“Well, can you believe that I am your girlfriend? We started of as I’m an interviewer and a writer, and you are my target,” ngising kwento ko na mahina niyang ikinatawa.“Well, I liked you. You stand out in the crowd, and you’re hard to find but I easily saw you.” He lift the pan as he finished cooking.“Can you believe that?”“Well, I can’t believe the part where you wanted to get to know me better,” I chuckled as he kept himself from smiling but ended up smirking hard.“Stop teasing me honey, you’re beautiful and hard to resist, the time I laid my eyes on you, I wanna get laid—”“Maxwell!” sita ko at tinuro ang pag-kain.“W-What?” natatawang aabi niya.“Nasa harap tayo ng pagkain, huwag kang kaladkarin.” Malakas siyang natawa sa sinabi ko ngunit napatitig ako sa kanya dahil ang expensive ng tawa niya.Ganoon ba tumawa ang bilyonaryo? Naupo na kaming dalawa at magkaharap, “Pero honey, I’m not lying when I said I caught Astor talking with someone about the leaked information,” biglan
“How could you do this to the company?” Chairman Fierez said, his patience running thin. “I’m sorry, Chairman. I got greedy for 10 million.” Astor bowed his head. “I’ll handle this, Maxwell. Please escort Ms. Evelyn,” Chairman Fierez said calmly. Maxwell stood up and gestured for me to follow him, which I did. Because of that, we decided to go home to our respective houses so I could rest, as it had been an extremely long day. I faced my mom, who was recovering somewhat, and I remembered that I was able to pay Maxwell back for the money I owed him, while the hospital allowed us to pay off my mom’s remaining hospital fees in installments. “Jaidah! Help mom here! Who are you chatting with that you’ve been grinning like a dog for a while now?” I scolded Jaidah, who was clearly thrilled. “Yes, sis! I’m coming!” she replied and went to help mom. The next day, I submitted the article that Chairman Fierez had asked me to write. I was now in front of him while he read my work. I
“Anak, tulala ka diyan? Kanina pa kita tinatawag. May bisita ka,” sa tinig ni mommy ay mabilis akong lumingon sa kanya. “Sino po?” nagtatakang sabi ko. “Maxwell daw ang pangalan anak,” sabi ni mommy na ikinalaki ng mata ko kaya mabilis akong tumayo. “M-Maxwell?” “Oo anak—” “Uy ate! Si Kuya Maxwell nasa labas! Yari ka! May dalang body guards!” sabi ni Jaidah na kagagaling sa labas. Naglakad kaagad ako papalapit sa pinto at sinuot ang tsinelas ko para lumabas. Nanlaki ang mata ko nang makita na ang dami niyang kasama na nakapulos itim. “What is this, Maxwell?” I said, my eyes widening. He scratched the back of his head. “I almost died earlier,” he said softly, causing my eyes to widen even more as I grabbed his arm. “What!? What happened?” I asked worriedly, noticing the scratches on his face. “Just a normal day for businessmen like us, honey.” He pouted as if complaining, prompting me to hug him. “I’m glad you’re okay,” I said, breathing a sigh of relief. “I don
“I should go home, honey,” paalam ni Maxwell kaya matipid ko siyang nginitian.“Mag-iingat ka, tell me when you arrive,” mahinahon kong sabi.Kaya naman maya-maya ay bumaba na rin ako ng van dahil kailangan niya na ring umalis, baka hanapin pa siya ng daddy niya.Pagkabalik ko sa loob ay salubong ang kilay ni mommy na nakatitig sa akin. “Nobyo mo ba iyon?” kwestyon ni mommy.“Boss ko po, siya po yung nag-hire sa akin na maging exclusive writer kaya po nabayaran ang hospital fees niyo,” nakangiting sabi ko kay mommy.“Ah siya ba iyong Maxwell?” tanong ni mommy dahilan para bigyan ko siya ng tango.MAKALIPAS ang ilang mga araw ay patuloy ako sa trabaho, hindi ko rin nais na malaman pa ni Maxwell ang offer ng daddy niya sa akin dahil masaya ang pamilya nila.Wala akong karapatan sirain ‘yon, habang payapa akong nagtatrabaho ay bigla akong pinatawag ni Astor dahilan para wala akong magawa.“How’s life, Evelyn?” nakangisi nitong sabi dahilan para magsalubong ang kilay ko."Now that I see y
Kagat labi akong tumitig kay Maxwell na nakadapa sa kama at walang damit pang-itaas, “Looking yummy ka naman masyado, maliligo ako. Sama ka?” sa biglang sinabi ko ay napatihaya siya at seryosong tumingin ang asul niyang mata.“Can I?” tugon niya na mabilis kong ikinatawa.“Biro lang,” tugon ko at tatawa tawa na pumasok sa banyo ngunit hindi ko inaasahan ang pagsingit niya nang isasarado ko na ang pinto.“I’ll join, nothing to be embarrassed about. I’ve seen it all,” wika niya habang inaabot ang towel na bago at sinampay ‘yon sa likod ng pinto. Nandoon kasi ang sabitan.Dahil doon ay sinindi niya na ang faucet sa bathtub upang punuin ‘yon.He even threw some bath bombs, nang mapuno ‘yon ay nauna siya at inalalayan akong maupo sa harapan niya at sumandal sa dibdib niya.Dahil sa warm ang tubig ay para akong na-relax, “This would be good with massage,” bulong ko at pumikit.Natigilan ako nang maramdaman ang malaki niyang kamay at dahan-dahan na minasahe ang balikat ko.“Uhh, that’s h-hit
Nang matapos ang meeting ni Maxwell ay kinita ko siya sa opisina, “I heard from dad that he gave you two new projects? This information may help you.” Inilapag niya ang tatlong folders sa mesa at may kinuha pang isa.“Thanks Maxwell,” ngiting sabi ko at kinuha ‘yon.“Of course honey, mauna ka na sa rest house. Hihintayin ka ni Samuel,” mahinahon niyang sabi bago naupo sa swivel chair niya at sumandal.“Sige hon, hihintayin na lang kita doon. Pero uuwi muna ako sa bahay para kunin lapto—”“You can use mine, nandoon sa kwarto natin.” Kumuha siya ng papel at may sinulat doon bago inabot sa akin.“Ano ‘to?” tanong ko habang kinukuha ‘yon.“My passcode in everything,” maganda siyang ngumiti kaya naman mahina akong natawa at itinago ‘yon.“Salamat!” “Sure honey, I love you.” Tumayo siya at mabilis akong binigyan ng yakap at halik sa labi, mabilis rin siyang bumalik na para bang may makakahuli sa amin.Dahil doon ay hinatid nga ako ni Samuel sa rest house, agaran ko namang kinuha ang laptop
“Kanino?” maawtoridad na tanong ni Chairman Fierez at sinulyapan ako.“Pag-aari daw po ito ng isang babae, nang kailan lang daw po ito binili at si Ms. Evelyn Vion daw po nakapangalan ang buong rest house pati na po ang lupa nito,” paliwanag ng secretary ni Chairman Fierez na ikinagitla ko.Under my name!?Eh!?“Ms. Evelyn Vion, alam mo ba kung ilan ang halaga ng lupa at rest house na ito?” gitil ni Chairman Fierez at seryoso akong tinignan.Akala ko ay kakailanganin ko sumagot ngunit nagsalita siya ulit, “This rest house cost 5 million, the land itself is 3 million. Let me ask, how did you pay for it?” Umawang ang labi ko sa presyo nito, ngunit nangangapa ako ng sagot. “Naipon ko po ang pera, kasama na rin po sa pinangbayad ko rito ay ang sinasahod ko po bilang exclusive writer niyo.” Pagrarason ko.“Ganoon ba kalaki ang sinasahod mo?” sarkastikong tanong ni Astor.“Hindi niyo po ba alam? Na iba pa ang binabayad sa akin sa tuwing sumusulat ako at pumapatok ito sa internet?” kwestyon
Hanggang sa makatanggap ako ng mensahe kay Chairman Fierez, matagal kong tinitigan ‘yon.From Chairman Fierez: I’m being considerate, Evelyn. Leave my son, I’ll have you reinstated and even support your bookstore. Just cut ties with him, I’ll forget how you disappointed me.Received 9:30 PM.Nasapo ko ang noo at nasulyapan si Maxwell na abala sa laptop niya at mukhang trabaho ang inaasikaso.Itinabi ko ang cellphone ko at nilapitan si Maxwell, nang makalapit ako sa kanya ay sinulyapan ako ng nakakaakit niyang mata at ngumiti.I leaned on his shoulder and closed my eyes for a moment. "Are you sleepy, honey?" he whispered softly."Very sleepy, honey," I whispered back. He held my hand and laughed quietly."You should sleep, hon. Don't wait for me. I'll join you in bed soon, go ahead," he said. His deep, handsome voice made me lie down on his lap.He gently stroked my head, and I closed my eyes, feeling the warmth of his hand.Naalimpungatan ako nang magising na tirik na tirik na ang
Evelyn’s Point of ViewMahigit isang buwan na ang lumipas mula noong huling check-up namin, at kahit maselan pa rin ang pagbubuntis ko, ramdam kong mas umayos na ang kondisyon ko. Pero kahit ganito, hindi pa rin ako tinatantanan ni Maxwell sa sobrang pag-aalaga. Alam kong sobrang protective siya, pero minsan gusto ko na rin siyang kausapin na mag-relax kahit kaunti.Ngayong umaga, nakahiga pa rin ako sa kama habang naririnig ko ang ingay ni Maximo sa labas ng kwarto.“Mommy, wake up! It’s breakfast time!” masiglang sigaw niya habang kumakatok.Napangiti ako. Bumangon ako nang dahan-dahan at lumapit sa pintuan, pero bago ko pa ito mabuksan, nauna nang pumasok si Maxwell, may dala-dalang tray ng pagkain.“Maximo, sabi ko kay Mommy dahan-dahan lang siya,” malambing niyang sermon sa anak namin bago siya tumingin sa akin. “Hon, you should be resting. Hindi mo kailangan bumangon para mag-breakfast.”“Maxwell,” tawa ko, “Okay lang ako, promise. Hindi mo kailangang gawin lahat.”Umiling siya
Evelyn’s Point of ViewTatlong araw na ang lumipas mula nang ma-confirm ng doktor na maselan talaga ang pagbubuntis ko. Halos lahat ng gawain ko ay naipasa na kay Maxwell, kahit ang simpleng pag-aasikaso kay Maximo. Lagi na lang akong nasa kama o kaya’y nasa sofa, parang wala akong ibang ginagawa kundi magpahinga at maghintay na bumuti ang pakiramdam ko.“Elle, ready ka na ba? Time na for lunch,” tawag ni Maxwell mula sa kusina.“Hindi pa ako masyadong gutom, hon,” sagot ko mula sa sala habang nakahiga at nakadantay ang kamay ko sa tiyan ko.Makalipas ang ilang minuto, lumapit siya, dala-dala ang isang tray ng pagkain. Nakaupo siya sa gilid ng sofa at dahan-dahang inabot ang kamay ko.“Hon, kailangan mong kumain kahit konti lang. Paano si baby natin?” malambing niyang paalala.Napalunok ako at tumango. “Sige, pero baka kaunti lang ang makain ko.”Dinampot niya ang kutsara at siya mismo ang nagsimula sa pagpapakain sa akin. Pinipilit kong ngumiti, kahit sa totoo lang ay parang ang biga
=Evelyn’s Point Of View=Dahil sa maselan ang pagbubuntis ko ay wala akong gana palagi. 3 months pa lang akong buntis. Si Maxwell naman ay papauwi pa lang sa trabaho. Tinawagan ko naman siya para magpabili ng pagkain.“Hello, hon?” mahina kong sabi nang sagutin ni Maxwell ang tawag ko.“Yes, hon, pauwi na ako. Kamusta ka? May nararamdaman ka bang kakaiba?” agad niyang tanong. Ramdam ko ang pag-aalala sa boses niya, bagay na palaging nagpapagaan ng pakiramdam ko kahit sobrang hilo o pagod ang nararamdaman ko.“H-Hindi naman. Medyo masama lang ang pakiramdam ko… at parang gusto ko ng sinigang na baboy,” mahina kong sagot habang hawak-hawak ang tiyan ko.“Sinigang na baboy? Naku, hon, kahit saan pa ’yan, hahanapin ko! Anything else? Gusto mo ng prutas o dessert? Ice cream, maybe?”Napangiti ako sa lambing niya. “Yun lang muna. Thanks, hon.”“Basta ikaw, hon. Pauwi na ako. Love you!”“Love you, too,” sagot ko bago ibinaba ang tawag.Agad akong bumalik sa sofa at humiga, pilit pinapakalma
Matapos ang ilang sandaling pagyakap namin ni Maxwell, napatingin siya sa tiyan ko at dahan-dahang nilagay ang palad niya doon. Parang may espesyal na kuryenteng dumaloy sa amin habang magkahawak-kamay kami, damang-dama ko ang pagmamahal at pagmamalasakit niya.“Hon, ang saya ko talaga. Hindi ko akalaing magbabago ang buhay natin ng ganito kasaya,” bulong ni Maxwell habang banayad na hinahaplos ang tiyan ko. Napangiti ako sa bawat galaw niya, ramdam ko ang kanyang pagmamahal at ang pag-aalala para sa aming magiging baby.“Sana nga magiging masaya rin si Maximo kapag nalaman niya,” pabulong kong sabi habang iniisip ang magiging reaksyon ng anak namin sa balita.“Of course! Alam kong magiging excited si Maximo. Lagi niyang sinasabi na gusto niya ng kapatid, di ba? Lagi niyang binibiro na gusto niyang may kalaro,” sagot ni Maxwell, sabay kurot sa ilong ko. Napangiti rin ako, iniisip kung paano magiging protective at masayang kuya si Maximo sa kapatid niyang parating.Maya-maya pa, napans
Dumating ang araw ng dinner, at talagang nag-effort si Maxwell sa bawat detalye. Nagpunta kami sa isang eleganteng restaurant na may mga kandila sa bawat mesa at maaliwalas na tanawin sa labas ng bintana. Inayos niyang lahat, mula sa setting hanggang sa mga pagkaing pinili niya. Halatang pinaghandaan niya ang gabi para sa aming dalawa.Habang kumakain kami, hindi maalis ni Maxwell ang tingin niya sa akin. Minsan nahuhuli ko siyang nakangiti, tila kontento sa simpleng pagkakaroon ko sa tabi niya.“Thank you, hon, ha?” sabi ko sa kanya nang hindi ko na mapigilan. “Ang saya ng gabi na ‘to, para talagang espesyal.”Napangiti siya, halatang natutuwa sa sinabi ko. “Para sa akin, kahit simpleng dinner lang, basta kasama kita, espesyal na talaga.”Nakangiti akong tumingin sa kanya, pero hindi ko rin maiwasang mag-pout. “Hmm… pero isang linggo ka namang mawawala. Paano na ako?”Bigla siyang natawa, tapos inabot ang kamay ko sa ibabaw ng mesa. “Kaya nga tayo nandito ngayon, para naman hindi ka
Paglipas ng Ilang ArawDahil sa bago naming simula, sinubukan naming gawing espesyal ang bawat araw. Isang gabi, nag-set up si Maxwell ng candlelit dinner sa aming garden. Hindi ko inaasahan ang effort niya, kaya naman sobrang na-appreciate ko ang ginawa niya.“Para sa’yo ’to,” nakangiti niyang sabi habang iniaabot ang upuan para sa akin.“Bakit naman may ganito?” tanong ko, kahit na natutuwa ako.“Wala lang, gusto ko lang ipaalala sa’yo kung gaano kita kamahal,” sagot niya na may nakakakilig na ngiti.Habang kumakain kami, napag-usapan namin ang mga simpleng bagay—paborito ni Maximo na laro, ang mga bagong hobbies na natutunan niya, at ang mga plano namin bilang pamilya.“Teka, hon,” natatawang tanong ko, “Di ba ikaw lang ang nag-initiate ng date na ’to? Baka naman next time, si Maximo na ang mag-prepare?”“Hmm, why not?” sabi ni Maxwell habang pinapahid ang labi sa napkin. “But for now, gusto kong ma-enjoy mo lang ang moment natin. Para lang sa’yo ’to.”Pagbalik sa RealityIlang ara
Sa mga susunod na araw, nagpatuloy ang kanilang pag-uusap. Unti-unting bumabalik ang dati nilang saya at kasiyahan. Ang bawat sandali kasama si Maxwell ay tila nagpapalakas ng kanilang relasyon.Dahil sa mga pangako at pagtitiwala sa isa’t isa, nagdesisyon silang muling ibalik ang dating saya ng kanilang pamilya. Gusto ni Evelyn na maging mas bukas kay Maxwell, at naglalakas ng loob siyang harapin ang kanyang mga takot.Nagpatuloy ang kanilang mga tawag, mga pag-uusap, at mga bonding kasama ang kanilang anak. Sa huli, naramdaman ni Evelyn na ang tunay na pag-ibig ay hindi natutulog, kundi nagiging mas malalim sa kabila ng mga pagsubok.Sa mga pagkakataong nagkakaroon sila ng pagkakataon, palaging nagsisilbing araw ng pamilya ang bawat pagkakataon na magkasama sila. Ang mga simpleng bagay ay nagiging espesyal sa piling ng isa’t isa.Nakita ni Evelyn kung paano pinapahalagahan ni Maxwell ang bawat hakbang, mula sa mga maliliit na bagay hanggang sa mga importanteng desisyon. Tulad ng isa
Nang matapos ang paghahanda, nag-set up sila ng picnic sa garden. May mga paboritong pagkain ni Maximo, mga cake at ice cream na tila nag-uumapaw ang saya. Habang nagkakaroon ng kasiyahan, hindi nila napansin na unti-unting lumalapit si Maximo sa kanilang mga braso, kumikilos na tila isang grupo ng pamilya. “Salamat sa lahat, Daddy!” sabi ni Maximo, yakap ang mga binti ni Maxwell. “Masaya ako na nandito ka na!” “Masaya akong makasama ka, anak!” sagot ni Maxwell, yumakap din kay Maximo. Tiningnan ni Evelyn ang dalawa, napuno siya ng pagmamalaki at saya. Nang bumaba ang araw at nag-init ang kalangitan, nagpasya silang maglakad-lakad sa paligid ng bahay. Magkahawak kamay si Evelyn at Maxwell, habang si Maximo ay masayang naglalaro kasama ang tuta sa paligid. Habang naglalakad, bumaling si Maxwell kay Evelyn. “Alam mo, ang pagkakaroon ng pamilya ay ang pinaka-mahalagang bagay sa akin. Handa akong ipaglaban ang ating pamilya.” “Ano ang ibig mong sabihin?” tanong ni Evelyn, medyo
Nagkita sila sa isang restaurant na may private dining area, isang lugar kung saan sila lang ang tao. Si Maxwell ay naka-formal attire na bagay na bagay sa kanya, habang si Evelyn naman ay naka-elegant na dress na pumili si Maxwell para sa kanya. Pakiramdam ni Evelyn, bumalik sila sa mga araw na nagsisimula pa lamang ang lahat, pero ngayon ay mas intense, mas malalim ang damdamin nila sa isa’t isa. Habang kumakain sila, si Maxwell ang nagsilbing masiglang kwentuhan ni Evelyn. Napatawa niya ito sa mga kwento at biro, at hindi rin maiwasang maalala ni Evelyn ang mga rason kung bakit nahulog siya sa kanya noon. “Mamimiss kita, Elle,” bulong ni Maxwell habang magkadikit ang kanilang mga kamay sa ibabaw ng lamesa. Natawa si Evelyn ngunit hindi niya maitago ang bahagyang lungkot sa kanyang mga mata. “One week lang naman, Maxwell,” biro niya, pilit na hindi ipinapakita ang nararamdamang lungkot. “Oo nga, pero isang linggo pa rin na malayo sa ’yo,” sagot ni Maxwell na para bang tinit