Author's Note:
This chapter contains two flashbacks. Naubusan na talaga ako ng ideya sa isusulat. So bear with me.----------
Kabanata 11
It's been a week since it happened. Hanggang ngayon wala pa rin ako sa sarili ko. Hindi ko alam ang sasabihin o irereact ko sa sinabi niya.
Hindi mawala sa ulo ko. Damn it.
Bakit ba iba 'yong epekto ko sa kanya?
"Adi, h'wag mo namang molestyahin 'yong pagkain." Eli
Tinignan ko 'yong pagkain ko na hindi na halos makilala. 'Yong pagkain ko nagmumukhang
Kabanata 12Nang nagising ako ay nasa hindi pamilyar na lugar ako. Tinignan ko 'yong paligid at napagtantong mukhang nasa isang pribadong kwarto ako ng hospital."Gising ka na pala." Napalingon ako kung sino 'yong nagsalita."Kakagising ko lang naman. Ano bang ginagawa ko dito?""You fainted earlier in the hallway at nakita kita habang papunta ako sa opisina ko."Ngayon ko lang naalala na nahilo pala ako kanina. Ang ala-ala ko sa nakaraan, mukhang bumabalik na naman. Mukhang kailangan ko na naman pumunta sa doktor ko.It seems like little by little the puzzle is being
Kabanata 13After that talk. He just said he will help me remember the memories that I have lost.He just gave me a vague answer.I know you for a long time, that's it.'Yon lang ang sinabi sa'kin saka niya ako iniwan na mag-isa.Nakatulala lang ako na naglakad ng pabalik sa unit ko.If my hunches are correct, I should apologize, right?Now I'm asking myself. Am I ready to know everything? Kaya na ba ng isip ko na malaman ang lahat ng nangyari?Argh. Nakakabaliw mag-isip. Hindi ko na alam kung tama pa ba 'tong ginaga
Kabanata 14Nagising ako ng wala sa oras, pagtingin ko sa bintana ay napatingin ako sa araw na pasikat pa lamang.Bumangon ako pumunta sa veranda para makita ng maayos ang pagsikat ng araw.Maihahalintulad ko ang pagsikat ng araw sa panibagong simula ang aking buhay.Tinignan ko lang ito taimtim at makikita rito kung gaano kaganda ang araw.Naputol ang pagmumuni-muni ko ng may biglang kumatok sa pinto. Lumapit ako sa may pintuan at binuksan upang tignan kung sino ang kumatok."Magandang umaga po Ma'am, pinapatawag po kayo ni Sir Tyler para po mag agahan." Ani ng kasambahay na kumat
Kabanata 15Pagbalik namin sa bahay nila Tyler ay dumiretso na ako sa kwarto para magpahinga at hindi rin nagtagal ay hinatiran na din ako ng hapunan. Kahit wala akong gana kumain ay inubos ang pagkain, sayang rin naman ang pagkain kung itatapon lang.Dahil hindi ako makatulog ay lumabas muna ako ng kwarto at nakita ko Tyler sa dinner table na umiinom ng whisky. Napalingon siya sa gawi ko saka dali-daling ililigpit na sana ang inumin."Don't, kunan mo ako ng isang baso." Hindi naman siguro masama kung uminom ng kahit konti, baka sa paraang ito ay masabi ko man lang sa kanya ang nasa isip ko kanina."Bakit ka iinom?" Seryosong tingin niya sa akin.
Kabanata16After that revelation, Tyler and I are very awkward. Umuwi kami na walang kibuan sa isa't-isa at 'yon ang ikinagulat ni Ade. I told Ade everything. The night where Tyler brought me to where the incident happened and what happened that night. Ade seems shocked but he never said anything. He just listened and comforted me by hugging me."Ate, baka gusto mong ilagay na 'yang christmas ball. Kanina kapa nag mumuni-muni." Panunuksong aniya.Hindi ko rin napansin na nakatulala pala ako.Ngayon lang kasi kami maglalagay ng Christmas decors kung kailan Christmas Eve na mamaya. Kaya ito kaming dalawa dinidisenyohan ang maliit namin na binili na christmas tree, christmas wreat
Kabanata 17"Hi, Ads!""H-Hello." Nauutal kong sabi sa kanya.Bakit ba siya nandito? Hindi ba siya naaawkwardan sa sitwasyon naming d 29alawa? Hindi pa nga kami nakapag-usap ng maayos pagkatapos ng nangyari sa El Salvador."Maupo ka muna Kuya Tyler, ihahanda ko lang muna ang pagkain." Aniya ni Ade."Sorry."Sabi ni Ade ng pabulong habang nasa likod siya ni Tyler.Nang naiwan na lang kaming dalawa ay inaya ko siyang umupo na muna habang naghihintay sa pagkain niya bago kami umupo ay bigla siyang nagsalita."F
Kabanata 18Umuwi kaming dalawa ng mag-aalas tres na ng umaga, masyadong marami kaming napag-usapan kaya hindi namin napansin ang oras. Marami kaming napag-usapan, pinag-usapan namin 'yong mga nangyari sa buhay naming dalawa."Ate, nandito na si Kuya Tyler." Sigaw ni Adi na nasa labas ng kwarto ko."Oo, patapos na ako sandali lang!"Simula no'ng gabing 'yon ay hatid sundo na ako ni Tyler sa unit. Ikinagulat 'yon ni Ade no'ng umpisa pero mukhang sinabi at nagpaalam na rin si Tyler sa kanya kaya okay na okay siya. Halos ayaw niya na akong pauwiin dahil gusto niya kami daw dapat ni Tyler magkasama lagi ayon nakatikim ng isang sapak galing sa akin.
Kabanata19Sinundan ko kung saan dadalhin ang stretcher at nasa paanan niya ako banda. Habang naglalakad ako ay maraming tumatakbo sa isip ko."Dra. dito na lang po kayo."Tinignan ko ang nurse at tumango na lang.Paano siya napunta doon? Bakit siya nandoon? May hindi ba siya sinasabi sa'kin?Those questions were lingering in my mind for hours. Not knowing what is happening inside. Maraming mga doctor na ang pumasok sa ICU kaya mas dumoble ang kaba sa dibdib ko.Ilang oras ang lumipas ay dumating ang magulang ni Tee. Tumayo ako agad at bumati sa kanila.
Wakas (Last Part)Five years later and our marriage is still going strong. Kahit na may away ay mas nangingibawbaw ang pagpili nami sa isa't isa. Wala namang nagbago sa amin maliban sa meron na kaming isang bubwit at makulit na bata na babae. Nahirapan man kaming dalawa sa kanya ay sulit naman ang saya na kanyang binibigay sa aming dalawa.Our marriage is not just about rainbows, laughs, and happiness. The biggest obstacle of our marriage has come. It is an inevitable event, no one predicted it, and no one knows about it. There's no hint, just being in that scenario is so saddening.Gusto kong masolo ang mag-ina ko ngayong araw. Kita naman sa mga mata ni Theresa na nag-enjoy siya sa pagswimming, Theresa is our little pretty daughter. Nang inilagay ko si Theresa sa baliakt ko ay biglang nag-iba ang itsura ni Adi. Bigla siyang namutla at tumalon sa swimming pool. Agad ko namang ibinaba si Theresa, "Baby, call manang and tell her to call a doctor, okay?" Kita naman sa mukha niya ang pag
Wakas (Part 3)It was Christmas Day when I confess again my feelings. My feelings after hearing what she told me in El Salvador."I like you since we were young, and eventually that feeling of mine grew until now and it's still there. I can't stay mad at you for too long it will make me crazy. I just need an answer, Adi, whether your intention that night was to leave me or not, I will still forgive you. Because I love you, Adi. After all those years, it's still you, my heart is still beating for you."Marupok na kung marupok pero mahal ko talaga si Addison at hindi na 'yon mababago pa. Ngayong magkasama na kami ay hindi ko na aaksayahin pa ang panahon na magkasama kaming dalawa.Hindi talaga mawawala na hahamunin ulit ako ng tadhana. Hahamunin ulit kami ng tadhana. Nagkaroon ako ng aksidente at naapektuhan sa nangyaring pagsabog ng bomba at hindi lang 'yon nagkaroon rin kami ng malaking away dahil sa hindi ko pag-intindi sa trabaho niya. Mas pinairal ko ang kagustohan kong makasama si
Wakas (Part 2)Days have passed. Napansin ko na nagbago ang pagtrato sakin ni Addison. She's being distant and awkward whenever we see each other. I guess this is the consequence of mine, after confessing my feelings to her. I'm just giving her space, for now, if she wants to talk then we will talk.Pasakay na sana ako sa elevator nang makita ko si Adi sa may pader na nakahawak sa kanyang ulo at hindi halos makatayo ng maayos."Addison!" I immediately run to her when I saw her collapse. "Nurse! I need a doctor right now!" My heart is going to burst with nervousness.Agad naman dumating ang doktor at chineck siya."Ano bang problema sa kanya?" Tanong ko sa doktor."She is stressed and over-fatigue, sir. I suggest that she needs extra rest and a comfortable environment for a while." I said my thanks and then the doctor left.Nasa gilid niya lang ako habang hinihintay siya na magising. Labis ang pag-aalala ko sa kanya. Para rin akong hihimatayin ng makita siyang bumagsak sa sahig kanina.
Wakas (Part 1)"Mom! For the love of God! I will not do it!" I said"Tyler! Just do it!" My mom argued."This will be the last time, Mom! I will be focusing on the medical center. If you want a new hospital, then make one but I will never handle it." Then I walked out at her. It seems disrespectful but it's her fault anyway.Kaya napagpasyahan ko na umalis na lang muna at magpalamig ng ulo dahil kung ano pa ang masabi ko sa kanya na masama.Hindi ko inaasahan may makikilala ako na isang babae na parang ang komportable niya na kausapin ako kahit na hindi niya ako kilala.I guess don't talk to strangers doesn't apply to her.Days passed. Alcantara called me that there has been an emergency in the hospital. There has been a food poison incident in regards to the children. It was a hectic day in the ER. Pumunta ako sa hospital para tignan kung kumusta na ang kalagayan ng mga bata at may narinig ako na sumisigaw saka lumapit sa kinaroroonan ng boses."TUMAHIMIK NA NGA KAYONG LAHAT, NAIINTI
Kabanata 63Lumaban ako. Nilabanan ko ang sakit ko. Nagising ako sa kabila nang maliit na tyansa na magigising pa ako pagkatapos nang operasyon ko.Simula nang magising ako ay ang tanging naririnig ko lang ay mga kwento ni Theresa noong mga panahon na hindi kami magkasama. Samantalang, sila Daddy naman ay nangangamusta at nag-iiwan ng mga pagkain sa kwarto ko.Si Tyler naman ay inaalagaan ako. Siya ang umaakay sakin kapag kinakailangan kong magcr. Siya rin ang nagpapakain sa akin dahil wala pang sapat na lakas ang katawan ko para gumalaw.Nalabanan ko ang sakit ko pero habang tumatagal ang araw ay napapansin ko na mas nanghihina lang ang katawan ko. Hindi ko alam kung kailan bibigay ang katawan ko kaya nang matanong ni Tyler kung ano ang gusto ko ay napagpasyahan ko na gusto kong makita ang mga kaibigan ko.Hindi ko alam baka ito na ang huling pagkakataon na makita sila."Are you sure about that?" Sagot naman ni Tyler, tanging ngiti ko lang ang isinagot.Lumayo muna nang bahagya si Ty
Kabanata 62Today is my operation day. I am hoping that the operation will be successful and I will be able to wake up after.Before going to sleep, Tyler told me that my family will visit me today.Nakikinig ako nang kay Tyler kagabi habang tinatawagan niya si Daddy para sabihin ang kondisyon ko. Narinig kong bigla na lang humagulhol ang iyak ni Daddy. Pagkarinig ko no'n ay biglang sumikip ang puso ko.Dumating na sila Daddy kasama ang mga kapatid ko. Pagkakita nila sa akin ay labis ang pag-aalala sa mga mukha nila. Hindi sila agad nakapagsalita maliban na lang kay Daddy na agad na umiyak pagkakita sa akin."Are you okay, Adi?" Daddy asked while he is holding my hand."Of course, Daddy. I will be okay. Don't worry too much baka tumaas na naman ang altapresyon mo." Tumango-tango naman siya habang nakayuko sa kamay ko.Alam kong nag-aalala siya sa kalagayan ko pero ayoko siyang mabahala sa akin. Nand'yan naman si Tyler at ang mga kapatid ko para tulungan ako.Biglang bumukas ang pintua
Kabanata 61Sa pagdilat ko ulit sa mga mata ko ay ang tanging nakita ko lang ay puti na kisame. Wala akong marinig na kahit anong ingay sa paligid. Pakiramdam ko nasa mapayapang lugar ako.Bumangon ako sa pagkakahiga. Napatingin naman ako sa suot ko kulay puti lang. Nalito ako kung saan at kung anong ginagawa ko dito.It was all bright and white. Kahit saan ako lumingon ay puros maliwag at puti lang.Hindi kalayuan ay may nakita akong babae na nakaputi rin. Tinawag ko siya nang paulit-ulit pero hindi siya lumilingon sa akin. Sinubukan kong lumapit sa kanya pero 'pag lumalapit ako ay lumalayo siya."Bakit ka ba lumalayo? Gusto lang sana kitang kausapin!" Sigaw ko sa kanya mula sa malayo.No'ng nagsalita na siya ay bigla akong napatigil sa pagtawag sa kanya. Para akong binuhusan nang malamig na tubig sa katawan.Hindi ko inaasahan na makikita ko siya rito. Ilang taon na ang lumipas simula no'ng huli ko siyang nakita."What are you doing here?" I asked."I should be the one asking you th
Kabanata 60Isang buwan ang lumipas nang nalaman ko ang resulta ng mga test. Nang nalaman ko 'yon ay halos parang dinaganan ako ng mundo. Buong araw ako umiyak sa C.R. ng kwarto namin.Nakita ako ni Tyler na walang malay sa loob ng C.R. Kwento niya pa sa akin ay halos nasiraan daw siya nang bait nang makita ako na walang malay. Hindi na niya ako dinala sa hospital pa at tumawag na lang nang doktor. Wala pa rin siyang alam tungkol sa kung bakit ako nawalan ng malay. Kahit na nagtaka siya kung bakit namamaga ang mga mata ko ay sinabi ko na lang na wala akong alam.Sa buong buwan ay napansin ko rin ang pag-iiba ng mood ko, madali na lang akong mapikon o magalit sa mga anong bagay, madalas na rin sumasakit ang ulo ko na halos binibiyak na, hindi ako sigurado dito pero may mga panahon na may nakakalimutan ako at hindi ko maalala, at nagpunta na rin kami sa eye clinic para sa mata na halos paminsan-minsan ay malabo na ang tingin ko.Minsan ay nalilimutan ko na may sakit ako pero may palatan
Kabanata 59"Ma'am? Can I ask you something?" The nurse asked."Sure, you can." Sagot ko."Kayo lang po ba mag-isa?"I am with my husband.""Bakit po wala siya dito?" Now I am kinda annoyed at her."Now, can you stop talking? It makes my head hurt.""It is just one question."Hindi ko alam kung saan na ba ako tinutulak nitong nurse. Hindi kalayuan ay may nakita akong mga security guards at narinig na lalaking sumisigaw."I don't care! Just find my wife! I will fire you instantly to the moment that something will happen to my wife!""Is my room near already?" I asked."Opo, Ma'am. Mukhang ang kwartong kinaguguluhan ay 'yong kwarto niyo po." Nanlaki naman ang mata ko sa narinig."Hello po, Ma'am pero hindi po kayo pwedeng pumasok dito. Private room po ito. Baka naliligaw lang po kayo." Sabi ng isa sa mga security."She is actually the patient and this is her room." Sabi nang nurse.May lumapit na isang security sa kausap naming security at mukhang may sinabi siya roon sa isa at pumasok