Ipinatuloy ni Uncle Philip ang pag-replay ng bahagi na iyon, pina Slow down ang proseso, at binasa ayon sa mga labi ni Conrad: "Hindi ko alam kung ilang buhay meron ang babaeng iyon. Nangahas pa siyang iwanan ang aming boss! Hindi ba siya natatakot na ang pamilya niya ay ma-chop into pieces at itapon sa dagat para pakainin ang mga pating!"Natahimik si Conrad, at halos ikuskos ni Bryan ang kanyang mga ngipin at piniga ang dalawang salita."Con, rad."Hinablot ni Conrad ang kanyang leeg ng nanginginig: "Bose, may mali ba akong sinabi?"Ang galit ni Bryan ay nagtulak sa kanya upang tumawa: "Ngayong buwan, lahat ng iyong bonus ay ibibigay kay Uncle Philip.""Hindi pwede, boss, mali bang magsabi ng totoo?"Patuloy na tumatawa si Bryan, at ang kanyang ngiti ay may kasamang kasamaan: "10% ng sahod mo ngayong buwan ay ibibigay din kay Uncle Philip.""Hindi pwede~ boss, he he he... ang annual salary niya ay higit sa 5 milyon, ako... ako ay kumikita lang ng wala pang 1 milyon!"Nagbigay si Bry
"Nalaman ko mula sa iba na ang ama ni Miss Jennifer ay isang pedanteng, makasariling iskolar. Ipinagmamalaki niyang sinasabi sa mga tao sa kanilang komunidad ang magiging kasal ng kanyang anak sa isang myembro ng pamilya Arce, at sobrang saya siya rito, sinasabi na ang dalawang anak ay lumaki nang magkasama at kilalang-kilala ang isa’t isa.""Pero sinuri ko ang pamilya Arce, at natuklasan ko na lumaki na ang kanilang mga isip simula nang lumipat sila, at hindi na nila gusto ang ideya ng ama ni Jennifer tungkol sa kasal.""Kaya't ang mahalaga ay gisingin ang ama ni Miss Jennifer at ipakita sa kanya kung gaano siya ka-baliw. Nilagdaan niya ang kasunduan para sa kanyang kapatid at ipinasa kay Miss Jennifer ang utang.""Inisip niyang hindi naman ganong kalaki ang limang daang libong piso."Habang nagsasalita si Uncle Philip, ngumiti siya ng matalino, "Kung talagang nagtitiwala ka sa akin, hayaan mong subukan ko. Magagawa kong pumunta si Miss Jennifer sa'yo nang kusa, sa halip na ikaw ang
"Boss Marcus, ako po si Jennifer Alva, ang mananayaw para sa inyong engagement party.""Anong maitutulong ko?"Kinuha ni Jennifer ang telepono at huminga ng malalim: "Gusto ko po sanang itanong tungkol sa sayaw para sa engagement party. Gusto niyo po ba akong mag-sayaw? At ang gantimpala po ba ng sayaw na iyon..."May isang tawa mula sa kabilang linya ng telepono: "Paano mo naisip na makikilala kita at imbitahan kang mag-sayaw? Tungkol naman sa gantimpala, hindi ko alam dahil si Bryan ang nagbayad."Napasandal si Jennifer at hindi na nakapagsalita pa. Naririnig na lang ang mabagal na pag-tap ni Marcus sa kabilang linya."Miss Jennifer, may mga tao na iniisip na tahimik ang buhay, pero ang totoo, may mga taong nagbura ng mga mahirap na parte para sa kanila.""Naiintindihan ko po, salamat po, boss Marcus."Inilagay ni Jennifer ang kanyang telepono at bumalik sa komunidad na para bang nawalan siya ng kaluluwa. Napansin niyang hindi maayos ang pagkakasara ng pinto ng kanilang bahay at na
Napasabunot ang ama ni Jennifer: "Bigyan mo ako ng tatlong araw, makikipag-ugnayan ako sa'yo agad pag nakuha ko na ang pera."Nagtinginan si kuya Rannie sa kanyang kapatid, at nagtawanan ng may pang-uuyam."Okay, dahil sinabi mo yan, bibigyan kita ng pabor, aalis na kami ngayon," sabi ni kuya Ranie habang pinapalo ang balikat ng ama ni Jennifer. "Kung ikaw ay isang tunay na lalaki, dapat ikaw na lang ang magdusa. Bakit ka pa magtatago sa likod ng anak mong babae, nang ikaw ang may diperensya sa utak at garantisadong tao para sa iba? Nakakainis."Matapos sabihin ito, umalis na sila ng kanyang kapatid.Habang lumalabas sila ng komunidad, nakatagpo sila ng Uncle Philip.Kasama nila ang isang ambulansya at ilang mga medikal na tauhan na naka-standby.Nakita ni Uncle Philip ang dalawa at agad na nagtanong, "May nangyari ba?""Wala, gaya ng sinabi mo, binabantayan ko ang ekspresyon ng tatay ni Miss Jennifer. Lahat ng sinabi ko ay ayon sa mga turo mo, at hindi ko pinilit ng sobra," sagot ni
Hindi gaanong optimistiko ang ina ni Jennifer, at tiningnan ang asawa ng malungkot."Saan natin hahanapin ang 500,000 pesos na ito!""Pupunta ako sa mga lumang kapitbahay para manghiram! Bawat isa sa atin ay manghihiram ng konti! Tapos manghihiram ako mula sa pamilya Arce, tiyak na matutulungan kong punan ang kakulangan! Hindi ko kayang patagilid ang utang na ito mag-isa! Kung hindi, ibebenta na lang natin ang bahay!""Pag nabenta na, saan tayo titira? Bukod pa diyan, kahit makapagpahiram tayo, ang 500,000 pesos na ito, sa mga sahod nating dalawa, matagal pa bago natin mabayaran! At kailangan pa ang sahod para sa mga pang-araw-araw na gastusin!"Matigas na sagot ng ama ni Jennfer: "Sa ngayon, ang mahalaga ay makatawid tayo sa hirap! Malapit nang magtapos si Jennifer, at magtatrabaho na siya. Hindi ko kayang maniwala na kung magtitipid kami sa pagkain at inumin, hindi kayang bayaran ng sahod ng tatlo sa amin ang utang na ito."Sa kabilang banda, sinamahan ni Marcus si Beatrice pabalik
Sa puntong iyon, tumingala si Gilbert at tiningnan si Beatrice na may lungkot na expression: "Sis, Beatrice, iligtas mo ako~ Ang pinakamaganda kong kaibgang babae sa buong mundo, iligtas mo ako..."Tumawa si Beatrice at bahagyang gumalaw ang mga labi, at agad na binago ni Marcus ang usapan."Gusto mo bang makita ang lumang maliit na bahay?"Tumango si Beatrice. Magkahawak kamay silang naglakad patungo sa likurang bundok.Samantala, si Alana, na nagtatago sa dilim, ay lihim na sumunod sa kanila.""Kumain ka ng mga dumpling na inihanda ni Alana para sa iyo.Sina Beatrice at Marcus ay bumalik sa lumang lugar, parehong emosyonal.Habang tinitingnan ang mga paltos na gasgas sa dingding, hinawakan ni Beatrice ang mga kamay ni Marcus na may halong sakit sa puso."Hirap na hirap ka talaga noon."Hinaplos siya ni Marcus: "Wala yun, lahat ng 'yan ay nasa nakaraan na. Mayroon na akong ikaw ngayon. Ito na ang pinakamaligayang panahon ng buhay ko."Itinagilid ni Beatrice ang ulo mula sa mga bisig
Nang marinig ito ni Alana, para siyang tinamaan ng malupit na hampas, at ang katawan niya ay nanginginig.Ang akala nya, si Marcus ay nahulog sa kanyang kagandahan, at nang makita niyang mas maganda si Beatrice kaysa sa kanya, nakalimutan na siya ni Marcus.Hindi niya alam na ito pala ang totoong dahilan.Noong panahon na iyon, nakita niyang wala ni isa mang miyembro ng pamilya Villamor ang dumaan para dalawin si Marcus, parang iniwan na siya ng buo nyang pamilya, at natakot siya sa hitsura ni Marcus, na parang isang mabagsik na tao, kaya hindi na siya dumaan upang makita siya.Hindi niya alam na naaalala ito lahat ni Marcus sa kanyang puso!Lele, nagkamali pala ang mommy mo!Nagalit si daddy at nagmahal ng iba dahil mahal na mahal niya si mommy.Nagpapasalamat siya kay Beatrice, hindi dahil sa pag-ibig.Habang naaalala ni Alana ito, tinadyakan niya ang basag na paso sa tabi niya.Napansin ito agad ni Marcus at mariing sumigaw: "Sino yan?""Ako ito, Kuya Marcus." Lumabas si Alana mula
Nakita ng nakatatandang kapatid na hindi kumikilos si Marcus, kaya't kinuha niya ang mga panghinang chopstick, kumuha ng isang dumpling, at ngumingiti habang inilalagay ito sa bowl ni Marcus."Kainin mo, subukan mo, okay? Ipakita mo muna sa lahat."Si Marcus: ...Si Beatrice: ...Nang nakita ito, tumingin si Alana kay Marcus ng may kasabikan at sweet na sinabi: "Oo, Kuya Marcus, subukan mo, masarap ba?"Kinuha ni Marcus ang chopsticks, at sa ilalim ng mata ni Alana, kinuha ang dumplings at inilagay sa bowl ng pangalawang kapatid, at mahinang sinabi: "Nagtrabaho ka sa laboratoryo nitong mga nakaraang araw, dapat kumain ka pa."Tinutok ni Robert ang mata sa dumpling sa bowl, at tahimik na nag-isip: May isang klase ng pagmamahal na tinatawag na "baka mamiss ka ng iyong kapatid na parang mamamatay na siya."Tahimik niyang inilagay ang dumpling sa bowl ng nakatatandang kapatid: "Kasalukuyan pa kaming nag-uusap ng misis ko kung magbabalak kami magbuntis... Sa ngayon, hindi ko muna kakainin
Tapos na.Sigurado siyang mapipilitan siyang mag-knit ng scarf pag-uwi niya.Nakita ni Gilbert na medyo awkward na ang atmospera, kaya’t mabilis niyang sinubukang ayusin ang sitwasyon at tumawa ng konti."Huwag ganyan, lahat naman tayo'y magkakaibigan. Ang kasintahan ni Bryan na ito ay bata pa, at iba ang uso sa school nila kumpara sa atin. Gusto nila ang style ng pagiging mahirap at palaboy. Ito ang tinatawag na fashion. Ang asawa naman ni Marcus ay buntis ng kambal, at pagod na ang katawan. Marami ring kailangang ihanda, kaya’t tiyak na hindi niya kayang mag-knit ng scarf."Nang akala ni Jennifer at Beatrice na maganda ang sinabi ni Gilbert, biglang nagsalita si Marcus."Tama nga. Kung hindi pa sinabi ni Gilbert, makakalimutan ko na bata pa pala ang girlfriend mo."Gilbert:?"Bryan, matanda ka na at kumakain ng batang damo, maganda ang mga ngipin mo." May ngiti si Marcus sa labi.Ang mukha ni Gilbert ay para siyang tinamaan ng kidlat: "Oh Diyos ko, tinatangkang ayusin ko lang ang m
Hinaplos ni Brayn ang mga labi ng kanyang kasintahan: "Kung gano'n, paiyakin ko na lang siya."Agad syang itinulak ni Jennifer : "Wag na. Pina-kupkop mo ako ng ganyan, at pumasok na ang kamay mo."Masaya si Bryan at tumawa.Inangat ni Jennifer ang maliit na lunch box at itinaas ito parang isang yaman: "Kumain ka na ba?""Nagpadala ka sa akin ng mensahe, sa tingin mo ba'y maglalakas-loob akong kumain?"Nang marinig ni Jennifer na sinabi ito ng kanyang boss, agad siyang napatawad at kinuha ang orange chicken wings para pakainin siya.Kumain si Bryan ng ilang kagat at tumango nang masarap."Masarap ba?" tanong ni Jennifer. Nang malapit na siyang kumain, hinalikan siya ni Bryan sa mga labi at pumasok ang kanyang malikot na dila.Matapos ang ilang saglit ng halikan, ngumiti siya at nagtanong: "Masarap ba? Amoy asim ng kaunting kahel, lahat para sa iyo."Namula ang mukha ni Jennifer hanggang sa mga tainga, kinuha niya ang chicken wings at kinain.Minsan, yumuyuko si Bryan upang kumagat ng c
Kung maaari, tulungan mo akong magbayad ng utang kay Sir Marcus Villamor.Sayang at hindi na madirinig ni Diego ang pangungusap na iyon.Isang ambon ang dumapo mula sa langit.Bumagsak ito sa ama at anak.Ang maputlang batang babae ay may ngiti ng kasiyahan sa kanyang mukha, ganun din si Diego.Isang malaking kamay ang humawak sa isang maliit na kamay.Nang makita ni Jera ang eksenang ito, bumagsak siya at umiiyak sa katawan ni Diego.Ang magagandang alaala ay naglaro sa kanyang isipan.Pinuri sila ng tsuper dahil iniisip silang "pamilya ng tatlo" nang sumakay sila sa taxi.Sumakay sila sa Ferris wheel bilang "pamilya ng tatlo."Nakasakay si Lele sa leeg ni Diego.Inisip ni Jera na kung magkakaroon ng himala, dadalhin niya sina Diego at Lele sa isang maliit na bayan na walang nakakakilala sa kanila at mamumuhay ng malayo sa lahat ng tama at mali.Sa pagkakataong ito, tiyak silang makakaligtas.Sayang nga lang, walang kwento ng fairy tale sa bayan ng mga fairy tale.Nang maisip ito, mu
Tumingin si Diego sa itak sa harap niya, at pagkatapos ay tumingin sa mga lalaking nakasuot ng itim na masikip, saka niya ibinaba ang kanyang ulo para kunin ang itak.Sa isang kaluskos, tinusok niya ito sa kanyang tiyan nang maayos."Huwag--" sigaw ni Jera ng may pagka-alala, tinawag ang lider ng mga lalaki, "Ang pamilya Monteverde namin ay nagbigay ng marami para sa Black Eagle Hall na ito sa mga nakaraang taon. Ang aking kapatid na babae ay may dala-dalang pinaka-primitive na virus, at ginagamot niyo ang pamilya Ye namin ng ganito."Hindi pinansin ng lider ng mga lalaki si Jera at nagpatuloy, "Hindi pa sapat, kahit na may lason ang kutsilyo, hindi ito malalim, isang hiwa pa."Pulang-pula ang mga mata ni Diego, hinugot ang kutsilyo, at tinusok muli ang sarili sa tiyan.Mas malalim ang hiwa na ito kaysa sa nakaraang isa: "Paalisin si Jera."Pagkatapos niyang sabihin iyon, nawalan ng balanse si Diego at napaluhod sa lupa.Nagbigay ng hudyat ang lider ng mga lalaking nakasuot ng itim at
“Lele!”Nagmamadaling nilapitan nina Diego at Jera si Lele, at agad na niyakap ni Diego si Lele sa kanyang mga braso.Halatang lumala ang itsura ng bata, at naging mabilis ang kanyang paghinga.“Lele! Lele, anong nangyari sa’yo? Dadalhin kita agad sa ospital.” Nag-panic si Diego, natatakot na baka ang bata ay nagkaroon lamang ng huling hininga sa taksi kanina.Nakahiga si Lele sa mga braso ng kanyang ama, inabot ang kanyang puti at malambot na maliit na kamay, at hinaplos ang mukha ni Diego: “Daddy, okay lang ako, medyo pagod lang, sobrang pagod.Daddy, pwede ba tayong maghintay ng kaunti pa? Huwag niyo po akong dalhin sa ospital. Gusto ko pa sanang magtagal ng konti kasama si daddy.Konting panahon pa lang…”Hinaplos ni Lele ang mukha ni Diego at ngumiti: “May daddy na si Lele, sa wakas may daddy na si Lele. Pagbalik ko sa kindergarten, maipagmamalaki ko sa mga bata na may daddy si Lele, at laging nandiyan si daddy ko.”Napaluha na sina Diego at Jera at patuloy na tumango.“Daddy, an
Hindi direktang sumagot si Diego: "Dahil nandito ka na rin, pumasok ka at dalawin mo si Lele. Dadalhin ko siya sa amusement park sa loob ng sampung minuto."Nang mabanggit si Lele, namutla ang mukha ni Alana at bahagyang umatras: "Hindi... Hindi ko kayang makita... ang kabiguang iyon.""Kabiguan?" Galit na galit si Diego at mariing hinawakan ang pulso ni Alana, "Nasabi mo pang kabiguan si Lele!""Hindi ba’t totoo naman?Hindi si Marcus Villamor ang ama niya, kundi isang hamak na tulad mo. May sakit pa siya. Hindi ba’t isa siyang malaking kabiguan?"Umiling si Alana habang unti-unting namumula ang pulso niya sa pagkakadiin ni Diego: "Hindi ko kayang marinig na tinatawag niya akong ‘mommy.’ Hindi ko kayang marinig kahit isang salita! Para bang pinagtatawanan ako ng realidad sa katangahan ko.""Wala ka nang pag-asa!" Tinulak ni Diego si Alana palayo. "Tandaan mo, ikaw ang sumira kay Lele. Virus plan mo ‘yan. Kung hindi mo balak makita si Lele, umalis ka na lang."Pagkasabi nito, akm
Sa kabilang banda, nitong mga araw na ito, ikinulong ni Alana ang sarili sa kanyang kwarto, tumangging kumain o uminom, at paulit-ulit na pinahihirapan ang sarili.Hindi siya makapaniwala na nahawakan siya ng isang lalaking katulad ni Diego, at isinugal pa niya ang sariling buhay upang ipanganak ang anak nila.Nangako rin siya kay Jerome na sa pamamagitan ng batang ito, tiyak na maaayos nilang muli ang relasyon nila ni Marcus.Sumigaw rin siya sa harap ng pamilya Villamor na bihira lang magkaroon ng babae sa kanilang angkan, at siya ang nagbigay nito sa kanila. Gusto pa niyang ilista ang bata sa talaan ng pamilya Villamor.Isa-isang eksena ang bumalik sa isipan niya, at lahat ng iyon ay tila nanlilibak sa kanya nang walang-awa.Nang sinabi niya ang mga salitang iyon, ano kaya ang naramdaman ni Diego sa kanyang puso...Sa pag-iisip niya nito, ipinukpok ni Alana ang kanyang ulo sa pader.Gusto na niyang mamatay.Hindi niya kayang pumunta sa ospital para harapin si Lele.Mahal na mahal n
Sa sandaling iyon, kinuha ng pangalawang tiyuhin ni Bryan ang mangkok ng lugaw at tumayo habang nakayuko ang kanyang payat na katawan: "Matanda na ako at hindi ko na kayang makakita ng ganitong eksena, kaya aalis na muna ako. Wala rin naman akong silbi at wala akong masasabi. Ayusin n'yo na lang ang mga sarili n'yong problema."Nagagalit na sumabat ang ikatlong tiyuhin ni Bryan: "‘Ma, tingnan n’yo nga, kasama pa ba natin talaga ‘yan? Pinanganak n’yo pa siya, nasayang lang ang sakit ng tiyan n’yo noon."Tahimik na lumabas ang pangalawang tiyuhin ni Bryan habang hawak ang mangkok ng lugaw, tila ba wala siyang pakialam sa nangyayari sa paligid.Pagkatapos ng maikling eksena, tiningnan ng mga bodyguard na nakaitim ang ikatlong tiyuhin ni Bryan na tila naghihintay ng utos.Nagbigay ng senyas ang ikatlong tiyuhin at sinabi: "Sige! Turuan n’yo ng leksyon ang batang ‘yan na walang modo!"Pagkabigkas pa lang niya, humarang si Uncle Philip sa harapan niya at sinabi: "Ano ‘to... parang di na
Sumampa si Jennifer mula sa lamesa at tumayo upang tumingin kay Bryan sa mukha.Tahimik na tinanong ni Bryan: Ayos ka lang ba?Medyo masakit ang mga mata ni Jennifer. Sa totoo lang, ayaw niyang umalis, at ayaw niyang iwan siya. Malungkot din siya nang maghiwalay sila.Alam niyang malungkot siya, at gusto rin niyang makasama siya at yakapin siya.Matapos maghintay ng matagal, sa wakas ay nakita ni Bryan na tumango si Jennifer, at agad na ngumiti siya.Matapos magmamasid ng ilang sandali, umalis siya at bumalik sa hotel para matulog ng maayos.Kinabukasan, pagkatapos maghilamos, nagsuot siya ng purong itim na damit.Itim na kamiseta, itim na kurbata, itim na pantalon, itim na amerikana.Itim mula sa loob hanggang sa labas.Sa harap ng salamin, naglalabas siya ng malamig, mabagsik, at walang awa na liwanag.Walang Jennifer, si Bryan ay isang lobo na walang pagkatao at may kalungkutan.Paglabas niya mula sa kwarto ng hotel, sinalubong siya ni Uncle Philip ."Pumunta ka sa lumang bahay ng