Chapter 22

(Dahlia POV)

Sumilip na muli ang liwanag ng buwan. Kaya medyo natiwasay ako sa paglalakad. Nabasa ng kunti. San hindi ako nito sipunin.

Malapit na ako sa amin. Sinara ko ang payong. Inayos ko.

Nang natigilan ako…. Dahil parang may sumusunod sa akin.

Huminga ako ng malalim. Sa sitwasyong ito kailangan ko lang magmadali sa paglalakad.

Isang makitid pa namang iskinita ang dinadaanan ko.

At halatang tulog na ang mga nakatira sa malapit dahil ngilan-ngilang bahay na lamang ang merong ilaw.

Ang gabi, ito yung mahalagang oras para sa mga mangagawang ginagawa ang trabaho nila sa umaga.

Ito yung oras na nagkakaroon ng katiwasayan ang isipan ko.

Ngunit hindi sa ngayon.

Masama talaga ang pakiramdam ko na parang may sumusunod sa akin.

Kaya tumigil ako sa paglalakad.

Mabuti nang harapan ang kinakatakutan diba?

Pero paglingon ko sa likuran… Pagaspas lang ng hangin ang sumalubong sa akin.

Nawala ang pangamba ko.

Napabuntong hininga.

Ngunit hindi na naman ako makahinga dahil may nakita ako sa tubig na namumuo sa daanan. Yung refleksyon…. Parang may dumaang napakalaking ibon sa kalangitan. Ibon na parang ahas?

Umangat ang paningin ko sa kalangitan.

Wala naman.

Napatitig ako sa buwan na muling nagliwanag.

Guni-guni ko na naman ba? 

Imahinasyon kong to. Di na ako tinitigilan.

Napailing-iling na lamang ako.

Nagpatuloy sa paglalakad. Napapalingon sa likuran ko sakaling tama ang kutob ko. Ang nakita ko kanina ay isang anino ng dragon.

Pero guni-guni ko lang talaga ata.

Ayan na naman, nadala ata ako sa kwento ni Grandma.

At tungkol sa mga dragon ang isinusulat kong kwento ngayon. Nagbabakasakali na tangapin sa isang publisher na lagi kong pinapasahan ng mga likha ko.

Ngunit paulit-ulit naman akong nakakatangap ng rejection.

Pero hindi talaga ako susuko. Alam ko sa aking sarili kung saan magaling. Di man ngayon, balang araw makikilala akong magaling na manunulat.

Sumpa ko yan sa buwan!

Buwan! Ikaw ang magsisilbing paalala sa aking isinumpa.

Tandaan mo yan! At palagi ko talagang itatak sa aking isipan.

Bakit dinamay ko pa ang buwan sa kalokohan kong to?

Nang biglang kumulog. At alam ko na ang susunod nito… kidlat!

Kaya napatakbo na ako kasi malapit na rin naman ako sa gate namin.

Isinara ko ang aking mga mata. Alam kong, kikidlat na.

Kumidlat na.

Pilit kong kinakampante ang paghinga ko.

Diyos ko po… nakakatakot naman ang kulog na yan.

At muli na namang pumatak ang ulan.

Natabunan ang buwan ulit.

Binuksan ko na ang gate. Atomatikong gumagawa naman ng ingay. Di naman highly gate ang meron kami.  Sadyang pinagkumpol-kumpol lang naman na mga lata.

“Grandma! Andito na ako.”

Masaya kong bati habang inaalis ko ang aking sapatos.

Binuksan ko ang pinto.

Nadatnan kong nakatulog na si Grandma sa kanyang rocky chair. Halatang hinihintay niya akong maka-uwi ngunit tinalo na ng kanyang puyat.

Kabisado niya ang bahay, simula sa gate. Kaya kahit paano maari namin siyang iwan.

“Sumobra ka sa dalawampung minuto na paalam mo sa akin.”

Napangiti na lamang ako sa kanya. Kinuha ko ang kamay nito at napamano.

Parang hindi ko siya kasama kanina.

“Natagalan lang Grandma, kasi kailangan ko ng inspirasyon para magsulat ngayon.”

“Tss. Wala paring tatalo sa mga kwento ko.”

Yabang ni Grandma sa akin. Marami nga siyang kwento at may kwento siyang palaging gusto ko marinig. Yung tungkol sa mga dragon at lobo. Sayang lang at di na niya maaring isulat.

Kaya yung nasirang pangarap ni Grandma, ako na lang ang magpapatuloy.

Nangako ako sa kanya.

“Kwento mo nga ulit, Grandma.”

Hinuhubad ko na yung jacket ko saka isinabit sa likuran ng pinto.

Nilapitan ang fridge at tinignan kung ano ang lulutuin ko.

Maulan… Kaya mas masarap kung sinabawan ang iluluto ko. Plus, wala na akong oras dahil uuwi na mamaya lang yung dalawang apo ni Grandma. Dito din tumutuloy. Paniguradong mga gutom na yun.

Ang mga magulang ng apo ni Grandma, naninirahan sa probinsya. Pinadala sila dito para makatulong kay Grandma at makapag-aral ng maayos sa isang sikat na paaralan dito.

Nakakapag-aral sila. Napakapalad nila.

Pero nalulungkot ako. Sinasayang nila ang oppurtunidad na ibinigay ng mga magulang nila sa kanila. Sana ako na lang ang nasa katayuan nila.

Promise di ko sasayangin ang opportunity kung makapag-aral ako.

Kaya lang matanda na ako para pumasok pa sa paaralan.

Pero age doesn’t matter naman.

Ang problema talaga wala akong oras.

Kailangan ko alagaan si Grandma. Kailangan kong gabayan ito sa pang-araw-araw niya. Ako kasi ang nagsisilbi nitong mga mata.

Napakahopeless ko.

“Ano po ang gusto niyo Grandma, sinabawan na isda o prinito?”

Harap ko sa kanya na nag-eenjoy talaga ang matanda sa rocking chair niya.

Kahit medyo, nakakatakot ang tunog.

Hahaha. Di naman kasi talaga ako fans ng horror movie pero di ko mapigilan na takutin ang sarili ko.

“Makatanong naman to. Kala mo naman kumpleto pa ang aking ngipin ko sa Prinitong binigay mong choice.”

“Ah! Sinabawan! Since nga tag-ulan naman ngayon. Mabuti na din yun sa mga pinsan ko Grandma.”

Kahit di ko naman nga mga pinsan talaga.

Ngunit, pinipilit kong tawagin silang pinsan, since nga myembro na din ako ng pamilya ni Grandma, diba?

“Anong oras na ba at parang wala pa sila?”

Napalingon ako sa analog clock.

Malapit na mag alas-otso.  

“Pupunta pa lang yung maliit na kamay sa seven, Grandma.”

“Mga batang yan, pinag-aaral ng maayos. Hays. Ano na ba ang mga inaatupag nila? Si Carlo? Ano ang pinagkakaabalahan niya?”

“Sus Grandma, no need mag-alala. Narinig mo namang magfo-focus na daw siya sa pag-aaral.”

“Sus. Wala akong tiwala sa batang yun. Ikaw tinatakpan mo pa sila sa akin.”

 Inilabas ko na sa freezer yung isda. Ewan kung masarap pa ito sa sinabawan since di na nga fresh.

“Eh, ang karingking kong apo, si Karen? Ano ang kinakaabalahan niya?”

Medyo natawa ako sa sinabi ni Grandma.

“Grabe naman kayo Grandma. Syempre nag-aaral din yun ng maayos. Nagpaalam yun sa inyo na gagabihin siya kaninang umaga. Pustahan tayo Grandma, agad yun uuwi.”

“Sus Dahlia. Wag mong pinagtatakpan yang mga pinsan mo. Meron pa akong tenga. Bulag lang ako.”

“Grandma, relaxs.”

Isinuot ko ang apron saka kinuha ko ang kutsilyo.

Hiwa mode na sa mga sangkap.

“Kwento niyo na lang ulit sa akin yung lagi niyong kinukwento. Kasi, hindi ko naman pina-plagiarized ang imagination niyo. Yan kasi ang subject ko sa sinusulat ko ngayon Grandma. Dragon. Malay niyo, dream come true na tayo! Sikat nang manunulat ang apo niyo!”

Pero mas pinili ni Grandma na manahimik na lang.

Okey.

Wala ata si Grandma sa mood ngayon, plus baka gutom na din.

“Dahlia…”

“Grandma.” Binuhay ko yung stove.

  

“Ang kinukwento ko sayo hindi isang kathang isip lamang.”

Medyo napangiti ako sa sinabi ni Grandma.

“Alam mo Grandma, kung ganyan ang paniniwala ng isang writer, talagang marami siyang mahuhuling mambabasa. Share mo nga Grandma ulit.”

“Tss. Sira ulo ka Dahlia. Binabalaan kita.”

“Kwento ka na Grandma. Makikinig ako.”

Napabuntong hininga ito.

Para hindi rin siya ma-bore sa kakahintay.   

@Death Wish