( Julius )
Pagdating ko sa silid ni Janine. Bigla siyang mauupo…
Inalalayan ko siya. Walang umimik sa amin.
Pero nagulat na lang ako nang bigla niya akong niyakap.
Napayakap na rin ako.
Kaya lang nagsimula na naman siyang umiyak. Iyakin talaga ang baliw na'to. At sa tingin ko wala namang mali kung umiyak siya.
"I'm sorry Julius." hinayaan ko lang siya umiyak.
I accept your apology Janine.
"Kamusta ang pakiramdam?." Di siya sumagot. Gusto lang niya ako mayakap ng ganito. Naalala ko tuloy yung huling yakap niya bago niya ako takasan.
"Kailangan mo ng maayos na pahinga." Di parin.
"Saka kailangan mo kumain. kasi .magpapabreastfeeding ka kay Baby Kevin." Di umimik.
Anong nangyayari sa babaeng 'to?
Kaya kinalas ko na ang yakap niya sa akin. Ayun. Umiiyak pa rin.
Ngumiti ako na napapailing sa kanya.
"Hangang kailan
( Julius )Halos di ako makapaniwala na isa na akong ama. lalo na si Janine ang ina ng aking anak. Pinagmamasdan ko ang mag-ina ko.At nangangako ako sa sarili na di ko hahayaan na masira ulit ang pagsasama namin. Lalo na nariyan na ang anak naming na kailangan namin ihatid ng maayos sa tamang landas."Di siya umiiyak no?""Di niya kasi minana ang pagiging iyakin mo.""Sama nito. Ambait lang ng baby ko.""Alam mo ba ang ibig sabihin ng Kevin." Tinignan ako ni Janine."Handsome..Handsomely. ""Hehe. Asahan mo na. Gwapo talaga ang Kevin natin. Gwapo ang tatay. Di'ba baby." Napangiti ako sa sinabi ni Janine.Bumabawi ang baliw na'to sa akin. Ngunit maya-maya lang dinig na dinig na sa loob ng silid ang iyak ni baby Kevin.Yun kailangan na magbreastfeefing ni Janine. Inalalayan siya ng sang Doktora.Lumabas na rin muna ako para ayusin ang paglabas namin. Di kasi ako p
( Daniel )Bigla kong nabitiwan ang mga dala kong ipinamili.ng makita ko siyang nakahandusay sa sahig.Agad ko siyang binuhat at nagmadaling isinugod ko sa hospital.Nakadarama ako ng takot.lalo na ng."Maari nating mailigtas ang mag-ina niyo Mister. Kaya lang di namin maipapangako kung magiging maayos ang kalagayan ng kanyang dinadalang sanggol."Di ko alam kung ano pa ba ang magagawa ko. Namalayan ko na lang pumirma na ako.Halos dalawang oras na akong nakaupo sa labas ng operating room.Seven months pa lang ang dinadala niya.Seven months.Napapikit ako.Ngayon ko lang nararamdaman ang takot na'to. Bakit? Ito na ba ang kabayaran sa mga kagaguhan ko? Tss. Di na sana dinamay pa ang bata dito.( Janine )Dahil bumalik na ang lakas ko, nagdesisyon si Julius na i-uwi muna kaming mag-ina sa rest house. Simpleng lugar lang ang ki
( DEO )Natutuwa ako para sa pamilya ni Sir Julius. Sa wakas nakumpleto at maayos na sila.Matapos ang picture taking . Napansin ko. Abalang kunan ng mga larawan ng photohrapher ang ilanh sulok ng lugar?Kaya naman lihim kong sinusundan ang kilos nito.Tumawag ako sa Agency na pinagkunan ko ng photographer. malinis naman daw ang background nito.Ngunit di parin maalis ang paghinala kong yun."Sir," Biglang tawag niya sa akin."Ihahatid na lang namin mamaya yung mga naidevelop at canvas.""Ah. Ipadala na lang siguro ninyo.""Ipadala?""Wag kang mag-alala eto yung bayad para sa trabaho niyo."Inabot ko ang cheque na pirmado ko lang naman."Magiging mahigpit ang securidad dito mamaya.""Mahigpit?""Kaya walang makakapasok dito na wala sa official na listahan ng mangagawa. Asahan na rin namin ang padala ninyo mamaya. Siguro makakaalis na kayo."
( Jessica )Bw*sit ka Daniel! How dare he!Pagkatapos niya sirain ang buhay ko!Kala ba niya tatangapin ko ang anak niya!Bakit ba kasi di pa natuluyan ang batang yun!Ngayon andito ako sa loob ng hospital, dahil ang akala nila nababaliw na ako.Oo, kamuntik ko na ngang patayin ang sarili kong anak. hindi anak ni Daniel.Bakit ba kasi lumabas pa siya sa mundong to. mangugulo lang ang bwisit na yun!"Sir."Bumukas ang pinto ng silid ko. At ang iniluha si Daniel."Jessica, andito ako para magpaalam. Parating na kasi ang parents mo. I'm sorry for what I've done to you. Andito rin ako para alamin kung nagbago na ba ang isipan mo. Tungkol sa anak natin. Kung bibigyan ba natin siya ng isang kompletong pamilya.""Ah, yung bwisit na yun. Sa tingin mo ba may karapatan siyang magkaroon ng pamilya at mabuhay sa mundong 'to! Wala Daniel. Wala!" Napamulsa lang sa harapan ko si Daniel.Napabuntong hininga
( IVY )"Salamat naman sa Diyos at nahanap kaagad ni Master Julius si Miss Janine." Dinig kong usap-usapan ng ilang utusan sa kusina habang kumukuha ako ng maiinom."At timing daw yung pagdating ni Master Julius, oras na rin ng panganganak ni Miss Janine." At natitiyak ko na di mapapatawad ni Julius si Janine sa ginawa nito."At buti na lang di nagdalawang isip si Master Julius na patawarin si Miss Janine." Na halos ikinasamid ko.Kung gano'n. Babalik sila dito na magkasama ulit?"Ay, magandang umaga Miss Ley.""Magandang umaga rin""Ipaghahanda ba namin kayo ng makakain?""Wag na siguro. May pupuntahan pa ako.""Kakarating niyo lang po kagabi diba?" Ngumiti na lang ako bilang tugon. Saka tumalikod.Ayoko ng magsalita pa. Lalo na yun ang una kong narinig na balita.Nang-aasar talaga ang nangyayari sa buhay ko. Asar.Si Julius.kababata ko siya. Di kami magkaano-ano.
(Ivy POV)Nalaman ko hindi pinapalabas ng silid ni Julius ang babaeng yun.Ngunit ramdam ko kay Julius ang pagmamahal niya sa babae.Sa totoo lang parang bigo na nga talaga ako.Bigong-bigo na mapansin niya.Hindi ko naman maiparamdam sa babae ang pait na nararamdaman ko sa kanya.Kaya naman parang sinasaktan ko ang sarili ko.o talagang sinasaktan ko na nga ng tuluyan ang sarili ko sa pamagitan ng pagtangap ng katotohanan na kahit kailan di man lang ako bibigyan ng puwang ni Julius sa puso niya.Nga naman sino nga naman ako.Sa tuwing umuuwi si Julius.Nanabik siyang makita yung babae.At kapag may nangyayaring di maganda sa babaeng yun, nagmamadaling umuwi si Julius at bakas sa mukha niya ang pag-aalala rito.Ako naman nag-aalala para sa kanya.Lalo na ng makidnap siya.Lalo na ng magkasakit siya.Di naman ako makalapit.upang ipadama ang pag-aalaga ko sa
( Deo )Halatang mahigpit na niyayakap ni Sir Julius ang mag-ina niya.Nakahinga na din ako ng malalim para sa kanila ng marinig ko ang mga salitang."Kailangan na siguro nating umuwi." Saka ako nilingon ni Sir Julius.Senenyasan sa kailangan kong gagawin.Agad kong pinahanda ang eroplano na sasakyan namin pabalik."Magpahinga ka na muna Janine. Ang putla mo na. Susunod na lang ako." Na agad na ikinasunod ni Miss Janine.Nilapitan ako ni Sir Julius."Hindi ko na talaga gusto ang nangyayari.""Ganito po yata talaga ang ikot ng mundo.""Tss sa sang katulad ko."Alam ko may binubuo na namang plano siya.Sa barkong yun mismo nagpalipas ng boung gabi.Ngunit kinabukasan. Hindi namin inaasahan ang mangyayari.Maaga akong nagpahanda ng almusal. Lalo na para sa pamilya ni Sir Julius."Deo. Nakita mo ba si Janine?" Nagulat ako sa pagdating ni S
( Julius )Ito na siguro ang huli kong pamamaalam sayo.Napangisi ako sa mga salitang nakasulat doon. Ngunit sa ngising yun di ko itatangi na biglang bumigat ang dibdib ko at halos triple ang bilis nang tibok ng puso ko.Di ko rin maintindihan ang nararamdaman ko."Iwan niyo muna ako."( Deo )Ako ang huling lumabas sa silid na yun.Napailing ako ng masarahan ko ang pinto.At ang kailangan ko gawin, manaliksik sa mga nangyayari.Kumuha ako ng larawan ni Miss Janine. Lumapit ako sa Service Crew na umabot ng sulat. Inilahad ko sa kanya ang larawan.At itinanong ko kung siya ba ang babaeng nag-iwan ng sulat.Di niya daw sigurado. Kaya nagtataka na talaga ako ng sobra.Nasunog ang office area ng barko.At higit sa lahat. Nawawala o umalis si Miss Janine.Nakakasigurado ba silang wala si