CHAPTER 2

ELLIAH's POV

Haaaay! Pinayagan ko na syang umuwi kanina pero hindi pa rin sya umuwi. Nagpauto pa sya sa mga ulupong na to.

Ngayon lang ba sya nakatikim ng alak?? Akala nya yata hindi nakakalasing ang iniinom nila. Halos gawin nyang tubig yung alak.. Pasaway!

Hayyy nako Zoe.. make sure na makakapasok ka bukas ng umaga, kasi kung hindi, lagot ka sakin.

It's already 10:00 in the evening..

Nandito pa rin kami sa Restobar ni Rome. Im pretty sure na lasing na si Zoe dahil nakikisayaw na sya kila Cathy at Mandy.

"Hey, join us.. Let's dance!" Nakangiting aya sakin ni Rome habang nagsasayawan sila sa dance floor pero inirapan ko lang sya. Alam naman kasi nya na hindi ako sanay pumarty, hindi rin ako sanay sumayaw.. Kahit pa nasa private room kami at walang ibang makakakita..

Nagulat ako nang biglang lumapit sakin si Zoe nang nakangiti.

"Lets dance.." nakangiti nyang aya sakin pero inirapan ko rin sya. Paniguradong inutusan sya ni Rome na ayain ako. Haaay! Bakit ba ako nagkaroon ng mga ganitong kaibigan? Sobrang pasaway!

"Tara na, samahan mo kaming sumayaw.." malambing na sabi nya sakin sabay hawak sa kamay ko. Hinila nya ako pero agad kong inalis ang pagkakahawak nya sa kamay ko. Bakas sa mukha at kilos nya na lasing na sya kaya hindi na ako natutuwa.

"Ayokong sumayaw.." seryosong sabi ko sa kanya pero parang hindi na sya natatakot sakin. Ganito ba talaga ang nagagawa ng alak? Nakakawala ng katinuan?

"Tara na... dance with me please..." nakangiti nyang aya sakin pero hindi pa rin ako nagpatinag.

"Ayoko nga.." sabi ko sa kanya. Nagulat ako nang magpamewang sya sa harap ko habang nakasimangot.

Aba talaga bang sinusubukan ako ng babaeng to? Ang lakas ng loob nyang umasta ngayon. Nakakaasar.

Anong problema nya? Shhhhhesh! Lasing na talaga sya. Halatang di na nya pinag iisipan yung ginagawa nya ngayon..

"If you don't dance with me, I will kiss you." Sabi nya sakin habang nakatayo at nakapamewang sa harapan ko. Pagkatapos ay bigla nyang inilapit ang mukha nya sa mukha ko.

Hindi ako makahinga... Hindi ako sanay nang nilalapitan ng ganito.. Ano bang meron sa kanya para makaramdam ako ng ganito??

"Stay away from me. I don't like the smell of alcohol..." Sabi ko sa kanya. Bakit di ako makahinga? Ang lakas ng kabog ng dibdib ko dahil halos isang dangkal lang ang pagitan ng mukha naming dalawa. Lumingon ako sa bandang kaliwa upang makaiwas pero hinawakan nya ang baba ko saka nya iniharap sa kanya ang mukha ko.

Ngayon ay isang daliri na lang ang pagitan ng mukha namin. Lalong bumilis ang tibok ng puso ko.

"Umatras ka na habang may pasensya pa ako sayo.. It's not right for you to treat your boss like this.. It shows disrespect. I can fire you because of this.." seryosong sabi ko sa kanya. Pero bakit tila hindi man lang sya natatakot sakin? Yung ibang empleyado ko ay nakukuha sa tingin, pero bakit sya hindi?

Hindi nya ako pinapakinggan. Imbis na lumayo ay lalo pa syang lumalapit sa mukha ko kaya naman wala na akong choice kundi ang pumayag sa gusto nya. Tinakpan ko ang bibig nya saka ko sya itinulak palayo.

"Are you going to dance?" Nakangiting tanong nya sakin. Sa sobrang inis ko, hindi ko sya sinagot. Nagpunta na lang ako sa dance floor saka ako sumayaw ng kaunti.

Bakas sa mukha nilang lahat ang kaligayahan habang sumasayaw. Pero para sakin, napaka boring ng bagay na to.

Nagulat ako nang biglang humawak si Zoe sa balikat ko saka nya ako tinignan ng malagkit.

Pagkatapos ay ngumiti sya saka sya gumiling sa harapan ko habang nakahawak parin sa balikat ko.

Dahil sa ginawa ni Zoe ay naghiyawan ang mga kasama namin na tila kinikilig sa ginawa ni becky sakin.

Woah! Grabe! Ang layo ng personality nya ngayon sa personality nya kanina nung hindi pa sya nakakainom. Ganito ba talaga sya kapag nakakainom? Paano na lang kung mga lalaki ang kainuman nya? Hays! Nakakainis! Akala ko pa naman matino syang babae..

"Woah!! Thats my girl!" Nakangiting sigaw ni Cathy na tila chini-cheer pa si Zoe. Aba talaga namang nagsama-sama ang mga baliw na to!

Sa sobrang inis ko ay hinawi ko ang kamay ni Zoe saka ako bumalik sa sofa para hintayin silang matapos. Gustung gusto ko ng umuwi. Pwede ko namang iwan sa kanila si Zoe, pero bakit hindi ko magawa?

Haaaay! Walang ibang ibig sabihin yan Elliah.. Concern ka lang.. Ikaw ang nag dala sa kanya dito, kaya ikaw rin dapat ang mag alis sa kanya dito.

Maya-maya ay lumapit sakin si Rome. Siguro ay napansin nyang mag isa ako sa sofa at nakasimangot. Well, hindi na bago para sa kanila na nakasimangot ako. Pero kahit ganon ay palagi nilang pinaparamdam sakin na hindi ako mag isa.. Siguro kaya hanggang ngayon ay kaibigan ko pa rin sila.. because we're like family..

"Masayang kasama yung secretary mo ah.. Nakasundo nya agad si Cathy, Mandy at Rizy." nakangiting sabi nya sakin saka sya naupo sa tabi ko.

"Anong oras kayo matatapos? I'm so tired, I wanna rest.." inis na tanong ko sa kanya saka ko sya inirapan.

"You can go now.. Ako na ang bahala sa secretary mo. Ihahatid namin sya.." nakangiting sagot nya sakin.

"No need. I will take care of her... I mean, I brought her here with me so I will also take her home..." Sabi ko sa kanya na agad nyang ikinangiti..

"Woah! Is this one of your company's employee benefits?" Sabi nya saka sya ngumiti na tila nang aasar. Talaga namang nakakaasar ang ngiti nya, ang sarap nyang bigwasan!

"Shut up!" Inis na sabi ko sa kanya saka ko sya inirapan.

"Shut up.. shut up.." nakangiting gaya nya sakin nang biglang lumapit samin sina Zoe, Cathy, Mandy at Rizy. Finally, tapos na silang mag sayawan.

Paupo na sana si Zoe sa tabi ko pero natalisod sya sa paa ko kaya naman napaupo sya sakin. As in napakandong sya sakin dahil sa pagkakatalisod nya.

"You're drunk.." inis na sabi ko saka ko sya itinulak upang makaupo sya sa sofa.

"Thank you guys, im so happy to finally meet you.." nakangiting sabi ni Rizy.

"Thank you din.. Sana hindi pa to ang huli nating pagkikita.." nakangiting sabi ni Mandy. Alam kasi nila na hindi umaabot ng isang buwan ang mga nagiging girlfriend ni Rome. Ganyan rin ang sinabi niya sa mga babaeng ipinakilala ni Rome noon.

"Lets go! I'll take you home." Sabi ko kay Zoe saka ako tumayo. Pero sa itsura nya ngayon, mukhang hindi na nya kayang lumakad palabas.

"Ugh! How sweet.. can you take me home too?" Nakangiting asar sakin ni Cathy sa malanding paraan.

"Shut up.." sabi ko sa kanya.

"Please.. Hindi pa ako nakakasakay sa kotse mo eh." Nakangiting asar nya sakin.

"Shut up.. you have your own car.." sabi ko sa kanya saka ko inalalayan si Zoe patayo.

Grabe ang bigat nya! Hindi ko sya kinayang alalayan mag isa kaya nag patulong ako kay Cathy.

Nang makapasok na sya sa kotse ay doon ko na sya sinermonan.

"Haaaay ang sakit ng ulo ko.." sabi nya habang pinipilit na idilat ang mga mata.

"Pano hindi sasakit ang ulo mo? Ginawa mong tubig yung alak... You should know your limit.. kung uminom ka parang wala ng bukas.." inis na sabi ko sa kanya.

"Haaaay.. wag ka ng magalit..." malambing na sabi nya na tila nilalabanan ang pagpikit ng mata.

"Ang lakas ng loob mong kausapin ako ng ganyan... im your boss.." inis na sabi ko sa kanya nang biglang dumilat ang mata nya at tinignan ako ng matalim.

"Mali ka dyan.. hindi kita boss ngayon kasi hindi naman working hours.." tumatawang sabi nya sakin na tila wala na talaga sa sarili.

"Anong sabi mo?!" Galit na tanong ko sa kanya. Hindi na nya nasagot ang tanong ko dahil tuluyan na syang nakatulog.

Ang lakas ng loob ng babaeng to na kausapin ako ng ganon.. Pasalamat ka lasing ka, pero hindi ko to palalagpasin.. Humanda ka sakin bukas..

It's her first day of work, I forgot na hindi ko pala alam ang daan patungo sa bahay nya. Mabuti na lang at may online records ako ng personal information ng mga empleyado ko. At dahil doon ay nakarating kami kaagad sa bahay nila.

It's already 12 midnight. Nag door bell ako sa labas ng bahay nila. Mabuti na lang at meron pang taong gising at nilabas ako.

"Goodevening.." bati ko sa isang matandang lalaking nag bukas ng gate.

"Goodevening, anong kailangan nila?" Tanong nya sakin.

"Pasensya na po sa abala.. Dito po ba nakatira si Zoe?" Tanong ko sa kanya.

"Ahh.. Oo, ako ang papa nya.. kasama mo ba sya?" Tanong nya sakin saka sya tumingin sa kotse ko.

"Yeah.. she's a little bit drunk.." sagot ko saka ko binuksan ang pinto ng kotse kung saan naroon si Zoe.

"Ay nako, pasensya na.. hindi kasi sya sanay uminom.." sabi ng papa nya saka nya inalalayan si Zoe. Pero dahil medyo matanda na ang papa nya, hindi na nya kayang alalayan si Zoe mag isa kaya humingi na sya ng tulong sakin.

Pagpasok namin sa bahay ay dumiretso kami sa kwarto ni Zoe. Pagkahiga ni Zoe ay nagpaalam na rin ako sa papa nya.

"Pasensya na po ulit sa abala, uuwi na po ako.." sabi ko sa kanya.

"Wait.. sino ka ba? Bakit magkasama kayo? Katrabaho ka ba nya?" Tanong ng papa nya.

"Yes, I am.. " sagot ko sa kanya.

"Kung ganon, dito ka na lang matulog.. Masyado ng gabi.. Delikado sa kalsada.. Hindi kakayanin ng konsensya ko kapag may nangyaring masama sayo dahil sa hinayaan kitang umalis.. Bukas ka na umuwi.. ila-lock ko na ang gate.. Pahahatiran kita sa asawa ko ng pamalit na damit para makatulog ka ng mahimbing.." sabi nya sakin saka sya umalis.

Woah! Bakit hindi man lang nya hinintay ang sagot ko? Parang alam ko na kung kanino nagmana ang pasabay na babaeng to..

Nang makapag bihis na ako ay nahiga ako sa tabi ni Zoe. Haaaay! Bakit ba ang ganda nyang matulog? Ang ganda ng mga labi nya..

Haaaaaay! Ano ba yan Elliah? Wag mo syang tignan.. Dapat nga maasar ka sa kanya dahil ang laki nyang istorbo sayo.. Woooo!!!!

Nang mahiga ako ay hindi rin ako nakatulog ng maayos. Putol-putol ang tulog ko dahil sa kakayakap nya sakin. Haaaay! Mukha ba akong unan? Nakadantay sakin ang braso nya pati ang hita nya, pano naman ako makakahinga ng maayos? Akala nya ata magaan sya. Shesh!

Alas tres na ng madaling araw pero gising na gising parin ako. Pano ba naman ako makakatulog sa ganitong klaseng kwarto? Parang may bagyo sa loob... she snores like thunder... Kahit anong takip ko sa tenga ko, rinig na rinig ko pa rin..

It's already 4:00 in the morning.. bumangon na ako dahil hindi ako makatulog ng maayos sa ingay ni Zoe.

Lumabas ako ng kwarto at nakita kong nagluluto ang nanay nya. Babalik sana ako sa kwarto pero tinawag nya ako at pinalapit sa kanya.

"Iha, gising ka na pala.. sakto pakibalatan na tong sibuyas at paki-pino itong bawang dahil mag luluto ako ng sinangag.. para makakain kayo bago kayo pumasok sa trabaho.." nakangiting sabi nya sakin. Ibinigay nya sakin ang kutsilyo at ang mga babalatan ko..

Inuutusan nya ba ako?? Diba pwedeng itanong nya muna kung sanay ako? Pano ko gagawin ang utos nya? Hindi ko alam kung pano mag balat at mag pino nito..

"Ahmm.. can you teach me how..??" Tanong ko sa kanya.

"Hindi ka sanay mag balat ng sibuyas?" Nagtatakang tanong nya sakin kaya naman umiling ako bilang sagot. Paano ko naman malalaman kung paano? Mula bata ako, ang mga katulong namin ang gumagawa ng lahat ng bagay.

"Haaaay.. Paano na lang kapag nag-asawa kana? Hindi pwedeng hindi ka sanay mag luto.. Halika, tuturuan kita.." sabi nya sakin kaya naman hinayaan kong turuan nya ako.

Habang naghihiwa ay hindi ko maiwasan na mapangiti ng kaunti, pakiramdam ko kasi ay isang achievement ang bagay na to.

"It just looks difficult but it's easy to learn.." sabi ko habang nag hihiwa.

"Pumunta ka dito kapag rest day mo, tuturuan kitang mag luto.." nakangiting sabi nya sakin.

"I think it's a good idea.. I want to learn how to cook.." nakangiting sabi ko sa kanya. Napapangiti nya ako dahil naaalala ko si mommy sa kanya.. Mahilig rin kasi mag luto si mommy, yun ang naging bonding namin noon bago sya namatay.. I really miss my mom..

ZOE's POV

Gising na ako pero nakapikit pa rin ang mata ko. Kinapa ko ang kama ko habang nakapikit, bigla kong naalala na nakita ko si madam na natutulog sa tabi ko kaya bigla akong napatayo. Pag tingin ko ay wala namang ibang tao ang nasa kwarto ko.

Haaaay! Akala ko totoo.. pero bakit parang totoo? Panaginip ko lang ba yun? Saka paano ba ako nakauwi? Hinatid kaya ako ni Rome?

Paglabas ko ng kwarto ay nagtungo ako sa kusina para uminom ng tubig. Nagulat ako ng makita kong naghihiwa ng sibuyas si madam..

"Madam, anong ginagawa mo dito?" Tanong ko sa kanya.

"Nagtatanong ka pa talaga? Sya ang naghatid sayo dito kagabi dahil lasing na lasing ka." Sagot ni mama sakin.

"Ma naman! Bakit mo naman pinaghiwa ng sibuyas ang boss ko?.." nagmamaktol na tanong ko.

"Huh??? Boss mo sya??" Tanong ni mama at tumango naman ako.

"It's okay.." sabi ni madam sakin.

"Woah! Nakakahiya ka. Inabala mo pa ang boss mo dahil sa sobrang kalasingan mo kagabi.." sabi ni mama saka nya ako hinampas ng hawak nyang face towel sa braso.

"Ouch.." reaksyon ko sa paghampas nya sakin. Hindi ko alam kung matatawa ba ako o mahihiya dahil para akong batang pinagagalitan.

"Pasensya ka na maam, hindi ko alam na ikaw pala ang boss nya.. Kung alam ko lang na ikaw ang anak ni Mr. Romualdo Cortez, hindi sana kita pinagbalat ng sibuyas at pinag dikdik ng bawang..." Nakangiting sabi ni mama sa kanya.

"It's okay, I'm glad I learned this stuff. Thanks to you." Nakangiting sabi ni Madam habang nakatingin sya kay mama.

Totoo ba tong nakita ko? Ngumiti sya? Nakakapagtaka naman. Buong araw ko syang kasama kahapon pero never ko syang nakitang ngumiti kahit sa harap ng mga kaibigan nya.

BREAKFAST TIME

Sinandukan ni mama ng makakain si madam habang ako ay pinabayaan nyang sumandok mag isa ng kakainin ko. Sino bang anak nya ngayon?

"Kumain ka ng marami para may lakas ka sa mag hapon.. tikman mo ang specialty kong sinangag at adobo.. Yan ang ituturo ko sayo sa susunod mong pag punta dito.. Yun ay kung gusto mo pa ring matuto.." nakangiting sabi ni mama kay Madam.

Sa susunod na pag punta?? Meron na agad silang ganung usapan? Haaaay! Ang bilis naman ni mama.

"Of course I want to." Sagot naman ni madam.

"Naku wag na po.. Nakakahiya naman po madam kung isisingit mo pa ang ganitong bagay sa napaka busy mong schedule.." nakangiting sabi ko sa kanya.

"Tumigil ka nga dyan.. Hindi ka nga nahiya nung magpahatid ka kagabi sa boss mo.." sabi ni mama sakin na para bang kontrabida ako sa paningin nya.

After namin mag breakfast ay umalis na rin kami agad. Nakabihis na ako nang pang opisina pero si madam ay suot parin ang damit ko. Habang nagda-drive sya ay hindi ko maiwasang mailang sa suot nyang damit. Sando lang kasi yon at pajama.

Haaaay! Bakit ba ang hot nyang tignan sa damit na yon? If I were a man, I would definitely have been attracted to her.

Habang naka-focus sya sa pagda-drive ay hindi ko maiwasan na titigan ang mukha nya. Lalo syang gumanda nung nakita ko syang nakangiti.. Bakit hindi na lang sya ngumiti palagi para iwas burden sa iba. Nakakadagdag kasi ng pressure sa trabaho yung makita ang seryoso nyang mukha.

"Ang ganda mong mag smile.." nakangiti kong sabi sa kanya. Tumingin lang sya sakin pero hindi sya nag response. Haaaaay! Natural na ba nyang ugali ang mang dedma?

SA BAHAY NYA.

Pagdating namin sa bahay nya ay hindi ko maiwasang mamangha sa laki ng bahay nya.

"Ikaw lang po ang nakatira dito?" Tanong ko sa kanya habang naglalakad kami papasok sa bahay nya.

"Yes.." cold na sagot.

"Ang lungkot naman.. ang laki ng bahay pero ikaw lang ang nakatira.." sabi ko sa kanya kaya naman napahinto sya sa paglalakad at tumingin sakin.

"What's sad about that? I'm coming home late. If someone else lives here, I'm sure we won't meet either." Seryosong sagot nya sakin.

"How about your mom and dad? Dinadalaw ka lang nila dito?" Nakangiti kong tanong sa kanya pero hindi nya ako sinagot. Ang kaninang walang emosyon na mukha ay napalitan ng lungkot. Akala ko nung una ay hindi sya sanay mag express ng emotion. Pero ngayon ay kitang kita ko sa mukha nya ang lungkot. Ano bang mali sa sinabi ko?

"Im sure nagiging masaya rin tong bahay mo kapag nandito yung mga kaibigan mo.." nakangiti kong sabi sa kanya bilang change topic..

"I haven't let anyone in here yet." seryosong sagot nya sakin.

"Ah.." sabi ko na tila nahihiya dahil heto ako ngayon, nasa loob ng bahay nya. So it means im the lucky one?

"Why are you smiling?" Tanong nya sakin.

"Kasi sabi mo wala ka pang pinapapasok na kahit na sino dito, pero ako pinapasok mo.. diba nakakatuwa yun?" nakangiti kong sabi sa kanya.

"I didn't let you in here, you suddenly came in. I'm just surprised that you came in too. All my secretaries would ask first if they could come in, but my answer was always no. So they wait outside. But you, you just followed me inside without even asking. Yes, you're lucky because you got in here today, but not because I let you." Seryosong sabi nya sakin. Di ko alam kung maiinis ba ako o mahihiya sa sinabi nya. Kung ayaw nya akong pumasok, sana sinabi nya na mag hintay na lang ako sa labas. Napaka komplikado naman ng taong to. Kaya siguro walang nagtatagal na secretary sa kanya.

Umakyat sya sa kwarto nya para maligo at mag bihis. Habang naghihintay naman ako ay diko maiwasan na tignan ang mga painting sa wall. Ang gaganda at mukhang mamahalin. Masarap pagmasdan ang mga painting, tila nakakagaan ng pakiramdam..

Sabi nila nakakadagdag ng kulay sa buhay ang mga paintings.. Pero bakit parang ang lungkot ng buhay nya?

Kahit isang picture ng family nya ay walang naka-display. Puro picture nya lang ang nandito, mga nakasimangot pa. Paano naman di lulungkot ang buhay nya?

"Lets go.." sabi nya na ikinagulat ko. Hindi ko narinig ang pagbaba nya ng hagdan kaya nagulat ako ng bigla syang nag salita sa likod ko.

"May super powers ka ba? Para kang nag teleport, hindi ko narinig ang pagbaba mo ng hagdan.." sabi ko sa kanya.

"Kailangan ba na ingayan ko ang paglakad ko?" Tanong nya sakin.

"You know? I have a suggestion..don't you think that it's better if the picture you display here is the one with a smile, you know?? Just to lighten the mood. And also display a family pictures, so that when you go home, you won't feel alone." Nakangiting sabi ko sa kanya.

"Who said I need your opinion?" Tanong nya sakin ng hindi ngumingiti.

"It's not an opinion.. it's a suggestion.." nakangiting sabi ko sa kanya.

"I grew up alone, so why should I be sad?" Tanong nya sakin.

"Di ka ba natatakot mag isa?" Tanong ko sa kanya.

"No, I'm not.. coz it's scarier to get used to someone being there for you and making you feel like you don't need to be alone, and then leaving you in the end." seryosong sagot nya sakin.

"Bakit naman natatakot kang masanay na may taong nandyan para sayo at handang iparamdam na dika nag-iisa? Hindi ba yun ang pinakamasarap na pakiramdam? Yung kahit pagod ka na mundo, may isang tao pa rin na maituturing mong pahinga.." seryosong tanong ko sa kanya dahil medyo nagiging curious na ako.

"We have different views in life... respect mine.." seryosong sagot ya sakin. Hindi na ako nagsalita pa dahil tama naman ang sinabi nya. Magkakaiba kami ng pananaw dahil magkakaiba rin kami ng experience sa buhay.

ELLIAH's POV

When I entered the office, I saw daddy sitting on the sofa.

"Dad.. what are you doing here?" Tanong ko sa kanya habang naglalakad ako papunta sa table ko.

"What else can I do here? Of course to see my only daughter..." Nakangiti nyang sabi sakin saka sya lumapit sakin at hinalikan ang noo ko.

"Dad.. im busy.. I have a lot of work to finish today.." sabi ko sa kanya bilang senyales na pinapaalis ko sya.

"I miss my baby girl.." malungkot na sabi nya habang nakatitig sa mata ko.

Well, Since mommy died, I feel alone. Daddy is always busy at work, he didn't even attend my graduation in high school and college... I didn't even get to spend my birthday with him because he always put his company first. I'm used to being alone so I'm not comfortable when he's here.. I'm not comfortable when he gives me time.. I'm not comfortable because I'm not used to it anymore.. and I don't want to get used to it again..

"I know your time is precious, don't waste it on me." Sabi ko sa kanya saka ko binuksan ang laptop ko upang makapagsimula na sa pagtatrabaho.

"Who said I waste time when we meet? I am really busy but I'll make time for you.." he said with a serious face.

"Bakit ngayon? Bakit hindi noon?" tanong ko sa kanya.

Bakit ngayon sya nagbibigay ng oras sakin? Bakit ngayon kung kailan hindi ko na kailangan ng oras nya?

"I admit that I'm not a perfect father but I love you.. I will always love you..." Sabi nya sakin kaya napatingin ako sa kanya.

"Sana naisip mo yan bago ka nambabae noon.. hindi sana namatay si mommy.. hindi sana malayo ang loob ko sayo ngayon.." sabi ko sa kanya.

Actually, daddy and I are okay.. But when he gets emotional like this, I remember everything he did before.. including having another woman which is the reason why mommy committed suicide.

It's hard when you lose a mother.. but my situation became more difficult because of daddy.. When mommy died, daddy already had a reason to bring his other woman home. So when I graduated from college, I decided to start a business and left home..

"I didn't mean to hurt your mom.. I'm only human, I make mistakes.." sabi ni daddy..

"Mistake? So you know it was a mistake, but you still let him live in the house.. with me.." sabi ko sa kanya.

"I said im only human.." sabi ni daddy.

"It is true that we are only humans who make mistakes, but we have a mind that we can use to avoid making mistakes.. You said you didn't mean to hurt my mom? but after mommy's death, you immediately let your other girl live in the house. You didn't just hurt my mom, because you hurt me too." Sabi ko sa kanya.

"Anak, alam kong may mga pagkakamali akong nagawa noon, marami akong pagkukulang sayo.. pero sana ay hayaan mo naman akong makabawi.." sabi nya sakin.

Tatlong taon na ang nakalipas mula nung nagpasya akong umalis sa bahay ni daddy. Sa loob ng tatlong taon, halos bilang sa mga daliri ko kung ilang beses nya lang ako pinuntahan nang hindi tungkol sa trabaho. Mas marami pa nga ang pagkikita namin sa mga gatherings ng ibat ibang negosyante..

"Hindi mo kailangang bumawi.. kasi hindi mo na mapupunan yung mga pagkukulang mo.. kahit gawin mo pa ang lahat.. please, just leave.." sabi ko sa kanya saka ako nagpatuloy sa pagtatrabaho.

"Let's have a coffee today after work.. please.." nakangiting sabi nya sakin kaya naman pinagbigyan ko na sya.

"Where?" tanong ko.

"Ofcourse at Ell's Restaurant.. I heard that the coffee at Ell's Restaurant is delicious and tasty.. It is said to be the most delicious coffee in Asia.." nakangiting sagot nya sakin.

"Okay. Let's meet later at Ell's restaurant. you can leave now.." sabi ko sa kanya. 

ZOE's POV

It's my second day pero late na agad akong pumasok. Nakakahiya dahil naabala ko pa si madam kagabi. Haaaaay Zoe.. Gusto mo na ba talagang mawalan ng trabaho?? Shesh!

"Zoe!" Sigaw ni Roy sa pangalan ko kaya agad akong napalingon sa kanya. Kasama nya si Rose, at Ivy na parehong nagtatrabaho sa Marketing Department. Sinalubong nila ako ng malaking ngiti saka sila naglakad palapit sakin.

"Grabe, akala namin ay hindi ka na papasok.." nakangiting sabi ni Roy.

"Congrats! You survvied the first day.." nakangiting biro ni Rose sakin.

"Wala namang dahilan para hindi ako mag tuloy dito.." nakangiti kong sagot sa kanila.

"Sabagay.. napakaraming dahilan para mag stay ka dito.. Isa na ako sa dahilan na yon.." nakangiting biro sakin ni Roy. He is flirty and a little bit funny but he's not my type.

"Haaay.. Zoe wag kang maniniwala sa mga sinasabi ni Roy. Lahat ng sasabihin nya pa lang sayo ay nasabi na nya sa ibang babae dito..." Nakangiting sabi sakin ni Ivy saka nya tinignan ng masama si Roy kaya naman natawa ako sa kanila. They are easy to get along with, kaya sigurado akong magiging maayos ang trabaho ko dito.

"Grabe naman kayong manira..." Nakangiting sabi ni Roy kina Ivy at Rose.

"Oh eh bakit? Totoo naman ah." Sabi ni Rose.

"Wag kang maniwala sa kanila Zoe, binusted ko kasi sila kaya sinisiraan lang nila ako sayo.." nakangiting sabi ni Roy sakin.

"Wow! Ang kapal mo Roy, never kitang magiging type.. kadiri ka.." inis na sabi ni Rose..

"Denial queen.." tumatawang pang aasar ni Roy kay Rose..

"Wag na kayong mag talo, nandito lang naman ako para mag trabaho.. hindi para sa ibang bagay.." nakangiti kong sabi sa kanila para tumigil na sila sa pagtatalo nila.

"Kamusta na nga pala ang first day mo Zoe? Nakita mo na ba ang sungay at buntot ni madam?" Tanong ni Ivy sakin.

"Mabait si madam.. sigurado akong wala syang buntot at mas lalong wala syang sungay.." nakangiting sagot ko sa kanila.

ELLIAH's POV

After work ay dumiretso agad ako sa Ell's Restaurant dahil magkikita kami ni daddy. Ayokong masanay ulit, but somehow gusto ko rin na may taong nandyan para sakin.

Pagkaupo ko ay umorder na agad ako ng pagkain dahil gusto kong ibida sa kanya na hindi lang kape ang masarap sa Ell's restaurant.. kundi lahat ng dishes dito ay talagang panalo at swak sa panlasa ng lahat.

Im sure parating na sya kaya ipina-serve ko na agad ang mga pagkain para hindi na sya mag hintay..

Kring!!!!

Kring!!!

Kring!!!

Tumunog ang cellphone ko dahil tumatawag si daddy.

"Hello dad.. im already here.. where are you?" Bungad ko sa kanya

"Hello my princess.. im sorry.. I can't meet you today because I have a sudden meeting right now.." sabi ni daddy na agad namang nagpabigat ng dibdib ko.

What's new? Sanay na ako na palagi na lang akong pinaghihintay sa wala.. Pero kahit sanay na ako, hindi ko maitatanggi na nasasaktan parin ako. Hindi ba ako importante?

Tinawagan ko si Rome upang saluhan akong kumain dito sa Elle's Hotel, but sadly hindi sya pwede ngayon dahil nasa meeting sya with her client. That's why I called my secretary..

Pinapunta ko sya dito para saluhan akong kumain. Ayaw na ayaw ko kasing kumain nang mag isa. Mas lalo kong nararamdaman ang kalungkutan.

"My daddy invited me to eat here.. I'm so excited so I went out early for this. But he can't come because he has a sudden meeting.. that's why I called you, I want you to eat with me..." I told her while she was standing in front of me...

"Are you okay?" Tanong nya sakin habang bakas sa mukha nya ang pag aalala sa nararamdaman ko.

"Im used to it.." tanging sagot ko sa kanya. Nah! We're not even close, bakit ako mag oopen sa katulad nya? Hindi pa ako lubos na nagtitiwala sa kanya dahil pangalawang araw pa lang nya ngayon. Hindi ko pa sya ganun kakilala para pagkatiwalaan..

"You're used to it, but that doesn't mean you won't get hurt. I'm asking you if you're okay because even though you're used to it, I know deep inside you're still hurting." sabi nya sakin habang nakatitig sa mga mata ko. I can feel her sincerity..

"It doesn't matter how I feel.." malungkot na sabi ko sa kanya saka ako nagpatuloy sa pagkain.

"Bakit mo ba sinasabi yan? Hindi naman yan totoo.." sabi nya sakin na para bang alam nya ang buong kwento ng buhay ko.

"so you're telling me that I'm a liar?" Inis na tanong ko sa kanya.

"Huhh??? Eh... Hindi naman sa ganon." Nauutal nyang sagot sakin.

"Baka nakakalimutan mo na may atraso ka pa sakin.. Wag mo ng dagdagan.." inis na sabi ko sa kanya.

"Atraso?? Ano po ba ang ginawa kong atraso?" Tanong nya na bakas sa mukha ang pangamba. Tila hindi talaga nya naaalala ang ginawa nya dahil sa sobrang kalasingan.

"Pinapili mo lang naman ako kagabi kung hahalikan mo ako o sasayaw ako.." seryosong sagot ko sa kanya.

"Huh??? Talaga ba? Ginawa ko ang bagay na yon?" Tanong nya sakin habang bakas sa mukha nya ang pagka-bigla.

"Sa susunod na gawin mo ulit ang bagay na yon, sisiguruhin kong mawawalan ka ng trabaho.." inis na sabi ko sa kanya saka ako tumayo.

"Pasensya na po madam.. Hindi ko po sinasadya ang mga bagay na nagawa ko dahil sa kalasingan.." sabi nya habang bakas sa mukha ang pagkahiya.

"Siguruhin mo na hindi mo na uulitin yon dahil hindi na ako mag dadalawang isip na tanggalin ka.." inis na sabi ko sa kanya.

"Yes madam.. im sorry.." sabi nya habang nakayuko na tila hindi kayang tumingin ng diretso sakin dahil sa kahihiyan.

"Lets go.. May pupuntahan tayo.." sabi ko sa kanya.

"Pero tapos na po ang duty ko.." sabi nya sakin na tila ba gusto nyang umayaw...

"Mag overtime ka.." sabi ko sa kanya saka ako naglakad palabas.

"Seryoso po kayo madam?" Tanong nya sakin habang hinahabol ako pero hindi na ako nagsalita. Nagpatuloy lang ako sa paglalakad hanggang sa makarating ako sa kotse ko.

"Saan po tayo pupunta?" Nagtatakang tanong nya sakin. Hindi ko sinagot ang tanong nya. Binuksan ko lang ang pinto ng kotse saka ko sya pinasakay.

Nang makasakay na sya ay hindi pa rin sya tumigil sa pagtatanong sakin.

"Madam, saan po ba tayo pupunta?" Tanong nya sakin.

"Pwede bang tumahimik ka na lang? Malalaman mo rin mamaya kapag nakarating na tayo don." Inis na sagot ko sa kanya kaya naman tumahimik na lang sya.

Maya-maya ay nakarating na kami sa aming pupuntahan. Laking pagtataka nya ng makita nya ang lugar na pinuntahan namin..

"Bakit po tayo nandito?" Nagtatakang tanong nya sakin pero hindi ko sya sinagot. Bumaba na ako ng kotse at agad rin naman syang sumunod sakin.