Prologue

Prologue

Aviena’s POV

“No! I don’t want to go in the Philippines!” Camillia's already throwing trantums while holding my legs. Hindi ko naman mapigilan ang tignan siya.

“Camillia.” Isang tawag ko lang sa pangalan nito’y unti-unti siyang umayos ng upo habang pinipigilan ang iyak. 

“We’re not going to stay there for so long. Mabilis lang tayo. Uuwi rin agad tayo rito.”

“No.” 

“Why?” mahinahon kong tanong because my daughter doesn’t usually throw tantrums when she doesn’t have any reason to.

Unti-unti siyang humikbi kaya naman hinarap ko siya para tignan. 

“Shh… Mama’s not mad at you… I just wanted to know why don’t you want to go there. Don’t you want to see how beautiful Mama’s birthplace?” tanong ko sa pa muli sa kaniya kaya sinubukan niyang pigilan ang iyak ngunit hindi niya na nagawa pa. 

“I… I was just scared…” mahinang bulong niya. Nahinto naman ako roon. I know what she’s scared about. 

“Hmm?”

“I was just scared that Papa won’t like me. What will happen if he won’t love me, Mama?” tanong niya pa sa akin kaya ngumiti ako sa kaniya bago umiling at ginulo ang buhok niya. 

“Papa will like you and if he won’t then Mama’s always here. You’re Mama’s baby, remember?” nakangiti ko pang tanong sa kaniya kaya unti-unti siyang tumango. 

“Are you sure Papa will like me, Mama? Will he like my curly hair like yours?” tanong niya. Unti-unti nang nawala ang luha mula sa kaniyang mga mata. 

“What about the way I speak, Mama? Will he likes it?” Ni hindi na ito nagsawa kakatanong sa akin. 

The truth is I don’t really have idea if he will like everything about her but if he won’t then don’t. Hindi ko naman ipipilit sa kaniya ang anak ko. Alam kong galit siya sa akin but I just really hope that he will love his daughter. Kahit ano pang gawin niya, galing ‘yan sa balls niya.   

“Are you finally going home now, Ate? Miss you, Ate!” malakas na sigaw ni Marieta mula sa kabilang linya. Hindi ko naman mapigilan ang ngiti ko roon. 

“Pasilip naman si pangit,” aniya pa kaya natawa ako bago ipinakita si Camillia na siyang agad na napasimangot nang makita ang Tita niya. We’re already in the airport and planning to go in the philippines now. 

“I’m not pangit, you ugly old hag,” reklamo niya pa kaya agad ko siyang nilingon. 

“Camillia.” Alam niya na agad na pagagalitan ko siya kaya humingi agad ito ng tawad. 

“I’m sorry po, Tita. You’re so annoying lang po.” 

“Manang-mana talaga sa ‘yo ‘yang anak mo, Te. Hihingi na nga lang ng tawad, naninisi pa.” Humalakhak naman ako dahil hindi ko rin ipinagkakaila ‘yon but I change through times. Marunong naman na akong humingi ng tawad. 

“Ihanda mo na ‘yang listahan nang sasabihin mo kay Kuya River, Ate.” Nawala naman ang ngiti sa mga labi ko nang banggitin niya ang pangalan ng lalaking matagal ko nang pinaghahandaang kitain. Akala ko ayos na ako. Akala ko kaya ko na pero ngayong nasa pilipinas na kami ni Camillia parang gusto ko na lang umatras. Naaalala ko pa lang ang galit na mukha nito’y parang gusto ko nang umatras. 

“Good morning, Ma’am.” Pagakalabas na pagkalabas ko pa lang sa eroplano’y ginigiya na ako ng ilang staff patungo sa labas. Napatingin naman sa akin si Camillia dahil dito. Maski ako’y napatitig din sa kaniya. Hindi ko mapigilan ang kabahan. Para akong mawawalan ng hininga habang naglalakad. Sa hindi ko malamang dahilan kami lang ang iginigiya nito. 

Tuluyan na akong nahinto nang makita ang mga pamilyar na gwardiya niya. Halos lahat ay pakalat-kalat sa airport. 

“Mama? What’s happening?” tanong ni Camillia sa akin. Gusto kong tumakbo but I know… I know that I won’t be able to run anymore. Siya na mismo ang nagsabi sa aking ikukulong niya ako kapag nagkita kaming muli. But the heck with that brute! We haven’t see each other! 

“Camillia, let’s go,” ani ko sa anak na nagtataka sa akin ngunit agad din namang sumunod. 

“Ma’am!” sigaw ng ilang staff na iginigiya kami kanina. Buhat-buhat ko na si Camillia habang tumatakbo. Alam ko. Hindi ako titigilan ng isang ‘yon. He’ll fucking make my life hell. ‘Yon ang sabi niya sa akin noon. Hindi ko tuloy alam kung saan ako tutungo. 

“I’m sorry,” ani ko nang may mabangga. Malas. Nabitawan ko pa tuloy ang mga gamit ko. 

Ibinaba ko lang sandali si Camillia na siyang takang-taka na sa nangyayari at mukhang gusto nang magtanong ngunit dahil nakikita niya ang pagkataranta sa mukha ko, she didn’t say anything. 

Unti-unti akong napatingin sa taong nasa harap ko nang hindi siya umaalis doon. Agad na napaawang ang aking labi nang makita ang mukha nito. 

Agad akong dinapuan ng inis habang nakikitang nakatitig lang ang kulay asul na mga mata niya sa akin. Ang mga labi’y nakangisi ngunit sumisigaw ng panganib ang kaniyang mga mata. 

“What are you doing here?” malakas kong sigaw sa kaniya. 

“You asshole—” Ilang mura na sana ang pakakawalan ko sa kaniya nang mapagtanto na nandito nga pala ang anak ko. 

“Mama, that’s bad po…” ani Camillia sa akin. Para akong tuluyang nalagutan ng hininga nang unti-unting dumapo sa mukha ni Camillia ang mga mata niya. 

They said that Camillia looks at me but people haven’t seen him. She looks like the little version of him but with soft features.

“Wait! Is that my Papa?” pabulong na tanong ni Camillia sa akin. Tumango naman ako. Ang kulay asul na mga mata nito’y unti-unting namilog. Mata pa lang, kuhang-kuha na sa ama. 

Agad na nagtago sa likod ko si Camillia nang mapagtanto niya ‘yon. Nagkasalubong naman ang mga mata namin ni River. I sometimes thought that he was just a statue na tinubuan ng gwapong mukha. Madalas walang mababasang ekspresiyon ang kaniyang mukha but now, halo-halong emosiyon ang makikita rito. 

“You—” Ni hindi niya tuluyang nakapagsalita tila na pinakakalma pa ang kaniyang sarili. 

“I’ll take the custody of my daughter,” matigas na ingles ang pinakawalan nito. 

“Sa akin din ang ina ng anak ko.”