dalawa sa kanya ay sulit naman ang saya na kanyang binibigay sa aming dalawa.Our marriage is not just about rainbows, laughs, and happiness. The biggest obstacle of our marriage has come. It is an inevitable event, no one predicted it, and no one knows about it. There's no hint, just being in that scenario is so saddening.Gusto kong masolo ang mag-ina ko ngayong araw. Kita naman sa mga mata ni Theresa na nag-enjoy siya sa pagswimming, Theresa is our little pretty daughter. Nang inilagay ko si Theresa sa baliakt ko ay biglang nag-iba ang itsura ni Adi. Bigla siyang namutla at tumalon sa swimming pool. Agad ko namang ibinaba si Theresa, "Baby, call manang and tell her to call a doctor, okay?" Kita naman sa mukha niya ang pag
Wakas (Part 3)It was Christmas Day when I confess again my feelings. My feelings after hearing what she told me in El Salvador."I like you since we were young, and eventually that feeling of mine grew until now and it's still there. I can't stay mad at you for too long it will make me crazy. I just need an answer, Adi, whether your intention that night was to leave me or not, I will still forgive you. Because I love you, Adi. After all those years, it's still you, my heart is still beating for you."Marupok na kung marupok pero mahal ko talaga si Addison at hindi na 'yon mababago pa. Ngayong magkasama na kami ay hindi ko na aaksayahin pa ang panahon na magkasama kaming dalawa.Hindi talaga mawawala na hahamunin ulit ako ng tadhana. Hahamunin ulit kami ng tadhana. Nagkaroon ako ng aksidente at naapektuhan sa nangyaring pagsabog ng bomba at hindi lang 'yon nagkaroon rin kami ng malaking away dahil sa hindi ko pag-intindi sa trabaho niya. Mas pinairal ko ang kagustohan kong makasama si
Wakas (Part 2)Days have passed. Napansin ko na nagbago ang pagtrato sakin ni Addison. She's being distant and awkward whenever we see each other. I guess this is the consequence of mine, after confessing my feelings to her. I'm just giving her space, for now, if she wants to talk then we will talk.Pasakay na sana ako sa elevator nang makita ko si Adi sa may pader na nakahawak sa kanyang ulo at hindi halos makatayo ng maayos."Addison!" I immediately run to her when I saw her collapse. "Nurse! I need a doctor right now!" My heart is going to burst with nervousness.Agad naman dumating ang doktor at chineck siya."Ano bang problema sa kanya?" Tanong ko sa doktor."She is stressed and over-fatigue, sir. I suggest that she needs extra rest and a comfortable environment for a while." I said my thanks and then the doctor left.Nasa gilid niya lang ako habang hinihintay siya na magising. Labis ang pag-aalala ko sa kanya. Para rin akong hihimatayin ng makita siyang bumagsak sa sahig kanina.
Wakas (Part 1)"Mom! For the love of God! I will not do it!" I said"Tyler! Just do it!" My mom argued."This will be the last time, Mom! I will be focusing on the medical center. If you want a new hospital, then make one but I will never handle it." Then I walked out at her. It seems disrespectful but it's her fault anyway.Kaya napagpasyahan ko na umalis na lang muna at magpalamig ng ulo dahil kung ano pa ang masabi ko sa kanya na masama.Hindi ko inaasahan may makikilala ako na isang babae na parang ang komportable niya na kausapin ako kahit na hindi niya ako kilala.I guess don't talk to strangers doesn't apply to her.Days passed. Alcantara called me that there has been an emergency in the hospital. There has been a food poison incident in regards to the children. It was a hectic day in the ER. Pumunta ako sa hospital para tignan kung kumusta na ang kalagayan ng mga bata at may narinig ako na sumisigaw saka lumapit sa kinaroroonan ng boses."TUMAHIMIK NA NGA KAYONG LAHAT, NAIINTI
Kabanata 63Lumaban ako. Nilabanan ko ang sakit ko. Nagising ako sa kabila nang maliit na tyansa na magigising pa ako pagkatapos nang operasyon ko.Simula nang magising ako ay ang tanging naririnig ko lang ay mga kwento ni Theresa noong mga panahon na hindi kami magkasama. Samantalang, sila Daddy naman ay nangangamusta at nag-iiwan ng mga pagkain sa kwarto ko.Si Tyler naman ay inaalagaan ako. Siya ang umaakay sakin kapag kinakailangan kong magcr. Siya rin ang nagpapakain sa akin dahil wala pang sapat na lakas ang katawan ko para gumalaw.Nalabanan ko ang sakit ko pero habang tumatagal ang araw ay napapansin ko na mas nanghihina lang ang katawan ko. Hindi ko alam kung kailan bibigay ang katawan ko kaya nang matanong ni Tyler kung ano ang gusto ko ay napagpasyahan ko na gusto kong makita ang mga kaibigan ko.Hindi ko alam baka ito na ang huling pagkakataon na makita sila."Are you sure about that?" Sagot naman ni Tyler, tanging ngiti ko lang ang isinagot.Lumayo muna nang bahagya si Ty
Kabanata 62Today is my operation day. I am hoping that the operation will be successful and I will be able to wake up after.Before going to sleep, Tyler told me that my family will visit me today.Nakikinig ako nang kay Tyler kagabi habang tinatawagan niya si Daddy para sabihin ang kondisyon ko. Narinig kong bigla na lang humagulhol ang iyak ni Daddy. Pagkarinig ko no'n ay biglang sumikip ang puso ko.Dumating na sila Daddy kasama ang mga kapatid ko. Pagkakita nila sa akin ay labis ang pag-aalala sa mga mukha nila. Hindi sila agad nakapagsalita maliban na lang kay Daddy na agad na umiyak pagkakita sa akin."Are you okay, Adi?" Daddy asked while he is holding my hand."Of course, Daddy. I will be okay. Don't worry too much baka tumaas na naman ang altapresyon mo." Tumango-tango naman siya habang nakayuko sa kamay ko.Alam kong nag-aalala siya sa kalagayan ko pero ayoko siyang mabahala sa akin. Nand'yan naman si Tyler at ang mga kapatid ko para tulungan ako.Biglang bumukas ang pintua
Kabanata 61Sa pagdilat ko ulit sa mga mata ko ay ang tanging nakita ko lang ay puti na kisame. Wala akong marinig na kahit anong ingay sa paligid. Pakiramdam ko nasa mapayapang lugar ako.Bumangon ako sa pagkakahiga. Napatingin naman ako sa suot ko kulay puti lang. Nalito ako kung saan at kung anong ginagawa ko dito.It was all bright and white. Kahit saan ako lumingon ay puros maliwag at puti lang.Hindi kalayuan ay may nakita akong babae na nakaputi rin. Tinawag ko siya nang paulit-ulit pero hindi siya lumilingon sa akin. Sinubukan kong lumapit sa kanya pero 'pag lumalapit ako ay lumalayo siya."Bakit ka ba lumalayo? Gusto lang sana kitang kausapin!" Sigaw ko sa kanya mula sa malayo.No'ng nagsalita na siya ay bigla akong napatigil sa pagtawag sa kanya. Para akong binuhusan nang malamig na tubig sa katawan.Hindi ko inaasahan na makikita ko siya rito. Ilang taon na ang lumipas simula no'ng huli ko siyang nakita."What are you doing here?" I asked."I should be the one asking you th
Kabanata 60Isang buwan ang lumipas nang nalaman ko ang resulta ng mga test. Nang nalaman ko 'yon ay halos parang dinaganan ako ng mundo. Buong araw ako umiyak sa C.R. ng kwarto namin.Nakita ako ni Tyler na walang malay sa loob ng C.R. Kwento niya pa sa akin ay halos nasiraan daw siya nang bait nang makita ako na walang malay. Hindi na niya ako dinala sa hospital pa at tumawag na lang nang doktor. Wala pa rin siyang alam tungkol sa kung bakit ako nawalan ng malay. Kahit na nagtaka siya kung bakit namamaga ang mga mata ko ay sinabi ko na lang na wala akong alam.Sa buong buwan ay napansin ko rin ang pag-iiba ng mood ko, madali na lang akong mapikon o magalit sa mga anong bagay, madalas na rin sumasakit ang ulo ko na halos binibiyak na, hindi ako sigurado dito pero may mga panahon na may nakakalimutan ako at hindi ko maalala, at nagpunta na rin kami sa eye clinic para sa mata na halos paminsan-minsan ay malabo na ang tingin ko.Minsan ay nalilimutan ko na may sakit ako pero may palatan
Kabanata 59"Ma'am? Can I ask you something?" The nurse asked."Sure, you can." Sagot ko."Kayo lang po ba mag-isa?"I am with my husband.""Bakit po wala siya dito?" Now I am kinda annoyed at her."Now, can you stop talking? It makes my head hurt.""It is just one question."Hindi ko alam kung saan na ba ako tinutulak nitong nurse. Hindi kalayuan ay may nakita akong mga security guards at narinig na lalaking sumisigaw."I don't care! Just find my wife! I will fire you instantly to the moment that something will happen to my wife!""Is my room near already?" I asked."Opo, Ma'am. Mukhang ang kwartong kinaguguluhan ay 'yong kwarto niyo po." Nanlaki naman ang mata ko sa narinig."Hello po, Ma'am pero hindi po kayo pwedeng pumasok dito. Private room po ito. Baka naliligaw lang po kayo." Sabi ng isa sa mga security."She is actually the patient and this is her room." Sabi nang nurse.May lumapit na isang security sa kausap naming security at mukhang may sinabi siya roon sa isa at pumasok