Chapter 1

Chapter 1

Maingay na opisina at tambak na mga papeles ang bumungad kay Attorney Grey Collins, pagkarating na pagkarating niya. Hindi magkamayaw sa pag-aasikaso ang bawat isa.

Araw ng lunes ngayon at abala ang lahat sa pag-aasikaso ng kaniya-kaniyang nakatuka na kaso.

Malaking firm ang napasukan ni Attorney Collins. Law firm na bansag sa bansa. Dito ibinibigay ang mga mabibigat na kaso. Gaya ng rape, murder, homicide, killings, at iba pa. Lingid sa kaalaman ng lahat na ang mga abogado sa sinabing law firm ay may matataas na credentials, nakapanalo ng maraming mabibigat na kaso at naging representative attorney for national case. 

Attorney Grey Collins and Attorney Phoebe Quinn are one of the highest paid attorneys. 

If Attorney Collins works for people's justice, Attorney Quinn on the other hand, works for cleaning criminals' hand from their crimes and wickedness. 

An archenemy to each other. They have the same job but possess different legacy. Works in the same firm but does not go well in the same rhythm. They hate each other guts, their presence is like a triggering bomb to each other. They cannot stay in one place for a long time without bickering. 

Nagkakagulo ang tao sa labas ng firm—may mga taong nag-ra-rally. Mga taong nagsisigaw dala-dala ang pag-as ang sila ay mapakinggan sa wakas. Hindi magkamayaw na sigawan ang bumalot sa tahimik na opisina. Ayon sa kasamahan nila na bagong dating, mga family members daw ito ng biktima sa nasabing medical malpractice. 

Kasalukuyang nagkakagulo rin ang law firm dahil sa dagsaang request case laban sa sikat na hospital na tinatawag na Bridgestone Medical Center. 

Nagpasa ng petition ang nasabing mga kamag-anak para mabigyan ng pansin ang kasong matagal na pala nilang sinasampa. 

“MGA WALANG KUWENTANG ABOGADO! LUMABAS KAYO SA MGA LUNGGA NIYO!” 

“KARAPATAN NG TAONG BAYAN, IPAGLABAN!” 

“IPAGLABAN! IPAGLABAN! IPAGLABAN!” 

“HINAING NG MAMAMAYAN, PAKINGGAN!” 

“PAKINGGAN! PAKINGGAN! PAKINGGAN!” 

“HUSTISYA PARA SA BUHAY NA NAWALA!” 

“HUSTISYA! HUSTISYA! HUSTISYA!” 

Sunod-sunod na sigawan sa labas. 

The law firm were surrounded by people's madness. They were shouted by anger and vengeance. The crowds were cursing them to death and the more they were ignored, the more their fighting spirits hyped up. 

Mabibigat na hininga ang pinakawalan ng mga abogado. They all heard the people's cries, but they treated them a rebel— people who rebel against the law, not knowing their stand. They only believe what they want to believe, even disregarding the people's cries. Among the bunch of attorneys, only attorney Grey Collins paid attention. 

Even though he handled a lot of cases, he didn't ignore the case they were requesting. Walang gustong kumuha sa kaso, afraid that they will received the crowd's wrath. 

Kaya siya na mismo ang kumuha ng kaso. Sa isip niya, trabaho nila ang pakinggan ang reklamo ng taumbayan at imbestigahan kung ito ba ay totoo o hindi. 

Mahirap ipanalo ang kaso, hindi dahil sa nilalaman ng kaso kun'di dahil sa taong sangkot sa naturang kaso. Walang gustong bumangga, walang gustong kumalaban. 

Bridgestone Medical Center is a prestigious hospital. Pagmamay-ari ng kilalang pinakamagaling na doktor sa buong mundo. Malakas ang kapit sa nakakataas na hukom at maraming koneksiyon sa iba't ibang organisasyon. Malakas ang koneksiyon kaya hindi basta-basta maipanalo. 

And to be summoned in court will give the hospital a biggest scandal na siyang pinakaiiwasan ng may-ari ng hospital. A group of doctors were rumored that they were operating surgeries under the influence of alcohol. All of their patients received an unsuccessful operation.

Whereas, in their last consultation, they were told that they have a high probability of successful operation. No wonder why their family got shocked and enraged. 

Sound of flipping pages. Footsteps from left to right. A crowd's nonstop yelling. Piles of papers. 

Walang nagtangkang magsalita, walang gustong bumasag sa katahimikan. Tanging ingay lang sa paligid ang siyang nagbibigay senyales na may tao pa sa loob ng opisina. 

Lumipas ang ilang oras ng mapasyahan nilang kumain muna ng pananghalian. 

Nag-iinat muna si Rachel bago tumayo. 

“I'm starving... Bea, let's eat!” Attorney Rachel Santiago suddenly exclaimed, breaking the silence. Bahagya pa itong nakahawak sa kaniyang tiyan, senyales na ito ay nag-aalburoto na sa gutom.

“You go first, susunod ako. Tatapusin ko lang 'to.” Pagtukoy ni Bea sa mga papeles na nasa kaniyang harapan. She just gave Rachel a quick glance before rerouting her eyes back to her desk full of piles of papers. 

“Fine...” pagsuko na saad ni Rachel sa kaibigan. “Doon lang ako sa tapat ng firm natin kakain. I-reserve nalang kita ng upuan... sunod ka kaagad,” dagdag pa na saad ni Attorney Rachel Santiago sa kausap. 

Attorney Bea Fernandez smiled and nodded eventually. 

Tinapos muna ni Attorney Bea Fernandez ang kaniyang ginagawa. Inayos ang papeles at maingat na inilagay sa kaniyang locker. Pinatay ang computer bago ng retouched. Kaunting pulbo at liptint lang ang kaniyang nilagay. At nang makuntento ay tumayo na ito at nagpasyang sumunod na sa kaibigan. Binalingan niya muna ng tingin ang kasamahan nilang si Attorney Grey Collins bago tuluyang lumabas. 

As usual, he was wearing his poker face. Eyes still on his papers in front. Eyebrows slightly creased and lips tightly closed. 

Bea still staring at him when he unconsciously pouted that made her eyes's go big. How cute! Attorney Collins just pouted. Who would have thought that a beast in court was capable of doing that. 

She giggled silently. 

Attorney Collins, on the other hand, noticed that he was stared at. That's when he fixed his composure and continue do his things like he didn't pouted at all. 

When Bea return her gaze back to Attorney Collins, gone are those expression he had seen awhile ago. What she saw now was a figure of Attorney Collins with his not-pouty lips at all. Now, she wondered if what she saw minutes ago was real or she just simply seeing things. She must be out of her mind. 

She composed herself and remove his thought of him before decided to invite him for a lunch. 

“Ahm...” nahihirapang sambit nito. Naagaw nito ang atensiyon ni Attorney Collins. Binalingan siya nito ng tingin. Dahil na rin siguro sa gulat ay medyo napalakas ang boses ni Attorney Bea. “W-we will eat lunch outside. Do you want to come with us?” nag-aalangang tanong pa nito. Matapos marinig ni Attorney Collins ang kaniyang paanyaya ay tahimik lang na binalik nito ang kaniyang atensiyon sa pinag-aaralang kaso. Receiving no response as usual, Attorney Bea find her way out. “I will go, then,” saad nito sabay lakad palabas. Sanay na sila sa ganitong klase ng pakikitungo ng lalaki. But it was still a bad habit, you know? 

“Suplado!” bulong nito sa hangin. 

Nanatiling nakatuon lang ang atensiyon ng lalaki sa kaniyang harapan nang hindi man lamang binalingan ulit ng tingin ang nagpapaalam na kasama. In that certain room, only Attorney Collins, Attorney Fernandez, and Attorney Santiago occupied the space. Hindi kalakihan at hindi rin naman ganoon kaliit ang opisina. Tama lang sa kanilang tatlo. 

Sa apat na sulok ng opisina, tanging silang tatlo lang magkakasama buong araw. Ngunit gayunpaman, hindi pa rin nila makakuwentuhan si Attorney Collins. Mailap at malimit ito sa mga tao. Mas gugustuhin pa nitong magbasa buong araw kaysa makipag-kuwentuhan sa mga kasamahan. P'wera nalang kong may kinalaman ito sa kaso. Aside from that, you cannot let him talk. Tanging ang dalawa lamang ang siyang malapit sa isa't isa at nakakapagkuwentuhan tungkol sa iba't ibang bagay na walang kinalaman sa trabaho. 

He purposely distanced himself from them. He wants to keep their work private— no string attached. He is against the idea of friendship. For him, there is no such thing as friendship in court. Only person whom you can share the truth with or kind of person you have to distance yourself with. An ally or an enemy, there is nothing in between. 

Tinapos na niya ang trabaho niya sa araw na iyon, then wore a civilian attire. Baka matapunan na naman siya ng itlog ng mga taong nag-ra-rally sa labas. Noong nakaraang araw kasi ay pinagbabato ng taong bayan ang mga abogadong lumalabas. Ayon sa kanila, nararapat lang daw yun sa mga abogadong duwag. Duwag para ipaglaban ang hustisya kasama ang mamamayan na piniling isara ang mga mata at takpan ang mga tainga. Mga abogadong nasisilaw sa pera. Mga nagbubulag-bulagan at pinili ng maging bingi sa nangyayari sa paligid. 

Tapos na siya sa pag-aayos at pag-rereview ng mga kaso. Nakaramdam naman ito ng matinding gutom, hindi pa kasi ito nakapag-tanghalian. Dumating na rin ang mga kasamahan niya kanina pang mga alas dose y media. 

Wearing his civilian attire and his suitcase in his right hand with a backpack. Nakablack pants at jacket lang ito. Malinis ito tingnan sa maputi nitong jacket. Nakacap rin ito kaya hindi halata na abogado. Tahimik lang itong lumabas ng hindi man lamang nagpapaalam sa dalawa. 

Ano pa nga ba ang bago sa pakikitungo niya? 

Tapos na siya sa araw na ito. 

Tinahak niya ang kahabaan ng pasilyo palabas sa kanilang opisina. Naabutan niya pa ang nag-ra-rally sa labas. Thankfully, hindi na siya napansin ng mga ito dahil na rin siguro sa suot niya. 

Alas tres pa lang ng hapon at hanggang alas singko pa sila dito. Binilisan niya ang kaniyang lakad. Nakaramdam na rin kasi ito ng matinding gutom na hindi naman niya naramdaman kanina. Dahil na rin siguro sa pagiging busy niyang ay  hindi na niya nabantayan ang oras. Ika nga nila, 'The brain works better in an empty stomach'. He was to focused on what he was doing that he failed to noticed his growling stomach. 

Medyo malayo rin ang condo na tinitirhan niya. Mga isang oras din ang biyahe mula sa kaniyang working place papunta roon. Sakay ang kaniyang puting Lamborghini, pinaharurot niya ang kaniyang sasakyan. Pumunta muna ito saglit sa malapit na shopping mall para bumili ng groceries. Mag-isa nalang siya sa buhay magmula ng mamatay ang kaniyang ama labing-anim na taon na ang nakalipas. Patay na rin ang kaniyang ina mula sa panganganak sa kaniya. He is just an only child.

Kaya malaki ang galit niya sa mga taong nasa likod ng pagkamatay ng kaniyang nag-iisang pamilya, ang kaniyang ama. He promised to himself that he will put his father's death into justice, he is still in search. Aside sa pag-aasikaso niya sa kaniyang mga kaso bilang abogado ay hindi niya pa rin pinagsawalang bahala ang kaso ng sariling ama. Naglilikom na ito ng sariling ebidensiya. Ilang taon na ang nakalipas ngunit hindi niya pa rin nakikita muli ang mga lalaking lumusob sa kanilang tahanan noon. Posibleng ang mga ito ay nangibang-bansa na.

Marami-marami na rin ang ebidensiyang nalikom niya. Ngunit ang mga ebidensiyang ito ay tila ba malayo pa sa katotohanan. May mali, alam niyang may mali dito. Hindi lang normal na pagpatay sa kaniyang ama ang nangyari. Alam niyang may malalim pang rason kung bakit humantong sila sa patayan. It is either may nalaman ang kaniyang ama sa kanila na hindi niya dapat malaman kaya pinatahimik nila ito sa pamamagitan ng pagkitil nn mga ito sa buhay ng kaniyang o hindi kaya may malaking atraso ang kaniyang ama sa kanila at sinisingil lang nila ito. Buhay sa buhay. Alin man sa dalawang posibilidad ang nangyari ay wala siyang ideya at iyon ang dapat niyang malaman.

“5,300.00 pesos po lahat, sir.” 

Naputol ang kaniyang malalim na pag-iisip ng magsalita bigla ang cashier. Nasa harap na ito ng counter at tapos ng asikasuhin ang kaniyang pinamimili.

He was so deep in his thoughts that he almost forgot that he was in a middle of the shopping mall, sorrounded by a lot of people. 

He composed himself. “Card?” tukoy niya sa kaniyang atm card bilang pambayad.

“Pa-swipe nalang po dito, sir,” magalang na sagot ng cashier habang nilalahad ang kamay sa machine sa harap nito kung saan nakalagay ang pang-swipe ng card. 

“Thank you,” magalang na pasasalamat ni Attorney Collins sa kausap. 

Matapos niyang magbayad ay dumiretso na ito palabas. Dahil sa rami ng kaniyang pinamimili, kinailangan niya pang gamitin ang SM cart papunta sa kaniyang sasakyan.

He unloaded the cart and put all his groceries at the back of his car. Pagkatapos ay ibinalik na niya sa loob ang cart na hiniram niya.

Pinaharurot niya ang kaniyang sasakyan pauwi ng kaniyang condo unit. Alas singko na ng hapon nang makarating siya. Inayos niya muna ang kaniyang pinamimili bago pumasok sa kaniyang kuwarto. Naligo lang ito saglit at dumiretso na sa kusina para magluto ng kaniyang hapunan.

Nagsaing muna ito ng kanin bago nagsimulang magluto ng beef steak. Ilang minuto lang ang lumipas bago ito naluto. Inayos niya muna ang hapag-kainan at naglagay ng baso, pinggan, kubiyertos at tubig.

Pagkatapos nitong kumain ay naghugas lang ito saglit ng mga pinggang ginamit at pumunta na sa kaniyang sala. Binuksan niya muna ang TV habang komportableng nakaupo sa sofa. Katamtaman lang ang ingay ng telebisyon upang hindi siya ma-istorbo sa kaniyang pag-rereview ng kaso para bukas.

Kasalukuyang pinapalabas ngayon ang nangyayaring commotion sa labas ng korte. They were restless but still shouting at the top of their lungs in order for their cries of asking help to be heard by the authorities. 

Sabi nga nila, 'If you want to be heard, then make some noise' na siyang ginagawa ngayon ng taumbayan. They were working on it. They did everything they can do in order to be heard. Kahit pa pinagtatabuyan sila at walang gustong kumuha sa kaso ay hindi pa rin sila nagpapigil. Legal ang pagrarally nila sa labas ng law firm, 'yon nga lang ay hirap silang kumuha ng abogadong tatanggap sa kaso. 

They were somewhat felt hopeless sometimes but what makes them keep going are the thoughts that they can make it, that their sacrifices were  eventually paid off. 

Alas diyes na ng matapos niya ang pag-aaral sa kaso nang mahagip ng kaniyang paningin ang papeles ng kaso na patuloy nilang pinapasa. 

They were sending request for trial, every single day. Still consistent even though they slowly losing hoping. They already saw the ending of their case, it was just so unfortunate and they cannot take that, they refuse to accept. 

So despite their rentless souls, they continue voicing out their thoughts and wait until their request will be heard. As Attorney Collins flipping up the pages, he saw the light of it. The evidence are sufficient, they just need a strong argument to win the case. 

Lagpas isang oras niya ring pinag-aralan ang kaso na balak niyang kunin nang makaramdam na ito ng antok. It was past 11 pm at his eyes awere too close to doze off. Inayos niya lang ang kaniyang mga kagamitan at pinatay ang telebisyon bago pumanhik sa kaniyang kuwarto.

Kakahiga niya lang ng dinalaw na siya agad ng kaniyang antok. Dahil na rin siguro sa matinding pagod kaya siya nakatulog agad. Mahimbing itong natutulog. Nakapatay ang buong ilaw ng kaniyang kuwarto maliban sa lampshade sa gilid ng kaniyang kama.

Sa gabi lang ito tuluyang nakakapagpahinga mula sa trabaho kaya siguro diretso-diretso ang tulog nito hanggang kinaumagahan. 

He was too workaholic that he even forgot how to take a rest. Mas gusto niyang igugol ang sarili sa trabaho kaysa ibakqnte ang oras at mag-isip ng ano-anong mga bagay.