Days passed, my supposed to be meeting with Dra. Marfori didn't push through. Pinuntahan lang ako ni Rance Neon dito sa bahay para ipaalam na susunduin ako kapag bumalik na ang Mommy niya.Sadly, they had a family emergency na kailangan ayusin muna ni Dra. Marfori. RN didn't tell me the details. Ang sinabi niya lang ay nagkasakit ang kapatid ng Mommy niya.Hindi rin natuloy ang pagbisita ng mga kaibigan ni Knoxx nung nakaraan buwan dahil nagkaroon ng kanya-kanyang emergency ang mga ito.Tuloy pa din ang medication ko. Ang doctor ang pumupunta dito sa amin o di kaya sa cabana. Until now hindi ko pa rin kayang tumungtong sa Yturralde Medical Hospital ng walang nangyayari sa akin. Ewan ko ba pero parang may mabigat na lakas na pumipigil sa aking makapasok doon. Para akong sinasakal na hindi ko maipaliwanag.Si Knoxx naman ay wala ngayon. Kinailangang niyang pumunta ng ibang bansa after a week dahil may emergency sa negosyo nila. Narinig ko din nagkasakit ang kakambal niya at walang ibang
Disclaimer: Not an actual hypnotherapy session. Just a product of my imagination. _______________________________"Dr. Howard Yturralde. The one I told you who can help you with your case, Ysabelle. He's a doctor and and registered hypnotherapist." RN said softly after a while. The doctor looked at me and smiled gently. " He's Dr. Howard Yturralde, my brother." Dra. Marfori added. Doon ko napansin ang pagkakahawig nilang dalawa. Dr. Howard is the male version of Dra. Marfori the only difference is that they different eye color. Dr. Howard and I, suprisingly have the same bluish gray eyes. If I'm not mistaken Dr. Howard is older than Dra. Marfori.Inalalayan ako ni Dr. Howard na maupo sa sofa at umupo ito sa bakanteng upuan sa tabi ko. Si Dra. Marfori at RN naman ay umupo din sa tapat namin. "Magandang araw po Doc Howard, pasensya na po kayo sa nangyari." Nahihiya kong sabi sa kanya. Magaan itong ngumiti sa akin pansin ko ang lungkot sa mga mata niya. Binaling ko ang tingin kay Dra
"Y-Ysabelle..." He called and I looked at him pained. His eyes are filled with tears. He looks miserable. Magulo ang basang buhok at putikan ang damit. May sugat sa gilid ng kanyang labi at dumudugo. Hindi ganito ang ayos niya nung iniwan niya ako kanina. Maayos at malinis ito pero ngayon mukhang may bumugbog sa kanya. Nasa likod niya si RN at Dra. Marfori na luhaan din ang mga mata. Ang kaninang kalmadong mukha ni Rance Neon, ngayon ay naging masungit na. Kita ko ang galit sa mga mata ni RN at humakbang pa para pigilan siya pero agad itong nahila at napigilan ng mommy niya. "B-baby?" Muling tawag niya sa akin at nagsimulang lumakad. Ngunit hindi iyon ang nakakuha ng atensyon ko kundi ang kahon na hawak niya. Nadako ang tingin ko doon. Nakita ko ang panginginig ng mga kamay niya at sa hindi ko malamang dahilan biglang nanikip ang dibdib ko. "T-tart..."Halos hindi niya maihakbang ang mga paa niya palapit sa akin. Nanginginig ang mga labi at malalaki ang mga butil ng luhang nag-uun
Did God finally hear my prayer?I don't know.Maybe, yes?But why is my heart still aching? Why is my heart full of hatred now? I should be happy. I should be celebrating dahil sa wakas heto na. Heto na ang sagot sa mga panalangin ko. I've been waiting for this day to come but now that it's here, why am I not happy? Bakit wala akong maramdamang saya sa puso ko? Bagkus para lang akong nakalutang at hindi alam kung ano ba ang dapat kong maramdaman. With all these ruckus, I don't know what to think anymore. It's like I am numb. I don't feel anything except for the pain. Kahit ba sa pagdinig ng panalangin ko maramdaman ko pa rin ang sakit? Hangggang kailan ako magiging ganito?"You were only five days old when they took you away from us." Dr. Howard, my dad, said in a soft shaky voice. His eyes is filled with sadness but he remained calm. Beside him is his sister, Dra. Marfori, who is now silently crying. Suddenly, I felt bad for being rude to them earlier. I shouldn't have done that.
"Cara, a-anak..."Bigla akong binundol ng kaba. Hindi natuloy ni Nanay ang kanyang gustong sabihin dahil nawala ito sa kabilang linya. Sunod kong narinig ay ang iyakan at ang pagkakagulo ng mga kasamahan niya sa background."N-nay? Hello? Anong nangyari? Nay, hello nay?" Napatayo na ako. Pati si Daddy at Tita Hanna ay napatayo na rin. Hindi pa ako nakauwi sa bahay dahil nandito pa ako sa ospital kausap ang tatay ko at si Tita Hanna. Kinwento ko sa kanila ang mga nangyari sa akin. Mula sa kung paano ako napunta kina Tatay hanggang sa mga hirap na pinagdaanan ko nung nasa abroad ako.Kaming tatlo pa rin. Hindi pa nakakabalik si RN. Si Knoxx, hindi ko alam kung nasaan na ngayon. Hindi ako sigurado kung sumama ba talaga ito sa kakambal niya o nasa labas lang naghihintay sa akin Nung umalis ito, kita ko ang pagmamakaawa sa mga mata niya. Galit ako sa kanya pero hindi ko maiwasang mag-alala at dahil doon naiinis ako sa sarili ko.Balak kong pagkatapos naming mag-usap ng daddy ko uuwi ako
Gaya ng inaasahan, napuno ang silid kung saan magaganap ang board meeting. Board meeting na may kasamang announcement kaya andito din ang ibang mga investor. Bakante ang dalawang upuan sa pinakaunahan, isa sa kabisera at isa pa sa kanang bahagi nito. Yun ang magiging pwesto namin ni Daddy. Sa kaliwang bahagi naman nakaupo ang dalawa pang member ng board, si Tita Hanna katabi ang asawa niya si Tito Neo Marfori na isa ding doktor at ang pinsan ko. Ang kanina pang nakasimangot na si Rance Neon. Sa kanang parte, katabi ng bakanteng upuan na uupuan ni Daddy ay doon nakaupo si Knoxx. Yes! Doon uupo ang daddy dahil ako ang uupo sa kabisera. Katabi ni Knoxx ang kanyang kakambal. Katabi naman ni Knight ang mga kaibigan nila. Si Dela Madrid, Gonzalez at Villegas. Isa doon ay kanina pa inaangasan ni RN, ang lalaking naka man-bun, si Villegas. Hindi ko alam kung anong ganap ni RN at ng lalaki at kanina pa silang dalawa nagtatagisan ng tingin.Sa kabilang dulo naman nakaupo ang ibang mga mem
"Good morning, ladies, gentlemen." my cold voice echoed as I looked at all of them authoritatively. Everyone remained quiet. Probably still processing what's going on. All eyes were focused on me. Some are looking in amazement and some are looking in disbelief. I am wearing a red bodycon midi dress, back fully open. Giving them a full view of the reminder I got from the maltreatment I experienced from working overseas. The scar that may have healed but remained a reminder of how cruel the people could be. The governor and his wife is looking at me, shock is an understatement. Katabi nila ang anak nilang hanggang ngayon ay halatang hindi pa nakabawi. Para itong nakakita ng multo sa katauhan ko. Tinaasan ko siya ng kilay. Kalma bitch, we are not yet starting. Introduction palang yun kanina. Masyado kang nerbyosa. Pagkatapos dumiritso ako ng lakad sa gitna. Dama ko ang pagsunod ng tingin nilang lahat sa akin. Sobrang tahimik walang sinuman ang naglakas loob na lumikha ng ingay.Til
In Loving Memory of ADORMEO SABANAL"Hello T-Tay..." Nabasag ang boses ko. Kahit anong pigil ko sa aking mga luha kanina pa ito nag-uunahan sa aking pisngi. Nandito ako ngayon sa musoleo ni Tatay. Pinagawan siya ng mosuleo ni Knoxx. Kung dati wala man akong maibigay na bulaklak para sa kanya, ngayon ay halos punuin ko na ang musuleo nya. Pero dinalhan ko rin sya ng bulaklak mula sa mga tanim nya dun sa dati naming bahay. "T-tapos na Tay..." I whispered crying. "...tinapos ko na. Nakapaghiganti na ako, naipaghigante na kita. Nakakulong na silang lahat ngayon. Lahat ng taong nanakit sayo, sa akin at sa pamilya natin." Lumakas ang mga hikbi ko. "Naiganti na kita sa kanilang lahat."Hinawakan ko ang lapida kung saan nakasulat ang pangalan nya at pinahid ang mga luha kong tumutulo doon. "Patawarin mo ako kung bakit ginawa ko pa rin yun T-tay. Alam kong hindi ito ang gusto mong gawin ko pero gusto kong ipadama sa kanila ang lahat pagpapahirap nila
My wife loathed me. Tatay Ador's death didn't stop her from moving out of our place. When I called Alex to look after my wife and make sure no one's gonna hurt her again, he told me that they are already taking their things out of their house. This is what we planned but why the hell it fucking hurt me? Thinking that my wife will leave our place it feels like killing me. Ng daming magagandang alaala namin doon sa bahay nila. Doon na sya lumaki at nagkaisip pero ngayon kailangan nyang umalis dahil sa kasalanan di nya naman ginawa. Oh God. What have I done? Did I do the right thing? I was in the hospital and I want to come to her but my friends won't allow unless I'm cleared. Ginagamot ng doktor ang tama ng baril sa tagiliran ko. I was shot earlier today. I didn't even feel the bullet. I only found out when there's a blood in my shirt already. One of the governor's men did this to me. They ambushed me. Gumanti sa akin sa ginawa kong pagbaril sa kasamahan nila but he was dead alr
I thought everything was done and we can live peacefully again but I was wrong, again. It was just the beginning of another nightmare. The mayor died and so his men. Pagkaalis namin dumating ang mga dating niyang kasama illegal nilang negosyo at yun ang tumapos sa kanila. Ang footage lang nung mga lalaking sumunod sa amin ang nakita sa CCTV. Nilinis ni Montenegro at ng mga tauhan nya ang lahat ng cctv footage na maaring makapagturo sa amin na kami ang unang nagtorture sa kanila. Nung dumating ang mga pulis at reporter patay na ang apat. Akala ko talaga doon na magtatapos ang lahat pero hindi pa pala. Nagkabarilan ang mga tauhan ng mga De Lima at tauhan ni Nate bago pa kami makabalik sa ospital. Nabaril si Milo at ibang kasamahan niya. Walang namatay sa tauhan ni Castillo pero tatlo ang namatay sa kalaban. At ang masakla, nakatakas si Miracle. Pinaghahanap na sya pero hanggang ngayon hindi pa rin sa mahanap. Nagluluksa ang buong lalawigan sa pagkamatay ng 'butihing mayor' pero h
Trigger Warning: Read Responsibly (Please skip this chapter kung may pinagdadaanan ka.)__________________________________I'm alive but I feel like a dead man walking. I survived each fucking day broken and wounded. This is the hardest time of my life. Sunod-sunod ang problema ng pamilya. Kailangan dalhin si Mamá sa ibang bansa para sa gamutan nya. Knight's also having his own problem. Tumawag sa akin ang doctor nya hindi na raw regular na nagpapa-check up si Knight sa kanya. Tinanong ko si Knight kung may problema ba pero ayaw naman nyang sabihin. Ang sabi niya ayos lang daw sya at magsasabi lang kapag hindi niya na talaga kaya. Naniwala ako sa kanya sa pag-aakalang ayos lang talaga sya pero isang pagkakamali din pala ang ginawa ko. My twin was in deep shit and I should have known that. Everyday I have to juggle with our companies problem, our family's problem and my personal problem. It's not that I am complaining. Wala namang problema sa akin, sanay na akong humarap sa mga pro
My whole life, all I wanted to do is to make Ysabelle happy. I wanted to give her the love and protection that she deserves. I wanted her to have that smile plastered on her face. I want to give her the world. She is my precious. My first love. My first in everything. Our whole relationship was magical. It was so strong and powerful. She's the young girl who brought love and excitement into my life, made me realize how amazing it is to give your heart to someone. Because of her, I discovered a feeling I never could have imagined would be so strong. I am so delighted beyond words to have her in my life and I wish that I could spend all the time and the rest of my life with her. I love hearing her magical voice, her corny yet funny jokes which awakes me and my feelings. I love watching her innocent face, her beautiful eyes like an ocean. I love feeling the tenderness and warmth of her touch and love. She is all mine and I cannot share her with anybody. I am selfish when it
"Tart." Tawag ko kay Ysabelle sa mahina at mababang boses. Palakad na ito paalis. Hindi niya alam na nasa likod niya ako. Huli na naman itong lumabas sa classroom nila. Nahuli na naman ata sa pagkopya at mukhang may dinaldal na naman kanina. Now that she's grown up, she became more madaldal. Para itong kakandidato sa daming kakilala at kung saan-saan pa napupunta. Pero ang sabi nya strategy lang daw niya 'yun para madami siyang maibenta. Minsan nga hindi ko maiwasang magselos sa atensyong binibigay nya sa iba pero ayaw ko naman syang pigilan. I want her to grow happy, yung na-eenjoy niya ang buhay niya. But I also make sure that no one comes close other than me. I'm a jealous guy and I don't want it when I'm jealous. I'm the worst. "Tart!"Mukhang nagulat pa ito pagkakita sa akin pero agad naman nagliwanag ang mga mata nya. "Hi Tart ko!!!" May kasama pang tili ang pagtawag niya sa akin. Pawisan na naman ang mukha at hindi na nakaayos ang pagkatali ng buhok. Saan-saan na naman
"Wooooow!" "Ang gaaaaanda!" "Ang baaaaaango!" "Sure ka po Kuya na sayo ang van na 'to?" Nagniningning ang mga mata ng Ysabelle ko habang nakatingin sa loob ng van. I feel a little guilty that she cried because of my foolishness earlier that's why I'm here with her now in my van showing what's the inside. Tumango ako at ngumiti din sa kanya. "Yeah, this is mine." And it can be yours too, Baby. Of course I didn't say that, I don't want to creep her out. Lumawak ang ngiti nito at namamanghang tumingin sa loob. Ang ganda nya talagang bata. Mas maganda pa sya sa barbie niyang binili ko sa US. After more than a year of just simply looking at her from afar , finally we got up close. And I must say that she looks prettier each day. As I was staring at her I can see her beautiful pair of bluish gray eyes is twinkling. Literal na kumikislap ang mga mata nito sa paningin ko. Pwede pala ang ganun? Akala ko sabi-sabi lang nila ang ganun na kumikislap ang mata. But now looking at her
"Ano ang mga 'to, Senyorito?" Manong Ador asked looking at the boxes of groceries inside our car. I also bought two sacks of rice and meat for them. I called him because I want to give these groceries to him. It's been a month that the kid was with them. And I feel like I need to help Manong Ador for their food. Yes. Manong Ador and Nana Mildred adopted the kid. After that day that I talked to him, the next day they went to the orphanage to process the adoption of the kid. I talked to my parents about it and asked if they could extend help to the couple and my parents did. After days of processing with the help of my parents the orphanage granted the couple the adoption to Manong Ador and Nana Mildred. I ask Manong Ador to keep secret that I'm the one who convinced him to adopt her because I don't want the kid to feel that they adopted her out of pity. But Manong Ador told me there's nothing for me to worry because even if I didn't tell him he wont say anything. I'm happy that
"We can be your family. I will talk to my--" Pero hindi ko pa man natapos ang aking sasabihin, malungkot na itong umiling sa akin. "Ayoko nang maniwala. Ayoko nang umasa. Ilang beses ko na narinig yan sa inyong mayayaman pero sa bandang huli wala din namang umaampon sa akin. Walang bumalik para kunin ako. P-P-P-pinapaasa lang a-ako." She said and her tears became more. She started sobbing. Her small lips are trembling. She touched her necklace and held it tightly like she's getting strength from it. I extended my hand to reached her but she took a step away from me, shaking his head. She don't want. "Naging mabait naman akong bata. Hindi ako nang-aaway dahil akala ko kapag mabait ako may aampon sa akin pero wala din namang nangyari. Lahat umaayaw sa akin. Pero sanay na ako, tanggap ko na. Walang gustong umampon sa akin kahit magpakabait pa ako." "That's not true. You're a good kid. I can see it." I whispered but she shook her head, pained. "Sinasabi mo lang yan para pagaanin
For the first time in my life, someone talked to me like that. People around me are dying to have my attention but this kid?This kid just dumped me. I feel like I'm being rejected. Am I rejected?But, she's just a kid right? She doesn't know what she's saying. She doesn't mean it. Maybe nakulitan sya sa akin? Am I makulit? Am I becoming like my brother? Should I shut my mouth and stop talking to her?When I looked at her again. Nakasimangot na ito. Tinapunan nya pa ulit ako ng tingin tsaka inikutan ng mata. What the heck?Did she just rolled her eyes on me?Oh, shit! Yes she did. This time with matching irap na. Like seriously? Anong kasalanan ko sa kanya?I was beyond shocked. I didn't expect her to do that. She's annoyed at me. But for what reason? I am just trying to help her."Kunwari mabait pero ang totoo hindi naman talaga." Mahinang sabi niya pero umabot ito sa pandinig ko. At nang mapansing hindi pa rin ako umaalis sa tabi niya nakita kong isa-isa niyang sininop ang mga