"Anong ginagawa ninyo pareho dito?" Tanong ko sa dalawa. Actually, alam ko namang gusto nila akong bisitahin. Parang ako lang ata ang employee na halos araw-araw ay may bumibisita. Kapag nakikita naman kami ni Mr. Ochoa ay parang wala lang para dito. Mukha ngang masaya ito na may nakakahalubilo ako habang nasa trabaho ako. Ang weird, hindi ba?
"Tinatanong pa ba iyan, Aurora? Siyempre miss na kita!" Lumapit sa akin si Irina. Ngumiti ako sa kanya. Mabuti naman at unti-unti na ring bumabalik talaga sa dati ang una kong kaibigan. She experienced a very traumatic situation, still, she managed to survive and won the battle she has to overcome.
"Ako naman, trip ko lang." Singit naman ni Felicity na nagkrus pa ng braso sa harap ng kanyang dibdib. "Anyways, may dala akong—"
Hindi natuloy ang sasabihin ni Felicity dahil biglang sumingit si Irina.
"Aurora, I brought lunch for you." She handed me a lunchbox, making my eyes sparkle in delight. Agad ko rin naman
Nararamdaman ko ang panginginig ng buo kong katawan. I would try to move but I'm left stuck. I felt my heart pounding fast against my chest. Hindi pa rin naaalis ang mga mata ko sa lalaking naka-bonnet na nakatayong pinagmamasdan ang nakahandusay na si Sebastian. Mas bumilis ang tibok ng puso ko nang ilipat sa direksyon ko ang tingin ng lalaki. I don't think he saw me inside since the car is tinted, however, hindi pa rin maalis sa isipan kong posibleng lapitan niya ako at kapag nakita niyang andito ako sa loob, baka patayin din niya ako. But that thought of possibility was set aside when I looked at the body of Sebastian. Nawala ang takot ko. Napapalitan iyon ng galit. Now, I don't care what happens to me. I don't care kung mamamatay ako. All I wanted now, ay maipaghiganti si Sebastian.My face that was filled with fear earlier changed to a face filled with hatred and revenge. I was about to open the door of the front seat pero biglang tinawag ito ng driver ng kotseng sinasak
Hindi ako nagsalita at niyakap agad si Diego nang mahigpit. Nagulat pa siya sa ginawa ko, ngunit kalaunan ay niyakap rin niya ako pabalik nang mapansin niyang umiiyak na ako. Mas hinigpitan ko ang pagyakap sa kanya nang pumasok na naman sa isipan ko ang katotohanang wala na si Sebastian. I just couldn't accept it. Why does it have to happen now? Sa araw na napakaimportante para dito? Sa araw pa ng anak nito?"He won't make it." I decided to talk habang hindi pa rin inaalis ang yakap kay Diego."Why not? Is he busy? Uh no, he can't be busy. I gave him a day off. Maybe he's—""He just died." Ipinikit ko nang mariin ang aking mga mata habang sinasabi iyon. Hindi madaling sabihin ang bagay na iyon. I almost lost consciousness, and I felt my knees weakened. Ang tamlay-tamlay ko, I don't have any energy. Wala ako sa tamang sitwasyon para diyan."Is this a prank? Kayo talaga, Rora. Hindi niyo man lang sinabi sa akin ang plano ninyo. Ano ba ang next na liny
"Why did you do that?" Gulat niyang tanong sabay masahe sa kanyang pisngi kung saan ko siya sinampal nang malakas."Tinatanong pa ba yan, Art? Alam mo ang rason. Alam mo kung bakit ako nagkakaganito. Because I hate you!" Sigaw ko sa kanya.Kumunot ang noo ko nang bigla siyang ngumisi. Umiwas siya ng tingin at napasuklay ng sariling buhok. I just looked at him, puzzled. Did he find this funny?"So ngayon, ikaw naman." Tiningnan na ulit niya ako. His face is poker. Mas lalong kumunot ang noo ko dahil hindi ko siya maintindihan."What do you mean ako naman? Ako naman ang alin?"Umabante siya palapit sa akin kaya napaatras ako. Napakaseryoso ng kanyang mukha. Napatigil ako sa pag-atras nang ilapit niya ang bibig niya sa aking tenga. When he whispered something, my skin started to roughen."You are now blinded by hatred." He softly stated.Naging instant mannequin o estatwa ako mula sa aking kinatatayuan. My gaze stuck on one direction and
"Sorry, Diego. Dumagdag pa ako sa problema mo. I mean, naging pabigat pa tuloy ako." I said nang makapasok na kami sa sasakyan."Kailanman hindi ka naging pabigat sa akin. What made you think that?""Sebastian died. Bakit palaging mga taong malalapit sa akin pa ang kailangang mapahamak? Malas ba ako? Sa tingin ko kasi, kasalanan ko lahat e. Sino naman kaya ang magpapapatay kay Sebastian? Who would even do that?" Nakatulala lang akong nakatingin sa harapan. Honestly, I don't know what I'm talking about. Kung anu-ano na tuloy lumalabas sa bibig ko."I will find that out, Rora. Wag ka nang mag-alala pa doon. You don't have to stress yourself."Bigla na lang napasok sa isipan ko si Art dahilan para manlaki ang mga mata ko. Hindi kaya, si Art talaga ang may gawa nito? Hindi kaya siya ang nagpapapatay kay Sebastian? It is not impossible. Nagawa nga niyang patayin ang pamilya ko, si Sebastian pa na tauhan lang niya? Hindi talaga imposible na mangyari ito. Nagawa
"Seryoso ka?" I snorted. Talagang hindi pa rin nagbabago ang ekspresyon sa kanyang mukha na para bang seryoso talaga siya. Like she's not joking. But who would even betray me? Art? Well, I already knew he is a traitor. Matagal na kaya. Hindi na ako magugulat pa kung sabihin sa akin ni Felicity na ito ang traydor."Aurora, bakit ako magjo-joke sa 'yo? Hindi ko gagawin iyan. Kapag sabihin ko ba sa iyo kung sino, maniniwala ka ba? Sa tingin ko hindi, because you trust this person so much.""Okay?" I shrugged. "Sino siya?"Taas-noo akong tumingin sa kanya. Hinahamon ko siyang sabihin sa akin kung sino ang tinutukoy niyang traydor. Siguruhin lang talaga niya na hindi siya nagbibiro."It's...""Hey, Aurora!" Napalingon kami agad sa taong tumawag sa akin. Nawala tuloy sa isipan ko ang gustong sabihin sa akin ni Felicity. My thoughts diverted to this one person. Ngayon ko lang kasi ito nakita ulit for days dahil may pinagkakaabalahan naman ito. Himala nga
Kanina ko pa napapansin na hindi nagsasalita sina Irina at Johnson. They were only focused on their food. Sina Felicity at Dustin lang naman ang nagsasalita at puro kwento dito. Mukhang sila nga lang ang nag-eenjoy e. I heaved a dreamy sigh. Even I myself, I didn't even had fun. I mean, kumakain lang naman kami diba? Obviously there is no need to have fun. Pero may something lang sa akin na parang hindi ako masaya, hindi ako kontento. Or is it just me?"Next time ulit." Paalam sa amin nina Felicity at Dustin. Tapos na kaming kumain. Nagkwentuhan pa kami ng kaunti bago namin naisipang umuwi na. Pero pansin ko pa rin talaga na parang may problema sina Irina, parang may bumabagabag sa kanila. Or is it just me again?"Bye, Irina. Bye, Johnson. Next time ulit." I bid goodbye. Johnson was poker faced and Irina faked a smile. She also waved her hand, however, without energy. Pinapanood ko na lang silang paalis.Umuwi na kami ni Diego sa mansyon. I decided to sit at the
"What do you mean?" I asked her."Nevermind. Joke lang iyon. Masaya lang ako nang sabihin mong ako pa rin ang bestfriend mo. Sana hindi na magbabago iyon." She smiled atsaka umalis na rin. I shrugged and watch her leave.Matapos kong linisin ang taas ng building ay bumaba ako sa first floor para doon na naman maglinis. Ewan ko ba. Gusto kong sa first floor ako agad pumunta. Mas marami kasing tao doon.Habang nagma-mop ay naririnig kong nag-ingay ang mga tao rito. Binabalewala ko na lang iyon dahil wala rin naman akong interes. Baka nga ay gwapong nilalang lang ang andoon o kaya naman ay isang maimpluwensya at sikat na tao na siyang dahilan kaya nagsitilian ang karamihan ay mga babae dito."Oh sh— Takpan niyo ako!" Isang boses babae ang narinig ko. Kuryus na talaga ako kung sino ang taong kinababaliwan nila kaya napatigil ako sa ginagawa at nilingon ang gawi kung saan ay maraming nagkukumpulan. My forehead creased and stood tip-toed as I looked for t
"Anong ginagawa mo dito?!" I formed my hands into fists as I gritted my teeth. Hindi ko alam pero kusang nandilim ang paningin ko. Parang anumang oras ay susugod ako dito. I want to see anything that can trigger me and push me to do what my mind is telling me.Kalmado lang itong nakatingin sa akin habang may hawak itong tasa. Mukhang galing ito sa kusina at nagtimpla ng kape o kung anumang inumin.He shifted his gaze on Diego. "Sorry, bro. Nagtimpla ako ng kape dito sa inyo.""Okay lang." Diego responded."Anong ginagawa mo dito sabi e!!" Susugurin ko sana ang lalaki pero pinigilan ako ni Diego sa pamamagitan ng paghawak sa palapulsuhan ko. Isa pa siya, bakit parang kinakampihan niya ang mamamatay-taong ito? Bakit parang nagmamabutihan sila? Bakit pakiramdam ko ay pinagtutulungan nila ako?"Rora..." Diego gently said, trying to make me calm. Nararamdaman ko ang paghapdi ng mga mata ko like anytime now my tears are gonna fall off. Hindi ko lang kasi
Ang kwentong ito ay tungkol sa isang lalaking napuno ng poot at galit dahil sa kanyang amang pumatay sa kanyang ina. A man who has anger. An angry man loses his reason. In anger, a man will do what he afterwards regrets. From anger arise hatred, revenge, quarreling, blasphemy, contumely, and murder. This is a sin against the fifth commandment. "Thou shall not kill" (Ex. 20:13) Hatred is a kind of habitual anger, a strong dislike of or ill-will towards anyone. When a person hates someone, he sees no good in the one hated; he would like to see evil rain down on the one hated; he rejoices in all misfortune of the one hated. Hatred is a sin because it violates God's commandment: "You shall love your neighbor as yourself." If we hate certain qualities of a person, but have no antagonism towards the person himself, our feeling is not necessarily sinful. It is not hatred to detest evil qualities of others; we must hate the sin, but not the sinner. We
Have you ever been blinded by hatred and revenge? You wouldn't realize that dahil nga, nabulag ka na. Like you didn't care about right and wrong as long as you stick to what you decide on. Iyong tipong wala ka nang pakialam sa sasabihin ng iba.Revenge was the only thing that comes into my mind when my mom was killed by dad. Siyempre, siya ang pinakaimportanteng babae sa buhay ko. He's my mom. At gagawin ko ang lahat para lang sa kanya, gagawin ko din ang lahat para lang maipaghiganti siya, even if it's dad that I should fight against.I planned everything, did everything to be the person that is worthy to be a rival of someone like dad. He was known as an elite and powerful member of the mafia. I was just a mere gangster who only do streetfights. I asked for the help of my fellow gangsters Felicity Veloso and Dustin Erojo, who were in a relationship since senior high.Dustin Erojo is someone I can count on. I always ask h
"Felicity? Anong ginawa mo? B-bakit mo sila binaril?"Nakahandusay na ngayon sa sahig sina Irina at Johnson. Mga wala na rin silang malay. They were shot by Felicity alone."Hindi magdadalawang-isip si Irina na patayin ka, hindi mo ba nakikita iyon? Tuluyan nang nabilog ang ulo niya at tuluyan na rin siyang nabulag sa pagmamahal niya sa lalaki! Ngayon, dapat pa nga ay magpasalamat ka sa akin e!""Sa tingin mo magpapasalamat ako sa 'yo? Hindi! Dahil gusto ko na ring mamatay! Iniwan na ako ng lahat ng taong importante sa akin! Ano na lang ang natitira sa akin? Wala!""Nagkakamali ka!!"My eyes widened. Mukhang hindi rin magpapatalo ang babae."Andito pa kami!! Ako, si Arthur, si Dustin, si Mrs. Erojo, si Mr. Ochoa! Lahat kami, andito pa! Mahal ka namin! At importante ka sa amin! Ngayon, ang tanong, importante rin ba kami sa 'yo?!"Tears fell off my cheeks. May kakaibang pakiramdam sa aking puso na nagdudulot ng saya sa akin. Despite eve
Lumabas ako ng Simbahan na nakatulala. Why does this always happen to me? Bakit palagi na lang? Bakit ako na lang ang palaging nakakaranas nito?"Aurora?!"Natigil na ang barilan, pero hinahanap ko ang sinumang nagpasimuno nito. Gusto kong ako naman ang isunod nito. Gusto kong mamatay na rin kasama ni Diego. Ano pa ang silbi ng buhay ko kung wala na ang taong mahal ko?"Aurora!!"Napaluhod ako nang dahan-dahan. Tumulo na naman ulit ang luha ko imbis na tumigil na ito at natuyo na rin sa sarili kong mukha."Aurora, tara na!!" May taong lumapit sa akin at pilit aking pinapatayo. I looked at her face and I saw Irina."I-irina. S-si Diego... Wala na siya." Mahina kong sambit at tulala pa rin."Mamaya na iyan, Aurora! Kailangan na nating umalis dito para madala kita sa isang ligtas na lugar!" Hinila na niya ako at nagpadala na rin ako sa kanya. Hindi ko alam kung saan niya ako dinala pero wala na rin akong pakialam. Alam kong dadalhin niya
"Seryoso ka ba diyan sa sinasabi mo, Felicity?" I asked her. Gusto kong isipin na nagjo-joke lang siya pero napakaseryoso lang ng kanyang mukha."Please tell me you're kidding." Ulit ko pero wala siyang balak na magsalita dahilan para mainis ako sa kanya."Umalis ka na ngayon din, Felicity." I pointed the door."Maniwala ka sa akin, Aurora. Irina is not what you think she is—""UMALIS KA NA NGAYON DIN! HINDI KO KAILANMAN TATANGGAPIN ANG MGA TAONG NANINIRA SA BESTFRIEND KO!" Napasigaw na talaga ako dahil hindi ko na kaya. Ayaw ko sanang sabihin ito kay Felicity dahil nagiging kaibigan ko na rin siya. But she's way too much! Sinisiraan na niya ang kaibigan kong si Irina! Ni wala nga siyang ebidensya para mapatunayan ang sinasabi niya e! She just accuse people!Napatungo siya at umalis na ng mansyon nang walang sinasabi. Sinusundan ko na lang siya nang tingin hanggang sa tuluyan na siyang makaalis."Young lady." Tawag ni Mr. Simon. Mukhan
"Wow, congrats, Aurora! I'm so happy for you talaga!" Bati sa akin ni Irina nang sabihin ko sa kanyang magpapakasal na ako kay Diego. Natatawa talaga ako sa lalaking iyon. Masyado ba namang excited. Gumawa pa ako ng rason para hindi mapadali ang kasal namin. Like, paano ako nito bubuhayin? I can't believe that he would answer right away. He said that he has many businesses. Mayaman rin naman kasi ito kaya hindi na rin kaduda-duda. Si Irina pa lang at si Mr. Simon ang nakakaalam nitong kasal. Balak ko rin sanang sabihin kay Mr. Ochoa, kasi siyempre boss ko ito kaya iimbitahin ko rin ito sa pinakaimportanteng pangyayari sa buhay ko.I was also planning to tell this to Felicity. Ewan ko ba kung bakit kailangan ko pa itong imbitahan e ang sama ng ugali no'n. Char lang. Siyempre kaibigan ko na ang babaeng iyon kaya dapat lang din na imbitahan ko ito sa kasal ko. I know that she will tell Art about this kaya hindi ko na kailangan pang sabihin dito. It is up to him kung pupunta siya
I went to the comfort room at doon ay naghilamos. Napatitig muna ako sa mukha ko ng ilang minuto. Am I just assuming o talagang si Art ang nagfire doon sa unang secretary? Is it just me or talagang si Art iyong humila sa babae noong araw na iyon? But why would he do that?I sighed. I wiped my hands dry before I decided to go outside."Hey." Agad na dumikit ang mga paa ko sa sahig. Kahit na hindi ko pa tingnan ay alam kong si Art ang nakasandal dito sa gilid sa labas ng CR na para bang hinihintay ako. Gusto kong itanong agad sa kanya kung ano ang totoo."So, magkaibigan pala kayo ni Jennie. She's a great person. Hindi siya plastik at hindi rin masama ang ugali niya." He stated. Hindi ko pa rin siya nililingon. I remained my eyes at my front habang siya ay pinapakinggan. May parte sa akin na umalis na lang dahil ayoko naman siyang makausap man lang. I don't want to communicate with him. Pero kailangan, kasi marami rin akong mga katanungan sa kanya na gusto kong ma
That was strange. Nakaramdam na nga lang ako ng paninindig ng balahibo ko dahil wala namang tao sa labas."Sino iyon?" Tanong ni Diego pagbalik ko."Wala, kalimutan mo na iyon." I wanted to forget about it. Sa totoo lang ay nakakatakot. I know I shouldn't be because I still believe that God is all-powerful. Siguradong mayroong tao doon kanina at umalis kaagad. Pero, sino naman kaya?Bumalik ako sa trabaho. I told Diego that he has to stay here and take a rest dahil kapag break time ko ay babalikan ko siya dito at mabibigay ko kung ano ang kailangan niya.Nagsimula na akong gawin ang trabaho ko. Sa break time ko ay naisipan ko munang pumunta sa opisina ni Sir bago ko puntahan si Diego sa clinic. Baka kasi gising na si Sir at baka ay nahimasmasan na iyon. Sana.I knocked on the door but no one answered. I knocked again, still, no answer kaya naisipan ko nang buksan ang pinto. I rotated the doorknob and I realized that it's locked. Napapaisip ako. Hin
There is a clinic here kaya dinala ko na siya rito. Noong una ay ayaw pa nga niyang pumunta dito pero pinilit ko siya. Siyempre hindi ako magpapatalo, alam ko namang hindi niya ako matitiis."I never thought na magkakasakit din pala ang isang Diego Archibald." I joked."Tss, I'm still human." Nakahiga siya ngayon sa kama. May towel na nakalagay sa kanyang noo. Ako naman ay nakaupo sa kanyang tabi. Ang nurse na assigned dito ay umalis muna at babalik din daw agad."Hindi ako magtatagal dito. Kailangan kong balikan si Mr. Ochoa doon dahil lasing at baka kung ano pa mangyari sa kanya doon." Tatayo na sana ako pero napatigil ako sa tanong niya."Naniwala ka ba sa sinabi niya sa iyo?"I sighed. I know that this is going to be about what Mr. Ochoa told me, na anak ako nito. Lasing ang tao, mas papaniwalaan ko ito kung nasa matino itong pag-iisip."Diego, may alam ka ba rito?" I asked him back."Maybe?""Ano ba talaga ang totoo?"