Serenity's Point of View Sumapit ang alas-singko ng gabi, at dumating na ang butler ni Ricky Dave upang sunduin ako. "Dadaan po muna tayo sa condo niya bago dumiretso sa hotel kung saan gaganapin ang event," sabi ng butler nang magalang habang binubuksan ang pinto ng kotse para sa akin. Tumango ako bilang tugon, pilit na hinahanap ang aking composure sa kabila ng kabang bumabalot sa akin. Nang makapasok na ako sa loob ng kotse, hindi ko maiwasang mapabuntong-hininga. Ramdam ko ang bigat ng bawat hakbang na ginagawa ko ngayong gabi. Naka-red long gown ako, na fitted sa hulma ng katawan ko. Ang gown ay backless, na nag-iwan ng piraso ng balat na nakalantad sa paraang parehong empowering at vulnerable. Napatingin ako sa aking reflection sa salamin ng sasakyan. Alam kong maganda ako, na bawat detalye ng aking itsura ay pinag-isipan ni Ricky Dave. Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, parang may bahagi ng sarili ko na hindi pa rin mapakali. Habang umaandar ang kotse, pilit kong binabalik-
Serenity's Point of ViewHindi umuwi si Mommy kagabi para masamahan ako ngayong umaga sa pedia ni Miguel. Sabi niya, babawi daw siya sa lahat ng pagkukulang niya sa akin at sa anak ko. Hindi ko alam kung hinahanap ba siya ni Daddy o hindi, pero wala naman akong naririnig na tumatawag sa phone niya, kaya pakiramdam ko'y hindi siya pinaghahanap."Sigurado ka bang kaya ni Vivian mag-alaga? Bakit hindi na lang kasi natin siya isinama," tanong ni Mommy, halatang nag-aalala."Tulog pa po si Miguel. Ayokong abalahin ang tulog niya," sagot ko."Edi mamaya na lang tayo umalis.""Mommy naman, umaga ako nagpa-appointment sa pedia kaya kailangan nandun na tayo bago ang scheduled time," paliwanag ko."Mas mommy ka na talaga sa akin, anak!" natatawang komento ni Mommy.Sumakay siya sa kotse habang ako naman ang nagmaneho.Pagdating namin sa ospital, lumapit kami sa counter para kumpirmahin ang bayad para sa operasyon ni Miguel. Nagulat ako nang malaman kong bayad na ang lahat."Ano po? Sino po ang
Serenity's Point of View "Lilinawin ko lang sa'yo, Ricky, na hindi mo tunay na anak si Miguel. At wala naman tayong malinaw na relasyon, di ba? Para angkinin mo siya ng ganun-ganun lang. Hindi sapat yang 'I cared, I cared' mo," singhal ko sa kanya, pilit na pinipigilan ang galit na bumabalot sa akin. Kahit pa siya ang boss ko, wala ako sa trabaho ngayon kaya magsasalita ako nang hindi alintana ang posisyon niya. Tila hindi siya nagulat sa sinabi ko. Tumayo siya mula sa kinauupuan niya at tumitig sa akin nang diretso, seryoso ang mga mata. "Anong gusto mong gawin ko, Serenity? Do I need to court you?" Natigilan ako sa sinabi niya. Bahagyang umurong ang dila ko, at parang nanuyo ang lalamunan ko. Hindi ko alam kung anong isasagot ko sa tanong na iyon. Hindi ako makapagsalita agad. Parang tumigil ang oras sa mga sinabi ni Ricky Dave. "Do I need to court you?" Nakapako ang mga mata ko sa kanya, hindi alam kung paano isasaayos ang nararamdaman ko. Huminga ako nang malalim, pilit na b
"May maganda akong offer sa iyo. Gusto mo bang malaman?" tanong niya habang nakangiti. "Pumili ka: maging personal secretary ko o maging asawa ko?" "Nahihibang ka na ba?" sagot ko, ang galit ay ramdam sa boses ko. "Should I say no if it’s a yes for me?" tanong niya, parang hindi na siya makuntento. "Letse! Wag mo akong idamay sa gulo ng pamilya mo! Tama na ang ginawa sa akin ng kapatid mo." Halos pabulong kong sigaw, ang boses ko ay nanginginig sa emosyon. "Well, simula pa lang, ikaw ay bahagi na ng isyung ito. Ikaw, ako, at ang kapatid ko. Ang ganda kaya ng offer ko. Magtatrabaho ka sa akin at magagamit mo ang ganda mo," sabi niya habang tinitingnan ako mula ulo hanggang paa. "At ang pinag-aralan mo. Kailangan mo ng magaling na doktor para sa anak mo, hindi ba?" Pakiramdam ko ay parang may sakit sa panga ko mula sa pinipigil kong galit. Ang bawat salita niya ay sumasakit at nagdudulot ng pagluha sa aking mga mata. "Or be my wife! Makakabalik ka sa lugar na dapat nandoon
R|18 Read at your own Risk Serenity's Point of View Umalis ng gabing iyon si Richard. Kahit anong pagmamakaawa ang ginawa ko, hindi siya natinag. Parang walang halaga ang lahat ng ipinakita kong pagmamahal sa kaniya. Ginawa niya ang gusto niya, at wala akong nagawa kundi mapaluhod, bumigay sa bigat ng sakit na nararamdaman ko.Pagkatapos ng ilang minuto ng katahimikan, hinila ko ang sarili kong tumayo at umakyat sa kwarto. Doon, tulala akong umupo sa gilid ng kama, paulit-ulit kong iniisip ang mga salitang binitiwan niya. "Hindi kita kayang mahalin." Mga salitang parang sibat na patuloy na tumutusok sa puso ko. Paano nangyari ito? Paano nagkaganoon ang lahat? Hindi ko alam kung paano ko haharapin ang umaga. Sobrang sakit, at kahit anong pigil, tumulo na lang nang walang tigil ang mga luha ko.Nang mahulog ako sa wakas sa tulog, hindi ko alam kung ilang oras akong tulala bago ako nakatulog. Nang magising ako, madilim pa rin ang paligid. Pakiramdam ko’y mas mabigat pa ang katawan ko k
"May maganda akong offer sa iyo. Gusto mo bang malaman?" tanong niya habang nakangiti. "Pumili ka: maging personal secretary ko o maging asawa ko?" "Nahihibang ka na ba?" sagot ko, ang galit ay ramdam sa boses ko. "Should I say no if it’s a yes for me?" tanong niya, parang hindi na siya makuntento. "Letse! Wag mo akong idamay sa gulo ng pamilya mo! Tama na ang ginawa sa akin ng kapatid mo." Halos pabulong kong sigaw, ang boses ko ay nanginginig sa emosyon. "Well, simula pa lang, ikaw ay bahagi na ng isyung ito. Ikaw, ako, at ang kapatid ko. Ang ganda kaya ng offer ko. Magtatrabaho ka sa akin at magagamit mo ang ganda mo," sabi niya habang tinitingnan ako mula ulo hanggang paa. "At ang pinag-aralan mo. Kailangan mo ng magaling na doktor para sa anak mo, hindi ba?" Pakiramdam ko ay parang may sakit sa panga ko mula sa pinipigil kong galit. Ang bawat salita niya ay sumasakit at nagdudulot ng pagluha sa aking mga mata. "Or be my wife! Makakabalik ka sa lugar na dapat nandoon
Serenity's Point of View "Oh, Ricky Dave! Good morning," rinig kong bati ni Vivian ng buksan ang pinto. "Ano ito? Almusal? Sino nagluto?" tanong niya habang tinatanaw ang dala ni Ricky. "Maaga akong nagising para ipagluto ng almusal si Miguel. Kumakain na ba siya ng blanch and blending veggies?" sagot ni Ricky habang papasok at inaabot kay Vivian ang basket. "Good morning, Seren," bati niya sa akin. "Good morning, Sir. Ang aga niyo naman pong nagising," sagot ko pabalik, pilit na pinapakalma ang sarili. "Ah, I declare this day na simula na ng panliligaw ko," ani Ricky, diretso ang tingin sa akin. "Ano?!" napasinghal si Vivian. "Nanliligaw ka na kay Seren?" "Yes, Vivian. And I just want you to know na kumukuha na ako sa agency ng caregiver para makatulong sa bahay. Ikaw naman, gawin mo lahat ng gusto mo sa buhay. Ako naman ang nagbabayad e," sagot ni Ricky, parang natural lang ang lahat ng sinasabi niya, habang abala sa pag-aayos ng dala niyang pagkain. "Hmm. Pwede ba tayong ma
Serenity's Point of View "Oh, Ricky Dave! Good morning," rinig kong bati ni Vivian ng buksan ang pinto. "Ano ito? Almusal? Sino nagluto?" tanong niya habang tinatanaw ang dala ni Ricky."Maaga akong nagising para ipagluto ng almusal si Miguel. Kumakain na ba siya ng blanch and blending veggies?" sagot ni Ricky habang papasok at inaabot kay Vivian ang basket. "Good morning, Seren," bati niya sa akin."Good morning, Sir. Ang aga niyo naman pong nagising," sagot ko pabalik, pilit na pinapakalma ang sarili."Ah, I declare this day na simula na ng panliligaw ko," ani Ricky, diretso ang tingin sa akin."Ano?!" napasinghal si Vivian. "Nanliligaw ka na kay Seren?""Yes, Vivian. And I just want you to know na kumukuha na ako sa agency ng caregiver para makatulong sa bahay. Ikaw naman, gawin mo lahat ng gusto mo sa buhay. Ako naman ang nagbabayad e," sagot ni Ricky, parang natural lang ang lahat ng sinasabi niya, habang abala sa pag-aayos ng dala niyang pagkain."Hmm. Pwede ba tayong mag-usap?
Serenity's Point of View Maaga pa lang, nagising na ako. Hindi na bago sa akin ang ganitong klaseng umaga—laging puno ng responsibilidad, laging may nakabinbing gawain. Pero sa bawat paggising ko, laging may kasamang pasasalamat. Pasalamat dahil hindi inaatake ng sakit ang anak ko, pasalamat na may isang araw pa akong pwedeng ibigay ang buong oras ko sa kanya. Dalawang oras ang kailangan ko para masiguradong naalagaan ko siya bago ko siya iwanan para sa trabaho. Habang nag-aasikaso ako ng almusal, hindi ko maiwasang mag-alala. Nakasanayan ko na ito—ang pagiisip ng lahat ng posibleng mangyari, lalo na’t alam kong hindi laging maaasahan ang kalusugan ng anak ko. Pero kailangan kong maging matatag. Kailangan kong magpakatibay para sa kanya. Naputol ang aking pag-iisip nang bigla kong marinig ang sunod-sunod na doorbell. Napaigtad ako, ang daming tumatakbo sa isip ko. "Ako na!" sabi ni Vivian, na kagigising lang. Tumango na lang ako, pilit na nagpapasalamat na may kasama ako sa bahay
**Serenity's Point of View** Habang nakaupo kami ni Vivian, hindi ko maiwasang kumunot ang noo ko sa narinig. “Ang sweet noh? Nalaman niya kasing birthday ko ngayon kaya ililibre niya daw ako,” sabi ni Vivian, may konting kilig sa boses niya. Medyo nagulat ako. "Ow! Happy birthday! Sorry, sobrang daming trabaho, nakalimutan kong birthday mo pala," sabi ko sa kanya, sabay hinging paumanhin. Hindi na ako nagkunwari pa na naalala ko; mas okay na ang maging tapat sa kaibigan kaysa magkunwari. Naputol ang usapan namin ni Vivian nang biglang magtanong si Ricky Dave, "Sinasabi mo bang masama akong boss?" Tiningnan ko siya, at gustong-gusto ko sanang barahin siya at sabihing, "Bakit? Hindi ba?" Pero naisip ko na huwag na lang, lalo na't special day ito ng kaibigan ko. "Nakapag-restday at beauty rest naman na ako kahapon kaya libre na lang niya ngayon. Wag na kayong magtitigan dyan! Sa akin na muna ang atensyon niyong dalawa," hatak ni Vivian sa akin paupo sa tabi niya. Sumunod ako kahi
Serenity’s Point of View Pagkatapos ng mahabang gabi na iyon, halos magkulang ang tulog ko sa lahat ng nangyari. Si Ricky Dave, sa kabila ng lahat ng hirap at tensyon ng event, ay nagbigay sa akin ng tatlong araw na pahinga. Ramdam ko ang pag-aalala niya sa akin, lalo na't alam niyang kailangan ko rin ng oras para makapagpahinga at makasama ang anak ko. Ginamit ko ang oras na iyon para mag-spend ng time kasama ang anak ko. Sa bawat minuto na magkasama kami, naramdaman ko ang lumalalim na ugnayan namin bilang mag-ina. Alam kong sa mga panahong ito, kailangan niya ang bawat suporta at pagmamahal na maibibigay ko. Bago kami lumabas upang pumunta sa mall, dumaan muna kami sa ospital. Alam ko na kailangan kong alamin ang kalagayan ng anak ko, lalo na't may sakit siya sa puso. Habang papalapit kami sa pinto ng ospital, hindi ko maiwasang maramdaman ang mabigat na kaba sa aking dibdib. Nang pumasok kami sa loob, ang amoy ng ospital ay parang nagpapalala ng aking takot. Gusto kong maging
Serenity's Point of View Serenity’s Point of View Habang tahimik akong naglalakad sa hardin ng event venue, huminga ako ng malalim para pakalmahin ang sarili. Isang saglit na katahimikan lang ang hinihingi ko matapos ang lahat ng nangyari ngayong gabi. Pero sa kabila ng pag-iwas ko, alam kong hindi basta-basta matatapos ang gabing ito nang walang gulo. Nang bigla akong marinig ang malalim na boses sa likod ko, para akong binuhusan ng malamig na tubig. "Serenity," malamig at matalim ang boses ni Richard. "Kailangan nating mag-usap." Napakabigat ng hakbang ko habang humaharap ako sa kanya. Hindi ko pa rin makalimutan ang lahat ng sakit na dinulot niya sa akin noon. Pero sa kabila ng lahat, wala na akong ibang magawa kundi harapin siya. "Anong kailangan mo, Richard?" tanong ko, sinusubukang panatilihing kalmado ang aking tinig. Tinitigan niya ako nang matagal, para bang sinusuri ang bawat galaw ko. "Alam ko kung ano ang ginagawa mo, Serenity. Ginagantihan mo ako dahil sa nangyari
Serenity's Point of View Tambak na naman ako ng trabaho. Mula kaninang umaga, halos walang patid ang paglipat-lipat ng mga dokumento sa harap ko. Si Ricky Dave, tulad ng nakasanayan, ay walang kapatawaran sa pagbibigay ng mga tasks. Wala pa nga akong oras na mag-stretch o kahit lumingon man lang sa oras. "Makakahabol pa ba ako sa lunch break?" bulong ko sa sarili ko, habang patuloy ang pagtipa ko sa keyboard. Halos lahat ng tao sa opisina ay nag-lunch break na, pero naririnig ko pa rin ang tunog ng bawat keystroke ko sa buong kwarto. Walang pasabi, biglang may bumagsak na paper bag sa mga papel na hawak ko. Napatigil ako at napalingon nang bahagya. Inis na inis na akong nagtaas ng ulo, handa nang sumigaw sa kung sino mang mapang-asar na may gawa niyon. "Ano ba nang-aasar ka-...ba?" galit na tanong ko, pero natigilan din ako agad. Si Ricky Dave pala. Walang emosyon sa mukha niya, parang normal lang ang lahat. "You can take your lunch break there! Enjoy," malamig niyang sabi, sabay
Serenity's Point of View Nakangising umalis sa harapan namin si Richard kasama ang babaeng nakadikit sa kaniyang parang higad. Lahat ng taong madadaanan namin ay kilala si Ricky Dave. Pumunta kami sa designated table namin at tanging ngiti ang isinasagot ko sa mga taong ngumingiti din sa akin. Nang umakyat si Ricky Dave sa entablado para sa kanyang speech, ang buong venue ay tila nawala sa oras. Ang mga ilaw ay tumutok sa kanya, ang mga camera ay nag-click, at ang mga bisita ay naghintay sa bawat salitang binitiwan niya. Hindi ko maitatanggi ang kabang nararamdaman ko, lalo na't sa bawat sandali ay naaalala ko ang mga sinabi ni Richard kanina. "Magandang gabi sa inyong lahat," nagsimula si Ricky Dave, ang boses niya ay puno ng kumpiyansa at paggalang. Ang mga tao sa paligid ay tumahimik, naghintay sa susunod na bahagi ng kanyang pagsasalita. "Una sa lahat, nais kong magpasalamat sa inyong lahat sa pagdalo sa gabing ito. Ang event na ito ay napakahalaga sa akin, hindi lamang dah
Serenity's Point of View Nararamdaman ko na ang tensyon mula nang pumasok ako sa opisina. Hindi ko alam kung bakit, pero parang may mabigat na presensyang dumating. Nasa gitna ako ng pag-organisa ng ilang papeles nang biglang bumukas ang pinto. Napatigil ako sa aking ginagawa, hindi pa man ako tumitingin, alam kong si Richard iyon. Hindi ko pa rin maiwasang sumikip ang dibdib ko tuwing nakikita ko siya, isang paalala ng lahat ng sakit at pagkakamali ng nakaraan.“Serenity,” malamig ang boses ni Richard nang tawagin niya ang pangalan ko. Nilingon ko siya, pilit na nagpapanatili ng kalmado. Kita ko ang kaseryosohan sa kanyang mukha. Mabilis ang tibok ng puso ko, pero hindi ako nagpapakita ng takot.“Ano’ng ginagawa mo rito?” tanong ko, sinusubukan kong itago ang pagkabalisa. Kahit alam kong magkakaroon kami ng ganitong pagkakataon, hindi ko pa rin alam kung handa na ba akong harapin siya.Ngumisi si Richard, pero may halong pandidiri ang kanyang mga mata. “So, ito na pala ang buhay mo
Serenity's Point of View Sumapit ang alas-singko ng gabi, at dumating na ang butler ni Ricky Dave upang sunduin ako. "Dadaan po muna tayo sa condo niya bago dumiretso sa hotel kung saan gaganapin ang event," sabi ng butler nang magalang habang binubuksan ang pinto ng kotse para sa akin. Tumango ako bilang tugon, pilit na hinahanap ang aking composure sa kabila ng kabang bumabalot sa akin. Nang makapasok na ako sa loob ng kotse, hindi ko maiwasang mapabuntong-hininga. Ramdam ko ang bigat ng bawat hakbang na ginagawa ko ngayong gabi. Naka-red long gown ako, na fitted sa hulma ng katawan ko. Ang gown ay backless, na nag-iwan ng piraso ng balat na nakalantad sa paraang parehong empowering at vulnerable. Napatingin ako sa aking reflection sa salamin ng sasakyan. Alam kong maganda ako, na bawat detalye ng aking itsura ay pinag-isipan ni Ricky Dave. Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, parang may bahagi ng sarili ko na hindi pa rin mapakali. Habang umaandar ang kotse, pilit kong binabalik-
Serenity's Point of View "Lilinawin ko lang sa'yo, Ricky, na hindi mo tunay na anak si Miguel. At wala naman tayong malinaw na relasyon, di ba? Para angkinin mo siya ng ganun-ganun lang. Hindi sapat yang 'I cared, I cared' mo," singhal ko sa kanya, pilit na pinipigilan ang galit na bumabalot sa akin. Kahit pa siya ang boss ko, wala ako sa trabaho ngayon kaya magsasalita ako nang hindi alintana ang posisyon niya. Tila hindi siya nagulat sa sinabi ko. Tumayo siya mula sa kinauupuan niya at tumitig sa akin nang diretso, seryoso ang mga mata. "Anong gusto mong gawin ko, Serenity? Do I need to court you?" Natigilan ako sa sinabi niya. Bahagyang umurong ang dila ko, at parang nanuyo ang lalamunan ko. Hindi ko alam kung anong isasagot ko sa tanong na iyon. Hindi ako makapagsalita agad. Parang tumigil ang oras sa mga sinabi ni Ricky Dave. "Do I need to court you?" Nakapako ang mga mata ko sa kanya, hindi alam kung paano isasaayos ang nararamdaman ko. Huminga ako nang malalim, pilit na b