Hindi ko na sinubukang lumabas pa ng kwarto. Wala narin akong luhang mailabas dahil ubos na 'to kanina pa simula nung pag-awayan namin ni Kuya yung gusto nyang pakikipag hiwalay ko kay Monti. Kuya ko sya dapat sa ganitong sitwasyon ginagabayan at dinadamayan nya ako, pero bakit parang hindi ganun yung nararamdaman ko? Isa narin sya sa mga taong makikitid ang utak na humuhusga samin ni Monti. Parang kaylan lang boto sya, tapos may lumabas lang na ganitong issue biglang umiba yung pananaw nya. "Jewel." Kumatok sya bago bumukas ang pinto, "Kakain na." Wala syang atensyon na nakuha sakin. Hindi ko sya kayang kausapin ngayon. May karapatan naman siguro akong sumama ang loob diba?"Hanggang kaylan mo balak maging ganito? Tingin mo talaga aaminin nya relasyon nyo?" "Insulto na naman ba yan? Kasi kung oo, makakalabas kana." Walang emosyong sagot ko bago sinalubong ang matalim na titig ni Kuya. "Kapatid mo ako makinig ka sakin," lumambot ang boses nya. "Talaga ba? Parang ang tagal ko yat
"Wala kabang pupuntahan ngayon?" Nakangiting tanong ko ng mapansing gising narin sya. Dito na sya natulog at si Mark nalang ang pinauwi nya. "Baka naman ginagawa mo lang 'to kasi alam mong may problema kami ni Kuya, at ayaw mong malungkot ako." Dagdag ko pa habang nakayakap parin sakanya. Tamad pa akong bumangon at ganun rin sya. Napagod siguro kagabi. Madaling araw na kasi ayaw paring tumigil dahil sobrang miss raw nya ako. Nakatitig lang sya sa kisame bago sumagot. "Pakasal na kaya tayo?" Ito yung pangalawang beses na tinanong nya ako. Hindi naman sa 'di pa ako handa, pero kasi marami pang problema. Hindi naman pwedeng takasan nalang namin 'yun na parang wala lang. Gustong-gusto kong pumayag at ibigay yung matamis kong oo sakanya, pero humahadlang yung problema. Sa sitwasyon namin hindi kami pwedeng maging makasarili. Lalo lang may masasabi yung tao samin. Kaya mas mabuti na ganito nalang muna kaming dalawa. Mahal ko sya, mahal nya ako at sapat na yun. Sapat na para panghawakan
Wala parin akong message or tawag na na re-receive kay Monti. Tanghali na at walang magawa dito sa bahay, boring. Hindi naman ako pwedeng lumabas dahil usap-usapan parin ako. Kaylan ba patatagalin ni Breanna at Anton 'to? Agad akong sumilip para tignan kung sino yung kumatok. "Pulis po ma'am," bungad nya. Bakit? Anong kasalanan ko? Napahawak ako sa bandang dibdib ko dahil sa kaba. Bakit ganito nararamdaman ko? Napansin nilang nanginginig ang kamay ko kaya nag aalalang tumingin sakin yung dalawang pulis. "Uminom po muna kayo ng tubig.""No, it's fine. I'm fine. May problema po ba?" Kabadong tanong ko."Kayo po ba yung kapatid ni Samson Hilton? Also known as Jetro." Tanong ng isa bago may inabot na folder sakin. Kaylan pa naging Jetro si Kuya? Tinanggap ko yung folder bago nalilitong tumingin sakanila. "Ano pobang problema? May kaso po ba sya? May abogado po akong pwedeng makuha if kaylangan nyang--"Hindi na ako pinatapos ng isang pulis. "Patay na sya ma'am." Nanlaki ang mata ko at
Unang gabi ng lamay ni Kuya. Wala halos tao dahil sa pinandidirian nila kami. Sino ba namang hindi? Dr*g pusher at manlolokong babae. Rinig na rinig ko usapan ng mga kapitbahay. Ganito daw ba kami pinalaki ng magulang namin. Wala na si Monti. Si Mark yung tumulong sakin para maayos yung lamay ni Kuya. Sabi nya babalik sya kapag tapos na sya sa office. Sasamahan nya ako dito na magluksa, at umiyak. Sinabi ko namang ayos lang kahit hindi. Kasi mas lalo lang nagiging pulutan yung issue namin kapag sinamahan pa nya ako rito.Hindi ko gusto na pati sa lamay ni Kuya hindi kami matahimik. Binilin ko kay Mark na walang makakapasok na media. Wala rin akong pake kung walang makiramay samin. Mas ayos na 'to kaysa marami ngang tao, pero puro plastic naman. "Iha," may humaplos sa buhok ko. Napalingon ako ng makilala ko ang Mom ni Monti. "Pasensya na late na kaming nakapunta." Niyakap nya ako. "Don't worry walang makakapasok na reporter rito. Pinabantayan ko na sa labas," ngumiti sya sakin. "Maki
Pangalawang araw na, pero yung lungkot ko ganun parin. Kahit paano kaya ko naman dahil sa tulong ng kaybigan ko at ng Family ni Monti. Ngayong umaga naglilinis lang ako at hugas ng mga nagamit na pinag kapehan. Hindi rin muna umalis si Sunny at sinabing sasamahan nya ako hanggang sa malibing si Kuya. "May tao yata sa labas?" Tanong nya kaya maging ako sumilip. May narinig kasi kaming sasakyan na huminto. Dalawa kaming lumabas ni Sunny para tignan. "Sino ba yan? Pakisabi nga lamay 'to at hindi fashion show," inis na sabi ni Sunny. Ano na namang ginagawa ni Breanna rito? Napailing ako bago lumapit sakanya na maarteng nakatingin samin. Habang yung assistant nya pinapayungan sya. "Bakit na naman?" Inis na tanong ko.Wala na akong balak na igalang pa sya dahil sa asal nyang hindi rin naman maganda. "Dzuh," ngumis sya at inalis ang sun glasses nya. "Bakit, masama bang makiramay?" Maarteng tanong nito."Gaga pala itong lokong 'to ah!" Inambahan sya ni Sunny. "Loko ka umayos ka nasa Lugar
"Buti kinakaya mo? I mean, kinaya mo." Napangiti ako kay Sunny. "May mga taong nagpapalakas ng loob ko. Kayo nga tinutulungan ako so, bakit ako hindi ko tutulungan sarili diba?" "Bilib ako sayo," inakbayan nya ako. "Alam mo sa totoo lang." Napaka pangalumbaba sya habang diretso ang tingin. "Kapag sakin nangyari yang dinanas mo, baka sa mental institution o sa morgue mo na ako pupuntahan. At tiyak na nakahiga narin ako sa kabaong na 'yan," turo nya sa kabaong ni Kuya. Sinamaan ko sya ng tingin. "Ako nga kinaya ko ikaw pa kaya," mahina ko syang kinurot sa tagiliran. "Don't give up! Life goes on!" Pinilit ko patatagin sarili ko at hindi maluha. "Wala na si Kuya, pero may bago naman akong pamilya. Hindi man nila malampasan yung sakripisyong ginawa sakin nila Mama, Papa at Kuya at least kaya nilang dagdagan yung pagmamahal. Hindi man nila pamantayan. Kahit paano may support akong nakukuha. Kahit na may mga taong pilit akong binababa.""So, paano na? Babalik kaba sa pagiging secretary ny
Ngayong araw ang pinakamahirap para sakin, pero kaylangan kong tanggapin na wala na si Kuya. Ito na yung huling pagkakataon na masisilayan ko sya. Simula ng lumakad kami para sundan yung sasakyan na kinalalagyan ni Kuya ay walang humpay ang pagtulo ng luha ko. Tanggap ko naman na, pero kasi hindi ko lang maiwasang masaktan na pati sya iniwan narin ako. Hindi ko kasama si Monti. Wala sya sa tabi ko, pero naiintindihan ko. Gets ko naman na may trabaho sya at tungkulin. Clear yun sa isipan ko, at wala akong hinanakit na tinatanim sa puso ko. Nandito naman parents nya, at pati si Sunny. Kaya may umaalalay sakin. Lihim at tahimik lang rin ang pag iyak ko. Naging over reacting man ako never kong ikakahiya yun. Masakit naman talaga na wala na si Kuya, at hindi ko matanggap na naging pariwara ang buhay nya. Sana nga nalaman ko ng maaga, baka sana buhay pa sya? Kasama ko pa sya. Nasasaktan lang talaga ako kapag na aalala ko yung huling araw na mag kasama kami. Imbis na maging masaya ay binig
"Ginugulo kana naman ba nya?" Napahilot si Monti sa sentido nya. "Bakit ba nandito na naman sya? Nililigawan ka parin ba ng kupal na 'yun? Tell me, para magawan ko ng paraan at mawala sa mundo ang asungot na yun."Lihim akong napangiti. Selos na selos na naman kasi sya kay Clyde kahit wala naman dapat syang ikaselos. "Kaybigan ko lang naman si Clyde," depensa ko. "Kaybigan? Seryoso ka Jewel?" Pagak itong tumawa. "E, sya ba? Kaybigan ba tingin nya sayo? The way he look at you, f*ck! Masasabi talagang inlove sya sayo!" Napahilamos sya sa mukha nyang pulang-pula na sa galit. "What if agawin ka nya sakin?" "Maagaw ba ako? Kahit naman gusto nya ako ikaw parin ang gusto ko," hinagkan ko sya sa labi bago ngumiti. "Huwag kanang mag selos Monti. Ikaw lang ang aking mahal~ ang pag-ibig mo'y aking kaylangan." Kanta ko pa habang natatawa. Bigla naman sumaya ang mukha nito at niyakap ako. "Kantahan mo pa nga ako," request nya. "Hindi man kita maharana kasi wala akong talent talaga sa singing. I