Samantala...Habang nagmamaneho si Lance Hudson papunta sa C Building, iniisip niyang kailangan niyang magpakita sa kanilang Talent Agency dalawang beses sa isang linggo.Pagkaparada niya ng kotse, tamang-tama namang tumunog ang kanyang cellphone."Ano na naman ito, Nathan?" agad niyang tanong sa kanyang manager."Nasa C Building ka na ba?" tanong ni Nathan mula sa kabilang linya."Huwag kang mag-alala, nasa MBN parking lot na ako. At wala akong balak tumakas gaya ng dati," sarkastikong sagot ni Lance."Mabuti naman. Papunta na rin ako. Kita tayo mamaya."Matapos ang kanilang pag-uusap, saka lang bumaba si Lance mula sa kanyang sasakyan.Kasabay nito..."Bakit mo ninakaw ang manuscript ko, Miss Erica? Bakit mo pinalalabas na ikaw ang orihinal na manunulat ng script?" Sa wakas ay nagkalakas-loob si Claire na itanong ito."Hindi ko alam ang sinasabi mo. Inaakusahan mo akong ninakaw ang script mo? At bakit ko naman gagawin ‘yon? May ebidensya ka ba para patunayan ‘yan? Mag-ingat ka sa mg
Pumasok si Claire sa lobby ng BigBang Movie Production, kung saan siya magkakaroon ng pagpupulong kasama ang CEO ng kumpanya at ang Direktor na makikipag-usap sa kanya tungkol sa bagong proyekto ng pelikula na batay sa kanyang isinulat na manuskripto.Ilang minuto ang lumipas, patungo na siya sa Pribadong Opisina ng CEO…Nanginginig ang buong katawan ni Claire sa labis na pananabik. Pagpasok nila sa Conference Room, mainit siyang tinanggap ni Ginoong Jack Thomas, ang CEO ng BigBang Movie Production…“Maraming salamat sa pagtanggap sa aming alok, Claire. Hindi mo pagsisisihan ang iyong desisyon,” wika ng Pangulo ng kumpanya sa magiliw na paraan.“Maraming salamat po sa pagbibigay sa akin ng pagkakataon, ginoo,” magalang na sagot ni Claire.“Maupo ka muna at pag-usapan natin ang maliliit na detalye habang hinihintay pa natin ang iba… Ngayon, nais mo ba ng anumang maiinom tulad ng kape, tsaa, o soda?” tanong muli ng lalaki.“Tubig na lang po, salamat.”Ilang minuto pa ang lumipas, nagsim
“Kailangan nating kunan ang karamihan sa mga eksena sa Brentwood Creek, Lolo,” paliwanag ni Claire.“Pero kaya mo ba? Ang pagbabalik doon ay magpapaalala sa’yo ng lalaking iyon...” maingat na tanong ng kanyang Lolo.“Matagal na iyong nangyari, Lolo. Hindi na ako maapektuhan niyan.” Mabilis na sagot ni Claire.Ngunit sa kaloob-looban ng kanyang puso, nakakaramdam siya ng takot at kaba sa kung ano ang maaaring mangyari kapag muling tumapak sa Brentwood Creek. Babalik siya sa lugar kung saan niya unang naranasan ang umibig. At doon din niya naranasan ang kanyang unang pagkawasak ng puso…“Hoy, Bernard…”Napahinto si Bernard sa pagkain ng kanyang almusal nang batiin siya ng kanyang manager at matalik na kaibigan, si Frank.“Magandang umaga, Frank,” sagot niya.“Handa ka na ba para sa unang araw ng shooting?” tanong ni Frank habang umupo sa upuan malapit sa kanya.“Siyempre.” Sagot ni Bernard bago humigop ng kape.“Nga pala, nabasa mo na ba ang bagong balita tungkol sa karibal mo sa showbi
Sa parehong oras…Bagaman pagod, masaya si Claire sa kinalabasan ng kanilang ikalawang araw ng pag-shoot. Walang anumang naging aberya, at excited siyang tapusin ang nalalabing walong episodes ng kanilang teleserye…Nakaramdam siya ng lungkot dahil sa loob ng ilang araw, aalis na sila sa Brentwood Creek. Marami siyang mami-miss sa bayang ito kapag bumalik na sila sa malaking lungsod. Pero ipinangako niya sa sarili na babalik siyang muli sa hinaharap…"Claire."Napatigil siya sa paglalakad nang marinig ang pamilyar na tinig na iyon. Isang tinig na hinding-hindi niya malilimutan sa buong buhay niya.At gaya ng inasahan niya, walang iba kundi si Bernard Benson ang nasa harapan niya—ang kanyang matalik na kaibigan noong bata pa sila, at ang una niyang pag-ibig."Claire, maaari ba tayong mag-usap?" pakiusap ni Bernard sa kanya.Tinitigan lang siya ni Claire. Walang maniniwala na si Bernard Benson, isa sa pinakasikat na aktor sa bansa ngayon, ay minsang naging kasintahan niya noong kabataan
"Ako si Giselle. Ako ang nakababatang pinsan ni Claire," pagpapakilala ni Giselle sa sarili."Ikinagagalak kitang makilala, Giselle. Ako si—" Magsasalita na sana si Lance upang ipakilala ang sarili, ngunit biglang sumabat si Giselle."Sino ba naman ang hindi nakakakilala sa’yo? Ikaw si Lance Hudson, isa sa pinakasikat at pinakagwapong aktor sa bansa. Pwede ba akong humingi ng autograph mo?" bigla nitong hiling.Hindi napigilan ni Lance ang ngumiti habang pinagmamasdan ang pinsan ni Claire."Siyempre."Naramdaman ni Lance na magiging maayos ang pakikitungo nila ni Giselle. At kung magiging maganda ang takbo ng lahat, baka sakaling matulungan siya nito na mapalapit kay Claire...Pagkalipas ng Ilang Araw...Nagpasya si Lance na pumunta sa bahay ni Claire para sa isang mabilisang pagbisita. Tumawag sa kanya ang nakababatang pinsan ni Claire, si Giselle, upang ipaalam na nakalabas na sila ng ospital.Magiliw siyang pinapasok sa bahay ng lolo ni Claire. Iniabot ni Lance ang dala niyang bouq
Los Angeles, California.Isang eleganteng babae na nasa huling bahagi ng kanyang 60s ang walang magawang napabuntong-hininga habang pinapatay ang telebisyon. Sumandal siya sa sofa at minasahe ang kanyang sentido.Lalong lumala ang kanyang migraine matapos manood ng entertainment show.Tumayo siya upang kunin ang kanyang gamot para sa migraine. Matapos inumin ang gamot, lumakad siya patungo sa balkonahe at tumitig sa gabi ng California. Napalalim siya sa pag-iisip habang iniisip ang kanyang anak..."Kung iniisip mong hindi na kita ikinababahala dahil isa ka nang ganap na lalaki, nagkakamali ka, Lance. Sinabi ko na sa'yo noon pa na hindi ka magiging masaya sa industriya ng showbiz. Ngayon, panahon na para ibalik kita at tulungan kang mamuhay nang normal..." bulong ng babae sa kanyang sarili.Kinuha ng babae ang kanyang cellphone mula sa kanyang bulsa at nag-dial ng numero para sa isang airline ticketing office.Ilang araw ang lumipas.Nerbyosong naghihintay si Lance sa isang parke malap
"S-Sandali, anong ginagawa mo? Ibaba mo ako!" gulat na sabi ni Marlene."Sumakay ka na lang sa trak, ihahatid kita pauwi para gamutin ang mga sugat mo," seryosong sagot ni Anthony.Pagkatapos niyang ipasok si Marlene sa trak, bumalik siya sa kinaroroonan ng bisikleta nito at pinulot ang mga mansanas na nagkalat sa gilid ng daan. Pagkaraan nito, nagsimula na silang bumalik pauwi.At iyon ang naging simula ng lahat...Sa kasalukuyang panahon"--- Kung may dapat sisihin sa pagiging malapit ng iyong ama at ni Marlene, ako iyon, Lance. Hindi ko talaga alam na may asawa na siya. Wala siyang kahit anong pagkakakilanlan, at kahit na ikinalat namin ang kanyang larawan sa buong lugar, wala pa ring naghanap sa kanya. Isa pa, wala rin siyang suot na singsing nang makita namin siya. Dahil doon, hindi napigilan ng dalawa ang mahulog sa isa’t isa. At namulaklak ang kanilang pag-iibigan. Ipinanganak ni Marlene ang isang malusog na babae," patuloy na kwento ni Robert.Hindi makapagsalita si Lance, dah
Sa wakas, tapos na ang bagyo. Muli nang payapa ang paligid.Nakangiting tumingala si Lance sa malinaw at bughaw na kalangitan. Nasa paliparan siya ngayon, kung saan nagpapaalam siya sa kanyang ina na nagpasya nang bumalik sa California upang doon na manirahan nang permanente.Bago ito umalis, ginugol niya ang lahat ng kanyang oras kasama ang ina upang makabawi sa mga panahong nawala sa kanila.Ngayon na may closure na siya, panahon na upang lumakad siya sa bagong landas.Ngunit bago ang lahat, kailangan muna niyang makausap si Claire Emerson.Ang Liham mula sa Star Awarding CommitteeMatagal nang nakatitig si Claire sa liham na natanggap niya mula sa Star Awarding Committee.Nominado siya sa kategoryang "Best Scriptwriter." Narinig din niyang parehong nominado sina Lance Hudson at Bernard Benson para sa "Best Actor" award.Matagal na rin niyang hindi nakikita si Lance, at labis niya itong namimiss."Makikita ko kaya siya sa awarding ceremony?" tanong niya sa sarili.Gabi ng Gawad-Para
Isang Buwan ang LumipasMula sa malayo, pinagmamasdan ni Madeline ang mga bata sa Heaven’s Door Orphanage habang abala sila sa pag-aani ng prutas at gulay mula sa kanilang hardin.Muling bumalik sa kanyang isipan ang araw nang tuluyan niyang natuklasan ang kanyang tunay na pagkatao at ang kanyang tunay na ama—si Shun Saito, ang may-ari at tagapagtatag ng Heaven’s Door Orphanage.Bagaman isang buwan na ang lumipas mula nang pumanaw ang kanyang ama, dama pa rin niya ang panghihinayang. Huli na nang malaman niya ang kanyang tunay na pagkatao, ngunit tinanggap na rin nila na panahon na ng kanyang ama upang makapiling ang Makapangyarihang Lumikha.Dahan-dahan siyang nakaka-move on sa tulong ni Tiya Yumi, ng kanyang matalik na kaibigang sina Peppy at Rachel, at ng mga bata sa ampunan.Gayunpaman, hindi na niya gaanong nakikita si Oliver mula nang ihatid nila sa huling hantungan ang kanyang ama.Miss na miss niya ito, ngunit wala siyang karapatang maramdaman iyon dahil wala namang namamagita
Tumakbo si Oliver na parang nawawala sa sarili habang mabilis siyang dumaan sa pasilyo ng ospital kung saan nakakonfine si Uncle Shun.Nakareceive siya ng emergency na tawag mula kay Aunt Yumi, at sinabi nito na lumala ang kalagayan ng matanda dahil sa komplikasyon sa puso.Inilipat na siya sa Intensive Care Unit para sa masusing obserbasyon. Kailangan niyang sumailalim sa open-heart surgery sa lalong madaling panahon, ngunit nasa listahan pa rin siya ng mga naghihintay para sa isang donor ng puso...Pagpasok ni Oliver sa silid, nakita niyang natutulog si Uncle Shun, napapalibutan ng iba't ibang tubo sa katawan. Nasa tabi nito si Aunt Yumi, mahigpit na hawak ang kamay ng matanda habang binabantayan ito."Auntie Yumi," mahina niyang tawag.Napatingin ang matanda sa kanya, pilit pinipigilan ang pagluha."Oliver... Napakakritikal ng lagay ng tiyuhin mo. Sinabi ng doktor na kailangan niyang sumailalim sa open-heart surgery, kundi... Hindi pa ako handang mawala siya!" lumuluhang sabi ni Au
Gabi na at nagbabantay si Madeline sa mga natutulog na bata. Siya ang nakatokang mag-ikot ngayong gabi upang suriin ang bawat kwarto ng mga bata sa ampunan.Matapos niyang suriin ang lahat ng kwarto, naglalakad na siya sa pasilyo at malapit nang lumagpas sa opisina ni Auntie Yumi nang bigla siyang huminto nang marinig niya ang tunog ng telepono sa loob.Napakalakas ng tunog ng telepono kaya natatakot siyang magising ang mga batang natutulog malapit sa silid.Wala siyang ibang pagpipilian kundi pumasok sa opisina upang sagutin ang tawag."Hello, ito po ang Heaven’s Door Orphanage, paano po namin kayo matutulungan?" sagot ni Madeline sa tawag."Paumanhin, maaari ko bang malaman kung sino ito?" narinig niyang tinig ng isang matandang lalaki mula sa kabilang linya."Ako po si Madeline, isa akong bagong staff dito sa Heaven’s Door Orphanage. May maitutulong po ba ako?" magalang na tugon ni Madeline.Nagulat siya nang biglang maputol ang tawag.Ibinaba ni Madeline ang telepono sa cradle nit
Tatlo sila na nagpasya na matulog at tapusin ang araw dahil maaga silang magsisimula bukas.Bago tuluyang makatulog si Madeline, naalala niya si Mother Superior, ang mga madre, at ang mga bata sa Sunshine Orphanage.At matapos ang ilang minuto, tuluyan na siyang napalalim sa pagtulog…Kinabukasan.Hawak ni Madeline ang dalawang brown paper bag na puno ng grocery habang naglalakad kasama si Tiya Yumi.Hiningi ng matanda na samahan siya sa pamimili upang bumili ng dalawang linggong supply para sa Heaven’s Door Orphanage."Ano sa tingin mo ang masasabi mo tungkol sa Japan, Madeline?" biglang tanong ni Tiya Yumi."Sa ngayon, maayos naman, Tiya." nakangiting sagot ni Madeline."Ikinalulugod kong marinig ‘yan. Sigurado akong masasanay ka ring mamuhay dito sa Japan sa lalong madaling panahon," wika ni Tiya Yumi."Sa tingin ko rin," sagot ni Madeline."Ay, muntik ko nang makalimutan! Nangako ako sa mga bata na bibili ako ng donuts para sa kanilang meryenda mamaya. Dadaan lang ako saglit sa do
Gabi na, ngunit hindi pa rin makatulog si Madeline. Paulit-ulit na naglalaro sa kanyang isipan ang kanilang pag-uusap ng Mother Superior kanina."Ito na ang bihirang pagkakataon mong muling hanapin ang iyong ama..." wika ng matandang madre.Maingat na bumangon si Madeline mula sa kanyang kama. Dahil hindi siya dalawin ng antok, napagpasyahan niyang maglakad-lakad sa labas upang malanghap ang sariwang hangin at malinis ang kanyang isipan.Makalipas ang ilang minuto, nakarating siya sa palaruan ng ampunan at naupo sa isang duyan. Tahimik niyang pinagmasdan ang bilog at maliwanag na buwan."Ano sa tingin mo ang dapat kong gawin, Mama? Gusto mo bang hanapin ko ang aking ama, o kalimutan na lamang siya at magpatuloy sa aking buhay?" Mahinang bulong niya habang nakatitig sa buwan.Sinubukan niyang pakinggan ang kanyang puso at isipan. Sa kaibuturan ng kanyang puso, matagal na niyang hinangad na makita ang kanyang ama. Gusto rin niyang malaman kung bakit sila iniwan nito at kung bakit, sa ka
Si Darlene ay kasalukuyang nasa kanyang paboritong coffee shop, habang naghihintay sa isang taong naging bahagi ng kanyang buhay.Nagpasya siyang makipagkita sa dati niyang guro sa Ingles noong high school sa Alta Tierra High—at ang una niyang pag-ibig—si Ginoo Oliver Burton. Kailangan niya itong makausap sa huling pagkakataon bilang dating guro at estudyante.Makakasama niya ito sa isang charity project sa loob ng maikling panahon, kaya nais niyang linawin ang anumang hindi pagkakaintindihan sa pagitan nila.At higit sa lahat, nais niyang makipag-usap nang huling beses at tuluyan nang magpatuloy sa buhay kasama si Aston…"Hello, Darlene. Pasensya ka na kung napaghintay kita nang matagal."Natauhan si Darlene mula sa kanyang malalim na pag-iisip nang marinig niya ang boses ni Ginoo Oliver Burton.Isang maliit at magalang na ngiti ang kanyang pinakawalan habang nakatingin sa kanya."Hi, Sir Oliver. Ayos lang, kakarating ko lang din naman halos. Maupo po kayo." sagot niya.Lumapit ang i
Pagkalipas ng Walong Taon“Kumusta na ang storyboard, Darlene?”Tumingala si Darlene at napabuntong-hininga nang may ginhawa nang makita niyang si Aston ang nasa harapan niya.“Aston! Napagkamalan kitang si Manager! Ang galing mong manggaya ng boses niya!” natatawang wika niya habang humihinga nang maluwag.Ngumiti rin siya sa kanyang kasintahan, na laging nasa positibong mood—isa sa mga bagay na gustong-gusto niya rito.“Gusto lang kitang sorpresahin, pero mukhang nasobrahan yata. Pasensya na, babe. Heto nga pala ang kape mo.” Humingi ng paumanhin si Aston habang inilalapag ang isang grande-sized na kape mula sa paborito niyang coffee shop.Lalong lumapad ang ngiti ni Darlene at inamoy ang mabangong aroma ng kanyang paboritong café latte.“Hmmm… Ang bango! Salamat, babe!” pasasalamat niya habang humigop mula sa tasa.Sumandal siya sa kanyang swivel chair at ipinikit sandali ang mga mata para makapagpahinga ng saglit.Samantala, sinulyapan ni Aston ang storyboard na nasa mesa niya.“A
Darlene ay biglang natauhan mula sa kanyang pag-iisip nang mapagtanto niyang nasa harap na sila ng gate ng Tierra Alta High School.Mabilis siyang lumabas ng sasakyan."Kita tayo mamaya, Darlene," sabi ni Aston habang naglakad papunta sa ibang direksyon, dahil magkaibang klase sila.Excited talaga si Darlene para sa araw na ito dahil magkakaroon na naman siya ng isang kapanapanabik na klase sa Ingles kasama si Ginoo Oliver Burton—ang kanyang lihim na crush.Hindi na siya makapaghintay na muling makita ito, titigan ang gwapo niyang mukha, at masilayan ang kanyang kahanga-hangang ngiti.Masiglang pumasok si Darlene sa loob ng gusali ng kanilang paaralan."Magiging maganda ang araw na ito," bulong niya habang nakangiti.Nakatingin si Darlene sa orasan sa dingding, unti-unting nawawalan ng pasensya. Habang lumilipas ang mga minuto, lalong tumitindi ang kanyang pananabik...Limang minuto na lang, at muli niyang makikita si Ginoo Oliver Burton. Paulit-ulit siyang sumusulyap sa kanyang aklat
"Well, you need to say that to your daughter, not me," sagot ni Lily Rose."Kung hindi mo talaga makasundo si Aston pagdating sa musika, baka may iba kayong pwedeng mapagkasunduan. Basketball, halimbawa?" sabi ni Francine sa kanyang asawa."Iba na talaga ang mga kabataan ngayon. Para silang galing sa ibang planeta," sabi ni Astley."Mahirap silang pakawalan at bigyan ng kalayaan sa murang edad na labinlimang taon, pero kailangan natin itong gawin. Malapit nang maging mga estudyante sa unibersidad sina Aston at Darlene, at balang araw, aalis din sila kapag ganap na silang mga adulto," saad ni Lily Rose."Alam kong masyado pang maaga, pero sana sa hinaharap ay magpakasal sina Aston at Darlene," biglang nasabi ni Dorian, na ikinagulat ng lahat.Biglang natahimik sina Lily Rose, Francine, at Astley habang nakatingin kay Dorian."Ano? Bakit ganyan kayo tumingin sa akin? May nasabi ba akong mali?" nagtatakang tanong ni Dorian.Ngumiti sina Astley at Francine sa kanya."Sa totoo lang, pareho