“Teka lang! Puputulan niyo buhok ko?” I stopped the girl.
Tumango ito at pinakita ang dala niyang gunting. “Ang dami mong split ends, Sis. We need to trim it. At isa pa, trust us, okay? Hindi kami kukunin ni Mr. Ferrell kung hindi kami professionals. At pwede rin bang h'wag ka nang umangal. May oras tayong hinahabol, gaga.”
Hindi ko maiwasang mapairap. Hindi na ako hinayaan ni Mr. Ferrell makaangal kanina. Matapos niya akong tanungin ay kinaladkad niya na ako papasok ng kotse at nagmaneho patungo rito sa salon na pagmamay-ari raw ng kaniyang pinsan. Halata namang may ibubuga ang may-ari, e. May nakita pa akong artista kanina na nagpapa-manicure.
“Ang ganda mo naman, pero 'yung kilay mo hindi inaahit. Hindi ka ba marunong? O wala ka lang oras? Ang kapal na, oh.”
Sinimangutan ko na lang ito at hindi na nagsalita pa. Hindi ko pa natatawagan si Clein,
Naglibot ako ng tingin. Maraming mga dumalo at bumati kay Damien, siya pala ang may-ari ng negosyong nagdiriwang ng anibersaryo ngayon. Hindi ko tuloy maiwasang mailang. Tuwid na tuwid ang aking pagtayo sa tabi ni Mr. Ferrell. Lagi ako nitong sinisita na h'wag yuyuko. Nakikita raw ang aking cleavage. Lahat na lang napapansin niya. Napalingon ako kay Mr. Ferrell—este Cameron nang pisilin nito ang beywang ko. Nagtataka ako itong tinignan. “Bakit?” “Don't drink too much. Maglilinis ka pa ng floor ko,” he said. Napaawang ang aking labi sa narinig. Napansin niya yata 'yun nang bahagyang umangat ang isang sulok ng labi nito. I pouted and rolled my eyes at him. At dahil sa pag-irap ko, nahagip ng paningin ko ang dalawang taong naglalakad palapit sa gawi namin. “Good to see you here, Mrs. Scott,” wika ni Cameron sa malamig na tinig. Nagtaka ako nan
“Hector?” Namilog ang aking mga mata. Pakiramdam ko ay biglang nawala ang kasalasingan sa 'king katawan nang makita ko si Hector. Hindi ito nakasuot ng kaniyang uniform. Sa halip, nakaputing v-neck shirt ito at maong shorts. Mahahalata mong kakagaling lang sa lakad o gagayak pa lamang. Nilingon ako ni Cameron. “You know him?” Napakurap-kurap ako at napahilot sa 'king sintido nang makaramdam ako ng pagkahilo. I nodded my head and was about to tell him he's my crush I met in coffee shop when Hector spoke. “Ihahatid ko na po siya, Mr. Ferrell. Enjoy the rest of your night,” anas ni Hector at nilapitan ako. Tumambol ang aking puso habang pinapanood siyang palapit sa gawi ko. I can feel Cameron's eyes looking at us, or should I say observing us like a hawk. Inakay ako ni Hector sa pamamagitan ng paghawak sa 'king braso at inalalayan akong makapasok sa backseat ng sasak
“Inom ka muna ng tubig, Hija.” Inabot sa 'kin ng isang ginang ang isang baso ng maiinom na tubig. Tinanggap ko ito at agad na ininom. Hanggang ngayon ay nanginginig pa rin ang aking katawan. Pinagpapawisan ako ng malamig at parang gusto ko na lang lamunin ng lupa ngayon ora-mismo. “S-Salamat po,” I whispered. Nginitian lang ako nito at nagpaalam na aalis muna. Hindi ko alam kung saan ako dinala si Cameron, ngunit masasabi kong utang ko sa kaniya ang aking buhay. Dumugo pa ang leeg ko na hindi ko namalayang nasugatan pala kanina kung hindi ito ginamot ng ginang. May naglahad ng panyo sa 'king harapan at nang mag-angat ako ng tingin, mas lalo akong naiyak. Nanaig sa isipan at katawan ko ang takot kanina. Hindi ko alam. Baka nga kung hindi siya dumating kanina ay patay na ako o 'di kaya ay na-kidnap na sa pag-aakala nilang girlfriend ako ni Mr. Ferrell. “Stop crying,” he said.
Hinamig ko ang aking sarili habang naglalakad palabas ng skwater area bitbit ang isang payong. Tirik na ang haring araw kaya masakit na sa balat ang init nito. Kahit kakaligo ko lang sa bahay ay pinagpapawisan ako.I already texted Ate May Ann that I'll be late today. Alas singko na ako nakauwi kanina at natulog ako saglit. Mabuti na lang at tulog pa si Clein kanina. May pera pa rin ako kaya pinagbili ko muna siya ng uulamin niya mamayang tanghali. At dahil nga nagastos ko na ang pera ko kanina, maglalakad ako patungong café ngayon.“Chloe!”Napalingon ako sa isang tricycle na pumara sa gilid ko habang naglalakad ako sa gilid ng kalsada. “Po?”“Tirik na tirik ang araw naglalakad ka, saan ka ba pupunta? Ihahatid kita,” wika nito.Mabilis akong umiling sa suhestiyon nito at ngumiti. “Ayos lang ako, Mang Efren. Pumasada na po kayo. Wala rin po
“B-Bakit niyo po ako dinala rito?” mahinang tanong ko.Hindi ito sumagot. Sa halip ay parang mas lalong nalukot ang mukha nito, tila bay may pumasok na hindi kaaya-ayang balita sa kaniyang tenga. Nakakatakot tuloy magsalita. Baka literal na bumuga ito ng apoy.Matapos niyang sumulpot bigla kanina ay kinaladkad niya ako paakyat dito sa kaniyang lapag. Wala si Maia rito kaya nagtataka ako. Siya rin ang nagtulak sa push cart kanina na ikinabigla ko. I mean, ni minsan ay hindi ko naisip na makikita ko si Mr. Ferrell, este, Cameron na magtutulak ng cart.“I told you to clean my floor, didn't I?” malamig pa sa yelong tanong nito.Dala na rin siguro ng pagkasanay ko sa ganitong pag-uugali niya ay ngumuso lang ako sa halip na manginig sa takot. “'Yun kasi ang sabi ng head, e. Since bumalik na si Ate Maia, babalik na ako ulit sa floor—”“I don't fucki
It's been a week. Isang linggo na magmula nang ako na ang pumalit sa pwesto ni Ate Maia para maglinis sa top floor. It's been a week since I last saw Cameron and Hector. At hindi ko alam kung ipagpapasalamat ko ba 'yun o ano.Hinilot ko ang aking balikat at humikab. Lunch break namin ngayon sa café kaya rito kami sa locker's area nakatambay para kumain. Kakatapos ko lang kumain at nagpapahinga muna bago ipagpatuloy ang aking trabaho. Hindi ko maiwasang humikab muli at nag-inat ng katawan kahit nakaupo.“Chloe,” tawag pansin sa 'kin ni Ate May Ann. Nilingon ko ito nang may pagtataka sa mukha. Nginuso niya ang labas ng locker's area. “May naghahanap sa 'yo. Julia pangalan.”Namilog ang aking mga mata. Nasasabik akong magpaalam sa kanila at lumabas ng locker's area. Namataan ko si Madam Julia sa sulok na mesa at busy sa pagtitipa sa kaniyang cellphone. Suot niya'y isang maroon na t-shirt at sa t
“Suck me, Briana.”Para akong nabulunan nang marinig ang kaniyang sinabi. Nanlamig ang aking katawan at napuno ng pagkabahala ang aking pagkatao.Paano na lang kapag nalaman niyang wala akong karanasan dito?Babawiin niya ba ang pera?Huwag naman sana. Wala pa akong pambayad. Hindi ko pa nga nasisigurong magaling na si Clein dahil hanggang ngayon ay may iniinom pa rin siyang gamot.“I hate waiting, Briana. Suck me and satisfy me. Or else I'll pull back the money from your account,” he mumbled darkly.Dahil sa 'king narinig ay mabilis kong dinakma ang kaniyang pantalon kasabay ng pagpikit ng aking mga mata. I've seen different videos from before. Siguro gagayahin ko na lang ang ginawa nila.I opened my eyes and bit my lips. Dinakma ng aking kamay ang kaniyang naninigas nang pag-aari. Kahit hindi ko makita, alam kong malaki. It's long and hard. Pinisil-pisil ko ito at paulit-ulit na lumunok. I d
Chapter 20“Ate Chloe!” pagtawag sa 'kin ni Clein. “Magmo-mall po tayo?”Tumango ako nginitian siya. “Oo. Kaya magbihis ka na riyan.”“Sige po!”Today is Saturday, day off ko sa café kaya balak kong ipasyal si Clein sa mall. Hindi na kasi nakakalabas ang kapatid ko. At isa pa, gusto ko siyang bilhan ng mga bagong damit at mga gamit. Gagamitin ko ang perang inihulog ni Cameron sa bangko para ngayong araw. Iisipin ko na lang na ito ang bunga ng pananakit ng aking lalamunan.“Ate, nakaisip ka po bang lumipat tayo ng tirahan?” biglang tanong ni Clein mula sa loob ng kwarto. “Kasi po sa pagkakaalam ko, sa susunod sa taon ipapa-demolish po tayo rito sa eskwater para magtayo ng building.”Nangunot ang aking noo. “Kanino mo nalaman 'yan?”“Kay Aling Nancy!” he replied. “Nababahala na nga po sila, e. Walang
I turned my head to look at him. Sinamaan ko kaagad ito ng tingin. But it seems like it didn't affect him at all. He's just standing there, looking so arrogant with his two guards with him. “How's the organization?” Sir Constello asked. I tapped the head of my pen on the table while glaring at him. “Everything is fine. Ms. Germosa is now inside a mental facility and once she'll heal, she'll be sent to the jail. Umupo ito sa 'king visitors chair at sarkasmong tumawa. “You're just like your father, Cameron. You hate violence. But now you're leading Oumini Pericolosi.” My jaw clenched. Nangingimi ang mga kamao kong suntukin siya. Maybe I should be thankful that my mom blessed me some little patience to longer my short ones. I can still hold
Naalimpungatan ako nang makaramdam ako ng gutom. Tumagilid ako ng higa at dahan-dahang minulat ang aking mga mata. Naramdaman ko ang pagyakap ni Cameron sa akin nang mahigpit.Nag-angat ako ng tingin at bahagyang tinampal ang kaniyang pisngi. That was an enough move to wake him up. Minulat niya ang kaniyang mga mata at nagbaba ng tingin sa 'kin.“Gutom ako,” I whispered. “Gusto kong kumain.”Tumihaya ito at kinusot ang kaniyang mga mata. Ngayon ko lang din napansing nakaunan ako sa kaniyang braso habang ang isang kamay ko'y nakalapat sa kaniyang dibdib. The position is undeniably comfortable somehow.“You want to eat something?” he asked.Agad akong tum
I kicked the nearest table beside me and held his collar. Fear is written all over his face. But I don't care. My hands are trembling to end his fucking useless life. “Simpleng bagay hindi mo magawa?” I asked coldly. He looked down. “S-Sorry po—” “Anong magagawa ng sorry mo kapag tinapos ko ang buhay mo?” I cut him. Someone held my shoulders. “Keep calm, Cameron. He's still our asset.” Walang pag-aalinlangan kong binalibag ang taong hindi ko alam ang pangalan. All I know is that he's our asset, and I don't fucking care about his name. “Chill. You can't kill him…not for now,” Lucifer mumbled. I clenched
Tinitigan ko si Cameron habang kami ay naglalakad palabas ng venue. Tulog ang mga bata sa kamay ng kanilang mga yaya habang si Cameron ay hawak ang aking kamay.Something feels odd.Blanko pa rin ang mukha nito ngunit mahahalata ang pagiging maaliwalas nito. It's as if he's now carefree into something. Gusto kong magtanong ngunit alam kong idi-deny niya rin ang mapapansin ko.Sinalubong kami ng isang magarang limo at pinagbuksan kami ng pinto. I raised my brows and looked at him. Tumingin din siya sa 'kin at kiming ngumiti.“What?”“Really?” I gestured the vehicle in front of us. “A l
Para akong lutang buong biyahe. Akala ko ba may hindi sila pagkakaintindihan ng mga Yildirim? Bakit naman siya sisipot sa wedding anniversary ni Papa at ng bago niyang asawa? Huh?This is making me confused as hell! Para na akong timang nakaupo sa passenger's seat at walang imik. Cameron and Cambria exchanged conversation and I'm not in the mood to listen to their chats.“We're here,” pagpupukaw ni Cameron sa aking isipang kung saan-saan na napapadpad.I blinked my eyes several times and looked outside the window. Nabungaran ko ang engrandeng mansion na halata mong may okasyon sa loob. Maraming sasakyan ang nakaparada and I guess those cars are owned by their visitors.&ld
Tatlong araw ang lumipas matapos nang pagkikita namin ni Madam Julia roon sa isang mamahaling restaurant at tatlong araw ko na rin siyang hindi kinikibo. Tinatamad akong kausapin siya. Naiinis ako sa kaniya. Ewan ko kung bakit. Basta ganoon ang nararamdaman ko.“Mama, kailan po tayo aalis ulit?” tanong ni Cole habang nasa garden kami at nagpapahangin.Alas kwatro na ng hapon. Unti-unti nang lumulubog ang araw kaya't hindi na masyadong mainit dito sa hardin. Kasalukuyan silang naglalaro at wala rito si Cameron, nasa kaniyang opisina.I shrugged off my shoulders. “Hindi ko alam. Tanong mo kay Papa mo mamaya.”“Mama, bakit hindi ka na po nag-wo-work?” Brie asked.I pursed my lips. Hindi na ako nagtatrabaho dahil pinatigil ako ni Cameron. I didn't ask him the reason, because that shit favors me. Tinatamad na ak
“Hindi tayo dideretso ng uwi?” I asked him.Umiling lang ito. He's squeezing my legs while I'm sitting on his passenger's seat. Sumimangot ako at tumingin sa labas ng bintana.Hindi pa rin humuhupa ang kilig na aking nadarama. I know heartaches will follow this sooner, but I don't care. Kung masasaktan lang din naman ako, lulubus-lubusin ko na. It's better than regretting it sooner. Ayokong magsisi dahil sa mga 'what if's' ko. If I'm gonna hurt afted this, so be it.Dumapo ang aking paningin sa maliit na frame na nasa dashboard ng sasakyan. My forehead knotted as I reached thd frame. My lips parted in shock while staring at the person inside the photo.“W-Where did
Bumukas ang pinto ng elevator. Agad niya akong giniya palabas ng silid. I roamed my eyes all over the place while hugging his arm. Dumapo ang aking paningin sa dalawang lalaki na nakaupo sa sofa habang naglilinis ng baril.Wait...what?!“Who's inside?” malamig na tanong ni Cameron.Nag-angat ng tingin ang isang lalaki at agad ko itong nakilala. He's Damien Ivanov! Siya 'yung may-ari ng party na dinaluhan namin.“None,” Damien replied before handing Cameron the gun. “The room is yours.”Nagtaka ako nang kasahin ni Cameron ang baril at tinutok ito sa isang parte ng sili
Nagising ako sa sinag ng araw na tumatagos sa nakabukas na bintana. Mariin kong pinikit ang aking mga mata at tumalikod mula sa bintana. Kinapa ng kamay ko ang aking katabi at wala sa sariling naidilat ang aking mga mata. Lumingon-lingon ako sa paligid at napagtantong wala na si Cameron sa aking tabi. Bumangon ako at humikab. Nag-inat ako ng katawan at kinamot ang aking pisngi habang humihikab. Tumingin ako sa bedside table at napanguso. It's already seven in the morning. Kaya pala wala na akong katabi. I climbed off the bed and decided to take a cold shower. Kumuha muna ako ng damit na susuotin sa closet ni Cameron at tuwalya para sa aking buhok. He's good when it comes to going through my stuffs. Nandito lahat ng mga damit ko