"I'm sorry minahal kita" I said.
"I'm sorry nagpakasal tayo" I continued
"I'm sorry kung dumaan ako sa buhay mo"
"I'm so sorry if I felt alone that time to the point na, malasing ako at di ko alam ang gagawin ko"
"I'm sorry I was born to love you" I said, and let my tears out.
"Argh! T-Tyrone, nasasaktan ako. Please, tama na!" I screamed in pain I felt.
"Umiyak ka, di parin kita kakaawaan, at mas lalong di kita patatawarin."
Samantha Naalimpungatan ako nang marinig ang ingay na nanggagaling sa alarm clock na nasa gilid ng aming kama. Napangiwi pa ako nang masilaw ako sa repleksyon ng araw na nanggagaling sa binata ng aming kwarto ni Tyrone.Nang tuluyan ko nang maimulat ang aking mga mata, napakunot ang noo ko nang makita'ng wala na ang mag-ama'ng katabi ko pa kagabi. Sabado ngayon, kaya nasanay na ako'ng mas mauuna pa talaga ako'ng gumising. But now is—surprising! I wonder, saan kaya sila?It has been three years since I and Tyrone got married. But the feeling is still fresh, at para bang kahapon lang iyon nangyari. The smiles and the tears.I let out a deep sigh as I heard them laughing and yelling loudly and happily outside. Naglalaro na naman sila without even waking me up.Inaantok na napahilamos ako sa aking mukha bago tuluyang bumaba ng aming kama upang puntahan sila s
Napadaing ako nang maramdaman ko ang bigla nitong hinila ang aking buhok, "S-Stop, please!" Hirap na hirap ngunit nagmamakaawa pa rin ako."Sabing huwag mong pakialaman ang mga gamit kong punyeta ka!"Kitang-kita ko ang pamumula ng kaniyang mga mata at kung paano bumabakat ang mga ugat sa kaniyang leeg gawa ng galit.Lalong lumakas ang pag-iyak ko nang mas hinigpitan niya ang paghawak sa buhok ko, kasabay ang pagsampal nito sa mukha ko."I-I'm sorry, please. Stop—"I stopped when he aggressively pulled my hair and so I was forced to face him with my crying face. He was grinning as if he really like seeing me suffering."Stop? After what you've done to me? Matapos mong sirain ang buhay ko?" he shouted. My heart broke when I heard those words coming out from his mouth."A-Aray!" Napasigaw ulit ako nang hinila niya ako patungong kusina gamit ang buhok k
Nakayuko akong umiiyak dito sa ulunan ng kama namin ni Tyrone. I was crying silently na naging gawi ko na tuwing umaga.Last night after what he did, sinadya ko talagang pumasok dito nang tulog na siya. Pero kahit anong gawin ko, ayaw niya talaga akong tigilan. He even forced me to do it with him.Nakayakap lang ako sa mga tuhod ko habang mahigpit na nakakapit sa makapal na kumot na siyang tanging tumatakip sa katawan ko. Ngunit mayamaya'y napagitlang ako sa gulat nang marinig ko ang malakas na pagkatok ng pinto."Ihanda mo ako ng pagkain! Gutom na ako, bilis!" Rinig kong sigaw ng asawa ko sa labas."A-Ahh, sige. Sandali lang. " Pinilit ko ang sarili kong maging matapang, pakiramdam ko ay dumami na ang pasa sa katawan ko, sumasakit pa itong ulo ko.Bumaba na ako at nagtungo sa kusina, kukuha na sana ako ng mga lulutuin nang bigla ak
Kakatapos ko lang maligo, nagbihis agad ako baka kasi bigla-bigla na namang pumasok si Tyrone katulad na lamang ng nangyari kanina.Dahan-dahan kong binuksan ang pinto ng kwarto namin, sumilip muna ako bago tuluyang lumabas. Mabuti na lamang at hindi siya talaga naghintay dito katulad ng sinabi niya kanina.Nang makalabas na ako ng tuluyan, hinanap kaagad ng mga mata ko si Tyrone.Where did he go? Nagalit kaya siya kasi pinatigil ko siya kanina o nainis siya nang marinig niya ang pag-iyak ko?"Ty?" Tawag ko dito.Pumunta ako sa likod ng bahay, dito kasi siya tumatambay kapag may problema siya o kaya ilulubog niya ang sarili niya sa pool, iyon ang napansin ko kapag galit siya saakin. Ngunit, hindi ko ito mahagilap, ni anino man lang niya."Tyrone?" tawag ko ulit dito.Still, no signs of him.
"What happened to my princess?""She's fine, Edwardo. Buti nalang at tumawag si Tyrone, kahit busy siya naalagaan niya parin ang asawa niya.""Kumain na ba siya?""No, she's still asleep, kanina pa simula no'ng dumating ako."Nagising ako nang marinig kong nag-uusap sina mommy at daddy. Kahit na inaantok pa ang diwa ko ay nagawa ko pa ring imulat ang mga mata ko dahil sa gulat."M-Mom, D-Dad. Bakit p-po kayo nandito?" I asked them while rubbing my eyes.Instead of answering my question, Mom hugged me."Thank, God, your alright, my baby.""I'm okay mom, m-may trabaho pa po kayo pero inuna niyo parin ako." I tried to hide my emotions infront of them. Ayokong mag-alala sila."Mahal ka namin, baby. So bakit hindi ka namin uunahin? Anak ka namin, and we can't afford to lose yo
"Can we act as a real husband and wife who loves each other for the mean time, Tyrone?" I just asked while looking at him.Nakita ko naman ang marahang pagngiti nito, at tumango "Sure." he said.Lumundag naman ang puso ko sa sayang naramdaman ko, mas nagulat naman ako nang hawakan niya ang kaliwang kamay ko.Napatingin naman ako sa kamay naming magkahawak, at lumipat ang tingin ko sakanya.He just smiled "You said let's act right?" he said. Ngumiti ako dito. Yes, just an act."Samantha..."Napadilat naman ako ng mga mata ko, napatingin ako sa paligid ko. Saan ang dagat? Bakit hindi na nakahawak sa kamay ko si Tyrone? Bakit nandito ako?Napatingin naman ako sakanya na ngayo'y nakatungo sa akin na kasalukuyang nakahiga sa kama namin."Tumaas ang lagnat mo kanina lang. I ke
Nagising ako dahil sa sinag ng araw na nanggagaling sa labas ng bintana ng kwarto namin ni Tyrone na pilit na sumisiksik sa nakapikit na mga mata ko.Nilingon ko ang katabi ko, wala na pala dito ang asawa ko. Nauna na akong natulog kagabi nakatulog ako kakahintay sakanya.Nag-inat nalang ako ng katawan pagkatapos ay bumaba na sa higaan namin upang bumaba na.Alas sais na ng umaga, muntikan ko nang makalimutang paghandaan ng pagkain si Tyrone. Siguro'y nagmamadali lang talaga siya kaya hindi na siya nag-abala'ng gisingin ako.Bumaba na agad ako at pumunta sa kusina, ngunit may nakita akong isang sticky note na nakapaskil sa dining table, may katabi naman itong mga gamot.Kinuha ko ito at binasa.Maaga akong umalis, uuwi ako ng maaga mamaya. Drink your medicines. Sayo nalang 'yang lulutuin mo. Just reminding.
Hinablot niya ako patungo sa kwarto namin, sobrang higpit ng pagkakahawak niya sa mga braso ko. Naluluha na ako dahil sa sobrang higpit ng pagkakahawak niya sa aking braso."P-Please stop it, Tyrone. Please. Nasasaktan ako." Pagmamakaawa ko dito nang tuluyan na naming marating ang silid ay marahas ako nitong tinulak sa kama dahilan upang mapadaing ako.Sumunod naman ka agad ito at malakas akong tinulak pabagsak sa aming kama. Mas lalo lamang akong naiyak nang maramdaman ko ang marahas na pagpunit nito sa aking suot na damit. Hindi ko namalayang natanggal niya rin ang pang-ilalim kong suot ng walang kahirap-hirap."Saan ka galing?!" he asked angrily. Namumula na naman ang mukha nito. Nanginginig ang mga kamay kong nakahawak sa kaniyang braso upang patigilin siya.Ayoko! Please."Pumunta ako sa b-bahay-""Ng lalaki mo? Ni A
Samantha Naalimpungatan ako nang marinig ang ingay na nanggagaling sa alarm clock na nasa gilid ng aming kama. Napangiwi pa ako nang masilaw ako sa repleksyon ng araw na nanggagaling sa binata ng aming kwarto ni Tyrone.Nang tuluyan ko nang maimulat ang aking mga mata, napakunot ang noo ko nang makita'ng wala na ang mag-ama'ng katabi ko pa kagabi. Sabado ngayon, kaya nasanay na ako'ng mas mauuna pa talaga ako'ng gumising. But now is—surprising! I wonder, saan kaya sila?It has been three years since I and Tyrone got married. But the feeling is still fresh, at para bang kahapon lang iyon nangyari. The smiles and the tears.I let out a deep sigh as I heard them laughing and yelling loudly and happily outside. Naglalaro na naman sila without even waking me up.Inaantok na napahilamos ako sa aking mukha bago tuluyang bumaba ng aming kama upang puntahan sila s
"I'm sorry minahal kita" I said."I'm sorry nagpakasal tayo" I continued"I'm sorry kung dumaan ako sa buhay mo""I'm so sorry if I felt alone that time to the point na, malasing ako at di ko alam ang gagawin ko""I'm sorry I was born to love you" I said, and let my tears out."Argh! T-Tyrone, nasasaktan ako. Please, tama na!" I screamed in pain I felt."Umiyak ka, di parin kita kakaawaan, at mas lalong di kita patatawarin."
I heard something fell on the floor that made my whole system half awake. My eyes were still close, I tried to move my body to face my back as I felt the light came from the sun outside my room's window touches my left cheek, but good thing my hair covers half of my face that protects my facefrom it.I forced my eyes to open it, but then I failed. My eyelids are more heavier than I expected, I'm really sleepy."Hmm. . ." I groaned silently as my face twisted when I, again heard the weird noise coming from the outside.Kahit tinatamad ang buong sistema ko ay pinwersa ko pa ring idilat ang mga mata ko at iangat ang sarili upang tumungo sa labas ng aking kwarto.Ako lang naman ang mag-isa dito, wala din dito ang mga kasambahay namin dahil linggo ngayon at pinauwi ko muna sila. I don't remember myself letting someone stay here in our house. Sa pagkakaalala ko rin ay umuwi na kahapon ang mag-ama ko ako pa
3 DAYS had passed. Kakauwi lang namin galing sa ospital. The doctor discharged her. Hindi naman matigas ang ulo ni Samantha at sinusunod niya ang bawat abiso ng kaniyang doktor, kaya ngayon ay magaling na siya. Kailangan nga lang nitong ingatan ang bawat paggalaw dahil medyo sumasakit pa daw ito, ika niya.Kasalukuyan kaming nakaupo sa bakuran ng kanilang bahay. I didn't brought her to our house, kasi unang-una, ako mismo ang sumang-ayon at pumutol sa relasyon naming dalawa kaya natural lang na umuwi siya sa bahay ng kaniyang mga magulang.Sinamahan ko muna siya dito sa kanilang bahay kasama ang anak ko, dahil umalis na naman sina Tito at Tita para asikasuhin ang iniwan nilang business abroad. Hindi naman umayaw si Samantha na ikinaluwag ng pakiramdam ko. I can stay with her longer.Sobrang tahimik namin dito at tanging tunog lang galing sa laruang lang ng aming anak ang aming naririnig. Pasimple kong nilingon ang
LIMANG ARAW na simula noong magising si Samantha. Nandito pa rin kami sa ospital. The doctor advised her to stay for at least three daysSa loob ng limang araw na iyon, masasabing kong nakakapanibago. I volunteered to took care of her so I really can feel how she tried to avoid me. Naninibago lang ako dahil hindi ako sanay na ganito ang asawa ko. Tahimik lamang ito kapag nasa tabi niya ako, kapag naman kinakausap ko siya, minsan ay ngumingiti lamang ito o di kaya'y tatango. Sa loob rin ng limang araw na iyon ay mas nagkalapit ang loob ng mag-ina ko, mas komportable na ang anak kong kasama ang ina niya hindi tulad noong unang beses pa lamang silang magkasama.Kasalukuyan kaming nasa parke ngayon upang ipasyal siya kasama ang anak namin. Pinaupo na muna siya sa salumpo na ngayo'y tulak-tulak ko. Nakabenda pa rin ang kanang paa at braso niya. Kanina'y kinuha na ng doktor ang benda sa kaniyang ulo dahil iyon ang gusto niya, kaya't kailan
"DADDY!" ka agad na naimulat ng lalaki ang kaniyang mga mata nang marinig niya ang malakas na pagtawag sa kaniya ng anak. Bahagya pa itong napangiwi nang masilawan sa sinag ng araw na nanggagaling sa labas ng bintana ng kwarto nito.Napansin niya ang mabilis na pagtibok ng kaniyang puso. Fck! It was just a dream! What a scene! Para talaga itong totoong pangyayari."Daddy, why are you crying? Are you having a nightmare?" palihim na napamura si Tyrone nang makita ang umiiyak na anak sa kaniyang tabi habang hawak-hawak ang kaniyang isang kamay. Napansin nito ang pamamasa ng kaniyang mga pisngi at nakumpirmang umiiyak nga talaga ito."Baby." he whispered and immediately travels his hand to wipe those tears."Why are you crying, daddy?" he again asked."N-Nothing, baby. I'm just dreaming about something." he answered."What's that something, dadd
Matapos na kumain ni Joy ay ka agad na itong bumalik sa ospital upang bantayan ang kaibigan. Naabutan niya si Tyrone na nakaupo sa gilid ng kama ng kaibigan habang nakahawak sa kaliwa nitong kamay. Ngumiti na lamang si Joy dito at nagtungo sa gilid upang umupo. "Nagpunta ba rito ang doktor niya?" tanong nito sa lalaki. "Yes." tipid nitong sagot sa dalaga habang nakapirmi ang tingin sa tulog na babae. "Ano daw sabi? Kumusta si Samantha?" tanong nito.Narinig nito ang malalim na hininga ng lalaki bago ito sinagot, "She's improving. Her brain injury is gradually healing. Damn! God knows how happy I am
MABILIS na nagdaan ang mga araw. Naging abala na ang buhay ni Tyrone, dahil nagkaroon ng pagkalabuan ang kaniyang napagkasunduang kompanya. Kaya kinakailangan siyang manatili sa kompanya, ngunit dahil ayaw niyang iwan si Samantha ay hinahati nito ang oras. Uuwi siya sa kanilang bahay upang bisitahin ang anak, bibisitahin ang asawa sa ospital at didiretso sa kompanya upang asikasuhin ang mga bagay na kailangang asikasuhin.Ngayon ay alas otso y media na ng gabi at kagagaling lang niya sa bahay nila upang patulugin ang anak. Makakauwi na rin naman si Lyra sa mga susunod na linggo kaya kahit papaano ay hindi na maiiwang walang kasama ang kaniyang anak. Kakarating lamang nito sa kwarto ni Samantha, napangiti pa ito nang makitang mahimbing na natutulog ang kaniyang asawa.Wala ang mga magulang nito ngayon dahil pinapauwi niya na muna upang magpahinga, halata naman kasi sa mga mukha nito na hindi nila kaya dahil na rin sa may edad na ang m
Naiwan kami ng anak ko dito sa loob ng kwarto. Nabalot ng kaba ang buong katawan ko habang nakatingin sa anak kong nakatitig lamang sa malayo. Wala akong kaide-ideya kung paano ko ipapaliwanag sa kaniya ang lahat!"Son.." I nervously whispered.Mas lalong bumilis ang pagtibok ng aking puso nang tingnan ako ng anak ko. Nakataas lamang ang mga kilay nito bilang pagsagot sa akin.Magsasalita na sana ako nang maunahan ako ng anak ko, "Daddy, what are you talking about earlier? Why am I involved?" he asked innocently.Nag-iwas ako ng tingin dito at humugot ng isang malalim ng hininga. Sht!"Luke.." wala na akong ibang masabi kundi iyon nalang. Natatakot ako na baka pag sinabi ko ang lahat ay magagalit ang anak ko sa akin."Can you answer me, daddy?" wika nito.I let out a sigh before answering him, "But please, promise me, don't get mad at Daddy. " kinaka