CHAPTER 6

Unfair

Today is the day,ang huling araw ng pagiging temporary troop namin, gumising kami ng 4:30 ng umaga at nag-si-handa na para sa araw na ito, iisa isahin kami lahat ni Troop Brocka para maging pribado raw. Since 25 kaming mga temporary troops na nandito sa Nirth camp, sana naman walang matanggal.

Nakaligo na kami't lahat-lahat. Kumain na din kami. Pero di parin sila nag-announce kung sino na ang papasok. Pinaligpit nila sa amin yung gamit namin. Nasa mess hall kami ngayon, kasi break time na at dito nalang kami hihintay dahil mamayang 1 pm pa sila tatawag sa lahat ng temporary troops.

Nang nagsimula na, yung mga Troopers mismo ang kukuha at maghatid sa mga trainees. Nakita kung nauna si Axle habang nakangiti. Parang ewan? I sense something fishy on her smile. At hindi ko gusto ang smile na iyon. Nag-si-cheer pa yung kasamahan niya pati na si Kyan.

Nang matapos na akala ko patuloy sa kanilang grupo ang papasok sa loob. Pero lumapit sa akin ang Trooper na nakangiti nga pero may halong awa at di ko nagustuhan ang ngiting iyon. At nakita kung tumingin sa akin ang lahat, naghihintay kami sa sasabihin ng trooper. Malay ba namin na sino ang pinunta nila.

"Trainee Louisse ikaw napo." Sabay ngiting may halong awa ng Trooper na sumundo sa akin. Kinakabahan ako sa smile na iyon. At nakita ko rin sa expression na awa at lungkot sa mga mata ni Sophia at yung kasama namin sa tent na napalapit na ang loob sa akin.

"Guys, cheer up. Ako lang to si Louisse ano ba kayo!" Sabay tawa kung sabi para naman gagaan ang paligid. At tumungo na kami ng sumundong Trooper sa akin sa office ni Troop Brocka. Habang nasa pintuan ako may ibinulong yung Trooper sa akin pero hindi halata sa malayo o video man lang na bumulong siya.

"Trainee Louisse, lahat ng ensayo mo ay napakagaling napabilib mo kaming lahat ng Troopers." Yun ang sinabi niya pagkatapos niyang buksan ito upang makapasok ako at isinara pabalik ang pintuan ng opisina ni Troop Brocka. Nasa harap na ako ni Troop Brocka na may naka plaster na ngiting may halong lungkot.

Bakit parang malungkot yata lahat ng ngiti nila ngayon. It looks creepy at ayaw kung marinig ang resultang iyon o ang dahilan ng ngiting iyon dahil baka hindi ko matanggap.

"Uhmmm... ah...I don't know how to say this but... uhm Trainee Louisse you have been a good trainee and the best trainee that we saw here at Northern campus, so far so good, your performance is well graded and you had the highest rate. But we can't make you stay here. Labag sa kalooban namin ng Trooper na sumundo sa iyo na paalisin ka pero desisyon ng President at ng Vice President ang masusunod." Lungkot na saad ni Troop Brocka.

"Alam namin na mahirap tanggapin at unfair para sayo. Pero wag kang mag-alala. Mas maganda sa center hindi dahil nagpromote ako or pagaanin ang loob mo, pero dahil mga kaibigan ko ang nandun at maaasahan sila doon. Mga kaibigan ng mga kuya mo actually, mas magandang doon ka din mag-train dahil mas marami kang matutunan dun. Hindi sa siniraan ko ang North Campus pero sana wag kang magtanim ng sama ng loob sa akin kasi di ko nagawang pigilan ang Presidente." Miserableng dagdag niya.

"Pag di ko kasi gawin to. Madadamay at mahirapan ang pamilya ko. Sana mapatawad mo ako pagdating sa panahon. Pasensya kana. Ihahatid kana ng Trooper na kumuha sayo kanina patungo sa gate." Sabi niya.

I didn't know how to respond, the cat literally caught my tongue, hindi ko din alam kung paano ako nakalakad ng lutang. Basta ang alam ko lang may ibinigay na sulat ang Trooper na naghatid sa akin at umalis na siya. Pero bago siya umalis may ibinilin pa siya.

"Just go straight to this path." Sabay turo niya sa daan sa may kaliwa. "It will lead you to the Center Camp. Don't worry just don't mind the plants that will hit you, it may leave a small cut on your skin but you can endure it. If you'll continue walking, they'll get you and you'll be treated." Sabi ng Trooper.

I felt like all my dreams failed and my world is crashing. I felt betrayed. How come they do this to me.

The trooper who pointed the way earlier was right, there are spiky plants that came out of nowhere and will leave small cuts on the skin. But I didn't mind it at all. I felt numb all of a sudden.

As I continue walking straight, I saw a stone-like metal door opening. There where people standing in there. Five of them are carrying medical kits. One of it come near me and pulled me to continue walking.

Im so dumbfounded as of the moment. After pulling me, this girl let me sit down on a hospital type of bed or is it really a hospital bed, I don't mind anything now. While disinfecting and cleaning my small cuts, she snap her fingers in front of me that made me brought back to reality.

"How many minutes did you walk? Starting from the spiky plants?" She speak english fluently though. "Uhm... Hello? Earth to Neptune?" Sabi niya.

"I don't know, I lost count but i guess maybe half an hour." Lamya kung sagot.

"Okay! Since your cuts are deep, I think your right. You've been walking for half an hour. I will sedate you to make you sleep and rest and then tomorrow morning, you can walk around here at Center camp if you want too. Feel free to walk around and find yourself some comfort. Don't worry i'll be here when you wake up." Sabi niya sabay inject.

They say 'Life is so unfair but the truth is, it's the society itself whose unfair'.

I feel numb.

I feel betrayed.

I feel dumbfounded.

I felt hurt.

I felt disappointed.

All my happy thoughts gives me the saddest result. Well I guess I should start accepting things... Starting... Tomorrow.