Kadriel Fernando“RALPH, ano na ang balita?” tanong ni Kadriel sa kanyang kaibigan. Inamoy niya ang laman ng kanyang kopita bago iyon sinipsip. Nagprotesta ang lalamunan niya sa mapait na lasa. But he welcomed it. Para lang mawala ang nararamdaman niya ngayon.Kanina pa siya hindi mapakali. Ganito rin ang naramdaman noong naaksidente si Rosemarie Anne, ang mama ni Kent. Tumawag na siya sa mansiyon, and asked if something happened to his nephew. Wala naman daw. He called his mother. She was okay. Dapat na sana siyang makampante pero patuloy pa rin ang malakas na kabog ng dibdib niya.Ilang beses na nagpahiwatig si Diana na gusto nitong mag-sex silang dalawa, pero wala siya sa mood. At hindi siya iyong tipo ng taong pinipilit ang sarili. He will have sex when he wanted it. Not the other way around. Nang tumanggi siya, nakabusangot si Diana buong araw.He really had to finish whatever relationship they had right now. Before everything will get out of hand. Kailangan na niyang gawin iyo
Charinda Delos ReyesNAGPALINGA-LINGA si Charinda sa paligid. Nasaan ba siya ngayon? Hinawakan niya ang baba, anyong nag-isip-isip. Kumunot ang noo niya. Anong nangyayari? Bakit siya nandito? Matagal na niyang hindi nadadalaw ang bahay na ito. Sa pagkakaalam niya, matagal na niya itong ipinagbibili pero walang taong nagbigay ng interes. Perhaps it was because of the rumors spreading against the neighborhood. Usap-usapan na mayroong naririnig ang mga kapitbahay nila na babaeng umiiyak disoras ng gabi. Mayroon ding nagpapakita na mga iba’t ibang klase ng multo. Iyong iba naman ay nakakarinig ng pagbato ng mga plato at pagkabasag nito. Kahit wala namang mga tao. Those words were enough para matakot ang lahat.Hindi alam ni Charinda kung sinadya ang mga tsismis na iyon para walang bumili o sadyang may bahid ng katotohanan ang lahat ng mga kwento. Dahil sa wala na rin namang nag-interest na bumili, naisip na nga rin niyang ipamigay ito, pero palagi siyang pinipigilan ng tito at ng tit
Palaging nagrereklamo si Kadriel sa amoy ng ospital, subalit patuloy pa rin ang pagdalaw niya kay Charinda. It pained him to see Charinda like this. Bedridden. Parang walang buhay. Her eyes who were always throwing daggers at his directions were now closed. Bahala na kung palagi siya nitong palaging binibigyan ng matalim na tingin as long as gumising na ito.Kadriel’s assurance was the soft movement of her chest, telling him that she was still alive and with them. Kent was asking about Charinda’s whereabouts. Hindi niya magawang sabihin sa bata ang totoo dahil baka iiyak lang ito at magpupumilit na pumunta sa ospital kung saan naka-confine ang babae. It was too risky to bring him here. Wala siyang assurance na safe ang bata.The other yaya’s were also asking him about Charinda. Ang mga ito lang ang sinabihan niya ng totoo at nakiusap na huwag na itong ipagkalat. Nabigla ang mga ito nang sabihin niyang nasa ospital ang babae. Kinuha rin ang pangalan ng ospital sabay sabing dadalaw ang
Kadriel rushed at Charinda’s side. Hope flooded his senses. “Charinda? Are you awake now?” Malapad ang ngiti niya habang hinihintay ang pagbukas ng mga mata nito. “Charinda?” Habang tumatagal, namamatay ang pag-asang namuo sa puso niya. Perhaps it was only his imagination? Dahil pagod lang siya at kailangan ng pahinga? He was guarding the woman since last night. Ni hindi pa siya nakauwi sa mansiyon. Tinawagan na rin naman niya si Kent na hindi na muna siya makakauwi. The child understood the situation, and did not forget to ask his yaya’s whereabouts.Natampal niya ang noo.Dapat na niyang sundin ang suggestion ni Sir Sandro. Kailangan na niya ng pahinga, kain, at ligo. Kung ano-ano na lang ang naririnig niya. “I’ll be going now, Charinda. I’ll be back as fast as I can,” he said.Tumalikod na siya and right before he twisted the doorknob, the door opened and Sir Sandro came into view. “Sir. I’ll be gone. My secretary called me to tend some important staff.”Tumango ito. “Salamat sa p
NAPAKABIGAT ng talukap ng mga mata ni Charinda. Parang napakatagal ng panahon noong huli niyang itong ibuka. At ang ulo niya, para iyong biniyak. Ilang beses niyang ikinurap ang mga mata. All the rooms were covered in white. Pinilit niya ang sariling tumayo ngunit agad ding napahiyaw sa sakit. Everything was hurting. Napakislot siya at dinahan-dahan ang sarili para huwag mabigla ang katawan niya sa sakit. Nasaan ba siya? Why was she here? Think, Charinda. What was the last thing you did? She tried to remember, but pain welcomed her. Knowing it won’t do her anymore good, she scanned her surroundings and then, she saw a man sleeping beside her bed. Kadriel? He was…he was holding her hand? Bakit? Bakit nandito ang lalaking ito na animo binabantayan siya?She looked at herself.She was wearing a hospital gown. So, she was in a hospital? Why? Images of what happened when she was in the agency flashed. Napahawak siya sa ulo niya. It hurts. Naging mabilis ang pagtaas at pagbaba ng dibd
Charinda? Falling for Fernando? That jerk? Why would she even feel that to the man? Tito Sandro did not know what was inside her heart. Kaya madali lang itong maka-conclude without knowing the real reason. Naiiling siyang tumingin sa ginoo. “You’re imagining things, Tito Sandro. Bakit naman ako magkakagusto sa lalaking iyon? Hindi porke't nagtanong ako tungkol sa lalaking iyon, mahal ko na. Masyado kang advance mag-isip, Tito Sandro,” aniya na sinabayan ng pekeng halakhak. “Ikaw lang ang nakakaalam ng bagay na iyan, Charinda. You rarely miss someone. And a man, to be precise. Sa pagkakaalam ko, wala kang interest sa kahit na sinong lalaki maliban na lang kung sharpshooter ito kagaya ng mga hilig mo. Charinda. Anchor yourself to reality.” “I’m not missing Fernando,” pagkakaila niya. "Sino ba siya? He is a nobody, Tito Sandro." Masama na ba ngayong magtanong? Nakapagtataka lang kasi. Pero kung wala itong planong magpakita sa kanya, sino ba naman siya para pilitin ang lalaking iyon?
NANGINGINIG ang kamay na pinindot ni Charinda ang doorbell. Animo ito ang unang pagkakataon na pumunta siya sa mansyon ng mga Fernando dahil sa malakas na kabog ng dibdib. After almost a month of healing her wounds, handa na siyang bumalik sa kanyang trabaho. May go signal na rin ni Tito Sandro sa pagbabalik niyang ito. Kung gaano katagal ang pagkawala niya, ganoon din katagal na wala silang kahit na anong communication sa pagitan niya at ni Fernando. Pero gusto niyang linawin na wala siyang kahit na anong nararamdaman sa lalaking iyon.Ayaw niyang may maraming babae na kakompentensya sa pagmamahal nito. At isa pa. Ang hirap makuha ng oras nito dahil sa sobrang busy nito sa trabaho. Over all, the billionaire Fernando was out of her league. "Nasaan na ba ang mga tao rito?" tanong niya sa sarili. She looked at the guardhouse. Wala siyang narinig na kahit anong radio drama. Baka may pinuntahan lang sa loob. Hindi rin kasi masyadong nakakarinig ang guard kung hindi nito sinusuot ang he
Fernando had a serious expression on his face. Deep inside, Charinda was secretly disappointed. Hindi niya inaasahan na wala siyang makitang emosyon sa mukha nito maliban sa pagiging seryoso. He was not even happy seeing her well. Ganito ba talaga ang galit sa kanya ng lalaking ito? “I’m listening, Delos Reyes.”“Charinda is fine,” pagtatama niya rito.Tumaas ang isang kilay nito and set aside one of the pile of document na nasa harapan nito. He was busy. He needed to be alone para matapos nito ang trabaho nito na dinala ulit sa bahay at heto siya, iniistorbo ang lalaking ito. “Charinda, it is. Sabihin mo na ang dapat mong sabihin. May meeting pa akong pupuntahan thirty minutes from now.”Mas lalo niyang hindi pinahalata na nadadagdagan ang disappointment niya sa sarili sa inasta nito. Sana pala hindi na siya nag-expect ng kung ano. Akala niya magiging masaya ito nang kaunti sa pagbalik niya sa mansyon. Iyon pala, isang malaking pagkakamali ang lahat ng iniisip niya.She cleared her
"Are we really doing this?" ilang beses na tanong ni Charinda. “Pwede ka pang umatras kung gusto mo, Fernando.” Ngumiti lang si Kadriel. Her heart skipped. How she loved seeing those smiles. Damn. Bakit nga ulit siya nahulog sa lalaking ito? He is kind. Handsome. Good provider. Above all, he loves you more than his life. Even if it sounded wrong for you. Charinda’s expression softened as she looked at the man. Right. And she also loved him. Her billionaire boss. Kaharap nila ang kaibigang mayor ni Kadriel. They will have their civil wedding sa maliit na opisina nito kasama ang ilang tauhan ng lalaki. Nobody knew about this wedding. Sila lang dalawa and the employees of this Local Government Unit. "For the tenth time, yes we are doing this, Charinda. We both passed twenty-five years old. Hindi na kailangang humingi tayo ng approval sa parents and guardian natin." Right. Even her aunt and uncle did not know about this. Wala rin si Kent. Silang dalawa lang at ang matinding pagm
Tila hindi nito gusto ang naging sagot niya. “Ginagalit mo ako, Delos Reyes.”“I don’t want to kill an innocent man!”Itinaas nito ang mga kamay. “Okay. Till death do us part pala ang drama ninyo. Sige. Dahil mabait ako, ibibigay ko ang hinihingi mo.”Naramdaman niya ang pagpisil ng kamay ni Kadriel. “D-don’t be afraid.”Hindi ako natatakot para sa buhay ko. Natatakot ako para sa iyo. “Nakakabagot ito.” At parang balewala nitong itinutok ang baril sa kanya. “Pagkatapos ko sa’yo, ang heneral naman at asawa nito ang isusunod ko. Paalam, Delos Reyes.”Umalingawngaw ang tatlong magkakasunod na putok ng baril.Kapwa sila napalingon sa labas.Thank God! Tama lamang ang pagdating ng mga ito. Mabuti na lamang at natunton agad nina Tito Ignacio ang kinaroroonan nila. May inilagay siyang tracking device sa bulsa.“Tito, kapag hindi kami nakabalik agad, tawagin mo si Agent Lapinig. Siya ang nagbigay ng tracking device sa akin. Matutunton niya ang kalagayan namin kapag napatunayan ang hinala ko
SINURI ni Charinda ang kinalalagyan niya. Nasa kulungan siya. Nilatagan ng mga dayami ang sahig at mapanghi ang amoy sa paligid. Masyadong pulido ang mga harang sa mga bintana at mahihirapan siyang baliin iyon. Pero nasaan si Fernando? Bakit wala ito sa kwartong kinalalagyan niya?“Sumunod ka kung gusto mong makita ang hinahanap mo.” Nasa labas si Pantio. Nakatingin sa kanya. “Buksan ninyo ang silda.” Isa sa mga tauhan nito ang lumapit na may dalang malaking susi. Ilang sandali lamang, nasa labas na siya.As they were walking, she made sure to drink every important details of the place. Sa kanilang tabi, may mga kahon na nakatambak. Isang lalaki ang nagbukas ng isa sa mga iyon at inilabas ang kumikinang na baby armalite. Kung ganoon, ito ang pagawaan ng mga baril. Dito lang pala itinatago ni Pantio ang mga baril nito. Ilang taon na ring hinahanap ng mga pulisya at NBI ang lugar na ito ngunit hindi nila makita.“ How is your business?”“Successful and keep on expanding. May mga kusto
“SINO BANG hinahanap natin?” tanong ni Fernando kay Charinda sa hindi na niya mabilang na beses. Iritadong tiningnan niya ito. Sakay silang dalawa sa sasakyan ng lalaki. Wala sana siyang planong dalhin ito dahil isang napakalaking abala lang sa gagawin niya, subalit masyadong makulit ang lalaki at ang gusto ay samahan siya. And she brought him with her. At isa iyon sa pinagsisihan niya. Fernando kept on asking her questions at kaunti na lang talaga at hihilahin na niya ito pabalik sa ospital. “I told you a couple of times already, right? We are going to Benedict. Kailangan ko siyang makita.”Napatigil ang lalaki at sumandal sa pader.Nasa paradahan sila ng mga sasakyan, sa labas ng ospital. Mangilan-ngilan lamang ang mga tao. Siguro dahil iwas sa masakit na sikat ng araw. “Why? You can text him, Charinda,” paalala nito. “Hindi kailangang maghintay tayo rito na para bang mga kriminal.”Napabuntong-hininga siya.It was a mistake bringing him alone.“What?” tanong nito nang hindi ni
Laglag ang balikat na bumalik si Charinda sa room ni Tito Sandro. Laman pa rin ng isipan niya ang text na pinadala ni Oman. The man was very vocal when it comes to his feelings, pero iba pa rin ang impact kapag nabasa niya ang nilalaman ng puso nito. Mahina niyang sinampal ang magkabilang pisngi. What happened was already done. Hindi na niya pwedeng bawiin ang lahat ng mga salitang sinabi na niya. Humugot siya nang sunod-sunod na hininga. Hindi dapat ganito ang mukhang isasalubong niya kay Fernando. Baka kung ano ang isipin nito sa kanya. After taking a deep breath, Charinda knocked on the door and opened it. “What’s up? Nag-usap na kayong dalawa ni Teacher Oman?” pa-chill na tanong nito sa kanya. Nanulis ang nguso niya. Hindi man lang nito nagawang magtaas ng tingin. He was working on his laptop. “Did your secretary come here?” “No. Kasali ang laptop sa pinadala ko kay Oly. You did not answer my question, Charinda.” “We did.” “And?” tanong nito, hindi pa rin magawang mag
Nagpalingon-lingon si Charinda.Saan na ba ang lalaking iyon? Bakit ang bilis maglakad? Tito Sandro’s room was found on the third floor at nasa second floor na siya ng ospital. Ilang beses na siyang nakakasalubong ng mga pasyente at doktor ngunit hindi pa rin niya makita ang lalaki.Tumingin siya sa ibaba. There. She saw him! Nasa ground floor na ito!“Oman!” tawag ni Charinda sa lalaki. Malalaki ang mga hakbang nito na animo nagmamadaling makaalis sa ospital.Damn it.Galit ba ito sa eksenang natagpuan? There was some chance na galit nga ito sa kanya. She remembered telling him na bibigyan niya ito ng chance na ipakita kung gaano siya nito kamahal. Pagkatapos, iyon ang eksenang makikita nito?Ugh.She messed up.Baka akala nito at two timer siya. Namamangka sa dalawang ilog.“Oman!” sigaw niya.Napatingin sa direksyon niya ang ibang mga pasyente.Isang mura na naman ang pinakawalan niya sa sarili. Bakit ba ayaw nitong tumigil?Sensing he had no plans to talk to him, she ran after hi
Kadriel FernandoNaalimpungatan si Fernando. May nakadagan sa kanyang dibdib. Isang mabigat na bagay. He opened his eyes and saw it was Charinda beside him. Sleeping. Nakatagilid ito at nakanganga ang bibig habang salubong ang kilay.Charinda moaned and her face contorted in pain.What was she dreaming right now?Using his fingertips, he straightened her furrowed brows. She leaned on his touch and snuggled closer to him.Damn.Charinda’s scent knocked him off. He was not the type of bastard who would take advantage of a woman especially if she was on her weakness point but her lips were inviting him to kiss her.Fernando gulped.Why were her lips so red and plump?He hardened down there and mentally kicked himself.The woman trusted him right now at hindi niya dapat ito i-take advantage.Be a good boy, Fernando and resist whatever temptation. Even if you got a boner down there.It was still five o’clock in the morning. Malayo-layo pa ang kailangan niyang hintayin bago magising ang bab
SA ISANG kwarto dinala si Charinda ni Agent Lapinig. Malaki ang kwarto at kumpleto sa halos lahat ng mga gamit. Hindi na niya gaanong pinansin ang iba pang nasa loob ng kwarto. She found him on the bed, sleeping. May kadena ang mga kamay nito. As if sensing that he was not alone, he woke. Kasabay ng pagbangon nito ay ang pagprotesta ng kadena. It created a tune that was out of place for the mood right now. Naglakbay ang mga mata ni Pantio at tumigil sa kanila. Lumamlam ang mga mata nito nang makita siya. Muntik na siyang maniwala sa emosyong nakita niya sa mga mata nito, subalit ipinaalala niya sa sariling kailangan niyang maging rational at hindi puso ang sinusunod. “Charinda?” “See? Look at his expression.”Mukhang totoo naman ang ipinakita nitong pagkabigla.Sumandal siya sa pader. “Iwan mo muna kami, Lapinig.”“Hindi pwede. Baka mapatay mo siya.”Charinda let out an exaggerated sigh. Huwag ka nang mag-aksaya ng panahon sa mga taong katulad mo ay matigas din ang ulo, aniya sa
Charinda Delos ReyesCharinda was out for blood. Wala ng iba pang naglalaro sa isipan ni Charinda kundi pagbayarin ang taong may pakana ng lahat ng ito. Hindi siya makakapayag na manatiling malaya ang taong iyon. Kung kinakailangan niyang lumabag sa batas, gagawin niya. If Tito Sandro will know what was running in her mind, baka hindi nito magugustuhan ang gusto niyang gawin.However, hindi pwedeng wala siyang gawin. They will pay. Whoever that jerk was. Hindi niya alam kung ano ang naging buhay niya kung hindi siya ng heneral. They even treated her like their own child. She looked at her watch. Pasado alas dos na ng madaling araw. May gising pa kaya? Gising pa kaya ang gonggong na iyon? Iginarahe niya sa tabi ang SUV at pumasok sa loob ng bahay. This was a secluded place. Kaunti lang ang nakakaalam. At kung mayroon mang isang outsider na makakapasok, they will never see the way on how to get here. Itinago ng heneral ang lalaki sapagkat gusto pa nitong makasiguro na si Pant