Chapter 6: “Gwapo ka pala , Buboy no?”

Sa pakiramdam ko ay  matagal tagal na din akong nahimbing. Mga pagtulog na matagal ko na ring ipinagkait sa aking sarili. Nakarinig ako ng mga nagsasalitang mga tao sa paligid. Mga kaliwa’t kanan na may nag uusap. Iba’t ibang topic, ibat ibang emosyon. May nagkwenwkento ng naiinis at meron namang  chill lang. Kung ano pinag uusapan nila ay di ko malaman. Di pamilyar ang mga boses na yun. May lalaki, babae o kaya ay matanda. Di naman ganun kaingay ngunit sapat na para marinig ng iba.

Napaungol ako ng mahina ng bigla akong nakaramdam ng kirot sa ulo sa aking paggalaw. Unti unti kong minulat ang aking mga mata. Sa una ay malabo pa ang pagrehistro ng liwanag ngunit makalipas lang ang ilang beses kong pagsubok na malinawan ang aking paningin ay nakita ko na unti unti ang puting kisame. Iginala kong bahagya ang aking paningin upang mapagtanto ko kung nasasaan na nga ba ako. Sa kasawiang palad ay para bang ayaw pa ata gumana ng utak ko sa pagkakabagok.

Pinilit ko ring igalaw ang aking mga daliri na tila may kabigatan sa aking palagay.

"Gising ka na pala." Pagbati  ng pamilyar na boses na yon.

Si Buboy!

Galing sa pagkakasubsob nya sa aking kanang kamay. Nakatulog ito at naalimpungatan lang dahil sa paggalaw ko.

“Nasan ako?” maang maangan kong tanong.

“Nawalan ka ng malay,” tipid na sagot ni Buboy sa akin ng hindi direktang sinagot ang tanong ko.  

Inilinga ko ang ulo sa kaliwat kanan ko at dun ko nakuha ang sagot sa kanina ko pang tinatanong. Nasa pampublikong ospital ako. Nasa ward ako nakakwarto kaya naman madami akong kasama at di makapag iisa. Anim ang kama at lima lang ang naookupahan sa ngayon. Nasa ikalawang kama ako mula sa dulo.

“Humigop ka muna ng sabaw. Mag request lang ko ng mainit na tubig sa nurse station para sa noodles. “ sabay paglabas pa nito ng cup noodles sa backpack na para bang batang may pasurpresa pa. "Charan!"

Inilabas nya ang paborito naming cup noodles na madalas naming kinakain sa twing masama ang mga loob namin sa buhay.

Palabas na sana siya ng hinawakan ko ang kamay ni Buboy para magtanong…

“Ang inay alam ba nya na naandito ako?” pag aalala ko.

Ngumiti si Buboy na humarap sa akin at naupo sa tabi ko.  Hinawakan ang aking noo at hinawi ang buhok na naroroon.

“Alam nya…pero sabi ko ako ng bahala sayo. Kasi baka kapag siya ang magbantay sayo dito sa akin pa nya ipaalaga ang masungit mong kuya.” at lumawak pa ang pagkakangiti nun sa akin. “Ayoko nga,” sabay tawa pa nito sa akin. “Wag ka na ring mag alala, nakapagbigay na ko sa kanila ng pain reliever at yung isang gamot ng kuya mo.”

Pinisil ko ng bahagya ang palad ni Buboy para magpasalamat. Ano pa nga ba ang mahihiling ko sa buhay ----maliban sa sana ay yumaman na ako. Pero ang totoo, masaya naman sana ako sa kung anung meron ako. May ina akong mapag aruga at may kuya sana akong maalaga at napaka responsible sa buhay bilang isang kuya.

Mataas ang pangarap ng kuya ko sa akin. Mas pinili pa nga nyang ako ang pag aralin kesa ang sarili nya dahil naniniwala itong mas malayo ang mararating ko kesa sa kanya. Dinaig pa ni kuya ang may sariling asawa at mga anak sa pag aalaga samin ni inay. Hindi ko ininda na wala kaming ama habang lumalaki dahil prinovide lahat ng kuya ang needs namin sa bahay at sa pag aaral ko. Hanggang sa na diagnose siyang may alkaptonuria. Rare disorder siya na kung saan nagkakaroon ng problema ang mga joints at cartilage ng tao. Ang akala lang namin nung una ay simpleng rayuma lang ito, pero habang tumatagal ay parang inuupos na sigarilyo ang kuya sa mga sintomas na meron ito.

Walang gamot sa sakit nya but we can prolong his life at ma-lessen ang mga sintomas na di kaaya aya. Tatlo na lang kami nila mama ang magkakasama kaya naman buong puso kong niyakap ang responsibilidad na naiwanan ng kuya.

Mahirap ang sitwasyon pero dahil meron akong Buboy na natatakbuhan nagiging magaan ang lahat ng bagay. Buboy is always there for me. Ang kababata kong si Buboy.

Si Buboy na kahit kelan ay di rin ako iniwan sa kahit na ano pang nangyari sa buhay ko. Siya ata ang guardian angel ko dahil kahit nung mga bata pa kami ay lagi na siyang naririyan para saluhin ako sa manggahan ng kapitbahay na madalas kong pinagtataguan kapag lasing si tatay at gusto na namang gawing punching bag ang mga mukha namin.

Si Buboy din ang masipag na maglalako ng kakanin para hatiin nya lang ang kita para sa pambaon ko.

Si Buboy na lagi kong kasama…

Si Buboy na best friend ko…

Si Buboy na kahit nasaan man ako, handang sundan ang mga yabag ko.

Malaki ang pasasalamat ko sa lahat dahil sa mga oras na gusto ko ng bumigay ay naandyan ang mga taong pilit na umaalalay sakin.

Di ko na namalayan ang pag-alis ni Buboy para kumuha ng tubig, pero ang kanyang pagbalik ang mas napansin ko.

Napansin ko siyang lumalakad palapit sa akin na malawak ang pagkakangiti habang hawak hawak ang noodles na mainit init pa. Maganda ang mga mata ni Buboy kahit mahaba ang buhok nitong halos laging nakaharang sa kanyang mukha. Prominente ang ilong at moreno. Expressive ang mga mata at mahaba ang mga pilikmata. Lalaking lalaki ang kurba ng mukha nito at  katamtaman ang laki ng mga labi at may nag iisang dimple sa pagngiti.

Humahangos siyang lumapit sa akin habang nasa malalim akong nag iisip. Gwapo pala ang kaybigan at kung mag aayos ito may makakamukha itong gwapong artista siguro na di ko mapagtanto kung sino. May datingan ang itsura ni Buboy, kulang lang talaga sa ayos.

“Titig na titig ka?” may halong pang aasar at biro ang tono ng lalaki. “Crush mo ko no?”

“Gwapo ka pala , Buboy no?” seryoso kong sambit sa kanya habang siya naman ay tila napatigagal sa sinabi ko. First time nya lang narinig ang papuring yon mula sa akin .

At first time ko lang din napansin , kapuri puri pala ang features nya. 

Oo tama...gwapo nga talaga si Buboy.  Sa isip ko.