Apat na oras ang lumipas.Umungol si Emma nang umupo siya sa kama. Ang sakit sa kanyang mga binti at paa ay halos hindi na kayanin, at pinipilit na lang niyang kumilos.Tinuruan siya nina Samantha at Emma kung paano mag-make-up at maglakad gamit ang mataas na takong. Hindi siya komportable sa lahat ng mga kemikal sa kanyang mukha. Gusto niyang hugasan ang mukha gamit ang maligamgam na tubig para matanggal ang make-up, pero wala na siyang lakas para kumilos.Hinayaan niyang humiga siya sa kama para magpahinga ng sandali. Nangako siya sa sarili na maghuhugas siya ng mukha at maliligo pagkatapos ng limang minuto, ngunit hindi niya namalayan na nakatulog na siya dahil sobrang pagod...===============================Kinabukasan.Nag-ungol si Emma ng tamad habang gumagalaw siya sa kama. Narinig niyang tumatawag ang kanyang mobile phone, kaya nagdesisyon siyang sagutin ang tawag."Hmm... Hello?" sabi niya gamit ang isang magaspang na boses."Base sa boses mo, parang bagong gising ka lang."
Nagdesisyon silang pumunta sa parking lot para huminga ng fresh air at makalayo sa ingay at sa mga tao...“So, sabihin mo nga... Sinusubukan mo bang makuha ang atensyon ng lahat sa pamamagitan ng pagsusuot ng ganyan?” tanong ni Darren, bigla.Kaagad na nainis si Emma sa tanong ni Darren.“Bakit, krimen ba na pumunta sa isang party na nakasuot ng ganito at mag-enjoy? At bakit mo ako tinatanong ng ganitong klaseng tanong?” sunod-sunod na tanong ni Emma sa kanya.“Okay, hindi mo na kailangang sagutin ang tanong ko. Pasensya na kung na-offend kita.” mabilis na humingi ng paumanhin si Darren.“Eh, hindi ko naman talaga feel ang mga party na ganito, anyway. Uuwi na ako.” sagot ni Emma na may kasamang diretsahang tono.“Eh, sino nagsabi na papayagan kitang umuwi?” bigla siyang tinanong ni Darren.“W-What ibig mong sabihin?” tanong ni Emma, habang kinakabahan at nakatingin kay Darren.“Tulungan kita kanina, naalala mo? Ngayon, may hinihingi akong kapalit.” misteryosong pahayag ni Darren.“Ano
Kinabukasan..."Tapos na ako sa unang draft! Sa wakas!" excited na inanunsyo ni Emma, matapos niyang pindutin ang save button sa kanyang laptop.Limang oras na puno ng paghihirap ang inabot niya upang matapos ang unang draft, pero naging maayos naman sa huli.Matapos i-print ang artikulo, mabilis siyang pumunta sa banyo upang maghugas ng mukha at magsipilyo. Pagkatapos, nagpalit siya mula sa kanyang pajamas patungo sa pang-araw-araw na kasuotan.Matapos i-print ang artikulo, gumawa siya ng isa pang sariwang tasa ng kape. Habang hinihintay niyang kumulo ang kape, mabilis siyang pumunta sa banyo para maligo ng mabilis.Na may magaan na pakiramdam at masayang mood, nagtungo si Emma sa dining room upang sumama sa kanyang pamilya para sa agahan."Magandang umaga, lahat!" masiglang bati niya sa mga tao sa mesa."Magandang umaga, mahal na kapatid! Mukhang maganda ang iyong mood ngayon, ha?" masayang bati ni Emilie sa kanya."Oo! Nasaan sina Dad at Mom?" tanong ni Emma, nang mapansin niyang s
Mabilis na lumipas ang anim na buwan.Huminga ng malalim si Emma habang tinitingnan ang mga kahon na puno ng kanyang mga gamit sa loob ng trak. Lilipat siya sa ibang lugar para mag-aral sa Unibersidad. Magsisimula na siya ng kanyang buhay kolehiyo sa ibang siyudad, at magbubukas siya ng isang bagong kabanata sa kanyang buhay.Nagdesisyon siyang lumipat ng lugar upang kalimutan ang mga nangyari sa kanya sa mga nakaraang buwan...Miss na miss na niya ang kanyang mga magulang, ang mga kapatid, at ang lahat ng bagay tungkol sa Albreicht House! Miss na miss na niya ang lahat ng bagay dito. Ang mga tao, ang kapaligiran, at syempre, miss na miss na niya ang lahat at ang lahat dito!Miss na miss din niya ang lahat sa Palmridge High. Hindi niya sinabi sa lahat ang plano niyang lumipat sa ibang lugar. Ayaw niyang abalahin sila, dahil nais niyang magsimula mula sa simula."Paalam sa aking lumang buhay... Paalam, lahat... At paalam, Darren Hayes..." bulong ni Emma sa sarili.=====================
Hinawakang mabuti ni Elijah ang tali ng busog habang sinusubukan niyang mag-concentrate at ituon ang kanyang atensyon sa marka. Nang siya'y sigurado na sa distansya ng kanyang target, iniwan niya na ang hawak sa busog, at nagsimulang tumakbo ang palaso diretso patungo sa target.Hindi niya inaalis ang kanyang mga mata mula sa target. Ang palaso niya ay tumama sa loob ng dilaw na singsing, na nangangahulugang nakuha niya ang perpektong score na 10.Nagpakita siya ng isang mapanagutang ngiti habang tinitingnan ang kanyang Coach na patuloy sa pag-applause.Dahil sa kanyang performance, may magandang pagkakataon siyang makipag-kumpetensya sa nalalapit na Olympics, at maaaring i-representa ang kanyang bansa sa Archery competition."Wow, mukhang nasa magandang kondisyon ka, Elijah. Handa ka na para sa darating na Olympics. Pero huwag maging sobrang kumpiyansa, anak. Kailangan mong magbigay ng 101% na pinakamahusay sa ating mga pagsasanay, malinaw ba?" ang sinabi ni Coach Liam Anderson.Si L
"Ikaw na ang pinakamahusay, Mom!" masayang sinabi ni Elijah.Pagkatapos, nagpasya siyang suriin ang lahat ng mga kwarto upang makapili at magsimulang ayusin ang kanyang mga gamit.=================================Pagkatapos ng hapunan, nagpasya si Elijah na maglakad-lakad sa labas upang makakuha ng sariwang hangin, linisin ang kanyang isipan, at magkapagpakilala sa buong barangay.Nagdesisyon naman ang kanyang ina na magpatuloy sa pag-aayos ng mga bagay-bagay sa bahay dahil marami pa siyang kailangang gawin.Nagpasya rin siyang tulungan ang kanyang ina sa pamamagitan ng pagkuha ng lahat ng kanilang maruruming damit upang ipalaba at patuyuin sa kalapit na laundry shop.Medyo masaya at excited si Elijah na magkaroon ng pahinga mula sa kanyang pagsasanay sa archery pagkatapos ng mahabang panahon. Magandang pagkakataon din na ang kanyang ina ay dumadalo sa isang highschool reunion, at ito ay nagbigay sa kanilang dalawa ng pagkakataon na makabalik sa kanilang bayan at mag-bonding.Matapos
Ang ama ni Elijah ay may seryoso, tahimik, at mahigpit na personalidad. Isa siyang propesor ng Ekonomiks sa isang kilalang Unibersidad.At dahil sa kahanga-hanga at natatanging rekord ng kanyang ama sa akademiko, trabaho, at pamilya, naging interesado siya sa pagpasok sa politika.Kung sakali mang manalo siya ng gintong medalya sa Olimpiko balang araw, magiging isa ito sa pinakamalaking kalamangan na magagamit ng kanyang ama upang maging popular sa masa, at marami ang boboto para sa kanya.Nasaktan siya sa tunay na intensyon ng kanyang ama noong una, ngunit nasanay na rin siya. Ang pinakamahalaga ay laging naroroon ang kanyang ina upang suportahan siya.Nagising si Elijah mula sa kanyang pagmumuni-muni nang marinig niyang muli ang boses ng kanyang ina."---Masaya akong naging teenager, anak. Marami akong magagandang alaala na puno ng kaligayahan. Well, may mga malungkot din na sitwasyon na kinailangan kong pagdaanan, ngunit natuto pa rin ako mula dito. Anak, gusto ko na mag-enjoy ka s
Si Elisse ay kasalukuyang nasa Arrival Area sa loob ng paliparan. Hawak niya ang isang karton na may nakasulat na:"Welcome back home, twinnie!"Naghihintay siya ngayon para sa kanyang kambal na kapatid na si Elliott, na babalik mula sa Switzerland para sa isang bakasyong holiday.Taas ang tingin ni Elisse kay tatay na nakatayo sa tabi niya. Kahit hindi niya makita ang anumang emosyon sa mukha nito, alam niyang sabik siyang makita si Elliott muli.Nagmumungkahi siya ng isang malaking ngiti nang sa wakas ay makita niya ang isang pamilyar na mukha na lumalabas mula sa pinto, habang nagmamasid sa paligid..."Elliott!" tawag ni Elisse sa kanyang kambal na kapatid.Tumingin si Elliott sa direksyon nila, habang nakangisi mula tainga hanggang tainga. Nagmamadali siyang tinulak ang kanyang kariton ng bagahe patungo sa kanilang direksyon."Tay! Ellie!"Nagbigay ang tatlo ng malalaking yakap na parang bear, pagkatapos ng matagal na panahon ng hindi pagkakasama."Sobrang saya kaming nandito ka n
Sa maaliwalas na umaga, ang araw ay unti-unting sumisilip sa ibabaw ng lawa. Ang mga sinag nito ay naglalaro sa kumikinang na tubig, waring sumasayaw sa simoy ng hangin. Sa balkonahe ng kanilang rest house, nakaupo sina Clark at Danielle sa kanilang paboritong duyan. Magkahawak ang kanilang mga kamay, habang pinagmamasdan ang kalikasan sa kanilang paligid. Sa kabila ng mga kulubot sa kanilang mga palad at buhok na halos puti na lahat, nananatiling matibay ang pag-ibig nila—mas malalim pa kaysa sa mga pangakong binitiwan nila sa isa’t isa animnapung taon na ang nakalipas.Ang kanilang tahanan ay napapalibutan ng mga makukulay na bulaklak—rosas, liryo, at mga sunflower na itinanim mismo ni Danielle noong kabataan niya. Sa hardin, may maliit na puno ng mangga na itinanim nila noong unang taon ng kanilang kasal. Ngayon, ito ay matayog na at hitik sa bunga—parang sagisag ng kanilang lumalaking pamilya at pag-ibig.Sa loob ng bahay, abala ang kanilang mga anak sa paghahanda para sa isang es
Mabilis na lumipas ang maraming taon, ngunit ang pag-ibig nina Clark at Danielle ay nanatiling matibay at buo—higit pa sa kanilang mga pangarap. Sa kanilang rest house sa tabi ng lawa, napapalibutan sila ng kanilang mga anak, apo, at mga mahal sa buhay. Wala nang iba pang makakapagpasaya sa kanila ngayon dahil Basa kanila na ang lahat. Ang hangin ay banayad, at ang kalangitan ay naglalaro sa mga kulay ng dapithapon. Sa gitna ng hardin, may isang malaking mesa na puno ng pagkain, bulaklak, at mga dekorasyon. Ngayon ay ipinagdiriwang nila ang ika-60 anibersaryo ng kanilang kasal—isang ginintuang milestone ng kanilang pagmamahalan. Masayang nagkukuwentuhan ang pamilya, nagbabalik-tanaw sa mga masasayang alaala. Si Ava at Liam, ang kanilang mga anak, ay abala sa pag-aasikaso ng handaan. “Ma, Pa, hindi niyo ba nagustuhan ang sorpresa namin?” tanong ni Ava habang lumapit sa kanila. Napangiti si Danielle, sabay yakap sa kanyang anak. “Sobra! Hindi ko inakalang magkakaroon pa
Isang maaliwalas na hapon sa hardin ng kanilang rest house, nakatayo sa tabi ng isang lawa.Ang paligid ay puno ng makukulay na bulaklak—rosas, sunflower, at lavender na paborito ni Danielle.May nakahilerang mga mesa na may puting tablecloth at mga eleganteng bulaklak bilang centerpiece.Ang mga panauhin ay pawang malalapit nilang kaibigan at pamilya.Ang himig ng isang live acoustic band ay marahang pumupuno sa hangin.Sa isang mesa sa ilalim ng malaking puno, nakaupo sina Clark at Danielle.Kapwa silang may uban na sa buhok, ngunit napanatili pa rin ang sigla sa kanilang mga mata.Suot ni Clark ang isang navy blue suit na may puting boutonniere sa dibdib, habang si Danielle ay nakasuot ng eleganteng kulay cream na gown na may mga bulaklak na burda.Sa kabila ng paglipas ng panahon, nandun pa rin ang lambing at init ng pagmamahal sa kanilang mga mata habang nagtititigan.“Fifty years, huh?” bulong ni Clark, hawak ang kamay ni Danielle.“Oo… hindi ko nga namalayan, parang kahapon lan
Pagkatapos ng masayang pagdiriwang ng kanilang kasal, nagpaalam na ang mga bisita sa bagong mag-asawa.Nagpaulan ng petals at confetti ang kanilang mga kaibigan at pamilya habang lumalakad sina Clark at Danielle papunta sa nakahandang sasakyan.Hawak-kamay sila, kapwa nakangiti, habang ang mga kaibigan nila ay nag-cheer at nagpalakpakan.“Mabuhay ang bagong kasal!” sigaw ng lahat.“We love you, Mr. and Mrs. Ramirez!” dagdag pa ng isa sa mga kaibigan ni Clark.Pagkasakay nila sa kotse, humilig si Danielle sa balikat ni Clark, ramdam ang pagod ngunit puno ng ligaya ang puso.“Hindi ako makapaniwala na mag-asawa na tayo,” bulong niya, nakangiti sa kanyang asawa.“Simula pa lang ‘to, Mrs. Ramirez,” sagot ni Clark habang hinahalikan siya sa noo.“Handa ka na ba sa forever natin?” dagdag niya.“Matagal na akong handa,” sagot ni Danielle, sabay tingin sa mga mata ni Clark.Pagdating sa airport, lumipad sila patungong Maldives para sa kanilang honeymoon.Pagdating sa resort, naglakad sila sa
Isang maaliwalas na hapon sa isang pribadong hardin.Ang araw ay malumanay na sumisilip sa mga ulap, at ang banayad na simoy ng hangin ay nagdadala ng halimuyak ng mga bulaklak.Sa gitna ng hardin, isang eleganteng altar ang itinayo—pinalamutian ng mga puting rosas, lavender, at baby’s breath.Sa magkabilang gilid ay nakapuwesto ang mga upuan, punung-puno ng kanilang mga mahal sa buhay.Ang puting carpet ay nakalatag sa gitna, tila nagsilbing daan patungo sa bagong kabanata ng kanilang pag-ibig.Nakatayo si Clark sa harap ng altar, nakasuot ng isang itim na three-piece suit na perpektong nakalapat sa kanyang matipunong pangangatawan.Ang kanyang buhok ay bahagyang nagulo ng hangin, ngunit mas lalong nagbigay ng kagwapuhan sa kanyang hitsura.Halata ang kaba sa kanyang mga mata, ngunit higit ang pananabik.Sa kanyang mga palad, nakasapo ang kanyang mga daliri sa isa’t isa, pilit na pinipigilan ang panginginig sa sobrang emosyon.Nang tumugtog ang soft instrumental music, nagsimula nang
Isang maaraw na hapon sa unibersidad.Punong-puno ng mga tao ang paligid—mga magulang, kapatid, kaibigan, at mga mahal sa buhay na nagtipon-tipon upang saksihan ang pagtatapos ng mga estudyanteng minsan ay nangarap lamang makatawid sa kolehiyo.Sa gitna ng masayang kaguluhan, naroon sina Danielle, Clark, at ang kanilang mga kaibigan—handa nang harapin ang bagong yugto ng kanilang mga buhay.Habang isa-isang tinatawag ang mga pangalan, tumayo sa gilid ng entablado sina Danielle at Clark, magkahawak-kamay.Suot ang itim na toga at sumbrero, hindi nila maiwasang ngumiti sa isa’t isa."Hindi ko akalaing aabot tayo rito," bulong ni Danielle, pilit na pinipigilan ang pagpatak ng luha."Sinabi ko sa'yo, Danielle. Walang bibitaw," sagot ni Clark, masuyong pinisil ang kanyang kamay.Nang marinig ni Danielle ang kanyang pangalan, mabilis na tumibok ang kanyang puso.Habang naglalakad sa entablado, naalala niya ang lahat ng pinagdaanan nila—ang mga pangamba, ang mga gabi ng takot at pagod, at sa
Makalipas ang dalawang linggo, unti-unting bumuti ang kalagayan ni Danielle.Nakalabas na siya sa ospital, ngunit kailangan pa rin niyang manatili sa safehouse nina Clark para sa seguridad.Tahimik ang gabi, at tanging ang mahinang sipol ng hangin ang maririnig mula sa labas ng balkonahe.Nasa labas si Danielle, nakaupo sa lumang upuan habang nakatingin sa malayo. Hawak niya ang isang tasa ng tsaa, pero matagal na iyong lumamig.Naka-pulupot sa kanya ang isang malambot na shawl, ngunit halos hindi niya ramdam ang lamig.Malalim ang kanyang iniisip—paulit-ulit na naglalaro sa kanyang isipan ang nangyari sa warehouse, ang mga mukha ng mga taong nawala, at ang muntikan na niyang pagkamatay."Hindi ka na naman natutulog," malalim at bahagyang paos na boses ni Clark ang pumukaw sa katahimikan.Napalingon si Danielle, at nakita niya itong nakatayo sa may pintuan, nakasuot lang ng itim na sweatpants at isang manipis na shirt.Medyo magulo ang buhok niya, halatang kagigising lang o hindi rin
Sa gitna ng kaguluhan sa apartment, bumagsak si Danielle sa sahig matapos ang pagputok ng sniper. Nanginginig ang kanyang mga daliri habang pinipilit hawakan ang kanyang tagiliran, kung saan dumaloy ang mainit na dugo."Danielle!" sigaw ni Clark, mabilis na lumapit sa kanya. Nakabuka ang kanyang mga mata, pero nanlalabo ang tingin. Agad siyang dumapa sa tabi ni Danielle, pinipisil ang sugat para pigilan ang pagdurugo."Kaya mo ‘to. Tingnan mo ‘ko. Huwag kang pipikit, okay?"Sa kabila ng sakit, pilit na ngumiti si Danielle, pero lumuluha na ang kanyang mga mata."H-huwag kang mag-alala… hindi pa ako mamamatay…" bulong niya, pilit na nagbibiro sa kabila ng sitwasyon.Habang nagkakagulo sa loob, si Samantha naman ay mabilis na nagtago sa likod ng sofa, pilit na pinapagana ang kanyang isip. May sniper sa kabilang gusali—alam niyang hindi sila makakaligtas kung hindi nila ito maalis."Kailangan nating makaalis dito!" sigaw niya kay Clark. "Papatayin nila tayo isa-isa!"Sa labas, naririnig
Madilim at tahimik ang eskinita kung saan nagtatago sina Danielle at Clark. Naririnig nila ang mabibigat na yabag ng mga lalaking bumaba sa van—tila tatlo o apat na tao, armado. Malamig ang pawis sa likod ni Danielle habang mariing nakahawak sa braso ni Clark."Kailangan nating makalabas dito," bulong ni Clark, sinisilip ang dulo ng eskinita. "Pero hindi pwedeng magmadali. Alam nilang nandito tayo."Huminga nang malalim si Danielle at pinisil ang kamay ni Clark. Sa kabila ng takot, alam niyang hindi siya pwedeng huminto. Dito nagkakatalo ang laban.Sa kabilang banda, nagmamadaling nagmaneho si Samantha patungo sa lokasyon nila. Sa kanyang cellphone, pinadalhan siya ni Clark ng mabilis na mensahe:"We’re cornered. Need backup. Now."Napamura si Samantha at pinindot ang gas, pinipigilang mag-panic. Sa likuran ng kanyang kotse, handa na ang baril na palihim niyang tinatago sa loob ng compartment—isang kalibre .45 na hindi niya inakalang magagamit niya sa ganitong sitwasyon.Balik sa eski