Kanina pa ako sinusundan nitong Arthur. I'm already pissed off pero pinipigilan ko lang ang sarili ko. Nang makapasok sa classroom ay mabilis akong pumunta sa pwesto ko. Baka isipin ng mga kaklase ko at ng mga estudyante dito na nagiging malapit ang loob ko kay Arthur keysa sa boyfriend ko. I'm not even ready to forgive him. Not until my mother do.
"Hoy, Aurora!" Tawag ni Irina kaya nilingon ko siya. "Bili tayo ng regalo mamaya!"
Now that she mentioned it, hindi ko pa nga pala naitanong kay class mayor kung paano nila natanggap si Arthur kahit apat na buwan na itong walang paramdam.
"Gusto ko sanang sumama kaso hindi na magiging surprise kapag ginawa ko." Kumunot ang noo ko sabay lingon kay Arthur. His face showed a bright smile as the sun's rays from outside the window hit him. I stared at him in starstruck awe. Ipinikit ko na lang ang sariling mga mata at itinuon ulit ang atensyon kay Irina.
"Uh, sige, Irina." I smiled at her.
"Isama mo na boyfri
Sinusundan ko na lang ng tingin si Art habang papasok ito sa kanilang mansyon. I can imagine what he truly feels right now as he step inside that house. Nararamdaman ko ang lungkot at pag-iisa niya. Hindi ko alam kung ano na ang nangyari sa kanila ng dad niya, pero pakiramdam ko ay hindi pa rin sila nagkaayos. Kung bati na sila, edi sana magkasama na sila ngayon diyan sa mansyon. And Arthur wouldn't have to feel lonely. Gusto kong tanungin sa kanya kung ano na ang nangyari, kung kumusta na sila ni tito. I wanted to know.Bigla ko na lang naalala ang nakaraan, no'ng hindi pa dumating si tito sa buhay nila, no'ng buhay pa si tita. Araw-araw akong pumapasok sa mansyon nila. Arthur and I always play inside. Minsan nga e nakatulog pa ako diyan. Magkatabi pa kami ni Arthur noon. But before, we didn't feel any awkwardness at all. Hindi pa kami nahihiya sa isa't-isa. We were so innocent then, mga isip-bata pa kami. Iba talaga ang nagagawa ng puberty sa buhay ng tao.Pagkapasok
Hindi ko maintindihan kung bakit gano'n si Arthur. I mean, he's just weird. He always annoy me, walang araw talaga na hindi siya nagpapapansin sa akin. Hindi pa rin ako makapaniwalang nagawa niyang ibrainwash si nanay. Even if he would try to explain himself, hindi ko naman siya pinapakinggan. Kapag si nanay naman ang tinatanong ko, wala naman akong matinong nakukuha sa kanya. She told me that I should just listen to Arthur. Kaya sa huli, hanggang ngayon ay hindi ko pa rin alam kung bakit.Justin, on the other hand, seemed so busy. Hindi na niya ako nilalapitan. Kapag nakikita niya ako, iiwas lang siya. I would try to reach out to him, but he really don't want to see me. May mga itatanong pa sana ako sa kanya."Tara na?" Salubong ni Arthur pagbaba ko pa lang ng hagdan. He's wearing a polo na nakainsert sa pants niya. Nakablack shoes naman siya sa pang-ibaba. His sparkling earring hangs on his other ear. Mukhang pormal na pormal siya ngayon
"Merry Christmas sa inyo, mahal! Anak!" Binati kami ni tatay sa messenger. Nagta-trabaho siya sa Saudi Arabia at matagal-tagal na ring hindi siya umuwi dito sa Pilipinas. I can see how excited and happy he is even though online lang kami nagce-celebrate ng Pasko."Tay naman, two days pa nga bago magPasko. Excited ka naman masyado.""E baka kasi hindi na ako makaabot sa Pasko." He joked making me frown. Agad rin naman niyang binawi at sinabing joke lang iyon."Kailan ka ba uuwi dito, mahal? Miss na kita—ay este, miss ka na ng anak mo."Tiningnan ko si nanay nang may pang-aasar kaya binatukan niya ako. Hinimas-himas ko na lang ang sariling batok habang nakanguso. Bakit hindi pa niya aminin na miss na niya ang makipaglambingan kay tatay?"Nga pala, nasaan si Anastacio?" Pag-iba ni tatay ng topic dahilan para matigilan kami ni nanay. His question brought tranquilness on both worlds. Like an angel just passed by."Oh, ang tahimik niyo ata."
I opened my eyes and the ceiling was the first thing I discern. Napapansin ko ring puro puti ang paligid ko kaya nalaman ko kaagad na andito ako sa isang ospital. Dahan-dahan kong tiningnan ang taong nakaupo sa gilid ko. And when she saw me woke up, there is relief and happiness in her eyes."Mabuti naman at gising ka na." Nakangiting sabi ni nanay. I tried to remember what happened and my eyes widened when I did. Mabilis akong bumangon mula sa pagkakahiga at inilibot ang paningin sa loob ng kwarto para hanapin si Art. But he's nowhere inside. Kami lang ni nanay ang andito."Kung hinahanap mo si Arthur, kanina pa sila nakaalis. Hinatid ka lang nila dito tsaka umalis rin kalaunan. Ayaw nilang magtagal dahil may kailangan pa daw silang asikasuhin." Pagpapatuloy ni nanay. Napahawak ako sa gilid ko dahil may kakaiba akong nararamdaman dito. I slowly pulled up the hospital gown and I saw a bandage. Oo nga pala. Nasaksak pala ako."Nay, ano pong ginawa nina Art sa mga
I missed him so much. Parang ayoko na tuloy siyang bitiwan. I missed his presence, his hugs, his advices, all about my father. And now, I never thought na nahahawakan ko na siya ngayon."Merry Christmas sa inyo!" He greeted kaya napakalas ako sa yakap at pinahiran ang luhang umagos na pala mula sa mga mata ko."Tay, ba't di mo sinabing uuwi ka pala?" Tanong ko dito."Ay, hindi na iyon magiging surprise. Ikaw talaga, nak." Ginulo niya ang buhok ko. I pouted. Tama rin naman siya. Kapag sinabi niya, hindi na iyon magiging surprise, magiging scripted na, char.Hinayaan ko muna sina nanay at tatay na mag-usap. I know they missed each other so much. Pumunta na lang ako sa dining table at nagsimulang kumain habang paminsan-minsan ay sinusulyapan sila na magkaharap na nag-uusap sa sala. Nakaupo sila pareho sa may sofa. Bigla na lang akong napaubo habang sinusubo ang munchkin nang makitang hawak-hawak pa rin ni nan
"Hoy, Xander! Bakit mo ako kinidnap?! May gagawin kang masama sa akin noh?!" Pinagtututuro ko siya. Tiningnan ko pa ang driver niya para malaman kung sino iyon na kakampi pa niya. Hindi ko naman kilala kaya ibinalik ko ulit ang tingin kay Xander. I just realized something. Hindi ba't driver si Xander? Aba, himala't nagbihis amo siya!My forehead knotted when this guy laughed. Umusod ako palayo sa kanya dahil baka mahawa ako sa pagiging baliw niya."Nakakatawa ka talaga, ma'am! Kalma lang. Ako lang 'to, si Xander. Ang gwapong Xander na driver ni Sir Justin! Kaya lang ako nagbihis amo dahil hindi naman ako pinagbabawalan ni Sir! Parang magkapatid na kaya kami!" Pagmamayabang pa niya. I looked at him with a poker face. Wow, ang lakas ng loob ng katulad niyang magbihis amo dahil kampante siyang hindi magagalit ang amo niya. Mas matatanggap ko pa na si Justin mismo ang nag-utos sa kanya. Ang lakas talaga ng loob e, noh? He isn't wearing the appropriate attire that fit
"Bakit ka nga pala natulog doon sa bench?" Tanong ni Xander sa gitna ng biyahe. Siya na ngayon ang nagmamaneho at nakaupo ako sa front seat. Ayokong sabihin sa kanyang pinalayas ako dahil ayokong kaawaan niya ako."Trip ko lang." Kalma kong sagot habang nakatingin lang sa labas ng bintana ng sasakyan."Seryoso ka? E paano kung ibang tao ang nakakita sa 'yo at ipinasok ka sa isang sasakyan? Hindi ka pa naman nagigising kapag binubuhat. Ang himbing ng tulog mo e.""Hindi kaya ako nakatulog kahit isang oras kasi hinintay naming mag Pasko at nagcelebrate lang kami." I pouted. Tama rin naman siya. Hindi ako nagising kahit binuhat na ako. Paano kung ibang tao na iyon? Paano kung masama ang intensyon ng taong iyon?"Nagcelebrate pala kayo pero ando'n ka sa bench sa isang public place. Ang labo mo."Nilingon ko siya at sinamaan ng tingin. He just shrugged and focused on driving again. Binaba niya ako sa lugar kung saan niya ako nakita. Mabuti na lang at hi
Hindi ako makapaniwalang si Diego ang pinaghihinalaan ni Art. Hindi na nga ito nagpapakita sa akin, hindi na rin ito nagpaparamdam. Pero, paano kung tama nga si Art?Tinanong ko pa siya kung bakit posible na si Diego. He told me that the man who was with tito Alvin before, doon sa isang abandunadong building, that man was Diego's dad. He is an old friend of tito Alvin. Art didn't explain much further. Basta sinabihan lang niya ako na huwag akong lalapit kina Justin at pati na rin kapag nakita ko si Diego. I should stay away from them."Merry Christmas!!!"My jaw dropped when I saw Irina and Johnson when Art and I went out the hotel. Pareho silang naka white tshirt na may nakasulat na 'Merry Christmas! December 25, 2021 is our first Christmas as bestfriends!' Kumunot ang noo ko. Magkaibigan pa ba sila? Hindi ba't may relasyon na silang dalawa?"Paano niyo nalamang andito ako?" Tanong ko sa kanila.
Ang kwentong ito ay tungkol sa isang lalaking napuno ng poot at galit dahil sa kanyang amang pumatay sa kanyang ina. A man who has anger. An angry man loses his reason. In anger, a man will do what he afterwards regrets. From anger arise hatred, revenge, quarreling, blasphemy, contumely, and murder. This is a sin against the fifth commandment. "Thou shall not kill" (Ex. 20:13) Hatred is a kind of habitual anger, a strong dislike of or ill-will towards anyone. When a person hates someone, he sees no good in the one hated; he would like to see evil rain down on the one hated; he rejoices in all misfortune of the one hated. Hatred is a sin because it violates God's commandment: "You shall love your neighbor as yourself." If we hate certain qualities of a person, but have no antagonism towards the person himself, our feeling is not necessarily sinful. It is not hatred to detest evil qualities of others; we must hate the sin, but not the sinner. We
Have you ever been blinded by hatred and revenge? You wouldn't realize that dahil nga, nabulag ka na. Like you didn't care about right and wrong as long as you stick to what you decide on. Iyong tipong wala ka nang pakialam sa sasabihin ng iba.Revenge was the only thing that comes into my mind when my mom was killed by dad. Siyempre, siya ang pinakaimportanteng babae sa buhay ko. He's my mom. At gagawin ko ang lahat para lang sa kanya, gagawin ko din ang lahat para lang maipaghiganti siya, even if it's dad that I should fight against.I planned everything, did everything to be the person that is worthy to be a rival of someone like dad. He was known as an elite and powerful member of the mafia. I was just a mere gangster who only do streetfights. I asked for the help of my fellow gangsters Felicity Veloso and Dustin Erojo, who were in a relationship since senior high.Dustin Erojo is someone I can count on. I always ask h
"Felicity? Anong ginawa mo? B-bakit mo sila binaril?"Nakahandusay na ngayon sa sahig sina Irina at Johnson. Mga wala na rin silang malay. They were shot by Felicity alone."Hindi magdadalawang-isip si Irina na patayin ka, hindi mo ba nakikita iyon? Tuluyan nang nabilog ang ulo niya at tuluyan na rin siyang nabulag sa pagmamahal niya sa lalaki! Ngayon, dapat pa nga ay magpasalamat ka sa akin e!""Sa tingin mo magpapasalamat ako sa 'yo? Hindi! Dahil gusto ko na ring mamatay! Iniwan na ako ng lahat ng taong importante sa akin! Ano na lang ang natitira sa akin? Wala!""Nagkakamali ka!!"My eyes widened. Mukhang hindi rin magpapatalo ang babae."Andito pa kami!! Ako, si Arthur, si Dustin, si Mrs. Erojo, si Mr. Ochoa! Lahat kami, andito pa! Mahal ka namin! At importante ka sa amin! Ngayon, ang tanong, importante rin ba kami sa 'yo?!"Tears fell off my cheeks. May kakaibang pakiramdam sa aking puso na nagdudulot ng saya sa akin. Despite eve
Lumabas ako ng Simbahan na nakatulala. Why does this always happen to me? Bakit palagi na lang? Bakit ako na lang ang palaging nakakaranas nito?"Aurora?!"Natigil na ang barilan, pero hinahanap ko ang sinumang nagpasimuno nito. Gusto kong ako naman ang isunod nito. Gusto kong mamatay na rin kasama ni Diego. Ano pa ang silbi ng buhay ko kung wala na ang taong mahal ko?"Aurora!!"Napaluhod ako nang dahan-dahan. Tumulo na naman ulit ang luha ko imbis na tumigil na ito at natuyo na rin sa sarili kong mukha."Aurora, tara na!!" May taong lumapit sa akin at pilit aking pinapatayo. I looked at her face and I saw Irina."I-irina. S-si Diego... Wala na siya." Mahina kong sambit at tulala pa rin."Mamaya na iyan, Aurora! Kailangan na nating umalis dito para madala kita sa isang ligtas na lugar!" Hinila na niya ako at nagpadala na rin ako sa kanya. Hindi ko alam kung saan niya ako dinala pero wala na rin akong pakialam. Alam kong dadalhin niya
"Seryoso ka ba diyan sa sinasabi mo, Felicity?" I asked her. Gusto kong isipin na nagjo-joke lang siya pero napakaseryoso lang ng kanyang mukha."Please tell me you're kidding." Ulit ko pero wala siyang balak na magsalita dahilan para mainis ako sa kanya."Umalis ka na ngayon din, Felicity." I pointed the door."Maniwala ka sa akin, Aurora. Irina is not what you think she is—""UMALIS KA NA NGAYON DIN! HINDI KO KAILANMAN TATANGGAPIN ANG MGA TAONG NANINIRA SA BESTFRIEND KO!" Napasigaw na talaga ako dahil hindi ko na kaya. Ayaw ko sanang sabihin ito kay Felicity dahil nagiging kaibigan ko na rin siya. But she's way too much! Sinisiraan na niya ang kaibigan kong si Irina! Ni wala nga siyang ebidensya para mapatunayan ang sinasabi niya e! She just accuse people!Napatungo siya at umalis na ng mansyon nang walang sinasabi. Sinusundan ko na lang siya nang tingin hanggang sa tuluyan na siyang makaalis."Young lady." Tawag ni Mr. Simon. Mukhan
"Wow, congrats, Aurora! I'm so happy for you talaga!" Bati sa akin ni Irina nang sabihin ko sa kanyang magpapakasal na ako kay Diego. Natatawa talaga ako sa lalaking iyon. Masyado ba namang excited. Gumawa pa ako ng rason para hindi mapadali ang kasal namin. Like, paano ako nito bubuhayin? I can't believe that he would answer right away. He said that he has many businesses. Mayaman rin naman kasi ito kaya hindi na rin kaduda-duda. Si Irina pa lang at si Mr. Simon ang nakakaalam nitong kasal. Balak ko rin sanang sabihin kay Mr. Ochoa, kasi siyempre boss ko ito kaya iimbitahin ko rin ito sa pinakaimportanteng pangyayari sa buhay ko.I was also planning to tell this to Felicity. Ewan ko ba kung bakit kailangan ko pa itong imbitahan e ang sama ng ugali no'n. Char lang. Siyempre kaibigan ko na ang babaeng iyon kaya dapat lang din na imbitahan ko ito sa kasal ko. I know that she will tell Art about this kaya hindi ko na kailangan pang sabihin dito. It is up to him kung pupunta siya
I went to the comfort room at doon ay naghilamos. Napatitig muna ako sa mukha ko ng ilang minuto. Am I just assuming o talagang si Art ang nagfire doon sa unang secretary? Is it just me or talagang si Art iyong humila sa babae noong araw na iyon? But why would he do that?I sighed. I wiped my hands dry before I decided to go outside."Hey." Agad na dumikit ang mga paa ko sa sahig. Kahit na hindi ko pa tingnan ay alam kong si Art ang nakasandal dito sa gilid sa labas ng CR na para bang hinihintay ako. Gusto kong itanong agad sa kanya kung ano ang totoo."So, magkaibigan pala kayo ni Jennie. She's a great person. Hindi siya plastik at hindi rin masama ang ugali niya." He stated. Hindi ko pa rin siya nililingon. I remained my eyes at my front habang siya ay pinapakinggan. May parte sa akin na umalis na lang dahil ayoko naman siyang makausap man lang. I don't want to communicate with him. Pero kailangan, kasi marami rin akong mga katanungan sa kanya na gusto kong ma
That was strange. Nakaramdam na nga lang ako ng paninindig ng balahibo ko dahil wala namang tao sa labas."Sino iyon?" Tanong ni Diego pagbalik ko."Wala, kalimutan mo na iyon." I wanted to forget about it. Sa totoo lang ay nakakatakot. I know I shouldn't be because I still believe that God is all-powerful. Siguradong mayroong tao doon kanina at umalis kaagad. Pero, sino naman kaya?Bumalik ako sa trabaho. I told Diego that he has to stay here and take a rest dahil kapag break time ko ay babalikan ko siya dito at mabibigay ko kung ano ang kailangan niya.Nagsimula na akong gawin ang trabaho ko. Sa break time ko ay naisipan ko munang pumunta sa opisina ni Sir bago ko puntahan si Diego sa clinic. Baka kasi gising na si Sir at baka ay nahimasmasan na iyon. Sana.I knocked on the door but no one answered. I knocked again, still, no answer kaya naisipan ko nang buksan ang pinto. I rotated the doorknob and I realized that it's locked. Napapaisip ako. Hin
There is a clinic here kaya dinala ko na siya rito. Noong una ay ayaw pa nga niyang pumunta dito pero pinilit ko siya. Siyempre hindi ako magpapatalo, alam ko namang hindi niya ako matitiis."I never thought na magkakasakit din pala ang isang Diego Archibald." I joked."Tss, I'm still human." Nakahiga siya ngayon sa kama. May towel na nakalagay sa kanyang noo. Ako naman ay nakaupo sa kanyang tabi. Ang nurse na assigned dito ay umalis muna at babalik din daw agad."Hindi ako magtatagal dito. Kailangan kong balikan si Mr. Ochoa doon dahil lasing at baka kung ano pa mangyari sa kanya doon." Tatayo na sana ako pero napatigil ako sa tanong niya."Naniwala ka ba sa sinabi niya sa iyo?"I sighed. I know that this is going to be about what Mr. Ochoa told me, na anak ako nito. Lasing ang tao, mas papaniwalaan ko ito kung nasa matino itong pag-iisip."Diego, may alam ka ba rito?" I asked him back."Maybe?""Ano ba talaga ang totoo?"