CHAPTER 7

It's already Wednesday at kailangan nang mag-review dahil exam na namin bukas at after ay sembreak na. Madalas din ang pinsan ko dito, tuwing recess nga lang, at sa tuwing pupunta siya dito ay excited na excited siya. Hindi naman nagkukuwento sa'kin kung sino ang nahanap niya dito. 

Kaloka! Ang harot, pero wala akong pakialam dahil hindi ko naman mapipigilan ang pinsan ko sa mga pinaggagagawa niya. Kung diyan siya masaya, support na lang ako.

"Oh my goodness! Naku insan! Ang pogi niya. Nasaan na kaya 'yon? Kilala mo ba, insan? Hindi niya kasi ako pinapansin kahit tinatanong ko kung anong name niya. Choosy pa siya, sa ganda kong 'to ako na ang lumalapit sa kaniya. Iyong palay na mismo ang lumalapit sa manok, pero wala siyang pakialam," sabi niya at saka maarteng hinawi ang kaniyang buhok. Narinig ko naman ang pagtawa ni Aisie. 

Sus! Parehas lang silang maharot. Kaloka! Bakit ba ganito ang mga kasama ko? Gosh!

"Sino ba 'yon, ate?" Pang-aasar naman ni Aisie. Napailing na lamang ako dahil ayaw na ayaw pa naman ng pinsan ko na tawagin siyang ate. Pakiramdam niya raw kasi ay sobrang tanda niya na, hindi naman daw nagkakalayo ang edad namin.

"Duh! Ate? Isang taon lang tanda ko sa inyo, 'no. So stop calling me ate! Mas mukha pa nga kayong ate," mataray niyang sambit at napalingon sa kung saan. Nagulat ako nang bigla ay parang naging kiti-kiti siya sa upuan at niyuyog pa talaga ang balikat ko. 

Kaloka! Alam na kumakain ako'y napakalikot naman nito. Wala talaga sa hulog 'tong pinsan ko.

"He's there!" Natutuwa niyang aniya, kaya nilingon din ni Aisie ang tinuro niya. Pero nanatili lang akong nakatungo at inabala ang sarili sa kinakain ko. 

Gutom ako, eh. Wala munang pakialam sa mga nangyayari dahil lamon is life for real. Galit-galit muna.

"Oh... Si..." Nilingon naman ako ni Aisie. 

Ano na namang problema? Bakit ako? Ako na lang lagi. Talaga naman, o! Ako na naman ang napapansin, kitang nananahimik ako at ninanamnam ang aking pagkain. Gosh!

"Hey," rinig kong bati ng kung sino, at pamilyar ang boses niya. Kaya inangat ko ang aking mukha para tingnan kung siya ba talaga iyon. At tama nga ako. 

Wow! Ngayon lang ulit kami nagkita. I mean, hindi ko naman iniisip na magkikita kami. Pero nakakapanibago lang dahil hindi ko naman siya nakakasalubong sa buong campus. Siguro naging busy siya, o baka nagkakasalubong kami at hindi ko lang napapansin.

Sino ba kasi siya para bigyan ko ng pansin?

"Oh my! Hi, babe," malanding sambit ng pinsan ko at saka tumayo at kumapit sa braso ni Xalent. Napailing na lamang ako. 

Walang hiya talaga ang pinsan ko. Bahala siya diyan. Pero nakakahiya, naman!

"Si Xalent pala ang type girl. Inaagawan ka, so sad." 

Sinamaan ko lang ng tingin si Aisie dahil sa binulong niya't kulang na lang ay salpakan ko ng kung ano ang bibig niya para manahimik na siya sa tabi. 

Lagi niya na kasi akong inaasar kay Xalent dahil nalaman ko sa kaniya na si Xalent pala ang nagdala sa'kin sa hospital. Medyo overreacting ha, pupwede namang sa clinic na lang muna ng school ako dinala. And guess what? Siya pala ang nagbigay ng cellphone number ko kay Xalent dahil hiningi niya raw. Nagulat nga ako, eh.  Ang weird. 

"How are you?" He asked, not minding my cousin's presence. Bigla akong napaiwas ng tingin dahil sa mga tingin niyang iba ang dulot sa aking dibdib.

"Fine," I answered casually at nagpatuloy na sa pagkain. 

Niyaya siya ng pinsan kong sumabay sa'min ngayong recess. No choice naman siya dahil mapilit si insan. Magkatabi sila at katapat ko siya ngayon. Medyo naiilang tuloy akong sumubo, and I don't know why. Nakararamdam ako ng awkwardness kahit hindi naman dapat. My goodness!

"So... Your name is Xalent? Ang cute, parang talent lang. Siguro ay talented ka, kaya iyan ang pangalan mo." She chuckled and hugged his arms. Medyo naiinis na ako sa kaharutan nitong babaeng 'to. 

"Lalala..."

Mapaglarong humuni si Aisie, kaya sinipa ko ang paa niya sa ilalim ng mesa. Ano na naman ba ang iniisip nito? 

"Aww!" Masama ko siyang tiningnan "Aww! Ang cute niyong tingnan," sabi niya't nakapangalumbaba pang tinitigan ang dalawa sa harap namin. 

Kahit kailan talaga, lakas mang-asar ng kaibigan kong ito. Parang mas bagay pa silang magpinsan ni Dey kaysa sa'min. Swak na swak ang tandem nila kapag nagkataon.

Pagkatapos kong kumain ay agad na akong tumayo at iniwan na sila doon. Wala ako sa mood makisama ngayon at may exam pa akong proproblemahin para bukas, at saka maa-out of place lang ako sa kanila. Halata namang malapit din si Aisie doon sa lalaking 'yon, tapos 'yong pinsan ko naman talagang napakalaki ng confidence sa sarili at sanay 'yon makipag-usap. 

Pagdating ko sa classroom ay agad kong nilabas ang libro ko para magbasa-basa. May quiz kami mamaya para ma-review na rin namin ang mga lalabas sa exam. 

"Hindi mo ako hinintay," nagtatampong bungad ni Aisie at saka naupo sa tabi ko 

"Ang bagal mo, eh."

I chuckled when I remembered something, pero bakit ba ako natatawa sa tuwing naaalala ko 'yong araw nasapul ako ng upuan na 'yon? Dapat ba akong matuwa dahil nagkabukol ako? To be honest, medyo kita pa rin ang bukol sa noo ko. Pero medyo lumiliit naman na kaya hindi na gaanong masakit.

"Baliw." Napairap na lang ako sa sinabi ni Aisie.

Mabilis natapos ang oras ng klase at ngayon ay nagliligpit na ako ng gamit para umuwi. Iniwan na nga ako ni Aisie dahil may lalandiin daw siyang basketball player. 

Sus! Bobolahin lang siya no'n for sure. 

Mga basketball player pa naman ang hilig mambola. Minsan nga 'yong iba, pati feelings mo ginagawang kulangot, binibilog tapos itatapon, babalewalain. Boom! Joke lang, wala akong sama ng loob sa mga basketball player.

Kasalukuyan kong hinihintay ang sundo ko sa labas ng school. Umupo muna ako sa waiting shed sa tapat lang naman ng school. 3:30 PM na, pero wala pa rin, at nakakailang text na ako. Mag-aaral pa ako, kaya hindi ko pupwedeng sayangin ang oras. Baka ma-late ako ng gising bukas at hindi makapag-aral, marami-rami pa naman ang dapat kong tandaan. 

Kaloka! Ano bang nangyari at wala pa rin? Hindi na ako mapakali dito dahil baka may kung ano nang nangyari sa bahay.

In-try ko nga tawagan ang pinsan ko at nagba-baka sakaling masabihan niya. Pero out of coverage area ang bruhang 'yon. Baka siya ang may dala ng sasakyan. Humanda 'yon sa'kin, nadi-delay ang pag-uwi ko nang dahil sa kaniya.

"Hey." 

Nag-angat ako ng tingin at nakita si Xalent na prenteng nakatayo sa harapan ko. Bigla tuloy akong umayos ng pagkakaupo at saka pasimpleng inipit sa likod ng aking tainga ang ilang hibla ng aking buhok. 

My goodness! Ito na naman ang puso ko at hindi ko maintindihan. Parang kanina lang ay inis na inis ako sa kaniya, pero ngayon ay parang iba na.

Bakit ba kasi lapit ng lapit ang isang 'to? Siguro crush ako nito... Joke!

"H-hey!" I tried to calm my voice, and wave my hand. Sana lang ay hindi halata ang pagaka-utal ko. 

Bakit ba ako biglang kinabahan? Lushiane, si Mr. Substitute teacher lang iyan na mayroong kahalikan sa labas ng school at mayroong napakagandang boses.

"Di ka pa uuwi?" 

Obvious ba? Tsk. 

"Hinihintay ko pa ang sundo ko. May nilakad siguro." Napansin ko naman siyang naglakad sa kaliwa ko at saka umupo. Hindi naman kalayuan ang distansya namin.

"Ah..."

"How about you? Waiting for someone?" 

Well... I'm talking about the morena girl, pero alam ko namang hindi na sila nagkakasama lately.

"Nope. I will accompany you here while you're waiting for your service." 

Tumango lang ako at nilaro ang mga daliri, hindi mapakali. 

It's already 4:00 PM. Pero wala pa rin ang sundo ko. Sinubukan kong tawagan ulit ang bruha kong pinsan at sa wakas ay sumagot na.

"Hoy! Dala mo ba ang sasakyan?" I heard her giggled. Rinig din ang maingay na music sa background niya. 

Where the hell is she?

"Ops! I'm sorry. Nakahanap kasi ako ng disco-an dito sa Tagum. Don't worry hindi naman ako ang nag-drive, 'yong driver niyo." 

Narinig ko pa ang pagtawa niya, kaya napakunot ang aking makinis na noo. Lasing ba 'to? And what the heck! Umabot siya ng Tagum? Gosh! Malayo-layo 'yon dito.

"Walang hiya ka! Kanina pa ako naghihintay dito! Humanda ka sa bahay. Fu—" naputol ang sasabihin ko nang babaan ako ng pinsan ko.

"Gosh!" Inis kong sambit. Mukhang tricycle ang bagsak ko nito, pero malapit-lapit lang din naman ang pauwi.

"Any problem?" 

Napangiwi naman ako sa tanong niya at saka tumango't sinabing, "I'm going to ride a tricycle. Dala ng pinsan ko ang sasakyan." 

Tumango siya at saka tumayo. Inayos niya rin ang polo niya na medyo nagusot.

"Let's go," seryoso niyang sabi at saka mataman akong tiningnan.

Bakit ganito 'to makatingin?

"H-huh?" 

"Tara na. Sumakay na tayo sa tricycle. Sabay na tayo, since madadaanan naman ng tricycle ang sa'min." 

Natulala ako ng ilang segundo, at saka sumunod na sa kaniya. Hindi ko alam kung matutuwa ba ako o maiinis. Dahil ang weird niya talaga.