“So my eyes brought you to another dimension huh?” tila nangungutya niyang sabi noong nasa backstage na dahilan para salubungin ko ang asul niyang mata.“Yeah, but that was before..” paglilinaw ko at inayos ang letters galing sa mga mambabasa ko.“You’re sure it’s not until now?” he sounded like he was teasing me, I just shook my head.“Right now, staring at your eyes reminds me of how unlucky I was that I met you and had an encounter with your family. Can you now stop bothering me?” walang gana kong sabi at kinuha ang isang libro kong bago at inabot sa kanya.“What’s this?” kwestyon niya habang ang asul na mata ay prenteng nakatitig sa akin hawak-hawak ang librong inabot ko.“That book is for someone who has a backstage ticket to meet me. Have fun,” wika ko at kinuha na ang bag ko upang umalis na sa backstage.Of course, kayang kaya niya na makakuha ng ticket. He’s a billionaire, makukuha niya ang lahat ng gusto gamit ang pera niya.Wala na siyang ginawa pang iba upang sundan ako, at
Mula nang araw na iyon ay naging tahimik si Maxwell sa tuwing sinasamahan niya si Rave. Hindi kami nag-uusap at kung sakaling magkakatinginan kami at aksidente pa.Mas ayos na rin siguro na hindi kami nag-uusap, dahil presensya pa lamang niya ay husto ng pinakakaba ang dibdib ko.Ayoko na ring masaktan ulit. Kasal siya at kailangan kong irespeto ang babaeng napangasawa niya. Napakabastos ko naman kung sakali, ‘di ba?Naging ganoon ang routine araw-araw at minsan ay dalawang beses lang sa isang linggo. Si Maximo naman ay tulog na sa tuwing pupunta sila kaya minsan ay sa kwarto na kumakain ang anak ko.Isang araw ay tahimik akong nakaupo sa single sofa sa sala ko dahil nandito sila Jaidah, Rave, at Maxwell.Nang biglang tumayo si Maxwell. “Manganganak na raw si Cassandra, mauuna na muna ako.” Napalunok ako sa kanyang sinabi.‘Cassandra? Iyon yung asawa niya hindi ba?’“Si Ate Cassandra? Ang aga naman yata kuya? Sa susunod na buwan pa ang due niya ah?” Kahit si Rave ay napatayo kaya umay
Huminga ako ng malalim at seryoso siyang tinignan, “The next time you do that again, I’ll make sure to kick you out of my house,” mariing sabi ko.Tumikhim siya at pasimpleng sinulyapan ako bago iniiwas tingin ang asul niyang mata.“H-Hindi ako natutuwa na umaaligid sa akin ang isang lalakeng kasal na, isa pa ay may nobyo ako. Ayokong iba ang isipin niya,” mahinahon kong sabi at walang ano-ano ay iniwan ko siya.Three days later..Buhat-Buhat ko ang cake na binili dahil alam kong bibisita si Marcus ngayon, ipagluluto ko na lamang siya.Si Jaidah naman ay nakipag-date kay Rave at mamayang hapon pa ang uwi, “Mommy!” “Yes anak?” lingon ko kay Maximo.“Can I taste one of the cookies to bake? Please?” nakikiusap niyang sabi dahilan para mapangiti ako at haplusin ang buhok niya.“Sure anak, ihahatid ko sa sala. Mag-watch ka muna ng movie doon okay?” pange-engganyo ko upang mag behave siya.Well taught si Maximo, hindi niya basta basta sinasabi ang detalye sa mga buhay namin. Ngunit matanon
Pagkababa ay nalingon ako ni Maximo, sobrang bilis ng pintig ng puso ko at makiramdam ko ay mahihimatay ako sa oras na magsalita si Maximo. ‘P-Please..’ “Oh, my fan’s here,” sobrang hinang sabi ko ng bahagyang makalapit kay Maximo dahilan para matitigan ako nito ngunit nginitian ko siya. Napakurap siya at biglang tinuro si Maxwell, humakbang naman ang mahahabang binti ni Maxwell papalapit at habang mas lumalapit siya ay kinakapos ako ng hininga. “His eyes are blue,” wika ni Maximo. “He’s your fan?” tanong ni Maximo kaya tumango ako, kinakabahan at hindi maipaliwanag kung gaano nanghihina ang tuhod ko. “Babe! Who’s there?!” Sa tinig ni Marcus ay mabilis ko siyang nilingon sa kusina. Mabilis rin ay lumapit siya dahilan para matigilan si Maxwell. “You’re the kid at the condo, right?” panimula ni Maxwell at pinantayan ang anak ko, napalunok ako ngunit halos maibaling ko ang tingin kay Marcus noong buhatin niya si Maximo. “Nagkukulit ka na naman ba sa tita-mommy mo, Maximo
“Are you feeling guilty?” mahinang bulong ni Marcus dahilan para bumuntong hininga ako habang pinanonood ang mag-ama ko na walang kamalay malay.“Mm, ngayong pinanonood ko sila. Sobra.. Ramdam ko na ang kontrabida ko, Marcus. Nahihirapan ako,” mahinang sabi ko dahilan para huminga ng malalim si Marcus at akbayan ako.“Look, Elle.. That’s normal, don’t take it too hard. May nagawa si Maxwell that’s why the relationship ended but the part where you hid your son, ‘yon ang mali mo..” Napatitig ako ng matagal kay Marcus sa sinabi.Mali ba talaga?“Because he deserves to know and he has the rights to make decisions whether to leave his wife and pick you and his son, or don’t even acknowledge you..” Hindi ako nakasagot sa sinabi niya.“But as a man, masakit mataguan ng anak. Just like your father, grabe yung damage kapag malaki na yung bata tapos tsaka pa makikilala—”“H-Huwag mo na ako konsensyahin, baka magsisi ako lalo,” maktol ko na mahinang ikinatawa ni Marcus.“Just honestly stating th
A few weeks later, nakauwi na sila mommy. Tahimik ang buong bahay dahil sa magkaharap si Jaidah at mommy, while Rave and Maxwell are sitting on the couch.Rave held Jaidah’s hand, “Tell me, Jaidah. Tell me what you want to say, bakit kasama mo ang mga Fierez?” wika ni mommy. Strikto ang tinig.“T-Tita..” Kabadong panimula ni Jaidah at pinagkukotkot ang daliri na labis na pinipigilan ni Rave.“B-Buntis po ako,” mahinang sabi ni Jaidah. Natigilan si mommy at hindi makapaniwalang sinulyapan ako.‘Shet, damay..’“Alam mo ‘to Elle?” Jusko sabi na nga ba, alanganin akong napahawak sa pisngi at tumikhim.“I-I just find out when she asked me for help, that’s why I came back..” kabadong paliwanag ko at pinaghawak ang kamay sa likuran ko.“P-Putangina,” mariing usal ni mommy dahilan para kabahan rin ako.“Jaidah naman? Graduating ka na. H-Hindi ka ba nag-iisip ha? Hindi niyo ba ginagamit ang mga isip niyo?!” galit na sinulyapan ni mommy si Rave dahilan para bumuntong hininga ako.“S-Sorry po ti
Naramdaman ko ang pananakit ng lalamunan ko, dahilan para peke kong itawa na lang ito dahil alam kong naiiyak ako.“H-Hindi mo naman talaga ako masisisi, Maxwell. I trusted you enough because you asked me to trust you. I didn’t expect that our relationship would end that way,” nakangising sabi ko upang hindi niya mapansin ang itinatagong lungkot sa likod ng mga mata ko.“Right now, every time you speak.. It makes me think you’re lying, that’s how you ruined my trust. I don’t think I could ever forget what you’ve caused me,” kalmadong sabi ko, unti-unti na nawala ang ngisi sa labi.‘Hindi ko mapigilan..’“N-Ngayong nakita kita ulit, akala ko sisigawan kita, sasampalin, bubulyawan.. Buong akala ko ganoon ang gagawin ko kapag nagkita tayo ulit, pero hindi.. Hindi na tamang gawin ko pa iyon paglipas ng tatlong taon,” mahinang sabi ko.“If you’re going to beg for forgiveness, then forgive me for not being able to forgive you. I-I just couldn’t forget,” mahinang sabi ko at umiwas tingin.Hi
Matapos pumirma ng halos 200 books ay nangalay ang kamay ko, minamasahe ko ‘yon habang naglalakad sa backstage not until may sumitsit sa akin dahilan para galit akong lumingon. Nang matanaw si Maxwell ay sumalubong ang kilay ko, “Aso? Aso? Makasitsit ah?” sarkastikong sabi ko. Umismid siya at natigilan ako nang may iabot siya. “Pa-autograph,” matipid niyang sabi. Napahinga ako ng malalim at kinuha ang mamahalin na ballpen niya, “In one condition,” pakikipagsundo ko. “What?” Nakatitig lang siya sa akin kaya ikinaway ko ang ballpen niya. “Akin na lang ‘to.” “Tsk, that’s my favorite pen..” pabulong niyang sabi. “Edi ‘wag—” “Oh c’mon, just sign it then.” Dahil doon ay pumirma na ako at mabilis na itinago ang ballpen. “Thanks,” paalam ko at nagmamadaling iniwan siya. “How about I buy you a new one?” Paghabol niya ngunit umiling ako. “You should know the feeling of losing something valueable to you, akin na ‘to.” Wala siyang nagawa kundi umiling at sabayan akong magla
Evelyn’s Point of ViewMahigit isang buwan na ang lumipas mula noong huling check-up namin, at kahit maselan pa rin ang pagbubuntis ko, ramdam kong mas umayos na ang kondisyon ko. Pero kahit ganito, hindi pa rin ako tinatantanan ni Maxwell sa sobrang pag-aalaga. Alam kong sobrang protective siya, pero minsan gusto ko na rin siyang kausapin na mag-relax kahit kaunti.Ngayong umaga, nakahiga pa rin ako sa kama habang naririnig ko ang ingay ni Maximo sa labas ng kwarto.“Mommy, wake up! It’s breakfast time!” masiglang sigaw niya habang kumakatok.Napangiti ako. Bumangon ako nang dahan-dahan at lumapit sa pintuan, pero bago ko pa ito mabuksan, nauna nang pumasok si Maxwell, may dala-dalang tray ng pagkain.“Maximo, sabi ko kay Mommy dahan-dahan lang siya,” malambing niyang sermon sa anak namin bago siya tumingin sa akin. “Hon, you should be resting. Hindi mo kailangan bumangon para mag-breakfast.”“Maxwell,” tawa ko, “Okay lang ako, promise. Hindi mo kailangang gawin lahat.”Umiling siya
Evelyn’s Point of ViewTatlong araw na ang lumipas mula nang ma-confirm ng doktor na maselan talaga ang pagbubuntis ko. Halos lahat ng gawain ko ay naipasa na kay Maxwell, kahit ang simpleng pag-aasikaso kay Maximo. Lagi na lang akong nasa kama o kaya’y nasa sofa, parang wala akong ibang ginagawa kundi magpahinga at maghintay na bumuti ang pakiramdam ko.“Elle, ready ka na ba? Time na for lunch,” tawag ni Maxwell mula sa kusina.“Hindi pa ako masyadong gutom, hon,” sagot ko mula sa sala habang nakahiga at nakadantay ang kamay ko sa tiyan ko.Makalipas ang ilang minuto, lumapit siya, dala-dala ang isang tray ng pagkain. Nakaupo siya sa gilid ng sofa at dahan-dahang inabot ang kamay ko.“Hon, kailangan mong kumain kahit konti lang. Paano si baby natin?” malambing niyang paalala.Napalunok ako at tumango. “Sige, pero baka kaunti lang ang makain ko.”Dinampot niya ang kutsara at siya mismo ang nagsimula sa pagpapakain sa akin. Pinipilit kong ngumiti, kahit sa totoo lang ay parang ang biga
=Evelyn’s Point Of View=Dahil sa maselan ang pagbubuntis ko ay wala akong gana palagi. 3 months pa lang akong buntis. Si Maxwell naman ay papauwi pa lang sa trabaho. Tinawagan ko naman siya para magpabili ng pagkain.“Hello, hon?” mahina kong sabi nang sagutin ni Maxwell ang tawag ko.“Yes, hon, pauwi na ako. Kamusta ka? May nararamdaman ka bang kakaiba?” agad niyang tanong. Ramdam ko ang pag-aalala sa boses niya, bagay na palaging nagpapagaan ng pakiramdam ko kahit sobrang hilo o pagod ang nararamdaman ko.“H-Hindi naman. Medyo masama lang ang pakiramdam ko… at parang gusto ko ng sinigang na baboy,” mahina kong sagot habang hawak-hawak ang tiyan ko.“Sinigang na baboy? Naku, hon, kahit saan pa ’yan, hahanapin ko! Anything else? Gusto mo ng prutas o dessert? Ice cream, maybe?”Napangiti ako sa lambing niya. “Yun lang muna. Thanks, hon.”“Basta ikaw, hon. Pauwi na ako. Love you!”“Love you, too,” sagot ko bago ibinaba ang tawag.Agad akong bumalik sa sofa at humiga, pilit pinapakalma
Matapos ang ilang sandaling pagyakap namin ni Maxwell, napatingin siya sa tiyan ko at dahan-dahang nilagay ang palad niya doon. Parang may espesyal na kuryenteng dumaloy sa amin habang magkahawak-kamay kami, damang-dama ko ang pagmamahal at pagmamalasakit niya.“Hon, ang saya ko talaga. Hindi ko akalaing magbabago ang buhay natin ng ganito kasaya,” bulong ni Maxwell habang banayad na hinahaplos ang tiyan ko. Napangiti ako sa bawat galaw niya, ramdam ko ang kanyang pagmamahal at ang pag-aalala para sa aming magiging baby.“Sana nga magiging masaya rin si Maximo kapag nalaman niya,” pabulong kong sabi habang iniisip ang magiging reaksyon ng anak namin sa balita.“Of course! Alam kong magiging excited si Maximo. Lagi niyang sinasabi na gusto niya ng kapatid, di ba? Lagi niyang binibiro na gusto niyang may kalaro,” sagot ni Maxwell, sabay kurot sa ilong ko. Napangiti rin ako, iniisip kung paano magiging protective at masayang kuya si Maximo sa kapatid niyang parating.Maya-maya pa, napans
Dumating ang araw ng dinner, at talagang nag-effort si Maxwell sa bawat detalye. Nagpunta kami sa isang eleganteng restaurant na may mga kandila sa bawat mesa at maaliwalas na tanawin sa labas ng bintana. Inayos niyang lahat, mula sa setting hanggang sa mga pagkaing pinili niya. Halatang pinaghandaan niya ang gabi para sa aming dalawa.Habang kumakain kami, hindi maalis ni Maxwell ang tingin niya sa akin. Minsan nahuhuli ko siyang nakangiti, tila kontento sa simpleng pagkakaroon ko sa tabi niya.“Thank you, hon, ha?” sabi ko sa kanya nang hindi ko na mapigilan. “Ang saya ng gabi na ‘to, para talagang espesyal.”Napangiti siya, halatang natutuwa sa sinabi ko. “Para sa akin, kahit simpleng dinner lang, basta kasama kita, espesyal na talaga.”Nakangiti akong tumingin sa kanya, pero hindi ko rin maiwasang mag-pout. “Hmm… pero isang linggo ka namang mawawala. Paano na ako?”Bigla siyang natawa, tapos inabot ang kamay ko sa ibabaw ng mesa. “Kaya nga tayo nandito ngayon, para naman hindi ka
Paglipas ng Ilang ArawDahil sa bago naming simula, sinubukan naming gawing espesyal ang bawat araw. Isang gabi, nag-set up si Maxwell ng candlelit dinner sa aming garden. Hindi ko inaasahan ang effort niya, kaya naman sobrang na-appreciate ko ang ginawa niya.“Para sa’yo ’to,” nakangiti niyang sabi habang iniaabot ang upuan para sa akin.“Bakit naman may ganito?” tanong ko, kahit na natutuwa ako.“Wala lang, gusto ko lang ipaalala sa’yo kung gaano kita kamahal,” sagot niya na may nakakakilig na ngiti.Habang kumakain kami, napag-usapan namin ang mga simpleng bagay—paborito ni Maximo na laro, ang mga bagong hobbies na natutunan niya, at ang mga plano namin bilang pamilya.“Teka, hon,” natatawang tanong ko, “Di ba ikaw lang ang nag-initiate ng date na ’to? Baka naman next time, si Maximo na ang mag-prepare?”“Hmm, why not?” sabi ni Maxwell habang pinapahid ang labi sa napkin. “But for now, gusto kong ma-enjoy mo lang ang moment natin. Para lang sa’yo ’to.”Pagbalik sa RealityIlang ara
Sa mga susunod na araw, nagpatuloy ang kanilang pag-uusap. Unti-unting bumabalik ang dati nilang saya at kasiyahan. Ang bawat sandali kasama si Maxwell ay tila nagpapalakas ng kanilang relasyon.Dahil sa mga pangako at pagtitiwala sa isa’t isa, nagdesisyon silang muling ibalik ang dating saya ng kanilang pamilya. Gusto ni Evelyn na maging mas bukas kay Maxwell, at naglalakas ng loob siyang harapin ang kanyang mga takot.Nagpatuloy ang kanilang mga tawag, mga pag-uusap, at mga bonding kasama ang kanilang anak. Sa huli, naramdaman ni Evelyn na ang tunay na pag-ibig ay hindi natutulog, kundi nagiging mas malalim sa kabila ng mga pagsubok.Sa mga pagkakataong nagkakaroon sila ng pagkakataon, palaging nagsisilbing araw ng pamilya ang bawat pagkakataon na magkasama sila. Ang mga simpleng bagay ay nagiging espesyal sa piling ng isa’t isa.Nakita ni Evelyn kung paano pinapahalagahan ni Maxwell ang bawat hakbang, mula sa mga maliliit na bagay hanggang sa mga importanteng desisyon. Tulad ng isa
Nang matapos ang paghahanda, nag-set up sila ng picnic sa garden. May mga paboritong pagkain ni Maximo, mga cake at ice cream na tila nag-uumapaw ang saya. Habang nagkakaroon ng kasiyahan, hindi nila napansin na unti-unting lumalapit si Maximo sa kanilang mga braso, kumikilos na tila isang grupo ng pamilya. “Salamat sa lahat, Daddy!” sabi ni Maximo, yakap ang mga binti ni Maxwell. “Masaya ako na nandito ka na!” “Masaya akong makasama ka, anak!” sagot ni Maxwell, yumakap din kay Maximo. Tiningnan ni Evelyn ang dalawa, napuno siya ng pagmamalaki at saya. Nang bumaba ang araw at nag-init ang kalangitan, nagpasya silang maglakad-lakad sa paligid ng bahay. Magkahawak kamay si Evelyn at Maxwell, habang si Maximo ay masayang naglalaro kasama ang tuta sa paligid. Habang naglalakad, bumaling si Maxwell kay Evelyn. “Alam mo, ang pagkakaroon ng pamilya ay ang pinaka-mahalagang bagay sa akin. Handa akong ipaglaban ang ating pamilya.” “Ano ang ibig mong sabihin?” tanong ni Evelyn, medyo
Nagkita sila sa isang restaurant na may private dining area, isang lugar kung saan sila lang ang tao. Si Maxwell ay naka-formal attire na bagay na bagay sa kanya, habang si Evelyn naman ay naka-elegant na dress na pumili si Maxwell para sa kanya. Pakiramdam ni Evelyn, bumalik sila sa mga araw na nagsisimula pa lamang ang lahat, pero ngayon ay mas intense, mas malalim ang damdamin nila sa isa’t isa. Habang kumakain sila, si Maxwell ang nagsilbing masiglang kwentuhan ni Evelyn. Napatawa niya ito sa mga kwento at biro, at hindi rin maiwasang maalala ni Evelyn ang mga rason kung bakit nahulog siya sa kanya noon. “Mamimiss kita, Elle,” bulong ni Maxwell habang magkadikit ang kanilang mga kamay sa ibabaw ng lamesa. Natawa si Evelyn ngunit hindi niya maitago ang bahagyang lungkot sa kanyang mga mata. “One week lang naman, Maxwell,” biro niya, pilit na hindi ipinapakita ang nararamdamang lungkot. “Oo nga, pero isang linggo pa rin na malayo sa ’yo,” sagot ni Maxwell na para bang tinit