Chapter 7

"You're kidding, right?" Sabi ko habang tumatawa sa pait. They want me to cook for them, after what I just did back there? Ang swerte naman yata nila kung ganun.

"Well, it's either you cook or you can't go home." Ryu said in his sly smile. "You pick."

Inis ko silang tinignan lahat. Nakaupo na sila at ako nalang ang nakatayo. Huminga ako nang malalim at marahang pumikit, pilit pinapakalma ang sarili dahil baka sumabog ako sa inis.

"Fine." I forced a smile.

"Great. You decide what to serve us."

At ako pa mag iisip?

"I will lead you to the kitchen." Ren offered, about to the stood up but the motherfucker eyed on him. "What?" He asked.

"Let her explore the base." Tugon niya habang nakatingin lang sa'kin.

I frowned. "You really love getting into my nerves."

"Well, sure, I do."

Napairap nalang ako. Walang hiya talaga 'tong lalaking 'to.

Wala rin naman akong choice, so without another word, I turned on my feet and walked out of the room. Hindi ko man lang alam kung saan ako pupunta, but whatever—I'll figure it out.

Habang naglalakad ako sa hallway, napansin kong tahimik at malinis ang lugar. The Ryuketsu base had a mix of traditional Japanese architecture and modern luxury. The wooden floors barely made a sound under my steps, and the dim lighting gave the place an almost eerie calmness.

Habang abala ako sa paghahanda, may narinig akong mahina ngunit matatag na yabag papalapit. Napatingin ako at nakita kong si Ren, nakasandal sa doorframe, pinapanood ako na parang aliw na aliw sa nakikita niya.

"Of course." Napailing ako. Kahit ba naman sa pagluto ko, may gugulo sa'kin?

"You're actually taking this seriously?" tanong niya, bahagyang nakataas ang kilay.

Napairap ako. "Anong gusto mong gawin ko? Tumunganga?"

"Hindi naman," sagot niya, saka lumapit ng kaunti, inilibot ang tingin sa mga ingredients na inilabas ko. "Nagulat lang ako. Akala ko magpapakulo ka lang ng tubig at tatawagin mo nang pagkain."

"Tempting," sagot ko nang sarkastiko, "pero mukhang gusto n'yo pang mabuhay hanggang bukas, kaya eto ako, nagsisikap."

Bahagya siyang tumawa, pero hindi ako natuwa. Alam kong hindi ito ordinaryong sitwasyon. Hindi ako bisita rito—I'm their prisoner. At sa kabila ng lahat, he was acting too casual for my liking.

"Anong ginagawa mo rito?" tanong ko, hindi na nag-abala pang itago ang inis sa boses ko.

Bahagya siyang tumango papunta sa ingredients na inilabas ko. "Just wanted to make sure we're not being poisoned."

Napangisi ako nang wala sa oras. "Scared?"

"Hindi naman," sagot niya, parang wala lang. "Mas mabuti lang na sigurado."

Kinuha ko ang isang kutsilyo at sinimulang hiwain ang isang piraso ng karne, hindi inaalis ang tingin sa kanya. "Nah. I'd rather plan an escape and get my revenge with my family after."

"Hmm," tumango-tango siya na parang iniisip ang sinabi ko. "Revenge, huh. Cute."

Napairap ako. "So, anong gusto mo? Manonood ka lang d’yan o may balak kang tumulong?"

Ngumisi siya, pero hindi gumalaw. "I think I'll just watch."

"Figures," bulong ko, saka nagpatuloy sa trabaho.

Alam kong hindi lang talaga tungkol sa lason 'to. He was watching me—observing. Isn't he busy? I'm not really quiet sure with lawyers but I'm pretty sure they have a lots of things to do—more important than watching me cook.

Tahimik akong nagpatuloy sa pagluluto habang ramdam ko pa rin ang presensya ni Ren sa likuran ko. Hindi ko alam kung nagbabantay lang siya o talagang natutuwa siyang panoorin akong magtrabaho, but either way, it was annoying.

Kinuha ko ang isang maliit na kutsara at sinubukan ang sauce na ginagawa ko. Medyo matabang. Kumuha ako ng isang spice jar sa gilid at binuksan ito, pero bago ko pa man mailagay ang pampalasa, nagsalita siya.

"Careful," aniya, hindi pa rin umaalis sa pwesto niya. "Baka isipin namin may nilalagay kang kung ano."

Napangiti ako nang wala sa oras. "Right. Kasi nga, I might poison you." Mabilis akong lumingon sa kanya, hawak pa rin ang spice jar. "Gusto mo bang ikaw ang maglagay? Para naman panatag ang loob mo."

Bahagya niyang tinaas ang kilay, pero hindi gumalaw. "Nah. I trust you."

Napakunot ang noo ko. "You trust me?"

Nagkibit-balikat siya. "You can't even hold a gun."

Hindi ko alam kung insulto ba 'yon o papuri na hindi ko kayang pumatay. Pero imbes na patulan, inismiran ko na lang siya at binalik ang atensyon sa ginagawa ko. "Then, shush and let me do my job."

Narinig ko ang mahinang tawa niya, pero hindi na ako nag-abala pang lumingon. Sa halip, tinapos ko na ang pagluluto.

Makalipas ang ilang minuto, inilagay ko ang huling ulam sa tray at huminga nang malalim. "Tapos na," anunsyo ko, saka siya tinapunan ng tingin. "Gusto mo bang tikman muna bago ihain? Para naman sigurado kang hindi kayo malalason?"

Ngumisi siya, pero hindi lumapit. "I'll pass. Mas masaya kung sabay-sabay nating malalaman."

Napailing ako. "Coward."

"Smart," kontra niya, saka tumalikod papunta sa pinto. "Let's go. They're waiting."

Sinundan ko siya palabas ng kusina, dala ang tray ng pagkain. Pero kahit nagawa ko ang ipinag-utos nila, isang bagay ang siguradong-sigurado ako—hindi ibig sabihin nito na sumusunod na ako sa kanila.

Habang naglalakad kami pabalik sa dining area, ramdam ko ang bigat ng tingin ng ilang tao na nadadaanan namin. Some were curious, others indifferent, but a few had this smug look, as if they were waiting for something to happen.

Ren walked ahead of me, relaxed as ever, habang ako naman ay tahimik lang, dala ang tray ng pagkain. Nang makarating kami sa silid, nandoon na sila—si Ren, nakaupo sa pinakagitna, kasama ang ilan pang miyembro. They looked completely at ease, as if this was just another casual night.

Napatingin sa akin si Ren, ang pamilyar na mapanuksong ngiti nasa labi niya. "That took a while."

"Good food takes time," sagot ko, walang emosyon.

Napangiti siya lalo. "I suppose so." Saka siya sumandal sa upuan. "Then let's see if it was worth the wait."

Dahan-dahan kong inilapag ang tray sa harapan nila, at isa-isa nilang sinilip ang mga putahe. The dishes were carefully prepared—perfectly cooked meat, rich sauce, and an aroma that would make anyone's mouth water.

Tahimik ang lahat. Then, Ryu picked up his chopsticks and took a bite. Everyone watched.

For a moment, walang nagsalita.

Then, he smirked. "Not bad."

Ang ilan sa mga miyembro ay nagsimula na ring kumuha ng pagkain, at sa bawat subo nila, kita sa mukha nila na nagustuhan nila ito. Isa lang ang hindi kumikilos—si Ren.

Tinitigan ko siya, saka sinadyang ngumiti. "Akala ko ba gusto mong siguraduhin na hindi kayo malalason?"

Nagkibit-balikat siya. "I did say that. But if you really wanted us dead, you wouldn't have wasted your time cooking this well."

"Touché," sagot ko, saka ako sumandal sa dingding, pinapanood silang lahat habang kumakain.

Pero kahit mukha silang kampante, alam kong hindi pa rin ako ligtas.

Kaya habang nag-eenjoy sila sa pagkain, isa lang ang nasa isip ko—this is just the beginning.

Habang patuloy silang kumakain, nanatili akong nakatayo sa gilid, hindi makapagpigil na obserbahan ang bawat kilos nila. The way they laughed, casually talked, and enjoyed the meal—it almost looked normal. Almost.

Pero hindi ko pwedeng kalimutan kung nasaan ako.

Ryu rested his chopsticks on the side of his plate and leaned back slightly, his sharp eyes locking onto me. "So, tell me, Madelaine," he mused, swirling the glass of sake in his hand. "Where did you learn to cook like this?"

Napatingin ako sa kanya, pilit pinapanatili ang neutral expression ko. "Here and there."

Nagtaas siya ng kilay, halatang hindi kuntento sa sagot ko. "That so?" Ryu chuckled slightly. "You don't seem like the type to enjoy cooking."

Napairap ako. "And you don't seem like the type to care about what I enjoy."

That earned a few chuckles from the others. Ren just smirked, shaking his head before finally taking a bite.

Ryu tilted his head, amusement flickering in his gaze. "Still isn't enough to forgive you for sabotaging my plan."

"I wasn't even saying sorry in the first place," sagot ko nang walang gana.

He let out a soft laugh before taking a sip of his drink. "Clearly."

Tahimik akong tumayo roon, pinapanood silang unti-unting nauubos ang hinanda ko. They were completely at ease—comfortable even. That should've been a good thing, right? At least, for now, I wasn't on their bad side.

Pero hindi ko pa rin maiwasang isipin—ano ang susunod nilang gustong ipagawa sa akin?

And more importantly...

How long before I find a way out of here?

Habang patuloy silang kumakain, hindi ako mapakali. Alam kong wala na akong magagawa ngayong gabi—wala akong armas, wala akong tiyak na paraan para makatakas, at wala akong kakampi rito. Pero hindi ibig sabihin nun na sumuko na ako.

Kailangan ko lang maging matalino. Maghintay ng tamang pagkakataon.

Nang matapos silang kumain, isa-isa nilang ibinaba ang kanilang chopsticks. Ryu wiped his mouth with a napkin before looking at me again, amusement still present in his sharp gaze.

"That was impressive," aniya, nakasandal sa upuan niya. "Maybe we should keep you as our personal chef."

Napairap ako. "Right. Because that's exactly what I want in life."

Tumawa siya nang bahagya, pero hindi ko pinalampas ang paraan ng pagtitig niya sa akin—parang may iniisip siyang mas malalim. Something I wouldn't like.

"Since you're done here," sabi ni Ren, saka tumayo mula sa upuan niya, "I'll take her back."

Salamat naman! Gutom na gutom na ako habang tinitignan silang sarap na sarap sa luto ko.

Nagkatinginan ang ilang miyembro ng Furukawa, pero walang tumutol. "Go ahead," sabi niya, bago ako tiningnan muli. "Don't do anything reckless, woman."

Hindi ko siya sinagot. Pero ang titig ko ay malamig, malinaw na nagpapahiwatig na hindi ko kailanman makakalimutan kung bakit ako narito.

Ren didn't say anything as he led me out of the dining area. Tahimik lang kaming naglakad sa hallway, ang tanging tunog ay ang mahihinang yabag namin sa sahig na kahoy.

Habang naglalakad, hindi ko napigilan ang sarili kong magsalita.

"Shouldn't you be busy with something else?" tanong ko, hindi siya tinitingnan. "Aren't lawyers supposed to be drowning in work?"

Hindi siya huminto, hindi rin man lang lumingon. "I manage my time well."

"That doesn't answer my question."

"Some things require more of my attention than paperwork," sagot niya, dire-diretsong naglakad, walang kahit anong pag-aalinlangan sa tinig.

Napakunot ang noo ko. "And I just happen to be one of those things?"

"Apparently," he said simply.

Bahagya akong napatigil, pero siya, tuloy-tuloy lang sa paglalakad na parang wala lang.

"You're a... unique case," dagdag niya, walang emosyon, hindi man lang nag-abala akong tingnan.

Umismid ako. "Is that supposed to be a compliment?"

"Take it however you want," sagot niya pa rin nang hindi lumilingon.

"And where am I staying? 'Di ba tayo uuwi sa wasteland niyong mansion?" Tanong ko pa.

"We'll be spending the night here."

Napahinto ako sa harap ng vending machine, para bang may natatanging liwanag sa buong building na 'to. "Oh, finally." 

Dire-diretso lang si Ren sa paglalakad, pero wala akong pake. Dumidikit na yata ang sikmura ko sa likod ko sa gutom. Agad kong sinilip ang mga nakahilerang chips, chocolates, drinks—pero mas natuon ang mata ko sa isang bagay. 

"Onigiri," bulong ko, halos natutulala. "Holy shit, kailangan ko 'to." 

Narinig ko ang mahinang buntong-hininga ni Ren mula sa likuran ko. "We don't normally let our captives eat."

Tumingin ako sa kanya nang may suot pang irap. "Eh, kung isumbong ko kayo sa Aragami at bawiin ang deal na 'yon?"

Nagtaas lang siya ng kilay, hindi natinag. Ako naman, bumalik ang tingin sa vending machine, pero agad kong naalala ang isang malaking problema, wala akong gamit. Wala akong wallet, wala akong pera. 

Napakamot ako sa ulo bago dahan-dahang lumingon kay Ren. Hindi ko na kailangang magsalita dahil kitang-kita ko na sa mukha niya na gets na niya. 

Napakagat-labi ako, pilit na hindi natatawa. "Uh... libre mo?" 

Tinitigan niya lang ako, tahimik. Then, without a word, he pulled out his wallet, inserted some cash into the machine, and pressed the button for the onigiri. 

Napangiti ako nang kusa. "Salamat, boss." 

"Shut up," sagot niya, sabay abot sa akin ng pagkain. 

Tinanggap ko 'yon agad at binuksan, hindi na nag-abala pang magpasalamat ulit. The moment I took a bite, napaungol ako sa sarap. "I love this.”

Ren, on the other hand, just started walking again. "Hurry up." 

Habang sumusunod ako sa kanya, ngumunguya pa rin ng masaya, hindi ko maiwasang mapansin kung gaano siya ka-relaxed kahit na ako ang kasama niya.

Nagtaas ako ng kilay habang ngumunguya. "Arigatogozaimasu." I said and chuckled.

He didn't even glance at me.

"That sounds weird," sagot niya nang walang emosyon, tuloy lang sa paglalakad. 

Napairap ako. "Grabe ka naman. Hindi ka man lang ba matutuwa na marunong akong magpasalamat in Nihongo?" 

"You don't sound sincere." 

Napakunot ang noo ko. "Hoy, sincere kaya ako!" 

"Hindi halata," sagot niya, still not looking at me. 

Napaatras ako nang bahagya, sinamaan siya ng tingin kahit hindi naman niya ako tinitingnan. "Alam mo, Ren, nakakainis kang kausap minsan." 

"Then stop talking." 

Nanlaki ang mata ko. "Excuse me?" 

He finally stopped and turned slightly, just enough to glance at me with that unreadable expression of his. "Kumain ka na lang." 

I scoffed. "Jerk."

Ngumiti lang siya nang bahagya, it was barely noticeable—bago muling naglakad. 

Napatingin ako sa natitira kong onigiri, then back at him. Bwisit. Bakit parang kahit hindi niya ako tinitingnan, parang alam pa rin niyang asar na asar ako?

Pagdating namin sa harap ng pinto ng silid ko, tumigil siya at tahimik na tiningnan ang knob bago lumingon sa akin. 

"Get some rest," aniya, still not showing any emotion. "May trabaho ka bukas." 

Napairap ako, saka sinadyang mabagal na kumagat sa natitirang bahagi ng onigiri ko bago magsalita. "Wow. Ang bait mo naman, concerned ka sa pahinga ko." 

He didn't react. "Just don't mess everything up and you'll live."

Binuksan niya ang pinto at hinayaan akong pumasok bago niya ito dahan-dahang isinara sa likuran ko. 

Saglit akong tumayo sa gitna ng kwarto, tinititigan ang pintuan kung saan siya nawala. Kahit anong pilit kong intindihin si Ren, hindi ko pa rin mabasa kung anong iniisip niya. Minsan pakiramdam ko wala siyang pake, minsan naman parang sobrang keen niyang obserbahan ang bawat galaw ko. 

Napabuntong-hininga ako at tumingin sa maliit na bintana ng kwarto. Labas, tanaw ko ang madilim na kalangitan ng Tokyo—isang malamig na paalala na hindi ito ang mundo ko. 

Ngumunguya pa rin ako nang bumagsak ako sa kama, hawak ang balot ng kinain kong onigiri. 

"At least may laman na 'tong tiyan ko," bulong ko sa sarili. 

Pero kahit busog na ako, hindi pa rin nawala ang bigat sa dibdib ko. Bukas, I'd be sent out on a mission—not knowing what kind or anong kapalaran ko bukas.

I fucking miss my family. Nasaan na kaya sila? I hope they're home safe.

And if I screw up... I don't even want to think about what happens next.