Serenity's Point of View Nararamdaman ko na ang tensyon mula nang pumasok ako sa opisina. Hindi ko alam kung bakit, pero parang may mabigat na presensyang dumating. Nasa gitna ako ng pag-organisa ng ilang papeles nang biglang bumukas ang pinto. Napatigil ako sa aking ginagawa, hindi pa man ako tumitingin, alam kong si Richard iyon. Hindi ko pa rin maiwasang sumikip ang dibdib ko tuwing nakikita ko siya, isang paalala ng lahat ng sakit at pagkakamali ng nakaraan. “Serenity,” malamig ang boses ni Richard nang tawagin niya ang pangalan ko. Nilingon ko siya, pilit na nagpapanatili ng kalmado. Kita ko ang kaseryosohan sa kanyang mukha. Mabilis ang tibok ng puso ko, pero hindi ako nagpapakita ng takot. “Ano’ng ginagawa mo rito?” tanong ko, sinusubukan kong itago ang pagkabalisa. Kahit alam kong magkakaroon kami ng ganitong pagkakataon, hindi ko pa rin alam kung handa na ba akong harapin siya. Ngumisi si Richard, pero may halong pandidiri ang kanyang mga mata. “So, ito na pala ang buhay
Tahimik na umupo si Ricky Dave sa harap ko, mga kamay niyang magaan na nakapatong sa mesa. Kita ko ang bigat sa kanyang mga mata—hindi galit, kundi isang seryosong pag-aalala na mas nakakasakit kaysa sa anumang maaring sabihin niya. Alam kong dumating na ang sandaling hindi ko na kayang iwasan. Walang atrasan, at mas lalong walang pagtatago. "Serenity," nagsimula si Ricky Dave, mabagal at mas maingat kaysa dati. "Alam ko na matagal ko nang gustong itanong ito, pero sino nga ba talaga ang ama ni Miguel?" Tumitig siya sa akin ng diretso, hinihintay ang sagot na alam kong matagal na niyang pinaghihinalaan. Alam kong hindi na ito isang tanong na kailangan kong itago, lalo na ngayong narito na ang lahat ng kalituhan. Alam niyang si Richard ang dating asawa ko, at kahit hindi pa namin direktang napag-uusapan, ramdam ko sa bawat kilos at salita niya na naghihintay lang siya ng tamang pagkakataon. Huminga ako ng malalim, pinag-isipan ko kung paano ko sasabihin ang katotohanan. "Si Richard,"
Ricky Dave's Point of View Pagkarating ko sa condo ni Richard, alam ko na hindi ito magiging isang simpleng usapan. Nasa isip ko pa rin ang lahat ng sinabi ni Serenity, pati na rin ang mga galit at pagtataksil na bumabalot sa sitwasyon namin. Hindi na ito tungkol sa aming dalawa ni Serenity, kundi sa responsibilidad ni Richard bilang ama at tao. Wala akong ibang plano kundi ilabas ang lahat ng galit na matagal ko nang kinikimkim, hindi lang para kay Serenity kundi para sa kanilang anak, si Miguel.Kumatok ako ng malakas sa pinto, halatang wala na akong pakialam sa kung anong oras o sitwasyon si Richard. Pagbukas ng pinto, tumambad sa akin ang malamig at walang pakialam niyang mukha. Siguro, sa isip niya, wala itong idea sa sasabihin ko. Pero sa gabing ito, tapusin na namin ang lahat ng kalituhan."Anong ginagawa mo dito, Ricky?" malamig niyang tanong, hindi man lang nag-abala na magpakita ng anumang emosyon.Hindi ko na inantay pa ang mga sagot. Pumasok ako sa loob ng condo niya, sin
Serenity's Point of View "Vivian!" "Yes, my dear?" tanong ni Vivian, halatang busy ngunit laging may oras para sa kanya. "Nagkita kami ni Mommy sa event na pinuntahan namin ni Sir Ricky Dave." "Oh? Anong nangyari? Nakita mo ba lolo at Daddy mo?" may halong excitement at pagkabahala ang boses ni Vivian. "Nagkita kami ni Richard! Hindi ko na napansin! Masyadong tense ang gabing iyon!" sagot ko, binabalikan ang mga eksenang bumalot sa gabi. "Oh? Anong balak mo ngayon?" tanong ni Vivian, tila nakikiramdam sa kalalabasan ng kwento. "Gusto ni Mommy na dumalaw dito." Bigla kong binitiwan ang impormasyon na matagal ko nang iniiwasang pag-usapan. "Oh? Talaga? Kailan daw?" may halong pananabik ang boses niya, ngunit naramdaman ko ang bahagyang takot sa sarili ko. "Wag kang masyadong ma-excite! Hahahaha," tawa ko, pilit na binabago ang mood. Ngunit sa kabila ng mga biro at tawanan, alam kong ang pagdating ni Mommy ay magdadala ng bigat na hindi ko pa alam kung handa na akong harapin.
Serenity's Point of View "Hello po. Magandang araw!" masiglang bati ni Vivian. "Napakaganda mo naman, iha!" agad na puri ni Mommy habang tinitingnan si Vivian mula ulo hanggang paa. "Mommy naman!" hindi ko mapigilang magreklamo, nagtatampong boses ko habang nakatayo sa tabi. "Ako po ang anak niyo, dapat ako ang niyayakap at pinupuri niyo." Tumawa si Mommy, inilagay ang kamay sa dibdib niya at lumapit sa akin. "Hanggang ngayon, ang prinsesa ko ay napaka-selosa pa din. Pero syempre, yayakapin at pupuriin ko rin ang taong naging katuwang ng anak ko sa mahabang panahon," tumingin siya kay Vivian at ngumiti. "Salamat sa pagtulong mo sa kaniya, iha." Nakangiting tumugon si Vivian, "Vivian po! Sobrang honor ko po na makilala kayo." Nilapitan ko si Vivian at mahinang hinila sa tabi ko, "Ayos na po, Mommy. Baka mamaya magmadaling umuwi 'yan sa sobrang hiya," biro ko. "Selosa nga talaga!" sabay tawa ni Mommy habang niyakap ako ng mahigpit. Natawa na lang din ako at sumulyap kay Vivian,
Serenity's Point of View "Ang sakit ni Miguel ay inborn? Ilang beses na ba siyang naoperahan?" tanong ni Mommy, bakas ang alalahanin sa kaniyang mukha. "Hindi, Mommy. Pinanganak ko siyang normal at walang kahit anong komplikasyon. Pero buwan-buwan nahihirapan siyang huminga, at sobrang dali niyang pawisan." "Naoperahan na ba siya?" "Hindi pa, Mom. Wala akong sapat na pera para doon. Napag-ipunan ko na ang malaking parte ng gastos, pero nag-iipon pa ako ng kaunti para may extra sakaling kapusin kami." "Bukas na bukas din, pupuntahan natin ang kaniyang pedia. Hindi ko hahayaang matagal pa ito. Dapat noon pa tayo kumilos." "Mommy, hindi naman sa ayaw kong kumilos agad, pero—" "Alam ko, anak. Hindi mo kasalanan. Pero hindi ko kayang makitang nagdurusa si Miguel habang may magagawa naman tayo. Ako ang bahala sa lahat." Medyo nabigla ako sa sinabi ni Mommy. Alam kong handa siyang tumulong, pero hindi ko inaasahang magiging ganito siya ka-determinado. "Pero, Mommy," pilit kong sinas
Serenity's Point of View Hindi umuwi si Mommy kagabi para masamahan ako ngayong umaga sa pedia ni Miguel. Sabi niya, babawi daw siya sa lahat ng pagkukulang niya sa akin at sa anak ko. Hindi ko alam kung hinahanap ba siya ni Daddy o hindi, pero wala naman akong naririnig na tumatawag sa phone niya, kaya pakiramdam ko'y hindi siya pinaghahanap. "Sigurado ka bang kaya ni Vivian mag-alaga? Bakit hindi na lang kasi natin siya isinama," tanong ni Mommy, halatang nag-aalala. "Tulog pa po si Miguel. Ayokong abalahin ang tulog niya," sagot ko. "Edi mamaya na lang tayo umalis." "Mommy naman, umaga ako nagpa-appointment sa pedia kaya kailangan nandun na tayo bago ang scheduled time," paliwanag ko. "Mas mommy ka na talaga sa akin, anak!" natatawang komento ni Mommy. Sumakay siya sa kotse habang ako naman ang nagmaneho. Pagdating namin sa ospital, lumapit kami sa counter para kumpirmahin ang bayad para sa operasyon ni Miguel. Nagulat ako nang malaman kong bayad na ang lahat. "Ano po? Sino
Serenity's Point of View "Lilinawin ko lang sa'yo, Ricky, na hindi mo tunay na anak si Miguel. At wala naman tayong malinaw na relasyon, di ba? Para angkinin mo siya ng ganun-ganun lang. Hindi sapat yang 'I cared, I cared' mo," singhal ko sa kanya, pilit na pinipigilan ang galit na bumabalot sa akin. Kahit pa siya ang boss ko, wala ako sa trabaho ngayon kaya magsasalita ako nang hindi alintana ang posisyon niya. Tila hindi siya nagulat sa sinabi ko. Tumayo siya mula sa kinauupuan niya at tumitig sa akin nang diretso, seryoso ang mga mata. "Anong gusto mong gawin ko, Serenity? Do I need to court you?" Natigilan ako sa sinabi niya. Bahagyang umurong ang dila ko, at parang nanuyo ang lalamunan ko. Hindi ko alam kung anong isasagot ko sa tanong na iyon. Hindi ako makapagsalita agad. Parang tumigil ang oras sa mga sinabi ni Ricky Dave. "Do I need to court you?" Nakapako ang mga mata ko sa kanya, hindi alam kung paano isasaayos ang nararamdaman ko. Huminga ako nang malalim, pilit na bi
Serenity's Point of View Maaga pa lang, nagising na ako. Hindi na bago sa akin ang ganitong klaseng umaga—laging puno ng responsibilidad, laging may nakabinbing gawain. Pero sa bawat paggising ko, laging may kasamang pasasalamat. Pasalamat dahil hindi inaatake ng sakit ang anak ko, pasalamat na may isang araw pa akong pwedeng ibigay ang buong oras ko sa kanya. Dalawang oras ang kailangan ko para masiguradong naalagaan ko siya bago ko siya iwanan para sa trabaho. Habang nag-aasikaso ako ng almusal, hindi ko maiwasang mag-alala. Nakasanayan ko na ito—ang pagiisip ng lahat ng posibleng mangyari, lalo na’t alam kong hindi laging maaasahan ang kalusugan ng anak ko. Pero kailangan kong maging matatag. Kailangan kong magpakatibay para sa kanya. Naputol ang aking pag-iisip nang bigla kong marinig ang sunod-sunod na doorbell. Napaigtad ako, ang daming tumatakbo sa isip ko. "Ako na!" sabi ni Vivian, na kagigising lang. Tumango na lang ako, pilit na nagpapasalamat na may kasama ako sa bahay
**Serenity's Point of View** Habang nakaupo kami ni Vivian, hindi ko maiwasang kumunot ang noo ko sa narinig. “Ang sweet noh? Nalaman niya kasing birthday ko ngayon kaya ililibre niya daw ako,” sabi ni Vivian, may konting kilig sa boses niya. Medyo nagulat ako. "Ow! Happy birthday! Sorry, sobrang daming trabaho, nakalimutan kong birthday mo pala," sabi ko sa kanya, sabay hinging paumanhin. Hindi na ako nagkunwari pa na naalala ko; mas okay na ang maging tapat sa kaibigan kaysa magkunwari. Naputol ang usapan namin ni Vivian nang biglang magtanong si Ricky Dave, "Sinasabi mo bang masama akong boss?" Tiningnan ko siya, at gustong-gusto ko sanang barahin siya at sabihing, "Bakit? Hindi ba?" Pero naisip ko na huwag na lang, lalo na't special day ito ng kaibigan ko. "Nakapag-restday at beauty rest naman na ako kahapon kaya libre na lang niya ngayon. Wag na kayong magtitigan dyan! Sa akin na muna ang atensyon niyong dalawa," hatak ni Vivian sa akin paupo sa tabi niya. Sumunod ako kahi
Serenity’s Point of View Pagkatapos ng mahabang gabi na iyon, halos magkulang ang tulog ko sa lahat ng nangyari. Si Ricky Dave, sa kabila ng lahat ng hirap at tensyon ng event, ay nagbigay sa akin ng tatlong araw na pahinga. Ramdam ko ang pag-aalala niya sa akin, lalo na't alam niyang kailangan ko rin ng oras para makapagpahinga at makasama ang anak ko. Ginamit ko ang oras na iyon para mag-spend ng time kasama ang anak ko. Sa bawat minuto na magkasama kami, naramdaman ko ang lumalalim na ugnayan namin bilang mag-ina. Alam kong sa mga panahong ito, kailangan niya ang bawat suporta at pagmamahal na maibibigay ko. Bago kami lumabas upang pumunta sa mall, dumaan muna kami sa ospital. Alam ko na kailangan kong alamin ang kalagayan ng anak ko, lalo na't may sakit siya sa puso. Habang papalapit kami sa pinto ng ospital, hindi ko maiwasang maramdaman ang mabigat na kaba sa aking dibdib. Nang pumasok kami sa loob, ang amoy ng ospital ay parang nagpapalala ng aking takot. Gusto kong maging
Serenity's Point of View Serenity’s Point of View Habang tahimik akong naglalakad sa hardin ng event venue, huminga ako ng malalim para pakalmahin ang sarili. Isang saglit na katahimikan lang ang hinihingi ko matapos ang lahat ng nangyari ngayong gabi. Pero sa kabila ng pag-iwas ko, alam kong hindi basta-basta matatapos ang gabing ito nang walang gulo. Nang bigla akong marinig ang malalim na boses sa likod ko, para akong binuhusan ng malamig na tubig. "Serenity," malamig at matalim ang boses ni Richard. "Kailangan nating mag-usap." Napakabigat ng hakbang ko habang humaharap ako sa kanya. Hindi ko pa rin makalimutan ang lahat ng sakit na dinulot niya sa akin noon. Pero sa kabila ng lahat, wala na akong ibang magawa kundi harapin siya. "Anong kailangan mo, Richard?" tanong ko, sinusubukang panatilihing kalmado ang aking tinig. Tinitigan niya ako nang matagal, para bang sinusuri ang bawat galaw ko. "Alam ko kung ano ang ginagawa mo, Serenity. Ginagantihan mo ako dahil sa nangyari
Serenity's Point of View Tambak na naman ako ng trabaho. Mula kaninang umaga, halos walang patid ang paglipat-lipat ng mga dokumento sa harap ko. Si Ricky Dave, tulad ng nakasanayan, ay walang kapatawaran sa pagbibigay ng mga tasks. Wala pa nga akong oras na mag-stretch o kahit lumingon man lang sa oras. "Makakahabol pa ba ako sa lunch break?" bulong ko sa sarili ko, habang patuloy ang pagtipa ko sa keyboard. Halos lahat ng tao sa opisina ay nag-lunch break na, pero naririnig ko pa rin ang tunog ng bawat keystroke ko sa buong kwarto. Walang pasabi, biglang may bumagsak na paper bag sa mga papel na hawak ko. Napatigil ako at napalingon nang bahagya. Inis na inis na akong nagtaas ng ulo, handa nang sumigaw sa kung sino mang mapang-asar na may gawa niyon. "Ano ba nang-aasar ka-...ba?" galit na tanong ko, pero natigilan din ako agad. Si Ricky Dave pala. Walang emosyon sa mukha niya, parang normal lang ang lahat. "You can take your lunch break there! Enjoy," malamig niyang sabi, sabay
Serenity's Point of View Nakangising umalis sa harapan namin si Richard kasama ang babaeng nakadikit sa kaniyang parang higad. Lahat ng taong madadaanan namin ay kilala si Ricky Dave. Pumunta kami sa designated table namin at tanging ngiti ang isinasagot ko sa mga taong ngumingiti din sa akin. Nang umakyat si Ricky Dave sa entablado para sa kanyang speech, ang buong venue ay tila nawala sa oras. Ang mga ilaw ay tumutok sa kanya, ang mga camera ay nag-click, at ang mga bisita ay naghintay sa bawat salitang binitiwan niya. Hindi ko maitatanggi ang kabang nararamdaman ko, lalo na't sa bawat sandali ay naaalala ko ang mga sinabi ni Richard kanina. "Magandang gabi sa inyong lahat," nagsimula si Ricky Dave, ang boses niya ay puno ng kumpiyansa at paggalang. Ang mga tao sa paligid ay tumahimik, naghintay sa susunod na bahagi ng kanyang pagsasalita. "Una sa lahat, nais kong magpasalamat sa inyong lahat sa pagdalo sa gabing ito. Ang event na ito ay napakahalaga sa akin, hindi lamang dah
Serenity's Point of View Nararamdaman ko na ang tensyon mula nang pumasok ako sa opisina. Hindi ko alam kung bakit, pero parang may mabigat na presensyang dumating. Nasa gitna ako ng pag-organisa ng ilang papeles nang biglang bumukas ang pinto. Napatigil ako sa aking ginagawa, hindi pa man ako tumitingin, alam kong si Richard iyon. Hindi ko pa rin maiwasang sumikip ang dibdib ko tuwing nakikita ko siya, isang paalala ng lahat ng sakit at pagkakamali ng nakaraan.“Serenity,” malamig ang boses ni Richard nang tawagin niya ang pangalan ko. Nilingon ko siya, pilit na nagpapanatili ng kalmado. Kita ko ang kaseryosohan sa kanyang mukha. Mabilis ang tibok ng puso ko, pero hindi ako nagpapakita ng takot.“Ano’ng ginagawa mo rito?” tanong ko, sinusubukan kong itago ang pagkabalisa. Kahit alam kong magkakaroon kami ng ganitong pagkakataon, hindi ko pa rin alam kung handa na ba akong harapin siya.Ngumisi si Richard, pero may halong pandidiri ang kanyang mga mata. “So, ito na pala ang buhay mo
Serenity's Point of View Sumapit ang alas-singko ng gabi, at dumating na ang butler ni Ricky Dave upang sunduin ako. "Dadaan po muna tayo sa condo niya bago dumiretso sa hotel kung saan gaganapin ang event," sabi ng butler nang magalang habang binubuksan ang pinto ng kotse para sa akin. Tumango ako bilang tugon, pilit na hinahanap ang aking composure sa kabila ng kabang bumabalot sa akin. Nang makapasok na ako sa loob ng kotse, hindi ko maiwasang mapabuntong-hininga. Ramdam ko ang bigat ng bawat hakbang na ginagawa ko ngayong gabi. Naka-red long gown ako, na fitted sa hulma ng katawan ko. Ang gown ay backless, na nag-iwan ng piraso ng balat na nakalantad sa paraang parehong empowering at vulnerable. Napatingin ako sa aking reflection sa salamin ng sasakyan. Alam kong maganda ako, na bawat detalye ng aking itsura ay pinag-isipan ni Ricky Dave. Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, parang may bahagi ng sarili ko na hindi pa rin mapakali. Habang umaandar ang kotse, pilit kong binabalik-
Serenity's Point of View "Lilinawin ko lang sa'yo, Ricky, na hindi mo tunay na anak si Miguel. At wala naman tayong malinaw na relasyon, di ba? Para angkinin mo siya ng ganun-ganun lang. Hindi sapat yang 'I cared, I cared' mo," singhal ko sa kanya, pilit na pinipigilan ang galit na bumabalot sa akin. Kahit pa siya ang boss ko, wala ako sa trabaho ngayon kaya magsasalita ako nang hindi alintana ang posisyon niya. Tila hindi siya nagulat sa sinabi ko. Tumayo siya mula sa kinauupuan niya at tumitig sa akin nang diretso, seryoso ang mga mata. "Anong gusto mong gawin ko, Serenity? Do I need to court you?" Natigilan ako sa sinabi niya. Bahagyang umurong ang dila ko, at parang nanuyo ang lalamunan ko. Hindi ko alam kung anong isasagot ko sa tanong na iyon. Hindi ako makapagsalita agad. Parang tumigil ang oras sa mga sinabi ni Ricky Dave. "Do I need to court you?" Nakapako ang mga mata ko sa kanya, hindi alam kung paano isasaayos ang nararamdaman ko. Huminga ako nang malalim, pilit na b